Blog Day တဲ့လား

ဘာရယ္ ညာရယ္မသိ ဘေလာ့ဂါ တခ်ိဳ႕တခ်ိဳ႕ရဲ့ ဘေလာ့ခ္ေဒး အေၾကာင္းေလးေတြဖတ္ျပီး ကိုယ္တိုင္လဲ အားက်စိတ္ေပၚလာျပီး ခုလို ေရးမိတာကို ပထမဆံုး၀န္ခံပါရေစ။

ဘေလာ့ နဲ႕စတင္မိတ္ဖြဲ႕ျဖစ္တာက ၂၀၀၇ရဲ့ စက္တင္ဘာ။ ကိုယ့္ပါတ္၀န္းက်င္မွာ မိနစ္စကၠန္႕နဲ႕အမ်ွ အံံ့ၾသစရာ၊ တုန္လွဳပ္စရာေတြ ျပည့္ႏွက္ေနတဲ့အခ်ိန္။  ခင္မင္ရင္းႏွီးရတဲ့ ညီမေလးတေယာက္က သတင္း လင့္ခ္ ေလးေတြ ပို႕ေပးလာေတာ့ လိုက္ဖြင့္ၾကည့္ရာကေန စခဲ့တယ္ဆိုပါေတာ့။ ဆိုက္တခုကေန တခု ကူးကူးျပီး ဖတ္ရတာ အေမာပါပဲ။  အဲဒီတုန္းက အခ်ိ္န္နဲ႕အမ်ွ တက္လာတဲ့ သတင္းေတြ စာေတြက မ်ားလြန္းလို႕ မႏိုင္ေအာင္ကို ဖတ္ေနခဲ့ရတာပါ။  ေနာက္ပိုင္းေတာ့ သုတရသ ဘေလာ့ေတြဘက္ကို အေရာက္မ်ားလာတယ္။ အမ်ားဆံုး ေရာက္ျဖစ္ ဖတ္ျဖစ္တာကေတာ့ (မေက) ဘေလာ့ပါ။  ေနာက္ အခုစာေတြသိပ္မေရးေတာ့တဲ့ (ကိုေပါ) ဘေလာ့လည္း အျမဲေရာက္ျဖစ္ပါတယ္။

သူမ်ားဘေလာ့ေတြ ဖတ္ရင္းဖတ္ရင္းနဲ႕ ကိုယ္ပိုင္စာေလးေတြ ေရးခ်င္လာမိတယ္။ က်မက ငယ္ငယ္ထဲက စာဖတ္၀ါသနာပါလွေပမဲ့  စာအေရးအသားကေတာ့ မေျပျပစ္လွပါဘူး။ အခုဘေလာ့ေရးခ်င္တဲ့စိတ္က သူမ်ားျခံထဲက ပန္းဥယ်ာဥ္လွလွေလးေတြကို ႏွစ္သက္ သေဘာက်ျပီး ကိုယ့္ျခံထဲမွာ ပန္းပင္စိုက္ၾကည့္ခ်င္တဲ့ သေဘာပါ။

လကုန္ရက္ အိမ္လည္ထြက္ျခင္း

ကလင္....ကလင္..ကလင္...

ေခါင္းရင္းက နာရီ ႏွိဳးစက္သံက မပိတ္မခ်င္း ဒုကၡေပးေတာ့မွာမို႕   အိမ္သားေတြ ႏိုးသြားမွာ အားနာလို႕   ကမန္းကတန္း စမ္းပိတ္လိုက္သည္။ ေျခာက္နာရီခြဲေပမဲ့ မ်က္လံုးက မဖြင့္ ႏိုင္ေသး။ ဒါေပသိ လူးလဲထျပီးတာနဲ႕   အဆင္သင့္ရိွေနတဲ့ သြားတိုက္ေဆး၊ ဆပ္ျပာ၊ သြားပြတ္တံ အပါအ၀င္ ေရခ်ိဴးျခင္းေတာင္းကေလးကို ဆြဲျပီး ေရကန္ရိွရာ သြားလိုက္သည္။  အိမ္သာတက္ျခင္း၊ ေရခ်ိဴးျခင္း၊ မ်က္ႏွာသစ္ျခင္း အားလံုးကို တဆက္တည္း လုပ္တတ္တာ ကိုယ့္အက်င့္။  အခ်ိန္ကုန္သက္သာေအာင္ ရည္ရြယ္ျခင္းျဖစ္သည္။  ထံုးစံအတိုင္း ေရကို ၁၀ခြက္၊ ၁၅ခြက္ေလာက္ႏွင့္ အျပီးခ်ိဴးသည္။  ကမၻာၾကီးမွာ ေရခ်ိဴေရသန္႕ေတြ ရွားပါးေနသည္ေလ။  သနပ္ခါး လိမ္းတာက ၁၀မိနစ္၊ အ၀တ္လဲတာႏွင့္ေပါင္းရင္ ၁၅ မိနစ္။   စုစုေပါင္း နာရီ၀က္ေပ်ာ့ေပ်ာ့မွာ အိမ္ကေန ထြက္လာႏိုင္ခဲ့သည္။  အိမ္ႏွင့္ ရံုးက ၁၅မိနစ္ေလာက္ လမ္းေလ်ွာက္ရံုသာေ၀းတာမို႕ သိပ္ေ၀းလွတာမဟုတ္၊ ရံုးကိုေရာက္ေတာ့ ၇နာရီမခြဲေသးေခ်။   မနက္စာကို ရံုးမွာပဲ စားမယ္လို႕   စိတ္ကူးေပမဲ့ ေန႕တိုင္းစားေနက် အစားအေသာက္ေတြၾကည့္ျပီး စိတ္မပါတာနဲ႕   မစားေတာ့ပါဘူး။  အလုပ္လုပ္မယ္လို႕   ကြန္ျပဴတာေလး ဖြင့္လိုက္ျပီးမွ  “ ဟယ္- ရံုးမွာလဲ ဘယ္သူမွ မေရာက္ေသးဘူး။  လမ္းေပၚခဏတက္ဦးမွ“ ဆိုျပီး အေညာင္းေျပ အညာေျပ အျပင္ကို လမ္းထြက္ေလ်ွာက္မိသည္။

စ ထြက္ထြက္ခ်င္းေတြ႕တာက ဘၾကီးလြဏ္းေဆြြြ ။  ေဟ့ စပ္စုမ တူမၾကီး- ဘယ္မ်ားလဲကြဲ႕။  ေၾသာ္- ဟိုနားဒီနားပါ ဘၾကီး။  ေအး - သတိေလးေတာ့ ထားသြားဦး ရာသီဥတုက မေကာင္းဘူး။ ပဲခူးမွာ ေရၾကီးေနသတဲ့။ အညာမွာေတာ့ မိုးေခါင္ေနတယ္တဲ့။  ဟိုစပ္စပ္ ဒီစပ္စပ္ ေတာ္ေတာ္ဗဟုသုတ စံုတဲ့ဘၾကီး။ သူေျပာသမွ် ဟို- ေဒ၀ါလီသတင္းစာက ဘာေရးတာ၊ မ်က္စိျပဴးဂ်ာနယ္က ဘယ္လို အင္တာဗ်ဴးထားတာ၊  အသံေပ်ာက္ ဂ်ာနယ္က ဘာေျပာတာ စသျဖင့္ ေလေတာ္ေတာ္ျဖတ္မရတာနဲ႕   နာရီ၀က္ ေက်ာ္ေက်ာ္ ေလာက္ၾကာသြားသည္။  “ေၾသာ္- သြားလိုက္ဦးမယ္ေနာ္ ဘၾကီး”.......“ေအး၊ ေအး၊ မနက္ျဖန္လဲ လာခဲ့ဦး၊ သတင္းေတြ စုထားလိုက္မယ္ သိလား“   ေၾသာ္ - ပီတိစားျပီး အားရိွေနတဲ့ သူ႕၀ါသနာ၊ ၀ါသနာ၊ ၀ါသနာ ..............

စကားေျပာေကာင္းတဲ့  ကိုေဇာ္ တို႕အိမ္၀င္မိေတာ့ ေနာက္ထပ္ နာရီ၀က္ေလာက္ၾကာျပန္ေရာ....

အံမယ္-  ဟိုဘက္အိမ္မွာ ကိုေပါ ၾကီးပါလား၊  ဘယ္သူေတြနဲ႕ မ်ား ေဒါၾကီးေမာၾကီး ရန္ျဖစ္ေနသတုန္း ေအာက္ေမ့တယ္။  အေရွ႕ဖက္ရပ္ကြက္က စြမ္းအားေသ အဖြဲ႕သားေတြနဲ႕ပါလား။  ကိုယ္ပါ ေရာျပီး အမွဴပါတ္ေနဦးမယ္ ျမန္ျမန္ ဆက္ေလ်ွာက္မွ။

မနက္စာကလည္း ဘာမွ မစားရေသးေတာ့  လမ္းေလ်ာက္ရင္း ဗိုက္ဆာလာသည္။  ဘယ္အိမ္မွာ ဖရီးၾကိတ္ရင္ ေကာင္းမလဲလို႕  ရပ္စဥ္းစားလိုက္သည္။  ပထမဆံုးေတြ႕တဲ့ မခင္ဦးေမအိမ္ကိုေတာ့ ခပ္သုတ္သုတ္ ေက်ာ္ေလ်ွာက္ခဲ့သည္။  သူ႕ဆီမွာ ဘာမွ စားစရာ မရိွတာ ေသခ်ာသည္။  ေတာ္ၾကာ ကိုယ္ေတာင္ အျမင္မေတာ္ အိမ္ကူရွင္းေပးေနရလိမ့္မည္။ စကၤာပူက ျပန္လာခါစဆိုရင္ေတာ့ ပါလာတဲ့ လက္ေဆာင္ ကေလးေတြ ခြဲတမ္းရလိုရျငား ၀င္ ႏွဳတ္ဆက္ရရဲ့။