ခ်စ္ေသာျဖဴေလး

သူ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့  ေမွာင္တရီျဖစ္ေနျပီ။

 အိမ္ခန္း ေသာ့ကို ဖြင့္လိုက္ေတာ့ အထဲမွာ ေမွာင္နက္မည္းမည္း ျဖစ္ေနသည္။ မီးခလုပ္ကို စမ္းျပီး ေခ်ာက္ကနဲဖြင့္လိုက္ေတာ့ အိမ္ထဲမွာ အလင္းတန္းေတြ လ်ွံက်သြားသည္။  ဆက္တီ၊ စားပြဲ၊ ပန္းအိုး၊ အခန္းေထာင့္က စာေရးခံုေလး၊ စာအုပ္စင္၊ အားလံုး ေျခရာလက္ရာမပ်က္။  ဒါေပမဲ့ သူအိမ္အျပန္ ၾကိဳေနက် ခ်စ္သူေလး သူမကို မျမင္ရေတာ့ စိတ္ထဲမွာ အလိုမက် ျဖစ္ရသည္။

“ျဖဴေလး” “ျဖဴေလးေရ”  သူေခၚမိသည္။  အိပ္ခန္းထဲကို သြားၾကည့္သည္၊ ေရခ်ိဴးခန္း နဲ႕  မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာမ်ား ေရာက္ေနေရာ့သလား၊ မေတြ႕ပါ ...ဘယ္မွာမွမေတြ႕  ပါ။   “၀ွဴး”  ဆက္တီေပၚမွာ ေျခပစ္လက္ပစ္ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႕  ေခါင္းကို အုပ္ကိုင္ထားမိသည္။  အ၀တ္လဲဖို႕ ေတာင္ သူ႕မွာ အားမရိွေတာ့ပါ။   ျဖဴေလး ဘယ္ေရာက္ေနသလဲ လို႕  ကိုယ့္ဘာသာေမးခြန္းထုတ္မိသည္။ ရီေ၀ေနေသာ သူ႕ေခါင္းထဲကို မေန႕က တိတိက်က်ဆိုရရင္ မေန႕ကညက အျဖစ္ေတြ သူ႕ေခါင္းထဲကို ေရာက္လာသည္။ “ကိုယ္ တကယ္ပဲ မွားခဲ့ပါတယ္ ကေလးရယ္”.....................

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

အထီးက်န္တဲ့ သူ႕ဘ၀ထဲကို ျဖဴေလးေရာက္လာခဲ့တာက မႏွစ္ကရဲ့ ျမဴႏွင္းေ၀ေသာ ေဆာင္းရက္တရက္မွာျဖစ္သည္။  မေရာက္တာၾကာတဲ့ အေဒၚ၀မ္းကြဲတေယာက္အိမ္ သြားအလည္မွာ ျဖဴေလးကို သူရုတ္တရက္ ျမင္လိုက္ရတာပဲျဖစ္သည္။  သူ႕ကိုေတြ႕လိုက္ေတာ့ ရွက္ကိုးရွက္ကန္းနဲ႕ ကန္႕လန္႕ကာေနာက္ကြယ္ကို ရိပ္ကနဲ၀င္သြားေပမဲ့ သေျပတို႕အရြယ္ သူမေလးရဲ့  လွပ၀ိုင္းစက္တဲ့ မ်က္၀န္းေလးေတြကို သူျမင္ျဖစ္ေအာင္ျမင္လိုက္သည္။  အေဒၚက ထြက္လာျပီး ႏွဳတ္ဆက္ေတာ့ အလႅာပသလႅာပ ေျပာရင္း ျဖဴေလးအေၾကာင္း မသိမသာ “ေတာက္” ၾကည့္မိသည္။  “မိဘမဲ့ေလးပါကြယ္၊ မင္းညီမေလး ၀ါ၀ါ ပဲခူးဖက္သြားရင္း ခ်စ္လို႕ သနားလို႕  ေမြးစားဖို႕ ေခၚလာခဲ့တာ၊  ခုေတာ့ အိမ္မွာ ၀ါ၀ါလည္း  အေဖၚရသြားတာေပါ့”...။  ခ်စ္ျခင္းမွာ သနားျခင္း စြက္ေတာ့ သူ႕ရင္ဘတ္ထဲမွာ ျဖဴေလးအေၾကာင္းႏွင့္ မဆံ့ေတာင္ျဖစ္လာေတာ့သည္။  ေၾသာ္- ျဖဴေလး ျဖဴေလး၊ အထီးက်န္တဲ့ တို႕ႏွစ္ေယာက္ အတူတူေနႏိုင္ရင္ သိပ္ေကာင္းမွာဘဲကြာ  -လို႕။

ဒါနဲ႕ပဲ အေဒၚအိမ္ကို မၾကာမၾကာ သူေရာက္ျဖစ္သည္။  သြားတိုင္းလည္း အေဒၚအတြက္၊ ညီမေတြအတြက္၊ အဓိကကေတာ့ ၿဖဴေလးအတြက္ သူတို႕ၾကိဳက္တတ္တဲ့ မုန္႕ေတြ၀ယ္သြားျဖစ္သည္။  ဒီလိုနဲ႕  တစတစ သူနဲ႕ ျဖဴေလးလည္း အက်ြမ္းတ၀င္ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ျဖဴေလးနဲ႕ ၀ါ၀ါသြားခ်င္တဲ့ေနရာကို သူ႕ကားေလးနဲ႕ လိုက္ပို႕ေပးတတ္သည္။ ရိုးရိုးၾကီး အေဒၚကေတာ့ သူ႕အၾကံအစည္ကို မရိပ္မိေခ်။  “ေမာင္ေဇာ္လည္း လူပ်ိဴၾကီး ပီပီ ညီမေတြ တရုန္းရုန္းနဲ႕၊  မိန္းမေလးဘာေလး ရွာပါဦးလား၊  အေဒၚရွာေပးရမလား” လို႕  စေလ့ေနာက္ေလ့ ရိွသည္။  “ကိုၾကီးေဇာ္က အသည္းကြဲ အရံွဴးသမားၾကီးေလ ေမေမရ၊  မိန္းမယူမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ ကိုၾကီးေဇာ္ အေမြေတြ သမီးတို႕ ရမွာ” လို႕   ၀ါ၀ါကလည္း မခံခ်င္ေအာင္ စေလ့ေနာက္ေလ့ ရိွသည္။

သူ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တခု ပိုင္ပိုင္ခ်ျပီး အေဒၚဆီမွာ ျဖဴေလးကို တဘ၀လံုးအတြက္ ပိုင္ဆိုင္ပါရေစလို႕  ခြင့္ေတာင္းေတာ့ အေဒၚပါးစပ္အေဟာင္းသား ျဖစ္သြားသည္။ သို႕ေပမဲ့ ခဏစဥ္းစားျပီးေတာ့  “အင္းေလ- ျဖဴေလးက လိမ္လဲလိမ္မာ ပါတယ္၊ မင္းနဲ႕လည္း သံေယာဇဥ္ရိွၾကတယ္ဆိုေတာ့ အထူးအေထြ ေျပာစရာေတာ့မရိွပါဘူး၊ ဒါေပမဲ့ မင္းသူ႕ကို ေသေသခ်ာခ်ာေစာင့္ေရွာက္ ႏိုင္ရဲ့လား ေမာင္ေဇာ္၊ မင္းက တေယာက္တည္းသမား၊ ခရီးကလည္း ခဏခဏထြက္ရတာ၊ ျဖဴေလးကို အေဒၚ စိတ္မခ်ႏိုင္ဘူးကြယ္” လို႕  ခပ္ျငီးျငီးေလး ေျပာလာသည္။ ၀ါ၀ါကေတာ့ ျဖဴေလးနဲ႕ခြဲရမွာစိုးလို႕  အျပင္းအထန္ ကန္႕ကြက္သည္။  ဒါေပမဲ့ ျဖဴေလးက သူ႕ကို ခင္တြယ္ေနျပီေလ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ “ျဖဴေလးကို အႏိုင္မက်င့္ရဘူးလို႕ ကတိေပး၊ ကိုၾကီးေဇာ္” လို႕  နွဳတ္ခမ္းေလး ေထာ္လန္လန္နဲ႕  လက္ေလ်ာ့ဟန္ျပဳျပီး သေဘာတူေပးခဲ့သည္။ ဒါေပမဲ့  ျဖဴေလးကို သူ႕ကားေလးနဲ႕  တယုတယ ေခၚေဆာင္သြားတဲ့ေန႕က  ၀ါ၀ါက အိမ္ေအာက္ဆင္းျပီး ႏွဳတ္မဆက္တာကိုေတာ့ သူသတိထားမိသည္။ အိမ္ေပၚမွာ ေခါင္းအံုးပါးအပ္ျပီး ငိုေနေရာ့ထင့္။  ေနာက္မ်ားမွ မုန္႕ေက်ြးျပီး ေခ်ာ့ပါ့မယ္ ညီမေလးရယ္။

ျဖဴေလးေၾကာင့္သူ႕ဘ၀ေလး စိုေျပ လန္းဆန္းလာတယ္လို႕  ထင္မိသည္။  အိမ္မွာ သူ႕ကိုေစာင့္ၾကိဳေနတဲ့သူ ရိွတယ္ဆိုတဲ့အသိက သူ႕အိမ္ျပန္ေျခလွမ္းေတြကို ျမန္ဆန္ သြက္လက္ေစေလသည္။ “ကိုေဇာ္ၾကီးကလည္း မျပန္ပါနဲ႕ဦးဗ်”လို႕    ေသာက္ေဖၚေသာက္ဖက္ေတြ ၀ိုင္းတားတာေတာင္မွ သူမေနႏိုင္။ အိမ္မွာ ျဖဴေလး ပ်င္းေနမည္၊ ေၾကာက္ေနမည္။  ေႏြးေထြးတဲ့ ျဖဴေလးရဲ့ ကိုယ္လံုးေလးကို ေပြ႕ဖက္ေခ်ာ့ျမဴဖို႕၊  သူ႕ရင္ခြင္ထဲမွာ ျဖဴေလး ေမွးစက္ခြင့္ရႏိုင္ဖို႕    ၊ သူ႕ကိုယ္ပိုင္ အားလပ္ခ်ိန္ေတြကို  ျဖဴေလးကို ဂရုစိုက္ဖို႕သာ  သူဆံုးျဖတ္ထားသည္။  တကယ္ေတာ့ ျဖဴေလးက သူၾကံဳဖူးေသာ မိန္းမေတြလို ေငြမက္သူ၊ ဂုဏ္မက္သူ မဟုတ္ပါ။ ဘာကိုမွလည္း လိုခ်င္တပ္မက္စြာ မပူဆာတတ္သူ ေရာင့္ရဲေက်နပ္တတ္သူကေလး ျဖစ္သည္။  ေရႊေတြ စိန္ေတြ မမက္ေမာတဲ့ ျဖဴေလးကို အမွတ္တရ သူ၀ယ္ေပးဖူးတာက I love you စာတမ္းပါတဲ့ နက္ျပာေရာင္ ဖန္စီလည္ဆြဲေလးျဖစ္သည္။ ဒီလည္ဆြဲေလးရေတာ့ ျဖဴေလးက ပီဘိကေလးငယ္ တေယာက္လို ခုန္ေပါက္ေပ်ာ္ျမဴးေနတာၾကည့္ျပီး သူပီတိျဖာရသည္။ ျဖဴေလးေၾကာင့္ သူ႕ရင္မွာ အျမဲေအးျမရသလို၊ သူ႕လို ဘ၀တူ မိဘမဲ့ေလးတေယာက္အတြက္ သူ႕ေမတၱာေစတနာေတြကို ထီးလိုအုပ္မိုးခြင့္ရေနတာကိုလည္း သူေက်နပ္သည္။  သူေျပာသမ်ွ စကားေတြအားလံုးကို လံုးေစ့ပါတ္ေစ့သေဘာမေပါက္ရင္ေတာင္မွ ဘယ္ေတာ့မွ ကန္႕ကြက္ျငင္းခံုေလ့မရိွဘဲ ေလးေလးနက္နက္ေလး နားေထာင္ေလ့ရိွသည္။  သူ စိတ္လိုလက္ရ ဂစ္တာေလးေတြ တီးျပရင္လည္း ဆိုဖာေပၚမွာ ျငိမ္ျငိမ္ေလးလဲေလ်ာင္းျပီး နားေထာင္တတ္သည္။ ေနာက္ျပီး ျဖဴေလးက သူတေယာက္ကလြဲလို႕ ဘယ္သူ႕ကိုမွ သံေယာဇဥ္တြယ္သြားမွာ မဟုတ္ဘူးလို႕လည္း သူအျပည့္အ၀ ယံုၾကည္သည္။    ဒါေၾကာင့္လည္း ျဖဴေလးကို ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ရတာဟာ ေဖေဖေမေမတို႕ တိမ္းပါး မ်က္ကြယ္ျပဳျပီးတဲ့ေနာက္ သူ႕ဘ၀မွာ အေကာင္းဆံုး ဆုလာဘ္တခုလို႕ပဲ ခံယူထားခဲ့သည္။

ဒါေပမဲ့  အေျဖာင့္ျဖဴးဆံုးလမ္းေတာင္မွ ခ်ိဴင့္ခြက္ကန္သင္း မကင္းေပဘူး မို႕လား။ အဲဒီေန႕ည၊ တိတိက်က်ဆိုရလ်ွင္ မေန႕ညက သူေတာ္ေတာ္ ေသာက္လိုက္မိသည္။  အေၾကာင္းကလည္း ရိွသည္ေလ။  သူ႕ရံုးစားပြဲကို ေရာက္လာတဲ့ ဖိတ္စာျဖဴျဖဴေလးတခု။  ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ သူအသည္းႏွလံုးတခုလံုးပံုျပီး ခ်စ္ခဲ့တဲ့မိန္းမရဲ့ လက္ထပ္မဂၤလာပြဲ - တဲ့။  အိုး  ဘယ္လိုႏွလံုးသားနဲ႕  သူသြားရမွာလဲ။  သူ႕ကို ၀ိုင္းျပီး အကဲခတ္ေနၾကမဲ့ မ်က္လံုးေတြ၊ သနားၾကင္နာတဲ့ အၾကည့္ေတြ၊ တီးတိုးစုတ္သတ္သံေတြ၊ ဘာကိုမွ သူရင္မဆိုင္ရဲပါ။ “အခုလူက သေဘၤာ အင္ဂ်င္နီယာတဲ့၊ မိဘ အသိုင္းအ၀ိုင္းကလည္း ေတာင့္တယ္ေလ၊ အဲဒီေတာ့ တို႕ ကိုေဇာ္ၾကီးကို ကန္ထုတ္တာမဆန္းပါဘူးကြာ” လို႕  ေျပာေနၾကဦးမွာပါ။   ျဖဴေလးနဲ႕ ကုစားခဲ့လို႕ က်က္ခဲ့ျပီလို႕  ထင္ခဲ့တဲ့ ရင္တြင္းနာက ေသြးစိမ္းရွင္ရွင္ ျပန္ထြက္သည္။  ရံုးဆင္းေတာ့ သူ႕ေျခလွမ္းေတြက အရက္ဆိုင္ဆီ။   တ၀ေသာက္ျပီးေတာ့ ေနာက္ထပ္လည္း ၀ယ္လာခဲ့ေသးသည္။  ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ တထုပ္ပါဆြဲခဲ့ေသးသည္။  အိမ္ကိုျပန္၀င္ေတာ့ ယိုင္တိုင္တိုင္ သူ႕ေျခလွမ္းေတြနဲ႕ အရက္နံ႕ တေထာင္းေထာင္းေၾကာင့္ ျဖဴေလးက သူ႕အနားကို သိပ္မကပ္ဘဲ အေျခအေန ေစာင့္ၾကည့္ေနသည္။  ကိုယ္ကလည္း အရင္လို ျဖဴေလးကို ကယုကယင္လုပ္မေနဘဲ စာဖတ္စားပြဲမွာတန္းထိုင္ျပီး ယမကာလုလင္ လုပ္ေနခဲ့သည္။  အတိတ္ရဲ့ အရိပ္ေတြက ေခါင္းထဲမွာ အေႏွးရုပ္ရွင္ျပေနသလို၊ နီးလာလိုက္ေ၀းလာလိုက္၊ ေနာက္ထပ္ ဘယ္ႏွစ္ခြက္ေလာက္ ေသာက္မိသလဲ ကိုယ္မသိေတာ့ပါ။  “ခြမ္း”ကနဲ အသံေၾကာင့္ ေလးလံေနတဲ့ ကိုယ့္မ်က္၀န္းကိုပင့္ျပီးၾကည့္လိုက္ေတာ့ ျဖဴေလးရယ္ေလ။  ကိုယ့္အနားလာရင္း ဖန္ခြက္ကို ျဖဴေလးလက္နဲ႕ တိုက္ခ်မိသလိုပဲ။ အျပစ္ရိွသူမို႕  သူ႕အသားေလးေတြ တဆတ္ဆတ္တုန္ေနသည္။   ဖန္ခြက္ကြဲစေတြက ျပန္႕က်ဲလို႕၊  ယစ္ေရႊရည္ အၾကြင္းအက်န္ေတြက စားပြဲေပၚမွာ အိုင္လို႕။  ကိုယ့္ေဒါသေၾကာင့္ ေခါင္းေတြ ပူထူလာသလိုပါပဲ။  “သြားစမ္းကြာ၊ သြား၊ သြား၊ သြား”  အသံက်ယ္ၾကီးနဲ႕ ေအာ္ေငါက္လိုက္သလို ေဒါသနဲ႕ ေ၀ွ႕ယမ္းလိုက္တဲ့ သူ႕ လက္ျပန္တခ်က္မွာ ျဖဴေလး ကိုယ္လံုးေလး ေခြကနဲျဖစ္သြားတယ္။ ခပ္အုပ္အုပ္ ေအာ္ညည္းလုိက္တဲ့ သူမအသံနဲ႕အတူ  အံ့ၾသတဲ့မ်က္လံုး၀ိုင္းေတြနဲ႕  ကိုယ့္ကိုၾကည့္ျပီး အိမ္ခန္းထဲကို ေျပး၀င္သြားတဲ့ ျဖဴေလး။ သူ႕့ေဒါသေတြ မဆိုင္သူဆီ ပံုခ်လိုက္မွန္းသိေပမဲ့၊ သူလိုက္မေခ်ာ့ျဖစ္ပါ။ ျဖဴေလး ငိုညည္းသံမ်ား ၾကားမိေသးသလား၊ သူ ေသေသခ်ာခ်ာ သတိမရပါ။  စားပြဲေပၚမွာပဲ ေမွာက္လ်က္သား အိပ္ေပ်ာ္သြားမိသည္။  မနက္မိုးလင္းတာနဲ ့ ေနာက္က်ေနျပီမို႕ ရံုးကိုကမန္းကတန္းထြက္လာခဲ့ေတာ့ ျဖဴေလးကိုေတာင္ သတိမထားမိ။  ျပီးေတာ့ သူ႕ကို အျမဲခြင့္လႊတ္တတ္တဲ့ ျဖဴေလးက အခုလို အိမ္အျပန္မွာ ကိုယ္ေယာင္ေဖ်ာက္ေနလိမ္႕မယ္လို႕  သူထင္မထားမိတာေတာ့ အမွန္ပါဘဲ။

  

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

ျဖဴေလးေရာက္မေရာက္ အေဒၚအိမ္ကို ဖုန္းဆက္ျပီး ေမးၾကည့္ရင္ေကာင္းေလမလား။  အုိ- တကယ္လို႕ သူမ အဲဒီေရာက္ေနရင္ေတာ္ရဲ့။ မေရာက္ဘဲနဲ႕   တျခားတေနရာရာမွာဆိုရင္  အေဒၚက ဇာတ္လမ္းစံုသိသြားျပီး သူ ျဖဴေလးကို ႏွိပ္စက္လို႕  ျဖဴေလး ထင္ရာထြက္သြား တယ္လို႕  အေျပာခံထိမွာလဲ စိုးရေသးသည္။  အဆိုးဆံုး၊ အျပင္းထန္ဆံုး စြပ္စြဲမွဳက ျဖဴေလးကို သိပ္ခ်စ္တဲ့ ညီမ ၀ါ၀ါဆီက လာမွာ သူသိေနသည္။ ျဖဴေလးရယ္- မင္းက မလည္မ၀ယ္ေလး။ လမ္းမွာ လူရမ္းကားေတြနဲ႕မ်ား ေတြ႕ေနေရာ့သလား။  ရဲစခန္းကိုပဲ တိုင္ရေတာ့မလား။ ရင္ေမာလိုက္ပါဘိ။  ျပန္လာပါေတာ့၊ ျပန္လာပါေတာ့ကြယ္။  ေနာက္ဆိုရင္ ကိုယ္ဘယ္ေတာ့မွ မင္းကို မဆူေတာ့ပါဘူး၊ ေဒါသနဲ႕ လက္ပါတဲ့အျဖစ္မ်ိဴး လံုး၀မျဖစ္ေစရေတာ့ပါဘူးလို႕  ကိုယ္ကတိေပးတယ္ ကေလးရယ္။ 

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

သူ အခန္းထဲမွာ ေခါက္တံုံေခါက္ျပန္ လမ္းေလ်ွာက္ေနမိသည္။  ဘယ္ေတာ့ျပန္လာမွာလဲ ျဖဴေလးရယ္လို႕  ေရရြတ္ေနရင္းနဲ႕   အိမ္ေရွ႕ဆင္၀င္ကို ၁၅၅ခါေလာက္ၾကည့္ေနမိသည္။  သူ႕မ်က္လံုးထဲမွာ သြယ္သြယ္ႏြဲ႕နြဲ႕ အျဖဴရိပ္လိွဳင္းကေလးတခုျဖတ္သြားသည္။    တံခါး၀မွာ သူ႕ပံုရိပ္ေလး လွစ္ကနဲ။ “ျဖဴေလး” ။ အိုး-ေပ်ာ္လိုက္တာ။  ဘယ္ေတာ့မွ မမွားႏိုင္တဲ့ မ်က္လံုးရြဲရြဲေလးေတြက  သူ႕ကို ေၾကာက္ရြံ႕ဟန္မျပယ္ေသး။  လာခဲ့ပါကေလးရယ္။  ေတာင္းပန္ေနတဲ့ သူ႕မ်က္၀န္းစကားကို ဖတ္တတ္သလိုလိုနဲ႕  ျဖဴေလးက ရင္ခြင္ထဲကို ေျပး၀င္မွီႏြဲ႕  လာခဲ့သည္။  ျဖဳေလး ေခါင္းေလးကို ဖြဖြေလး ပြတ္သပ္ရင္း  “ကေလး ျပန္လာတယ္ေနာ္” လို႕   သူ ခပ္ဖြဖြေျပာမိသည္။ သူ႕မနဖူးေလးကို ကိုယ့္ပါးျပင္နဲ႕  အပ္ထားလိုက္သည္။  ရင္ခြင္ထဲမွာ တိုးေ၀ွ႕ေနရာကေန ျဖဴေလးက မ်က္ရည္လဲ့ေနတဲ့ မ်က္လံုး၀ိုင္းေလးေတြ နဲ႕  သူ႕ကိုေမာ့ၾကည့္ျပီး၊  သူမရဲ့ ႏွင္းဆီေရာင္ ႏွဳတ္ခမ္းေလးကို သာသာေလးဖြင့္ဟလိုက္တယ္။  သူ႕့မ်က္ႏွာကို တရိွဳက္မက္မက္ ေငးေမာၾကည့္ရင္း ရင္ထဲက စကားေတြကို သူမအသံခ်ိဴခ်ိဴေလးနဲ႕  ေျပာလိုက္ပါတယ္...............
။ 
။
။. 

“ေညာင္” (= I love you )
။
။
။
။
။
။
။
။
။
။
။

မိုးစက္ပြင့္
 ပံုကို ဒီက ယူပါတယ္။