ဘန္ေကာက္ နဲ႕ တိုတိုထြာထြာ

ေလယာဥ္အင္ဂ်င္သံ တေ၀ါေ၀ါနဲ႕  ျငိမ့္ကနဲေရွ႕ကိုေျပးထြက္သြားတဲ့ ခံစားမွဳ၊ ေနာက္ျပီးသိမ္႕ကနဲ ေလထဲကို ၾကြတက္သြားေတာ့မွဘဲ ဒီခရီးကိုသြားျဖစ္ပါလား ဆိုတဲ့အသိနဲ႕ ဟင္းခ်ႏိုင္ေတာ့တယ္။ တကယ္ေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ နာရီပိုင္းအထိ စိတ္ေမာပင္ပန္းေနရတုန္း။  စိတ္ေတြက လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ပါတ္အလိုကို ျပန္ေရာက္ သြားတယ္။  ဒီခရီးထြက္ရမယ္ဆိုတာ ကိုယ္သိရခ်ိန္မွာ  အရမ္းနီးကပ္ေနခဲ့ျပီ။  ေမ့ေမ့ ေလ်ာ့ေလ်ာ့ ပစ္ထားမိတဲ့ ပတ္စ္ပို႕ေလးက သက္တမ္းမမီ့တမီ။  အေျပးအလႊား စီစဥ္ရတာ ေမာလြန္းသည္။  ေနာက္ဆံုး D-form က အခ်ိန္မီမထြက္လို႕ ေလဆိပ္မွာ မ်က္ႏွာငယ္ရျပန္သည္။  သည္းခံ၊ သည္းခံ။

ခရမ္းေရာင္၊ပန္းေရာင္၊ ေရႊ၀ါေရာင္၀တ္စံုနဲ႕  TG ေလယာဥ္မယ္ေလးေတြကိုျမင္ေတာ့မွ အေမာေျပ ေတာ့သည္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အားနည္းေနတယ္ထင္လို႕ ၀ိုင္မေသာက္ေတာ့ဘူး။ လိေမၼာ္ရည္ပဲ လည္ေခ်ာင္းထဲကို ေအးကနဲဆင္းသြားေအာင္ ေမာ့ခ်လိုက္သည္။   ဒီခရီးက တနာရီေတာင္မရိွတာဘဲ။  ေဘးနားက အဂၤလန္သြားမဲ့ သေဘၤာသား အသက္ငယ္ငယ္ ေကာင္ေလးက စကားခပ္မ်ားမ်ား။ သူက ဘန္ေကာက္ကို တခါမွမေရာက္ဖူးဘူးတဲ့။ “ဘန္ေကာက္သူေတြ ေခ်ာလားအစ္မ ” တဲ့။ လာစပ္စုေနေသးတယ္။  “ဘယ္လိုေျပာရမလဲ၊ အစံုေရာရာေပါ့၊ သူတို႕ကေတာ့ ပိုစီးပြားေရးေကာင္း၊ ပိုေခတ္မီေတာ့  တို႕ျမန္မာမေတြထက္ အလွပိုျပင္ႏိုင္တာေပါ့”  ေျပာမိေျပာရာ ေျပာလိုက္တယ္။

ခဏေနေတာ့ ေလယာဥ္ေမာင္က ခရီးသည္ အမ်ိဴးသမီးတိုင္းကို ခရမ္းေရာင္သစ္ခြပန္းေလးေတြ  တစ္ခက္စီ လာေပးတယ္။  ရနံ႕မေမႊးေပမဲ့ အဆင္းလွတဲ့ ပန္းကေလး။

၀ါသနာအရ ေလယာဥ္ခံုေနာက္အိတ္ထဲက dutyfree ကက္တေလာက္ကို ဆြဲယူဖတ္တယ္။ 

အမွတ္တရ ဘန္ေကာက္ခရီး

အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံျဖစ္တဲ့ ဘန္ေကာက္ကို  တတိယအၾကိမ္အျဖစ္ေရာက္ခဲ့တဲ့အခ်ိန္ကေတာ့ ရွပ္နီနဲ႕ရွပ္၀ါေတြ ရန္ေစာင္ေနဆဲကာလျဖစ္တဲ့ ဇန္န၀ါရီေႏွာင္းပိုင္းမွာပါ..။  မႏွစ္က ေရာင္းရင္းတခ်ိဴ႕လို မေတာ္လို႕ ေလဆိပ္ပိတ္တာမ်ိဴးေတြၾကံဳလာရင္ ဆိုတဲ့အေတြးနဲ႕ စိတ္ပူပန္ခဲ့ရေပမဲ့ ဘာမွ ထူးထူးေထြေထြမၾကံဳခဲ့ရပါဘူး။  ျပန္လာျပီး ေတာ္ေတာ္ၾကာမွ ရာမလမ္းမၾကီးကို ရွပ္နီေတြပိတ္ဆို႕ၾကတယ္လို႕ သတင္းၾကားရေတာ့ လြဲခဲ့ရတဲ့ ကံကိုပဲ ေက်းဇူးတင္မိပါေသးတယ္။


ဘန္ေကာက္ခရီးအစရဲ့ ျမန္မာေလဆိပ္အေတြ႕အၾကံဳေလးကိုလည္း တဆိတ္မ်ွေ၀ပါရေစဦး။  ေလဆိပ္ check-in ၀င္တဲ့အခါက်ေတာ့ ကိုယ့္ရဲ့ေငြသြင္းဘဏ္ခ်လန္ရွာမေတြ့ေတာ့ဘူး။ မလြဲရရင္ မေနႏိုင္တဲ့သူ မို႕ပါေလ။ ဒါနဲ႕   ရံုးမွာပဲ က်န္ခဲ့တယ္လို႕ထင္တယ္။ စေနေန႕ဆိုေတာ့ ရံုးကလည္းပိတ္ေနျပီ။  သူတို႕က ျပာယာခတ္ေနတဲ့ကိုယ့္ကို အမဲတစ္ေကာင္လိုသေဘာထားျပီး ေလဆိပ္ရံုးခန္းထဲေခၚသြားတယ္။  အက်ိဴးအေၾကာင္းရွင္းျပျပီး အကူအညီေတာင္းေပမဲ့ ဟိန္ူးလားေဟာက္လားလုပ္ပါတယ္။ တကယ္ကေတာ့ ေျခာက္စားလုပ္ခ်င္လို႕ပါ။ က်မအရမ္းစိတ္တိုသြားပါတယ္။ ဒီခရီးကိုမသြားရလို႕လဲ ဘာမွထူးထူးျခားျခား နစ္နာသြားမွာမဟုတ္သလို (ေျပေျပလည္လည္ေျပာရင္ ေက်းဇူးျပဳဖို႕၀န္မေလးေပမဲ့) ေဟာက္စားလုပ္ေနတာကိုလည္း သည္းမခံႏိုင္ပါဘူး။ ဘဏ္သြင္းတဲ့ ေငြ၂၀၀ထဲနဲ႕ က်ြန္မတို႕က မသြင္းဘဲမေနပါဘူး။ သြင္းလို႕လဲ D-form ထြက္လာတာေပါ့ လို႕   ျပန္ေျပာခဲ့တယ္။ အဲဒီလိုေျပာလိုက္မွ သူတို႕က ပိုဆိုးပါတယ္။ " ဟ - Electronic D-form ထဲက ဘဏ္ခ်လံနံပါတ္က လူတိုင္းရိုက္ထည့္လို႕ရတာပဲ." .။ (အဲဒါက ရွင္တို႕ရဲ့စံနစ္မလံုျခံဳလို႕ေပါ့ - စိတ္ထဲက)  "အစိုးရစာရြက္ဆိုတာ တန္ဘိုး ဘယ္ေလာက္ပဲျဖစ္ျဖစ္အေရးၾကီးတယ္"။ (မွတ္သားေလာက္ပါတယ္- စိတ္ထဲက)။ ျပီးေတာ့ "ဘဏ္စာရြက္မပါရင္ မသြားနဲ႕ေတာ"့ တဲ့။ ( so what ) .... ေငြမ်ားမ်ားလိုခ်င္လို႕ ေစ်းတင္ေနတာ မသိဘူးမွတ္ေနသလားမသိ။ ေအာက္ၾကိဳ႕ျပီး ပိုက္ဆံေပးဖို႕ေတာ့ လံုး၀ မစဥ္းစားခဲ့ပါဘူး။  ေနာက္ဆံုးအေနနဲ့ မ်ားျပားလွတဲ့ စာရြက္စာတမ္းေတြၾကားထဲကို လွန္ေလွာလိုုက္ေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္ကညပ္ေနမွန္းမသိတဲ့ ဘဏ္စာရြက္ကေလးက ေလွာင္ေျပာင္သလိုလို ထြက္က်လာတယ္။ "ေတြ႕ျပီ"....။ ေရွ့ကလူရဲ့မ်က္ႏွာ မည္းကနဲျဖစ္သြားတယ္။ ခင္ဗ်ားေတာ္ေတာ္ေပါ့ဆတာပဲ လို႕  မခံခ်ိမခံသာနဲ႕ေျပာတယ္။ သူစားရမယ္လို႕ ထင္ထားတဲ့ အရာတစ္ခုကိုဆံုးရံွဴးသြားလို႕ထင္ရဲ့။ "ေဆာရီးဘဲ"လို႕ေျပာျပီး ခ်ာကနဲ ထြက္လာခဲ့တယ္။  ကူညီခ်င္စိတ္ေခါင္းပါးတဲ့၊ customer ကို ရည္ရည္မြန္မြန္ မဆက္ဆံတတ္တဲ့သူေတြကို ကိုယ္ ဒီ့ထက္ေတာင္ ရိုင္းခ်င္ခဲ့တယ္။


ခရီးစဥ္တစ္ေလ်ွာက္ကေတာ့ အဆင္ေျပမွေျပဘဲ။ သု၀ဏဘူမိေလဆိပ္သစ္ၾကီးကို ပထမဆံုး ေရာက္တာဆိုေတာ့ ဟိုၾကည့္သည္ေငးေပါ့။  အတူသြားတဲ့အစ္မနဲ့အတူ ဖုန္းကတ္ေတြ ၀ယ္ထည့္လုိက္ၾကတယ္။ MPTဲ့ GSM ကဒ္ေလးကို ပိုက္ဆံအိတ္ဇစ္အကန္႕ေလးထဲ ေသေသခ်ာခ်ာ သိမ္းလိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ ေရာက္ေၾကာင္းကို အိမ္ကိုလွမ္းျပီးဖုန္းဆက္တယ္။  အမွန္ကေတာ့ လက္ေဆာ့ခ်င္တာ..။ ေလဆိပ္က Tour Company မွာ ထဲ၀င္စပ္စုၾကတယ္။  က်ြန္မတို႕တည္းမဲ့ ဟိုတယ္က သူတို႕ member မို႕လို႕   (ေျပာတာပဲ)  special rate ႏွစ္ေယာက္ ဘတ္၅၀၀ ပါတဲ့။ တန္လိုက္တဲ့ျဖစ္ျခင္း။  ၾကာသလားလို႕ လက္မွတ္ ႏွစ္ေစာင္။  ေစ်းပိုမ်ားတဲ့ Limousine မစီးဘဲ မီတာ Taxi ကိုငွားလိုက္တယ္။ ေခ်ြတာရမယ္မဟုတ္လား။ ေလ့လာခဲ့တဲ့သတင္းအရ ကားမရွဴပ္တဲ့ Express Way လမ္းမၾကီးကဘဲေမာင္းခိုင္းလိုုက္တယ္။  Tollgate Fee ဘတ္၇၀ ေပးရေပမဲ့ ျမန္ျမန္ေရာက္လို႕  ပိုျပီးသက္သာ တြက္ေခ်ကိုက္ပါတယ္။


ဟိုတယ္မွာ တစ္နာရီေလာက္နားျပိးေတာ့  အသက္ ၅၀ေလာက္ရိွတဲ့ တိုးဂိုက္တစ္ေယာက္က ဆလြန္းကားအျဖဴေလးနဲ႕လာၾကိဳပါတယ္။  ဘတ္၅၀၀ထဲနဲ႕ ျမဘုရားတို႕ဘာတို႕လည္ရမယ္ဆိုေတာ့ အားနာလိုုက္တာေနာ္။  ဇာတ္လမ္းက အဲဒီက စတာဘဲ...။