ႏြားကေလးေတြလည္း ေရဆင္းေသာက္ၾကတယ္။
မန္းတူးေျမာင္းၾကီးရဲ့ အထိမ္းအမွတ္ ေက်ာက္စာ...
လမ္းကိုေတာ့ ကားၾကီးၾကီးေတြနဲ႕ ေျမနီဖို႕ ေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ ျပီးသြားရင္ေတာ့ ဖုန္ထ သက္သာတာေပါ့။ တနာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ေမာင္းျပီးေတာ့ သာသာယာယာ ေခ်ာင္းစပ္မွာ တဲစုတန္းေလးေတြ ေတြ႕လို႕ ေမးၾကည့္ေတာ့ ေရႊစက္ေတာ္မေရာက္ခင္ တေထာက္နားတဲ့ ေနရာတဲ့။ ေဒသခံ ကားဆရာက အဲဒီမွာ နားျပီး ေန႕လည္စာစားဖို႕ အၾကံျပဳတယ္။ အိုေကေပါ့။ မနက္စာက မစို႕မပို႕ဘဲ စားခဲ့ရတာ မဟုတ္လား။
အဲဒီအခိုက္ အနားက ျဖတ္သြားတဲ့ လွည္းတစီးက အုန္းသီးခိုင္အျပည့္ နဲ႕။ ေရာင္းမလား လို႕ လွမ္းေအာ္ေမးလိုက္ေတာ့ ေရာင္းမယ္တဲ့။ ေျချမန္လက္ျမန္ ရိွသူေတြက ကားေပၚကေန ဆင္း၀ယ္ၾကတယ္။ အခိုင္လိုက္ဆြဲလာတာျမင္လို႕ ေစ်းေမးၾကည့္ေတာ့ တလံုး ၃၀၀ က်ပ္နဲ႕ ဆယ္လံုး ၀ယ္ခဲ့ၾကတယ္ တဲ့ (ေစ်းခ်ိဴလြန္းေနသလိုပဲ..).။
နားခိုရာ၀ါးတဲေလးေတြက ေခ်ာင္းထဲက ေရစပ္စပ္မွာ ေဆာက္ထားတယ္..။ ေခ်ာင္းထဲမွာရိွတဲ့ ေရက ဒူးေလာက္ပဲ ရိွတာမို႕ ႏြားလွည္းေလးေတြ ကူးသန္းသြားလာေနၾကတယ္။ ေခ်ာင္းေရက ၾကည္လင္ေနတာမို႕ ေရေအာက္က ေက်ာက္စရစ္ခဲကေလးေတြကိုေတာင္ ထင္ထင္ရွားရွား ျမင္ေနရပါတယ္။ လူတခ်ိဴ႕က ေခ်ာင္းထဲမွာ ေရခ်ိဴးေနၾကတယ္။
ခဏေနေတာ့ ပါလာတဲ့ ထမင္းအိုးေတြ၊ ထမင္းခ်ိဴင့္ေတြကို ဖြင့္ျပီး စားၾကေသာက္ၾကတာေပါ့။ ကိုယ္တိုင္ ယူလာတဲ့ မရမ္းသီးငါးပိေၾကာ္၊ ငါးရံ့ေျခာက္ဖုတ္၊ ၾကက္ေၾကာ္ ေတြအျပင္ ေဘးနားဆိုင္က ၀ယ္ရတဲ့ ငါးကေလးေၾကာ္ နဲ႕ ဆတ္သားေၾကာ္ (စစ္စစ္) တို႕ေၾကာင့္ ထမင္းစားရတာ ေထာင္းထည့္သလို အလြန္ျမိန္ပါတယ္။ စားျပီးေသာက္ျပီးေတာ့ အုန္းသီးကိုခြဲျပီး အံုးရည္ေသာက္၊ အုန္းသီးဖတ္ျခစ္ျပီး အခ်ိဴတည္းၾကတယ္။
စားျပီးေသာက္ျပီး ထမင္းလံုးစီ၊ ခဏတျဖဳတ္နားျပီးတာ နဲ႕ ေရႊစက္ေတာ္ကို ခရီးဆက္ခဲ့ရျပန္တာေပါ့...။
ေရာက္ခဲ့ပါျပီ၊ အမ်ားေမွ်ာ္လင့္ေနတဲ့ ေရႊစက္ေတာ္။ တဲတန္းေတြ၊ ေစ်းဆိုင္တန္းေတြကျဖင့္ တေမ်ွာ္တေခၚ ရွည္လ်ားလွေပရဲ့...။ အ၀တ္အထည္ ၊ အစားအေသာက္၊ အသံုးအေဆာင္ေတြ စံုလွပါတယ္။ အေပၚစီးက ရိုက္ထားတဲ့ပံုဘဲ ၾကည့္ေတာ့ေနာ္။
ေရာက္ေရာက္ခ်င္း အထက္စက္ေတာ္ရာကို တန္းတက္ၾကပါတယ္။
အထက္စက္ေတာ္ရာကို လွမ္းျမင္ရပံု ----
အထက္စက္ေတာ္ရာကိုတက္တဲ့ ေစာင္းတန္းအေျခနားအထိ ကားေရာက္ပါတယ္။ ေစာင္းတန္းကေလးက မတ္ေစာက္ျပီး တဖက္တခ်က္မွာ ေစ်းဆိုင္တန္းကေလးေတြနဲ႕ အျပည့္ပါ။ တီရွပ္ဆိုင္၊ ေဆးဥေဆးျမစ္ဆိုင္၊ ေဗဒင္ လကၡဏာဆိုင္၊ အမွတ္တရ ပစၥည္း ေသးေသး မႊားမႊားေလးေတြ ေရာင္းတဲ့ ဆိုင္ စံုလို႕ စံုလို႕ပါဘဲ။ ထူးဆန္းတာက ၅၀ တန္ကေန ၂၀၀ တန္အထိ အေၾကြလဲေပးတဲ့ သူေတြ ေတာ္ေတာ္ေတြ႕ရတာပါဘဲ။ ၂၀၀၀ ေပးရင္ အေၾကြ ၁၈၀၀ ျပန္ေပးတယ္။ လွဴစရာေနရာမ်ားေတာ့ ဘုရားဖူးေတြ အေၾကြလို ၾကလို႕နဲ႕ တူပါတယ္။
စိတ္မေကာင္းစရာက သက္ၾကီးရြယ္အို ေတာင္းစားသူေတြ အမ်ားၾကီးေတြ႕ရတာပါဘဲ။ ကေလးငယ္ကေလးေတြလည္း မ်က္ရည္စက္လက္နဲ႕ ေတာင္းေနၾကတယ္။ လူၾကီးတေယာက္ေယာက္က ရိုက္ႏွက္ခိုင္းေစ ထားပံုရတယ္။ သက္ၾကီးရြယ္အိုမို႕ သနားမိေပမဲ့ ကိုယ့္ေနာက္ကြယ္မွာဘဲ ကေလးတေယာက္ကို ရံု႕ရင္းၾကမ္းတမ္းစြာ ဆဲေနတာ ၾကားရေတာ့ ဖတ္ဖူးတဲ့ မျမေသြးနီရဲ့ ၀တၱဳတိုေလးတပုဒ္ကို သတိရမိတယ္။ ဘုရား၀င္းတာ၀န္ရိွသူေတြ မေတြ႕မျမင္ မၾကားေတာ့ျပီလား။
အထက္စက္ေတာ္ရာ ေတာင္ကုန္းေပၚက ရွဳခင္းေတြ အေပၚစီးကေန ၾကည့္ရတာကေတာ့ ေကာင္းပါတယ္။ ေန႕ခ်င္းျပန္ခရီးမို႕ အခ်ိန္မရတာမို႕ လူစံုတာနဲ႕ ခပ္သုတ္သုတ္ ျပန္ဆင္းခဲ့ၾကေတာ့တယ္။
အထက္စက္ေတာ္ရာကျပန္ေတာ့ တဲတန္းကေလးေတြဆီကို ဦးတည္ခဲ့ၾကတယ္။
ကားရပ္တာနဲ႕ တည္းခိုခန္း ယူမလားလို႕ လာလာေမးသူေတြြက တပံုတပင္ပါဘဲ။ ဌာနဆိုင္ရာေတြကေတာင္ ယာယီတဲကေလးေတြဖြင့္ျပီး စီးပြားလမ္းေျဖာင့္ေနတဲ့ပံုပါဘဲ။ တဲတလံုးကို ၈ခန္း ၁၀ ခန္းေလာက္ဖြဲ႕ထားျပီး၊ လူ ၄-၅ ေယာက္ေလာက္ ၾကပ္ၾကပ္သပ္သပ္အိပ္ရမဲ့ တဲတတဲကို ေသာင္းဂဏန္း ရေနတာပါ။ ျပဴတင္းေပါက္မရိွတဲ့ အတြင္းခန္းေတြထက္ ေရစပ္ဖက္ကို မ်က္ႏွာမူထားတဲ့ အခန္းေတြက ေစ်းႏွစ္ဆေလာက္ ပိုပါတယ္။
က်မတို႕ကေတာ့ မိတ္ေဆြေတြ စီစဥ္ေပးတဲ့ ေရစပ္အခန္းႏွစ္ခန္းမွာ အသီးသီးေနရာယူလိုက္ၾကပါတယ္။ ငယ္ရြယ္သူေတြအားလံုးကေတာ့ ခ်က္ခ်င္းပဲ အ၀တ္အစားလဲျပီး ေရထဲကို ဆင္းၾကတာပါပဲ။ က်မတို႕ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ေရကစားသူေတြ တပံုတပင္နဲ႕ ေနာက္က်ိသလိုလိုျဖစ္ေနတဲ့ ေခ်ာင္းေရကို စိတ္မသက္မသာ ၾကည့္ရင္း တဲေပၚမွာဘဲ ေနရစ္ခဲ့ပါတယ္။
တဲထဲမွာလည္း ေတာ္ေတာ္ပူပါတယ္။ မတ္လဆန္းဆိုေပမဲ့ ေနပူရိွန္က ေတာ္ေတာ္ျပင္းေနပါျပီ။ မရိွဘူးဆိုရင္ေတာ့ အပူခ်ိန္က ၃၇-၃၈ C အသာေလး ရိွမွာပါ။ ပါလာတဲ့ ယပ္ေတာင္ကေလး တဖ်ပ္ဖ်ပ္နဲ႕ အိပ္ဖို႕ ၾကိဳးစားေပမဲ့ အျပင္က ေရကစားသံ စီစီညံညံေၾကာင့္ ေတာ္ေတာ္နဲ႕ အိပ္လို႕မရေအာင္ ျဖစ္ေနရပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး ေမွးကနဲ အိပ္ေပ်ာ္ အျပီးမွာ ေခ်ြးေတြျပန္ျပီး လန္႕ႏိုးလာေတာ့ ေခါင္မိုးစြန္းက ေဖာက္၀င္လာတဲ့ ေနေရာင္စူးစူးက ကိုယ္ေပၚကို က်ေနပါတယ္။ ဒါနဲ႕ပဲ ထထိုင္ျပီး ပါလာတဲ့ အေအးပုလင္းကို ေရခဲနဲ႕ ေဖ်ာ္စပ္လို႕ ေရထဲက မမမ်ားတက္လာတဲ့အခ်ိန္ အဆင္သင့္ ေသာက္လို႕ရေအာင္ ေရတေကာင္းထဲ ထည့္ ထားလိုက္ပါတယ္။ တနာရီခြဲေလာက္ေရစိမ္ျပီးတဲ့ေနာက္ သူတို႕ ျပန္ေရာက္လာၾကပါတယ္။ အ၀တ္လဲျပီး အေအးေသာက္တယ္။ တေယာက္က ေက်ာက္ပ်ဥ္နဲ႕ သနပ္ခါးတံုးေတြပါခဲ့ေတာ့ သူတို႕မ်က္ႏွာမွာ သနပ္ခါးေဖြးေဖြး ေမႊးေမႊးေတြနဲ႕။ အထုပ္အပိုးေတြ သိမ္းဆည္းျပီး ေအာက္စက္ေတာ္ရာဆီကို ကားနဲ႕သြားခဲ့တယ္။
လူစံုေတာ့မွ ေစ်းတန္းမွာ ေစ်း၀ယ္ရင္း ျပန္ဖို႕ ျပင္ဆင္ၾကပါတယ္။ အားလံုးက ခ်ည္ထည္ဆိုင္ထဲ ၀င္သြားၾကတယ္။ ဆြဲၾကလြဲၾက၊ ကိုယ္မွာကပ္ၾက၊ ေစ်းဆစ္ၾက နဲ႕ ေပ်ာ္စရာ။ သူမ်ားေတြလိုဘဲ အဲဒီမွာ ကိုယ့္အတြက္ ခ်ည္ထည္လံုခ်ည္နဲ႕ အက်ီတစံု၀ယ္ျဖစ္တယ္။
((က်မတေယာက္ထဲရဲ့ အျမင္ကိုေျပာရရင္ ေရႊစက္ေတာ္ဟာ ဘာသာေရးပြဲေတာ္ အသြင္ေပ်ာက္ျပီး ေစ်းပြဲေတာ္ၾကီးလိုျဖစ္ေနတယ္။ ဘုရားဖူးလာသူေတြကလည္း အေပ်ာ္ သက္သက္နဲ႕ ေရာက္ဖူးခ်င္သူေတြပဲ မ်ားေနတယ္။ ေနရာထိုင္ခင္း အသြင္အျပင္ ေတြကလည္း ေအးခ်မ္းမွဳကို ေပးစြမ္းတဲ့ ဘုရားရိပ္တရားရိပ္ရဲ့လကၡဏာမ်ိဴး ရိွမေနသလိုဘဲ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ေလးႏွစ္က သြားခဲ့တဲ့ ေရႊစက္ေတာ္နဲ႕ အခုေရႊစက္ေတာ္ဟာ တိုးတက္ေျပာင္းလဲမွဳတစံုတရာ မျမင္ရတာမို႕ ေသာက္ေသာက္လဲရေနတဲ့ အလွဴခံေငြေတြကို ဘယ္ေနရာမွာသံုးေနသလဲလို႕ ေမးခြန္းထုတ္စရာပါ။))
အျပန္ခရီးမွာေတာ့ ရယ္သံေတြ စီစီညံညံနဲ႕ ၊ အေတြ႕အၾကံဳေတြ ျပန္ေျပာရယ္ ရယ္ၾက ေမာၾက၊ သီခ်င္းေတြ တေယာက္တလွည့္ ဆိုၾက နဲ႕။ အျပန္မွာ နဂါးပြက္ေတာင္နဲ႕ စကၠိန္းတဲဘုရား ၀င္ၾကေသးတယ္။
မင္းဘူးတံတားၾကီးကို ျဖတ္ေက်ာ္လို႕ ျမသလြန္ေစတီေတာ္ၾကီးကို လွမ္းျပီးဦးခိုက္ဖူးျမင္ရခ်ိန္မွာေတာ့ ေမွာင္ရိပ္ေတာင္ သန္းေနျပီေကာ...။
မိုးစက္ပြင့္
