လြမ္းေတာ္မူဖို႕ စာကိုစီ ( The Glass Palace)

အခုတေလာ အားေနလို႕  စာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။  ဖတ္ျပီးသမ်ွကိုလည္း ေမ့မသြားေအာင္ရယ္၊ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ မ်ွေ၀ခ်င္တာရယ္နဲ႕   ဇာတ္လမ္း အက်ဥ္းခ်ဴပ္ေလးေတြ ခ်ေရးျဖစ္ပါတယ္။ 

Amitav Ghosh ရဲ့  The Glass Palace ပါ။  အေရွ႕တိုင္းရဲ့ ေဒါက္တာဇီဗားဂိုး၀တၱဳ လို႕    Cover မွာ  The Independent သတင္းစာက တင္စားထားေလရဲ့။  သူမ်ားေျပာသံၾကားလို႕  ဖတ္ဖူးခ်င္ေနတာ ၾကာပါျပီ။  မေမ်ွာ္လင့္တဲ့ေနရာမွာ ေတြ႕လိုက္ရေတာ့ ၀မ္းသာမိပါတယ္။  သီေပါမင္း ပါေတာ္မူေခတ္ေနာက္ခံဆိုလို႕    ငယ္ငယ္က ဆရာျမသန္းတင့္ (ယြန္းခင္ခင္) လို႕  ဘာသာျပန္ထားတဲ့ စာအုပ္ေလးေတာ့ ဖတ္ဖူးတယ္။ အဲဒါက မႏၱေလးနန္းတြင္းက ျပင္သစ္ နန္းတြင္းသူတေယာက္ရဲ့ အခ်စ္ဇာတ္လမ္း  ၀တၱဳေလးပါ။  အခု ( The Glass Palace) ၀တၱဳကေတာ့ ရတနာဂီရိကို လိုက္ပါသြားရတဲ့ တိုင္းရင္းသူ နန္းတြင္းသူကေလးရဲ့ သမိုင္းေနာက္ခံ အခ်စ္ ၀တၱဳပါ။  စာအုပ္က နည္းနည္းထူျပီး ကိုယ့္အတြက္ စာဖတ္ရမဲ့ေန႕ေတြ ကုန္ဆံုးခါနီးလာျပီဆိုေတာ့ တက္သုတ္ရိုက္ ဖတ္ရေတာ့တယ္။  


(ရာဂ်္ကူးမား) ဟာ စစ္တေကာင္းဇာတိ၊ ေက်ာက္ျဖဴမွာေမြးဖြားခဲ့တဲ့ အိႏၵိယႏြယ္ဖြား ေကာင္ကေလး
တေယာက္ပါ။  ကပ္ေရာဂါမွာ မိဘေမာင္ႏွမေတြအားလံုးေသကုန္ျပီး သူတေယာက္ထဲက်န္လို႕   ျမစ္ေၾကာင္းတေလ်ွာက္ ေလွထိုးလိုက္ရင္း မႏၱေလးက မခ်ိဴဆိုတဲ့ အမ်ိဴးသမီးရဲ့ ထမင္းဆိုင္ကေလးမွာ လက္တိုလက္ေတာင္းလုပ္ရင္း ေသာင္တင္ေနပါတယ္။  အဂၤလိပ္ျမန္မာ တတိယစစ္ျဖစ္ေတာ့ နန္းတြင္းထဲအထိ အဂၤလိပ္တပ္ေတြ ၀င္လာပါတယ္။  အဲဒီအခ်ိန္က မႏၱေလး နန္းေတာ္ၾကီးဟာ အလြန္ခန္းနားလွပလြန္းပါသတဲ့။ အထူးသျဖင့္ ရတနာမ်ိဴးစံုျခယ္ထားတဲ့ တံခါးေတြ၊ သလြန္ေတာ္ေတြနဲ႕အတူ၊ ကိုယ့္အရိပ္ကိုယ္ျမင္ရေအာင္ ဖိတ္ဖိတ္လက္ေနတဲ့ မွန္နန္းေဆာင္ၾကီးကိုလည္း "Glass Palace" လို႕ ေခၚပါသတဲ့။ အဂၤလိပ္တပ္ေတြက သမီးေတာ္ႏွစ္ပါးအပါအ၀င္ သီေပါဘုရင္မိသားစုကို သူရိယ သေဘၤာနဲ႕ ေခၚေဆာင္သြားခ်ိန္မွာ အသက္ ၁၀ႏွစ္အရြယ္ ေတာင္ေပၚတိုင္းရင္းသူ နန္းတြင္းသူကေလး ေဒၚလီစိန္ ပါသြားပါတယ္။  ေဒၚလီကို ျမင္ျမင္ခ်င္း ခ်စ္ခင္ စြဲလမ္းသြားတဲ့ ရာဂ်္ကူးမားက သေဘၤာအတက္မွာ  အဂၤလိပ္စစ္သားေတြၾကားကေန ခ်ိဴခ်ဥ္ထုပ္ကေလးကို မရအရ အေျပးလိုက္ေပးပါေသးတယ္။


ေနာက္ေတာ့ ရတနာဂီရိေရာက္ ဘုရင္နဲ႕ မိဘုရားတို႕ရဲ့အေျခအေနကို အေသးစိတ္ ေရးဖြဲ႕ထားပါတယ္။ နန္းေတာ္ကအထြက္မွာ ေသာကေရာက္ေနတဲ့ ဘုရင္လက္ထဲကေန သိမ္းေပးမယ္ဆိုျပီး ကာနယ္စေလဒင္က  ပတၱျမားငေမာက္အပါအ၀င္ နန္းစဥ္ရတနာေတြကို မလိမ့္တပါတ္နဲ႕  အေပ်ာက္ရိုက္လိုက္ပံု၊ ရတနာဂီရိမွာ ေနရတဲ့ ဘုရင့္မိသားစုဟာ  အဂၤလိပ္ေတြက ဂရုတစိုက္မရိွလို႕  အေနအစားဆင္းရဲပံု၊  ပါသမ်ွရတနာေတြ တတိတတိ ထုခြဲေရာင္းခ်ျပီး သံုးရလို႕   ေနာက္ဆံုး ၀န္ထမ္းငွားဖို႕ ခက္ခဲပံု၊ အနီးတ၀ိုက္က လူေတြ ကပ္ေရာဂါျဖစ္လာေတာ့ အိမ္ေတာ္အမွဳထမ္းတခ်ိဴ႕ကို တဲထိုးျပီး အနီးအနားေခၚထားခဲ့ရာက စံအိမ္ေတာ္က တဲပုတ္ေတြရဲ့အလယ္မွာ အနံ႕အသက္မေကာင္းစြာ ေနထိုင္ခဲ့ၾကရပံုေတြ ပါ၀င္ပါတယ္။  သမီးေတာ္ေလးပါးစလံုး  ရတနာဂီရိ စံအိမ္ေတာ္မွာ အထီးက်န္စြာ ေနထိုင္ခဲ့ရပံု၊ သီေပါမင္းၾကီးကေတာ့ မင္းတုန္းမင္းအေမြ ေရႊနားကြပ္ မွန္ေျပာင္းေတာ္နဲ႕  ျမစ္၀ဖက္လွမ္းကာ သေဘၤာအ၀င္အထြက္၊ လူအ၀င္အထြက္ရွဳစားျပီး အခ်ိန္ကုန္ဆံုးေအာင္ေနခဲ့ရပံုေတြ ေရးျပထားပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႕   ရတနာဂီရိမွာ ႏွစ္၂၀နီးပါး ၾကာခဲ့လို႕ သမီးေတာ္ ေလးပါးေတာင္ အပ်ိဴ အရြယ္ေရာက္ေနၾကပါျပီ။


ရတနာဂီရိကို အသစ္ေရာက္လာတဲ့ အခြန္၀န္က သေဘာထားတင္းမာတဲ့ အိႏၵိယႏြယ္ဖြား အဂၤလိပ္အမွဳထမ္းျဖစ္လို႕   ဘုရင္မိသားစုနဲ႕ အေစးမကပ္လွေပမဲ့ သူ႕ရဲ႕ဇနီးကေတာ့ ေဖၚေရြျပီး သေဘာေကာင္းတာမို႕  မိသားစုလို ျဖစ္ေနပါတယ္။  အခြန္၀န္ကေတာ္ အူမာ က ေဒၚလီကို အထူးခင္မင္ျပီး သူမေရွ႕ေရးကိုပါ ပူပင္ေနခဲ့ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေဒၚလီက အိမ္ေတာ္ေစာင့္လူယံု မာရသီလူမ်ိဴး နဲ႕   ခ်စ္က်ြမ္း၀င္ခဲ့ပါေသးတယ္။  ေဒၚလီဖက္က ခ်စ္ခြင့္မပိုင္လို႕   ေ၀းေ၀းျပန္ေနခဲ့ၾကေပမဲ့ ေနာက္ဆံုးမွာ အိမ္ေတာ္ေစာင့္နဲ႕ ပထမသမီးေတာ္ လက္ထပ္တဲ့အထိ ဆိုက္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။  အံ့ၾသစရာေကာင္းတာက စုဘုရားလတ္က ျပင္းျပင္းထန္ထန္ မကန္႕ကြက္ဘဲ သမီးေတာ္ဘက္က မားမားရပ္တည္ခဲ့ပါတယ္။ သူတို႕ကို ခြဲပစ္ဖို႕ ေတာင္းဆိုတဲ့ အခြန္၀န္ကို ေ၀ဖန္ခဲ့ပါတယ္။


အူမာ ကလည္း အသက္သံုးဆယ္နီးပါးရိွလာျပီျဖစ္တဲ့ ေဒၚလီအတြက္ အိမ္ေတာ္မွာ အမွဳထမ္းရင္း မိသားစုဘ၀ ထူေထာင္ခြင့္ မရမွာကို စိုးရိမ္တဲ့အတြက္ ေဒၚလီနဲ႕ လက္ထပ္ဖို႕ သင့္ေတာ္မဲ့သူကို စံုစမ္းရွာေဖြေနခဲ့ပါတယ္။  ေနာက္ဆံုး သူနဲ႕ အဆက္အသြယ္ရလာသူက ေဒၚလီကို တသသ သတိရေနတဲ့ ရာဂ်္ကူးမား ပါ။  ဆရာျဖစ္သူ သစ္ကုန္သည္ရဲ့ ေစာင့္ေရွာက္မွဳနဲ႕    ၾကိဳးၾကိဳးစားစား လုပ္ကိုင္ရင္း ခ်မ္းသာလာခဲ့တဲ့ ရာဂ်္ကူးမားက ေဒၚလီကို ရွာဖို႕အတြက္ ရတနာဂီရိကို ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။  ေဒၚလီက မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႕  အတန္တန္ျငင္းေပမဲ့ ေနာက္ဆံုးမွာ ဇြဲရိွတဲ့ ရာဂ်္ကူးမားအေပၚ ကရုဏာပိုေလသလား၊ ျပည္ေတာ္ျပန္ခ်င္လို႕ေပလားမသိ၊ ေနာက္ဆံုးမွာ ရာဂ်္ကူးမားရဲ့ လက္ထပ္ဖို႕ သေဘာတူခဲ့ပါတယ္။ ရာဂ်္ကူးမား လာခဲ့တဲ့သေဘၤာနဲ႕  ရန္ကုန္ကို  ျပန္လည္ လိုက္ပါသြားပါေတာ့တယ္။  သူမ မျပန္ခင္ ေတာ္၀င္မိသားစုကို ႏွဳတ္ဆက္ဖို႕ ၾကိဳးစားေပမဲ့ သခင္မ စုဘုရားလတ္က လုပ္ရက္ေလျခင္းဆိုတဲ့စိတ္နဲ႕   ေဒၚလီကို သံေယာဇဥ္ပိုသေလာက္ အမ်က္သိုျပီး အေတြ႕မခံခဲ့ပါဘူး။

တခါ ပထမကမၻာစစ္မတိုင္ခင္ကေလးတင္မွာ ဒုတိယ သမီးေတာ္က ျမန္မာျပည္ထဲက နန္းေသြးမပါတဲ့ အရပ္သားတဦးနဲ႕   လိုက္ေျပးခဲ့ျပန္ပါတယ္။ သီေပါဘုရင္က သမီးေတာ္စိတ္နဲ႕  ဆံုးတယ္ဆိုျပီး စုဘုရားလတ္က သမီးေတာ္ကို ေသခန္းျဖတ္ခဲ့ပါတယ္။ သီေပါဘုရင္ကို ျမန္မာျပည္ျပန္ျပီး သျဂိဳလ္ခ်င္ေပမဲ့ အဂၤလိပ္ေတြက ခြင့္မေပးတာေၾကာင့္ ရတနာဂီရိမွာပဲ ျမွဳပ္ႏွံသျဂိဳလ္ခဲ့ရပါတယ္။ အဂၤလိပ္အစိုးရက ျပန္ခြင့္ေပးခဲ့တာေၾကာင့္ စစ္အျပီးမွာ စုဘုရားလတ္တို႕ မိသားစု ျမန္မာျပည္ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။  ရန္ကုန္မွာ ေဒၚလီေရာ၊ ဒုတိယသမီးေတာ္ေရာ ႏွစ္ေယာက္လံုးက သြားေရာက္ဖူးေျမာ္ေပမဲ့ မိဘုရားက အေတြ႕မခံခဲ့ပါဘူး။


ငယ္ခ်စ္ ေဒၚလီကုိ ရာ့ဂ်္ကူးမားက ေတာ္ေတာ္ေလး အလိုလိုက္ပါတယ္။  မုဆိုးမျဖစ္သြားတဲ့ အူမာကိုလည္း ေက်းဇူးဆပ္တဲ့အေနနဲ႕  ရန္ကုန္ကုိ အလည္အပတ္ေခၚျပီး စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ ဥေရာပတပါတ္ လွည့္လည္ဖို႕   သေဘၤာလက္မွတ္ စီစဥ္ေပးခဲ့ပါတယ္။ သူတို႕မွာ သားကေလး ႏွစ္ေယာက္ ထြန္းကားခဲ့ပါတယ္။  စီးပြားေရးကလည္း တရိပ္ရိပ္တက္လာခဲ့ပါတယ္။



ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ဆရာစံအေရးေတာ္ပံု၊  ဒုတိယကမၻာစစ္၊ ျမန္မာနဲ႕ အိႏိၵိယ လြပ္လပ္ေရးလွဳပ္ရွားမွဴ၊ ကုလား-ဗမာအဓိကရုဏ္း၊ စသျဖင့္ သမိုင္းေနာက္ခံေတြကို ေဒၚလီတို႕ မိသားစုရဲ့ ဘ၀ အတက္အက်ေတြ ကို မီးေမာင္းထိုးျပီး ေရးျပထားပါတယ္။  သားအၾကီးကေလးက အူမာရဲ့ တူမေခ်ာကေလးနဲ႕  အိမ္ေထာင္က်ပါတယ္။ ဓါတ္ပံုရိုက္၀ါသနာပါတဲ့ သားအငယ္ကေလးက မေလးရွားကို သြားရင္း စစ္ျဖစ္လို႕ အဆက္အသြယ္ျပတ္သြားပါတယ္။    စစ္မီးျပင္းလာေတာ့ ရာဂ်္ကူးမားတို႕ မိသားစု ေတာနယ္ေတြမွာ စစ္ေျပးရင္း (သားအၾကီး သစ္လံုးပိေသလို႕ ) မုဆိုးမေခ်ြးမရဲ့ မိဘမိသားစုရိွတဲ့ အိႏၵိယအထိ ေျခက်င္စစ္ေျပးရပါတယ္။  လမ္းမွာ ေခ်ြးမလည္း အားျပတ္ျပီးေသက်န္ခဲ့ေတာ့ ေဒၚလီတို႕လင္မယား ႏွစ္ေယာက္ ေျမးမေလးကို ရင္ခြင္ပိုက္ျပီး အိႏၵိယအထိ ေရာက္ေအာင္ အားတင္းျပီး သြားခဲ့ပါတယ္။  


အိႏၵိယမွာ ႏွစ္အနည္းငယ္ၾကာေတာ့ ေဒၚလီက သားအငယ္ကို ရွာဖို႕ေရာ၊ သူျဖစ္ခ်င္တဲ့ စစ္ကိုင္းေခ်ာင္သီလရွင္ ဘ၀ကို ခံယူဖို႕ေရာ ျမန္မာျပည္ကို ျပန္ခဲ့ပါတယ္။  အသက္ၾကီးလွျပီလည္းျဖစ္၊ ေျမးမေလးကို မခြဲႏိုင္လည္းျဖစ္ေနတဲ့ ရာ့ဂ်္ကူးမားကို စိတ္မေကာင္းမွာစိုးလို႕  လူကိုယ္တိုင္ ႏွဳတ္မဆက္ပဲ စာတိုေလးဘဲ ေရးထားခဲ့ပါတယ္။  သားအငယ္ေလး ဒီႏူး နဲ႕ ေတြ႕ျပီးေတာ့ ရာသက္ပန္ သီလရွင္ ခံယူသြားပါတယ္။  ရာ့ဂ်္ကူးမားလဲ အိႏၵိယမွာ ေခါင္းခ်သြားပါတယ္။


ေနာက္ဆံုးအခန္းမွာေတာ့  ျမန္မာျပည္ရဲ့ ၈၈၀န္းက်င္ အေျခအေနေတြကို ခပ္ပါးပါး ေဖၚျပထားပါတယ္။  ၉၀ လြန္ႏွစ္မ်ားမွာ သမိုင္းပညာရွင္ျဖစ္လာတဲ့ ေဒၚလီရဲ့ ေျမးမေလးက အိႏိၵယကေန  ဦးေလးျဖစ္သူ ဒီႏူးကို ရန္ကုန္အထိ ျပန္လာရွာပါတယ္။ ဦးေလးက နာမည္ရတဲ့ ဓါတ္ပံုပညာရွင္တေယာက္ျဖစ္ေနျပီး၊ သူ႕ဇနီး စာေရးဆရာမကေတာ့  ႏိုင္ငံေရးမွဳနဲ႕  ေထာင္ထဲမွာ ေရာဂါရျပီး ေသဆံုးသြားခဲ့ပါတယ္။ အသက္၇၀ေက်ာ္ အဖိုးၾကီးျဖစ္ေနတဲ့  ဦးေလးရဲ့ အပတ္စဥ္လုပ္ေနက် ဓါတ္ပံုပညာသင္တန္းကို လာတက္တဲ့ လူငယ္ေတြကို ၾကည့္ျပီး  တူမျဖစ္သူက အံ့ၾသေနပါတယ္။ သူမကို ပိုျပီး အံ့ၾသေစတာက ဦးေလးရဲ့ ဓါတ္ပံုဆိုင္နာမည္ပါ။    "The Glass Palace" တဲ့..။


စာေရးသူက ငါးႏွစ္ေလာက္ research&interview လုပ္ျပီးေရးထားတာမို႕  အေၾကာင္းအရာေတြက ေတာ္ေတာ္စံုပါတယ္။ သူ႕ဖခင္က အဂၤလိပ္ေခတ္ အိႏၵိယစစ္မွဳထမ္းမို႕    အိႏၵိယစစ္တပ္ေတြ၊ တပ္တြင္းမေၾကလည္မွဳေတြ၊ ကမၻာစစ္အေၾကာင္းေတြ စသျဖင့္  အေၾကာင္းအရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား လက္ဆင့္ကမ္းမွတ္သား ခြင့္ရခဲ့တယ္လို႕ ဆိုပါတယ္။ ၀တၱဳက ကိုယ့္အတြက္ နည္းနည္းထူလို႕    အိႏၵိယတပ္ေတြ၊ ဂ်ပန္တပ္ေတြ စစ္ခ်ီတဲ့အခန္းေတြ ေက်ာ္ဖတ္လိုက္တယ္။  ၀တၱဳရဲ့ တခ်ိဴ႕ေနရာေတြမွာ ျမန္မာလိုေတြ သံုးႏွံဳးထားတာကို ေတြ႕ရတယ္။  ဥပမာ ”ရိွခိုး” တို႕၊  ”ဓါးမ”တို႕၊ ”အေဖ” တို႕  ”မင္း” ”မိဘုရား” “အပ်ိဴေတာ္” စသျဖင့္ေပါ့။  အဲေတာ့ ဖတ္ရတာေၾကာင့္ ဇာတ္ေဆာင္ေတြနဲ႕  ဇာတ္လမ္းကို  စိတ္မွာ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ခံစားရတယ္။  ဒါေပမဲ့ တခ်ိဴ႕ေနရာေလးေတြကေတာ့ အသံုးနည္းနည္းလြဲတယ္လို႕ ထင္ပါတယ္။ စာဖတ္သန္တဲ့ ျမန္မာတေယာက္ေယာက္ ပရုဖ္ ဖတ္ေပးရင္ ျမန္မာ အေခၚအေ၀ၚေလးေတြ ဒါ့ထက္ ပိုမွန္မလားလို႕ ထင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္မသိေသးတဲ့ ေရွးေခတ္ေျပာဆိုပံု ေတြလည္း ျဖစ္ႏိုင္တာပါဘဲ..။


အခ်ိန္ယူျပီး ဖတ္လို႕ ေကာင္းမဲ့ စာအုပ္ကေလးတအုပ္ပါဘဲ။  ၂၀၀၀ ခုႏွစ္မွာ ပံုႏိွပ္ပါတယ္။


မိုးစက္ပြင့္