(၂၀ ရာစုရဲ့ အထင္ရွားဆံုးစာေရးဆရာမလို႕ ဆိုၾကတဲ့ ဗာဂ်ီးနီးယား၀ုဖ္၏ အေရးအသားေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက လ်ိဴ႕၀ွက္နက္နဲျပီး ေမာ္ဒန္သေကၤတေတြနဲ႕ ျပည့္ႏွက္ေနေလေတာ့ တစ္ခ်ိဴ႕ကို က်ြန္မ နားမလည္ႏိုင္ ျဖစ္ရပါတယ္။ ဒီ၀တၱဳေလးကေတာ့ ဇနီးဆံုးခါစ လင္ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ရဲ့ အေတြးေတြကို ရိုးရိုးရွင္းရွင္းေလးနဲ႕ သရုပ္ေဖၚထားျပီး ႏွစ္သက္စရာေကာင္းတာမို႕ ျပန္လည္ မ်ွေ၀လိုက္ပါတယ္ - မိုးစက္ပြင့္)
”စီစီေမလာအတြက္ ဆိုပါလား”
ဂီးလ္ဘတ္ကလင္ဒြန္သည္ သူ႕ဇနီး၏ သီးသန္႕ဧည့္ခန္းထဲရိွ စားပြဲခံုေလးေပၚတြင္ ျပန္႕က်ဲေနေသာ လက္စြပ္ကေလးမ်ား၊ ရင္ထိုးကေလးမ်ားထဲမွ ပုလဲရင္ထိုးတစ္ခုကို ေကာက္ယူၾကည့္ရွဴျပီး၊ ရင္ထိုးတြင္ ဆြဲထားေသာ စာတန္းကို ဖတ္မိလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ”စီစီေမလာအတြက္ အခ်စ္မ်ားစြာျဖင့္ -မမ”
အင္ဂ်လာသည္ သူမ၏ အတြင္းေရးမွဴးျဖစ္သူ စီစီေမလာကိုပင္ အေမ့မေလ်ာ့ အမွတ္တရ ရိွသြားပံုရသည္။ ထူးေတာ့ အေတာ္ထူးသည္ဟု ဂီးလ္ဘတ္ကလင္ဒြန္ စဥ္းစားမိသည္။ သူ ခင္မင္ရင္းႏွီးခဲ့ေသာ မိတ္ေဆြတိုင္းအတြက္ လက္ေဆာင္ကေလး တစ္ခုမဟုတ္တစ္ခု အစီအစဥ္တက်ထားခဲ့သည္မွာ ထူးဆန္းေသာလုပ္ရပ္တစ္ခုဟု သူေတြးေနမိသည္။ ယခုကဲ့သို႕ သူမလုပ္သြားပံုက သူမေသရေတာ့မည္ကို ၾကိဳတင္သိျမင္ ထားသည့္အလားပင္။ အမွန္ဆိုလ်ွင္ လြန္ခဲ့သည့္ ရက္သတၱပတ္ ေျခာက္ပတ္တစ္မနက္ခင္းက ေနအိမ္မွ အျပင္သို႕ ထြက္သြားစဥ္ သူမမွာ ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာ က်န္းမာပကတိ ရိွေနခဲ့သည္။ ပစ္ကယ္ဒလီ လမ္းမၾကီးေပၚေရာက္မွ တစ္ဖက္လမ္းသို႕ကူးရန္ လမ္းမၾကီးေပၚေရာက္မွ တစ္ဖက္ကား တစ္စီးက သူမကို ၀င္တို္က္၍ အသက္ဇီ၀ိန္ ေၾကြသြားခဲ့ရသည္။
စီစီေမလာကို အိမ္သို႕လာေရာက္ရန္ ဖိတ္ေခၚထားသျဖင့္ ယခု သူေစာင့္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ သူတို႕ဇနီးေမာင္ႏွံႏွင့္ စီစီေမလာ အတူတကြ ေနထိုင္ လုပ္ကိုင္ခဲ့ၾကေသာ ႏွစ္ကာလမ်ားအတြက္ ရင္းႏွီးခင္မင္မွဴ အမွတ္တရအျဖစ္ သည္ရင္ထိုးေလးကို သူမအား မျဖစ္မေန ေပးရမည္ဟု သူစိတ္စြဲေန၏။ စီစီေမလာကို ထိုင္ေစာင့္ေနဆဲမွာပင္ အေတြးေရယဥ္ေၾကာမွာ သူေျမာပါသြားျပန္သည္။ အင္ဂ်လာသည္ သူမကိုယ္ပိုင္ပစၥည္းမွန္သမ်ွကို ယခုလို စံနစ္တက်ထားခဲ့ပံုက အံ့ၾသစရာေကာင္းေနသည္။ သူမ၏ ခင္မင္မွဳအမွတ္တရ အေမြအျဖစ္ လက္ေဆာင္ပစၥည္းကေလးမ်ားကို မိတ္ေဆြတိုင္းအတြက္ အေသအခ်ာ ထားခဲ့သည္။ လက္စြပ္ကေလးမ်ား၊ ပုတီးကေလးမ်ားကအစ တရုတ္ေၾကြအစ္ကေလးမ်ားအဆံုး မိတ္ေဆြတစ္ဦးစီအတြက္ နံမည္ထိုး၍ ထားခဲ့သည္။ ေၾကြအစ္ကေလးမ်ားဆို၍ အင္ဂ်လာသည္ ေၾကြအစ္ကေလးမ်ားကို ထူးထူးျခားျခား စြဲလမ္းၾကိဳက္ႏွစ္သက္သူျဖစ္၏။ ထိုအစ္ကေလးတစ္ခုစီသည္ သူ႕အတြက္ အမွတ္ရစရာ အျဖစ္အပ်က္ တစ္ခုစီ က်န္ရစ္ပါသည္။ သည္တစ္ခုဆိုလ်ွင္ သူ ဗင္းနစ္ျမိဳ႕၏ ေနာက္ေဖးလမ္းၾကားတစ္ခုမွာ ၀ယ္ေပးခဲ့သည့္ အရုပ္ကေလး။ ပတၱျမားမ်က္လံုးအစံုႏွင့္ ေၾကြလင္းပိုင္ရုပ္ကေလး။ မထင္မွတ္ဘဲ သည္အရုပ္ကေလးကို သူမေတြ႕၍ လိုခ်င္ေၾကာင္းပူဆာေသာအခါ သူ၀ယ္ေပးခဲ့သည္။ ၀မ္းသာအားရေအာ္လိုက္သည့္ သူမအသံကေလးကိုပင္ သူနားထဲ ျပန္ၾကားေယာင္လာသည္။ သူ႕အတြက္ကိုမူ အင္ဂ်လာ ဘာမွ ထူးထူးျခားျခား ခ်န္မထားရစ္ပါ။ သူမ၏ ေန႕စဥ္မွတ္တမ္းစာအုပ္မ်ားမွ လြဲလ်ွင္ေပါ့။ သူ႕ေက်ာဘက္ရိွ သူမ၏ စာေရးစားပြဲေပၚတြင္ သားေရအစိမ္းေရာင္ဖံုးထားသည့္ ေန႕စဥ္မွတ္တမ္းစာအုပ္ ဆယ့္ငါးအုပ္က အထပ္လိုက္ ရိွေနသည္။ သူတို႕လက္ထပ္သည့္ေန႕မွစ၍ ေန႕စဥ္မွတ္တမ္းမွာ သူမေရးလာခဲ့သည္။ သူတို႕ အိမ္ေထာင္သက္တမ္းတေလ်ွာက္ မၾကံဳဖူးသေလာက္ရွားပါးသည့္ အျငင္းအခံုျဖစ္ရျခင္း (ရန္ျဖစ္ျခင္းဟု သူ မေျပာႏိုင္ပါ) နည္းငယ္မွာ၊ အခ်ိဴ႕တစ္၀က္မွာ ဤဒိုင္ယာရီစာအုပ္မ်ားအတြက္ေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ သူမ ေန႕စဥ္မွတ္တမ္းေရးေနခိုက္ အခန္းထဲ မေမ်ွာ္လင့္ဘဲ သူ၀င္လာသည္ႏွင့္ၾကံဳလ်ွင္ ေရးလက္စစာအုပ္ကို သူမ ပိတ္ပစ္သည့္အခါ ပိတ္ပစ္၊ လက္ႏွင့္ ဖံုးကြယ္သည့္အခါ ဖံုးႏွင့္ လုပ္ပစ္တတ္သည္။ သူေတာင္းဖတ္လ်ွင္ ”ဟင့္အင္း၊ ေပးမဖတ္ႏိုင္ပါဘူး၊ က်ြန္မ ေသသြားျပီးေနာက္ေတာ့လည္း ဖတ္ခ်င္ ဖတ္ေပါ့ေလ” ဟု ေျပာတတ္သည္။ ယခုမွ သူမ နိမိတ္ဖတ္ခဲ့သည့္အတိုင္း အလြမ္းေျပဖတ္စရာအျဖစ္ ဒိုင္ယာရီ စာအုပ္မ်ား ထားခဲ့ပါျပီ။ သူမအသက္ရွင္စဥ္အခါက သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ အတူေ၀မ်ွမခံစားခဲ့ေသာ အရာဆို၍ သည္စာအုပ္မ်ားကိစၥ တစ္ခုဆည္းသာ ရိွသည္။ သူကမူ သူမကို သူ႕ထက္ အသက္ပိုရွည္ရွည္ ေနရမွာပါဟု အျမဲအားေပးခဲ့သည္။ အလုပ္လုပ္သည့္အခါ ကမူးရွဴးထိုးမလုပ္ဘဲ အလုပ္ခင္ ေခတၱမွ် တင္ၾကိဳစဥ္းစားျပီးမွ လုပ္လ်ွင္ ယခုထိ သူမ အသက္ရွင္ဆဲရိွေနမွာ ေသခ်ာပါသည္။ သို႕ရာတြင္ ပလက္ေဖါင္းေပၚမွ သူမ လွမ္းဆင္းလိုက္ပံုမွာ ေဘးဘီကို လံုး၀မၾကည့္ဘဲ အလ်င္စလိုႏွင့္ ဆင္းလိုက္ျဖင္းျဖစ္သည္ဟု ကားေမာင္းသူက ရဲအစစ္ခံခ်က္တြင္ ထြက္ဆိုခဲ့သည္။ သူ႕ခမ်ာ ကားကို ဘရိတ္အုပ္ခ်ိန္ပင္ မရလိုက္ပါဟု ေျပာျပသည္။ သူ အေတြးစမ်ားကို အိမ္ေဖာ္၏ အသံက ေႏွာင့္ယွက္ရပ္ဆိုင္း ပစ္လိုက္၏။
”မစၥေမလာ ေရာက္လာပါျပီရွင့္္”
မေရွးမေႏွာင္းမွာပင္ စီစီေမလာ အခန္းတြင္းသို႕၀င္လာသည္။ သူ႕တစ္သက္တာတြင္ သူမႏွင့္ ယခုကဲ့သို႕ တစ္ေယာက္ခ်င္း တစ္ၾကိမ္မ်ွ မဆံုဘူးခဲ့ပါ။ သူမကို ယခုကဲ့သို႕ မ်က္ရည္လည္ရြဲႏွင့္လည္း တစ္ခါမွ် မေတြ႕ခဲ့စဖူးပါ။ အံ့ၾသစရာေတာ့လည္း မဟုတ္ပါေခ်။ အင္ဂ်လာသည္ သူမအဖို႕ အလုပ္ရွင္တစ္ဦးထက္ပို၍ တန္ဖိုးထားရသူတစ္ေယာက္၊ သူမ၏ မိတ္ေဆြရင္းခ်ာတစ္ေယာက္ ျဖစ္၍ပင္ ျဖစ္သည္။ စီစီေမလာထိုင္ရန္ ထိုင္ခံုကို ထိုးေပးလိုက္ျပီး ဂီးလ္ဘတ္ စိတ္ထဲတြင္ စဥ္းစားခန္း၀င္ေနျပန္သည္။ သူ႕အျမင္တြင္ စီစီေမလာမွာ သူမႏွင့္ အလုပ္တူ၊ အရြယ္တူ အျခားမိန္းကေလးမ်ားႏွင့္ ထူးမျခားနားပင္ျဖစ္သည္။ ၀တ္စံုအနက္ကို၀တ္၊ စာရြက္စာတမ္းမ်ားထည့္သည့္ ေသတၱာေလးကို လက္မွာဆြဲထားေသာ ဆြဲေဆာင္မွဴမရိွသည့္ စီစီေမလာ မ်ားစြာအနက္မွ တစ္ေယာက္သာ။ သို႕ရာတြင္ သနားညွာတာတတ္ရာ၌ သူမတူသည့္ အင္ဂ်လာသည္ စီစီေမလာထံတြင္ အမ်ိဴးမ်ိဴးအဖံုဖံုေသာ အရည္အခ်င္းမ်ားကို ရွာေဖြေတြ႕ရိွခဲ့ပံုရသည္။ စီစီေမလာသည္ စိတ္ဓါတ္မွန္ကန္သူ၊ စကားအပို ေျပာေလ့မရိွသူ၊ ယံုၾကည္စိတ္ခ်စရာ အေကာင္းဆံုးသူ၊ အင္ဂ်လာ၏ တိုးတိုးေဖၚ စသည္ စသည္ တို႕ျဖစ္သည္။
ထိုင္ခံုတြင္ ထိုင္ခ်ျပီးေသည္လည္း စီစီေမလာမွာ မည္ကဲ့သို႕ စကားစရမည္ကို မသိ ျဖစ္ေနသည္။ စို႕တက္လာသည့္ မ်က္ရည္စမ်ားကို လက္ကိုင္ပု၀ါ ေထာင့္စေလးႏွင့္ တို႕ ေနသည္။ ျပီးမွ အားတင္း၍ စကားစေျပာသည္။ ”က်ြန္မ စိတ္မထိန္းႏိုင္တာကို ခြင့္လႊတ္ပါ ဆရာ”
အသံတိုးတိုးေလးျဖင့္ သူ အင္း လိုက္သည္။ အမွန္လည္း သူကိုယ္ခ်င္းစာပါသည္။ ဤသို႕ျဖစ္ရသည္မွာ သဘာ၀လည္းက်သည္။ သူ႕ဇနီးမွာ စီစီေမလာအတြက္ မည္မ်ွအေရးပါသည္ကို တြက္ဆႏိုင္ပါျပီ။ အခန္းပါတ္လည္ကို ေ၀ွ့ယမ္းၾကည့္ရွဳရင္း သူမ စကားဆက္သည္။ ”ဒီမွာ အလုပ္လုပ္ခဲ့ရတာ က်ြန္မ အင္မတန္ဘဲ စိတ္ခ်မ္းသာခဲ့ရပါတယ္” သူမ မ်က္လံုးအၾကည့္က သူ႕ေက်ာဘက္ရိွ စားပြဲေပၚအေရာက္မွာ ရပ္တန္႕သြားသည္။ သည္ေနရာတြင္ သူမတို႕ႏွစ္ဦး အလုပ္အတူ လုပ္ခဲ့ၾကသည္ပဲ။ သူမႏွင့္ အင္ဂ်လာ တို႕ပင္။ အင္ဂ်လာမွာ ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားသည့္ ႏိုင္ငံေရးသမားတစ္ဦးျဖစ္သူ - သူ၏ ဇနီးုျဖစ္လာရသျဖင့္ မ်ွေ၀ထမ္းေဆာင္ရမည့္ တာ၀န္ ၀တၱရားမ်ား ရိွလာသည္။ ႏိုင္ငံေရး အလုပ္သက္သက္ျဖင့္ ဘ၀ရပ္တည္သူ ဂီးလ္ဘတ္အတြက္လည္း အမ်ားဆံုးေသာ အကူအညီမ်ားကို အင္ဂ်လာထံမွသာ ရရိွခဲ့သည္။
အင္ဂ်လာႏွင့္ စီစီေမလာတို႕ ယင္းအလုပ္စားပြဲတြင္ အတူထိုင္၍ အလုပ္လုပ္ေနၾကသည္ကို ၾကိမ္ဖန္မ်ားစြာ သူ ေတြ႕့ခဲ့သည္။ အင္ဂ်လာက စာမ်ားကို ႏွဳတ္တိုက္ခ်ေပးျပီး စီစီေမလာက လက္ႏိွပ္စက္ျဖင့္ လိုက္ရိုက္သည္။ မစၥေမလာသည္ ယင္းအျဖစ္အပ်က္မ်ားကို ျပန္ေျပာင္းေတြးမိေနမွာ သံသယျဖစ္စရာမလိုပါ။ မစၥေမလာအတြက္ ေလာေလာဆယ္ သူလုပ္ေပးႏိုင္သည္မွာ အင္ဂ်လာ ထားရစ္ခဲ့ေသာ အမွတ္တရလက္ေဆာင္ ရင္ထိုးေလးကို ေပးရံုသာ။ တကယ္ေတာ့ ဒီလုိလက္ေဆာင္မ်ိဴး မေပးသင့္ဟု သူ႕စိတ္မွာ ျဖစ္ေနမိသည္။ ေငြေၾကးအသင့္အတင့္ ေပးခဲ့လ်ွင္ေပးခဲ့၊ ယုတ္စြအဆံုး သူမရိုက္ေနက် လက္ႏိွပ္စက္ကေလး ေပးခ်င္ေပးခဲ့မည္ဆိုပါက ပို၍သင့္ေလ်ာ္သည္ဟု သူ ထင္သည္။ သို႕ေသာ္ ”စီစီေမလာအတြက္ - အခ်စ္မ်ားစြာျဖင့္ -မမ” ဟု စာဆြဲခဲ့သည္ မဟုတ္ပါလား။ ထို႕ေၾကာင့္ပင္ ရင္ထိုးေလးကို လွမ္းယူ၍ သူမကို ကမ္းေပးရင္း ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားသည့္ စကားလံုးမ်ားကို ေျပာလိုက္ရသည္။ သည္လက္ေဆာင္ေလးကို သူမ တန္ဖိုးထားလိမ့္မည္ဟု ယံုၾကည္ေၾကာင္း ၊ သူ႕ဇနီသည္မွာလည္း သည္ရင္ထိုးေလးကို မၾကာခဏ ၀တ္ဆင္ေလ့ရိွေၾကာင္း စသည္တို႕ျဖစ္သည္။ စီစီေမလာကလည္း သူမ ျပန္ေျပာမည့္စကားကို ၾကိဳတင္ စဥ္းစားလာပံုရသည္။ သည္ရင္ထိုးေလးကို သူမ တစ္သက္တာပါတ္လံုး တန္ဖိုးထားသိမ္းဆည္းသြားမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာသည္။ သူမ ယခု ၀တ္ဆင္လာေသာ ၀တ္စံုႏွင့္စာလ်ွင္ အျခားေသာ ၀တ္စံုမ်ားကသာ သည္ ပုလဲရင္ထိုးႏွင့္ ပို၍ လိုက္ဖက္မည္။ သူမ ၀တ္လာသည္က အနက္ေရာင္ ကုတ္အက်ီၤႏွင့္ စကတ္ကလည္း အနက္ေရာင္၊ ၀မ္းနည္း ေၾကကြဲျခင္း ျပယုဂ္။ သူမတြင္လည္း ၀မ္းနည္းေၾကကြဲဖြယ္ကိစၥတစ္ခု ရိွေနပါေသးလားဟု သူ သတိရသြားသည္။ အင္ဂ်လာမဆံုးမီ တစ္ပါတ္ (သို႕မဟုတ္) ႏွစ္ပါတ္ခန္႕က သူမ ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးရေသာ အစ္ကိုရင္းတစ္ေယာက္ ေသဆံုးသြားခဲ့သည္။ အင္ဂ်လာ ကဲ့သို႕ပင္ ကားတိုက္ခံရ၍ ကြယ္လြန္သြားျခင္း ျဖစ္မည္ ထင္သည္။ အင္ဂ်လာ့အေျပာအရသာ သိရျပီး သူသိပ္မမွတ္မိခ်င္ေတာ့ပါ။ မဟာဂရုဏာရွင္ အင္ဂ်လာကေတာ့ ထိုအခ်ိန္တုန္းက စီစီေမလာႏွင့္ မ်ွေ၀၍ ၀မ္းနည္း ပူေဆြးေနခဲ့ေသးသည္ပဲ။ သူ႕အေတြး မဆံုးမီ စီစီေမလာ ထရပ္လိုက္ျပီး လက္အိတ္မ်ားကို ျပန္၀တ္သည္။ သူ႕ကို ဆက္လက္ အေႏွာင့္အယွက္ေပး ရန္ မသင့္ေတာ့ဟု ယူဆလိုက္ပံုရသည္။ သို႕ေသာ္ သူမ၏ အနာဂတ္အေရးႏွင့္ ပါတ္သက္၍ တစ္စံုတစ္ရာ ေဖ်ာင္းဖ် ေျပာဆိုရျခင္းမရိွဘဲႏွင့္ သူမ မျပန္ေစရပါ။ သူမ ေရွ႕ဆက္ ဘာလုပ္မည္နည္း၊ သူကူညီႏိုင္မည့္ကိစၥမ်ား ရိွမည္လား။ စီစီေမလာမွာ သူမစာရိုက္ေနက် လက္ႏိွပ္စက္ ရိွရာ ဒိုင္ယာရီတင္ထားသည့္ စားပြဲဆီသာ ေငးစိုက္ၾကည့္ေနသည္။ အမွတ္ရစရာ အတိတ္ေရယဥ္ေၾကာထဲ ေမ်ာပါသြားေသာ သူမခမ်ာ သူ ဘာအကူအညီေပးရမည္နည္းဟု ေမးလိုက္သည္ကို မၾကားလိုက္ေတာ့။ ထို႕ေၾကာင့္ သူက ထပ္ေမးရသည္။
”ေရွ႕ဆက္ ဘာလုပ္ဖို႕ စိတ္ကူးထားသလဲ မစၥေမလာ”
”က်ြန္မ ေရွႈ့အစီအစဥ္ကို ေျပာတာလား၊ အို အားလံုး အဆင္ေျပပါတယ္ ဆရာ၊ က်ြန္မအတြက္ ဘာမွ ဒုကၡထပ္မခံပါနဲ႕ေတာ့”
လတ္တေလာ သူမအေနႏွင့္ ေငြေရးေၾကးေရး အကူအညီ လိုအပ္ပံုမရေသးဟု သူ အဓိပၸါယ္ေကာက္သည္။ သည္ကိစၥမ်ိဴးကလည္း ပါးစပ္ႏွင့္ ေျပာသည္ထက္ စာႏွင့္ ေရးသားေျပာဆိုရသည္က ပိုေကာင္းပါသည္။ သို႕ႏွင့္ပင္ သူမလက္ကို ခပ္ဖြဖြညွစ္၍ ႏွဳတ္ဆက္ရင္း သူေျပာျဖစ္သည္။
”က်ြန္ေတာ္ ကူညီႏိုင္တဲ့ ကိစၥရိွရင္ လိုလိုလားလား အကူအညီ ေပးႏိုင္တယ္ဆိုတာ တစ္ခုကိုေတာ့ျဖင့္ စိတ္ထဲမွာ စြဲမွတ္ထားေစခ်င္ပါတယ္ မစၥေမလာ”
ထို႕ေနာက္ တံခါးဖြင့္ ေပးလိုက္သည္။
သူမ အျပင္ထြက္သြားျပီး ေပၚတီကိုေအာက္ေရာက္မွ တစ္စံုတစ္ရာေျပာစရာ က်န္ေနသည္ကို ေတြးမိသလိုမ်ိဳး ရုတ္တရက္ ရပ္လိုက္သည္။ သူမ၏ပံုပန္းက သူ၏ ေသာကမ်ားကို မ်ွေ၀ခံစားပံုရေသာ္လည္း သူ႕မ်က္ႏွာကို စူးစမ္းအကဲခတ္ေနပံုရသည့္အတြက္ သူအံ့ၾသသြားသည္။
”ဆရာ့ကို တစ္ခုေျပာစရာ က်န္ေနေသးလို႕ပါ။ ဆရာလိုခ်င္တာရိွရင္ အခ်ိန္မေရြး က်ြန္မ အကူအညီေပးႏိုင္တယ္ဆိုတာကိုလည္း ဆရာ သိေစခ်င္ပါတယ္။ ဆရာ့ဇနီးဟာ က်ြန္မအေပၚ အမ်ားၾကီး ေကာင္းခဲ့တာ မို႕လို႕ပါ”
သည္စကားကိုေျပာျပိး သူမထြက္သြားသည္။ သူမ၏ ထိုစကားႏွင့္ မ်က္ႏွာသြင္ျပင္တို႕ကို သူ ေမ်ွာ္လင့္မထားခဲ့ပါ။ သူမေျပာသြားပံုက သူမကို သူက မလြဲမေသြ လိုအပ္လာလိမ့္မည္ဟု လံုး၀ စိတ္ခ်ယံုၾကည္ထားပံုပါေပ။ ထိုင္ခံုရိွရာသို႕ သူျပန္လာခိုက္ ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ အေတြးတစ္ခု သူ႕စိတ္ထဲကို ေရာက္လာသည္။ ထူးထူးျခားျဖား အေတြးတစ္ခုဟုဆိုလ်ွင္ ပိုမွန္မည္။ ကုန္လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္မ်ားအတြင္း သူကသာသူမကို ဂရုမစိုက္မိေသာ္လည္း စာေရးဆရာမ်ား ေရးေလ့ေရးထရိွသကဲ့သို႕ သူမက သူ႕ကို ေၾကြေနေလတာလား။ ၾကည့္မွန္ေရွ႕ကို သူျဖတ္လာရင္း မွန္ထဲမွ သူ႕ပံုရိပ္ကို သူျပန္ၾကည့္မိသည္။ အသက္ ငါးဆယ္ေက်ာ္ျပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း မွန္ထဲတြင္ျမင္ရေသာ သူ႕ပံုရိပ္မွာ ထူးထူးျခားျခား ၾကည့္၍ေကာင္းေနဆဲဟု ကိုယ့္ငါးခ်ဥ္ ကိုယ္ျပန္ခ်ဥ္ေနမိသည္။
“စီစီေမလာ့ပံုစံကျဖင့္ အေတာ္ သနားဖို႕ေကာင္းေနတာပဲ”
ရယ္ရႊန္းပတ္ရႊန္းျဖင့္ သူ႕ဘာသာသူ ေျပာမိသည္။ သူ႕ဇနီးသာရိွေနခဲ့ေသးလ်ွင္ စီစီေမလာကျဖင့္ သူ႕ကိုက်ေနျပီဟု ဟာသလုပ္ျပီး ေျပာခ်င္စိတ္မ်ားပင္ ေပၚလာသည္။ သို႕ဆိုလ်ွင္ အင္ဂ်လာတစ္ေယာက္ မည္ကဲ့သို႕ ေနမွာပါလိမ့္။
ရယ္ရႊန္းပတ္ရႊန္းျဖင့္ သူ႕ဘာသာသူ ေျပာမိသည္။ သူ႕ဇနီးသာရိွေနခဲ့ေသးလ်ွင္ စီစီေမလာကျဖင့္ သူ႕ကိုက်ေနျပီဟု ဟာသလုပ္ျပီး ေျပာခ်င္စိတ္မ်ားပင္ ေပၚလာသည္။ သို႕ဆိုလ်ွင္ အင္ဂ်လာတစ္ေယာက္ မည္ကဲ့သို႕ ေနမွာပါလိမ့္။
(ဆက္ရန္)
မိုးစက္ပြင့္
(ေရးသူ- ဗာဂ်ီးနီးယား၀ုဖ္) (The Legacy) ဘာသာျပန္- လူခ်ိဴ { ဟန္သစ္၊ အမွတ္(၉၇) ဧျပီ ၂၀၀၂)
ဆက္ပါဦး၊
ReplyDeleteဗာဂ်ီးနီးယား၀ုဖ္ရ႕ဲ ၀တၳဳေတြကို ၾကိဳက္တယ္။
စိတ္၀င္စားဖို႕ေကာင္းတယ္။
စီစီေမလာနဲ႕ စထားေတာ့ ဘယ္လို ဆံုးမလဲ သိခ်င္သြားတယ္။