ညရဲ့အေမွာင္ကို ဆန္းစလေကြးေကြးရဲ့ အလင္းေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့က အံတုထိုးေဖါက္လို႕ေနသည္။ သစ္ရြက္ေတြ သစ္ကိုင္းေတြၾကားက ဟိုတေျပာက္ ဒီတေျပာက္ အလင္းကြက္ကေလးေတြက ေျမၾကီးေပၚမွာ ေငြမင္ရည္ က်ဲက်ဲပက္ထားသလို။ ေခါင္းရင္း ျပဴတင္းမွာရပ္ေနတဲ့ သူမဆံႏြယ္ေတြကို ေလေျပ ေအးေလးတခ်က္က က်ီစယ္ သြားသည္။ ေလေျပသယ္ေဆာင္လာတဲ့ ညေမႊးပန္းရနံ႕ေတြက စူးလွခ်ည့္။ သံျပိဳင္ေအာ္ေနတဲ့ ပုစဥ္းရင္ကြဲေတြ တခ်က္တခ်က္ ရပ္သြားေတာ့ ကမၻာၾကီးလည္း သူ႕၀င္ရိုးေပၚမွာ လည္ပတ္ရာကေန ခဏရပ္တံ့သြားသလိုပဲလို႕ သူမ ေတြး မိျပန္သည္။
”ေမာင္”....... ကိုယ္တေယာက္တည္း ေခၚတဲ့ သူ႕နာမည္ကို ေရရြတ္ၾကည့္မိသည္။ အဲဒီေခၚသံေလးက ႏွလံုးသားနံရံကို ရိုက္ခတ္ျပီး အဆံုးမဲ့စြာ ပဲ့တင္ထပ္လို႕ ေနျပန္တယ္။ ဒီအခ်ိန္ဆို ရွင္ရိွရာကမၻာျခမ္းမွာ မနက္ခင္းေပါ့ ။ ရွင္ဘာေတြမ်ားလုပ္ေနမွာပါလိမ့္။ က်မ အေမွာင္ထဲမွာ ေၾကကြဲေနခ်ိန္မွာ ရွင္က ေန႕အလင္းမွာ ရႊင္ျမဴးတက္ၾကြေနလိမ့္မယ္ထင္ရဲ့။ တကယ္ဆို ရွင့္အေၾကာင္း မေတြးခ်င္ဘူး .......ဒါေပမဲ့ က်မႏွလံုးသားတံခါးဟာ ရွင္ တေယာက္တည္းအတြက္ ဖြင့္ထားျပီးကတည္းက ေနာက္တၾကိမ္ျပန္ပိတ္ဖို႕ ခြင့္မျပဳေတာ့ဘူးေလ..။ ရွင့္နဲ႕ပါတ္သက္တဲ့အေတြးေတြက ေလေျပေတြလို ျဒပ္မဲ့စြာ တိတ္တဆိတ္ ၀င္ေရာက္၊ ရင္ကို ေလနီၾကမ္းလို မဆင္မျခင္ ေမႊေႏွာက္ျပီး..... မုန္တိုင္းတခုလို အရိိွန္ျပင္းျပင္းနဲ႕ ျပန္လည္ထြက္ခြာသြားေတာ့တယ္.... ေမာင္.....။
ကံ့ေကာ္ေတာမွာ အေရာင္မတူူတဲ့ ငွက္မိတ္ေဆြေလး ႏွစ္ေကာင္ ရိွတယ္။ အဲဒါ ရွင္နဲ႕ က်မ ေပါ့။ ကိုယ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္ မဟာတန္းတေလ်ာက္လံုးတတြဲတြဲ ရိွခဲ့တာ။ ပါတ္၀န္းက်င္ ဆိုတာကလည္း ျမင္ဖန္မ်ားေတာ့ စကားတင္းဆိုလာျပီေပါ့။ သစ္ငုတ္ေတာင္ တိုက္ပါမ်ားရင္ နဲ႕ လာတတ္သတဲ့။ မစြန္းရင္းကရိွေပမဲ့ ကဇြန္းခင္းက မညိေသးတာအမွန္။ “ပါတ္၀န္းက်င္က ဒို႕ေတြကို ဘာေတြေျပာေနၾကလဲ သိလား” မိန္းကေလး တေယာက္အတြက္ အဲဒီလို စကားတခြန္းေျပာဖို႕ ဘယ္ေလာက္ ပင္ပန္းခက္ခဲတယ္လို႕ ရွင္ထင္လဲ။ ေမ်ွာ္လင့္ထားတာနဲ႕ ဆန္႕က်င္စြာ ရွင္က “ဂရုမစိုက္နဲ႕” လို႕ တိုတိုျပတ္ျပတ္ ျပန္ေျပာခဲ့တာေလ။ အဲဒါဆို သူလည္း သိေနတယ္လို႕ ၀န္ခံတာလား။ ကံ့ေကာ္ေတြ အျမဲပန္တတ္တဲ့ က်မအတြက္ ကံ့ေကာ္ပန္းစည္းကေလးကို အိတ္ထဲထုတ္ျပီး စားပြဲေပၚလာခ်ေတာ့ မ်က္လံုး၀ိုင္းေအာင္ အံ့ၾသေနတဲ့ ကိုယ့္ကို တည့္တည့္မၾကည့္ဘဲ “ပန္းေရာင္းတဲ့ ကေလးေလးသနားလို႕ ၀ယ္လာတာ၊ မင္းလဲၾကိဳက္တယ္ထင္လို႕” လို႕ အသံမွန္မွန္နဲ႕ ေျပာခဲ့ေသးတာ။ ရွင္ဟာေလ အဲဒီလို ခ်စ္စရာေရာ မုန္းစရာေရာေကာင္းတယ္။
စာေတြကို နားထဲကို တလံုးစီ ျပတ္ျပတ္သားသား၀င္ေအာင္ ရွင္းျပတတ္တာ ရွင့္အရည္အခ်င္းတခုပါ။ “ကိုယ္ ငယ္ငယ္ထဲက ဘယ္ေတာ့မွ စာကို အလြတ္မက်က္ဘူး၊ သေဘာေပါက္ရံုဘဲ အၾကိမ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဖတ္ျပီး နားလည္သေလာက္ျပန္ခ်ေရးတယ္၊ အဲဒါေၾကာင့္လဲ ဘယ္ေတာ့မွ အတန္းထဲမွာ အဆင့္ေကာင္းေကာင္း မရဘူး” လို႕ သူေျပာျပေတာ့ အားက်မိခဲ့ေသးတယ္။ က်မ တညလံုးထုတ္ထားတဲ့ မွတ္စုအသစ္ ေတြကို စိမ္ေျပနေျပဖတ္ျပီးမွ “အဲဒါေတြအားလံုး မူရင္းဆိုလိုခ်က္ကို အေထာက္အကူမျဖစ္ဘူး အေဒၚၾကီးရဲ့၊ အခ်က္အလက္ေတြ ေဖာင္းပြလာရံု သက္သက္ပဲျဖစ္မယ္။ ထပ္ျဖည့္ဖို႕ကိစၥကို ေမ့ပစ္လိုက္ေတာ့” လို႕ ေျပာလို႕ မ်က္ရည္၀ဲခဲ့ရတာ။ တခါတေလက်ေတာ့ စာေတြ ေဆြးေႏြးရင္း စာအုပ္ေပၚ ခပ္ဖြဖြတင္ထားတဲ့ သူ႕လက္ေခ်ာင္းေလးေတြက ညီညီညာညာ တိတိရိရိညွပ္ထားတဲ့ လက္သည္းေလးေတြကို အမွတ္တမဲ့ ေငးၾကည့္ေနတတ္ခဲ့တယ္။ သူ ေန႕တိုင္းလက္သည္းညွပ္သလားမသိဘူးလို႕ ေတြးေနမိျပန္သည္။ သူက ဂစ္တာတီးေလ့ရိွတယ္ဆိုေတာ့ ၾကိဳးမ်ွင္ေလးေတြကိုထိခတ္ေနက် သူ႕လက္ေခ်ာင္းထိပ္ကေလးေတြက မာၾကမ္းၾကမ္းေလး ျဖစ္ေနမယ္ထင္ပါရဲ့။ ဒါေပမဲ့ ျမင္ရသေလာက္ သူ႕လက္ေခ်ာင္းထိပ္ေလးေတြက သူ႕ရုပ္ရည္နဲ႕ မလိုက္ဖက္စြာ နီရဲႏူးညံ့ျပီး ၾကည့္ေကာင္းေနတာကလည္း အံ့ၾသစရာ ျဖစ္ေနသည္။ “ေဟ့- ကိုယ္ေျပာတာၾကားလား၊ ဘာေတြ ေတြးေနတာလဲ” ဆိုမွ အလန္႕တၾကား ရယ္ေမာပစ္ခဲ့ရတာေတြ၊ အလွည့္က်စာတမ္းဖတ္ပြဲမွာ ေခ်ာင္ပိတ္ေမးခြန္းထုတ္ခံရလို႕ ဆက္ရွင္အျပီးမွာ အခန္းထဲမွာ တေယာက္တည္း ၀မ္းနည္းပမ္းနည္း ငိုေနတဲ့ ကိုယ့္ကို သူ အမွတ္တမဲ့ျမင္ေတာ့ တအံ့တၾသနဲ႕ ေနာက္ေန႕ လိုအပ္မဲ့ ရည္ညႊန္းစာအုပ္ေတြ အလိုက္တသိရွာေဖြယူလာခဲ့ေပးတာ ရွင့္ရဲ့ အလိုလိုက္နည္းတမ်ိဴးပဲလား၊ အားလံုးက အေႏွး ရုပ္ရွင္ျပေနသလို ေခါင္းထဲမွာ ေပၚလာလိုက္၊ ေပ်ာက္သြားလိုက္၊ နီးလာလိုက္၊ ေ၀းသြားလိုက္။
တကယ္ဆို ရွင္နဲ႕မေတြ႕ခင္အထိ က်မဟာ မထံုတက္ေတး ေခါင္းမာတတ္တဲ့ ၾကြပ္ဆတ္ဆတ္မိန္းကေလး တေယာက္ျဖစ္ခဲ့ဘူးတယ္။ ရွင္နဲ႕ ေတြ႕ေတာ့မွ အလဲလဲ အျပိဳျပိဳ ၊ စိတ္ကူးယဥ္တတ္သူ၊ အားငယ္တတ္သူ၊ အားကိုးတတ္သူတေယာက္ ျဖစ္လာခဲ့တာ။ အဲဒါ အခ်စ္ ဆိုတဲ့ အရာေၾကာင့္လား။
------------------------------------------------
တို႕္ေရဆာေနခ်ိန္ ေရခ်ိဴေတြယူလာေပးသူ
အဆင္ေျပခ်ိန္ ရွန္ပိန္ေလးတခြက္ထက္ကို ပို္တန္ဖိုးထားပါတယ္
ဖေယာင္းတိုင္ငယ္ကို ေမွာင္ခ်ိန္မွာ ယူလာေပးသူ
ေရာင္စံုညအလင္းေတြထက္ ပိုျမတ္ႏိုးမိပါတယ္
ပိုေနခ်ိန္က် မင္းေဘးဖယ္
ကိုယ္လိုရင္အစဥ္အျမဲရိွခဲ့
မင္းရဲ့ ေပးဆပ္ႏိုင္စြမ္းကေတာ့ ဘယ္သူနဲ႕မွမတူတယ္
ကိုယ့္အတြက္ မင္းကေလးဟာ အႏွိဳင္းမဲ့
အစားထိုးဖို႕ထပ္တူ မရိွခဲ့
မင္းနဲ႕ လဲဖို႕ရာမရိွခဲ့
အစားထိုးဖို႕ထပ္တူမရိွခဲ့
တေယာက္တည္း ခ်စ္ေနမယ္........
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္က ေဇာ္၀င္းထြ႗္ရဲ့ ခံစားခ်က္အျပည့္နဲ႕ သီခ်င္းသံက ကိုယ့္ရင္ကို လာျပီး ရိုက္ခတ္တယ္။ သူကေရာ ဘယ္လိုတံု႕ျပန္ေလမလဲ။ ၾကည့္ပါဦး ဒီဆိုင္မွာ ထိုင္ေနတာ သံုးနာရီေက်ာ္ခဲ့ျပီ။ သူနဲ႕ကိုယ္ ေျပာေနတဲ့ ျဖစ္တည္မွဳပဒါန၀ါဒ၊ ေမာင္ထြန္းသူဘာသာျပန္တဲ့ ရဲတိုက္၊ ေဖာရက္စ္ဂမ့္ပ္ရုပ္ရွင္၊ ခ်ီေကြဗားရား နဲ႕ အာရပ္အစၥေရးပ႗ိပကၡ ဇာစ္ျမစ္အေၾကာင္း ေတြက က်မတို႕ေရွ႕က ေကာ္ဖီ နဲ႕ လက္ဖက္ရည္ခြက္ထဲ ခုန္၀င္အရည္ေပ်ာ္သြား။ ရွင့္မ်က္၀န္းေတြက တဖ်ပ္ဖ်ပ္ေတာက္ ေနတဲ့ ၾကယ္စင္ေလးေတြလို၊ စိန္ပြင့္ေလးေတြလို။ “ေရာ့- ဖတ္ၾကည့္” အိတ္ထဲက ဆြဲထုတ္လိုက္တာက Henry Sydnor Harrison ရဲ့ Queed ကို ဆရာ ဦး၀င္းတင္ ဘာသာျပန္တဲ့ “ကြိ” ဆိုတဲ့ စာအုပ္ကေလး။ တညလံုး ၾကိဳးစားပမ္းစား ျပီးေအာင္ဖတ္လိုက္တယ္ ဆိုရင္ ရွင္ ယံုမလား။ ေနာက္ေန႕ စာအုပ္ကို ျပန္ေပးေတာ့ ရွင္မ်က္ခံုးပင့္ခဲ့တယ္ေလ။ “ ဖတ္ျပီးရဲ့လား” “ဒါေပါ့- သိပ္ေကာင္းတယ္”။ ကိုယ့္ဖာသာေျပာသလိုနဲ႕ သူက ခပ္တိုးတိုးဖြဖြ ေျပာလိုက္ေသးတယ္ မဟုတ္လား “အင္း- အဲဒီထဲက ရွာလီေ၀လင္ လို မိန္းကေလးမ်ိဴး အျပင္မွာ ရိွရင္ ေကာင္းမယ္” ။ တခါက သူေပးခဲ့တဲ့ မွတ္ခ်က္တခုကို ျဖတ္ကနဲ သတိရ။ သူ႕မ်က္လံုးေတြကို တည့္တည့္စိုက္ၾကည့္ျပီး ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တဲ့ ဘ၀ရည္မွန္းခ်က္တခုကို အားတက္သေရာေျပာေနတဲ့ အခ်ိန္ခဏ “မင္းက ဂ်ဴးဇာတ္ေကာင္ မိန္းကေလးေတြနဲ႕ တူတယ္” တဲ့။
ဂ်ဴးဇာတ္ေကာင္ေတြနဲ႕ ရွာလီေ၀လင္ သိပ္မ်ား ျခားနားေနသလားကြယ္...။
---------------------------------------------
မိန္းကေလးတေယာက္အေနနဲ႕ ကိုယ္က ေယာက်္ားေလးတေယာက္ကို အရင္ဆံုး ခ်စ္မိျပီဆိုပါေတာ့။ ကိုယ္ခ်စ္ေနတာကို သူမသိေစရဘူးကြာ။ ေနာက္ျပီး သူက စြန္႕စားျပီး သူ႕အခ်စ္ကို ဖြင့္ေျပာတာမ်ိဴးျဖစ္ရမယ္။ ငါေျပာရင္ ေသခ်ာေပါက္ရမွာပဲ ဆိုတာမိ်ဴး မျဖစ္ေစရဘူး။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ သူ႕ကို ကိုယ္က မႏွစ္သက္တာ၊ သူ႕ကိုမေၾကနပ္တာေတြေတာင္ ျပထားခ်င္ေသးတယ္။ အဲဒီအခက္အခဲေတြ ရိွေနရက္က ကိုယ့္ကို သူခ်စ္ပါတယ္ဆိုလို႕ကေတာ့ ဒါဟာ သူ႕ဖက္က ေတာ္ေတာ္ခိုင္မာျပီး ေတာ္ေတာ္ေသခ်ာတဲ့အခ်စ္ဘဲ။
အရင္းႏွီးဆံုးသူငယ္ခ်င္းကို အဲဒီလိုေလး ဖြင့္ေျပာခဲ့တယ္။ အဲဒီခံယူခ်က္ကို အဲဒီတုန္းက ကိုယ္ အေသအခ်ာ ကိုင္စြဲခဲ့တာကေတာ့ ေသခ်ာသည္။ သူလာမွာသိလို႕ ေစာင့္ေနပါရက္နဲ႕ သူလာတဲ့အခါ တျခားကိစၥနဲ႕ အလုပ္မ်ားေနခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေပးတတ္သည္။ လာေနက်အခ်ိန္ထက္ ေတာ္ေတာ္ေလးေနာက္က်ေနရင္ (လာမွာ ေသခ်ာပါလ်က္) အျပင္ကို ထြက္သြားတတ္ေသးသည္။ တျခားမိန္းကေလးေတြနဲ႕ ရင္းႏီွးခင္မင္ေနရင္ စိတ္ထဲမွာ သ၀န္တိုေနပါလ်က္ တျခားအေၾကာင္းအရာတခုကို စိတ္တိုစိတ္ဆိုး ေနခ်င္ေယာင္ ေဆာင္တတ္ခဲ့သည္။ တျခား ေယာက်္ားေလး သူငယ္ခ်င္းလာလည္ရင္ သူသ၀န္တိုေလမလား ရယ္လို႕ လိုတာထက္ပိုျပီး ေဖၚေရြခင္မင္ ျပတတ္ခဲ့သည္။ ေမ့တတ္လြန္းတဲ့ ကိုယ္က သူ႕ဖံုးနံပါတ္၊ အိမ္နံပါတ္၊ ဆိုင္ကယ္နံပါတ္၊ နယ္မွာရိွတဲ့ ေဆြမ်ိဴးေတြ၊ အရင္းႏွီးဆံုးသူငယ္ခ်င္းနံမည္ေတြကို တခါျမင္ရုံ၊ ၾကားရံုနဲ႕ မွတ္မိေနခဲ့တာကို သူ႕ကိုေပးမသိခဲ့။
ကိုယ္ဟာ သိပ္ဟန္ေဆာင္တတ္ခဲ့တာပါဘဲ။ ဟန္ေဆာင္ခဲ့တာ ပိရိသလားမပိရိသလားဆိုတာေတာ့ သူသာပဲ သိလိမ့္မည္။
----------------------------------------------
ဟိုး ကမၻာတဖက္ျခမ္းမွာ သူ ပညာသင္ဆု ရတယ္တဲ့။ ဂုဏ္ယူပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အလိုလို ေၾကကြဲေနမိတယ္။ ကံၾကမၼာက ကိုယ့္ဖက္မွာ မရိွျပီထင့္။ ပူေလာင္တဲ့ရင္က ေခ်ာ္ရည္ျမစ္ေတြ ျဖတ္စီးေနသလို။ တကိုယ္လံုးက အားအင္ေတြကို တန္ခိုးရွင္က စုဆြဲႏုတ္ယူလိုက္သလို ႏံုးခ်ိလို႕ ။ ကမၻာၾကီးက လိုတာထက္ပိုျပီးလည္ပတ္တဲ့ အရိွန္ေတြ ျမန္ေနတယ္လို႕ ထင္ရရဲ့။ ကုတင္ေပၚမွာလွဲေနရင္း ျခံေဒါင့္က ခေရပင္ၾကီးက ခေရပြင့္ေလးေတြ ေျမေပၚကို တျဖဳတ္ျဖဳတ္ ေၾကြေနတာျမင္ရတယ္။ ေလမတိုက္ဘဲနဲ႕ ေလ။
“ေဆာရီး၊ သြားဖို႕ စာရြက္စာတမ္းေတြ ျပင္ဆင္ေနရလို႕ နင္ေနမေကာင္းတာေတာင္ လာမေမးျဖစ္ဖူး။ သက္သာရဲ့လား၊ ဒီပံုနဲ႕ မနက္ျဖန္ေတာ့ လိုက္ပို႕ႏိုင္မယ္လို႕ မထင္ဘူးေနာ္၊ ဟိုေကာင္ေတြေတာ့ လိုက္ပို႕လိမ့္မယ္” တဲ့။ ရီေ၀ေနတဲ့ ကိုယ့္မ်က္လံုးေတြကို အဖ်ားရိွန္ေၾကာင့္လို႕ သူထင္မလား။ “မပို႕ေတာ့ပါဘူး” လို႕ ခပ္တိုးတိုးဘဲ ျပန္ေျပာျဖစ္တယ္။ “မိငယ္ လိုတဲ့ စာအုပ္စာတမ္းေတြ ေျပာ၊ အေျခအေနေပးရင္ ရွာျပီး ပို႕ေပးမယ္” တဲ့။ ”ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဟာ၊ ဟိုေရာက္ရင္ အခ်ိန္ရမယ္မထင္ပါဘူး၊ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ရုန္းကန္ရဦးမယ္ မဟုတ္လား” အဲလိုျပန္ေျပာျဖစ္ခဲ့တာဟာ သူ႕အေပၚ တကယ္စာနာစိတ္ေၾကာင့္လား၊ ကိုယ့္ကိုၾကိဳတင္အသိမေပးလို႕ မေၾကနပ္တဲ့ စိတ္ေၾကာင့္လား၊ ခါတိုင္းလို ဟန္ေဆာင္ေနက်စိတ္ေၾကာင့္လား ဆိုတာေတာင္ ကိုယ့္ဘာသာ ခြဲျခားမသိေတာ့။ “ဂရုစိုက္ေနာ္” တဲ့။ ဒီစကားေလး တခြန္းနဲ႕ တင္ ကိုယ့္ကို သူ ႏွဳတ္ဆက္သြားခဲ့။ အခ်စ္ျခင္းတူရင္ေတာင္မွ ခြဲခြာသြားသူထက္ က်န္ရစ္ခဲ့သူက ပိုခံစားရတယ္ တဲ့။ အခု အျဖစ္က အဲဒီလိုေတာင္ ေျပာလို႕မရ။ အျမဲလ်ိဴ႕၀ွက္လြန္းတဲ့ သူတေယာက္ရဲ့ ပေဟဠိဆန္တဲ့မ်က္၀န္းေတြကို ဖတ္ၾကည့္ မေနေတာ့ပါဘူးေလ။
တေျဖးေျဖးေ၀းသြားတဲ့ သူ႕ေက်ာျပင္က ေကာင္းကင္ကို လြပ္လပ္ေပါ့ပါးစြာပ်ံတက္သြားတဲ့ စြန္ကေလးတခုနဲ႕ တူပင္တူေသးေတာ့။ ငယ္ငယ္က လႊတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ဆီစိမ္စကၠဴအ၀ါေရာင္နဲ႕ အျမီးရွည္ရွည္ ကိုယ္အၾကိဳက္ဆံုးစြန္ကေလး။ ၾကိဳးကေလး တင္းတင္းသြားေအာင္ ပ်ံတက္သြားလို႕ ရစ္ဘီးလံုးေလး ေလ်ွာ့ရင္းေလ်ွာ့ရင္း ေ၀းလံမွဳန္ျပသြားတဲ့အထိ။ ေထာင္းကနဲ အပ္ခ်ည္မွွ်င္ကေလးက အျပတ္။ “မငိုပါနဲ႕ သမီးရယ္၊ ေဖေဖ အသစ္တခုလုပ္ေပးပါ့မယ္” တဲ့။ ဟင့္အင္း၊ အဲဒီအသစ္က သမီးစြန္ကေလး မဟုတ္ဖူး။ ရစ္ဘီးလံုးေလးကို ေနာက္တခါ လက္ဖ်ားနဲ႕ေတာင္ မတို႕မထိျဖစ္ေအာင္ ေခါင္းမာခဲ့ဖူးေလသည္။
ခုေတာ့ သူက ေနာက္ကို သမင္လည္ျပန္ေလးေတာင္ လွည့္မၾကည့္ခဲ့ပါလား။
ဘယ္ဖက္ရင္အံုေအာက္က တစစ္စစ္နာက်င္လာတယ္။
မ်က္လံုးထဲမွာ ႏွင္းေတြေ၀ျပီး အရည္ေပ်ာ္၊ ရုတ္တရက္ ေရေႏြးျမစ္ကေလးႏွစ္စင္း ပါးမို႕လြင္ျပင္ေပၚ ျဖတ္သန္း စီးဆင္းသြားတယ္။
----------------------------------------------------
အေတာင္ပံမရိွဘူး ငွက္ကေလးမ်ားအတိုင္း
အေရာက္သြားဖို႕ အခ်စ္ထံ မိုးျမင့္မွ မပ်ံႏိုင္ဘူး
ပင္လယ္ကိုကူး ေရႊငါးေလးအတိုင္း
ဖန္ဆင္းလို႕မရပါ လိုက္ခဲ့ဖို႕ မလြယ္ပါဘူး
ေတာ္ရာမွာေန ေႏြမိုးေဆာင္းတို႕
ကုန္ဆံုးကူးေျပာင္းခ်ိန္ မလြမ္းဘဲမေနႏိုင္ဘူး
စံပယ္ေတြ သဇင္ေတြ ပိေတာက္ပန္းမ်ားခူး
ပန္ေပးခဲ့ဖူးတာ တေန႕မွ ေမ့မရပါဘူး
ေရႊပင္လယ္ၾကီး ကာဆီးထားလို႕
ဆံုဆည္းရဖို႕ ဘယ္ေလာက္အထိ ေစာင့္ရမယ္မသိဘူး
ေတာ္ရာမွာေန မေပ်ာ္ဘူးအခ်စ္ေရ
ေမ်ွာ္ရတဲ့ေန႕ေတြ မကုန္ႏိုင္ဘူးမဆံုးႏိုင္ဘူး.....................
ရတနာဦး သီခ်င္းထဲကေတာ့ ေတာ္ရာမွာေနျပီး မေပ်ာ္တဲ့အေၾကာင္း ဆိုထားေလရဲ့ ။ ရွင္ေပ်ာ္ေနတဲ့အေၾကာင္းကေတာ့ တဆင့္စကားနဲ႕ ကိုယ္ၾကားေနရပါတယ္ေလ။ ငယ္ငယ္က စြန္လႊတ္ရင္း ေကာင္းကင္မွာ ေ၀းေ၀းျပီး ေပ်ာက္သြားတဲ့အ၀ါေရာင္ စြန္ကေလးလိုေပါ့။ သာယာတဲ့ ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္းေလးမွာ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ နားခိုႏိုင္ပါေစလို႕ ဆုေတာင္းေပးေနပါတယ္။
ႏွစ္ပါတ္ပဲကြာတဲ့ ကိုယ့္ေမြးေန႕ကို သတိတရမရိွမွေတာ့ အရာအားလံုးကို ေမ့ေလာက္ျပီလို႕ ထင္ပါတယ္။ “ကိုယ္က ႏွစ္ပါတ္ပိုၾကီးတယ္၊ မမ လို႕ ေခၚ ၾကားလား၊ ျပီးေတာ့ ေအာက္ကတဆင့္နိမ့္တဲ့ခံုမွာဆင္းထိုင္ လို႕ ” တင္တင္စီးစီးေလး က်ီစယ္ခဲ့ဘူးတယ္ေလ။ ျပီးခဲ့တဲ့ တႏွစ္က ကိုယ့္ေမြးေန႕ကို ဖိတ္ေတာ့ ထူးဆန္းစြာ အဘိဓါန္စာအုပ္တအုပ္လက္ေဆာင္ေပးခဲ့လို႕ တူညီေသာ တံု႕ျပန္မွဳ အေနနဲ႕ သူ႕ေမြးေန႕မွာ ဘုရားစာအုပ္တအုပ္ လက္ေဆာင္ျပန္ေပးခဲ့တာ ေမ့ျပီထင့္။ ေမ႕လက္စနဲ႕ သူ႕ေမြးေန႕ကိုလည္း အမွတ္တရ လွမ္းႏွဳတ္မဆက္ခ်င္ေတာ့ပါဘူးေလ။ ကိုယ့္ဘာသာ ဘုရားတက္ျပီး သူ႕ ေမြးနံေဒါင့္မွာ ေရခ်မ္း၊ ပန္းလွဴျပီး ဆုေတာင္းေပးခဲ့ေသးတယ္။ “ေရလိုေအးလို႕ ပန္းလိုခ်မ္းေျမ႕ပါေစ”
---------------------------------------
ညက ပိုျပီး ေစးပ်စ္သိပ္သည္းလာတယ္။ စားပြဲေပၚက စာၾကည့္မီးအုပ္ေဆာင္းက ျဖာက်ေနတဲ့ မီးေရာင္ကေလးေတာင္ ပိုျပီး မွိန္ေဖ်ာ့လာသလိုပဲ။ စားပြဲေပၚမွာ ျပန္႕က်ဲေနတဲ့ မွတ္စုတိုကေလးေတြ၊ ရည္ညႊန္းစာအုပ္ေတြ၊ ပါ၀ါထူထူ မ်က္မွန္တလက္၊ လက္ပ္ေတာ့ကြန္ျပဴတာတလံုး၊ ဒါေတြအားလံုးက ကိုယ့္ရဲ့ အဆံုးစြန္ ရည္မွန္းခ်က္လား။ အခ်ိန္ကန္႕သတ္ခ်က္တခုမွာ အျပီးသတ္ရေတာ့မဲ့ စာတမ္းတခုအတြက္ တရံုး၀င္တရံုးထြက္၊ ေျပးရလႊားရလို႕ ခုန္ေပါက္ေနတဲ့ ရင္ကို ခဏထိန္းခ်ဴပ္လိုက္၊ အျပံဳးကေလး ေတြက်ဲျဖန္႕လိုက္၊ “တဆိတ္ ေက်းဇူးျပဳပါေနာ္” လို႕ အခ်ိဴသာဆံုးအသံနဲ႕ေျပာလိုက္။ “အဲဒီအညႊန္းစာအုပ္ေတြ ဒီမွာမရိွပါဘူး” လို႕ တုန္႕ျပန္လာခဲ့ရင္ စိတ္ပ်က္ျခင္းေတြကို ဖံုးဖိထုပ္ပိုးထားလိုက္။ အင္တာဗ်းခ်ိန္းထားျပီးမွ “ဆရာၾကီးက အေရးေပၚအစည္းအေ၀းရိွလို႕တဲ့“။ လိပ္နဲ႕ အေျပးျပိဳင္ရင္ေတာင္ အရံွဴးေပးရေလာက္တဲ့ အင္တာနက္၊ သဲနာရီကေလး လွဳပ္ခါေနတာကိုၾကည့္ျပီး ခ်ခဲ့ရတဲ့ သက္ျပင္းရွည္ေတြ။ “ဟုတ္ကဲ့ရွင့္” ေပါင္း တေသာင္း၊ “ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ရွင့္” ေပါင္းတသိန္း၊ ဒါေတြအားလံုးရဲ့ ေနာက္ဆံုး ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္က ဘာလဲ။ “ေဒါက္တာဘြဲ႕” ဆိုတဲ့ လက္မွတ္ကေလးတခု သူမအိမ္နံရံမွာ ခ်ိတ္ဆြဲထားဖို႕ေလလား။ မိဘေတြ ေက်နပ္ဖို႕လား။ ကိုယ့္ဘာသာ ေက်နပ္ဖို႕လား။ လက္ေထာက္ကထိက ဆိုတဲ့ ရာထူးနဲ႕ ေလ်ာ္ညီစြာ လူရိုေသ ရွင္ရိုေသ ျဖစ္ဖို႕လား။
ကိုယ္သိပ္မမက္ေမာတဲ့ အရာတခုကို အသည္းအသန္လိုက္ၾကိဳးစားေနမိတာ။ ရွင္သာသိရင္ ေလွာင္ရယ္ရယ္မွာ ေသခ်ာတယ္။
-------------------------------------------------
ရွင္မရိွေပမဲ့ ကံ့ေကာ္လမ္းကေလးမွာ ေလ်ာက္လွမ္းေနဆဲပါ။ ကိုယ့္မွာရိွတဲ့ အလင္းေရာင္ကေလးကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ ျဖန္႕ေ၀ေပးေနတဲ့ မီးအိမ္ငယ္ေလး က်မကို နီယြန္မီးေရာင္ေတြေအာက္ကေန သတိတရ ရိွႏိုင္ဦးမလား။ ေနာင္ ႏွစ္အနည္းငယ္အတြင္းမွာေတာ့ က်မဟာ ဒီေနရာေလးမွာ ပိုျပီး ေနသားတက် ျဖစ္လာမွာပါ။ က်မရဲ့ ဘ၀ေမ်ွာ္မွန္းခ်က္အနာဂတ္ေတြ တည္ရိွေနတဲ့ ေနရာက ဒီကံ့ေကာ္ေျမပဲ။ ရွင္ သိပ္သံေယာဇဥ္ရိွတဲ့ အဲဒီကံ့ေကာ္ေျမကို ရွင္လည္း တေခါက္ေတာ့ ျပန္ေရာက္လာဦးမွာပါ။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ကံ့ေကာ္ေတြ လိွုဳင္လိွဳင္ပြင့္တဲ့ အခ်ိန္နဲ႕ တိုးရင္လည္းတိုးေနလိမ့္မယ္။ အတိတ္က ပန္းၾကိဳက္တဲ့ ေကာင္မေလးတေယာက္ကို သတိရမရေတာ့ အတပ္မေျပာႏိုင္။ အဲဒီအခ်ိန္က်ရင္ ရွင့္နေဘးမွာ ရွာလီေ၀လင္နဲ႕ တူတဲ့ မိန္းကေလးတေယာက္ ပါေကာင္းပါလာႏိုင္ေသးရဲ့။ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ သမီးေလးတေယာက္လဲ ရိွခ်င္ရိွေနလိမ့္မယ္။ က်မကေတာ့ မ်က္မွန္ပါ၀ါထူထူကေလးတလက္နဲ႕ တည္ျငိမ္တဲ့ ကထိကဆရာမတေယာက္ ျဖစ္ရင္ျဖစ္ေနမွာေပါ့။ ရွင္တို႕ ကို က်ြန္မက အခ်ိဴသာဆံုးအျပံဳးေတြနဲ႕ အျဖဴစင္ဆံုးရယ္သံေတြစြက္ျပီး ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြ မိတ္ေဆြေတြအေၾကာင္း ေျပာျပမယ္။ ေတာင္ငူကင္တင္းန္က အရသာညံ့ေပမဲ့ ဆြဲေဆာင္မွဳရိွတဲ့ အစားအစာေတြနဲ႕ ဧည့္ခံမယ္။ ျပီးေတာ့ သာေရးနာေရး ဆက္သြယ္ဖို႕ အီးေမးလ္လိပ္စာေတြဖလွယ္မယ္။ “နင့္ဆီ ခဏခဏေတာ့ စာပို႕ႏိုင္မွာမဟုတ္ဖူးေနာ္၊ တို႕ဆီမွာက ေကာ္နက္ရွင္မေကာင္းဘူးေလ” လို႕ ဆင္ေျခမဟုတ္တဲ့ ဆင္ေျခေလးကို ေပးမယ္။ အခ်ိ္န္တန္လို႕ အိမ္ျပန္ၾကေတာ့ ထြက္ခြာသြားတဲ့ ရွင့္ေက်ာျပင္ကို ၾကည့္ရင္း အေ၀းကို ပ်ံတက္သြားတဲ့ အ၀ါေရာင္စြန္ကေလးကို သတိရခ်င္ရေနလိမ့္မယ္။
ကိုယ့္ရင့္က်က္မွဳကို ကိုယ္ ေကာင္းခ်ီးေတြအခါခါ ေပးရင္းကေပါ့။
------------------------------------------------
စားပြဲေပၚမွာ တင္ထားတဲ့ နာရီလက္တံေလးႏွစ္ခုက တစ္ထပ္တည္းက်ေနျပီ။ ေန႕တေန႕ရဲ႕ ဟိုမွာဖက္ကို ကူးေျပာင္းတဲ့ သေကၤတပဲေပါ့။ ငံုရာက ပြင့္အာလာတဲ့ ညေမႊးပန္းရန႕ံေတြက ပိုစူးရဲလာသည္။ ရင္ကြဲေတးဆိုေနၾကတဲ့ ညပိုးေကာင္ကေလးေတြ လည္း ေမာလြန္းလို႕ ထင္ပါရဲ့။ သူတို႕ တျပိဳင္နက္ တိတ္ဆိတ္သြားေတာ့သည္။
အခ်စ္အေၾကာင္းေတြကို အမွတ္ရေစပါတယ္။
ReplyDelete