Saturday 11 December 2010

အျမတ္ႏိုးဆံုး ေဆာင္း

ႏွင္းေတြေဖြးေဖြးက်တဲ့ ေဆာင္းေတြကို ခ်စ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ခုထိလဲ ခ်စ္ေနဆဲပါ။

ဒီေဆာင္းရက္ေတြေပါ့။
ေစာင္ အထပ္ထပ္ျခံဳလို႕  ေခါင္းစြပ္၊ မာဖလာ၊ ေျခအိတ္ေတြကို စြပ္လို႕  ၊ ေမြ႕ယာထူထူေပၚမွာ ေကြးခဲ့ရတဲ့ ကေလးဘ၀ အခ်ိန္ေလးေတြပါ။  အသက္ရွဴဖို႕ရာ မ်က္ႏွာကေလးေဖၚထားတဲ့အခါ မ်က္ႏွာကြက္ကြက္ကေလးက ေအးလာလို႕  ေစာင္နဲ႕ခဏခဏ ျပန္အုပ္ထားေပးရတယ္။  မိုးစင္စင္လင္းေပမဲ့ ကိုယ္ေငြ႕ေလးနဲ႕ ေႏြးေနတဲ့ အိပ္ယာေလးေပၚက မခြာခ်င္ျပန္ဘူး။ အေမက ”ေက်ာင္းေနာက္က်မယ္၊ ထေတာ့” လို႕  ဆိုတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလး အပ်င္းတက္ျပီးမွ ေစာင္ပံုထူထူၾကီးကို ေဘးတြန္းခ်ျပီး အိပ္ယာထ။ ေရတခြက္ကို ဓါတ္ဘူးထဲက ေရေႏြး နည္းနည္းေရာျပီး မ်က္ႏွာသစ္လိုက္တယ္။  အင္း- မဆိုးပါဘူး။  ”၀ါး”ကနဲ အာခံတြင္းထဲက ေလေတြကို မွဳတ္ထုတ္လိုက္ေတာ့ နဂါးေငြ႕တန္းလို အျဖဴေရာင္ အခိုးအေငြ႕ေလးေတြ လြင့္ထြက္လာတယ္။ အဲဒီလို အၾကိမ္ၾကိမ္ လုပ္ရတာလည္း ကိုယ့္အတြက္ အပ်င္းေျပ ကစားနည္းတခု ျဖစ္ေနျပန္တယ္။

ဒီေဆာင္းရက္ေတြေပါ့။
အိမ္အျပင္မွာေတာ့ လယ္ကြင္းရဲ့ စပါးကြင္းေတြ ရိုးျပတ္ခင္းေတြကို ႏွင္းဇာပု၀ါေတြၾကားက ၀ိုးတ၀ါးျမင္ေနရတယ္။ ညွပ္ဖိနပ္ကေလးကိုစီးျပီး လယ္ကြင္းေတြကို ျဖတ္ေလ်ွာက္ေတာ့ ရိုးျပတ္တံေပၚက ႏွင္းစက္ေလးေတြက ဖိနပ္ပါးပါးေလးကို ေဖာက္ျပီး ေျခဖ၀ါးအထိ စိုစြတ္လာခဲ့တယ္။ သိုးေမြးေခါင္းစြပ္ကေလးကို နားရြက္အထိ ဆြဲခ်လို႕ အေအးဒဏ္ကို ကာကြယ္ရျပန္တယ္။ နားရြက္လံုရင္ အခ်မ္း လံုတယ္လို႕  ၾကားဖူးတယ္။  အရမ္းေအးရင္လည္း နားရြက္ပုပ္တတ္၊ ျပတ္က်တတ္တယ္လို႕  ၾကားဖူးေပမဲ့ ကိုယ္တို႕ ျမစ္၀က်ြန္းေပၚမွာ ဒီေလာက္ထိေတာ့ မေအးဖူးခဲ့။ မ်က္ႏွာကို ညင္ညင္သာသာတိုးေ၀ွ႕႕လာတဲ့ ႏွင္းမွဳန္ ေအးေအးကေလးေတြရဲ့ အထိအေတြ႕ကို ႏွစ္သက္ခံစားမိသလို လတ္ဆတ္တဲ့ ႏွင္းရဲ့ရနံ႕ကိုလည္း ကိုယ္က ၾကိဳက္မိေနသည္။ အေမက အိမ္ေရွ႕မွာ သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြကို တံမ်က္စည္းရွည္နဲ႕  စုသိမ္းျပီး မီးရိွဳ႕ေနသည္။ အစမွာ ႏွင္းစိုေနတဲ့ သစ္ရြက္ေျခာက္ ကေလးေတြက မီးေလာင္ဖို႕ကို ျငင္းဆန္ေနေပမဲ့ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အပူဒဏ္ကို မခံႏိုင္ဘဲ ေလာင္က်ြမ္း ၾကရျပန္တာပါဘဲ။ မီးခိုးေငြ႕ေတြ တအူအူထြက္ေနတဲ့ အိမ္ေရွ႕က ေဆာင္းမီးဖိုေလးမွာ က်မရယ္၊ အေမရယ္၊ အိမ္ေဘးက အေဒၚနဲ႕  ဘၾကီးေတြပါ လာျပီး မီးလံွဳၾကျမဲ။ တကယ္ေတာ့ အခ်မ္းေျပ မီးလံွဳရင္း ေရာက္တတ္ရာရာ သာေရးနာေရး စီးပြားေရးေတြ ေျပာတတ္ၾကေသးတယ္။ ဒီႏွစ္ ဘယ္သူရဲ့ လယ္က စပါးအထြက္ေကာင္းလို႕ စိန္စတင္းဆို္င္းငွားျပီး အလွဴၾကီး လွဴမတဲ့ ဆိုတာမ်ိဴးေတြလည္း ပါရဲ့။ ဘယ္သူကျဖင့္ အေၾကြးမဆပ္ႏိုင္လို႕ ကိုယ္ပိုင္လယ္ကေထး ထိုးဆပ္ လိုက္ရသတဲ့ ဆိုတာမ်ိဴး ေတြလည္း ပါရဲ့။ က်မကေတာ့ အၾကီးေတြ ေျပာသမ်ွ နားေထာင္ရင္း လက္ဖ၀ါးေလး ႏွစ္ဖက္ကို ေထာင္ျပီး မီးေရာင္ျပ၊ ေတာ္ေတာ္ပူေႏြးလာေတာ့ လက္ဖမိုးေတြကို တလွည့္ကင္။ မီးရိွန္က်လာရင္ ေဘးနားက သစ္ရြက္ေျခာက္၊ သစ္ကိုင္းေျခာက္ေလးေတြ ထပ္ထည့္။ မီးခိုးနံ႕ သင္းသင္းကေလးကိုဘဲ ၾကိဳက္ေနမိေသးျပန္တယ္။

ဒီေဆာင္းရက္ေတြမွာေပါ့။
အေမက အိပ္ယာက အတင္းႏိွဳးျပီး သူနဲ႕ အတူ အေျပးေလ့က်င့္ရမတဲ့။ အလိုေလး (၇)တန္းျမိဳ႕နယ္ လူရည္ခ်ြန္အတြက္ အားကစားအမွတ္ေကာင္းေအာင္ တဲ့။  အေမ့စိတ္ကူးယဥ္အိမ္မက္ထဲမွာေတာ့ ငပလီတို႕   ေရႊ၀ါခ်ိဴင္တို႕  မွာက်မက ဦးထုပ္ျဖဴ လည္စည္းျဖဴျဖဴနဲ႕  ေတာက္ပတဲ့အျပံဳးေလးေတြနဲ႕။  သံုးေယာက္ေျပးရင္ တတိယရေလ့ရိွတဲ့ က်မက ကိုယ့္အေၾကာင္း ကိုယ္သိသေပါ့။ အေမ့ကို မလြန္ဆန္ႏိုင္လို႕သာ ထေျပးရတာပါ။ တကယ္ဆို အိပ္ယာထဲမွာပဲ ဇိမ္နဲ႕ ေကြးခ်င္တာေလ။ တကယ္လဲ ျမိဳ႕နယ္အဆင့္နဲ႕ဘဲ ျပဳတ္ခဲ့ရ တာပါဘဲ။  ဒါေပမဲ့ အေမ စိတ္မပ်က္ေအာင္ (အမ်ိဴးသားေန႕  ေက်ာင္းတြင္း စာစီစာကံုးဆုေလး တခု ယူေပးခဲ့ပါတယ္။ ဘာေတြေရးခဲ့လဲ အခုေတာ့ မမွတ္မိေတာ့။  (ေဆာင္းေလ ေအးေအးက အမ်ိဴးသားေရးစိတ္ဓါတ္ေတြ သယ္ေဆာင္ လာခဲ့ေတာ့သည္) ဆိုလား တေၾကာင္းပဲမွတ္မိေတာ့တယ္။  အဲဒါကိုေတြးျပီး ခဏခဏျပံဳးမိေနလို႕။

ဒီေဆာင္းရက္ေတြမွာေပါ့။
ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ လိွဳင္နယ္ေျမကို ေျခခ်ခြင့္ခဲ့ရတာ။ ပံုပန္းမက်တဲ့ ဆံပင္၊ ေၾကာင္စီစီမ်က္လံုးေလးနဲ႕  ကခ်င္လြယ္အိတ္ အစိမ္းေလးထဲမွာ ဗလာစာအုပ္တခ်ိဴ႕ကိုထည့္လို႕  ကိုယ္တက္ရမဲ့ အခန္း TE13 ထဲကို ၀င္မိေတာ့ အားလံုးက ကိုယ့္အတြက္ သူစိမ္းေတြသာ။ မ်က္ေစ့မွဳန္သူမို႕  ေရွ႕ဆံုးခံုမွာပဲ ၀င္လိုင္လိုက္ေတာ့  ခဏအတြင္းမွာ ေနာက္ထပ္ ေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္ ထပ္ေရာက္လာတယ္။ အသားျဖဴျဖဴ၊ ဆံပင္ကုပ္၀ဲေပ်ာ့ေပ်ာ့ ဗာဒံေစ့ပံုမ်က္လံုး ပါးခ်ိဴင့္ေလးနဲ႕ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ေကာင္မေလးက “နင္က ဘယ္သူလဲဟင္၊ ငါ့နာမည္က ----” လို႕ စ မိတ္ဆက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ျဖစ္သြား ခဲ့တယ္။  ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ပါးခ်ိဴင့္မေလး ဦးေဆာင္တဲ့ ကိုယ္တုိ႕  ငါးေယာက္အဖြဲ႕က ကင္တင္းေပါင္းစံု၊ အတန္းေပါင္းစံု ေလ်ာက္သြားျပီး အျဖဴေရာင္သန္႕သန္႕ ေပ်ာ္စရာေလးေတြ အမ်ားၾကီး လုပ္ခဲ့ၾကတာေပါ့။ ေနာက္ျပီး အင္းလ်ားေလးက်ြန္းမွာ ၾကက္ေျခနီ သင္တန္း တက္လို႕   “ဘယ္ညာ ဘယ္ညာ”နဲ႕ သင္တန္းဆရာ တပ္စုမွဴးက ေမာင္းေတာ့ ကိုယ့္ကခ်င္လံုခ်ည္က ေခ်ြးနဲ႕  စိုကပ္ျပီး ျဗန္းကနဲ ဒူးဆစ္အထိ ကြဲသြားလို႕  သူမ်ားတပ္စုေတြအထိ သတင္းျပန္႕ခဲ့ေသးတယ္။

ဒီေဆာင္းရက္ေတြမွာေပါ့။
ေယာင္ခ်ာခ်ာျဖစ္ေနတဲ့ကိုယ့္ကို အစ္မလိုခ်စ္ရတဲ့ စီနီယာ အစ္မေလး ႏွစ္ေယာက္က  အခ်ိန္ပိုင္း က်ဴတာ လာေျဖဖို႕ အားေပးခဲ့တာ။ (အဲဒီႏွစ္ေယာက္ထဲက တေယာက္က ဂ်ာမနီေရာက္ မုန္႕ဖုတ္ေကာင္းတဲ့ ဘေလာ့ပိုင္ရွင္ေလး ပါ- “မ”ေရ- ခြင့္မေတာင္းဘဲ ေျပာလိုက္မိျပီေနာ္) ဆရာတပိုင္း ေက်ာင္းသားတပိုင္း က်ဴတာေပါက္စေလးမို႕  ၾကိမ္ျခင္းကေလးနဲ႕ အက်ီၤခါးတို၊ ေဒါက္ဖိနပ္ ျမင့္ျမင့္ေလးစီးလို႕  အဓိပတိလမ္းရဲ့ ကံ့ေကာ္နဲ႕  ေရတမာပင္တန္းေတြကို ယံုၾကည္ခ်က္ရိွရိွ ျဖတ္သန္း ေလ်ာက္လွမ္း ခဲ့ရတာ။ ဒီေဆာင္းမွာဘဲ ေတာက္ပတဲ့ မ်က္၀န္းတစံုရဲ့ အဓိပၼါယ္ကို အေျဖရွာ ၾကည့္မိခဲ့တာ။ ေနာက္ျပီး အမိ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ရဲ့ စိန္ရတုကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီး ဆင္ႏြဲခဲ့ရတယ္။ အရမ္း တည္ျငိမ္ ေအးေဆးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေလး တေယာက္ကဆို စင္ေပၚတက္ျပီး ဖက္ရွင္ရိွဴးေတြ ဘာေတြ ေလ်ွာက္လို႕။ ကိုယ္ကလည္း မလုပ္စဖူး သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕အတူတူ အဆိုေတာ္ ကို(ခိုင္ထူး)နဲ႕ ဓါတ္ပံုေတြ တြဲရိုက္လို႕။ ေၾသာ္- ေပ်ာ္စရာ ေဆာင္းညေလး တည ေပပဲ။

ဘ၀မွာ ေပ်ာ္စရာေတြခ်ည္းပဲ မဟုတ္ေလေတာ့ ၀မ္းနည္းစရာ အခ်ိန္ေတြလည္း ရိွခဲ့တယ္။ ခ်စ္တဲ့သူေတြအျပင္ မုန္းတဲ့သူေတြလည္း ရိွစျမဲမို႕ ခါးသီးပူေလာင္ တဲ့ အခ်ိန္ေတြလည္း ရိွခဲ့ေလရဲ့။ ကိုယ့္ရဲ့ အလင္းေရာင္ေလးအေနနဲ႕ ေနေရာင္သာတဲ့ က်ြန္းကေလးတက်ြန္းဆီကို ခဏတာ သြားခဲ့ရျခင္း ပဲေပါ့။ ဒီလိုနဲ႕ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့ ျမက်ြန္းသာရယ္ သူငယ္ခ်င္းေတြရယ္ ကိုလက္ျပျပီး တျခားဘ၀တခုကို အရွင္လတ္လတ္ ေျပာင္းခဲ့ရျပန္ေလတယ္။

ဒီေဆာင္းရက္ေတြမွာေပါ့။
အခ်ိန္တန္လို႕ အိမ္ျပန္ခဲ့ေပမဲ့ ျမက်ြန္းသာနဲ႕ ေ၀းခဲ့ျပီ။ ဘ၀ရဲ့ ေပးလာတဲ့ အေျခအေနကို လက္ခံျပီး ေပ်ာ္ပိုက္ေအာင္ၾကိဳးစားရင္း အသားတက်ျဖစ္လာခဲ့။ မွတ္မွတ္ရရျဖစ္ခဲ့တဲ့ ရွမ္းျပည္ေျမာက္ပိုင္းရဲ့ စူးစူးရွရွ ေဆာင္းညေတြ။ ပိန္းပိတ္ေနတဲ့ အျဖဴေရာင္ ႏွင္းျမဴတံတိုင္းၾကီးကို တုိးခြဲျပီး ေလ်ာက္ခဲ့ရတဲ့ ေကြ႕ေကြ႕ေကာက္ေကာက္ လွလွပပ လမ္းကေလးေတြ။ ထင္းရူးရနံ႕၊ ႏွင္းဆီရနံ႕၊ ႏွင္းရဲ့ရနံ႕ ေရာယွက္လို႕။ ရွမ္းျပည္ေဆာင္းနဲ႕ ခ်စ္က်ြမ္း၀င္ခဲ့ျပန္တယ္။ အဲဒီမွာပဲ “သင့္အိမ္ေပၚတြင္ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာ ေရာက္ေစေသာ၀္” ဆိုတဲ့ ကယ္ရိုဆင္းဂင္း ဂီတေတြနဲ႕ ရင္ခုန္ခဲ့ရဖူးတယ္။

အဲဒီေနာက္ ရိပ္ခနဲ ရိပ္ခနဲ ျဖတ္သြားခဲ့တဲ့ တျခားတျခားေသာ အမွတ္တရ ေဆာင္းရက္ေတြ။
ပီကင္းရဲ့ ေဆာင္း၊ ျမဴးနစ္ရဲ့ ေဆာင္း၊ ဗီယင္နာရဲ့ ေဆာင္း၊ တီဟီရန္ရဲ့ေဆာင္း၊ ကိုင္ရိုရဲ့ေဆာင္း၊ ဘန္ေကာက္ရဲ့ေဆာင္း၊ ဟားခါးရဲ့ ေဆာင္း၊ ျပင္ဦးလြင္ရဲ့ ေဆာင္း၊ အညာေျမရဲ့ေဆာင္း ..... ေနာက္ျပီး ကိုယ့္အတြက္ မရိုးႏိုင္တဲ့ ရန္ကုန္ရဲ့ ေဆာင္းရက္ေတြ....။ ပူေႏြးလာတဲ့ ကမၻာၾကီးေၾကာင့္ အရင္ကလို မေအးျမႏိုင္ေတာ့ေပမဲ့ ရန္ကုန္ေဆာင္းဟာ မနက္ခင္း အိပ္ယာထမွာေတာ့ သူတတ္ႏိုင္သေလာက္ ကပိုကရိုေလး လွေနတုန္းပါပဲ။

ဒီ ေဆာင္းရက္ေတြမွာ
ႏွင္းျဖဴျဖဴေတြ သိပ္လွေနတတ္လို႕.....
ႏွင္းဆီပန္းကေလးေတြေတာင္ အေသြးအေရာင္ပိုေတာက္ေနတတ္လို႕....
တံဆိပ္ေခါင္းကပ္ထားတဲ့ ဆုမြန္ေကာင္းလွလွေလးေတြ ေရာက္ေရာက္လာတတ္လို႕
( အခုေတာ့ အီးေမးလ္နဲ့ေပါ့)
မိသားစု မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြၾကား ခ်စ္ခင္မွဳေတြပိုျပီး ေႏြးေထြးလာတတ္လို႕ ....
ဒီဇင္ဘာ ေဆာင္းရက္ေတြကို က်မ သိပ္ခ်စ္ပါတယ္။ ဘ၀ရဲ့ အမွတ္တရကေလးမ်ားစြာကို သိမ္းဆည္းႏိုင္ခဲ့တဲ့ ေဆာင္းကာလေပါင္းမ်ားစြာအတြက္ အျမဲလြမ္းတသသလည္း ျဖစ္ေနမိမွာပါ။

ငယ္ငယ္ကတည္းက မႏွင္းျဖဴနဲ႕ လူပုကေလး ၇ေယာက္ ( Snow White and Seven Dwarfs) ပံုျပင္ကို သိပ္ၾကိဳက္ခဲ့တာေပါ့။ ေရြးခ်ယ္ခြင့္မ်ားရိွခဲ့ရင္ က်မ အလွဆံုးလို႕ထင္တဲ့ ဒီဇင္ဘာလမွာ (မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့မွန္းသိေပမဲ့) ေမြးဖြားခဲ့ခ်င္သလို ဘ၀ကိုစြန္႕ခြာခ်ိန္မွာလည္း ဒီလိုပဲ ေအးခ်မ္းတဲ့ ဒီဇင္ဘာလေလးပဲ ျဖစ္ေနေစခ်င္ပါတယ္ေလ။ ခ်စ္သူခင္သူေတြကို စြန္႕ျပီး ေလာကၾကီးထဲက လက္ဗလာနဲ႕ ထြက္သြားရတဲ့အခ်ိန္မွာ ႏွင္းပြင့္ေလးေတြေတာ့ ေဘးနားမွာ အေဖၚအျဖစ္ ရိွေနေစခ်င္ေသးတယ္။ လူဆိုတာ ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္နဲ႕ အသက္ရွင္ၾကတာ မဟုတ္လား။

မိုးစက္ပြင့္

(ပံုေတြကို ဒီက ယူပါတယ္)

Monday 6 December 2010

မိတ္အင္ဘားမား (စကားထာ)

ကေလးဆန္တယ္လို႕ ဆိုခ်င္ဆို။ ငယ္ငယ္ကလို စကားထာ ၀ွက္ၾကည့္ရေအာင္...
- က်ြႏု္ပ္မွာ ေျခႏွစ္ဖက္ လက္ႏွစ္ဖက္ရိွတယ္။
- ေန႕အခါမွာ ေခြေခြေခါက္ေခါက္အိပ္ျပီး ညအခါမွာ တကိုယ္လံုး ဆန္႕အိပ္တတ္တယ္။
- ေက်ာကေတာ့ ျဖဴျဖဴ၊ ကိုယ္လံုးကေတာ့ ျဖဴတဲ့အခါျဖဴ၊ အေရာင္စံုအေသြးစံု ရိွတဲ့အခါလဲရိွ။
- လူေတြနဲ႕ အနီးကပ္ ေနတတ္တယ္။ လူကိုလည္း အႏၱရာယ္ကေန ကာကြယ္ေပးေလ့ရိွပါတယ္။
- ျမန္မာျပည္ထဲက အိမ္တိုင္းလိုလိုမွာ ေတြ႕ရတတ္ပါတယ္။
- က်ြႏ္ုပ္ ဘယ္သူလဲ
စဥ္းစားေနာ္၊ စဥ္းစားေနာ္၊ စဥ္းစားျပီး ေျဖေနာ္...... ေအာက္ကစာေတြ ငံု႕မဖတ္ေၾကး.....။
V
ဘယ္လို ဘယ္လို - “ေခြး” ဟုတ္လား။ မွားပါတယ္။ “ေၾကာင္” ဟုတ္လား ၊ မမွန္ေသးဘူး။
တကယ္က “ျခင္ေထာင္” ပါ ။ မွန္ရင္ေတာ့ ေနာင္ၾကံဳတဲ့အခါ လက္ဖက္ရည္တိုက္မယ္ေနာ္ :-)

မိုးစက္ပြင့္

(အိပ္ယာ၀င္အေတြးေလးတခုပါ။ ျခင္ေထာင္ ေထာင္အိပ္တဲ့ တျခားႏိုင္ငံ ရိွေသးရင္ ဗဟုသုတအေနနဲ႕ ေျပာခဲ့ပါလားရွင္၊ သုေတသန ျပဳထားတာလည္း မေတြ႕မိလို႕ပါ။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ “ျခင္ေထာင္ အစ ျမန္မာက” မ်ား ျဖစ္ေနမလားလို႕ ဂုဏ္ယူခ်င္သလိုလို ျဖစ္ေနမိပါတယ္ )
(ျပင္ဆင္ခ်က္- “ေခြလံုးျပီးအိပ္”အစား “ေခြေခြေခါက္ေခါက္အိပ္”၊ “ဘယ္သတၱ၀ါလဲ”အစား “ဘယ္သူလဲ”)

Friday 3 December 2010

မ်ိဴးနဲ႕ ရိုးနဲ႕ အားနာတတ္သူ



“မ်ိဴးနဲ႕ရိုးနဲ႕ အားနာတဲ့သူ”ဆိုတာ က်မ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေျပာတာပါ။ ဘာေၾကာင့္ မ်ိဴးရိုးကိုဆြဲထည့္ရတာလဲဆိုတာ ေျပာျပပါမယ္။

က်မအေဖ လူပ်ိဴေပါက္အရြယ္က ပြဲေစ်းတန္းမွာ ဗလာဇာတ္ပြဲေခၚမလား၊ အဲဒါ သြားၾကည့္ပါသတဲ့။ ညံ့လိုက္တဲ့ဇာတ္၊ လူျပက္ကလည္းမေကာင္း၊ မင္းသမီးကလည္း အဆို အက အလွ ဘာတခုမွ စိတ္၀င္စားစရာမရိွ၊ ရာသီဥတုကလည္းေအး ဆိုေတာ့ လူေတြ တဖြဲဖြဲ ထျပန္ၾကတာေပါ့။ အဲဒါကို စင္ေပၚက ဇာတ္အဖြဲ႕ကို မ်က္ႏွာပူ၊ အားနာေနတာက က်မအေဖပါ။ သူပါထျပန္ရင္ လူပိုနည္းသြားမွာစိုးလို႕ ေပေတျပီး ဇာတ္စင္ေအာက္မွာ ပုဆိုးျခံဳၾကည့္ခဲ့ပါသတဲ့။ ဇာတ္က မိုးလင္းတဲ့အထိ ဇြဲမေလ်ာ့တမ္း ကသလို ေအာက္က အံၾကိတ္ျပီးအားေပးတဲ့ ပရိသတ္ကေတာ့ အေဖအပါအ၀င္ ဆယ္ေယာက္ နီးပါးေလာက္ပဲ ရိွေတာ့သတဲ့။

အေမက်ေတာ့ တမ်ိဴးပါ။ က်မတို႕ ျခံစည္းရိုးပါတ္လည္မွာ ကင္ပြန္းခ်ဥ္ပင္ေတြ စိုက္ထားပါတယ္။ ကိုယ္လဲစား၊ လာ၀ယ္ လဲေရာင္း၊ ေတာင္းရင္လည္း ေပးပါတယ္။ ဒါေတာင္မွ အလစ္မွာ တိတ္တိတ္ေလး လာလာခူးတဲ့သူေတြ ရိွေသးသတဲ့။ တေန႕ မနက္ေစာေစာ ျပဴတင္းေပါက္က လွမ္းၾကည့္ေတာ့ လားလား အမ်ိဴးသမီးတေယာက္က ကပ္ေၾကးတေခ်ာင္းနဲ႕ ကင္ပြန္း ရြက္ႏုေတြ အားရပါးရ ညွပ္ေနတာကိုး။ မ်က္ႏွာသိတဲ့သူထဲကလည္းျဖစ္၊ ရုတ္တရက္ၾကီး ကိုယ့္ကို္ျမင္လိုက္ရင္ သူရွက္သြားမွာ အေမက အားနာ မိပါတယ္။ ဒါနဲ႕ပဲ အိမ္ထဲက ပစၥည္းေတြကို ဟိုေရႊ႕ဒီေရႊ႕နဲ႕ အသံေတာ္ေတာ္မည္ေအာင္ လုပ္ေနလိုက္ပါသတဲ့။ ဟင္းရြက္ခိုးခူးသူလည္း အခ်ိန္မီ သုတ္ေျခတင္ေရာေပါ့။ ေနာက္ျပီး အေမ ျမိဳ႕ကပါလာတဲ့ အထည္ေတြ ေရာင္းရင္ ၀ယ္သူေတြက အလကား အလွဴေပးေနတယ္ ထင္ရေအာင္ ၀ယ္ၾကပါတယ္။ တကယ္လဲ အလကားေပးတာနဲ႕ သိပ္မထူးပါ။ ေရာင္းသမွ်ရဲ့ သံုးပံုႏွစ္ပံုက အေၾကြး၊ အဲဒီအေၾကြးရဲ့ တ၀က္ေက်ာ္က ျပန္မဆပ္ၾကေတာ့တာမို႕ပါ။

ဒီအေဖအေမက ေမြးတဲ့သမီးက်ေတာ့လည္း ဘယ္ေခလိမ့္မတုန္း။ မွတ္မွတ္ရရ တခါတုန္းက ေဆြမ်ိဴးေတြရိွတဲ့ ျမစ္ကမ္းနဖူးက ျမိဳ႕ကေလးတျမိဳ႕ကို သူငယ္ခ်င္းနဲ႕ၾကံဳလို႕ အလည္လိုက္သြားပါေလေရာ။ တည္းတာကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းအိမ္ပါ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေဆြမ်ိဴးအိမ္ႏွစ္အိမ္က ညစာ ထမင္းစား ဖိတ္ပါတယ္။ အဲဒီ ေဆြမ်ိဴးႏွစ္အိမ္က လံုး၀ အေစးမကပ္ အေခၚအေျပာ မလုပ္ၾက သူေတြပါ။ က်မ တအိမ္အိမ္ကို ျငင္းလိိုက္ရမွာ အလြန္အားနာပါတယ္။ ရက္ခြဲသြားဖို႕လည္း အခ်ိန္ကမရိွေတာ့ ႏွစ္အိမ္ လံုးကို လက္ခံ လိုက္ပါတယ္။ တအိမ္မွာ သြားစားမဲ့အေၾကာင္းကို ေနာက္တအိမ္က လံုး၀ မသိေစခ်င္တာလည္း ပါပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းက (နင္ဘယ္လိုလုပ္မလဲ) လို႕ေမးေတာ့ (တ၀က္စီ စားမယ္ဟာ) လို႕ ေျဖလိုက္ပါတယ္။ ဒါနဲ႕ပဲ ပထမအိမ္မွာ ခပ္ေစာေစာေလး ထမင္းသြားစားပါတယ္။ ဟင္းေတြ ကေတာ့ စားခ်င္စဖြယ္၊ သြားေရယိုစဖြယ္ေတြခ်ည္းပါဘဲ။ ဒါေပမဲ့ စိတ္ဆင္ရိုင္းကို ခ်ြန္းနဲ႕အုပ္လိုက္ရပါတယ္။ ေနာက္တပြဲ က်န္ေသးတယ္ မဟုတ္လား။ သူငယ္ခ်င္းကိုလည္း မ်က္စပစ္ျပီး သတိေပး လိုက္ေသးတယ္။ ေလ်ွာ့စားမယ္လို႕ ဆံုးျဖတ္ထားေပမဲ့ အမ်ိဴးေတြက ထမင္းအုပ္ကိုကိုင္ျပီး ဇြန္းနဲ႕ခပ္ ထည့္လိုက္ ဟင္းခပ္ဇြန္းၾကီးနဲ႕ ဆီျပန္အသားဟင္းေတြ ထည့္ေပးလိုက္နဲ႕ မျငင္းသာ ေတာ့ဘဲ အသားကုန္အုပ္ခဲ့ရပါေတာ့တယ္။

Thursday 2 December 2010

အားနာတတ္သလား




အားနာတတ္တဲ့ အေၾကာင္းေလးေတြးမိရင္ ငယ္ငယ္က ေရဒီယိုဇာတ္လမ္း ေလးတပုဒ္ကို အျမဲသတိရတယ္။ အဲဒီတုန္းက ေရဒီယိုေတြပဲ အဓိက နားေထာင္ၾကရတာ ( အမ္- ေျပာရင္းနဲ႕ အသက္ကို ခန္႕မွန္းၾကဦးမယ္)။ ဇာတ္လမ္းပမာ နားဆင္စရာ ကဏၳမွာ အေျပာေကာင္းတဲ့ ဦးေဇာ္၀င္းက ဒန္႕ဒလြန္သီးသည္ၾကီးေပါ့။ ျခံထြက္ ဒန္႕သလြန္သီးကို တအိမ္တက္ဆင္း ေရာင္းလာလိုက္တာ။ သံုးေတာင့္တဆယ္နဲ႕ ေရာင္းရာကေန၊ ၀ယ္သူေတြက မရမက ဆစ္လို႕ ေလးေတာင့္၊ ငါးေတာင့္၊ ေျခာက္ေတာင့္၊ ခုႏွစ္ေတာင့္နဲ႕ ေပးေပးလာလိုက္တာ ေနာက္ဆံုး အရင္၀ယ္ထားတဲ့သူေတြက သူ႕ေနာက္လိုက္ျပီး မ်က္ႏွာလိုက္ရပါမို႕လားနဲ႕ ကက္ကက္လန္ ၀ိုင္းရန္ေတြ႕ၾကလို႕ မရွဴႏိုင္မကယ္ႏိုင္ျဖစ္၊ ေနာက္ဆံုး “အကုန္လံုး အလကားသာ ယူၾကပါဗ်ာ၊ ျပန္အမ္းပါ့မယ္ဗ်ာ” ဆိုျပီး ေျဖရွင္းလိုက္ရတဲ့ ဟာသ ဇာတ္လမ္းေလး။ က်မတို႕ အိမ္မွာေတာင္ တခုခုကို အေလ်ွာ့ေပးလြန္းရင္ “ဒန္႕ဒလြန္သီးသည္ ျဖစ္ေနမယ္ေနာ္” လို႕ အခုထိ သတိေပး တတ္ၾကေသးတာ..။

“အားနာတယ္” ဆိုတာ ျမန္မာစကားမွာပဲ ရိွတယ္လို႕ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ေျပာတတ္ၾကပါတယ္။ ကိုယ့္လူမ်ိဴးကို အမႊန္းတင္ရင္း တျခားလူမ်ိဴးေတြက အားမနာတတ္ဘူး လို႕ အျပစ္ေျပာခ်င္တာေပါ့။ အဲဒီမွာ ျပႆနာ ႏွစ္မ်ိဴး ေတြ႕ရပါတယ္။ (၁) လူမ်ိဴးတိုင္းမွာ အားနာတာ ရိွသလား၊ မရိွဘူးလားနဲ႕ (၂) အားနာတာ ေကာင္းသလား၊ မေကာင္းဘူးလား ဆိုတာပါ။

ပထမဆံုး အားနာတာ ရိွမရိွနဲ႕ပါတ္သက္လို႕ကေတာ့ ျမန္မာလူမ်ိဴးမွာပဲ အားနာတဲ့စကားရိွတယ္၊ ျမန္မာေတြဘဲ အားနာတတ္တယ္ ဆိုတဲ့ အဆိုကို က်မက ျငင္းပယ္ပါတယ္။ ဘာသာစကား မ်ားမ်ားမတတ္တဲ့အတြက္ သက္ေသမျပႏိုင္ေပမဲ့ အားနာတယ္ အတိအက် မဟုတ္ရင္ေတာင္ အားနာျခင္းနဲ႕ ဆင္တူတဲ့စကားေတာ့ ရိွမယ္လို႕ ယံုၾကည္ပါတယ္။ ဒါကလည္း ေတြ႕ဖူးၾကံဳဖူးတဲ့ လူမ်ိဴးတခ်ိဴ႕ရဲ႕ အမူအက်င့္ကို အေျခခံျပီး ေျပာရျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ပါတ္၀န္းက်င္ နဲ႕ ယဥ္ေက်းမွဳကိုလိုက္လို႕ အားနာတတ္မွဳ အနည္းနဲ႕အမ်ား ဒီဂရီ ေတာ့ ကြာျခားႏိုင္ပါတယ္။

အားနာတာ ေကာင္းသလား၊ မေကာင္းဘူးလား ဆိုတာကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ေယဘုယ်ဆန္တဲ့ ေမးခြန္းပါ။ အခ်ိန္အခါ ေနရာေဒသ နဲ႕ အေျခအေနကို လိုက္လို႕ အေျဖေတြ ကြဲသြားႏိုင္ပါတယ္။ အခုတေလာ တီဗြီမွာေခတ္စားေနတဲ့ စကားနပမ္း လုပ္ၾကည့္ရေအာင္။

(အဆို) အားနာတာ ေကာင္းတယ္
အားနာတယ္ ဆိုတာ လွပတဲ့ စိတ္ကေလးတခု။ သူမ်ားကို ကိုယ္ေရာစိတ္ပါ ကသိကေအာက္ျဖစ္ေစမွာ မလိုခ်င္တဲ့စိတ္။ အႏိုင္ယူဖို႕ထက္၊ ၾကံဳလာရင္ ကိုယ္သာလ်ွင္အနစ္နာခံပစ္လိုက္ခ်င္တဲ့စိတ္ ကေလးပါ။ အလြန္အက်ြံ မသံုးစြဲသေရြ႕ေပါ့ကြယ္။

အားနာတတ္တဲ့သူဟာ ဘယ္ေတာ့မွ သူမ်ား မ်က္ခံုးေမြးေပၚ စၾကံၤမေလွွ်ာက္ဘူး။ မနီဇူလိုင္က သူ႕ကဗ်ာေလးထဲမွာ (မဟာျမတ္မုနိကို အားနာတယ္၊ မႏူဟာကို အားနာတယ္၊ ကေမၻာဇေဟာ္နန္းကို အားနာတယ္) တဲ့။ ကဲ ဘယ္ေလာက္လွတဲ့ စိတ္ကေလးလဲ။ အဲဒီလိုမ်ိဴးသာ လူတိုင္းက ေတြးမိရင္ စစ္ပြဲေတြမရိွတဲ့ ျငိမ္းခ်မ္းရာေျမ ျဖစ္ေနမွာပဲေနာ္။

ရခိုင္လူမ်ိဴးေတြက (အားမနာ) ဆိုတဲ့စကားကို ပိုျပီးတြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ သံုးတတ္ၾကေလရဲ့။ “ဒီေကာင္ႏွယ္ အားမနာ” ဆိုရင္ အလိုက္မသိသူ၊ ရိုင္းျပသူ၊ ေမာက္မာသူ စသျဖင့္ အဓိပၼါယ္အမ်ားၾကီး ထြက္တာ သတိထားမိပါတယ္။

က်မတို႕ လမ္းသြားရင္း မေတာ္တဆ ကိုယ့္ပခံုးနဲ႕ သူမ်ားပခံုး၀င္တိုက္မိျပီ ဆိုပါစို႕။ သာမာန္စိတ္ထားရိွသူေတာင္ အားနာသြားမွာ အမွန္ပဲ။ ျမန္မာဆန္တဲ့ က်မအေမက ဘယ္သူ႕ကိုပဲ မေတာ္တဆ ထိမိတိုက္မိပါေစ- “ကန္ေတာ့”“ကန္ေတာ့”လို႕ ေျပာရမယ္လို႕ ငယ္ငယ္က စြဲေနေအာင္ သင္ထားေပးတယ္။ (ကန္ခိုင္းတာမဟုတ္ပါ၊ ဦးခ်ေတာင္းပန္ပါတယ္ ဆိုတဲ့ အဓိပၼါယ္ေပါ့) အခုေတာ့လည္း က်မကိုယ္က ကမၻာဆန္လာသလားေတာ့ ငယ္ငယ္ကလို “ကန္ေတာ့” သိပ္မေျပာျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ မေတာ္တဆ ၾကံဳေလတိုင္း “အိုး- မေတာ္လို႕” “ေဆာရီး” စသျဖင့္ ေပါ့ေလ။ ကိုယ္က အားနာမွန္းသိေတာ့လည္း ဘယ္သူမွ ရန္စြယ္ေငါေငါ မတုန္႕ျပန္ၾကေတာ့ဘူး။ ကဲ ဘယ္ေလာက္ ေအးခ်မ္းလဲ။

က်မတို႕ လူသားဆန္စြာ အားနာတတ္ၾကရေအာင္ေနာ္။

(အေခ်) အားမနာတာ ေကာင္းတယ္
“အားနာလို႕လိုက္ေလ်ာတာ အ တယ္လို႕ထင္”တဲ့။ “အားနာရင္ ခါးပါတယ္”တဲ့။ အဲဒါက ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ေျပာထားတဲ့ စကားပံုေတြပါ။ က်မတို႕ ငယ္ငယ္က ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေျပာေလ့ရိွတဲ့အိမ္နီးျခင္း အေဒၚၾကီးကေတာ့ သူ႕သမီးကို ဆံုးမပံုက “ဟဲ့- နင္ၾကပ္ၾကပ္ အားနာေန၊ ေတာ္ၾကာ ကေလးေတြ ျခင္းေတာင္းနဲ႕ လိုက္ေကာက္ေနရမယ္”တဲ့ ေလ။ တကယ့္ျပင္ပေလာကမွာလည္း အားနာတတ္သူေတြဟာ လူလည္ေတြ မ်က္ေစ့က်တဲ့ အမဲတမ်ိဴးပါဘဲ။

တခါတေလ အားနာတာက ျပႆနာတခုကို ပိုျပီးၾကီးထြားေစတယ္။ ဆိုပါစို႕- လူတေယာက္ဆီက ေငြတရာေခ်းထားတယ္။ ျပန္ေပးမယ္ဆိုတဲ့အခ်ိန္မွာ မေပးႏိုင္ေသးဘူး။ သူ႕ကို ရင္ဆိုင္ရမွာ အားနာေနတယ္၊ မရဲဘူး၊ ဒါနဲ႕ပဲ မ်က္ႏွာခ်င္းမဆိုင္မိေအာင္ ေရွာင္ေနမယ္ ဆိုရင္ တဖက္လူက ဘယ္လိုထင္မလဲ။ မိန္းကေလးတေယာက္က ကိုယ့္ကို ခ်စ္ေရးဆိုတဲ့သူကို ျငင္းလိုက္ရမွာ အားနာေနတယ္။ သူေပးတဲ့ ပန္းတို႕ ဘာတို႕လဲ အားနာနာနဲ႕ ယူထားမိတယ္ ဆိုပါစို႕။ ၾကာလာရင္ ဘာျဖစ္သြားႏိုင္လဲ။ အဲဒီအျဖစ္မ်ိဴးေတြ အားလံုး ျမင္ဖူးၾကားဖူးၾကမယ္ ထင္ပါတယ္။

အားနာတာက မပြင့္လင္းတဲ့ သေဘာကို ဦးေဆာင္သြားတယ္။ တခါတရံ မရိုးသားတဲ့ဘက္ကိုေတာင္ ေရာက္သြား တတ္ေသးတယ္။ ကိုယ္ဖက္က တတ္ႏိုင္တဲ့အတိုင္းအတာကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာလိုက္တာက တဖက္သားကိုလည္း ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားဖို႕ အေထာက္အကူ ျဖစ္ေစတယ္။ စိတ္မပါဘဲ ကိုယ္မတတ္ႏိုင္ဘဲ ကူညီမဲ့အစား ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း No  လို႕ ေျပာလိုက္တာ ပိုေကာင္းတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းကို မရွင္ေလးက ဒီပို႕စ္ မွာ ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။ အေနာက္တိုင္းသား ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက အဲဒီလိုမ်ိဴး က်င့္သံုးႏိုင္ၾကတာ အတုယူ အားက်စရာပါ။  အေလာ့ဂါေဇာင္းကလည္း သူ႕ရဲ့ ပို႕စ္ေလးတခုမွာ “အားနာတာဟာ အားနည္းခ်က္တခုပဲ၊ အားနာတာဟာ အရံွဴးတ၀က္ ေရာက္ေနတယ္။ အားနာတဲ့စိတ္ေၾကာင့္ ဘ၀ပါ မြဲျပာက်သြားေစႏိုင္တယ္တဲ့”.။ အမွန္ေတြ ကိုယ့္ေရွ့မွာရပ္ေျပာေနသလိုပါဘဲကြယ္။

မွတ္မွတ္ရရ ငယ္ငယ္တုန္းက အားနာတတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေလးတေယာက္ ရိွတယ္။  အတန္းေဖၚေတြက သူ႕ဆီက ခဲတံေပတံ ငွားျပီးရင္ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မေပးဘူး။ သူကလည္း အားနာေတာ့ ျပန္မေတာင္းဘူး။ အေဖအေမကို ခဏခဏ ပူဆာေနရေတာ့ သူ႕ ကိုမိဘက စိတ္မရွည္ေတာ့ဘူး။ မၾကာမၾကာ အဆူခံေနရတယ္။ ဒါနဲ႕ပဲ သူဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။  ငါ- ေနာက္ခါ အားမနာေတာ့ဘူး။ ျပန္ေတာင္းမယ္ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အားနာတဲ့အက်င့္က ေတာ္ေတာ္ ေဖ်ာက္ရခက္တာမ်ိဴးကလား။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူ႕ကိုယ္သူ တြန္းအား တခု ထည့္လိုက္တယ္။ ပစၥည္းတခုငွားျပီးတိုင္း ဒီတခါ ငါ့ပစၥည္း ျပန္မေတာင္းျဖစ္ရင္ ငါစာေမးပြဲက်ပါေစ လို႕ က်ိန္လိုက္တယ္တဲ့။ အ့ဲလိုက် သူေၾကာက္တယ္ေလ။ (စာေမးပြဲက်မွာေၾကာက္လို႕) သူ႕ပစၥည္းေလးေတြ မျဖစ္မေန ျပန္ေတာင္းရေတာ့တာပဲ။

အားနာတတ္သူကို လူေတြက ပိုျပီး ခ်စ္ခင္ၾကမယ္၊ ေလးစားၾကမယ္ ထင္ေနပါသလား။ အေျဖကေတာ့ No Way ပါ။ ကဲ- က်မတို႕ကိုယ္ထဲမွာ ကပ္ပါးပိုးလို တြယ္ေနတဲ့ အားနာမွဳေတြကို ေဖ်ာက္ၾကပါစို႕။

ဒီစာေလးကိုဖတ္ျပီး သူငယ္ခ်င္းတို႕ ဘယ္အဆိုဖက္ကို အေလးသာသလဲဆိုတာ-
- အားနာရင္လည္း တခုခု ေရးသြားလိုက္ပါ
- ဒါမွမဟုတ္ အားမနာတမ္း လွည့္ျပန္သြားလို႕ရပါတယ္ လို႕...။   (အဟဲ-ေနာက္တာပါ)

မိုးစက္ပြင့္

Wednesday 1 December 2010

ရာသီမဲ့ အခ်စ္

မိေလေျပ
ေႏြြရဲ့ အလွ
အရိုင္းဆန္တဲ့ အပ်ိဴစင္မ
ေမ၀သန္
ေငြမ်ွားတံ ပိုင္စိုးတဲ့
မိုးမင္းသမီးတိမ္ဇာပု၀ါရွင္
မႏွင္းျဖဴ
ေဖြးလြလြ သရဖူနဲ႕
မဟာဆန္တဲ့ ေဆာင္းအလွမယ္

ရာသီစက္၀ိုင္း လည္ပတ္တိုင္း
သူတို႕အလွပံုရိပ္ေဟာင္းကို
အသြင္အမ်ိဴးမ်ိဴးေျပာင္းခဲ့ၾကတယ္....။

တခါတခါ
မာရ္နတ္ရဲဲ့ သမီးပ်ိဴသံုးပါးလို
(မင္းကိုမ်ား ေမ့မလားလို႕)
သူတို႕အလွအပေတြနဲ႕
ကိုယ့္ကိုလာလာ 
ဖ်ားေယာင္းတတ္ၾကေလရဲ့....။

ဒါေပမဲ့
ဒါေပမဲ့ကြယ္
ေႏြ မိုး ေဆာင္း
ရာသီေတြဘယ္လိုေဟာင္းေဟာင္း
နိမိတ္ပံုေတြ ဘယ္လိုေျပာင္းေျပာင္း
ကိုယ့္အထီးက်န္ကမၻာေလးထဲ
ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာင္းမလဲ
အျမဲလိုတမ္းတ
လြမ္းေနရတာ
မင္းကိုပါပဲ
ညီမေလး “.....” ရယ္။
(Sweet December ရဲ့ အမွတ္တရ)
☆ ★SWEET ☆ ★
。☆。 。☆。
★。\|/。 ★
。 DECEMBER。
★。/|\。 ★
。☆。 。☆。