ပန္းၾကိဳက္သူ

                  ခုတေလာ ကိုယ့္အေၾကာင္းေတြပဲ ေရးျဖစ္ေနတယ္။  ေအးေလ- ကိုယ့္အေၾကာင္းပဲ ကိုယ္အသိဆံုးဆိုေတာ့။ မ်ွေ၀စရာ ဘာပညာမွ မည္မည္ရရ မရိွတဲ့သူဆိုေတာ့ ကိုယ့္အေၾကာင္းေတြပဲ ကိုယ္ေရးေတာ့မယ္- အဟား။ “ပန္းၾကိဳက္သူ“ ေရးရမလား “ပန္းခ်စ္သူ” ေရးရမလား။  ခ်စ္တာနဲ႕ၾကိဳက္တာ ဘာကြာသလဲ...။ ေခါင္းထဲမွာ အေတြးေတြ ပြစိတက္။  အို- ရွဳပ္ပါတယ္ေလ။  ပန္းခ်စ္သူဆိုတာ သီခ်င္းေတြ ကဗ်ာေတြအမ်ားၾကီး ရိွျပီးသား။ ဒီေတာ့ ပန္းၾကိဳက္သူပဲ ေရးေတာ့မယ္ ..........  ။  

                         ပန္းကေတာ့ ငယ္ငယ္ထဲက ၾကိဳက္တာပါ။ 

              ခေရ-  ငယ္ငယ္က ရြာဦး ရြာထိပ္ ဘုရား၀င္းၾကီးထဲမွာ ခေရပင္အၾကီးၾကီးရိွတယ္။  ပင္စည္လံုးပတ္က လူတစ္ဖက္ေလာက္ရိွမယ္ထင္ရဲ့။ အပြင့္ေတြကလည္း လတ္ဆတ္ဖြ႕ံထြားလိုက္တာ။  မနက္ေစာေစာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕အတူ ခေရပန္းသြားေကာက္ရတာလည္း အရသာတစ္ခုပါပဲ။ ခေရရြက္ေျခာက္ညိဳညိဳေတြေပၚမွာ ႏွင္းပြင့္ေလးေတြ စိုေနတဲ့ ခေရပန္းကေလးေတြ ျပန္႕က်ဲလို႕။  ဟိုနားတစ္ပြင့္ ဒီနားတစ္ပြင့္ ေလာဘတၾကီး ေကာက္ရင္း တျဖည္းျဖည္း မိုးလင္းလာပါေရာ။   အိမ္ကယူလာတဲ့ ႏွီးဗန္းကေလးထဲမွာလည္း ခေရပန္းကေလးေတြက အျပည့္အေမာက္။ ရြရြကေလးအုပ္ကိုင္လိုက္ရင္ ႏူးညံ့တဲ့ ပြင့္ဖတ္ခ်ြန္ေလးေတြရဲ့ အထိအေတြ႕။  အိမ္ကိုေရာက္တာနဲ႕  ႏွီးပင္ေသးေသးကေလးနဲ႕သီ၊ တစ္ခ်ိဳ႕ကို ဘုရားတင္၊ တစ္ခ်ိဳ႕က ဆရာမဖို႕၊   ေနာက္ဆံုးတစ္ကံုးက ကိုယ္ပန္ဖို႕ပါေလ။ အဲဒီအပင္ၾကီး အခု ရိွေသးလား မသိေတာ့ပါ။

                ဆိတ္ဖလူး - “ဆိတ္ဖလူးနံ႕၊ ရြာလံုးပ်ံ့၏....” ဆိုတဲ့ကဗ်ာထဲကလို အရမ္းေမႊးပ်ံ႕တဲ့ ပန္းကေလးေတြပါ။  အိမ္ေခါင္းရင္းမွာကို ရိွတယ္။  တခ်ိဳ႕က သူ႕အနံ႕ကို ေမႊးလြန္း စူးလြန္းလို႕  မၾကိဳက္ဘူး။  က်ြန္မကေတာ့ ပြင့္ဖတ္ျဖဴဆြတ္ဆြတ္ကေလးရယ္။ အရိုးတံ လိေမၼာ္ေရာင္ေတာက္ေတာက္္ ရိုးတံေလးေတြကို ခ်စ္လို႕။  အရိုးတံေလးကို ညွစ္ေျခလို္က္ရင္ လက္ထိပ္ေလးေတြ လိေမၼာ္ေရာင္စြန္းကုန္ပါတယ္။  သူလဲ ခေရလို ေျမေပၚကို ေၾကြက်ေပးပါတယ္။

                    စံပယ္- ငယ္ငယ္ကေတာ့ အၾကိဳက္ဆံုးပန္းပါ။  ဘာလို႕လဲ- ဟုတ္လား။  ျဖဴစင္တယ္ ရိုးသားတယ္ ဘာညာ စာေတြဖတ္ျပီး ၾကိဳက္တာ။ သူ႕အနံ႕ကလည္း ယဥ္တယ္ေလ။ အျဖဴဆြတ္ဆြတ္ စံပယ္ပြင့္ အေသးေလးေတြကို  အ၀ါႏုေရာင္သန္းတဲ့ အိုးပုတ္စံပယ္ လံုးလံုးၾကီး  ၀၀ၾကီး ေတြထက္ၾကိဳက္ပါတယ္။  စံပယ္ပန္း ပံုရွာေတာ့ “ယုဇန” တို႕  ”ဇြန္ပန္း၊” တို႕ တျခား အပြင့္ျဖဴခ်ပ္ေလးေတြပါတဲ့ ပန္းပြင့္ေလးေတြကို  jasmine အုပ္စုထဲမွာ ေတြ႕ရတယ္။  ကိုယ္ေျပာခ်င္တဲ့ စံပယ္နဲ႕  အနီးစပ္ဆံုးပံုကိုပဲ ယူလိုက္ပါတယ္။

                 ႏွင္းဆီ-  ငယ္ငယ္က မုန္းခဲ့တယ္။  ဒါလည္း ကဗ်ာေတြ စာေတြ မေတာက္တေခါက္ဖတ္ျပီး ဆူးေတြပါတယ္၊ မာနၾကီးတယ္ ဆိုတာေတြရဲ့ အစြဲေၾကာင့္ထင္ပါရဲ့။  အလုပ္ေတြ ဘာေတြ၀င္ျပီး ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ ႏွင္းဆီပန္းေလးေတြကို ႏွစ္သက္ ျမတ္ႏိုးတတ္လာတယ္။  ဘာေၾကာင့္ရယ္မသိ။ ႏွင္းဆီ၀ါကို ပိုျပီး ႏွစ္သက္မိပါတယ္။  ေက်ာက္ႏွင္းဆီ ေသးေသးကေလးေတြကိုလည္း ၾကိဳက္တယ္။  ဒီတစ္ပံုပဲ ကိုယ္တိုင္ရိုက္ထားတဲ့ ပံုပါ။

                 ပိေတာက္ -  အမ်ိဴးသားပန္း လည္းျဖစ္လို႕။  ဆြဲေဆာင္ႏိုင္တဲ့ အေရာင္နဲ႕ အနံ႕ေၾကာင့္ ၾကိဳက္တာ။  ေၾကြလြယ္တဲ့ သူ႕သဘာ၀ကိုေတာ့ မၾကိဳက္ခ်င္။  အိမ္ေရွ႕က ပိေတာက္ပင္ၾကီးက သၾကၤန္အၾကိဳေန႕ဆို အျမဲပြင့္တယ္။  သူက အပြင့္ပြင့္ခ်ိန္မွာ သနားစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ အကိုင္းေတြအမ်ားၾကီး အခ်ိဴးခံရတဲ့အပင္ေလ။  တစ္ႏွစ္မွာ ပိေတာက္ သံုးခါပြင့္တယ္လို႕ ေျပာၾကတယ္။  မွတ္မွတ္ရရ စကၤာပူမွာ  ပိေတာက္နံ႕ကေလး ရေတာ့ ဟိုဟိုသည္သည္ ရွာလိုက္ရတာ။  ေတြ႕ပါျပီ- လမ္းေဘးနားမွာ ပြင့္ေနတဲ့ ပိေတာက္ပင္ၾကီး။  ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ ကိုယ့္အမ်ိဴးေတြ႕သလို ေပ်ာ္သြားတယ္။ 

           ကံ့ေကာ္-  တကၠသိုလ္ပညာေရးရဲ့ အမွတ္အသားတစ္ခု ျဖစ္ေနတဲ့ပန္း။ သူက ၀တ္ဆံ၀ါ၀ါ၊ ပြင့္ဖတ္ ျဖဴ၀ိုင္း၀ိုင္းေလးေတြနဲ႕  အိေျႏၵရွင္ ပန္းကေလးပါ။  ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ပင္မထဲမွာ ေရွးကလူေတြ စိတ္ကူးေကာင္းေကာင္းနဲ႕ စိုက္ခဲ့တဲ့ ကံ့ေကာ္ပင္ၾကီးေတြ အမ်ားၾကီး ရိွတယ္။  ကံ့ေကာ္ေတြကိုျမင္ရင္ ခ်စ္ေသာေက်ာင္းၾကီးကို သတိရတယ္။  ေက်ာင္း၀န္းထဲမွာ ဗန္းကေလးနဲ႕  ကံ့ေကာ္ပန္းကေလးေတြ ထိုင္ေရာင္းေနတဲ့ သူကေလးေတြပါ သတိရတယ္။   အစည္းလိုက္ေလး၀ယ္ျပီး သူမ်ားေတြနဲ႕မ်ွပန္တာ သူငယ္ခ်င္းေလးေတြ ၀ယ္လာရင္လည္း ၀မ္းသာအားရ မ်ွယူခဲ့ရတာ။ ၀တ္ဆံေျခာက္ကေလးေတြက သနပ္ခါးထဲ ထည့္ေသြးရင္ ေမႊးေမႊးေခ်ာေခ်ာေလး။

           သဇင္- ၾကီးမွၾကိဳက္တဲ့ ပန္းပါ။ ငယ္ငယ္ကေတာ့ သူမ်ားေတြ တယုတယပန္ေနတာ၊ ျပန္လာရင္ ေရစပ္စပ္ေလးနဲ႕ တရိုတေသ သိမ္းထားၾကတာ၊ ပန္းပန္ပါတယ္ဆိုမွ ဥၾကီးတြဲလ်က္ျဖစ္ေနတာေတြကို  မ်က္မုန္းက်ိဴးခဲ့သေပါ့။  သိပ္လဲ မလွဘူးလို႕ထင္တာေလ။  ေနာက္ေတာ့လည္း သူ႕ရဲ႕ ယဥ္စစအလွနဲ႕ သင္းရန႕ံကေလးေတြက ကိုယ့္ကို ဆြဲေဆာင္ ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။
                 ၾကာပန္း-  ၾကီးလာတဲ့အခါ သိပ္မၾကိဳက္ေပမဲ့ ငယ္ငယ္ကေတာ့ အေဖၚပါ။  ျဖဴနီျပာ ေရာင္စံုရိွတတ္ေပမဲ့ အမ်ားဆံုးေတြ႕ရတာက နီလဲ့လဲ့ၾကာကေလးေတြပါ။ ၾကာဆစ္ခ်ိဴး ဆြဲၾကိဳးေလးရဲ့ လည္ကုပ္ေပၚက ေအးျမလတ္ဆတ္တဲ့ အထိအေတြ႕ကို မွတ္မိေနတုန္းပဲ။ ၾကာပန္းန႕ံသင္းသင္းကေလးကို ခံစားရတိုင္း ဟိုးငယ္ငယ္ဘ၀ကို အမွတ္ရမိတယ္။

               ဒါေတြကေတာ့ ကိုယ္ အမွတ္အရဆံုး ပန္းကေလးေတြပါ။ အနံ႕မေမႊးတဲ့ ေနၾကာတို႕၊ စကၠဴပန္းတို႕၊  ရြက္လွ၊ ေဒလီယာ၊ သစ္ခြတို႕ေတာ့ သိပ္ စိတ္မ၀င္စားလွဘူး။ ကိုယ္လက္လွမ္းမမီဘဲ ပံုၾကည့္ျပီး စိတ္၀င္စားတာေတြလည္း ရိွေသးတာေပါ့။    ဥပမာ- Tulip တို႕   Deffodil တို႕  ေပါ့။ 

                 ငယ္ငယ္က ကစားလို႕ ကိုယ္ႏိုင္ေျခရိွလာရင္ ပန္းေပးျပီလား ပန္းေပးျပီလား လို႕ တစ္ဖက္ကို ေမးရတာေလ။  သူက ပန္းေပးတယ္ဆိုရင္ သူအရံွဳး ကိုယ္အႏိုင္နဲ႕ ပြဲရပ္ခဲ့ၾကတာေပါ့။  ဘာေၾကာင့္ အရံွဳးေပးတာကို ပန္းေပးတယ္ ေခၚသလဲဆိုတာ ကိုယ္မသိပါ။
                   ဒီလိုနဲ႕  နည္းနည္းၾကီးလာေတာ့ ခ်စ္သူေတြပန္းေပးၾကတယ္ဆိုတာ သိလာတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႕ ပန္းေပးမဲ့ မင္းသားေလးကို ေစာင့္လိုက္တာ ဗာလင္တိုင္းေန႕ေတြသာ အလီလီေက်ာ္ျဖတ္သြားတယ္။ တစ္ေယာက္တစ္ေလမွ မေတြ႕ရဘူး။ ၀မ္းနည္းပါဘိ။ အနားကို ပူးကေလးေရာက္လာေတာ့လည္း (ပန္းၾကိဳက္သူပီပီ) အမွတ္တရ ပန္းေပးေစခ်င္ခဲ့တယ္။  သူက လံုး၀ အလိုက္မသိဘူး။  သူက လက္ေတြ႕သမား၊  သူေပးဖူးတာက သဇင္ပန္းတံုးတစ္တံုး။  (ကိုယ့္ဘာသာ ေရေလာင္း၊ ကိုယ့္ဘာသာ ခူးပန္ လို႕  ဆိုလိုခ်င္တာလားမသိ)။ 

             ပန္းပန္တဲ့ အေလ့အထဟာ ျမန္မာဓေလ့လို႕ ေျပာရင္ မွန္မလားဘဲ။  ေတြ႕ဖူးသေလာက္ ႏိုင္ငံျခားသူေတြ ပန္းပန္ေလ့မွမရိွတာ။  တီဟီတီက်ြန္းရဲ့  အမွတ္အသား ေခါင္ရမ္းပန္းေတြကို နားရြက္ၾကားညွပ္တာတို႕၊  ဘာလီ က်ြန္းသူေလးေတြ ပန္းကံုးေခါင္းစြပ္တာတို႕  ေလာက္ပဲ ျမင္ဖူးပါတယ္။  ျမန္မာအမ်ိဴးသမီးေလးေတြကေတာ့ ပြဲတက္ျပီဆို ဆံထံုးနဲ႕ ပန္းနဲ႕ပု၀ါနဲ႕မွ အဂၤါစံုျပီး တင့္တယ္တာ မဟုတ္လား။  (ဒီေန႕ေခတ္ကေတာ့ ပန္းပန္တာနည္းျပီး ရတနာဆံထိုးေလးေတြ ပိုသံုးလာသလိုပဲ) ပန္းပန္နည္းေတာင္ အမ်ိဴးမ်ိဴးရိွပါေသးတယ္။  မွတ္မိသေလာက္ ဆံထံုးနဲ႕ နားရြက္ၾကားမွာ ပန္းပြင့္ေလးကို အလိုက္သင့္ကပ္ျပီး၊ အပြင့္ကေလးေတြေဘးကိုျပဴထြက္ေနေအာင္ ပန္တာကို “ခင္ယုေမ ပန္းပန္နည္း“ တဲ့။

                    ေၾသာ္ ေျပာရင္းနဲ႕  ျမန္မာဆန္ဆန္ ပန္းပန္ေလ့ရိွတဲ့ ဂုဏ္သေရရိွ အမ်ိဴးသမီးၾကီးတစ္ေယာက္ကို သတိရမိေသးေတာ့-။

မိုးစက္ပြင့္

photo credit:  fotosearch.com