အျမတ္ႏိုးဆံုး ေဆာင္း

ႏွင္းေတြေဖြးေဖြးက်တဲ့ ေဆာင္းေတြကို ခ်စ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ခုထိလဲ ခ်စ္ေနဆဲပါ။

ဒီေဆာင္းရက္ေတြေပါ့။

ေစာင္ အထပ္ထပ္ျခံဳလို႕  ေခါင္းစြပ္၊ မာဖလာ၊ ေျခအိတ္ေတြကို စြပ္လို႕  ၊ ေမြ႕ယာထူထူေပၚမွာ ေကြးခဲ့ရတဲ့ ကေလးဘ၀ အခ်ိန္ေလးေတြပါ။  အသက္ရွဴဖို႕ရာ မ်က္ႏွာကေလးေဖၚထားတဲ့အခါ မ်က္ႏွာကြက္ကြက္ကေလးက ေအးလာလို႕  ေစာင္နဲ႕ခဏခဏ ျပန္အုပ္ထားေပးရတယ္။  မိုးစင္စင္လင္းေပမဲ့ ကိုယ္ေငြ႕ေလးနဲ႕ ေႏြးေနတဲ့ အိပ္ယာေလးေပၚက မခြာခ်င္ျပန္ဘူး။ အေမက ”ေက်ာင္းေနာက္က်မယ္၊ ထေတာ့” လို႕  ဆိုတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလး အပ်င္းတက္ျပီးမွ ေစာင္ပံုထူထူၾကီးကို ေဘးတြန္းခ်ျပီး အိပ္ယာထ။ ေရတခြက္ကို ဓါတ္ဘူးထဲက ေရေႏြး နည္းနည္းေရာျပီး မ်က္ႏွာသစ္လိုက္တယ္။  အင္း- မဆိုးပါဘူး။  ”၀ါး”ကနဲ အာခံတြင္းထဲက ေလေတြကို မွဳတ္ထုတ္လိုက္ေတာ့ နဂါးေငြ႕တန္းလို အျဖဴေရာင္ အခိုးအေငြ႕ေလးေတြ လြင့္ထြက္လာတယ္။ အဲဒီလို အၾကိမ္ၾကိမ္ လုပ္ရတာလည္း ကိုယ့္အတြက္ အပ်င္းေျပ ကစားနည္းတခု ျဖစ္ေနျပန္တယ္။

ဒီေဆာင္းရက္ေတြေပါ့။

အိမ္အျပင္မွာေတာ့ လယ္ကြင္းရဲ့ စပါးကြင္းေတြ ရိုးျပတ္ခင္းေတြကို ႏွင္းဇာပု၀ါေတြၾကားက ၀ိုးတ၀ါးျမင္ေနရတယ္။ ညွပ္ဖိနပ္ကေလးကိုစီးျပီး လယ္ကြင္းေတြကို ျဖတ္ေလ်ွာက္ေတာ့ ရိုးျပတ္တံေပၚက ႏွင္းစက္ေလးေတြက ဖိနပ္ပါးပါးေလးကို ေဖာက္ျပီး ေျခဖ၀ါးအထိ စိုစြတ္လာခဲ့တယ္။ သိုးေမြးေခါင္းစြပ္ကေလးကို နားရြက္အထိ ဆြဲခ်လို႕ အေအးဒဏ္ကို ကာကြယ္ရျပန္တယ္။ နားရြက္လံုရင္ အခ်မ္း လံုတယ္လို႕  ၾကားဖူးတယ္။  အရမ္းေအးရင္လည္း နားရြက္ပုပ္တတ္၊ ျပတ္က်တတ္တယ္လို႕  ၾကားဖူးေပမဲ့ ကိုယ္တို႕ ျမစ္၀က်ြန္းေပၚမွာ ဒီေလာက္ထိေတာ့ မေအးဖူးခဲ့။ မ်က္ႏွာကို ညင္ညင္သာသာတိုးေ၀ွ႕႕လာတဲ့ ႏွင္းမွဳန္ ေအးေအးကေလးေတြရဲ့ အထိအေတြ႕ကို ႏွစ္သက္ခံစားမိသလို လတ္ဆတ္တဲ့ ႏွင္းရဲ့ရနံ႕ကိုလည္း ကိုယ္က ၾကိဳက္မိေနသည္။ အေမက အိမ္ေရွ႕မွာ သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြကို တံမ်က္စည္းရွည္နဲ႕  စုသိမ္းျပီး မီးရိွဳ႕ေနသည္။ အစမွာ ႏွင္းစိုေနတဲ့ သစ္ရြက္ေျခာက္ ကေလးေတြက မီးေလာင္ဖို႕ကို ျငင္းဆန္ေနေပမဲ့ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အပူဒဏ္ကို မခံႏိုင္ဘဲ ေလာင္က်ြမ္း ၾကရျပန္တာပါဘဲ။ မီးခိုးေငြ႕ေတြ တအူအူထြက္ေနတဲ့ အိမ္ေရွ႕က ေဆာင္းမီးဖိုေလးမွာ က်မရယ္၊ အေမရယ္၊ အိမ္ေဘးက အေဒၚနဲ႕  ဘၾကီးေတြပါ လာျပီး မီးလံွဳၾကျမဲ။ တကယ္ေတာ့ အခ်မ္းေျပ မီးလံွဳရင္း ေရာက္တတ္ရာရာ သာေရးနာေရး စီးပြားေရးေတြ ေျပာတတ္ၾကေသးတယ္။ ဒီႏွစ္ ဘယ္သူရဲ့ လယ္က စပါးအထြက္ေကာင္းလို႕ စိန္စတင္းဆို္င္းငွားျပီး အလွဴၾကီး လွဴမတဲ့ ဆိုတာမ်ိဴးေတြလည္း ပါရဲ့။ ဘယ္သူကျဖင့္ အေၾကြးမဆပ္ႏိုင္လို႕ ကိုယ္ပိုင္လယ္ကေထး ထိုးဆပ္ လိုက္ရသတဲ့ ဆိုတာမ်ိဴး ေတြလည္း ပါရဲ့။ က်မကေတာ့ အၾကီးေတြ ေျပာသမ်ွ နားေထာင္ရင္း လက္ဖ၀ါးေလး ႏွစ္ဖက္ကို ေထာင္ျပီး မီးေရာင္ျပ၊ ေတာ္ေတာ္ပူေႏြးလာေတာ့ လက္ဖမိုးေတြကို တလွည့္ကင္။ မီးရိွန္က်လာရင္ ေဘးနားက သစ္ရြက္ေျခာက္၊ သစ္ကိုင္းေျခာက္ေလးေတြ ထပ္ထည့္။ မီးခိုးနံ႕ သင္းသင္းကေလးကိုဘဲ ၾကိဳက္ေနမိေသးျပန္တယ္။

ဒီေဆာင္းရက္ေတြမွာေပါ့။

အေမက အိပ္ယာက အတင္းႏိွဳးျပီး သူနဲ႕ အတူ အေျပးေလ့က်င့္ရမတဲ့။ အလိုေလး (၇)တန္းျမိဳ႕နယ္ လူရည္ခ်ြန္အတြက္ အားကစားအမွတ္ေကာင္းေအာင္ တဲ့။  အေမ့စိတ္ကူးယဥ္အိမ္မက္ထဲမွာေတာ့ ငပလီတို႕   ေရႊ၀ါခ်ိဴင္တို႕  မွာက်မက ဦးထုပ္ျဖဴ လည္စည္းျဖဴျဖဴနဲ႕  ေတာက္ပတဲ့အျပံဳးေလးေတြနဲ႕။  သံုးေယာက္ေျပးရင္ တတိယရေလ့ရိွတဲ့ က်မက ကိုယ့္အေၾကာင္း ကိုယ္သိသေပါ့။ အေမ့ကို မလြန္ဆန္ႏိုင္လို႕သာ ထေျပးရတာပါ။ တကယ္ဆို အိပ္ယာထဲမွာပဲ ဇိမ္နဲ႕ ေကြးခ်င္တာေလ။ တကယ္လဲ ျမိဳ႕နယ္အဆင့္နဲ႕ဘဲ ျပဳတ္ခဲ့ရ တာပါဘဲ။  ဒါေပမဲ့ အေမ စိတ္မပ်က္ေအာင္ (အမ်ိဴးသားေန႕  ေက်ာင္းတြင္း စာစီစာကံုးဆုေလး တခု ယူေပးခဲ့ပါတယ္။ ဘာေတြေရးခဲ့လဲ အခုေတာ့ မမွတ္မိေတာ့။  (ေဆာင္းေလ ေအးေအးက အမ်ိဴးသားေရးစိတ္ဓါတ္ေတြ သယ္ေဆာင္ လာခဲ့ေတာ့သည္) ဆိုလား တေၾကာင္းပဲမွတ္မိေတာ့တယ္။  အဲဒါကိုေတြးျပီး ခဏခဏျပံဳးမိေနလို႕။

ဒီေဆာင္းရက္ေတြမွာေပါ့။

ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ လိွဳင္နယ္ေျမကို ေျခခ်ခြင့္ခဲ့ရတာ။ ပံုပန္းမက်တဲ့ ဆံပင္၊ ေၾကာင္စီစီမ်က္လံုးေလးနဲ႕  ကခ်င္လြယ္အိတ္ အစိမ္းေလးထဲမွာ ဗလာစာအုပ္တခ်ိဴ႕ကိုထည့္လို႕  ကိုယ္တက္ရမဲ့ အခန္း TE13 ထဲကို ၀င္မိေတာ့ အားလံုးက ကိုယ့္အတြက္ သူစိမ္းေတြသာ။ မ်က္ေစ့မွဳန္သူမို႕  ေရွ႕ဆံုးခံုမွာပဲ ၀င္လိုင္လိုက္ေတာ့  ခဏအတြင္းမွာ ေနာက္ထပ္ ေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္ ထပ္ေရာက္လာတယ္။ အသားျဖဴျဖဴ၊ ဆံပင္ကုပ္၀ဲေပ်ာ့ေပ်ာ့ ဗာဒံေစ့ပံုမ်က္လံုး ပါးခ်ိဴင့္ေလးနဲ႕ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ေကာင္မေလးက “နင္က ဘယ္သူလဲဟင္၊ ငါ့နာမည္က ----” လို႕ စ မိတ္ဆက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ျဖစ္သြား ခဲ့တယ္။  ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ပါးခ်ိဴင့္မေလး ဦးေဆာင္တဲ့ ကိုယ္တုိ႕  ငါးေယာက္အဖြဲ႕က ကင္တင္းေပါင္းစံု၊ အတန္းေပါင္းစံု ေလ်ာက္သြားျပီး အျဖဴေရာင္သန္႕သန္႕ ေပ်ာ္စရာေလးေတြ အမ်ားၾကီး လုပ္ခဲ့ၾကတာေပါ့။ ေနာက္ျပီး အင္းလ်ားေလးက်ြန္းမွာ ၾကက္ေျခနီ သင္တန္း တက္လို႕   “ဘယ္ညာ ဘယ္ညာ”နဲ႕ သင္တန္းဆရာ တပ္စုမွဴးက ေမာင္းေတာ့ ကိုယ့္ကခ်င္လံုခ်ည္က ေခ်ြးနဲ႕  စိုကပ္ျပီး ျဗန္းကနဲ ဒူးဆစ္အထိ ကြဲသြားလို႕  သူမ်ားတပ္စုေတြအထိ သတင္းျပန္႕ခဲ့ေသးတယ္။

ဒီေဆာင္းရက္ေတြမွာေပါ့။

ေယာင္ခ်ာခ်ာျဖစ္ေနတဲ့ကိုယ့္ကို အစ္မလိုခ်စ္ရတဲ့ စီနီယာ အစ္မေလး ႏွစ္ေယာက္က  အခ်ိန္ပိုင္း က်ဴတာ လာေျဖဖို႕ အားေပးခဲ့တာ။ (အဲဒီႏွစ္ေယာက္ထဲက တေယာက္က ဂ်ာမနီေရာက္ မုန္႕ဖုတ္ေကာင္းတဲ့ ဘေလာ့ပိုင္ရွင္ေလး ပါ- “မ”ေရ- ခြင့္မေတာင္းဘဲ ေျပာလိုက္မိျပီေနာ္) ဆရာတပိုင္း ေက်ာင္းသားတပိုင္း က်ဴတာေပါက္စေလးမို႕  ၾကိမ္ျခင္းကေလးနဲ႕ အက်ီၤခါးတို၊ ေဒါက္ဖိနပ္ ျမင့္ျမင့္ေလးစီးလို႕  အဓိပတိလမ္းရဲ့ ကံ့ေကာ္နဲ႕  ေရတမာပင္တန္းေတြကို ယံုၾကည္ခ်က္ရိွရိွ ျဖတ္သန္း ေလ်ာက္လွမ္း ခဲ့ရတာ။ ဒီေဆာင္းမွာဘဲ ေတာက္ပတဲ့ မ်က္၀န္းတစံုရဲ့ အဓိပၼါယ္ကို အေျဖရွာ ၾကည့္မိခဲ့တာ။ ေနာက္ျပီး အမိ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ရဲ့ စိန္ရတုကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီး ဆင္ႏြဲခဲ့ရတယ္။ အရမ္း တည္ျငိမ္ ေအးေဆးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေလး တေယာက္ကဆို စင္ေပၚတက္ျပီး ဖက္ရွင္ရိွဴးေတြ ဘာေတြ ေလ်ွာက္လို႕။ ကိုယ္ကလည္း မလုပ္စဖူး သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕အတူတူ အဆိုေတာ္ ကို(ခိုင္ထူး)နဲ႕ ဓါတ္ပံုေတြ တြဲရိုက္လို႕။ ေၾသာ္- ေပ်ာ္စရာ ေဆာင္းညေလး တည ေပပဲ။

ဘ၀မွာ ေပ်ာ္စရာေတြခ်ည္းပဲ မဟုတ္ေလေတာ့ ၀မ္းနည္းစရာ အခ်ိန္ေတြလည္း ရိွခဲ့တယ္။ ခ်စ္တဲ့သူေတြအျပင္ မုန္းတဲ့သူေတြလည္း ရိွစျမဲမို႕ ခါးသီးပူေလာင္ တဲ့ အခ်ိန္ေတြလည္း ရိွခဲ့ေလရဲ့။ ကိုယ့္ရဲ့ အလင္းေရာင္ေလးအေနနဲ႕ ေနေရာင္သာတဲ့ က်ြန္းကေလးတက်ြန္းဆီကို ခဏတာ သြားခဲ့ရျခင္း ပဲေပါ့။ ဒီလိုနဲ႕ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့ ျမက်ြန္းသာရယ္ သူငယ္ခ်င္းေတြရယ္ ကိုလက္ျပျပီး တျခားဘ၀တခုကို အရွင္လတ္လတ္ ေျပာင္းခဲ့ရျပန္ေလတယ္။

ဒီေဆာင္းရက္ေတြမွာေပါ့။

အခ်ိန္တန္လို႕ အိမ္ျပန္ခဲ့ေပမဲ့ ျမက်ြန္းသာနဲ႕ ေ၀းခဲ့ျပီ။ ဘ၀ရဲ့ ေပးလာတဲ့ အေျခအေနကို လက္ခံျပီး ေပ်ာ္ပိုက္ေအာင္ၾကိဳးစားရင္း အသားတက်ျဖစ္လာခဲ့။ မွတ္မွတ္ရရျဖစ္ခဲ့တဲ့ ရွမ္းျပည္ေျမာက္ပိုင္းရဲ့ စူးစူးရွရွ ေဆာင္းညေတြ။ ပိန္းပိတ္ေနတဲ့ အျဖဴေရာင္ ႏွင္းျမဴတံတိုင္းၾကီးကို တုိးခြဲျပီး ေလ်ာက္ခဲ့ရတဲ့ ေကြ႕ေကြ႕ေကာက္ေကာက္ လွလွပပ လမ္းကေလးေတြ။ ထင္းရူးရနံ႕၊ ႏွင္းဆီရနံ႕၊ ႏွင္းရဲ့ရနံ႕ ေရာယွက္လို႕။ ရွမ္းျပည္ေဆာင္းနဲ႕ ခ်စ္က်ြမ္း၀င္ခဲ့ျပန္တယ္။ အဲဒီမွာပဲ “သင့္အိမ္ေပၚတြင္ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာ ေရာက္ေစေသာ၀္” ဆိုတဲ့ ကယ္ရိုဆင္းဂင္း ဂီတေတြနဲ႕ ရင္ခုန္ခဲ့ရဖူးတယ္။

အဲဒီေနာက္ ရိပ္ခနဲ ရိပ္ခနဲ ျဖတ္သြားခဲ့တဲ့ တျခားတျခားေသာ အမွတ္တရ ေဆာင္းရက္ေတြ။

ပီကင္းရဲ့ ေဆာင္း၊ ျမဴးနစ္ရဲ့ ေဆာင္း၊ ဗီယင္နာရဲ့ ေဆာင္း၊ တီဟီရန္ရဲ့ေဆာင္း၊ ကိုင္ရိုရဲ့ေဆာင္း၊ ဘန္ေကာက္ရဲ့ေဆာင္း၊ ဟားခါးရဲ့ ေဆာင္း၊ ျပင္ဦးလြင္ရဲ့ ေဆာင္း၊ အညာေျမရဲ့ေဆာင္း ..... ေနာက္ျပီး ကိုယ့္အတြက္ မရိုးႏိုင္တဲ့ ရန္ကုန္ရဲ့ ေဆာင္းရက္ေတြ....။ ပူေႏြးလာတဲ့ ကမၻာၾကီးေၾကာင့္ အရင္ကလို မေအးျမႏိုင္ေတာ့ေပမဲ့ ရန္ကုန္ေဆာင္းဟာ မနက္ခင္း အိပ္ယာထမွာေတာ့ သူတတ္ႏိုင္သေလာက္ ကပိုကရိုေလး လွေနတုန္းပါပဲ။

ဒီ ေဆာင္းရက္ေတြမွာ

ႏွင္းျဖဴျဖဴေတြ သိပ္လွေနတတ္လို႕.....

ႏွင္းဆီပန္းကေလးေတြေတာင္ အေသြးအေရာင္ပိုေတာက္ေနတတ္လို႕....

တံဆိပ္ေခါင္းကပ္ထားတဲ့ ဆုမြန္ေကာင္းလွလွေလးေတြ ေရာက္ေရာက္လာတတ္လို႕
( အခုေတာ့ အီးေမးလ္နဲ့ေပါ့)

မိသားစု မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြၾကား ခ်စ္ခင္မွဳေတြပိုျပီး ေႏြးေထြးလာတတ္လို႕ ....

ဒီဇင္ဘာ ေဆာင္းရက္ေတြကို က်မ သိပ္ခ်စ္ပါတယ္။ ဘ၀ရဲ့ အမွတ္တရကေလးမ်ားစြာကို သိမ္းဆည္းႏိုင္ခဲ့တဲ့ ေဆာင္းကာလေပါင္းမ်ားစြာအတြက္ အျမဲလြမ္းတသသလည္း ျဖစ္ေနမိမွာပါ။

ငယ္ငယ္ကတည္းက မႏွင္းျဖဴနဲ႕ လူပုကေလး ၇ေယာက္ ( Snow White and Seven Dwarfs) ပံုျပင္ကို သိပ္ၾကိဳက္ခဲ့တာေပါ့။ ေရြးခ်ယ္ခြင့္မ်ားရိွခဲ့ရင္ က်မ အလွဆံုးလို႕ထင္တဲ့ ဒီဇင္ဘာလမွာ (မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့မွန္းသိေပမဲ့) ေမြးဖြားခဲ့ခ်င္သလို ဘ၀ကိုစြန္႕ခြာခ်ိန္မွာလည္း ဒီလိုပဲ ေအးခ်မ္းတဲ့ ဒီဇင္ဘာလေလးပဲ ျဖစ္ေနေစခ်င္ပါတယ္ေလ။ ခ်စ္သူခင္သူေတြကို စြန္႕ျပီး ေလာကၾကီးထဲက လက္ဗလာနဲ႕ ထြက္သြားရတဲ့အခ်ိန္မွာ ႏွင္းပြင့္ေလးေတြေတာ့ ေဘးနားမွာ အေဖၚအျဖစ္ ရိွေနေစခ်င္ေသးတယ္။ လူဆိုတာ ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္နဲ႕ အသက္ရွင္ၾကတာ မဟုတ္လား။

မိုးစက္ပြင့္

(ပံုေတြကို ဒီက ယူပါတယ္)