Wednesday 31 March 2010

လြမ္းပါဘိ အမိတကၠသိုလ္

လြမ္းစရာအတိတ္ဆိုတာ လူတိုင္းကိုယ္စီ ရိွၾကစျမဲပါ။
တကၠသိုလ္၊ တကၠသီလာ၊ ျမက်ြန္းသာ၊ စိန္ပန္းေျမ၊ ကံ့ေကာ္ေျမ၊ စတဲ့ အမည္အမ်ိဳးမ်ိဴးေတြ ပိုင္ဆိုင္ထားတဲ့ လွပတဲ့ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ၾကီးမွာ ပညာရင္ႏို႕ ေသာက္စို႕ခဲ႕ၾကသူတိုင္း ဘယ္ေတာ့မွမေမ့ႏိုင္တဲ့ အတိတ္ကေလးေတြ ရိွၾကစျမဲ။  ခ်စ္သူရိွသူျဖစ္ေစ ခ်စ္သူမရိွသည္ျဖစ္ေစ အနည္းနည္းအဖံုဖံု ေပ်ာ္ရႊင္စရာ ကာလေလးေတြကို မ်ွေ၀ ေပးတတ္စျမဲ။  မိခင္ဟာ သူ႕သားသမီးေတြကို ဆိုးဆိုးေကာင္းေကာင္း  ေတာ္ေတာ္ညံ့ညံ့ ဆင္းရဲခ်မ္းသာမေရြး ေမတၱာဓါတ္အျပည့္ေပးေနသလို အမိတကၠသိုလ္ေျမကလည္း ေႏြးေထြးေသာ ေမတၱာဓါတ္ေတြကို အစဥ္ ထုတ္လႊတ္ျဖန္႕က်က္ေပးေနသလိုပါဘဲ။  ဒါေၾကာင့္လည္း အေတာင္အလက္စံုလို႕ အေမ့ရင္ခြင္က ထြက္ခြာသြားခဲ့တဲ့သားသမီးေတြရဲ့ လြမ္းခ်င္း တမ္းခ်င္း ကဗ်ာေတြ စာေတြ သီခ်င္းေတြက အႏုညာ ပန္းစံုေတာမွာ ေရတြက္မကုန္ေအာင္ မ်ားျပားလွသည္ေလ....။
                       ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ဆိုတာ ခန္႕ထည္တဲ့ ဗိသုကာလက္ရာမြန္ေတြနဲ႕   ရင့္က်က္တည္ျငိမ္တဲ့ေနရာ၊  ရွည္ၾကာတဲ့ သမိုင္းေၾကာင္းနဲ႕    အမွတ္တရျဖစ္စရာ၊ ေပ်ာ္စရာ၊လြမ္းစရာ၊ ေၾကကြဲစရာ၊ ဂုဏ္ယူစရာ၊ တမ္းတစရာ အတိတ္ေပါင္းမ်ားစြာကို သူ႕ရင္ဘတ္ထဲမွာ သိုမွီးသိမ္းဆည္းထားတဲ့ေနရာ။  လွတဲ့ပန္း၊ ေမႊႊးတဲ့ပန္း၊ အညၾတပန္း၊ ပင္ျမင့္စံပန္း၊ အရိုင္းပန္း အားလံုးတို႕ စုစည္းခံုလွဳံရာ ဥယ်ာဥ္သာ။  ကိုယ္လဲ အဲဒီပန္းေတြထဲက မလွမပ အညၾတပန္းကေလး တစ္ပြင့္ရယ္ပါ။
                        ပထမဦးဆံုး အမိတကၠသိုလ္ကို ေျခခ်တာနဲ႕  က်ြန္မအာရံုကိုဖမ္းစားလိုက္တာက သစ္ပုတ္ပင္ၾကီးပါ။  သက္တမ္းဘယ္ေလာက္ရိွမွန္းမသိေပမဲ့ ေတာ္ေတာ္ကို ရင့္က်က္အိုမင္းေနတာ ေသခ်ာပါတယ္။  တကၠသိုလ္နယ္ေျမၾကီးတစ္ခုလံုးကို သူ႕လက္တံ ရွည္မားမားၾကီးေတြ ျဖန္႕မိုးျပီး စီးၾကည့္ေနသလား ထင္ရပါတယ္။  သူ႕ရဲ႕   ရင္ကြဲျမစ္ဆံုၾကီးနားကိုသြားျပီး ဓါတ္ပံုမရိုက္ဖူးတဲ့ ေက်ာင္းသူ မရိွေလာက္ဘူးထင္ပါရဲ့။  သူက ဇြဲသတၱိ အားမာန္ေတြရဲ့ သေကၤတ ထင္ပါရဲ့။ နာဂစ္တိုက္တုန္းကေတာင္ သူၾကံ့ၾကံ့ခံႏိုင္ခဲ့တယ္။  ဒီမွာေလ - သူ႕အေၾကာင္း ေရးဖြဲ႕ထားတဲ့ ကဗ်ာေလး...။


သစ္ပုတ္ပင္


ႏွစ္ကာလမ်ားစြာက
ရင္ကြဲဒဏ္ရာေတြ သစ္ေနဆဲ
သူ႔လက္သီးကို က်စ္က်စ္ဆုတ္ထားဆဲ


တင္မင္းထက္
၂ဝဝ၉


                                ေနာက္ထပ္ အထင္ကရေနရာတစ္ခုက ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ခန္းမၾကီးပါ။  သူ႕ေရွ႕က အဓိပတိလမ္းမၾကီးကို ခပ္တည္တည္ ေငးစိုက္လို႕  ။ သူ႕ေရွ့က ျခေသၤ့ၾကီးႏွစ္ေကာင္ကလည္း ၀င့္၀င့္ၾကြားၾကြား၊ လက္ရာေျမာက္လွပါဘိတယ္။  ကိုယ္ျမင္ခါစက ဘာေၾကာင့္ ဒီခန္းမၾကီးကို သစ္သစ္လြင္လြင္ ေဆးမသုတ္သလဲလို႕  ေမးၾကည့္ဘူးတယ္။  ကိုယ့္ထက္ ႏွစ္တန္းၾကီးတဲ့ အစ္ကို၀မ္းကြဲက သူၾကားဖူးတာကို ေဖါက္သည္ခ်ပါတယ္။  “ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္တို႕၊  ဂ်ပ္ဆင္တို႕ ၊ ကို ေဆးမသုတ္ရဘူး၊  ဟိုးေခတ္ကေဆာက္ထားတဲ့ အင္း၀၊ ပဲခူး၊ ေရႊဘို စတဲ့အေဆာင္ေတြကို အနီေရာင္ကလြဲလို႕ တျခားအေရာင္ မသုတ္ရဘူး၊  အဓိပတိလမ္းမအ၀င္က တံခါးကို ဘယ္ေတာ့မွ မပိတ္ရဘူး၊ ခိုက္တတ္တယ္၊ ေသြးထြက္သံယို ျဖစ္တတ္တယ္” တဲ့။  သူေျပာတာ သိပၸံနည္းက်မဟုတ္ေပမယ့္ နာခံတတ္တဲ့ က်ြန္မက ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ေပါ့။ တကယ္ေတာ့ သမိုင္း၀င္ ေနရာေတြကို ေရွးလက္ရာမပ်က္ ထိမ္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္ ထားသင့္တယ္ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ၾကီးလာမွ သိတာပါ။
                 ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ေရွ႕က  တရုတ္စကားပင္ၾကီးကလည္းသူ႕ပန္းပြင့္ ျဖဴလြလြေလးေတြကို ျမက္ခင္းစိမ္းေပၚ ေျခြခ်လို႕။   ကခ်င္လြယ္အိတ္နဲ႕  ဆံပင္ရွည္ေကာင္မေလးေတြ၊  လြယ္အိတ္ အေမြးဖြားဖြားနဲ႕    ေခတ္ဆန္ဆန္ မိန္းမပ်ိဴေလးေတြက  ျမက္ခင္းေပၚမွာ အလွဆံုးပို႕စ္ေတြေပးလို႕ ။  ရယ္သံလြင္လြင္ေလးေတြက ေပါ့ေပါ့ပါးပါး။  ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ရဲ့ နာမည္ၾကီးဓါတ္ပံုဆရာ ဦးစိန္၀င္းကလည္း မေခ်ာေလးေတြကို လွသထက္လွေအာင္ လက္စြမ္းျပေနေလရဲ့...။  မနီးမေ၀း အုတ္ခံုေပၚမွာေတာ့  သမာဓိပိုးလွမ္းလွမ္းပိုးေနတဲ့ ေကာင္ကေလး တစ္သိုက္။   သူတို႕က တရုတ္စကားပင္ၾကီးအနားကေန ထင္းရူးေတာလမ္းကေလးဆီ ျဖတ္သြားတဲ့ ေက်ာင္းသူေလးေတြကိုလည္း ေနာက္ေနာက္ေျပာင္ေျပာင္ စကားလံုးေလးေတြနဲ႕  မနာမက်င္ ပစ္ေပါက္တတ္ေသးတယ္။
                   ျပည္လမ္းကိုမ်က္ႏွာမူထားတဲ့ ဂ်ပ္ဆင္အေဆာက္အဦၾကီးကေတာ့ လူႏွစ္ေယာက္ေလ်ွာက္သာရံုသာရိွတဲ့ ခ်စ္သူလမ္းၾကားကေလးကို သူ႕ေက်ာမွာ ၀ွက္ထားတတ္တယ္။  ဂ်ပ္ဆင္ၾကီးရဲ့ ေရွ႕တူရူက ေရတမာပင္ေတြရဲ့ ျမရြက္ခ်ြန္ေတြကလည္း သူတကာေတြထက္ ပိုစိမ္းေနၾကသလိုပါဘဲ။  ဂ်ပ္ဆင္ေဟာၾကီးရဲ့  မုခ္ဦးအ၀င္ေပါက္က တိုင္ကြယ္ကေလးေတြမွာ တြတ္ထိုးေနၾကတဲ့အတြဲကေလးေတြ အနည္းဆံုး ႏွစ္တြဲ သံုးတြဲေတာ့ အျမဲရိွတတ္တာေပါ့။  ကိုယ္တို႕  သူငယ္ခ်င္းတစ္သိုက္ စိတ္၀င္စားတာကေတာ့ အတြဲေတြ မဟုတ္ပါ။ ဂ်ပ္ဆင္ေဘးက နီနီရဲရဲ ခ်ဥ္ခ်ဥ္စပ္စပ္ ဇီးသီး၊ ေဂြးျပား၊ ေရွာက္သီးကြင္း အသုပ္ေတြပါ။
                ဂ်ပ္ဆင္ ဘုရားေက်ာင္းရဲ့ မ်က္ေစာင္းထိုးက ဘင္တန္ေဟာလ္လို႕ အရင္က နာမည္ၾကီးခဲ့တဲ့ သီရိေဆာင္ၾကီးကေတာ့ အနီရင့္ေရာင္၀တ္စံုနဲ႕  ကံ့ေကာ္ပန္းေတြ ၀န္းရံခလို႕  ရင့္က်က္တဲ့အလွတစ္ပါးပါဘဲ။  ဥပေဒေက်ာင္းသူမမေတြရဲ့ ကြန္းခိုရာေပါ့။ 
                 က်ြန္မတို႕ ေျခရာခ်င္းထပ္ခဲ့တဲ့ ဂ်ပ္ဆင္မွသည္ အမရေဆာင္သြားရာလမ္းမွာေတာ့ ေရႊဘိုေဆာင္ကို မျဖစ္မေနျဖတ္ရေသးတာ။  ေရႊဘိုေဆာင္သားေတြကလည္း ကဲမွကဲ။  အေပၚကေန ေညာင္နာနာေရာ စြာတာတာေရာ အသံမ်ိဴးစံုနဲ႕   ေျခလွမ္းမွားေအာင္ ေအာ္ဟစ္ေနာက္ေျပာင္ တတ္ၾကပါေသးတယ္။  “ဘူမိေဗဒ အရာရိွေလာင္းကေတာ္ ျဖစ္ခ်င္သူမ်ား စာရင္းေပးသြင္းႏိုင္ပါျပီခင္မ်ာ..” တို႕ ဘာတို႕ ေအာ္တတ္ေသးတာ။ အဲဒီနားကိုျဖတ္ေတာ့မယ္ဆိုရင္  အသက္မွန္မွန္ရွဳ၊ ေျခလွမ္းမမွားနဲ႕ ၊ ခလုတ္မတိုက္မိေစနဲ႕   .....။ တစ္ခ်ိဴ႕ေတြဆို ၾကံၾကံဖန္ဖန္ ရယ္စရာ ေျပာတတ္လြန္းလို႕ မရယ္မိေအာင္ ကိုယ့္လ်ွာကိုယ္ကိုက္ထားရတယ္။
                အမရေဆာင္ေဘးက ၀ိဇၨာကင္တင္းန္ကလည္း က်ြန္မတို႕အတြက္ အိုေအစစ္ေလးတစ္ခုပါ။  ဆုိင္ေတြက မိသားစုလို ျဖစ္ေနျပီမို႕  အေၾကြးစားရင္ေတာင္ရေသး။   က်ြန္မတို႕  ထိုင္ေနက်ကေတာ့ “အန္တီျမ” ဆိုင္ပါ။  ဌာနစံုက ဆရာေတြ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ တစ္ေဟးေဟး တစ္ဟားဟား ၊ ရယ္စရာေတြလည္းပါရဲ့၊ ဗဟုသုတ ရစရာေတြလည္းပါရဲ့။  ဘယ္အခ်ိန္ၾကည့္ၾကည့္ ပြဲတက္ဆံထံုးကို ေသေသသပ္သပ္ ထံုးဖြဲ႕ထားတတ္တဲ့ အန္တီျမၾကီးကေတာ့ က်ြန္မတို႕တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ျမင္တာနဲ႕   “လာပါ လာပါ...ဘယ္ဆရာကေတာ့ ျပန္သြားျပီ...ဘယ္ဆရာမ ဘယ္ေက်ာင္းသားကေတာ့ မေရာက္ေသးဘူး” နဲ႕    ခရီးဦးၾကိဳ ျပဳတတ္ပါေသးတယ္။  ဒါေၾကာင့္ဘဲ အန္တီျမ လက္ဘက္ရည္ကို ေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ မေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ ေသာက္ၾက ၊ စားၾက၊ ေလကန္ၾကနဲ႕ အခ်ိန္ေတြ ကုန္လို႕ ကုန္မွန္းမသိ...။
                ေက်ာင္းလခသြင္းဖို႕   ေငြစာရင္းဌာနကို ခ်ီတက္ရေတာ့မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကို ေျခေညာင္းပါတယ္။  သူက သိပၸံဖက္ျခမ္းနဲ႕  ပိုနီးတာ မို႕ပါ။  ဟိုေရာက္ရင္လည္း ေတာ္ေတာ္ စိတ္ရွည္စြာ ေငြေပးသြင္းရပါတယ္။  ကိုယ္တို႕က မိန္းကေလးေတြမို႕   နာမည္ပ်က္မခံခ်င္။  နယ္ေက်ာင္းသား အစ္ကိုေတြကေတာ့ တစ္ႏွစ္လံုးေက်ာင္းလခ မသြင္းဘဲ သံုးစားပစ္ၾကပါတယ္။   စာေမးပြဲျပီးလို႕ ေအာင္စာရင္းထြက္ခါနီး reminder လာမွ သြင္းၾကပါတယ္။  ဒါေတာင္ အေဆာင္ကို သူတို႕မို႕လာျပီဆိုရင္ ဘုရားတ ေနရပါတယ္။  သံုးေခါက္မွာ ႏွစ္ေခါက္က ပိုက္ဆံေခ်းဖို႕လာတာ ျဖစ္ေနလို႕ပါ။  ညက အေဆာင္မွာ“၀ိုင္းေကာင္း“ သြားလို႕ပါ တဲ့။
                  အမိတကၠသိုယ္ရဲ့ စာၾကည့္တိုက္အေဆာက္အဦၾကီးကလည္း အလြန္ခံ့ညားတာပါ။  အထဲေရာက္ရင္ ေအး စိ္မ့္ေနသလို ခံစားရတယ္။  စာအုပ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ ေပ်ာက္ဆံုးေနတယ္ထင္ပါရဲ့။  က်ြန္မတို႕က ကက္တေလာက္ေတြထဲမွာ ၾကိဳးစားပမ္းစားရွာျပီး စာရြက္ေလးေတြမွာ ေရးမွတ္၊ ေကာင္တာစာေရးမက ပံုးၾကီးတစ္ခုထဲထည့္ျပီး ေအာက္ထပ္အထိ ၾကိဳးနဲ႕ ခ်ေပးတယ္လို႕မွတ္မိတယ္။  ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္နဲ႕ မိနစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ရပ္ေစာင့္ခဲ့ရသမ်ွ ကိုယ္ငွားတဲ့ စာအုပ္ကေလးထြက္လာရင္ေတာ့ ၀မ္းသာရပါတယ္။  ေျခလွမ္းေတြေတာင္ ေျမာက္ၾကြၾကြျဖစ္လို႕  ေပါ့။   ဒါမွမဟုတ္လို႕   “မရိွပါ” ဆိုရင္ေတာ့ ႏြမ္းလ်အိမ္ျပန္ ပဲေပါ့။  ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက သတင္းစာေတြေတာ့ ဖတ္လို႕ရပါတယ္။  သူမ်ား ေတြမွာ ကြန္ျပဴတာနဲ႕ စာအုပ္ရွာ၊ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ဆြဲယူ၊ ငွားထားရင္လည္း ဘယ္ေတာ့ျပန္ရမယ္ဆိုတာပါ ျပထားတဲ့ အခ်က္အလက္ေတြျမင္ရေတာ့ အမိတကၠသိုလ္အတြက္ စိတ္မေကာင္းျခင္းနဲ႕ သတိရမိျပန္တယ္။
                  အမွတ္တရ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ၇၅ ႏွစ္ေျမာက္ စိန္ရတုသဘင္မွာ က်ြန္မတို႕ေတြ ပါ၀င္ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။  စိန္ရတုခန္းမၾကီးကလည္း ဖြင့္ကာစ။  ေမာ္ဒယ္ရိွဳးေလ်ာက္တဲ့သူကေလ်ွာက္။ က တဲ့သူက က။  က်ြန္မတို႕က အႏုပညာဆိုလို႕  ဘာတစ္ခုမွ ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္မရိွတာ။ ဒါေတာင္ ခြဲတမ္းက်အေနနဲ႕   အုပ္စု သီခ်င္းဆိုတဲ့အထဲမွာ ပါခဲ့ရပါေသးတယ္။  က်ြန္မက “သီခ်င္း”ဆိုလို႕ ကမၻာမေၾကေလာက္သာဆိုဖူးေပမဲ့၊ ပတၱလားေပၚ ေၾကာင္ေျပးသေလာက္ေတာင္ ကီးမ၀င္တဲ့ အသံေပမဲ့ အုပ္စုလိုက္ဆိုေတာ့ မဆိုးဘူးေပါ့။  ေမွးလိုက္ရံုဘဲေလ။  မဆိုခ်င္ဘူး မရိုက္ခ်င္ဘူး။ ျငင္းလို႕လဲ မရႏိုင္ပါဘူး။  ေမဂ်ာတိုင္းက သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ေတာ့ ထြက္ကိုထြက္ရမယ္လို႕ သတ္မွတ္ထားတယ္မို႕လား။ တကယ္တမ္းအဆိုက်င့္ၾကေတာ့လည္း ေကာင္းေကာင္းေလးျဖစ္ခ်င္လို႕ အသံ၀င္တဲ့အထိ သီခ်င္းတိုက္ၾကပါတယ္။  ဒါေပမဲ့ ရင္နာစရာေကာင္းလွပါတယ္။  က်ြန္မတို႕ရဲ့ ၾကိဳးစားပမ္းစား အာေပါက္မတတ္ဆိုထားတဲ့ အသံကေလးေတြကို  မသံုးဘဲ  စတူဒီီယိုမွာ တျခားမိန္းကေလးေတြနဲ႕ သြင္းထားတဲ့အသံကို dubbing လုပ္မယ္တဲ့။ လုပ္ၾကေပါ့ေလ။  ဒါနဲ႕ပဲ  ျမန္မာ့အသံမွာေရာ ျမ၀တီမွာပါ ဗီဒီယို ရိုက္ရပါတယ္။  လိမ္းျခယ္ထားတဲ့ မိတ္ကပ္ထူထူေတြရယ္၊ ၀တ္စားထားတဲ့ ခ်ိတ္လံုခ်ည္ မာေတာင့္ေတာင့္ေတြရယ္၊ ၀ိုင္း ထိုးထားတဲ့ မီးေရာင္စူးစူးေတြရယ္ကို စိတ္ကုန္လိုက္တာ။  သီခ်င္းက ပါးစပ္လွဳပ္ရံုေလး ဆိုရတာပါ။  ေနာက္ပိုင္းမွာ သူမ်ားအသံလႊင့္မွာမို႕ ဖီးလ္ကလည္း ငုပ္ေနတာေရာ၊ ကိုယ္တိုင္က မေနတတ္ မစားတတ္တာေရာ ျဖစ္ေနခဲ့တာပါ။  ရိုက္ျပီး ျပန္ျပတဲ့အခ်ိန္မွာ လူကိုယ္ ေျမခြဲျပီး အမ်ိဴခံခ်င္စိတ္ ေပါက္မိပါတယ္။  အားလံုးထဲမွာ ကိုယ့္ရုပ္က အဆိုးဆံုး၊ ေနာက္ျပီး ေတာင့္ေတာင့္ၾကီးရပ္လို႕၊ ကင္မရာခ်ိန္လိုက္တိုင္း မ်က္လႊာၾကီးခ်ျပီး ပါးစပ္ကလည္း ဆီမန္းမန္းသလိုလုပ္ေနတာမို႕   ဘယ္လိုမွ ၾကည့္မေကာင္းပါ။  တစ္ေယာက္ခ်င္း အနီးကပ္ဆြဲရိုက္ထားတဲ့ ရိုက္ခ်က္ကိုျမင္ရခ်ိန္မွာေတာ့့ ဘုရား ဘုရား လို႕  တ မိပါရဲ့။  တစ္ခ်ိဳ႕သူေတြလည္း အမွားမကင္းဘူးေပါ့။  သံုးခါေလာက္ ျပန္ရိုက္ျပီးေတာ့ ကင္မရာမင္းက ရျပီလို႕ေျပာတယ္။  ကိုယ္ကေတာ့ မရႊင္ေသာႏွလံုးသားနဲ႕  ရုပ္သံခန္းမက ခြာခဲ့ပါတယ္။  အဲဒီေန႕က ရိုက္ထားတဲ့ သီခ်င္းကို ( ကိုယ္႕ရုပ္နဲ႕  သူမ်ားအသံ) ေနာက္ရက္ေတြမွ အလွည့္က် ျပန္ျပန္ျပီး လႊင့္ေပးတယ္ ေျပာပါတယ္။  အဲဒီသီခ်င္းလာခ်ိန္မွာ ကိုယ္သိတဲ့လူေတြ မေတာ္တဆ မၾကည့္မိပါေစနဲ႕လို႕ ဆုေတာင္းရတာ အေမာပါဘဲ။ ေနာက္ပိုင္းမွာ တစ္ခ်ိဳ႕ေသာ ေဆြမ်ိဳးေတြ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြက “တီဗီထဲမွာ သီခ်င္းဆိုတာ ေတြ႕တယ္ ”လို႕ ျပံဳးစစနဲ႕ ေျပာၾကေလတိုင္း ပါးေတြနားေတြ ပူထူရိွန္းျပီး ထြက္ေျပးခ်င္စိတ္ ေပါက္မိပါတယ္။
                       ေၾသာ္ တကၠသိုလ္္ဘ၀ကို လြမ္းလိုက္ပါဘိျခင္း..............။


မိုးစက္ပြင့္


(အေဆာင္သူဘ၀ နဲ့ တကၠသိုလ္မွသူငယ္ခ်င္းေတြအေၾကာင္း ေနာက္မွ ေရးပါဦးမယ္)
ကံ့ေကာ္ပန္းပံုကို ဒီက ယူပါတယ္။

Monday 29 March 2010

ပန္းၾကိဳက္သူ


                  ခုတေလာ ကိုယ့္အေၾကာင္းေတြပဲ ေရးျဖစ္ေနတယ္။  ေအးေလ- ကိုယ့္အေၾကာင္းပဲ ကိုယ္အသိဆံုးဆိုေတာ့။ မ်ွေ၀စရာ ဘာပညာမွ မည္မည္ရရ မရိွတဲ့သူဆိုေတာ့ ကိုယ့္အေၾကာင္းေတြပဲ ကိုယ္ေရးေတာ့မယ္- အဟား။ “ပန္းၾကိဳက္သူ“ ေရးရမလား “ပန္းခ်စ္သူ” ေရးရမလား။  ခ်စ္တာနဲ႕ၾကိဳက္တာ ဘာကြာသလဲ...။ ေခါင္းထဲမွာ အေတြးေတြ ပြစိတက္။  အို- ရွဳပ္ပါတယ္ေလ။  ပန္းခ်စ္သူဆိုတာ သီခ်င္းေတြ ကဗ်ာေတြအမ်ားၾကီး ရိွျပီးသား။ ဒီေတာ့ ပန္းၾကိဳက္သူပဲ ေရးေတာ့မယ္ ..........  ။  
                         ပန္းကေတာ့ ငယ္ငယ္ထဲက ၾကိဳက္တာပါ။ 
              ခေရ-  ငယ္ငယ္က ရြာဦး ရြာထိပ္ ဘုရား၀င္းၾကီးထဲမွာ ခေရပင္အၾကီးၾကီးရိွတယ္။  ပင္စည္လံုးပတ္က လူတစ္ဖက္ေလာက္ရိွမယ္ထင္ရဲ့။ အပြင့္ေတြကလည္း လတ္ဆတ္ဖြ႕ံထြားလိုက္တာ။  မနက္ေစာေစာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕အတူ ခေရပန္းသြားေကာက္ရတာလည္း အရသာတစ္ခုပါပဲ။ ခေရရြက္ေျခာက္ညိဳညိဳေတြေပၚမွာ ႏွင္းပြင့္ေလးေတြ စိုေနတဲ့ ခေရပန္းကေလးေတြ ျပန္႕က်ဲလို႕။  ဟိုနားတစ္ပြင့္ ဒီနားတစ္ပြင့္ ေလာဘတၾကီး ေကာက္ရင္း တျဖည္းျဖည္း မိုးလင္းလာပါေရာ။   အိမ္ကယူလာတဲ့ ႏွီးဗန္းကေလးထဲမွာလည္း ခေရပန္းကေလးေတြက အျပည့္အေမာက္။ ရြရြကေလးအုပ္ကိုင္လိုက္ရင္ ႏူးညံ့တဲ့ ပြင့္ဖတ္ခ်ြန္ေလးေတြရဲ့ အထိအေတြ႕။  အိမ္ကိုေရာက္တာနဲ႕  ႏွီးပင္ေသးေသးကေလးနဲ႕သီ၊ တစ္ခ်ိဳ႕ကို ဘုရားတင္၊ တစ္ခ်ိဳ႕က ဆရာမဖို႕၊   ေနာက္ဆံုးတစ္ကံုးက ကိုယ္ပန္ဖို႕ပါေလ။ အဲဒီအပင္ၾကီး အခု ရိွေသးလား မသိေတာ့ပါ။
                ဆိတ္ဖလူး - “ဆိတ္ဖလူးနံ႕၊ ရြာလံုးပ်ံ့၏....” ဆိုတဲ့ကဗ်ာထဲကလို အရမ္းေမႊးပ်ံ႕တဲ့ ပန္းကေလးေတြပါ။  အိမ္ေခါင္းရင္းမွာကို ရိွတယ္။  တခ်ိဳ႕က သူ႕အနံ႕ကို ေမႊးလြန္း စူးလြန္းလို႕  မၾကိဳက္ဘူး။  က်ြန္မကေတာ့ ပြင့္ဖတ္ျဖဴဆြတ္ဆြတ္ကေလးရယ္။ အရိုးတံ လိေမၼာ္ေရာင္ေတာက္ေတာက္္ ရိုးတံေလးေတြကို ခ်စ္လို႕။  အရိုးတံေလးကို ညွစ္ေျခလို္က္ရင္ လက္ထိပ္ေလးေတြ လိေမၼာ္ေရာင္စြန္းကုန္ပါတယ္။  သူလဲ ခေရလို ေျမေပၚကို ေၾကြက်ေပးပါတယ္။
                    စံပယ္- ငယ္ငယ္ကေတာ့ အၾကိဳက္ဆံုးပန္းပါ။  ဘာလို႕လဲ- ဟုတ္လား။  ျဖဴစင္တယ္ ရိုးသားတယ္ ဘာညာ စာေတြဖတ္ျပီး ၾကိဳက္တာ။ သူ႕အနံ႕ကလည္း ယဥ္တယ္ေလ။ အျဖဴဆြတ္ဆြတ္ စံပယ္ပြင့္ အေသးေလးေတြကို  အ၀ါႏုေရာင္သန္းတဲ့ အိုးပုတ္စံပယ္ လံုးလံုးၾကီး  ၀၀ၾကီး ေတြထက္ၾကိဳက္ပါတယ္။  စံပယ္ပန္း ပံုရွာေတာ့ “ယုဇန” တို႕  ”ဇြန္ပန္း၊” တို႕ တျခား အပြင့္ျဖဴခ်ပ္ေလးေတြပါတဲ့ ပန္းပြင့္ေလးေတြကို  jasmine အုပ္စုထဲမွာ ေတြ႕ရတယ္။  ကိုယ္ေျပာခ်င္တဲ့ စံပယ္နဲ႕  အနီးစပ္ဆံုးပံုကိုပဲ ယူလိုက္ပါတယ္။
                 ႏွင္းဆီ-  ငယ္ငယ္က မုန္းခဲ့တယ္။  ဒါလည္း ကဗ်ာေတြ စာေတြ မေတာက္တေခါက္ဖတ္ျပီး ဆူးေတြပါတယ္၊ မာနၾကီးတယ္ ဆိုတာေတြရဲ့ အစြဲေၾကာင့္ထင္ပါရဲ့။  အလုပ္ေတြ ဘာေတြ၀င္ျပီး ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ ႏွင္းဆီပန္းေလးေတြကို ႏွစ္သက္ ျမတ္ႏိုးတတ္လာတယ္။  ဘာေၾကာင့္ရယ္မသိ။ ႏွင္းဆီ၀ါကို ပိုျပီး ႏွစ္သက္မိပါတယ္။  ေက်ာက္ႏွင္းဆီ ေသးေသးကေလးေတြကိုလည္း ၾကိဳက္တယ္။  ဒီတစ္ပံုပဲ ကိုယ္တိုင္ရိုက္ထားတဲ့ ပံုပါ။
                 ပိေတာက္ -  အမ်ိဴးသားပန္း လည္းျဖစ္လို႕။  ဆြဲေဆာင္ႏိုင္တဲ့ အေရာင္နဲ႕ အနံ႕ေၾကာင့္ ၾကိဳက္တာ။  ေၾကြလြယ္တဲ့ သူ႕သဘာ၀ကိုေတာ့ မၾကိဳက္ခ်င္။  အိမ္ေရွ႕က ပိေတာက္ပင္ၾကီးက သၾကၤန္အၾကိဳေန႕ဆို အျမဲပြင့္တယ္။  သူက အပြင့္ပြင့္ခ်ိန္မွာ သနားစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ အကိုင္းေတြအမ်ားၾကီး အခ်ိဴးခံရတဲ့အပင္ေလ။  တစ္ႏွစ္မွာ ပိေတာက္ သံုးခါပြင့္တယ္လို႕ ေျပာၾကတယ္။  မွတ္မွတ္ရရ စကၤာပူမွာ  ပိေတာက္နံ႕ကေလး ရေတာ့ ဟိုဟိုသည္သည္ ရွာလိုက္ရတာ။  ေတြ႕ပါျပီ- လမ္းေဘးနားမွာ ပြင့္ေနတဲ့ ပိေတာက္ပင္ၾကီး။  ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ ကိုယ့္အမ်ိဴးေတြ႕သလို ေပ်ာ္သြားတယ္။ 
           ကံ့ေကာ္-  တကၠသိုလ္ပညာေရးရဲ့ အမွတ္အသားတစ္ခု ျဖစ္ေနတဲ့ပန္း။ သူက ၀တ္ဆံ၀ါ၀ါ၊ ပြင့္ဖတ္ ျဖဴ၀ိုင္း၀ိုင္းေလးေတြနဲ႕  အိေျႏၵရွင္ ပန္းကေလးပါ။  ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ပင္မထဲမွာ ေရွးကလူေတြ စိတ္ကူးေကာင္းေကာင္းနဲ႕ စိုက္ခဲ့တဲ့ ကံ့ေကာ္ပင္ၾကီးေတြ အမ်ားၾကီး ရိွတယ္။  ကံ့ေကာ္ေတြကိုျမင္ရင္ ခ်စ္ေသာေက်ာင္းၾကီးကို သတိရတယ္။  ေက်ာင္း၀န္းထဲမွာ ဗန္းကေလးနဲ႕  ကံ့ေကာ္ပန္းကေလးေတြ ထိုင္ေရာင္းေနတဲ့ သူကေလးေတြပါ သတိရတယ္။   အစည္းလိုက္ေလး၀ယ္ျပီး သူမ်ားေတြနဲ႕မ်ွပန္တာ သူငယ္ခ်င္းေလးေတြ ၀ယ္လာရင္လည္း ၀မ္းသာအားရ မ်ွယူခဲ့ရတာ။ ၀တ္ဆံေျခာက္ကေလးေတြက သနပ္ခါးထဲ ထည့္ေသြးရင္ ေမႊးေမႊးေခ်ာေခ်ာေလး။
           သဇင္- ၾကီးမွၾကိဳက္တဲ့ ပန္းပါ။ ငယ္ငယ္ကေတာ့ သူမ်ားေတြ တယုတယပန္ေနတာ၊ ျပန္လာရင္ ေရစပ္စပ္ေလးနဲ႕ တရိုတေသ သိမ္းထားၾကတာ၊ ပန္းပန္ပါတယ္ဆိုမွ ဥၾကီးတြဲလ်က္ျဖစ္ေနတာေတြကို  မ်က္မုန္းက်ိဴးခဲ့သေပါ့။  သိပ္လဲ မလွဘူးလို႕ထင္တာေလ။  ေနာက္ေတာ့လည္း သူ႕ရဲ႕ ယဥ္စစအလွနဲ႕ သင္းရန႕ံကေလးေတြက ကိုယ့္ကို ဆြဲေဆာင္ ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။
                 ၾကာပန္း-  ၾကီးလာတဲ့အခါ သိပ္မၾကိဳက္ေပမဲ့ ငယ္ငယ္ကေတာ့ အေဖၚပါ။  ျဖဴနီျပာ ေရာင္စံုရိွတတ္ေပမဲ့ အမ်ားဆံုးေတြ႕ရတာက နီလဲ့လဲ့ၾကာကေလးေတြပါ။ ၾကာဆစ္ခ်ိဴး ဆြဲၾကိဳးေလးရဲ့ လည္ကုပ္ေပၚက ေအးျမလတ္ဆတ္တဲ့ အထိအေတြ႕ကို မွတ္မိေနတုန္းပဲ။ ၾကာပန္းန႕ံသင္းသင္းကေလးကို ခံစားရတိုင္း ဟိုးငယ္ငယ္ဘ၀ကို အမွတ္ရမိတယ္။
               ဒါေတြကေတာ့ ကိုယ္ အမွတ္အရဆံုး ပန္းကေလးေတြပါ။ အနံ႕မေမႊးတဲ့ ေနၾကာတို႕၊ စကၠဴပန္းတို႕၊  ရြက္လွ၊ ေဒလီယာ၊ သစ္ခြတို႕ေတာ့ သိပ္ စိတ္မ၀င္စားလွဘူး။ ကိုယ္လက္လွမ္းမမီဘဲ ပံုၾကည့္ျပီး စိတ္၀င္စားတာေတြလည္း ရိွေသးတာေပါ့။    ဥပမာ- Tulip တို႕   Deffodil တို႕  ေပါ့။ 
                 ငယ္ငယ္က ကစားလို႕ ကိုယ္ႏိုင္ေျခရိွလာရင္ ပန္းေပးျပီလား ပန္းေပးျပီလား လို႕ တစ္ဖက္ကို ေမးရတာေလ။  သူက ပန္းေပးတယ္ဆိုရင္ သူအရံွဳး ကိုယ္အႏိုင္နဲ႕ ပြဲရပ္ခဲ့ၾကတာေပါ့။  ဘာေၾကာင့္ အရံွဳးေပးတာကို ပန္းေပးတယ္ ေခၚသလဲဆိုတာ ကိုယ္မသိပါ။
                   ဒီလိုနဲ႕  နည္းနည္းၾကီးလာေတာ့ ခ်စ္သူေတြပန္းေပးၾကတယ္ဆိုတာ သိလာတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႕ ပန္းေပးမဲ့ မင္းသားေလးကို ေစာင့္လိုက္တာ ဗာလင္တိုင္းေန႕ေတြသာ အလီလီေက်ာ္ျဖတ္သြားတယ္။ တစ္ေယာက္တစ္ေလမွ မေတြ႕ရဘူး။ ၀မ္းနည္းပါဘိ။ အနားကို ပူးကေလးေရာက္လာေတာ့လည္း (ပန္းၾကိဳက္သူပီပီ) အမွတ္တရ ပန္းေပးေစခ်င္ခဲ့တယ္။  သူက လံုး၀ အလိုက္မသိဘူး။  သူက လက္ေတြ႕သမား၊  သူေပးဖူးတာက သဇင္ပန္းတံုးတစ္တံုး။  (ကိုယ့္ဘာသာ ေရေလာင္း၊ ကိုယ့္ဘာသာ ခူးပန္ လို႕  ဆိုလိုခ်င္တာလားမသိ)။ 
             ပန္းပန္တဲ့ အေလ့အထဟာ ျမန္မာဓေလ့လို႕ ေျပာရင္ မွန္မလားဘဲ။  ေတြ႕ဖူးသေလာက္ ႏိုင္ငံျခားသူေတြ ပန္းပန္ေလ့မွမရိွတာ။  တီဟီတီက်ြန္းရဲ့  အမွတ္အသား ေခါင္ရမ္းပန္းေတြကို နားရြက္ၾကားညွပ္တာတို႕၊  ဘာလီ က်ြန္းသူေလးေတြ ပန္းကံုးေခါင္းစြပ္တာတို႕  ေလာက္ပဲ ျမင္ဖူးပါတယ္။  ျမန္မာအမ်ိဴးသမီးေလးေတြကေတာ့ ပြဲတက္ျပီဆို ဆံထံုးနဲ႕ ပန္းနဲ႕ပု၀ါနဲ႕မွ အဂၤါစံုျပီး တင့္တယ္တာ မဟုတ္လား။  (ဒီေန႕ေခတ္ကေတာ့ ပန္းပန္တာနည္းျပီး ရတနာဆံထိုးေလးေတြ ပိုသံုးလာသလိုပဲ) ပန္းပန္နည္းေတာင္ အမ်ိဴးမ်ိဴးရိွပါေသးတယ္။  မွတ္မိသေလာက္ ဆံထံုးနဲ႕ နားရြက္ၾကားမွာ ပန္းပြင့္ေလးကို အလိုက္သင့္ကပ္ျပီး၊ အပြင့္ကေလးေတြေဘးကိုျပဴထြက္ေနေအာင္ ပန္တာကို “ခင္ယုေမ ပန္းပန္နည္း“ တဲ့။
                    ေၾသာ္ ေျပာရင္းနဲ႕  ျမန္မာဆန္ဆန္ ပန္းပန္ေလ့ရိွတဲ့ ဂုဏ္သေရရိွ အမ်ိဴးသမီးၾကီးတစ္ေယာက္ကို သတိရမိေသးေတာ့-။

မိုးစက္ပြင့္
photo credit:  fotosearch.com

Sunday 28 March 2010

ေမ်ာက္ေသြး

 " ေမ်ာက္ေသြး "ဆိုလို႕   ေဆးေလာကက ရီးဆပ္စ္  RH+ /-  အၾကာင္း မဟုတ္သလို   ၾကည္ေအာင္ ကဗ်ာထဲက "အင္ဖက္ခြက္ထိုး ....မုဆိုးေသြးေသာက္.... ” ဆိုတဲ့ ေတာထဲကေမ်ာက္ရဲ့ ေသြးအေၾကာင္းလည္း မဟုတ္ရပါ။ ေမ်ာက္ေတြနဲ႕  က်ြန္မရဲ့ ပါတ္သက္မွဳ  အေၾကာင္းေလးပါ။ ( ရွင္းျပမွ ပိုဆိုးသြားတယ္ )
                             အရင္ဦးဆံုး ေမ်ာက္႗ီကာေလး အဖြင့္္ေလးေပါ့။ ေမ်ာက္ေတြက လူေတြနဲ႕ ရုပ္ခ်င္းကလည္း အေတာ္တူရွာပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း “ေမ်ာက္သားစားခ်င္ရင္ ေမ်ာက္မ်က္ႏွာမၾကည့္နဲ႕“ ဆိုတဲ့ စကားပံု ေပၚလာတာ မဟုတ္လား။  ဒါ၀င္ကလည္း “လူသည္ ေမ်ာက္က ဆင္းသက္သည္“ ဆိုျပီး ကမၻာေက်ာ္ သီအိုရီၾကီးေတာင္ ထုတ္ခဲ့ေသးမဟုတ္လား။  ဒါေတာင္မွ ေမ်ာက္ေတြဟာ (သူတို႕ရဲ့ သားေျမးတီက်ြတ္ျဖစ္တဲ့)  လူလုပ္သမ်ွကိုလည္း အတုခိုး တတ္ပါေသး တယ္။ မွတ္မိတာေလးတစ္ခုပါ။ အဖြားတို႕ ေတာရြာေတြမွာ စပါးေကာက္လိွဳင္းပံုၾကီးေတြကို ျပန္႕ျပန္႕ျပဴးျပဴး စီခင္းျပီး လူက ႏြားအုပ္ကို ေမာင္းျပီး စပါးသီးေၾကြေအာင္ ၀ိုင္းၾကီးပတ္ပတ္ တက္နင္းတာကို “တလင္းနယ္“တယ္ လို႕ ေခၚပါတယ္။  အဖိုး တလင္းနယ္ေနတာကို သစ္ပင္ေပၚက ေမ်ာက္ေတြက ၾကည့္ေနပါသတဲ့။  ၁နာရီ ၂နာရီေလာက္ၾကာေတာ့ ႏြားလဲေမာ၊ လူလဲေမာ၊ တစ္ေရးတစ္ေမာ အနားယူျပီး အဖိုးအိပ္ေပ်ာ္သြားလိုက္တာ ႏိုးလာေတာ့ ေမ်ာက္ေတြက ႏွင္တံကိုင္ျပီး ႏြားေတြနဲ႕  တလင္းနယ္ေနပါသတဲ့။  မယံုရင္ ပံုျပင္မွတ္။ အဲ- အေမ့အလွည့္က်ေတာ့ တစ္မ်ိဴး။  သူ ရံုးသြားခါနီး ႏွဳတ္ခမ္းနီဆိုးေနတာကို မွန္ထဲမွာ မည္းမည္းျမင္လို႕ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လားလား တစ္ဖက္အိမ္က ေမ်ာက္မၾကီးက  ထိုင္ၾကည့္ေနတာပါတဲ့။  အေမ့ခမ်ာ နဂိုရ္ကေၾကာက္က ေၾကာက္တတ္ဆိုေတာ့ ငယ္သံပါေအာင္ေအာ္ျပီး ေျပးလိုက္တာတန္းေနတာပဲ- တဲ့။ အဲဒီေခတ္က ေမ်ာက္ေတြ သိပ္ေပါတယ္ထင္ပါရဲ့။ အခုေတာ့ ေမ်ာက္ေခ်းခါးဟင္း စားသူေတြ မ်ားလာလို႕လားမသိ။ ေမ်ာက္ေတြလည္း ေတာင္ကုန္းေတြ ဘုရားေတြမွာပဲ ရိွေတာ့တယ္။
                       က်ြန္မ နဲ႕ေမ်ာက္တစ္ခ်ိဴ႕ ရဲ့ ပါတ္သက္မွဳကလည္း သိပ္ေတာ့ ေပ်ာ္စရာမေကာင္းခဲ့ဘူး။  ေမျမိဳ႕ ဓါတ္ေတာ္ခ်ိဴင့္ ေရတံခြန္မွာ က်ြန္မမ်က္မွန္ကို ေမ်ာက္လုေျပးဘူးတယ္။  ရွမ္းျပည္ျမိဳ႕တစ္ျမိဳ႕ရဲ့ ေတာင္ေပၚဘုရားမွာ ဘုန္းၾကီးေမြးထားတဲ့ေမ်ာက္က ခုန္တက္ျပီး က်ြန္မလက္ေမာင္းကို ကိုက္ဖူးတယ္ ( ကူးစက္ေရာဂါ ေၾကာက္လို႕ ေသြးေတာင္ ေဖါက္စစ္လိုက္ေသးတယ္)၊  မၾကာမတင္ကမွ အလည္ေရာက္ခဲ့တဲ့ ပုပၸါးေတာင္အတက္မွာ ေမ်ာက္က ကိုယ့္လက္ထဲကဦးထုပ္ကို အတင္းလုေသးတာ။  ေတာ္ေတာ္ဆိုးတဲ့ သတၱ၀ါေလးေတြ။  သူတို႕က ဟုတ္သည္ ျဖစ္ေစ မဟုတ္သည္ျဖစ္ေစ   တစ္ခုခု လုပ္ေနရင္ လုပ္ေနရမွ ၊  ဘယ္လိုမွ အျငိမ္မေနႏိုင္ၾကဘူး မို႕လား။
                        က်ြန္မကိုယ္ထဲမွာ ေမ်ာက္ေသြးပါတာကိုလည္း ဘေလာ့ေရးေတာ့မွ သိလိုက္ရတာပါ။
                        “ဘာ“  မအံ့ၾသပါႏွင့္ မိတ္ေဆြ။  “ေမ်ာက္အုန္းသီးရ” ဆိုတဲ့စကားပံုကိုေတာ့ ၾကားဖူးမွာပါ။  အဲဒီစကားပံုကို ဆန္းသစ္ရရင္ ေကာင္းမလားလို႕ေတြးမိပါတယ္။  ေန႕စဥ္နဲ႕အမ်ွ  ကိုယ့္ဘေလာ့ဂ္ေလးကို တသသ တျပင္ျပင္။  မအယ္ဇီရဲ့  “ေၾကာင္အီးဘေလာ္ဂါ” ထက္ ဆိုးတဲ့ ကိုယ္လို  “ေမ်ာက္ေခ်း ဘေလာ္ဂါ”ေလးက ကိုယ္ေျပာခ်င္တာ ေရးခ်င္တာေတြကို ဆင္ဆာမရိွတဲ့ ဘေလာ့စာမ်က္ႏွာေပၚကို  တစ္ဖတ္ဖတ္ ပစ္တင္ေနတာ မို႕လား။  လူမိုက္အားေပး ဘေလာ့သူငယ္ခ်င္းေလးတစ္ခ်ိဴ႕ ေတာ့ ရိွတာေပါ့။  ရံုးကလူေတြကိုေတာ့ မေျပာရဲပါဘူး။  ေတာ္ၾကာ ကိုယ္အလုပ္လုပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတာ ေဘာ့စ္ေတြသိသြားမွာစိုးလို႕ ::-) ။  ကိုယ္က လက္လွဳပ္မွ ပါးစပ္လွဳပ္ရသူပါ။   ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေျပာရရင္ေတာ့ “ ေမ်ာက္ျပ ဆန္ေတာင္း“ ေပါ့။ ဒါေတာင္ ဟိုတစ္ေလာက ေဘာ့စ္က ငါတို႕ရံုးမွာ  Monkey Business ရိွတယ္- တဲ့။  ထိတ္ခနဲျဖစ္မိတာက ကိုယ္။  ငါ့မ်ား ေစာင္းေျပာေနသလားေပါ့။  ေနာက္ပိုင္း စံုစမ္းစစ္ေဆးေရးေတြ ၀င္ေတာ့မွ Monkey Business ဆိုတာ“ တစ္ေယာက္ေယာက္က မဟုတ္တာလုပ္ထားတာ“ ကို ဆိုလိုမွန္းသိေတာ့တယ္  :-)
                              ေမ်ာက္ေသြး ပါပံုမ်ားကေတာ့ ကမ္းကုန္ပဲ။  ဒါေတာင္ အိုင္တီဗဟုသုတ ဇီးရိုးမို႕လို႕။  ဘေလာ့လုပ္နည္း ျပင္နည္းေတြကို ဖတ္ေပမဲ့လည္း နားမလည္တာေတြက ခပ္မ်ားမ်ား။  CSS code တို႕   HTML codeတို႕  ဆိုရင္ လံုး၀ မသိလို႕။   သိမ်ားသိရင္မလြယ္ပါ။  တမ္းပလိတ္တစ္ခုဆိုရင္ ကိုယ့္ဆီမွာ ၾကာၾကာမခံ။  ၾကာလာတာနဲ႕  အက်ီၤေဟာင္းၾကီး ၀တ္ထားရသလို ခံစားရတာ။  သူမ်ားဘေလာ့ေလးေတြဆို တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္။ စိတ္ၾကိဳက္ အေရာင္၊ ဒီဇိုင္းေရြးျပီးတာနဲ႕  ႏွစ္နဲ႕ခ်ီျပီး သံုးၾကတာ။  သူ႕ရဲ႕   ကိုယ္ပိုင္ Theme ေလးေပါ့။  ကိုယ္အဲလို အားက်ေပမဲ့ လိုက္လုပ္လို႕မရဘူး။  Google ကေပးထားတဲ့ တမ္းပလိတ္ မ်ိဴးစံုကို အေရာင္ေတြေျပာင္းေျပာင္းျပီး သံုးၾကည့္ေနတာ။  စစ ေျပာင္းခ်င္းဆိုရင္ စိတ္ထဲမွာ သိပ္လွသလိုဘဲ။  တစ္လ ေလာက္ဆိုရင္ ေျပာင္းခ်င္ျပီ။
                           ပို႕စ္ေတြဆိုရင္လည္း ျပီးတာနဲ႕ ေကာက္တင္ပစ္ခ်င္တာ။  အလုပ္နားတဲ့ရက္မို႕လို႕  ၂ခု ၃ခုေရးျဖစ္ရင္လည္း အစကေတာ့ စာမေရးႏိုင္မဲ့ ေနာက္ရက္ေတြအတြက္ scheduleေလး လုပ္ထားမိတယ္။  ခဏေနရင္ စိတ္ထနဲမွာ မရိုးမရြနဲ႕    schedule  ဖ်က္ျပီး ခ်က္ျခင္းျပန္တင္မိတာ။  အဲဒါ ေမ်ာက္သဘာ၀ပဲေလ။  ျပီးေတာ့ စာေတြကို တစ္ေရာင္တည္း မေရးခ်င္ဘူး။  အရင္ကဆို ေတာ္ေတာ္ အေရာင္စံုစံုေရးပါတယ္။  အခုေတာ့ မႏူးတႏူးကိုယ့္စာကို လာလာဖတ္တဲ့  မိတ္ေဆြေတြရဲ့ မ်က္ေစ့ကို အားနာလို႕   အျပာႏုေလးနဲ႕   ေျပာင္းေရးထားတာပါ။
              ဆက္စပ္မွဴရိွမရိွမသိေပမဲ့ တစ္ဆက္ထဲ ေျပာရဦးမယ္။   က်ြန္မက အလုပ္ထဲမွာ ယူနီေဖာင္းမ၀တ္ခ်င္ဘူး၊  ဘုရားေတာင္မွ ေနရာတိုင္းမွာ ပံုစံတူေတြ အရမ္းမ်ားလာရင္မၾကိဳက္ဘူး။  ေရႊတိဂံုဟာ အလြန္လက္ရာေျမာက္ေပမဲ့ ရွမ္းဘုရား ရွည္သြယ္သြယ္ေလးေတြ၊ ပုဂံဘုရား ေလးေထာင့္စပ္စပ္ေလးေတြကိုလည္း အစံု ဖူးခ်င္တယ္။  ကိုယ့္တိုင္းျပည္ထဲမွာ အေရာင္စံုတဲ့ တိုင္းရင္းသားတိုင္းရင္းသူ ဓေလ့ေလးေတြရိွေနတာ ၾကိဳက္တယ္။ ဂုဏ္ယူတယ္။  သူတို႕ေတြ ဗမာလိုေျပာင္း၀တ္မွာ၊ ဗမာစကား ေျပာၾကရင္း ကိုယ့္ဘာသာစကားကို ေမ့သြားမွာ လံုး၀ မလိုလားဘူး။  Unity in Diversity ဆိုတာ က်ြန္မအၾကိဳက္ဆံုးေဆာင္ပုဒ္တစ္ခု။
                     ကိုယ့္စိတ္က  အေပၚက ေျပာခဲ့သလို “ေမ်ာက္” ဆန္ေပမဲ့  သူငယ္ခ်င္းေတြ၊  ခ်စ္ခင္သူေတြအေပၚေတာ့ မေျပာင္းတတ္ပါဘူးေနာ္။  မူလတန္း၊ အလယ္တန္း၊ အထက္တန္း၊ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား၊ တကၠသိုလ္ဆရာ ဘ၀က သူငယ္ခ်င္းေတြကို အခုထိ ခ်စ္တုန္းပါ။ အဟုတ္။
                         ကဲ အခုလို ဘာမဟုတ္ညာမဟုတ္ေတြကို စာတစ္ေစာင္ေပတစ္ဖြဲ႕လုပ္ေနလို႕  မျငိဳျငင္ၾကပါနဲ႕ဦးေနာ္။  ကိုယ့္ထက္ ပိုသိပိုတတ္တဲ့သူေတြကို မိန္႕မိန္႕ၾကီး ဆရာလုပ္ ဖို႕ၾကိဳးစားေနတာကိုက “ ဘုရားကားေအာက္ ေမ်ာက္ကားအထက္“ ဆိုတဲ့ စကားပံု အရိွသားမို႕လား။


ေမ်ာက္စက္ပြင့္ (အဲ- ဟုတ္ေပါင္ )

Saturday 27 March 2010

ကာရံလြဲေသာ ဆိုင္းဘုတ္မ်ား

ခရီးသြားတိုင္း ပ်င္းပ်င္းရိွရင္ ဆိုင္းဘုတ္ေတြကို ေငးေမာ ဖတ္ရွဴမိပါတယ္...။
ဆိုင္နံမည္ လွလွေလးေတြ၊ စိတ္ကူး ေကာင္းေကာင္းေလးေတြ  ျမင္ရင္လည္း ေၾသာ္- ေတြးတတ္လိုက္တာ ဆိုျပီး ခ်ီးက်ဴးမိပါရဲ့။ တစ္ခ်ိဴ႕က ရိုးရိုးေလးနဲ႕ယဥ္ျပီး တစ္ခ်ိဴ႕က ဆန္းဆန္းေလးနဲ႕လွပါရဲ့။ တစ္ခ်ိဴ႕က တံုးတိတိၾကီးေတြ။  တစ္ခ်ိဴ႕က ေနရာတိုင္းမွာ ျမင္ေနက် ဆီသည္မလက္သုတ္ အမည္ေတြ။ တခ်ိဴ႕ကေတာ့ ခ်စ္စရာ ဟာသေလးေတြစြက္လို႕။   ဥပမာ- “ေဒၚရိတ္ၾကီး“ “ေဒၚရမ္းခ်က္” ”ေနာက္တစ္ပြဲဗ်ိဳ႕” ဆိုတဲ့ စားေသာက္ဆိုင္ အမည္ေတြ။

က်ြန္မကေတာ့ ဆိုင္းဘုတ္ေတြကို ဖတ္ရင္း ဆိုင္ရွင္ရဲ့ စိတ္ေနသေဘာထား၊  ဗဟုသုတ ရိွမရိွ၊  အသက္ဘယ္ေလာက္ရိွမလဲ စသျဖင့္ ခန္႕မွန္းေတြေတာရင္း အပ်င္းေျဖတတ္ပါတယ္။  ေဗဒင္ဆရာတို႕ သူငယ္ခ်င္းတို႕က ေပးထားတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တာပဲဆိုေပမဲ့  mind game တစ္ခုအေနနဲ႕ပါ။  က်ြန္မအျမင္ကေတာ့ လူျမင္ကြင္းမွာထားမဲ့ ဆိုင္းဘုတ္တစ္ခုဟာ  အမည္လွသည္ျဖစ္ေစ မလွသည္ျဖစ္ေစ အနိမ့္ဆံုးအေနနဲ႕   အဓိပၸါယ္၊ သတ္ပံုကာရံ မွန္ကန္တည့္မတ္ဖို႕  ဂရုစိုက္သင့္တယ္ လို႕ ထင္ပါတယ္။

သတ္ပံုလြဲတာကို ပထမဦးဆံုးေျပာခ်င္ပါတယ္ ။ ျမိဳ႕လည္ေခါင္ၾကီးမွာေတာင္ ျပဴူးျပဴးျပဲျပဲ အမွားေတြက ေတြ႕ရတတ္ေသး။  ”အပ္ျခဳပ္ဆိုင္” တဲ့။ ကဲ- ျခဳပ္ တာလား၊ ခ်ဳပ္တာလား။  ေနာက္ျပီး ဘိုဆန္ဆန္ ” Tupid"  တဲ့ ("Cupid" ကို ဆိုလိုခ်င္တာ ထင္ပါရဲ့ )။ က်ြန္မကေတာ့ "S" တစ္လံုးတိုးျပီး  "Stupid" လို႕ ေရးေစခ်င္တာ :-) သြားလည္းမေျပာရဲဘူး။  "ငါ့ဟာငါ တမင္ေရးထားတာ နင္နဲ႕ဘာဆိုင္လဲ" ဆိုရင္ ျပန္ေကာရင္ မခက္ပါလား။ (က်ြန္မရဲ့ ဘေလာ့ပို႕စ္ေတြမွာ  သတ္ပံု သိပ္မွန္တယ္လို႕  မေျပာလိုပါ။  တျဖည္းျဖည္း အမွားနည္းေအာင္ေတာ့ ၾကိဳးစားေနပါတယ္။  ဆိုင္းဘုတ္တစ္ခု တပ္ရေတာ့မယ္ဆိုရင္ေတာ့ က်ိန္းေသ ပိုဂရုစိုက္မွာပါ - CYA :-) )
တခ်ိဳ႕ဆိုင္းဘုတ္ေတြကေတာ့ မွားမွားယြင္းယြင္း ရယ္ခ်င္စရာေလးေတြ။ ဥပမာ-  တျမန္မႏွစ္က “၀”နယ္ဖက္ကို ခရီးသြားတုန္းက ဖတ္ခဲ့ရတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ေတြပါ။  သူတို႕က ဗမာစာကို လံုးလံုးမသိသူေတြပါ။ အခြန္တစ္၀က္သက္သာခ်င္ရင္ ဗမာလို ဆိုင္းဘုတ္ေထာင္ရမယ္ဆိုလို႕   မတတ္တတတ္ လူတစ္ေယာက္ကို ဘာသာျပန္ခိုင္း ေရးခိုင္းထားပံုေပၚတယ္။ တရုတ္စာလံုးေတြကို တစ္လံုးခ်င္း ဘာသာျပန္ျပီး  အေပၚကေတာ့ က်ြန္မ မဖတ္တတ္တဲ့ တရုတ္စာေပါ့။  ေအာက္က ေရးထားတာကို ၾကည့္ပါဦး....။
-  ကား မွတ္တိုင္ကို  ”ကားေစာင့္စီး တိုက္ၾကီး”
- ငါးအကင္ဆိုင္ကို  ”ငါး ဖုတ္ ေရာင္း ဆိုင္”
- ထမင္းဆိုင္ကို ” ဆိုင္ ထမင္း”
ေ၀ ဟင္ ယံ လူသား အႏွိပ္ခန္း”  ( လူပ်ံေတာ္ အႏိွပ္ခန္း )
အနီ အနီ ႏိွပ္သည္”  ( နီနီ အႏွီပ္ခန္း )
” ေရစုန္ ေရဆန္ အႏွိပ္ခန္းမ” ( ျမစ္ဧရာ အႏွိပ္ခန္း )
ဘာကိုဆိုလိုသလဲဆိုတာ ေဘးက တရုတ္စာဖတ္မွဘဲ သေဘာေပါက္ႏိုင္မွာပါ။ အနီးစပ္ဆံုး ျဖစ္ႏိုင္ေျခေတြကို လက္သဲကြင္း ထဲမွာ ျပထားပါတယ္။ ဒီၾကားထဲ သတ္ပံုေတြကလည္း ခြက္ခြက္လန္ေအာင္ မွားလိုက္ေသးတယ္။  ၾကာျပီဆိုေတာ့ အကုန္မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ မွတ္တမ္းတင္ ဓါတ္ပံုရိုက္မထားလိုက္ရတာ နာတာပဲ။  သူငယ္ခ်င္းတရုတ္မေလးကို နင္ကမွားေနတယ္လို႕ေျပာျပီး ျပင္ေပးလိုက္ပါလား လို႕အၾကံေပးမိေသးတယ္။  သူက ေနေပေလ့ေစ- ဒါ ေဒသဆိုင္ရာ အမွတ္လကၡဏာတစ္ခုဘဲ  တဲ့။  အင္း- ဒါလဲ ဟုတ္တုတ္တုတ္ပါပဲ။  အျပန္က်ေတာ့လည္း ႏွဳတ္ဆက္ဆိုင္းဘုတ္ကေလးက  ”ခရီးလမ္းမွာ ေမာပါေစ” တဲ့။  ေခ်ာေမာပါေစလို႕ ေျပာခ်င္တာထင္ပါရဲ့ ။ ဟူး ေမာလိုက္တာ :-)

ကာရံလြဲတဲ့အေၾကာင္းနဲ႕ပါတ္သက္လို႕   နယ္စပ္တစ္ေနရာရဲ့ ျဖစ္ရပ္မွန္ ဟာသေလးတစ္ခု ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။  ေစ်းနားမွာ ဖြင့္ထားတဲ့ NGO အဖြဲ႕တစ္ခုထဲကို လူ သံုးေလးေယာက္ ၀င္လာျပီး “အႏွိပ္ခံခ်င္တယ္” လို႕ေျပာပါသတဲ့။  ၀န္ထမ္းေတြလည္း မ်က္လံုးမ်က္ဆံ ျပဴးကုန္တာေပါ့ေနာ္။  ေသေသခ်ာခ်ာ ေမးၾကည့္တာ့မွ သူတို႕က စာမဖတ္တတ္ပါဘူးတဲ့။ ေစ်း အေရာင္းအ၀ယ္လာရင္း ရံုးေရွ႕ ဆိုင္းဘုတ္က လက္ေတြအမ်ားၾကီးတြဲယွက္ထားတဲ့ Logo ကို ၾကည့္ျပီး အႏွိပ္ခန္းလို႕  ယူဆမိပါသတဲ့။  ဒီျဖစ္ရပ္ေလးရဲ့ သင္ခန္းစာကေတာ့ ဆိုင္းဘုတ္ေတြမွာ ဘာပဲေရးထားထား ဖတ္တဲ့သူရဲ့ အေျခအေနနဲ႕ ယူဆခ်က္ေပၚမွာ အေျခခံျပီး အဓိပၸါယ္ကြဲသြားႏိုင္တာပါပဲ။  ကာရံလြဲသြားတယ္လို႕  က်ြန္မက အမည္ေပးခ်င္ပါတယ္။

အမ်ားၾကီးရိွေသးတယ္။  ျမိဳ႕လည္ေခါင္ေတြ၊ လမ္းဘုတ္ေတြမွာ ကာရန္လြဲေသာ ဆုိင္းဘုတ္အၾကီးၾကီးေတြ။  အေရာင္ေတာက္ေတာက္ေတြနဲ႕။  သတ္ပုံမွန္ေပမဲ့ ကာရံလြဲေနတာေတာ့ အမွန္ဘဲ.....။ အဲဒါေတြအေၾကာင္းေတာ့ အေသးစိတ္ ဆက္မေျပာပါရေစနဲ႕ေတာ့။  ေတာ္ေတာ္ၾကာမွျဖင့္ -------------@@@@-----------။

မိုးစက္ပြင့္
photo credit:  fotosearch.com

အလြမ္းေျပ (၃)

                  “ဘီအမ္ဟာ သူ႕ကေလးဘ၀အေၾကာင္း ငါ့ကိုေျပာျပတယ္။  သူ႕အေမဟာ သူမ်ားအိမ္ေတြမွာ သန္႕ရွင္းေရးလိုက္လုပ္ေပးရတဲ့ အိမ္ေဖၚတဲ့။  ဒီအေၾကာင္းေတြသိလာရေတာ့ ငါ့အေနနဲ့ ဇိမ္ခံသံုးျဖံဳးျပီး ေနေနရတာကို ရွက္လာမိသလိုပဲ။  ငါဆိုရင္ ဦးထုပ္ကေလးတစ္လံုး ေရႊဒဂၤါးသံုးျပားဆိုလည္း ၀ယ္ပစ္လိုက္တာပဲ။”
                    သူမ နားလည္ရန္ခက္ခဲသည့္ ပုစၦာမ်ားကို သူမ၏ ေခါင္းေသးေသးေလးႏွင့္ တတ္ေယာင္ကား အေျဖရွာေနမည့္အစား ထိုစဥ္တုန္းကသာ သူ႕ကို ေမးလိုက္စမ္းလ်ွင္ မည္မ်ွေကာင္းလိမ့္မည္နည္း။   ဘီအမ္ ဆိုသည့္ “ငတ” ေပးဖတ္သည့္ စာအုပ္မ်ားကလည္း “ကားလ္မတ္စ္”တို႕၊  “ျဖစ္ပြားေတာ့မည့္ ေတာ္လွန္ေရး” တို႕ ျဖစ္သည္ေလ။  ဘီအမ္၊ ဘီအမ္ ဟု အတိုေကာက္ပဲေရးသြားသည္။  အဘယ္ေၾကာင့္ အမည္ကို အျပည့္အစံု မေရးရသနည္း။  ေသြးရိုးသားရိုးေတာ့မဟုတ္တန္ရာ။ အင္ဂ်လာမွာ သည္လို နံမည္ အတိုေကာက္ ေရးရေလာက္ေအာင္ ရင္းႏွီးက်ြမ္း၀င္ေသာ အေရးအသားမ်ိဴး ေရးတတ္သူမဟုတ္။  သည္ေကာင့္မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ျပီးေတာ့လည္း ဘီအမ္လို႕ပဲ သူမ ေခၚေနခဲ့သလား မသိႏိုင္ေခ်။  သူ ဆက္ဖတ္ရျပန္သည္။
                        “ညစာစားျပီး မေမ်ွာ္လင့္ဘဲ ဘီအမ္ေရာက္လာသည္။  ကံေကာင္းလို႕ေပါ့။  အိမ္မွာ ငါတစ္ေယာက္တည္း ရိွေနခိုက္မို႕လို႕”   ယင္းမွာ လြန္ခဲ့ေသာ တစ္ႏွစ္ခန္႕က ေရးထားျခင္းျဖစ္၏။  “ကံေကာင္းလို႕” တဲ့။  မည္သည့္အတြက္ေၾကာင့္ ကံေကာင္းရသနည္း။  မည္သို႕ေသာအေၾကာင္းေၾကာင့္ “ငါတစ္ေယာက္တည္း ရိွေနခိုက္မို႕” ေရးထားရသနည္း။  သူေကာ ထိုညက မည္သည့္ေနရာ  ေရာက္ေနပါလိမ့္။  အလုပ္မွတ္တမ္းစာအုပ္ကိုယူျပီး ျပန္ၾကည့္ရျပန္သည္။   ျမိဳ႕ေတာ္၀န္တည္ခင္းသည့္ ညစာစားပြဲည။  သည္လိုဆိုလ်ွင္ အင္ဂ်လာႏွင့္ ဘီအမ္ တို႕ ထိုတစ္ညေနခင္းလံုး ႏွစ္ေယာက္ထဲ ရိွေနခဲ့ၾကသည္။  သူျပန္လာခ်ိန္တြင္ သူမ သူ႕ကို ေစာင့္ေမ်ွာ္ေနခဲ့သလား၊ ထမင္းသားပြဲေပၚမွာ ဖန္ခြက္ႏွစ္လံုး အတူရိွေနခဲ့သလား၊ ကုလားထိုင္ႏွစ္လံုးကို ေကာ  နီးနီးကပ္ကပ္ ဆြဲထိုင္ထားခဲ့ေသးလား။  သူ ဘာကိုမွ မမွတ္မိေတာ့ပါ။  ညစာစားပြဲတြင္ သူေျပာခဲ့ေသာ မိန္႕ခြန္းကိုေတာ့ သူမွတ္မိသည္။  အေျခအေနအရပ္ရပ္သည္ သူ႕စိတ္ကို ပို၍ ရွဴပ္ေထြးလာေစျပီး  ရွင္းမျပတတ္ေအာင္ ျဖစ္လာသည္။  သူမရိွခိုက္ သူ႕ဇနီးသည္ သူတစ္စိမ္းတစ္ေယာက္ကို အိမ္မွာ တညေနလံုး ဧည့္ခံေနခဲ့သည္။     
                            ေနာက္စာအုပ္တစ္အုပ္တြင္ေတာ့ အေျဖ ေပၚမည္မွာ မလြဲ။  ေနာက္ဆံုး မွတ္တမ္းစာအုပ္ကို သူလွမ္းယူသည္။  အင္ဂ်လာ မကြယ္လြန္မီ ေနာက္ဆံုးေရးခဲ့ေသာ စာအုပ္ျဖစ္သည္။  ပထမဦးဆံုးစာမ်က္ႏွာ၌ပင္ သည္ ေသခ်င္းဆိုးနံမည္ကို ေတြ႕ရျပန္ျပီ။ 
                          “ဘီအမ္ ႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္ထဲ ညေနစာစား။  သူ အေတာ္ စိတ္တိုေနပံုရသည္။  တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ နားလည္ဖို႕ အခ်ိန္က်ျပီဟု သူကေျပာသည္။  ရွင္းျပတာကိုလည္း သူလံုး၀ နားမေထာင္ပါ။  ငါသူ႕ကို လက္မခံရင္ လုပ္ျပမည္ဟု ျခိမ္းေျခာက္သည္။” စာမ်က္ႏွာေပၚရိွ က်န္စာေၾကာင္းအားလံုးကို ျခစ္ပစ္ထားသည္။  အေပၚမွေန၍  “....အီဂ်စ္၊ အီဂ်စ္..” ဟူေသာစာလံုးမ်ားကို လိုက္ထပ္၍ေရးထားသည္။  သူ ၾကိဳးစားဖတ္ၾကည့္ေသာ္လည္း တစ္လံုးမ်ွ ဖတ္၍မရပါ။  ျဖစ္ႏို္င္သည္က တစ္ခုတည္းသာရိွသည္။  သည္ ငမိုက္သားသည္ သူမရိွခိုက္ သူႈဇနီးကို ေၾကာင္ေတာင္ႏိွဳက္ဖို႕ ၾကိဳးစားျခင္းပင္။  ဂီးလ္ဘတ္၏မ်က္ႏွာမွာ ရွက္ေဒါသျဖင့္ ထူပူျပီး နီျမန္းလာသည္။  စိတ္မရွည္စြာပင္ သူဆက္ဖတ္လိုက္သည္။  အင္ဂ်လာတစ္ေယာက္ မည္သို႕ တုန္႕ျပန္ခဲ့ေလသနည္း၊ လက္ခံလိုက္သလား။  ဘီအမ္ဟု အတိုေကာက္ေရးထားသည္ကို မေတြ႕ရေတာ့ဘဲ “သူ“ ဟူေသာ နာမ္စားကို သံုးလာသည္။  “သူ ထပ္လာျပန္သည္။  ငါ မဆံုးျဖတ္ေသးပါဟု သူ႕ကို ေျပာလိုက္သည္။  သူ႕ကို အိမ္ထဲက ထြက္သြားဖို႕  ေမာင္းထုတ္မိသည္။”  ရာရာစစ သည္ေကာင္က သူ႕အိမ္ထဲ၀င္ျပီး သူ႕ဇနီးကို အၾကပ္ကိုင္ေနျခင္းပင္။  သူမက မည္သည့္အတြက္ေၾကာင့္ သူ႕ကို ျပန္မတိုင္ရပါသနည္း။  ဘာေၾကာင့္မ်ား တုန္႕ဆိုင္းေတြေ၀ ေနရပါသနည္း။  
                     “ငါ သူ႕ဆီကို စာတစ္ေစာင္ ေရးလို္က္တယ္”
                     ေနာက္စာမ်က္ႏွာမ်ားတြင္ ဘာမွ ဆက္မေရးထားဘဲ ဗလာမ်ားသာ ျဖစ္ေနသည္။  စာမ်က္ႏွာ အတန္ျခားသြားျပီးမွ “သူ ငါ့ကို စာမျပန္ဘူး”  ကြက္လပ္မ်ား ျဖစ္သြားျပန္သည္။  သည့္ေနာက္ေကာ ဘာမ်ား ျဖစ္ေသးသနည္း။  “ျခိမ္းေျခာက္တဲ့အတိုင္း သူ လုပ္ျပသြားျပီ”။  သည့္ေနာက္ေကာ သည့္ေနာက္ေကာ ဘာမ်ားျဖစ္ေသးသနည္း။  စာရြက္မ်ားကို သူ စိတ္ေစာလွစြာျဖင့္ အလ်င္စလို လွန္ဖတ္လိုက္သည္။  အကုန္လံုး ဗလာခ်ည္းမ်ားသာ။  သူမ မကြယ္လြန္မီတစ္ရက္အလိုမွာ ဤသို႕ ေရးထားသည္။
                      “ငါေရာ သူ႕လို လိုက္လုပ္ဖို႕  သတၱိမရိွဘူးလား”
                      ေန႕စဥ္မွတ္တမ္းက ဤေနရာတြင္ ျပီးဆံုးသြားသည္။  စာအုပ္သည္ ဂီးလ္ဘတ္လက္ထဲမွ ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႕ ေလ်ွာက်သြားေတာ့သည္။  
                      သူမ၏ ေနာက္ဆံုးလွဳပ္ရွားမွဳမ်ားကို သူ႕အာရံုထဲတြင္ ျမင္လာသည္။  “ပစ္ကက္ဒလီ” လမ္းမၾကီးေဘး ပလက္ေဖါင္းေပၚတြင္ သူမ ရပ္ေနသည္။  မ်က္လံုးမ်ားက ေရွ့တည့္တည့္ကို စိုက္ၾကည့္လ်က္။  လက္ႏွစ္ဖက္က လက္သီးတင္းတင္းဆုပ္လ်က္၊  ကားတစ္စီးက အရိွန္ျပင္းျပင္း ေမာင္း၍လာေနသည္။
                     သူ ဆက္လက္ သည္းခံႏို္င္စြမ္းမရိွေတာ့ပါ။  အျဖစ္အပ်က္အမွန္ကို သိရမွ ျဖစ္ေတာ့မည္။  တယ္လီဖုန္းရိွရာသို႕  မေျပးရံုတမည္ ေလ်ွာက္လွမ္းသြားသည္။
                    “မစၥ ေမလာနဲ႕ စကားေျပာခ်င္လို႕ပါ”
                     ဖုန္းတစ္ဖက္တြင္ အသံတိတ္ဆိတ္သြားျပီး အတန္ၾကာမွ တစ္စံုတစ္ဦးေလ်ွာက္လာသံကို ၾကားရသည္။  “စီစီေမလာ စကားေျပာေနပါတယ္ရွင္”
                    သူ တယ္လီဖုန္းထဲသို႕ ထစ္ခ်ံဴးသံၾကီးျဖင့္ ေမးလိုက္သည္။
                    “ဘီအမ္ ဆိုတာ ဘယ္သူလဲ”   တစ္ဖက္ရိွ ဖုန္းတင္စင္ေပၚမွ အေပါစား နာရီစက္သံ တတစ္တစ္ကို ၾကားေနရသည္အထိ ဖုန္းထဲတြင္ တိတ္ဆိတ္သြားသည္။  သက္ျပင္းရွည္ရွည္ခ်သံကို ၾကားရျပီးမွ စီစီေမလာက ျပန္ေျဖသည္။
                     “သူဟာ က်ြန္မ အစ္ကိုပါ”
                     ဘီအမ္သည္ စီစီေမလာ၏ အစ္ကိုျဖစ္ေနပါလား။  သူ႕ကိုယ္သူ သတ္ေသသြားခဲ့သူ၊ သူမ၏ အစ္ကိုပါပဲလား။  စီစီေမလာက ဆက္ေမးသံကိုၾကားရသည္။
                     “က်ြန္မ ရွင္းျပဖို႕ လိုမလားမသိဘူး”
                     “မလိုဘူး၊ လံုး၀ မလိုဘူး” သူေအာ္ေျပာရင္ ဖုန္းကို ပစ္ခ်လိုက္သည္။
                      အင္ဂ်လာ ေပးခဲ့ေသာ အမွတ္တရအေမြကို သူရလိုက္ျပီးပါျပီ။  ျဖစ္ခဲ့သည္မ်ားကို သူမက အမွန္အတိုင္း ေျပာျပခဲ့သည္ပဲ။  ပလက္ေဖါင္းေပၚက လွမ္း၍ဆင္းလို္က္ေသာ ေျခတစ္လွမ္းသည္ သူမ၏ခ်စ္သူႏွင့္ ျပန္လည္ေပါင္းဆံုရန္ လွမ္းလိုက္ေသာ ေျခလွမ္းျဖစ္သည္။  ထိုေျခလွမ္းသည္ပင္ သူ႕ထံမွ ထြက္ေျပးတိမ္းေရွာင္သြားေသာ ေျခလွမ္းတစ္လွမ္းလည္း ျဖစ္ေခ်သည္။

မိုးစက္ပြင့္
(ေရးသူ- ဗာဂ်ီးနီးယား၀ုဖ္)  (The Legacy) ဘာသာျပန္- လူခ်ိဴ  { ဟန္သစ္၊ အမွတ္(၉၇) ဧျပီ ၂၀၀၂)
(စဖတ္တုန္းက ဂီလ္ဘတ္နဲ႕ စီစီေမလာတို႕ရဲ့ဇာတ္လမ္းမ်ားလား ထင္ခဲ့ေပမဲ့ တစ္ျခားသူႏွစ္ေယာက္ရဲ့ ဇာတ္လမ္းျဖစ္ေနပါတယ္။  ကြယ္လြန္သြားတဲ့ ဇာတ္ေကာင္ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ အေၾကာင္းကို ဒိုင္ယာရီကေနတစ္ဆင့္ ပီပီျပင္ျပင္ သရုပ္ေဖၚထားတာ၊  ေနာက္ဆံုးအဆင့္ မွာလည္း အံ့ၾသမွဳ တစ္စံုတစ္ရာေပးျပီး ဇာတ္လမ္းရဲ့ climax ကို ေခၚေဆာင္သြားပံုက ေသသပ္လြန္းလို႕  ႏွစ္သက္စြာ မ်ွေ၀လိုက္ပါသည္။ ) - စာၾကြင္း- အႏုပညာ ေပတံျဖင့္သာ တိုင္းတာပါသည္။  ဇာတ္ေကာင္စရိုက္အေပၚ အမွား၊ အမွန္ မေဆြးေႏြးလိုပါ။

Friday 26 March 2010

အလြမ္းေျပ (၂)

သူ႕အေတြးမ်ားက ဒိုင္ယာရီထံသို႕ အလိုေလ်ာက္ ေရာက္သြားသည္။  သို႕ျဖင့္ အေပၚဆံုးမွ တစ္အုပ္ကို ယူျပီးေနာက္ ဟိုလွန္ သည္လွန္ လိုက္ဖတ္မိသည္။  စ ဖတ္မိသည္က ဂီးလ္ဘတ္ဟာ အေတာ္ကို ခန္႕ေခ်ာ ေခ်ာတာပဲ ၾကည့္စမ္းပါဦး။  သူ႕စိတ္ထဲမွအေတြးကို သူမက ျပန္ေျဖလိုက္ သလိုပါပဲ။  မိမိသည္ ဆန္႕က်င္ဖက္လိင္မ်ားအေပၚ အေတာ္ဆြဲေဆာင္မွဳရိွသည္ဟု သူမ ေျပာလိုက္ျခင္းျဖစ္မည္။  စီစီေမလာ၏ စိတ္ထဲ၌လည္း ထိုသို႕ေတြးမိမည္မွာ မလြဲ။  သူ ဆက္ဖတ္သည္။  သူ႕ရဲ႕  ၾကင္ဖက္သက္ထားျဖစ္ရတာ ငါ အရမ္းဂုဏ္ယူတယ္”  သူ႕စိတ္ထဲမွာလည္း သူမ၏ ခင္ပြန္းျဖစ္ရသည္ကို အျမဲဂုဏ္ယူ ၀င့္ၾကြားေနမိသည္။  သူတို႕ ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ဦးသား ရံဖန္ရံခါ ညေနစာကို အျပင္ဆိုင္မ်ားတြင္ ထြက္စားၾကသည့္အခါမ်ိဳးတြင္ စားပြဲတစ္ဖက္တြင္ ထိုင္ေနေသာ သူမကို ရႊန္းရႊန္းစားစား ၾကည့္မိရင္း သည္ဆိုင္ထဲရိွသမ်ွ မိန္းမေတြထဲမွာ သူႈဇနီးဟာ အလွဆံုးပဲဟု မွတ္ခ်က္ခ်မိသည္မွာ မၾကာခဏပင္။
                           စာအုပ္ကို သူဆက္ဖတ္သည္။  သူ ပါလီမန္အမတ္အျဖစ္ အေရြးခံရေသာ ပထမဦးႏွစ္။  သူ၏ မဲဆႏၵနယ္ တနံတလ်ား သူတို႕ႏွစ္ဦး အတူလွည့္လည္ခဲ့စဥ္ကျဖစ္သည္။  မိန္႕ ခြန္းေျပာျပီးလို႕  ဂီးလ္ဘတ္လည္းထိုင္လိုက္ေရာ လက္ခုပ္သံေတြဟာ အက်ယ္ၾကီးပဲ။  ေတာ္ေတာ္နဲ႕  မစဲေတာ့ဘူး။  ပရိသတ္အားလံုး မတ္တပ္ထရပ္ၾကျပီ လူခ်ြန္လူေကာင္းသီခ်င္းကို ဆိုၾကေတာ့ ငါ့စိတ္ထဲမွာ ကတုန္ကယင္ၾကီးျဖစ္လို႕”  ထိုစဥ္ကအျဖစ္ကို သူမွတ္မိသည္။   မိန္႕ခြန္းေျပာ စင္ျမင့္ေပၚ၌ သူတို႕ အတူယွဥ္တြဲေနခဲ့ၾကသည္။  သူ႕ကို ရုတ္တရက္ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေသာ သူမ။အၾကည့္။ မ်က္လံုးေထာင့္၀ယ္ ပီတိမ်က္ရည္ဥတို႕  တြဲလြဲခိုေနခဲ့သည္။  အဲသည္ေနာက္မွာေရာ  - သူစာရြက္မ်ားကို ဆက္လွန္သည္။  ဗင္းနစ္ျမိဳ႕သို႕  သူတို႕ သြားလည္ခဲ့ၾကသည္။  ေရြးေကာက္ပြဲအျပီး ေပ်ာ္ရႊင္စရာအတိျပီးသည့္ ထိုအားလပ္ရက္ကို သူ ေကာင္းေကာင္း မွတ္မိသည္။
               “ဖေလာရင့္မွာ ငါတို႕  ေရခဲမုန္႕ စားၾကတယ္” သည္စာေလးဖတ္ရေတာ့ သူျပဲံဳးမိသည္။ သူမသည္ ကေလးတစ္ေယာက္လိုပါေပ။  ေရခဲမုန္႕ကို အငမ္းမရၾကိဳက္သည္။
               “ဂီးလ္ဘတ္က ငါ့ကို နားေထာင္ဖူးသမ်ွထဲမွာ အေကာင္းဆံုး ဗင္းနစ္ျမိဳ႕ရဲ႕  ရာဇ၀င္ကို ေျပာျပတယ္။  ဗင္းနစ္ျမိဳ႕ကို အုပ္ခ်ဴပ္ခဲ့တဲ့ ျမိဳ႕၀န္ေတြအေၾကာင္းပါ ပါေသးတယ္”
                ထိုစဥ္က ၾကံဳေတြ႕ခဲ႕သမ်ွကို ေက်ာင္းသူမေလးတစ္ေယာက္၏ လက္ေရးမ်ိဴးျဖင့္ သူမ ေရးမွတ္ထားခဲ့သည္။  အင္ဂ်လာႏွင့္အတူ ခရီးသြားရလ်ွင္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းေသာ အခ်က္တစ္ခုမွာ သူမသည္ အရာရာကို အလြန္ သိလုိစိတ္ ျပင္းျပျခင္း ပင္ျဖစ္သည္။  ဘာကိုမွ မသိနားမလည္သည္မွာလည္း လြန္ပါေရာ။  သူမ၏ ခ်စ္စရာေကာင္းသည့္ အခ်က္မ်ားထဲတြင္ ယင္းအခ်က္မပါ၀င္ဟု သူမက ေျပာေလ့ရိွသည္။
                       ေနာက္စာအုပ္တစ္အုပ္ကို ယူ၍ဖတ္္သည္။  သူတို႕ လန္ဒန္ျမိဳ႕သို႕ ျပန္လာေသာကာလ။  “အိမ္အျပန္ခရီးမွာ ငါတို႕စံုတြဲကို သူမ်ားေတြ အရမ္းအထင္ၾကီး အားက်ေစခ်င္မိတယ္။  လက္ထပ္တုန္းက ၀တ္တဲ့ ၀တ္စံုကို ၀တ္ျပန္လာတဲ့အထိပဲ”   သူ႕အထက္အရာရိွ အဖိုးၾကီး ဆာအက္ဒ၀ပ္၏နေဘးမွာ သူမ ထိုင္ေနခဲ့သည္ကို ယခုပင္ သူျပန္ျမင္ေယာင္မိေသးသည္။  ေပါင္းသင္းရခက္ေသာ လူၾကီးကို သူမက အဆင္ေျပေျပ ဆက္ဆံႏိုင္ခဲ့သည္။
                           စာမ်က္ႏွာမ်ားကို ျမန္ျမန္ထက္ထက္လွန္ကာ သူဆက္ဖတ္သည္။  ဟိုတစ္ပိုင္း သည္တစ္စႏွင့္ ျပန္႕က်ဲေနေသာ သူမ၏ ေရးမွတ္ထားမွဳမ်ားကို ျဖည့္စြက္ေတြးေတာ စဥ္းစားရင္း အတိတ္ျဖစ္ရပ္မ်ားကို ျပန္ေအာက္ေမ့မိသည္။  “လႊတ္ေတာ္ခန္းမထဲမွာ ညေနစားပြဲ တက္ေရာက္” ၊  ”လပ္ဗ္ဂရုဗ္ တြင္ ညေနခင္းဧည့္ခံပြဲတက္”“အမတ္ကေတာ္ ေလဒီ အယ္လ္က ဂီးလ္ဘတ္၏ ဇနီးတစ္ေယာက္အေနႏွင့္ ဂုဏ္သိကၡာထိန္းသိမ္းရန္ လိုသည္ဟုေျပာ”၊ ေနာက္တစ္ႏွစ္ ဒိုင္ယာရီတစ္အုပ္ ကုန္သြားျပန္သည္။
                                စားပြဲေပၚက စာအုပ္တစ္အုပ္ထပ္ယူသည္။  ထိုကာလမ်ားတြင္ တျဖည္းျဖည္း သူအလုပ္တာ၀န္မ်ားပိုပိလာျပီး အလုပ္ပိုရွဳပ္လာရာ သူမတစ္ေယာက္တည္း အိမ္မွာက်န္ေနရေသာ အခ်ိန္မ်ားက ပိုမ်ားလာသည္။  သူတို႕ႏွစ္ဦးတြင္ သားသမီး မထြန္းကားႏိုင္ခဲ့ျခင္းအတြက္ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲရေၾကာင္း သူမ ေရးထားသည္။
                                    “ဂီးလ္ဘတ္နဲ႕  ငါ႕မွာ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ သားေလးတစ္ေယာက္ လိုခ်င္လိုက္ပါဘိေတာ့”  သူ႕အဖို႕ေတာ့ ကေလးမရသည္ကို ေနာင္တ မရပါ။  ထူးဆန္းခ်င္ ထူးဆန္းေနမည္။  သူ႕ဘ၀တြင္ မေတာင့္မတ၊ မေၾကာင့္မၾကလည္း ေနရ၊ ပ်င္းခ်ိန္မရိွေအာင္ အလုပ္တာ၀န္ေတြ မ်ားျပားစြာလည္း ထမ္းေဆာင္ေနရမွေတာ့ ကေလးမရိွလည္း အေရးမၾကီးဟု သူမွတ္ယူထားသည္။  ထိုႏွစ္အတြင္း အစိုးရအဖြဲ႕ ၌ အေရးမပါလွေသာ ရာထူးေနရာတစ္ခုတြင္ သူ႕ကိုခန္႕ထားသည္။  ဘာမွမဟုတ္သည့္ ရာထူးေလးမ်ွသာ ျဖစ္ေသာ္လည္း သူမ ေရးထားခဲ့ပံုကျဖင့္-
                            “ တစ္ေန႕ေန႕မွာ သူ ၀န္ၾကီးခ်ဴပ္ျဖစ္မယ္ဆိုတာ အခုဆို ေသခ်ာသေလာက္ ျဖစ္သြားျပီ” ဟူ၏။  ျပီးခဲ့သည့္အျဖစ္အပ်က္မ်ားသာ ယခုႏွင့္အတူ တစ္မ်ိဴးတစ္ဖံုျဖစ္ခဲ့ပါက သူ ၀န္ၾကီးခ်ဴပ္ ျဖစ္ေနလိမ့္မည္။  ဒိုင္ယာရီဖတ္ျခင္းကို ေခတၱရပ္တန္႕၍ မည္သို႕မည္ပံု ျဖစ္ႏိုင္ေခ်ရိွမည္ကို သူ တြက္ဆမိသည္။  ႏိုင္ငံေရး ဆိုသည္မွာလည္း တကယ္ေတာ့ ေလာင္းကစားနည္း တစ္မ်ိဳးပင္ျဖစ္သည္။ ကစားပြဲမွာလည္း ျပီးဆံုးျခင္းမရိွေသးပါ။  အသက္ငါးဆယ္အရြယ္မ်ွႏွင့္ သည္ကစားပြဲမွ သူ မထြက္ႏိုင္ေသးပါ။  ေနာက္ထပ္ စာမ်က္ႏွာမ်ားကို သူ ျမန္ျမန္ ဖတ္ပစ္သည္။  သူမ ေန႕စဥ္ၾကံဳေတြ႕ ေနရသည့္ အေသးအဖြဲကိစၥေလးမ်ား၊ အေရးမပါလွသည့္ အေၾကာင္းအရာေလးမ်ား၊  ေပ်ာ္ရႊင္စရာ ၾကံဳေနက် ကိစၥေလးမ်ားကိုသာ ေရးသားထားေလသည္။
                             စာအုပ္ ေနာက္ထပ္တစ္အုပ္ ထပ္ယူ၍ သူ ဟိုလွန္သည္လွန္ ဖတ္ျပန္သည္။  “ငါေတာ္ေတာ္ သတၱိနည္းေသးတာပဲ။ အခြင့္အေရးတစ္ခုကို ငါ လက္လႊတ္လိုက္ရျပန္ျပီ။ သူ႕မွာ အလုပ္ဒီေလာက္မ်ားတာ၊ ငါ့ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ကိစၥေလးနဲ႕  သူ႕ကို အေႏွာင့္အယွက္ေပးရမွာ တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္သလို ျဖစ္ေနမလား။  ဒီလုိ ႏွစ္ေယာက္ခ်င္း ေအးေအးေဆးေဆး စကားေျပာရတဲ့ ညေနခင္းမ်ိဳးကလည္း ၾကံဳရခဲတယ္”  သည္ဟာက ဘာကို ဆိုလိုပါလိမ့္မလဲ။  ေဟာ သည္ေနရာမွာ အေျဖေတြ႕ပါျပီ။  လန္ဒန္အေရွ႕ပိုင္း လက္လုပ္လက္စား ဆင္းရဲသားရပ္ကြက္ျဖစ္ေသာ အေရွ့ရြာတြင္ သူလုပ္သည့္အလုပ္ကို ဆိုလိုျခင္းပင္။ “ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ငါအရဲစြန္႕ျပီး  ဂီးလ္ဘတ္ကို ဖြင့္ေျပာလိုက္တယ္။  သူဟာလည္း သနားညွာတာတတ္တဲ့သူပဲေလ။  ငါ့ေတာင္းဆိုခ်က္ကို သူ မကန္႕ကြက္ပါဘူး”  ထိုစဥ္က သူမ ေတာင္းဆိုခဲ့သည္မ်ားကို သူမွတ္မိသည္။  အိမ္၌ သူမတစ္ေယာက္တည္း က်န္ေနခဲ့ရသည္မွာ အလြန္ျငီးေငြ႕စရာေကာင္းေၾကာင္း၊ ေလာကၾကီးအတြက္လည္း ဘာမွ အသံုးမ၀င္ေၾကာင္း၊ ထို႕ေၾကာင့္ သူမ ကိုယ္ပိုင္အလုပ္တစ္ခုကို လုပ္ခ်င္ေၾကာင္းမ်ားကို ေျပာခဲ့သည္။  ေျပာေနရင္း ရွက္ေသြးျဖာကာ မ်က္ႏွာေလးနီရဲသြားပံုမွာ လွပဲလွေသးေတာ့။  မရိွဆင္းရဲသားမ်ားကို ကူညီမည့္ ေစတနာ့၀န္ထမ္း အလုပ္တစ္ခု လုပ္လိုေၾကာင္း စသျဖင့္ ထို ဆိုဖာထိုင္ခံုေပၚတြင္ ထိုင္ေနလ်က္ သူမ ေျပာေနခဲ့သည္။  အိမ္ေထာင္ထိမ္းသိမ္းရေသာအလုပ္၊  သူ႕ကိုကူညီ၍ လုပ္ကိုင္ျပဳစုရေသာအလုပ္တို႕ႏွင့္ မလံုေလာက္ေသးဘူးလားဟု သူက အနည္းငယ္ ေငါ့ေတာ့ေတာ့ႏွင့္ ျပန္ေျပာခဲ့ေသးသည္။ သို႕ေသာ္ သူမ စိတ္ခ်မ္းသာမည္ဆိုလ်ွင္ ကန္႕ကြက္ရန္အေၾကာင္းမရိွေၾကာင္း သူ ေျပာခဲ့သည္။  မည္သည့္ အလုပ္မ်ိဴးနည္း။  ရပ္ကြက္ တစ္ခုခုမွာလား၊ အဖြဲ႕အစည္း တစ္ရပ္ရပ္မွာလား၊ သူမသိပါ။  သူမ၏ က်န္းမာေရးကို ထိခိုက္သည္အထိ အလြန္အက်ြံမလုပ္ရန္ကိုသာ သူ ကတိေတာင္းခဲ့သည္။
                         ထိုမွစ၍ အပတ္စဥ္ ဗုဒၶဟူးေန႕တိုင္း ၀ိွဳက္ခ်က္ပဲလ္ ရပ္ကြက္သို႕  သူမ အလုပ္ဆင္းေတာ့သည္။  ထိုရက္မ်ားတြင္ သူမ ၀တ္ဆင္သြားေလ့ရိွေသာ အ၀တ္အစားမ်ားကို သူ အေတာ္ မႏွစ္ျမိဳ႕မိျခင္းကို သာ မွတ္မိေနသည္။  သူမကမူ ယင္းအလုပ္ကို အေတာ္ အေလးအနက္ထားပံုရသည္။  စာအုပ္ထဲတြင္ ေအာက္ပါအေရးအသားမ်ိဴးႏွင့္ ျပည့္ေန၍ျဖစ္သည္။
                           “ေဒၚဂ်ံဴး ႏွင့္ ေတြ႕၊ သူမမွာ ကေလး ဆယ္ေယာက္ရိွ၊  မေတာ္တဆ ထိခိုက္မွဳ တစ္ခုမွာ သူမခင္ပြန္းဟာ လက္တစ္ဖက္ ဆံုးရံွဳးခဲ့ရသည္”
                           “လီလီ အလုပ္ရဖို႕ကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး ငါ ၾကိဳးစားခဲ့တယ္။”
                           ဆက္မဖတ္ခ်င္ေတာ့၍ သူ ေက်ာ္လႊား ဖတ္ပစ္သည္။  ေနာက္ပိုင္းစာမ်က္ႏွာမ်ားတြင္ သူ႕နာမည္ကို မေတြ႕ရသေလာက္ ျဖစ္လာသည္။  ထို႕ေၾကာင့္ ဆက္ဖတ္ခ်င္စိတ္ပင္ မရိွေတာ့ေခ်။  အခ်ိဴ႕ ေရးသားထားခ်က္မ်ားဆိုလ်ွင္ သူ႕အဖို႕  ဘာမွ အဓိပၸါယ္မရိွေပ။  ဥပမာ-  “ဆိုရွယ္လစ္၀ါဒႏွင့္ ပါတ္သက္၍ ဘီအမ္ (BM ) ႏွင့္ ျငင္းခုန္ခဲ့ရသည္”  ဘီအမ္ ဆိုတာ ဘယ္သူပါလိမ့္။  သည္ အတိုေကာက္နာမည္ကို သူ အမည္မေဖၚႏိုင္ေပ။  သူမ အလုပ္လုပ္ေသာ အဖြဲ႕၀င္ အမ်ိဴးသမီးတစ္ဦး ျဖစ္မည္မွာ မလြဲ။
                             “ အထက္တန္းလႊာေတြအေပၚ ဘီအမ္က အျပင္းအထန္ေ၀ဖန္ခဲ့သည္။  အစည္းအေ၀းအျပီးမွာ ဘီအမ္ႏွင့္အတူ လမ္းေလ်ာက္ျပန္လာတုန္း ငါက သူ႕ကို ေျဖာင္းဖ်ဖို႕  ၾကိဳးစားခဲ့သည္။  ဒါေပမဲ့ သူဟာ အေတာ္ အျမင္က်ဥ္းေျမာင္းတဲ့ ေယာက်္ား တစ္ေယာက္ပဲ...။”
                         သည္လိုဆိုေတာ့ ဘီအမ္ဆိုတာ ေယာက်္ားတစ္ဦးျဖစ္သည္။  သူတို႕သည္ တိုးတက္ေသာ ပညာတတ္မ်ားဟု ေခၚသည့္ အုပ္စုမ်ားထဲမွ တစ္ေယာက္ျဖစ္မည္မလြဲ။  အင္ဂ်လာ ေရးထားသကဲ့သို႕ဆိုလ်ွင္ အႏိုင္က်င့္တတ္သူ၊ စိတ္သေဘာထားက်ဥ္းေျမာင္းသူတစ္ဦး ျဖစ္မည္။  အိမ္သို႕လာလည္ျပီး သူမႏွင့္ ေတြ႕ဆံုႏိုင္ေၾကာင္း ဖိတ္ေခၚထားသည္ကိုလည္း ဖတ္ရသည္။
            “ ဘီအမ္ ညေနစာလာစား။ အလို သူ မင္နီ(အိမ္ေဖၚ)နဲ႕ေတာင္ တန္းတူထားျပီး လက္ဆြဲႏွဳတ္ဆက္တယ္” အင္ဂ်လာ ထိုသို႕ တအံ့တၾသေရးသားထားပံုက ဘီအမ္ဆိုသူ၏ အတြင္းစိတ္ကို တစ္ပိုင္းတစ္စ ေဖၚျပေနသည္။  သည္လူဟာ အိမ္ေဖာ္ေတြကို ဘယ္လို ဆက္ဆံရမည္ ဆိုသည္ကို သိပံုမရေပ။  သို႕မို႕ေၾကာင့္သာ မင္နီကို လက္ဆြဲႏွဳတ္ဆက္တာေပါ့။  ဧကႏၱ သည္ေကာင္ဟာ အမ်ိဴးသမီးေတြအိမ္ နားေနခန္းထဲလိုက္ျပီး သူတို႕အျမင္ကို အာေပါင္အာရင္းသန္သန္ ေျပာတတ္သည့္ ယဥ္ေက်းေသာ အလုပ္သမားလူတန္းစား ဆိုသူေတြထဲက တစ္ေယာက္ျဖစ္ရမည္။  သည္လို လူစားမ်ိဴးေတြအေၾကာင္း ဂီးလ္ဘတ္ ေကာင္းေကာင္း သိပါသည္။  ထို႕ေၾကာင့္ ဘီအမ္သည္ ဘယ္လို ပုဂၢိဳလ္မ်ိဴး ျဖစ္ေနပေစ၊ သူ မႏွစ္ျမိဳ႕ႏိုင္ေတာ့ပါ။  သည္ေနရာတြင္လည္း ေတြ႕ျပန္ျပီ။
                 “လန္ဒန္ေမ်ွာ္စင္သို႕  ဘီအမ္ႏွင့္အတူသြား၊ လူမွဳေတာ္လွန္ေရးၾကီး မလြဲမေသြ ျဖစ္ေတာ့မည္။  ငါတို႕ ယခုေနေသာ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းၾကီးသည္ အရူးမ်ား၏ ေကာင္းကင္ဘံုဟု သူက ရွင္းျပသည္။” ဘီအမ္ ေျပာသမ်ွ အေၾကာင္းအရာမ်ားမွာ ဤသို႕ခ်ည္းပင္ျဖစ္သည္။  သူႈအသံကိုပင္ ဂီးလ္ဘတ္ နားထဲ ၾကားေယာင္လာသည္။  သူ႕ပံုစံကိုလည္း မ်က္ေစ့ထဲ ထင္ထင္ရွားရွား ပံုေဖၚ၍ ရသည္။  လူပံုက ပုကြကြ ဂင္တိုတို၊ မုတ္ဆိတ္ေမြးက တိုနံ႕နံ႕ ၊ ဂ်င္းဖ်င္ၾကမ္း ၀တ္စံုေတြ၀တ္၊ လည္စည္းအနီေရာင္ဆြဲ ႏွင့္ ၊ သူတို႕တစ္သက္ တစ္ေန႕စာအလုပ္ကိုပင္ မည္မည္ရရ လုပ္ဖူးမည္မဟုတ္ေသာ ေကာင္စားမ်ိဴးေတြ ျဖစ္မည္။  အင္ဂ်လာဟာ ဘာလို႕ မ်ား သည္ေကာင့္အတြင္းစိတ္ကို နားမလည္ရပါသလဲ။  သူဆက္ဖတ္သည္။  
                 “ ..............ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဘီအမ္က ငါ လံုး၀ သေဘာမတူႏိုင္တဲ့ အခ်က္ေတြ ေျပာျပတယ္”   ............နာမည္ကို ေ႕ရးျပီးမွ ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္ဖ်က္ထားသည္။  “............... အေၾကာင္း သားပုပ္ေလလြင့္ ေျပာတာေတြ ငါ လံုး၀ နားမေထာင္ႏိုင္ဘူးလို႕  သူ႕ကိုေျပာခဲ့တယ္။”  သည္တစ္ခါမွာလည္း ထိုနံမည္ကို မင္ျဖင့္ျခစ္ျပီး ဖ်က္ထားျပန္သည္။  သည္ဟာ သူ႕နံမည္မ်ားျဖစ္ေနမလား။  ထိုအေၾကာင္းေၾကာင့္ အခန္းထဲသို႕ သူ၀င္လာလ်ွင္ အင္ဂ်လာက ေရးလက္စစာအုပ္ကို ကမန္းကတန္း လက္ႏွင့္ ဖံုးကြယ္လုိက္တာလား။  ဒီလုိ ေတြးမိေလေလ ဘီအမ္ကို ရြံရွာစိတ္တို႕ ပိုမ်ားလာေလေလ ျဖစ္သည္။ သူ႕အိမ္အထိလာျပီး သူ႕မေကာင္းေၾကာင္း ေျပာ၀ံ့သည္အထိ မိုက္ရိုင္းေသာ လူစားမ်ိဴးပါေပ။  အင္ဂ်လာတစ္ေယာက္က ေကာ သူ႕ကိုမည္သည့္ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ျပန္မတိုင္ခဲ့သည္ကို သူ မသိေခ်။ အင္ဂ်လာ၏ ပင္ကိုယ္စိတ္ထားမွာ အေၾကာင္းကိစၥတစ္ခုကို လ်ိဴ႕၀ွက္ဖံုးကြယ္ထားေလ့မရိွ။  ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေဟာေဟာဒိုင္းဒိုင္း ေျပာတတ္သူျဖစ္သည္။  စာမ်က္ႏွာမ်ားကို လွန္ပစ္ျပီး ဘီအမ္ စာလံုးပါေသာ စာမ်က္ႏွာတိုင္းကို ေရြးဖတ္သည္။

(အပိုင္း ၃- နိဂံုး -ဆက္ရန္)

မိုးစက္ပြင့္
(ေရးသူ- ဗာဂ်ီးနီးယား၀ုဖ္)  (The Legacy) ဘာသာျပန္- လူခ်ိဴ  { ဟန္သစ္၊ အမွတ္(၉၇) ဧျပီ ၂၀၀၂)

အထက္တန္း ေက်ာင္းသူဘ၀


“မိုးေရထဲက စက္ဘီးေလး“
မိုးေတြ ျဖိဳင္ျဖိဳင္ရြာရင္ ငယ္ငယ္တုန္းကဘ၀ကို သတိရျပီး ရင္ထဲမွာ အလြမ္းေတြနဲ႕ ဆို႕နင့္လာတတ္တယ္။  ေနာက္ျပီး စက္ဘီးကေလးေတြ အျဖဴအစိမ္းေက်ာင္း၀တ္စံုေတြျမင္ေတာ့လည္း ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြကို အရမ္းသတိရလာမိတယ္။ အတိတ္က ဟိုးေ၀းေ၀းမွာ မွဳန္၀ါးက်န္ခဲ့ျပီဆိုေပမယ့္ ရုပ္ရွင္ျပကြက္ေတြလို နီးလိုက္ေ၀းလိုက္ ဟိုတစ္ကြက္ ဒီတစ္ကြက္ေပါ့...။

အထက္တန္းေရာက္ေတာ့ ရြာကေန ၃မိုင္ေ၀းတဲ့ ျမိဳ႕ေက်ာင္းကို စက္ဘီးနဲ႕သြားတက္ရပါတယ္။  ကိုယ္တို႕အုပ္စုကို ျမိဳ႕ဳသားေတြက ႏိွမ္ခ်င္သလိုလိုပဲ။  ေနပူဒဏ္ခံႏိုင္ေအာင္ ရွပ္အက်ၤီလက္ရွည္၀တ္၊ သနပ္ခါးထူထူ လိမ္းသြားေတာ့ ”ေတာပါးကြက္” ေတြတဲ့။   ကိုယ္တို႕ကလည္း ရြဲ႕ျပီး ပပ္ၾကားအက္ေအာင္ လိမ္းပါတယ္။  ေနာက္ဆံုး ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမၾကီးက မ်က္ေစ့ေနာက္လာလို႕ထင္တယ္။  သနပ္ခါးပါးကြက္မလိမ္းရ၊ ႏွဳတ္ခမ္းနီမဆိုးရ ( ဆိုးလည္း မဆိုးခ်င္ပါဘူး) အမိန္႕ထုတ္ေတာ့တယ္။

 မိုးထဲေရထဲ ေက်ာင္းတက္ရတဲ့ အရသာေလးကို ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး သတိရမိတယ္။  ကိုယ္တို႕အရပ္က မိုးအရမ္းသဲတတ္ေတာ့ ေက်ာင္းစိမ္းတစ္စံု အျမဲ အပိုေဆာင္ထားရတယ္။ လြယ္အိတ္ေလးေတြ စာအုပ္ေလးေတြ မိုးမစိုေအာင္ ရင္မွာပိုက္လို႕၊  မိုးကာ အက်ီၤေလး တဖါးဖါးနဲ႕။  မွတ္မိေသးတယ္။  သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က မိုးကာအက်ီၤၾကယ္သီးေလးေတြျဖဳတ္ရင္ စကားေျပာရင္းနဲ႕  မသိစိတ္နဲ႕ ေယာင္ျပီး  ေအာက္ကဘေလာက္စ္အက်ီၤ ၾကယ္သီးေတြပါျဖဳတ္မိ ခ်ြတ္မိတဲ့အျဖစ္ကိုေပါ့။  တစ္ခါတစ္ခါ မိုးေရာ ေလပါသည္းရင္ စက္ဘီးက မေရြ႕ေတာ့ဘူး၊ လမ္းေဘးမွာ ရပ္ေစာင့္ရတဲ့အထိ ၾကံဳဖူးပါတယ္။ 
ေက်ာင္းသြားေဖၚက ေယာက်္ားေလး မိန္းကေလး ၈ ေယာက္ေလာက္ရိွပါတယ္။  စက္ဘီးေလးေတြနဲ႕ တူတူ သြား၊ ျပန္ ျဖစ္တာ မ်ားတယ္။ မိဘေတြလည္း စိတ္ေအးတာေပါ့။  တစ္ေယာက္ စက္ဘီးပ်က္ရင္ တစ္ေယာက္က တင္ေခၚေပးလို႕ ညီအကို ေမာင္ႏွမစိတ္ အျပည့္နဲ႕ပါ။  အိမ္ကထည့္လာတဲ့ ထမင္းဘူးေလးေတြ ေ၀စားမ်ွစား၊ ေက်ာင္းပ်က္ရင္ စာရွင္းျပ၊  မိန္းကေလးမ်ားကို လိုက္ျပီး အေႏွာင့္အယွက္ေပးသူေတြကို အစ္ကိုၾကီးေတြပမာ ေစာင့္ေရွာက္လို႕  ေပ်ာ္စရာပါ။  အတူတူ စက္ဘီးစီးရင္း ေနာက္ၾက၊ ေျပာင္ၾက၊  ျပိဳင္နင္းၾကနဲ႕  ကိုးတန္း ဆယ္တန္း စာသင္ႏွစ္ႏွစ္ႏွစ္ကို ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ေက်ာ္ျဖတ္ႏိုင္ခဲ့ၾကပါတယ္။  ဒီစာေမးပြဲေတြျပီးရင္ ပိုျပီး က်ယ္ေျပာတဲ့ တကၠသိုလ္နယ္ပယ္ကို ေရာက္ၾကေတာ့မွာကိုး။ 

စာေမးပြဲေအာင္စာရင္းေတြထြက္ေတာ့ က်တဲ့သူက်၊ ေအာင္တဲ့သူေအာင္၊ တကၠသိုယ္နယ္ေျမ အသီးသီးေရာက္ၾကလို႕   ေလျပင္းၾကားက ငွက္ငယ္ေလးေတြပမာ တစ္ေကာင္စီ ကြဲလို႕၊ ကိုယ္က်င္လည္ရာ အသိုက္အ၀န္းမွာ ရုန္းကန္ပ်ံသန္းရင္း ျပန္ဆံုေတြ႕ဖို႕ အရမ္းခက္ခဲ သြားခဲ့ျပီ။  တစ္ဦးစ ႏွစ္ဦးစ ျပန္ေတြ႕ေတာ့လည္း ရင့္က်က္တဲ့ အိမ္ေထာင္ရွင္ၾကီးေတြလို ဘ၀အေမာေတြတစ္သီတစ္တန္းနဲ႕...။

 ကိုယ္တို႕ရဲ႕ ေပ်ာ္စရာအခ်ိန္ကေလးေတြကိုလည္း မိုးစက္ေတြျဖိဳင္ျဖိဳင္သြန္းတဲ႕အခ်ိန္ေတြတိုင္းမွာ ပိုလို႕သတိရမိတာေတာ့ အမွန္ပါဘဲကြယ္.....။

မိုးစက္ပြင့္
(photo credit:  fotosearch.com)

အလြမ္းေျပ (၁)

(၂၀ ရာစုရဲ့ အထင္ရွားဆံုးစာေရးဆရာမလို႕  ဆိုၾကတဲ့ ဗာဂ်ီးနီးယား၀ုဖ္၏ အေရးအသားေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက လ်ိဴ႕၀ွက္နက္နဲျပီး ေမာ္ဒန္သေကၤတေတြနဲ႕   ျပည့္ႏွက္ေနေလေတာ့ တစ္ခ်ိဴ႕ကို က်ြန္မ နားမလည္ႏိုင္ ျဖစ္ရပါတယ္။   ဒီ၀တၱဳေလးကေတာ့ ဇနီးဆံုးခါစ လင္ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ရဲ့ အေတြးေတြကို  ရိုးရိုးရွင္းရွင္းေလးနဲ႕   သရုပ္ေဖၚထားျပီး ႏွစ္သက္စရာေကာင္းတာမို႕  ျပန္လည္ မ်ွေ၀လိုက္ပါတယ္ - မိုးစက္ပြင့္)

”စီစီေမလာအတြက္ ဆိုပါလား”
ဂီးလ္ဘတ္ကလင္ဒြန္သည္ သူ႕ဇနီး၏ သီးသန္႕ဧည့္ခန္းထဲရိွ စားပြဲခံုေလးေပၚတြင္ ျပန္႕က်ဲေနေသာ လက္စြပ္ကေလးမ်ား၊ ရင္ထိုးကေလးမ်ားထဲမွ ပုလဲရင္ထိုးတစ္ခုကို ေကာက္ယူၾကည့္ရွဴျပီး၊ ရင္ထိုးတြင္ ဆြဲထားေသာ စာတန္းကို ဖတ္မိလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ”စီစီေမလာအတြက္ အခ်စ္မ်ားစြာျဖင့္ -မမ
                             အင္ဂ်လာသည္ သူမ၏ အတြင္းေရးမွဴးျဖစ္သူ စီစီေမလာကိုပင္ အေမ့မေလ်ာ့ အမွတ္တရ ရိွသြားပံုရသည္။  ထူးေတာ့ အေတာ္ထူးသည္ဟု ဂီးလ္ဘတ္ကလင္ဒြန္ စဥ္းစားမိသည္။ သူ ခင္မင္ရင္းႏွီးခဲ့ေသာ မိတ္ေဆြတိုင္းအတြက္ လက္ေဆာင္ကေလး တစ္ခုမဟုတ္တစ္ခု အစီအစဥ္တက်ထားခဲ့သည္မွာ ထူးဆန္းေသာလုပ္ရပ္တစ္ခုဟု သူေတြးေနမိသည္။ ယခုကဲ့သို႕  သူမလုပ္သြားပံုက သူမေသရေတာ့မည္ကို ၾကိဳတင္သိျမင္ ထားသည့္အလားပင္။  အမွန္ဆိုလ်ွင္ လြန္ခဲ့သည့္ ရက္သတၱပတ္ ေျခာက္ပတ္တစ္မနက္ခင္းက ေနအိမ္မွ အျပင္သို႕ ထြက္သြားစဥ္ သူမမွာ ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာ က်န္းမာပကတိ ရိွေနခဲ့သည္။  ပစ္ကယ္ဒလီ လမ္းမၾကီးေပၚေရာက္မွ တစ္ဖက္လမ္းသို႕ကူးရန္ လမ္းမၾကီးေပၚေရာက္မွ တစ္ဖက္ကား တစ္စီးက သူမကို ၀င္တို္က္၍ အသက္ဇီ၀ိန္ ေၾကြသြားခဲ့ရသည္။
                            စီစီေမလာကို အိမ္သို႕လာေရာက္ရန္ ဖိတ္ေခၚထားသျဖင့္ ယခု သူေစာင့္ေနျခင္းျဖစ္သည္။  သူတို႕ဇနီးေမာင္ႏွံႏွင့္ စီစီေမလာ အတူတကြ ေနထိုင္ လုပ္ကိုင္ခဲ့ၾကေသာ ႏွစ္ကာလမ်ားအတြက္ ရင္းႏွီးခင္မင္မွဴ အမွတ္တရအျဖစ္ သည္ရင္ထိုးေလးကို သူမအား မျဖစ္မေန ေပးရမည္ဟု သူစိတ္စြဲေန၏။ စီစီေမလာကို ထိုင္ေစာင့္ေနဆဲမွာပင္ အေတြးေရယဥ္ေၾကာမွာ သူေျမာပါသြားျပန္သည္။  အင္ဂ်လာသည္ သူမကိုယ္ပိုင္ပစၥည္းမွန္သမ်ွကို ယခုလို စံနစ္တက်ထားခဲ့ပံုက အံ့ၾသစရာေကာင္းေနသည္။  သူမ၏ ခင္မင္မွဳအမွတ္တရ အေမြအျဖစ္ လက္ေဆာင္ပစၥည္းကေလးမ်ားကို မိတ္ေဆြတိုင္းအတြက္ အေသအခ်ာ ထားခဲ့သည္။  လက္စြပ္ကေလးမ်ား၊ ပုတီးကေလးမ်ားကအစ တရုတ္ေၾကြအစ္ကေလးမ်ားအဆံုး မိတ္ေဆြတစ္ဦးစီအတြက္ နံမည္ထိုး၍ ထားခဲ့သည္။  ေၾကြအစ္ကေလးမ်ားဆို၍ အင္ဂ်လာသည္ ေၾကြအစ္ကေလးမ်ားကို ထူးထူးျခားျခား စြဲလမ္းၾကိဳက္ႏွစ္သက္သူျဖစ္၏။  ထိုအစ္ကေလးတစ္ခုစီသည္ သူ႕အတြက္ အမွတ္ရစရာ အျဖစ္အပ်က္ တစ္ခုစီ က်န္ရစ္ပါသည္။  သည္တစ္ခုဆိုလ်ွင္ သူ ဗင္းနစ္ျမိဳ႕၏ ေနာက္ေဖးလမ္းၾကားတစ္ခုမွာ ၀ယ္ေပးခဲ့သည့္ အရုပ္ကေလး။ ပတၱျမားမ်က္လံုးအစံုႏွင့္ ေၾကြလင္းပိုင္ရုပ္ကေလး။  မထင္မွတ္ဘဲ သည္အရုပ္ကေလးကို သူမေတြ႕၍ လိုခ်င္ေၾကာင္းပူဆာေသာအခါ သူ၀ယ္ေပးခဲ့သည္။  ၀မ္းသာအားရေအာ္လိုက္သည့္ သူမအသံကေလးကိုပင္ သူနားထဲ ျပန္ၾကားေယာင္လာသည္။  
                           သူ႕အတြက္ကိုမူ အင္ဂ်လာ ဘာမွ ထူးထူးျခားျခား ခ်န္မထားရစ္ပါ။  သူမ၏ ေန႕စဥ္မွတ္တမ္းစာအုပ္မ်ားမွ လြဲလ်ွင္ေပါ့။  သူ႕ေက်ာဘက္ရိွ သူမ၏ စာေရးစားပြဲေပၚတြင္ သားေရအစိမ္းေရာင္ဖံုးထားသည့္ ေန႕စဥ္မွတ္တမ္းစာအုပ္ ဆယ့္ငါးအုပ္က အထပ္လိုက္ ရိွေနသည္။  သူတို႕လက္ထပ္သည့္ေန႕မွစ၍ ေန႕စဥ္မွတ္တမ္းမွာ သူမေရးလာခဲ့သည္။  သူတို႕ အိမ္ေထာင္သက္တမ္းတေလ်ွာက္ မၾကံဳဖူးသေလာက္ရွားပါးသည့္ အျငင္းအခံုျဖစ္ရျခင္း (ရန္ျဖစ္ျခင္းဟု သူ မေျပာႏိုင္ပါ) နည္းငယ္မွာ၊ အခ်ိဴ႕တစ္၀က္မွာ ဤဒိုင္ယာရီစာအုပ္မ်ားအတြက္ေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ သူမ ေန႕စဥ္မွတ္တမ္းေရးေနခိုက္ အခန္းထဲ မေမ်ွာ္လင့္ဘဲ သူ၀င္လာသည္ႏွင့္ၾကံဳလ်ွင္ ေရးလက္စစာအုပ္ကို သူမ ပိတ္ပစ္သည့္အခါ ပိတ္ပစ္၊ လက္ႏွင့္ ဖံုးကြယ္သည့္အခါ ဖံုးႏွင့္ လုပ္ပစ္တတ္သည္။  သူေတာင္းဖတ္လ်ွင္ ”ဟင့္အင္း၊ ေပးမဖတ္ႏိုင္ပါဘူး၊ က်ြန္မ ေသသြားျပီးေနာက္ေတာ့လည္း ဖတ္ခ်င္ ဖတ္ေပါ့ေလ” ဟု ေျပာတတ္သည္။  ယခုမွ သူမ နိမိတ္ဖတ္ခဲ့သည့္အတိုင္း အလြမ္းေျပဖတ္စရာအျဖစ္ ဒိုင္ယာရီ စာအုပ္မ်ား ထားခဲ့ပါျပီ။  သူမအသက္ရွင္စဥ္အခါက သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ အတူေ၀မ်ွမခံစားခဲ့ေသာ အရာဆို၍ သည္စာအုပ္မ်ားကိစၥ တစ္ခုဆည္းသာ ရိွသည္။  သူကမူ သူမကို သူ႕ထက္ အသက္ပိုရွည္ရွည္ ေနရမွာပါဟု အျမဲအားေပးခဲ့သည္။  အလုပ္လုပ္သည့္အခါ ကမူးရွဴးထိုးမလုပ္ဘဲ အလုပ္ခင္ ေခတၱမွ် တင္ၾကိဳစဥ္းစားျပီးမွ လုပ္လ်ွင္ ယခုထိ သူမ အသက္ရွင္ဆဲရိွေနမွာ ေသခ်ာပါသည္။  သို႕ရာတြင္ ပလက္ေဖါင္းေပၚမွ သူမ လွမ္းဆင္းလိုက္ပံုမွာ ေဘးဘီကို လံုး၀မၾကည့္ဘဲ အလ်င္စလိုႏွင့္ ဆင္းလိုက္ျဖင္းျဖစ္သည္ဟု ကားေမာင္းသူက ရဲအစစ္ခံခ်က္တြင္ ထြက္ဆိုခဲ့သည္။  သူ႕ခမ်ာ ကားကို ဘရိတ္အုပ္ခ်ိန္ပင္ မရလိုက္ပါဟု ေျပာျပသည္။  သူ အေတြးစမ်ားကို အိမ္ေဖာ္၏ အသံက ေႏွာင့္ယွက္ရပ္ဆိုင္း ပစ္လိုက္၏။
                ”မစၥေမလာ ေရာက္လာပါျပီရွင့္္
                 မေရွးမေႏွာင္းမွာပင္ စီစီေမလာ အခန္းတြင္းသို႕၀င္လာသည္။  သူ႕တစ္သက္တာတြင္ သူမႏွင့္ ယခုကဲ့သို႕ တစ္ေယာက္ခ်င္း တစ္ၾကိမ္မ်ွ မဆံုဘူးခဲ့ပါ။ သူမကို ယခုကဲ့သို႕ မ်က္ရည္လည္ရြဲႏွင့္လည္း တစ္ခါမွ် မေတြ႕ခဲ့စဖူးပါ။  အံ့ၾသစရာေတာ့လည္း မဟုတ္ပါေခ်။   အင္ဂ်လာသည္ သူမအဖို႕ အလုပ္ရွင္တစ္ဦးထက္ပို၍ တန္ဖိုးထားရသူတစ္ေယာက္၊ သူမ၏ မိတ္ေဆြရင္းခ်ာတစ္ေယာက္ ျဖစ္၍ပင္ ျဖစ္သည္။  စီစီေမလာထိုင္ရန္ ထိုင္ခံုကို ထိုးေပးလိုက္ျပီး ဂီးလ္ဘတ္ စိတ္ထဲတြင္ စဥ္းစားခန္း၀င္ေနျပန္သည္။  သူ႕အျမင္တြင္ စီစီေမလာမွာ သူမႏွင့္ အလုပ္တူ၊ အရြယ္တူ အျခားမိန္းကေလးမ်ားႏွင့္ ထူးမျခားနားပင္ျဖစ္သည္။   ၀တ္စံုအနက္ကို၀တ္၊  စာရြက္စာတမ္းမ်ားထည့္သည့္ ေသတၱာေလးကို လက္မွာဆြဲထားေသာ ဆြဲေဆာင္မွဴမရိွသည့္ စီစီေမလာ မ်ားစြာအနက္မွ တစ္ေယာက္သာ။  သို႕ရာတြင္ သနားညွာတာတတ္ရာ၌ သူမတူသည့္ အင္ဂ်လာသည္ စီစီေမလာထံတြင္ အမ်ိဴးမ်ိဴးအဖံုဖံုေသာ အရည္အခ်င္းမ်ားကို ရွာေဖြေတြ႕ရိွခဲ့ပံုရသည္။  စီစီေမလာသည္ စိတ္ဓါတ္မွန္ကန္သူ၊ စကားအပို ေျပာေလ့မရိွသူ၊ ယံုၾကည္စိတ္ခ်စရာ အေကာင္းဆံုးသူ၊ အင္ဂ်လာ၏ တိုးတိုးေဖၚ စသည္ စသည္ တို႕ျဖစ္သည္။
                       ထိုင္ခံုတြင္ ထိုင္ခ်ျပီးေသည္လည္း စီစီေမလာမွာ မည္ကဲ့သို႕ စကားစရမည္ကို မသိ ျဖစ္ေနသည္။  စို႕တက္လာသည့္ မ်က္ရည္စမ်ားကို လက္ကိုင္ပု၀ါ ေထာင့္စေလးႏွင့္ တို႕ ေနသည္။  ျပီးမွ အားတင္း၍ စကားစေျပာသည္။  ”က်ြန္မ စိတ္မထိန္းႏိုင္တာကို ခြင့္လႊတ္ပါ ဆရာ
                       အသံတိုးတိုးေလးျဖင့္ သူ အင္း လိုက္သည္။  အမွန္လည္း သူကိုယ္ခ်င္းစာပါသည္။  ဤသို႕ျဖစ္ရသည္မွာ သဘာ၀လည္းက်သည္။  သူ႕ဇနီးမွာ စီစီေမလာအတြက္ မည္မ်ွအေရးပါသည္ကို တြက္ဆႏိုင္ပါျပီ။   အခန္းပါတ္လည္ကို ေ၀ွ့ယမ္းၾကည့္ရွဳရင္း သူမ စကားဆက္သည္။  ”ဒီမွာ အလုပ္လုပ္ခဲ့ရတာ က်ြန္မ အင္မတန္ဘဲ စိတ္ခ်မ္းသာခဲ့ရပါတယ္” သူမ မ်က္လံုးအၾကည့္က သူ႕ေက်ာဘက္ရိွ စားပြဲေပၚအေရာက္မွာ ရပ္တန္႕သြားသည္။  သည္ေနရာတြင္ သူမတို႕ႏွစ္ဦး အလုပ္အတူ လုပ္ခဲ့ၾကသည္ပဲ။  သူမႏွင့္ အင္ဂ်လာ တို႕ပင္။  အင္ဂ်လာမွာ ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားသည့္ ႏိုင္ငံေရးသမားတစ္ဦးျဖစ္သူ - သူ၏ ဇနီးုျဖစ္လာရသျဖင့္ မ်ွေ၀ထမ္းေဆာင္ရမည့္ တာ၀န္ ၀တၱရားမ်ား ရိွလာသည္။  ႏိုင္ငံေရး အလုပ္သက္သက္ျဖင့္ ဘ၀ရပ္တည္သူ ဂီးလ္ဘတ္အတြက္လည္း အမ်ားဆံုးေသာ အကူအညီမ်ားကို အင္ဂ်လာထံမွသာ ရရိွခဲ့သည္။
                      အင္ဂ်လာႏွင့္ စီစီေမလာတို႕ ယင္းအလုပ္စားပြဲတြင္ အတူထိုင္၍ အလုပ္လုပ္ေနၾကသည္ကို ၾကိမ္ဖန္မ်ားစြာ သူ ေတြ႕့ခဲ့သည္။ အင္ဂ်လာက စာမ်ားကို ႏွဳတ္တိုက္ခ်ေပးျပီး  စီစီေမလာက လက္ႏိွပ္စက္ျဖင့္ လိုက္ရိုက္သည္။  မစၥေမလာသည္ ယင္းအျဖစ္အပ်က္မ်ားကို ျပန္ေျပာင္းေတြးမိေနမွာ သံသယျဖစ္စရာမလိုပါ။  မစၥေမလာအတြက္ ေလာေလာဆယ္ သူလုပ္ေပးႏိုင္သည္မွာ အင္ဂ်လာ ထားရစ္ခဲ့ေသာ အမွတ္တရလက္ေဆာင္ ရင္ထိုးေလးကို ေပးရံုသာ။  တကယ္ေတာ့ ဒီလုိလက္ေဆာင္မ်ိဴး မေပးသင့္ဟု သူ႕စိတ္မွာ ျဖစ္ေနမိသည္။  ေငြေၾကးအသင့္အတင့္ ေပးခဲ့လ်ွင္ေပးခဲ့၊ ယုတ္စြအဆံုး သူမရိုက္ေနက် လက္ႏိွပ္စက္ကေလး ေပးခ်င္ေပးခဲ့မည္ဆိုပါက ပို၍သင့္ေလ်ာ္သည္ဟု သူ ထင္သည္။  သို႕ေသာ္ ”စီစီေမလာအတြက္ - အခ်စ္မ်ားစြာျဖင့္ -မမ” ဟု စာဆြဲခဲ့သည္ မဟုတ္ပါလား။  ထို႕ေၾကာင့္ပင္ ရင္ထိုးေလးကို လွမ္းယူ၍ သူမကို ကမ္းေပးရင္း ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားသည့္ စကားလံုးမ်ားကို ေျပာလိုက္ရသည္။  သည္လက္ေဆာင္ေလးကို သူမ တန္ဖိုးထားလိမ့္မည္ဟု ယံုၾကည္ေၾကာင္း ၊ သူ႕ဇနီသည္မွာလည္း သည္ရင္ထိုးေလးကို မၾကာခဏ ၀တ္ဆင္ေလ့ရိွေၾကာင္း စသည္တို႕ျဖစ္သည္။  စီစီေမလာကလည္း သူမ ျပန္ေျပာမည့္စကားကို ၾကိဳတင္ စဥ္းစားလာပံုရသည္။  သည္ရင္ထိုးေလးကို သူမ တစ္သက္တာပါတ္လံုး တန္ဖိုးထားသိမ္းဆည္းသြားမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာသည္။  သူမ ယခု ၀တ္ဆင္လာေသာ ၀တ္စံုႏွင့္စာလ်ွင္ အျခားေသာ ၀တ္စံုမ်ားကသာ သည္ ပုလဲရင္ထိုးႏွင့္ ပို၍ လိုက္ဖက္မည္။  သူမ ၀တ္လာသည္က အနက္ေရာင္ ကုတ္အက်ီၤႏွင့္ စကတ္ကလည္း အနက္ေရာင္၊ ၀မ္းနည္း ေၾကကြဲျခင္း ျပယုဂ္။  သူမတြင္လည္း ၀မ္းနည္းေၾကကြဲဖြယ္ကိစၥတစ္ခု ရိွေနပါေသးလားဟု သူ သတိရသြားသည္။  အင္ဂ်လာမဆံုးမီ တစ္ပါတ္ (သို႕မဟုတ္) ႏွစ္ပါတ္ခန္႕က သူမ ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးရေသာ အစ္ကိုရင္းတစ္ေယာက္ ေသဆံုးသြားခဲ့သည္။  အင္ဂ်လာ ကဲ့သို႕ပင္ ကားတိုက္ခံရ၍ ကြယ္လြန္သြားျခင္း ျဖစ္မည္ ထင္သည္။  အင္ဂ်လာ့အေျပာအရသာ သိရျပီး သူသိပ္မမွတ္မိခ်င္ေတာ့ပါ။ မဟာဂရုဏာရွင္ အင္ဂ်လာကေတာ့ ထိုအခ်ိန္တုန္းက စီစီေမလာႏွင့္ မ်ွေ၀၍ ၀မ္းနည္း ပူေဆြးေနခဲ့ေသးသည္ပဲ။  သူ႕အေတြး မဆံုးမီ စီစီေမလာ ထရပ္လိုက္ျပီး လက္အိတ္မ်ားကို ျပန္၀တ္သည္။  သူ႕ကို  ဆက္လက္ အေႏွာင့္အယွက္ေပး ရန္ မသင့္ေတာ့ဟု ယူဆလိုက္ပံုရသည္။  သို႕ေသာ္ သူမ၏ အနာဂတ္အေရးႏွင့္ ပါတ္သက္၍ တစ္စံုတစ္ရာ ေဖ်ာင္းဖ် ေျပာဆိုရျခင္းမရိွဘဲႏွင့္ သူမ မျပန္ေစရပါ။  သူမ ေရွ႕ဆက္ ဘာလုပ္မည္နည္း၊ သူကူညီႏိုင္မည့္ကိစၥမ်ား ရိွမည္လား။
                        စီစီေမလာမွာ သူမစာရိုက္ေနက် လက္ႏိွပ္စက္ ရိွရာ ဒိုင္ယာရီတင္ထားသည့္ စားပြဲဆီသာ ေငးစိုက္ၾကည့္ေနသည္။  အမွတ္ရစရာ အတိတ္ေရယဥ္ေၾကာထဲ ေမ်ာပါသြားေသာ သူမခမ်ာ သူ ဘာအကူအညီေပးရမည္နည္းဟု ေမးလိုက္သည္ကို မၾကားလိုက္ေတာ့။ ထို႕ေၾကာင့္ သူက ထပ္ေမးရသည္။
                         ”ေရွ႕ဆက္ ဘာလုပ္ဖို႕ စိတ္ကူးထားသလဲ  မစၥေမလာ
                        ”က်ြန္မ ေရွႈ့အစီအစဥ္ကို ေျပာတာလား၊ အို အားလံုး အဆင္ေျပပါတယ္ ဆရာ၊ က်ြန္မအတြက္ ဘာမွ ဒုကၡထပ္မခံပါနဲ႕ေတာ့”
                         လတ္တေလာ သူမအေနႏွင့္ ေငြေရးေၾကးေရး အကူအညီ လိုအပ္ပံုမရေသးဟု သူ အဓိပၸါယ္ေကာက္သည္။  သည္ကိစၥမ်ိဴးကလည္း ပါးစပ္ႏွင့္ ေျပာသည္ထက္ စာႏွင့္ ေရးသားေျပာဆိုရသည္က ပိုေကာင္းပါသည္။  သို႕ႏွင့္ပင္ သူမလက္ကို ခပ္ဖြဖြညွစ္၍ ႏွဳတ္ဆက္ရင္း သူေျပာျဖစ္သည္။
                        ”က်ြန္ေတာ္ ကူညီႏိုင္တဲ့ ကိစၥရိွရင္ လိုလိုလားလား အကူအညီ ေပးႏိုင္တယ္ဆိုတာ တစ္ခုကိုေတာ့ျဖင့္ စိတ္ထဲမွာ စြဲမွတ္ထားေစခ်င္ပါတယ္ မစၥေမလာ
                        ထို႕ေနာက္ တံခါးဖြင့္ ေပးလိုက္သည္။
                        သူမ အျပင္ထြက္သြားျပီး ေပၚတီကိုေအာက္ေရာက္မွ တစ္စံုတစ္ရာေျပာစရာ က်န္ေနသည္ကို ေတြးမိသလိုမ်ိဳး ရုတ္တရက္ ရပ္လိုက္သည္။  သူမ၏ပံုပန္းက သူ၏ ေသာကမ်ားကို မ်ွေ၀ခံစားပံုရေသာ္လည္း သူ႕မ်က္ႏွာကို စူးစမ္းအကဲခတ္ေနပံုရသည့္အတြက္ သူအံ့ၾသသြားသည္။
                        ”ဆရာ့ကို တစ္ခုေျပာစရာ က်န္ေနေသးလို႕ပါ။   ဆရာလိုခ်င္တာရိွရင္ အခ်ိန္မေရြး က်ြန္မ အကူအညီေပးႏိုင္တယ္ဆိုတာကိုလည္း ဆရာ သိေစခ်င္ပါတယ္။  ဆရာ့ဇနီးဟာ က်ြန္မအေပၚ အမ်ားၾကီး ေကာင္းခဲ့တာ မို႕လို႕ပါ”
                         သည္စကားကိုေျပာျပိး သူမထြက္သြားသည္။  သူမ၏ ထိုစကားႏွင့္ မ်က္ႏွာသြင္ျပင္တို႕ကို သူ ေမ်ွာ္လင့္မထားခဲ့ပါ။   သူမေျပာသြားပံုက သူမကို သူက မလြဲမေသြ လိုအပ္လာလိမ့္မည္ဟု လံုး၀ စိတ္ခ်ယံုၾကည္ထားပံုပါေပ။   ထိုင္ခံုရိွရာသို႕ သူျပန္လာခိုက္ ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ အေတြးတစ္ခု သူ႕စိတ္ထဲကို ေရာက္လာသည္။  ထူးထူးျခားျဖား အေတြးတစ္ခုဟုဆိုလ်ွင္ ပိုမွန္မည္။  ကုန္လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္မ်ားအတြင္း သူကသာသူမကို ဂရုမစိုက္မိေသာ္လည္း စာေရးဆရာမ်ား ေရးေလ့ေရးထရိွသကဲ့သို႕  သူမက သူ႕ကို ေၾကြေနေလတာလား။  ၾကည့္မွန္ေရွ႕ကို သူျဖတ္လာရင္း မွန္ထဲမွ သူ႕ပံုရိပ္ကို သူျပန္ၾကည့္မိသည္။  အသက္ ငါးဆယ္ေက်ာ္ျပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း မွန္ထဲတြင္ျမင္ရေသာ သူ႕ပံုရိပ္မွာ ထူးထူးျခားျခား ၾကည့္၍ေကာင္းေနဆဲဟု ကိုယ့္ငါးခ်ဥ္ ကိုယ္ျပန္ခ်ဥ္ေနမိသည္။  
                          “စီစီေမလာ့ပံုစံကျဖင့္ အေတာ္ သနားဖို႕ေကာင္းေနတာပဲ
ရယ္ရႊန္းပတ္ရႊန္းျဖင့္ သူ႕ဘာသာသူ ေျပာမိသည္။  သူ႕ဇနီးသာရိွေနခဲ့ေသးလ်ွင္ စီစီေမလာကျဖင့္ သူ႕ကိုက်ေနျပီဟု ဟာသလုပ္ျပီး ေျပာခ်င္စိတ္မ်ားပင္ ေပၚလာသည္။  သို႕ဆိုလ်ွင္ အင္ဂ်လာတစ္ေယာက္ မည္ကဲ့သို႕ ေနမွာပါလိမ့္။

(ဆက္ရန္)

မိုးစက္ပြင့္
(ေရးသူ- ဗာဂ်ီးနီးယား၀ုဖ္)  (The Legacy) ဘာသာျပန္- လူခ်ိဴ  { ဟန္သစ္၊ အမွတ္(၉၇) ဧျပီ ၂၀၀၂)

အလယ္တန္းေက်ာင္းသူဘ၀


“ညည္းညဴတတ္သူမ်ားအေၾကာင္း”

က်မငယ္ငယ္က အတန္းထဲမွာ  စာညံ့တဲ့အထဲမပါေပမဲ့ သိပ္ေတာ္တဲ့အထဲမွာလဲ မပါဘူး။  ၁၀ဆင့္အတြင္း ေလာက္မွာဘဲေပါ့။  ပထမရခ်င္တယ္လို႕လည္း ကိုယ့္ဖာသာ တခါမွ မခံစားရဘူး (မရႏိုင္မွန္း သိလို႕လဲ ျဖစ္မယ္)။ ၇တန္းမွာ  ရီမာဆိုတဲ့ က်မသူငယ္ခ်င္းတေယာက္က အဆင့္(၅)ရေတာ့ ညည္းညူပါတယ္။ ဟဲ့ - နင့္ေအာက္မွာ လူေတြအမ်ားၾကီးဘဲ  ဒီေလာက္ဆိုေတာ္ေရာေပါ့“ လို႕  က်မကေျပာေတာ့  စကားတတ္တဲ့ သူမက“လူဆိုတာ ေအာက္က အဆင့္ကို မၾကည့္ရဘူး၊ ကိုယ့္အထက္ကို ၾကည့္ရတယ္“တဲ့။  အဲဒီစကားကို ဘာျပန္ေျပာရမွန္း မသိေအာင္ ျဖစ္ခဲ့တယ္။  သူ႕ကို ခ်က္က်လက္က် ျပန္မေခ်တတ္ေပမဲ့ က်မစိတ္ထဲမွာ တခုခုကိုေတာ့ ဘ၀င္မက် ျဖစ္ေနသလိုဘဲ။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ အေဖ့ကို ျပန္ေျပာျပမိပါတယ္။  အေဖက ျဖည့္စြက္ ေပးပါတယ္။  “ငါ့သမီး၊ ပိုေကာင္းေအာင္လည္း အျမဲတမ္း ရုန္းကန္ၾကိဳးစား ေနရမယ္၊ တခ်ိန္တည္းမွာလဲ လက္ရိွအေျခအေန (ရေနတဲ့အဆင့္)ကို  နားလည္ လက္ခံႏိုင္ရမယ္“  ဆိုျပီး ငါးသံုးေကာင္ ပံုျပင္နဲ႕  ယွဥ္ျပပါတယ္။  “အခါမသိ ျဖတ္ျဖတ္လူးတဲ့ငါး” “အျမဲတမ္း မလွဳပ္မယွက္ ေနတဲ့ငါး“ တို႕ထက္ “အခါေကာင္းကို တရံတဆစ္မွ သတိမလစ္ဘဲ ၾကိဳးစား အားထုတ္ တတ္တဲ့ငါး“က အသက္ေဘး ခ်မ္းသာရာရခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းေလး  ကိုေပါ့။

ေနာက္ထပ္ “သန္းသန္း“ဆိုတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေလးတေယာက္ကေတာ့  ေန႕စဥ္နဲ႕အမ်ွ “ညက စာက်က္လို႕မရဘူး“ ဆိုျပီး အေၾကာင္းအမ်ိဴးမ်ိဴးနဲ႕  ညည္းညူတတ္သူပါ။   ဒါေပမဲ့ စာေမးပြဲက်ရင္ေတာ့ သူ႕အမွတ္ေတြက ေတာ္ေတာ္ေလး ေကာင္း ေနတတ္ျပန္ပါတယ္။  ေနာက္ဆံုးမွာ က်မ သိရိွသြားတာကေတာ့ သူ႕လို သူမ်ားေတြ စာက်က္မွာစိုးလို႕    ဟန္ေဆာင္ညည္းညဴျပတာ ျဖစ္တယ္ ဆိုတာပါဘဲ။  ဒါမွသာ တျခားအတန္းေဖၚေတြ စာက်က္ခ်င္စိတ္ စာဖတ္ခ်င္စိတ္ နည္းသြားမယ္ ၊ သူအသာရမယ္လို႕  တြက္ထားပံုရပါတယ္။  အဲဒါကိုေတာ့ မသမာေသာနည္း လွည့္ျဖားေသာနည္း လို႕ဘဲ ဆိုခ်င္ပါတယ္။ 

 ငယ္ငယ္တုန္းက အတန္းထဲမွာ ေတြ႕ရတတ္တဲ့ သဘာ၀ေလးေတြကို  အျပင္ေလာကမွာ တခါတခါ  ထပ္တူနီးပါး ျမင္ရတဲ့အခါ ငယ္ဘ၀ကို သတိတရနဲ႕   ျပံဳးမိပါေသးရဲ့................

မိုးစက္ပြင့္

Thursday 25 March 2010

အေပၚထပ္ ေအာက္ထပ္

(၁)
” သမီးေရ .....သမီး သီရိ”
သီရိ ေခါင္းျပဴၾကည့္လိုက္ေတာ့  အသံရွင္က ေအာက္ထပ္တိုက္ခန္းက အျငိမ္းစား ေက်ာင္းဆရာၾကီးျဖစ္ေနသည္။
”ေၾသာ္- ေအာက္ထပ္က အန္ကယ္ၾကီးပါလား၊ ေျပာ -အန္ကယ္”
” ေနာက္ေဖးခန္းမွာ - သမီးတို႕ အေပၚထပ္က ေရေတြ စိမ္႕႕လာလို႕ကြဲ႕” 
” ဟုတ္လား- စစ္ၾကည့္လိုက္မယ္ေနာ္ အန္ကယ္”
” ေအး  ေအး ျမန္ျမန္ေလးေနာ္ - အန္ကယ္တို႕ မီးဖိုေခ်ာင္ စိုရႊဲေနျပီ....”

 သီရိက  ေလးလႊာတိုက္ခန္းကို ျပီးခဲ့တဲ့တစ္ပါတ္ကမွ အိမ္တက္လာျခင္းျဖစ္သည္။  အိမ္ရွင္က ငွားတုန္းကေတာ့ အသစ္စက္စက္ တိုက္ခန္းပါ၊ ဘာမွျပင္စရာမလိုဘူး - တဲ့။  ဒါေပမဲ့ ေငြ တစ္ေသာင္း ႏွစ္ေသာင္းနဲ႕ အိမ္ရွင္ကို မေျပာခ်င္ေတာ့ပါ။ ေရစိမ့္သည့္ေနရာကို လက္သမား အျမန္ေခၚျပီး ဖာေထးရျပန္သည္။  ဘာပဲေျပာေျပာ ေအာက္ထပ္က ပင္စင္စား အဖိုးၾကီးကေတာ့ စိတ္ခ်မ္းသာ သြားမွာေသခ်ာသည္။ သီရိကေတာ့ သက္ျပင္းေလးကို မ်ွင္းမ်ွင္းခ်လိုက္မိသည္။


(၂)
”ေ၀ါ .....ေ၀ါ .....ေ၀ါ”
”ဟြန္း နံလိုက္တာ”
အေပၚထပ္က ေရဆိုးေတြက ပိုက္ေပါက္ထဲမွ ဒရေဟာက်လာသည္႕အသံႏွင့္ ပုပ္အဲ့အဲ့အနံ႕ ေၾကာင့္ အိပ္ယာထဲမွ ေခါင္းေထာင္ကာ နားစြင့္မိသည္။
”ဘယ္အခန္းကလည္းမသိဘူး၊ အို -ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မနက္ျဖန္ ပိုက္ဆက္သမားေခၚျပီး  ျပင္လိုက္တာပဲ ေအးပါတယ္ေလ”
ေလးလႊာမွ ဒီေအာက္ဆံုးထပ္ကေလးကို ေျပာင္းလာတာ မၾကာေသး၊ အေပၚထပ္ေရပိုက္က ေရဆိုးေတြထြက္က်တဲ့အျဖစ္။ ပိုက္က ေျခာက္ထပ္လံုးကို သြယ္တန္းထားတာမို႕ လူတစ္ရပ္စာေလာက္မွာ ေပါက္ေနတာကို အားလံုး၀ိုင္းေျဖရွင္းသင့္သည္ထင္သည္။  တိုက္မွဴးကို ေျပာထားတာ သံုးရက္ရိွေပမဲ့ ဘာမွမထူးျခား။ ကိုယ္ထူမွ ကိုယ္ထရေတာ့မည္ဟု သီရိထင္သည္။  ေအာက္ထပ္မွာေနေတာ့လည္း မလြယ္ပါလား။ 


(၃)
မီးေရာင္မိွန္ျပျပေအာက္မွာ သီရိ စာအုပ္ေတြကို အဓိပၼါယ္မဲ့ လွန္ေလ်ာေနမိသည္။ စာအုပ္ၾကားက ျဖတ္ကနဲ က်လာတဲ့ ၀ါက်င့္က်င့္  စာအိတ္ကေလး ႏွစ္လံုးက သီရိကို ေလွာင္ျပံဳးျပံဳးျပေနေလသည္။  အၾကိမ္ၾကိမ္ ဖတ္ထားျပီးသားမို႕  ဖြင့္ၾကည့္ရန္မလိုဘဲ အလြတ္ရေနတဲ့ အထဲက စာသားေတြ......။
သီရိ
ေမာင္စာေရးလိုက္တယ္... ေမာင့္ကိုခြင့္လႊတ္ပါလို႕မေတာင္းဆိုခ်င္ပါဘူး...
ခိုင္က သူမွားပါတယ္လို႕  ေမာင့္ကို ေတာင္းပန္လာတယ္...
တကယ္ေတာ့ ခ်စ္ဦးသူ ဆိုတဲ့အသိနဲ႕ ေမာင္ သူ႕ကို ပစ္ပစ္ခါခါ မေျပာရက္ဘူး.....
သီရိက လူၾကီးဆန္တယ္၊ ေမာင့္အေပၚနားလည္တယ္....တို႕ႏွစ္ေယာက္ အေတြ႕ေနာက္က်ေလျခင္းကြယ္...။
ခိုင္္က စိတ္ၾကီးတယ္။ သူ တခုခုျဖစ္သြားရင္ ေမာင့္ ကိုယ္ေမာင္ တစ္သက္လံုး အျပစ္ကင္းေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး....။  ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူ႕ကိုေမာင္ ခြင့္လႊတ္ဖို႕နဲ႕  လက္တြဲဖို႕ သေဘာတူလိုက္တယ္...။
သီရိရယ္ .... ၀မ္းနည္းစြာနဲ႕ ႏွဳတ္ဆက္ပါရေစ...။
တစ္ခါက
ေမာင္
၂၊၂၊၂၀၀၄

မမသီ
ေဇာ္ မညာခ်င္ေတာ့ဘူး။  မမသီဆီကဖုန္းလာတိုင္း အျပစ္ရိွတဲ့စိတ္နဲ႕  အရမ္းခံစားရတယ္။
ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္နဲ႕ ေဇာ္ ထပ္ေတြ႕တယ္။  ဒီႏီုင္ငံမွာ အထီးက်န္လို႕ တြဲမိတာ ေဇာ့္အျပစ္ပါ.....။
အတည္မၾကံရြယ္ခဲ့ေပမဲ့ ခုေတာ့ မလူးသာ မလြန္႕သာတဲ့ အေျခအေနကို ေရာက္ေနခဲ့ျပီ။
ေဇာ္ လက္ထပ္ရေတာ့မယ္။ အို- ေဇာ့္ကို အသစ္ ရွာတဲ့ေကာင္ဆိုျပီး အျပစ္ယူလိုက္  မုန္းလိုက္ပါေတာ့ဗ်ာ။
မေမ့ႏိုင္တဲ့ ....ေဇာ္
၁၂၊ ၅၊ ၂၀၀၈


အခ်စ္ဆိုေသာ ဆင္ၾကီးကို ကေယာင္ကတမ္း စမ္းသပ္လိုက္တဲ့ မ်က္မျမင္ပုဏၰားမေလး သီရိကေတာ့ အခ်စ္ဆိုတာ အထပ္ေတြအမ်ားၾကီးပါတဲ့ ကန္ထရိုက္တိုက္ၾကီးပဲလို႕  သံုးသပ္မိခဲ့ေလသည္။
(၄)
အပ်ိဴၾကီး-အေဖၚမရွာေသးဘူးလား လို႕  ခ်စ္ခင္စြာ စပ္စုလာသူ အေပါင္းအသင္းေတြကို ” သီရိ - ကန္ထရိုက္တိုက္ဆိုရင္ ဘယ္အထပ္ျဖစ္ျဖစ္ မေနခ်င္ေတာ့ပါဘူး ” လို႕ အျမဲ ျပန္ေျဖျ်ဖစ္ေနသည္။  သူတို႕အားလံုးက နားမလည္ႏိုင္တဲ့ မ်က္၀န္းေတြနဲ႕  တုန္႕ျပန္လာၾကသည္။  တကယ္ေတာ့ ဒီစကားလံုးေတြရဲ့ အနက္အဓိပၼါယ္ကို သီရိ တစ္ေယာက္သာ နားလည္ႏိုင္သည္ေလ .....။





မိုးစက္ပြင့္
photo credit:  fotosearch.com