Monday 31 May 2010

To Eternity

Dear My Love,
When you like this garden to nurture;
I will love to enjoy the flowers.
When you like to play the music;
I will love to listen with my heart to it.
When you like to taste the red wine with a toast of bread;
I will love to prepare candle lights on the table set.
So,
The love and life we share,
The tear and sadness we bear,
The hundred kisses and thousand hugs we take together;
You, being my closest friend and sibling,
Offering firmest shoulder to lean on and warmest hand to hold on;
You, being my dearest husband,  who will be  by my side forever.

Let me whisper, only for your ears,
You know, my dear?  
At every second, I love you more and more....
Please be my lifelong partner in our glorious future;


Moe Sett Pwint

(Dedicated for our 3rd anniversary :P )

Thursday 27 May 2010

ေတြ႕ရိခ်က္ ၂၀၁၀

ငါ့ကိုယ္ငါေပ်ာက္လို႕ရွာ
ငါဘယ္မွာလဲ.............??????
ကမၻာတစ္ပါတ္ ေျခရာထပ္ခဲ့ေပါ့။
..
လူတကာေတြ ၾကားမွာလည္းမရိွ
ျမဴလႊာေတြၾကားမွာလည္းမရိွ
တိမ္ျပာေတြေအာက္မွာလည္းမရိွ
ေရလႊာျပင္ေအာက္မွာလည္းမရိွ
မဟာတံတိုင္းေနာက္မွာလည္းမရိွ
ဘာလင္တံတိုင္းေနာက္မွာလည္းမရိွ
 အေမဇုန္ေတာမွာမရိွ
ေအဒင္ဥယ်ာဥ္မွာမရိွ
အပူေႏြကႏၱာရထဲမွာလည္းမရိွ
ကမာခြံလွလွေတြထဲမွာလည္းမရိွ
စပ်စ္ခိုင္ေတြထဲမွာမရိွ
အႏွစ္မလိုင္ေတြထဲမွာမရိွ
အယုအယေတြထဲမွာမရိွ
သမုဒယေတြထဲမွာမရိွ
အႏုအလွေတြထဲမွာမရိွ
ေၾသာ္- ခက္....ခက္ပါဘိ။

ဒီလိုနဲ႕ ....
အခ်ိန္ရထား
တေရြ႕ေရြ႕သြား
နာရီစကၠန္႕ လိွဳင္းတံပိုးမ်ား
ဘ၀ေက်ာက္ေဆာင္ကို မွန္မွန္တိုက္စား
တေျဖးေျဖး ပါးလာခဲ့ေပါ့။

ေဟာ- အခုေတာ့  ေတြ႕ျပီေလ....
အူတူတူ အတတ 
အညၾတတစ္ေယာက္ရဲ့
(သိုးေဆာင္းအဆိုအရ)
ဘ၀စတဲ့အရြယ္တိုင္ေအာင္
မာနေက်ာက္ေဆာင္ေအာက္က
အတၱခြံထူထူထဲမွာ
သူတစ္ေယာက္တည္း
တိတ္တိတ္ကေလး ပုန္းေနခဲ့ေပါ့...။

Tuesday 25 May 2010

အနက္ေရာင္၀တ္ရံု ျခံဳထားတဲ့ ကဗ်ာ



၂၀၀၈ မွာ ေမႊတဲ့ နာဂစ္
အျပစ္ကင္းတဲ့ ကေလးငယ္ေတြေတာင္မခ်န္ဘူး။
၂၀၀၉မွာ  မိုးမရြာတဲ့ အညာ
ေသာက္စရာေရေတာင္ မက်န္ဘူး။
၂၀၁၀မွာ  ပိေတာက္၀ါေတြေသြးနီစြန္းခဲ့
တူးပို႕  နဲ႕ ေပ်ာ္ေနသူေတြ  အသက္မရွဴ မ်က္ျဖဴဆိုက္
ဘယ္ဆရာၾကိဳက္ဖို႕ရယ္ မသိဘူး။

မီးမလာ ေရမလာ
ေျမလႊာအက္ကြဲ ေသာက္ေရေတာင္မရိွတဲ့အထဲ
”မီး”တဲ့.......”မီး”တဲ့
ႏူရာ၀ဲစြဲ လဲရာ သူခိုးေထာင္း
ဘ၀ကံမေကာင္းလိုက္ပံုက
ရာေထာင္ခ်ီတဲ့ ေစ်းဆိုင္ခန္းေတြ ျပာက်
ကူကယ္ရာမဲ့ လက္လုပ္လက္စား ေစ်းအထမ္းသမားေလးရဲ့ ဘ၀
မီးေတာက္ျပင္းျပင္းက ၀ါးမ်ိဴခ်ခဲ့ေပါ့။

ေၾသာ္ - ဆိုးလွပါဘိ
ျမန္မာျပည္အမိရယ္
ရင္မွာ မခ်ိပါျပီေကာ ...ေလ..။


ဘ၀ေတြက အဆင္းခက္တဲ့ တြင္းနက္နက္
(ထမင္းခ်က္ဖို႕ေတာင္ အႏိုင္ႏိုင္....)
သဘာ၀တရားက  မညွာမတာႏွက္
သန္းေကာင္ထက္နက္တဲ့ညဥ့္
ဘယ္မွာ ရွာလို႕ေတြ႕မလဲရွင့္......။

မိုးစက္ပြင့္ 


(၂၄.၅.၁၀  မဂၤလာေစ်း မီးၾကီး ႏွင့္ ေစ်းအလုပ္သမား လက္လုပ္လက္စားတြယ္ရာမဲ့ဘ၀မ်ားအား ၀မ္းနည္းစြာျဖင့္-) 
"photo credit:  Nyi Lynn Seck.( http://blog.nyilynnseck.com/)

Friday 21 May 2010

ငိုခ်င္းသယ္ မပုတင္

မပုတင္ က စကားသာ ေလးလံုးကြဲေအာင္ မေျပာတတ္တာ။ အငိုမွာေတာ့ ခ်န္ပီယံဆုရေလာက္တယ္။  ငိုတယ္လို႕ဆိုရေအာင္ ေယာက်္ားႏိွပ္စက္လို႕ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ သူ႕ေယာက်္ား ကိုေငြေမာင္းက ေရခဲတံုးပါ။ ရိုက္ဖို႕ေ၀လာေ၀းေရာ။  အဲ  သူငိုတာက အသုဘေတြမွာ ငိုတာ။

မပုတင္ ငိုခ်င္းခ်တဲ့၀ါသနာက ဘၾကီးဘုန္းၾကီးပ်ံက စတယ္လို႕ ေျပာရမလားပဲ။ အဲဒီတံုးက အသက္ ၇ႏွစ္ ရွစ္ႏွစ္ေလာက္ပဲ ရိွဦးမွာေပါ့။  ေခါင္းေပၚမွာေတာင္ ၾကက္ေတာင္စည္းေလး မျဖဳတ္ရေသးဘူး။ ”ဘုန္းၾကီးေသရင္ ရြာေၾကတယ္” တဲ့။  အဲဒီဆိုရိုးေလးက ဘုန္းၾကီးပ်ံစီစဥ္ရလြန္းလို႕ လူေတြပင္ပန္း၊ ေငြေတြကုန္တာကို ေျပာတာပါ။  အဲဒီတုန္းက တစ္ရြာလံုးအံုးအံုးၾကြက္ၾကြက္ဘဲ။ မပုတင္တို႕  ကံကုန္းရြာကသာမက ရြာနီးခ်ဴပ္စပ္ကပါ ကိုးကြယ္တဲ့ ဘဘုန္းၾကီး၊ သက္ေတာ္ ၈၀  ၀ါေတာ္၆၀ ငယ္ျဖဴဘုန္းၾကီး၊  သူသေဘာမေတြ႕ရင္ ရြာလူၾကီးကအစ ကာလသားအဆံုး ၾကိမ္နဲ႕ ေဆာ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ၾသဇာေညာင္းတဲ့ ဘုန္းၾကီး ေပပဲ။  ရြာမွာကလည္း တလင္းေပၚခ်ိန္ ေငြေပၚခ်ိန္ ဆိုေတာ့ ရြာ့မိရြာ့ဖေတြက  ဘုန္းၾကီးပ်ံ စ်ာပနကို အစည္ကားဆံုးျဖစ္ေအာင္ လုပ္မတဲ့။  ေသတာေတာင္ အခ်ိန္ေရြးေသတတ္ပါေပ့ ဘဘုန္းၾကီးရယ္ လို႕  ကေလးအေတြး ေတြးလိုက္မိေသးတယ္။ ဘဘုန္းၾကီး ကို ရင္ခြဲျပီး ကလီစာေတြထုတ္ေတာ့လည္း သြားစပ္စုလိုက္ေသးတယ္။  လူၾကီးေတြက ေငါက္လႊတ္တာနဲ႕ ေသေသခ်ာခ်ာေတာ့ မျမင္ခဲ့ရပါဘူး။  မီးမသျဂိဳလ္ခင္ တစ္လနီးပါးထားမွာ ဆိုေတာ့ ေဖၚမလင္ထိုးမယ္ဆိုလား၊ ေနပူလွန္းမယ္ဆိုလား။

 ကာလသားေတြကလည္း အဖြဲ႕လိုက္ အေလာင္းစင္ျပင္တဲ့သူန႕ဲ   ကႏုတ္ပန္းအလွအရြဆင္တဲ့သူနဲ႕၊  ၀ါးဘိုး၀ါး အဆစ္ပိတ္ကို ယမ္းထည့္ျပီး “ဒံုး” တိုက္မဲ့သူနဲ႕ ၊ ေအာက္လင္းမီး  ေလာ္စပီကာ မီးစက္ငွားမဲ့သူနဲ႕၊  ေလာင္တိုက္သြင္းဖို႕ သနပ္ခါးတံုး စုတဲ့သူကစုၾကနဲ႕   မအားမနားရေအာင္ ျပင္ၾကဆင္ၾကတယ္။  ကာလသမီးေတြကေတာ့  ခ်က္ေရးျပဳတ္ေရး၊ ဧည့္ခံေက်ြးေမြးေရး၊ ၀ယ္ေရးျခမ္းေရးနဲ႕ အလုပ္ရွဳပ္ေနၾကတယ္။  လူၾကီးပိုင္းကေတာ့ အလွဴေငြေကာက္ၾက၊  ဘယ္ဆိုင္း၀ိုင္း၊ ဘယ္မင္းသမီး ငွားမယ္ဆိုတာ ျငင္းၾကခံုၾကနဲ႕  မအားႏိုင္ၾကဘူး။  “လွလွစိန္က အငိုပိုင္သဟ၊ ေတာင္စုက ဘုန္းၾကီးပ်ံမွာ ေတာ္ေတာ္ေလးေကာင္းဆိုပဲ“  ဘၾကီး၀ိုင္းက အၾကံျပဳေတာ့  ကိုရင္သာစိန္က “ဟာ- ဘၾကီး၀ိုင္းကလဲ  လွလွစိန္ အငိုေကာင္းတာ ျမသင္းၾကည္ အိပ္ေနသေလာက္ပါ။  ရုပ္ကလည္းသာေသးတယ္။ ငွားမဲ့ငွားမွေတာ့ ျမသင္းၾကည္သာ ငွားစမ္းပါဗ်ာ“။ ဒီလိုနဲ႕ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ျငင္းၾက ခုန္ၾကနဲ႕   ေနာက္ဆံုး ျမသင္းၾကည္ ကိုငွားဖို႕  အတည္ျဖစ္သြားတယ္။  မပုတင္တို႕  ကေလးတစ္သိုက္ကေတာ့ ငိုခ်င္းသည္ မင္းသမီးကို ျမင္ခ်င္လြန္းလို႕    စိတ္လွဴပ္ရွားလိုက္ၾကတာ။

ေအာက္လင္းမီးေရာင္လဲ့လဲ့ေအာက္မွာ  နတ္ရထားလို ျပင္ဆင္ထားတဲ့ ဘဘုန္းၾကီးရဲ့ ေခါင္းယာဥ္ပ်ံက ကႏုတ္ပန္းၾကြၾကြရြရြနဲ႕    ေရႊေရာင္ေငြေရာင္ေတြ ျပိဳးျပိဳးျပက္လို႕။  အျဖဴေရာင္မင္းသမီး၀တ္စံုနဲ႕    မင္းသမီး ျမသင္းၾကည္ကလည္း လွလို႕ပလို႕။  မိတ္ကပ္အခ်ယ္အသေတြေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။  ကာလသားေတြကလည္း မင္းသမီးအလွကို သေဘာေတြက်လို႕။  ကာလသမီးေတြကလည္း အားေတြက်လို႕။  မပုတင္တို႕  ကေလးတစ္သိုက္ကလည္း မ်က္ေတာင္ေတာင္ ခတ္မိတယ္ေတာင္မထင္။ အံမယ္သူက ဇာတ္ကြက္ဇာတ္လမ္းနဲ႕ လာတာကိုး။  မင္းသားလိုလို လူျပက္လိုလို လူတစ္ေယာက္ကို “ေမာင္ၾကီး“တဲ့။  သူတို႕က ဘုန္းၾကီး ေက်ြးေမြးထားတဲ့ မိဘမဲ့ေမာင္ႏွမေတြေပါ့။  ပညာသင္သြားရင္းနဲ႕   ရြာအျပန္မွာ ဘဘုန္းၾကီး ပ်ံေတာ္မူတာ သိရျပီး ၀မ္းနည္းပက္လက္ ငိုတဲ့ ဇာတ္ေပါ့။  ေနာက္တေန႕   ေလာင္တိုက္သြင္းတဲ့ အခမ္းအနားက်ေတာ့လည္း  နတ္ေတြျဗမၼာေတြ လာပင့္လို႕   အေလာင္းေတာ္ကို မေပးႏိုင္ဘဲ ျပန္လုတဲ့ ဇာတ္လမ္းေပါ့။ ျမသင္းၾကည္တို႕  အဆိုအငိုပိုင္ပံုမ်ား၊  မ်က္ရည္မခိုင္တဲ့ သူေတြအားလံုး ႏွပ္ေတြပါထြက္ေအာင္ ငိုၾကတာ။ အဘ၀ိုင္းတို႕လို သက္ၾကားအိုၾကီးေတာင္ မ်က္ႏွာၾကီးမဲ့လို႕။

အဲဒီလို ငိုတာကို “ဧယဥ္က်ဴး“တယ္ လို႕  ေခၚတယ္တဲ့။  မပုတင္ကေတာ့ သိပ္သေဘာက်တာပဲ။  ဘုန္းၾကီးပ်ံျပီးလို႕  အိမ္မွာ ေဆာ့ရင္ေတာင္ သစ္ပင္မွာၾကိဳးတစ္ေခ်ာင္းခ်ည္ျပီး၊ ျမသင္းၾကည္ငိုသလို “အံမယ္မင္း၊  ဘုန္းဘုန္းဘုရားရဲ့” တို႕    “မေပးႏိုင္ဘူး၊ မေပးႏိုင္ဘူး၊ သမီးတို႕ကိုခြဲျပီး ဘယ္နတ္ဘံုနတ္နန္းကိုမွ သြားဖို႕  ခြင့္မေပးႏိုင္ဘူး” တို႕  အတုခိုးျပီးငိုတာ။  မပုတင္အေမ ေဒၚကုလားမက ၀ါးျခမ္းျပားနဲ႕   လိုက္ရို္က္တဲ့အထိပဲ။
-----------------------------

အပ်ိဴေပါက္ကေလးျဖစ္ေတာ့လည္း မပုတင္က အသုဘေတြကို အရမ္းစိတ္၀င္စားပါတယ္။ မသာရွင္ေတြ ႏွပ္ကေလး တစ္ရံွဳ႕ရွံဳ႕   မ်က္ရည္ကေလး တသုတ္သုတ္နဲ႕  ဆို သိပ္အားမရေပမဲ့  ရင္ဘတ္စည္တီး ေျပာၾကငိုၾကတာေတြကိုေတာ့ သိပ္သေဘာက်တယ္။  ဟုတ္တယ္ေလ။ ေသတဲ့သူက ကိုယ့္အိမ္ကိုယ့္ျခံက အျပီးထြက္ေတာ့မွာ။ ဒါကို ဘာမွ ေရးၾကီးခြင္က်ယ္မဟုတ္သလို ေနတာကိုေတာ့ မပုတင္ မေၾကနပ္ပါ။  ေသတဲ့သူကို သိပ္ျပီး အားနာမိသည္ေလ။

မပုတင္ အသက္ ၁၈ႏွစ္မွာ ဆိုက္ကားနင္းတဲ့ ကိုေငြေမာင္းနဲ႕အေၾကာင္းပါတယ္။ ကိုေငြေမာင္းအေမ မုဆိုးမ အဖြားၾကီး ေဒၚလံုမက ဘယ္သမီးေတြနဲ႕မေနဘဲ အငယ္ဆံုးသားကေလး ေငြေမာင္းကို မခြဲႏိုင္တာနဲ႕   လိုက္ျပီးအတူေနပါတယ္။  အဖြားၾကီးက အိမ္ေရွ႕မွာ ေျမအိုးကေလးေတြ ေရာင္းျပီး ကိုယ္ပိုင္ ၀င္ေငြရွာပါတယ္။  သံုးႏွစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ေယာကၡမၾကီးဆံုးပါတယ္။ တကယ္ဆို ပစိပစပ္မ်ားတဲ့ ေယာကၡမၾကီးကို မပုတင္ မခ်စ္ပါ။  ဟင္းခ်က္ရင္ေတာင္ ေပါ့သေလး ငန္သေလး အျမဲေခ်းမ်ားတတ္သလို မပုတင္ကို တစ္ခါမွ မ်က္ႏွာသာ ေပးခဲ့တာမဟုတ္ေတာ့ သူေသတာ ၀မ္းမနည္းဘဲ ၀မ္းေတာင္ သာသလိုလို ဘာလိုလို။  ဒါေပမဲ့ ဒီအခြင့္အေရးကို မပုတင္ လက္လြတ္မခံပါ။  ဘုန္းၾကီးေရစက္ခ်ျပီးလို႕   အမ်ွအမွ် သံုးၾကိမ္ျပီးတာနဲ႕   ငိုဖို႕  လိုင္စင္ရထားတဲ့အလား  အံမယ္ေလး အေမရဲ့ အေသေစာလို႕  ႏွေျမာ လွခ်ည္ရဲ့  ဆိုျပီး ေအာ္ၾကီးဟစ္က်ယ္ ငိုပါေတာ့တယ္။   တကယ္ေတာ့ အဘြားၾကီးအသက္က ၾကီးလွေပါ့။  ေစာတယ္လို႕ မဆိုႏိုင္ေပမဲ့ သူတတ္သမ်ွမွတ္သမ်ွ ငိုရတာဆိုေတာ့။  သူ႕ငိုသံက်ယ္ၾကီးေၾကာင့္ တရံွဳ႕ရံွဳ႕ငိုေနတဲ့ ကိုေငြေမာင္းႏွမ မယ္အိတို႕   မယ္သန္းတို႕ေတာင္  ေၾကာင္သြားတယ္။   “ပုတင္ကို တခါတည္း ေခၚသြားပါလား အေမလံုမရဲ့”။  အလကား။ သူလား လိုက္မွာ။ တကယ္လာေခၚလို႕ကေတာ့ ေရွ႕ဆံုးက ေျပးမွာ အမွန္ပါ။  “ ဟမ္မယ္ေလး- တညင္းသီးနဲ႕  ငါးပိရည္ေလး စားခ်င္တယ္ ဆို”။  ဘာမွ မဆိုင္ဆိုင္ဆိုင္  ပစ္ငိုလိုက္တာဘဲ။  ဘူးသီးလံုးေလာက္ မ်က္ရည္လံုးၾကီးေတြကလည္း ဘယ္ဆီကေရာက္လာမွန္းမသိ။ အေခါင္းၾကီးကို သုသာန္ပို႕တဲ့ လမ္းတစ္ေလ်ွာက္မွာလည္း မပုတင္ငိုသံက စူးစူးရွရွ။  ရင္ဘတ္ကိုမ်ား တဘုန္းဘုန္းပုတ္လို႕။   အေလာင္းေျမက်တဲ့အထိ မပုတင္က ငိုလိုက္သမွ ထမီေတြ ပု၀ါေတြေတာင္မႏိုင္ဘူး။    ကိုေငြေမာင္းက “ေတာ္-ေတာ္- ပုတင္ ၊ နင္ေတာ္ေတာ့ေနာ္၊  ငါေျပာေနတယ္“ ဆိုျပီး ခပ္က်ိတ္က်ိတ္ဟန္႕ ပါတယ္။  သံုးႏွစ္သံုးမိုး ေပါင္းလာတဲ့ မိန္းမအေၾကာင္း မသိဘဲေနမလား။  ဒင္း- သရုပ္ေဆာင္ ေနတယ္ဆိုတာ။  မပုတင္ကေတာ့ ဂရုမစိုက္တမ္း  လႊတ္ငိုေနေတာ့တာဘဲ။  အသုဘျပီးေတာ့ ရြာထဲမွာ တီးတိုး တီးတိုးေျပာၾကတယ္။  “ပုတင္တို႕  ငိုခ်က္ကေတာ့ ျမသင္းၾကည္ေတာင္ အရံွဴးေပးရမယ္” တဲ့။

အဲဒီထဲကစျပီး မပုတင္ ငိုက်င့္ရသြားတယ္လို႕  ေျပာရမလားမသိဘူး။  ရြာထဲမွာ ေသသမ်ွ အသုဘ သူနဲ႕ လြတ္တယ္လို႕မရိွဘူး။  ကိုေငြေမာင္းဘယ္လိုပဲတားတား နားမေထာင္ဘူး။  ေယာကၡမ အေမြ အိုးဆိုင္ေလးကို ပိတ္ျပီး သြားငိုတာဘဲ။  သူငိုတာလည္းၾကည့္ဦးေလ။ “ အံမယ္ေလး ေဒၚဇီးကြက္ရဲ့၊  က်မဆီက ေရအိုးေလး ႏွစ္က်ပ္ခြဲနဲက အေၾကြး၀ယ္ျပီး ထားသြားေတာ့မလား ေဒၚၾကီးရဲ့”၊   အသုဘရွင္ ဦးတုတ္ၾကီး က မ်က္ေထာက္နီၾကီးနဲ႕ၾကည့္တယ္။  ေဒၚဇီးကြက္သမီးက ခ်က္ခ်င္းအေၾကြးထုတ္ဆပ္ျပီး ထည့္မငိုဖို႕  ေတာင္းပန္ရတယ္။  ”ဖိုးထူးေရ ဖိုးထူးရဲ့ နင္ငယ္ငယ္က ငါ့မ်က္ႏွာကို အိုးမဲသုတ္တာ မွတ္မိေသးရဲ့လားဟဲ့၊  နင့္ကေလးသံုးေယာက္နဲ႕ မိန္းမကို ထားခဲ့ျပီလား” ဆိုျပီး ၾကံၾကံဖန္ဖန္ေတြ ေျပာတတ္ ငိုတတ္တာပါ။  ဘၾကီး၀ိုင္းကေတာ့ “ဟဲ့ ပုတင္၊ ငါေသရင္ နင္လာမငိုနဲ့၊ ငိုခ်င္ရင္လည္း ငါ့ ငယ္က်ိဴးငယ္နာေတြ ေဖၚမငိုနဲ႕၊ ငါသရဲဘ၀ကေန နင့္ကို ဂုတ္ခ်ိဴးသတ္မွာေနာ္”လို႕  ၾကိမ္းတတ္ေမာင္းတတ္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့လည္း မပုတင္က ဇက္ကေလးပုျပီး ”ဦးၾကီးကလဲ” လို႕  လ်ွာကေလး တစ္လစ္ထုတ္ျပီး ေျပာတတ္ပါတယ္။

တစ္ခါကလည္း မပုတင္ အိုးေရာင္းထြက္ရင္း ရြာတစ္ရြာမွာ အသုဘတစ္ခုနဲ႕ ၾကံဳပါေလေရာ။  အသုဘက ေဆြမ်ိဴးသိပ္ရိွပံုမေပၚဘူး။  လူေလး ေျခာက္တီးေျခာက္ခ်က္နဲ႕   ငိုမဲ့သူလည္းမရိွဘူး။  ကိစၥတစ္ခုကို ျပီးေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေနၾကသလိုပဲ။  မပုတင္ မေနႏိုင္ ေတာ့ပါဘူး။  ရြက္လာတဲ့ ေတာင္းေလး သစ္ပင္ရိပ္ခ်ျပီး ေျပးငိုလိုက္ပါတယ္။  ”အံမာေလး ဂ်ီးေဒၚရဲ့” ။  ထမ္းလာတဲ့ လူတစ္ေယာက္က အဖိုးၾကီးဗ် လို႕ တိုးတိုးေျပာတယ္။  အဲဒီေတာ့မွ ”ဘၾကီးရဲ့” ဆိုျပီး ေျပာင္းငိုရတာေပါ့။  အသုဘေျမက်ျပီးလို႕   ငိုလို႕ျပီးခါမွ ျပန္လာၾကည့္ေတာ့ မပုတင္ရဲ့  အိုးေတာင္းကေလး မရိွေတာ့ပါဘူး။  ကိုေငြေမာင္းလိုလူေအးမို႕လို႕ေပါ့။  ဒီ့ျပင္ ေယာက်္ားသာဆို ဆတ္ေဆာ့ရေကာင္းလားဆိုျပီး ေက်ာေကာ့ေအာင္ အရိုက္ခံရမွာ။

------------------------------

မပုတင္ အသက္ေလးဆယ္မျပည့္ခင္ ဆံုးပါတယ္။  ေရာဂါေတာ့ မယ္မယ္ရရမရိွပါဘူး။  ဒီလိုဘဲ ဖ်ားရာက မစားႏိုင္မေသာက္ႏိုင္နဲ႕   နာလံမထူေတာ့ဘဲဆံုးတာပါ။  သူ မဆံုးခင္ ကိုေငြေမာင္းကို မွာခဲ့ပါေသးတယ္။  ”က်ဴပ္ေနရေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး ေတာ္”- တဲ့။  “က်ဴပ္ေသျပီးတဲ့ေနာက္  ရွင္ - ေနာက္မိန္းမ ယူခ်င္ယူပါေတာ္။  ဒါေပမဲ့ က်ဴပ္ အသုဘမွာေတာ့ က်က်နန လြမ္းလြမ္းေဆြးေဆြးၾကီး ငိုေပးပါ  ကိုေငြေမာင္းရယ္”တဲ့။
--------------------------------


ရြာမွာ အသုဘ အခမ္းအနား ရိွတိုင္း ငိုခ်င္းသယ္ မပုတင္ကို အားလံုးက သတိရေနၾကစျမဲေပါ့။

-------------------------


မိုးစက္ပြင့္

Wednesday 19 May 2010

ဓါတ္ပံုလက္ေဆာင္

ခရီးသြားေနတာရယ္ ကြန္နက္ရွင္မေကာင္းတာရယ္ေၾကာင့္  စာမေရးျဖစ္ေပမဲ့ ဘေလာ့မွ အနည္းငယ္ေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို သတိရေနပါတယ္။  ေလာေလာဆယ္ ဘာမွ မေရးျဖစ္ေသးတာမို႕  ေလာေလာဆယ္ရိုက္ထားတဲ့ ဓါတ္ပံုကေလးေတြပဲ အမွတ္တရ လက္ေဆာင္ေပးပါရေစ... ယူသြားပါေနာ္ :D

ပန္းကေလးေတြ ျမတ္ႏိုးတတ္တဲ့ အျပံဳးပန္း အတြက္ ပင္လံုးက်ြတ္ပြင့္ေနတဲ့ ပိေတာက္၀ါလက္ေဆာင္ .....။
 
မမရွင္ေလးအတြက္  ပုဇြန္ထမင္းေၾကာ္၊ ႏွမ္းေလးနဲ႕ ၾကက္သြန္ေၾကာ္ျဖဴးထားတယ္။ ေမႊးေမႊးဆိမ့္ဆိမ့္။





ဟင္းခ်က္ေကာင္းတဲ့ စူးႏြယ္ေလး အတြက္ ပုဇြန္သုပ္...ခ်ဥ္ခ်ဥ္ေလး...။ ဟဲဟဲ- တို႕ခ်က္တာမဟုတ္ဘူး (အထင္ၾကီးသြားမွာစို႕လိုု႕)..။  ညီမေလး ခ်က္တာပါ။


ဗဟုသုတရစရာ စာေတြအေရးေကာင္းတဲ့ ဇီဇ၀ါ အတြက္ ပိန္းနဲသီး တစ္အုပ္တစ္မ...။  မွည့္ေတာ့ မမွည့္ေသး။


သဲထိတ္ရင္ဖို ေတြေရးတတ္တဲ့ ကလူေထြးၾကီးအတြက္  လိုဏ္ေခါင္းၾကီးတစ္ခု ........။ ဒုတိယကမၻာစစ္ကတည္းက ေဆာက္ထားတာ ဆိုပဲ...။ ေပ၃၀၀ေလာက္ ရွည္မယ္ ထင္ပါတယ္။




ေခ်ာ (အစိမ္းေရာင္ လြင္ျပင္)အတြက္ ေက်ာက္စိမ္းတံုးသယ္ဖို႕ သေဘၤာတစ္စီး .............။ ရွယ္ယာ၀င္ခြင့္ျပဳမလားဟင္...။




မမ မက်ည္းတန္အတြက္ ျမစ္ျပင္က်ယ္ ရွဳခင္း ....။ ညေနခင္း ဆည္းဆာအလွပါ။

 တဖက္သတ္ခင္ရတဲ့  မအယ္ဇီ၊ မမိုးခ်ိဴသင္း၊ မတူးတူးသာ၊ မကိကိ ၊ မငယ္ႏိုင၊္ မေရႊဇင္ တို႕ တူတူစီးဖို႕  ရြက္ေလွကေလးတစ္စီး။ (ႏိုင္ပါ့မလားေတာ့ မသိဘူး)




ပံုေလးေတြၾကည့္ျပီး မိုးစက္ ဘယ္ေရာက္ေနတယ္ဆိုတာ သိၾကမယ္ထင္ပါတယ္.။ (ေလာေလာဆယ္ လ်ိဴထားလိုက္ဦးမယ္) ဓါတ္ပံု လက္ေဆာင္ေလးေတြ  ၾကိဳက္မယ္လို႕ေတာ့ ေမ်ွာ္လင့္ပါတယ္......။  ေနာက္မွ ထပ္ေရးဦးမယ္ေနာ္.....။
ခု..........ကိုယ္.........အိပ္ခ်င္ျပီ :-))))))))

မိုးစက္ပြင့္

Sunday 2 May 2010

မ်ိဴးနဲ႕ ရိုးနဲ႕ အ တဲ့သူ

ရိုးလြန္းတာ့ “အ” သတဲ့။ က်ြန္မတို႕နယ္ရံုးကေလးတစ္ခုက ေန႕အကူ ၀န္ထမ္းကေလး အမည္က ကိုဘၾကိဳင္တဲ့။  အသက္ကေတာ့ သံုးဆယ္ေက်ာ္ေလာက္ပဲ ရိွဦးမယ္။ သူ႕ဇာတိက အညာရြာတစ္ရြာကျဖစ္ျပီး လူက ေတာ္ေတာ္ေလး ရိုးပါတယ္။  အမွားေတြ မၾကာခဏ လုပ္တတ္လို႕လည္း သူ႕ကို “နီကိုရဲ” လို႕ အမည္ေပးထားတယ္။   နီကိုရဲ ဇာတ္ေကာင္လိုဘဲ သူက ေသးေသးေကြးေကြး ပုပုပ်ပ္ပ်ပ္ ကေလးပါ။  သူ႕ရဲ႕  ရယ္စရာ အမွားကေလး တစ္ခ်ိဴ႕  မ်ွေ၀ခ်င္လို႕ပါ...။
တစ္ေန႕က်ေတာ့ တျခားရံုးသားေတြနဲ႕အတူတူ ကိုဘၾကိဳင္  ရန္ကုန္ သြားရတယ္။  ရန္ကုန္ဆိုတာ သူ႕အတြက္ေတာ့ မ်က္ေစ့လည္စရာၾကီးပါ။  ရံုးေရွ႕ကို ေရာက္ေတာ့ (တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ သူတစ္ေယာက္ထဲ)  ေအာ္တိုမက္တစ္မွန္တံခါးေရွ႕မွာ ရပ္လိုက္ခ်ိန္  ျဗံဳးကနဲ တံခါးပြင့္သြားတယ္။  သူနည္းနည္းေတာ့ လန္႕သြားတယ္။  ေဘးဘီ၀ဲယာၾကည့္ေတာ့ တံခါးဖြင့္သူလည္း မရိွ။  သရဲမ်ားေျခာက္တာလား ဆိုျပီး ေနာက္နည္းနည္း ဆုတ္လိုက္ေတာ့ တံခါးက ျပန္ပိတ္သြားတယ္။  ခဏေစာင့္ျပီး လူသူေလးပါး ေခ်ာင္းဖို႕ ကပ္သြားေတာ့ တံခါးက ျပန္ပြင့္၊ သူ ေနာက္ဆုတ္ေတာ့ တံခါးက ျပန္ပိတ္နဲ႕   ဖြင့္ခ်ည္ ပိတ္ခ်ည္ အၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ျဖစ္ေနတာ။  ေနာက္ေတာ့ သူဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ် ပုဆိုးျပင္၀တ္လိုက္တယ္။  အသာ တံခါးအနားကပ္တဲ့ျပီး ပြင့္လာတဲ့တံခါးၾကားကေန  အခ်ိန္မဆိုင္း ( ညပ္မိမွာစိုးလို႕ ) တစ္ဟုန္ထိုး ေျပး၀င္ခဲ့ေတာ့တယ္.........  

သူတည္းတဲ့ ဟိုတယ္ ေရာက္ေတာ့လည္း (ဒီတစ္ခါေတာ့ အေဖၚပါတယ္)  ဓါတ္ေလွခါး နားမွာ လူေတြ စုစု စုစု ရပ္ေနတာ ျမင္သတဲ့။  အေဖၚက ခလုပ္ႏွိပ္ျပီး ၀င္ေတာ့ သူလဲ လိုက္၀င္ပါတယ္။  သူ႕စိတ္ထဲမွာေတာ့ ေပါင္ခ်ိန္စက္ၾကီး လို႕ ထင္ပါသတဲ့။  ေၾသာ္-  ဟိုတယ္ေပၚတက္ဖို႕   ေပါင္လည္းခ်ိန္ရသကိုး လို႕   ေတြးမိတယ္။

ဟိုတယ္ခန္းထဲမွာ ေရခ်ိဴးဖို႕  ေၾကြကန္ေတြ ဘာေတြနဲ႕  ဆိုေတာ့ သူမသံုးတတ္ျပန္ပါဘူး။  ဟိုခလုတ္ ဒီခလုတ္ေတြလည္း ဓါတ္လိုက္မွာစိုးေတာ့ မထိရဲ မျပဳရဲေပါ့။  ေနာက္ဆံုး အိမ္သာေဘးက ပိုက္ေခါင္းေလးႏွိပ္ၾကည့္ေတာ့ ေရထြက္ လာတယ္ေလ...။ ဟြန္႕- ဒါပဲျဖစ္ရမယ္ ဆိုျပီး အိမ္သာပိုက္နဲ႕  တစ္ကိုယ္လံုး ျဖန္းျပီး ေရခ်ိဴးခဲ့ပါသတဲ့...။


သူကရိုးေပမဲ့ သူနဲ႕သြားတဲ့ အေဖၚတစ္ခ်ိဴ႕ကဆန္းေတာ့ ယက္ကန္ယက္ကန္နဲ႕  အႏွိပ္ခန္း ေရာက္သြားပါသတဲ့။  ေကာင္မေလးေတြ ေျခေထာက္စႏိွပ္ကတည္းက ယားလြန္းလို႕  မနည္းၾကိတ္မွိတ္သည္းခံေနရတာ။  သူ႕႕ကို ထိုင္ခိုင္းျပီး ေနာက္ကေန ခါးေၾကာဆြဲလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့( အထိမခံႏိုင္ေအာင္ ယားတတ္သူပီပီ)ေအာင္မေလး- ေသာက္ေခြး“ ေအာ္လဲေအာ္ ရုန္းလဲရုန္းနဲ႕ ေကာင္မေလး ရင္ခြင္ထဲ ၀ုန္းဆို ပစ္က်သြားပါေလေရာတဲ့။ ေကာင္မေလးေတြက စိတ္ဆိုးျပီး သူတို႕အားလံုးကို ျပီးေအာင္မႏွိပ္ဘဲ ႏွင္လႊတ္လိုက္ပါတယ္။ 

သူ႕အျဖစ္ကို က်ြန္မတို႕က တဟားဟားရယ္ၾကေတာ့ သူက ေျပာပါေသးတယ္။

အံမယ္- က်ြန္ေတာ္တို႕ ညီအစ္ကို ၀မ္းကြဲတစ္ေယာက္က ပိုဆိုးေသးတယ္။  သူက လယ္ေလး ျခံေလးပိုင္ေတာ့ ဒါေတြေရာင္းျပီး ႏိုင္ငံျခား (မေလးရွား)သြားဖို႕ျပင္တာ။  ပြဲစားကလည္း ညြန္႕ေနေအာင္ေျပာျပီး ေငြေတာင္း ထားတာ။ ရန္ကုန္မွာ သူ႕ကို အက်အနျပင္ဆင္ျပီး ေလဆိပ္ေခၚသြားတယ္။  ေလဆိပ္ေရာက္ရင္ လာၾကိဳလိမ့္မယ္ မပူနဲ႕..... လို႕လည္း ပြဲစားက မွာလိုက္ေသးတယ္။   ေလယာဥ္ေပၚလဲ တင္ေပးလိုက္တယ္။  စီးရင္းစီးရင္း ေလယာဥ္ပ်ံ အေပၚစီးကေန ရွဴခင္းေတြၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဘုရားပုထိုးေတြ အမ်ားၾကီး ျမင္ပါသတဲ့။   မေလးရွားကလည္း ငါတို႕  အညာလို ပါဘဲလား လို႕  ေတြးေကာင္းေနတုန္းမွာဘဲ  -  ေလယာဥ္မယ္က ေၾကျငာပါတယ္။ မၾကာမီ “ေညာင္ဦး ေလဆိပ္”ကို ဆင္းသက္ပါေတာ့မယ္ရွင္ - တဲ့။

 ေၾသာ္ သူတို႕က မ်ိဴးနဲ႕  ရိုးနဲ႕   “အ” တာကိုး ..............

မိုးစက္ပြင့္

ကိုယ္ေတြ႕ နာဂစ္ (ႏွစ္ႏွစ္ျပည့္ အမွတ္တရ)

နာဂစ္ဆိုတဲ့ ပန္းအမည္ခံထားတဲ့ နတ္မိစၦာမယ္က သူ႕ရဲ႕ လက္ၾကမ္းၾကီးနဲ႕   လူသိန္းေသာင္းမ်ားစြာတို႕ရဲ့ အသက္ေတြ အိုးအိမ္ေတြ ပိုင္ဆိုင္မွဳေတြကို ဖဲ့ေျခြဖ်က္ဆီးခဲ့တာ ႏွစ္ႏွစ္တင္းတင္းျပည့္ခဲ့ပါျပီ.....။  ဒီေန႕မွာပဲ မွတ္မွတ္ရရ တစ္စြန္းတစ္စ ပါတ္သက္ ပါ၀င္ခဲ့ရတဲ့ နာဂစ္ကိုယ္ေတြ႕ေလးကို မွတ္တမ္းေလး တို႕ထားမိပါတယ္။ 

ဧပရယ္လကုန္ထဲက မုန္တိုင္း သတိေပးခ်က္ေတြကို အင္တာနက္ စာမ်က္ႏွာေတြေပၚမွာ ဟိုတစ္စ ဒီတစ္စ ျမင္ေနရေပမဲ့ ဒီလိုၾကီး ဒီေလာက္အထိ ျဖစ္လိမ့္မယ္လို႕  မထင္ခဲ့တဲ့အထဲမွာ ကိုယ္လဲပါတယ္။  ေပါ့ေပါ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့နဲ႕ ခရီးထြက္ေနလိုက္တာ ေမလ ၂ရက္မွာေတာင္ ပုဂံမွာ ေရာက္ေနခဲ့ေပါ့။  ညေနခင္းမွာ ေလေပြေလး တစ္ခ်က္ ခပ္ျပင္းျပင္း သုတ္သြားတာကိုၾကည့္ျပီး ရယ္လို႕ေတာင္ ေနခဲ့ၾကေသးတာ။ ေသေသခ်ာခ်ာသိရတာက မနက္ပိုင္း ေလယာဥ္ေတြ  ဖ်က္သိမ္းလိုက္ျပီဆိုမွပါ။  ရန္ကုန္ ဖံုးလိုင္းေတြလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ျပတ္ေနတာကိုး....။  ေနာက္ပိုင္းေတာ့ အေသအေပ်ာက္နဲ႕  အပ်က္အစီးသတင္းေတြ  အခ်ိန္ႏွင့္အမ်ွ ထြက္ေပၚလာခဲ့ေတာ့တယ္။

ပုဂံမွာ တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္ ေသာင္တင္ျပီးမွ ရံုးျပန္ေရာက္ပါတယ္။  ရံုးက ကိုယ့္ကို ျမစ္၀က်ြန္းေပၚေဒသ သြားဖို႕ အၾကံျပဳတယ္။  လိုလိုလားလား ထြက္လာခဲ့တယ္။  တလမ္းလံုးလည္း အိုးအိမ္ ဆိုင္းဘုတ္ လမ္းတံတား အပ်က္အစီးေတြက ျမင္မေကာင္းေအာင္ ပါပဲ။  ေမလ ၇ရက္ေန႕မွာေတာ့ ဖ်ာပံု နဲ႕  ဘိုကေလးကို ကိုယ္ေရာက္ခဲ့ပါျပီ။ ျမိဳ႕ေပၚမွာ ဒုကၡသည္ေတြရယ္၊ ေအဂ်င္စီ ကယ္ဆယ္ေရး၀န္ထမ္းေတြရယ္၊ အာဏာပိုင္ေတြရယ္၊ ပုဂၢလိကအလွဴရွင္ေတြရယ္ ရွဳပ္ရွက္ခပ္ လို႕ ေနတယ္။


Saturday 1 May 2010

ငယ္ကခ်စ္ အႏွစ္တရာ

ကံကုန္းရြာက လယ္ပိုင္ရွင္ၾကီး ဦးထြန္းလွမွာ သမီးသံုးေယာက္ ရိွတယ္ ။ မေအးၾကြယ္၊ မေအးမယ္၊ မေအးမ်ွင္ တဲ့။   အစ္မၾကီး မေအးၾကြယ္က ညိဳညိဳ ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း၊  အခ်က္အျပဳတ္မွာ လူသံုးေလးဆယ္စာ တစ္ေယာက္တည္း ႏိုင္နင္းသည္။ ၀တ္တာစားတာ ရိုးလြန္းေတာ့  ရိွရင္းစြဲ အသက္ထက္ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ ပိုၾကီးတယ္ ထင္ရသည္။ မေအးမယ္ က ညီအစ္မသံုးေယာက္ထဲမွာ အသားအျဖဴဆံုး၊ အရပ္ပုပု ႏွာတံျပားျပားေလးနဲ႕႕  လွသည္လို႕ မဆိုႏိုင္ေပမဲ့ မ်က္ႏွာခ်ိဴျပီး ေလသံေအးေအးေလးနဲ႕ စကားေျပာ တတ္တာမို႕   ရြာနီးခ်ဴပ္စပ္က သေဘာက်ၾကသည္။  အငယ္ဆံုး မေအးမ်ွင္ က်ေတာ့ အသားညိဳညိဳ ပိန္ပိန္ပါးပါးေလးနဲ႕  ႏွဳတ္သီးေကာင္း လ်ွာပါး၊ စိတ္ထက္သူ၊ လယ္ထဲယာထဲ အလုပ္မွာ ေယာက္်ားမ်ားနဲ႕ တန္းတူလုပ္ျပီး အားလံုးကို သူက လက္ညိွဳးထိုးခိုင္းႏိုင္သူျဖစ္သည္။ သူဆိုးပံုကေျပာမကုန္။ သူ႕ကို လာျပီး လက္ထပ္ဖို႕အေရး ဆြယ္စပ္သူ ေအာင္သြယ္ေတြကို ေနာက္တစ္ခါလာရင္ အေၾကာင္းသိေစရမယ္ ဆိုျပီး ဒါးၾကိမ္း ၾကိမ္းသည္။   ဒါေၾကာင့္လည္း “အမ်ွင္ေလး”ကို လူရိွန္သည္။

ကိုေဖတင္က ပန္းေတာရိုးရြာသား။ မေအးမယ္တို႕ရြာနဲ႕ ကိုေဖတင္တို႕ရြာက ေတာ္ေတာ္လည္းေ၀းပါသည္။ လွည္းနဲ႕ေတာင္ ႏွစ္ရက္ေလာက္သြားရမွာ။ ဒါေပမဲ့ နီးစပ္ရာေဆြမ်ိဴးေတြက ဆက္စပ္ ေလွာ္လွဲျပီး မေအးမယ္နဲ႕ ခ်ိတ္မိျခင္းျဖစ္သည္။ ဒီလိုမွ မေလွာ္ရင္လည္း ကိုေဖတင္က အိမ္ေထာင္က်ဖို႕ လမ္းမျမင္။  လယ္ထဲယာထဲအလုပ္ကို ရြပ္ရြပ္ခ်ြံခ်ြံ လုပ္သေလာက္ မိန္းကေလးေတြနဲ႕  စကားေျပာရမွာ ရွက္သည္။  ညီျဖစ္သူ စံတင့္ က မ်က္ႏွာခ်ိဴျပီး ခ်စ္သူခင္သူ ေပါသေလာက္  သူကေတာ့ မ်က္ေမွာင္ၾကီး အျမဲၾကံဳ႕႕ ထားတတ္သည္။  ပါဠိစာကို ႏြားေက်ာင္းရင္း က်က္ျပီး အဘိဓမၼာစာေမးပြဲ အဆင့္ဆင့္ ေအာင္လာသူ လည္းျဖစ္သည္။  အဲဒီလိုနဲ႕ ဘုန္းၾကီးမက် လူမက် ေနလာလိုက္တာ အသက္အစိတ္ေက်ာ္လို႕  သံုးဆယ္နားနီးေတာ့ မိဘေတြ ေဆြမ်ိဴးေတြက မေအးမယ္နဲ႕   ေအာင္သြယ္ေပးၾကတာျဖစ္သည္။

ႏွစ္ေယာက္လံုးက လူခ်င္းမျမင္ဘူးေပမယ့္  မိဘေတြစီမံတာနာခံမည္ပဲေပါ့။  ေခတ္အခါကလည္း အားလံုးက  ဒီလိုပဲ ရိွၾကသည္မို႕လား။ လူၾကီးစံုရာနဲ႕   ျမန္းတဲ့အခ်ိန္က်မွ မထမဆံုး ေတြ႕ဖူးၾကတာေလ။ ဘာပဲေျပာေျပာ မေအးမယ္ကိုေတာ့ သေဘာက်သည္။  ကိုယ့္ရြာက မိန္းကေလးေတြထက္ေတာ့ လွသည္ဟု ထင္တာကိုး။ ျပီးေတာ့ ပဒုမၼာအက်ီၤ လက္ရွည္ေလးနဲ႕   မ်က္လႊာခ်ထာေလးက သိမ္သိမ္ေမြ႕ေမြ႕႕ ေလးဆိုေတာ့ ခဏခဏ ခိုး ခိုး ၾကည့္ရသည္။  မေအးမယ္ကေတာ့ ဧည့္ခံလို႕သာ ေနရတယ္ ရွက္ရွက္နဲ႕ ေခါင္းၾကီးငံု႕ထားေတာ့ ကိုေဖတင့္ကို ျဖဴသလား မဲသလား ေတာင္မေျပာႏိုင္။ ေည့္သည္ေတြစားဖို႕ ခ်က္ျပဳတ္ေနတဲ့ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲက အစ္မၾကီး မေအးၾကြယ္က ေခ်ာင္းေခ်ာင္းၾကည့္ျပီး အေသးစိတ္ ျပန္ေျပာျပမွ ကိုေဖတင္ပံုပန္းကို သိရေတာ့တာ။

 *****************

လက္ထပ္ျပီးေတာ့ ဟိုဖက္ဒီဖက္ မိဘေတြလက္ဖြဲ႕   လယ္ေတြႏြားေတြ နဲ႕  လုပ္ကိုင္စားရတာ အစပိုင္းမွာေတာ့ စီးပြားကေလးက သင့္ေတာ့သင့္ပါရဲ့။ တိုင္းေရး ျပည္ေရး မျငိမ္မသက္ ေၾကာင့္  က်ီးလန္႕စာစားေနရတာက တစ္ဒုကၡ၊ စပါးေစ်းပဲေစ်း မျငိမ္တာက တစ္မ်ိဴး၊ ည ည ဆို သူခိုးဓါးျပေတြက ဇရပ္လို တက်ီက်ီ ၀င္ထြက္ေနတာက အဆိုးဆံုးပါကလား။ ေရႊကုန္ေတာ့ ေငြ၊ ေငြမရိွေတာ့ အသံုးအေဆာင္ ႏွင့္ ျခံဳထားတဲ့ေစာင္ေတြအထိ ခြာယူတတ္ၾကတာမ်ိဴးဆိုေတာ့ စား၀တ္ေနေရးက ပိုလို႕ ၾကပ္တည္းလာသည္။