ေက်းလက္အညာ မဂၤလာပြဲ

ဆက္ဆက္လာပါေနာ္ လို႕  ဖိတ္ထားတဲ့ ေမာင္ငယ္ေလးတေယာက္ရဲ့ မဂၤလာပြဲကို က်မတို႕   တအုပ္စုလံုး တက္ညီလက္ညီ ခ်ီတက္ခဲ့ၾကတယ္။  ရံုးပိတ္ရက္လဲ ျဖစ္တာမို႕  စုစုေပါင္း ၇ေယာက္။

ခရီးက မနီးလွပါ။  နာရီေတာ္ေတာ္ၾကာ ကားစီးျပီးမွ ေညာင္ဦးဇက္ဆိပ္ကို ေရာက္ခဲ့ၾကပါတယ္။  ဇက္ေစာင့္ေနၾကတဲ့ ကားၾကီးကားငယ္ေတြ၊  ျမစ္ကမ္းနားက အေရာင္စံုတဲ့ ေလွ သမၼာန္ ကေလးေတြ ၊  သဲေသာင္စပ္က စိမ္းစိမ္းစိုစို သီးႏွံစိုက္ခင္းေတြ၊ ျမင္ေနက်ေပမဲ့ က်မအတြက္  မရိုးႏိုင္တဲ့ ျမင္ကြင္း ကေလးတခုပါ။   ခပ္ေ၀းေ၀းမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အရွည္ဆံုး  ျဖစ္လာမဲ့  ဧရာ၀တီျမစ္ကူးတံတား (ေညာင္ဦး)ရဲ့  တည္ေဆာက္မွဳ တပိုင္းတစကို ျမင္ေနရပါေသးတယ္။ ဒီတံတားၾကီးျပီးရင္ေတာ့ ဇက္ကူးတာေတြ ေစာင့္ရတာေတြ ရိွေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။  ဧရာ၀တီကေတာ့ ဒီ ျဖစ္တည္မွဳေတြ အားလံုးကို မသိက်ိဴးက်ြန္ ဥေပကၡာျပဳရင္း ျငိမ္သက္မ်က္လႊာခ်လို႕။  ဒီ ဧရာ၀တီကို ကူးၾကရဦးမယ္ေလ။

ကားေတြၾကပ္ေနတာမို႕   အနီးဆံုး ဇက္တေခါက္မွာ  က်မတို႕ကားကေလး လိုက္ခြင့္မသာပါဘူး။  ေစာင့္ရင္း အခ်ိန္မပုပ္ခ်င္တာမို႕  လူခ်ည္းပဲ စင္းလံုးငွား သမၼာန္နဲ႕  ကူးခဲ့ၾကပါတယ္။  မိနစ္ ၂၀ၾကာ ခရီးအတြက္ ပံုမွန္ေစ်း ၁၂၀၀၀ တဲ့။  ျမစ္ျပင္က်ယ္ကိုေရာက္ေတာ့ ရြက္လႊင့္ေနတဲ့ နာ၀ါေလွကေလးေတြကို ျမင္ရျပန္တယ္။  ကမ္းစပ္မွာတုန္းက တည္ျငိမ္လွတယ္လို႕ ထင္ရတဲ့ ျမစ္ေရျပင္ကလည္း ခုေတာ့ လိွဳင္းၾကက္ခြပ္ေလးေတြ တလွဳပ္လွဳပ္၊ လိွဳင္းတံပိုးေလးေတြ တထန္ထန္နဲ႕။

တံတားတည္ေဆာက္ေရးကို ဒီလို အနီးကပ္ ျမင္ခဲ့ရတယ္။

ဒါက တံတား လုပ္ငန္းခြင္ရဲ့ အေ၀းျမင္ကြင္း။

ျမစ္ကမ္းနားမွာေတာ့  ေရခ်ိဴးသူ၊ အ၀တ္ေလ်ွာ္သူေတြနဲ႕  စည္စည္ကားကား။

ျမစ္ကမ္းဆိပ္မွာ ေလွကေလးေတြ အစီအရီ ထိုးဆိုက္ထားပံုက ခ်စ္စရာ။

ဒါနဲ႕ပဲ ပခုကၠဴဆိပ္ကမ္းကို ေရာက္ခဲ့ျပန္ပါေရာ။  ျမိဳ႕ထဲေရာက္ဖို႕  ဆိုက္ကား၊ ျမင္းလွည္း၊ ေထာ္လာဂ်ီ ၾကိဳက္ရာေရြးျပီး စီးႏိုင္တယ္။   အေတြ႕အၾကံဳလည္းရ၊ ပါတ္၀န္းက်င္ထိ္မ္းသိမ္းေရးလည္းျဖစ္ေအာင္ ျမင္းလွည္းပဲစီးရေအာင္လို႕  အၾကံေပးလိုက္မိတယ္ (တိရိစၦာန္ညွင္းပန္းႏိွပ္စက္ေရးနဲ႕ေတာ့ ျငိေကာင္း ျငိႏိုင္တယ္:-)) ျမိဳ႕ထဲကို စီးတဲ့သူ ငါးေယာက္အတြက္ ၁၅၀၀ တဲ့။

 ဇက္ဆိပ္နဲ႕  ျမိဳ႕အၾကားမွာ ခုထိက်န္ေနတဲ့  (အုဌ္ရိုးမင္းလမ္း) ၾကီးကိုေတြ႕ရတယ္။  ေရွးဘုရင္ေတြ ေဖာင္ေတာ္ဆင္းတဲ့လမ္းလို႕  ေျပာပါတယ္။  တခ်ိဴ႕ေနရာမွာ ေပါင္းမိုးနဲ႕ အေဆာင္ ကေလး ေတြလည္းရိွတယ္။ အေထာက္ေတာ္ေတြ နားေနတဲ့အေဆာင္လို႕  ျမင္းလွည္းသမားက ေျပာျပပါတယ္။   မွတ္မွတ္ရရ အုဌ္ရိုး မုခ္၀နားက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလး နံမည္က “မိုးစက္ပြင့္” တဲ့။ တိုက္ဆိုင္မွဳ အတြက္ ျပံဳးမိတယ္။ စပ္စုတတ္တဲ့ က်မတို႕အဖြဲ႕က ဒီျမင္း ဘယ္ေလာက္တန္လဲဆိုေတာ့ သံုးသိန္း တဲ့။ အစာဖိုးက တရက္ ၁၅၀၀ ကေန ၂၀၀၀ က်တယ္တဲ့။ ျမင္းခြာသံေလးက စည္းခ်က္ညီညီေလးနဲ႕  နားေထာင္လို႕  ေကာင္းေနတယ္။

ပခုကၠဴက သမိုင္းရိွတဲ့ ျမိဳ႕ကေလးပါ။ ျမိဳ႕အမည္နဲ႕ပါတ္သက္လို႕   မင္းသမီးတပါး ကေလးေမြးတာနဲ႕ ပါတ္သက္ျပီး “သားထုတ္ကူ”ကေန ကာလေရြ့ေလ်ာျပီး “ပခုကၠဴ” ျဖစ္လာတယ္လို႕  ၾကားဖူးတယ္။ ဂင္းနစ္စံခ်ိန္၀င္တဲ့ ကမၻာ့အံဖြယ္ ၇ထပ္ “တံကဲ”  ရိွတဲ့ျမိဳ႕လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီတံကဲက လက္ရာေျမာက္လွ တဲ့  သစ္ထြင္း အႏုပညာပါ။ သစ္လံုးတလံုးထဲကို ကႏုတ္(၇)ထပ္၊ ဇာတ္ေတာ္ဆယ္ဘြဲ႕ ေကာ္မသံုးဘဲ ထြင္းထုထားတာမို႕  ရင္သပ္ရွဳေမာ ျဖစ္ခဲ့ရဖူးပါတယ္။  ဧရာ၀တီ အေနာက္ကမ္းျမိဳ႕ေတာ္ ဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္အသစ္ၾကီးလည္း ေတြ႕ခဲ႕ရတယ္။  ဆန္ပြဲရံုအပါအ၀င္ အေရာင္းအ၀ယ္ လုပ္ငန္းမ်ိဴးစံုနဲ႕   စီးပြားေရး ေတာ္ေတာ္ ေကာင္းၾကတာ ကိုေတာ့ သတိထားမိတယ္။  သူ႕ရဲ႕    down side ကေတာ့ HIV/AIDS ေ၀ဒနာရွင္ေတြ  အေရအတြက္အားျဖင့္ ရာခိုင္ႏွဳန္းအားျဖင့္ ေတာ္ေတာ္မ်ားၾကတာပါပဲ။

ပခုကၠဴျမိဳ႕ထဲ လွည့္ပတ္ျပီး တနာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ကားေရာက္လာတာနဲ႕  ခရီးဆက္ၾကပါတယ္။  ရြာကေလးက ေနာက္ထပ္ နာရီ၀က္ေလာက္ ကားေမာင္းရပါေသးတယ္။  ေက်းလက္ရဲ့ အေငြ႕အသက္ကေလးေတြကို ခံစားမိၾကပါျပီ။ တမာပင္တန္း၊  သဲေခ်ာင္းနဲ႕ လက္ယက္တြင္းကေလးေတြ၊ ကြင္းျပင္က်ယ္ကို ျဖတ္တိုက္လာတဲ့ လတ္ဆတ္ တဲ့ေလ၊  လူတစ္ဖက္စာမကတဲ့ မန္က်ည္းပင္ၾကီးေတြ၊ ထူထူထဲထဲ အုတ္တံတိုင္းေတြ။  က်မတို႕အဖြဲ႕ကို သတို႕သားမိသားစုက ၀မ္းသာအားရ ၾကိဳဆိုၾကပါတယ္။  ေက်းလက္ဓေလ့က ဧည့္သည္ဆိုရင္ သိပ္ခ်စ္ၾကခင္ၾကတာ မို႕လား။  ေနစရာအိမ္တလံုးသီးသန္႕အျပင္၊  လက္ႏိွပ္ေရတြင္းကို တာရပတ္စေတြကာလို႕   အေရးေပၚေရခ်ိဴးခန္းလုပ္ေပးထားတယ္။  ေရခ်ိဴးေတာ့လဲ အေဒၚၾကီးေတြက  ခ်ိဴးေရ လာလာႏွိပ္ေပးၾကလို႕  အားနာစြာ တားထားရတယ္။

ျခံ၀င္းကေလးထဲမွာ ထမင္းခ်က္သူ၊  မဏၳပ္ေဆာက္သူ၊ အခန္းအနားျပင္သူ စသျဖင့္ ကိုယ္စီ အလုပ္ရွဳပ္ ေနၾကေလရဲ့။  ရြာရွဳခင္းေလးေတြ ၾကည့္ရေအာင္ ေရမိုးခ်ိဴးျပီး ညေနေစာင္းကေလးမွာ က်မတို႕ လမ္းေလ်ွာက္ ထြက္ခဲ့ၾကတယ္။  ရြာထဲက ညီမငယ္ေလးေတြက အေဖၚလိုက္ေပးၾကတယ္။  အိမ္ေျခ၈၀ ေလာက္ပဲရိွတဲ့ ဒီရြာကေလးမွာ ႏွစ္ေပါင္း၁၀၀ေက်ာ္က ေက်ာင္းနဲ႕  ဘုရားနဲ႕  အခိုင္အမာ။   ယူအင္နဲ႕  အိုင္အဲန္ဂ်ီအို တခ်ိဴ႕က ဒီရြာကေလးမွာ စီမံကိန္းရိွေနတယ္။ ရြာနဲ႕ ပူးေပါင္းျပီး စာၾကည့္တိုက္၊ မိုးေရေလွာင္ကန္၊ ေဆာက္လက္စ ေန႕ကေလးထိန္းေက်ာင္း ေတြနဲ႕။  လြန္ခဲ့တဲ့ ၅ႏွစ္ေက်ာ္က ထူေထာင္ခဲ့တဲ့ ရြာရံပံုေငြကလည္း တေျဖးေျဖး ပြားလာတာ သိန္း၃၀ေက်ာ္ေတာင္ ရိွေနျပီဆိုပဲ။  ေကာ္မတီရဲ့ ထက္ျမက္တဲ့ တက္ၾကြတဲ့ ကိုယ္က်ိဴးမရွာတဲ့ အရည္အခ်င္းေတြေၾကာင့္လို႕ဆိုရပါမယ္။  တခ်ိဴ႕ရြာေတြမွာေတာ့ စီမံကိန္းလဲျပီး၊  ေငြေရာ ပစၥည္းေရာ ဘာတခုမွ အဖတ္တင္ မက်န္ခဲ့တာမ်ိဴး အမ်ားၾကီးပါ။

ေမွာင္စပ်ိဴးလာတာနဲ႕   တီး၀ိုင္းသံေတြ ၾကားရပါတယ္။  ညေနက လမ္းေလ်ာက္ဖို႕အေဖၚလိုက္ေပးတဲ့ ညီမေလးက ညက် ဆက္ဆက္ လာအားေပးဦးေနာ္- သမီးနံပါတ္က ၂၃ ဆိုလို႕    က်မတို႕အဖြဲ႕   မဏၼပ္ထဲက ေဒါင့္တေဒါင့္မွာ ေနရာယူလိုက္ၾကပါတယ္။  ရြာထဲက ကေလးလူၾကီး အကုန္ အားေပးၾကတာ ေတြ႕ရပါတယ္။  ရြာဆိုလို႕  မိုႏိုေတြ ၾကားရလိမ့္မယ္ထင္ထားတာ။ ၀တ္ထားၾကပံုက အလန္းစား။ ဆိုလိုက္ၾကတဲ့ သီခ်င္းေတြကလည္း အကုန္လံုး ေခတ္ေပၚ စတီရီယိုေတြခ်ည္းပါဘဲ။  အားလံုးက သူတို႕ကိုယ္သူတို႕   ယံုၾကည္ခ်က္ အျပည့္နဲ႕   ဆိုသြား ၾကတာေတြ႕ရပါတယ္။  ကီးေအာက္ ကီးေၾကာင္တဲ့ သံုးေလး ေယာက္ကလြဲလို႕   လူသံုးဆယ္ေက်ာ္မွာ လူတိုင္းနီးပါးဟာ  ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ ဆိုသြားၾကပါတယ္။ တခ်ိဴ႕ ဆို အံ့အားသင့္ေလာက္ေအာင္ ေကာင္းၾကပါတယ္။  ထူးထူးျခားျခား  စတီရီယိုမဟုတ္တဲ့ “ဂႏၳ၀င္ေမေမ၊ ဂရုဏာေမေမ၊ ေကာင္းကင္ေမေမ”  ဆိုတဲ့ စာသားပါတဲ့သီခ်င္းကိုေတာ့ ေလးေယာက္ထက္မနည္း ျပန္ဆိုသြားတာ ျမင္ရေတာ့ ဒီသီခ်င္းက ဒီရြာေလးရဲ့ ေဖးဘရိတ္ပဲထင္ပါရဲ့ လို႕  ေတြးမိပါတယ္။

သတို႕သမီးက ရွစ္မိုင္ေလာက္ေ၀းတဲ့ ရြာမွာ ေနပါတယ္။  ညကိုလာဧည့္ခံျပီး ၁၀နာရီေလာက္မွာ ျပန္သြားပါတယ္။  မနက္ေစာေစာ လာျပီး ဘုန္းၾကီးဆြမ္းေက်ြးမယ္။  ေနနဲနဲျမင့္ရင္ သတို႕သားက မိန္းကေလးအိမ္မွာ ကန္ေတာ့ပြဲနဲ႕ သြားေတာင္းရမယ္ တဲ့။ က်မတို႕အတြက္ေတာ့ မၾကံဳစဖူး ထူးျခားတဲ့ အစီအစဥ္ကေလးေတြပါဘဲ။  မနက္ငါးနာရီအမီ ထၾကပါတယ္။  သတို႕သမီးက သတ္မွတ္ခ်ိန္ (မနက္ေလးနာရီခြဲအထိ) ေရာက္မလာ ေသးပါဘူး။  သတို႕သားက လမ္းမထက္မွာ တေမ်ွာ္ေမွွ်ာ္နဲ႕။  ဘုန္းၾကီးေတြက ၾကြလာျပီဆိုေတာ့ သူ႕မ်က္ႏွာက ညိဳသထက္ညိဳလာပါေတာ့တယ္။ “ေျခမကိုင္မိ လက္မကိုင္မိ” ဆိုတာ ဒါမ်ိဴးထင္ပါရဲ့။  ရြာဆိုေတာ့ ဖုန္းဆက္ေမးလို႕လည္းမရ။  ဆိုင္ကယ္နဲ႕  ဆက္သားလႊတ္ျပီး စံုစမ္းရေတာ့သကိုး။ Run Away Bride  မ်ား ျဖစ္သြားျပီလားေပါ့ :-) ။ သတို႕သား အေမေတာင္ စိတ္ပူျပီး မ်က္ရည္ေလးေတြ တလည္လည္နဲ႕။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ မေရႊေခ်ာက ေရာက္လာပါတယ္။  ထင္တဲ့အတိုင္း အလွျပင္တာ နည္းနည္း ၾကာေနလို႕ပါတဲ့။  ဒုကၡ ဒုကၡ ဒါလဲ လွခ်င္တဲ့ ဒုကၡပဲ။

ဘုန္းၾကီးဆြမ္းကပ္ျပီးတာနဲ႕    ဧည့္သည္ေတြ တဖြဲဖြဲ ေရာက္လာပါတယ္။ က်မ မျမင္ရတာ ၾကာျပီျဖစ္တဲ့ မဏၼပ္အ၀င္၀မွာ လာသမ်ွဧည့္သည္တိုင္းအတြက္ ပန္းစည္းေသးေသးေလးေတြကို အပ်ိဴမေလးေတြက ကမ္းေပးတာ ေတြ႕ရတယ္။  လက္ဖြဲ႕ပစၥည္းေတြကို ေဒါင့္တေဒါင့္မွာ လက္ခံေနၾကတယ္။ တီး၀ိုင္းဆရာ ကလည္း  တခုတည္းေသာ တူရိယာျဖစ္တဲ့ သံစံုေအာ္ဂင္နဲ႕  သီခ်င္းမ်ိဴးစံုကို လက္စြမ္းျပ တီးခတ္ေနေလရဲ့။ သတို႕သားကိုလည္း ပရိသတ္ ပြဲေတာင္းၾကလို႕  သီခ်င္းတပုဒ္ ဆိုတာေတြ႕ရတယ္။  သတို႕သမီးနဲ႕  စံုတြဲ သီခ်င္းဆိုေပးပါဦးလို႕  ေတာင္းဆိုၾကတဲ့အခါမွာေတာ့  သူမက သီခ်င္းမဆိုတတ္သူမို႕   ေနာက္ခံ အဆိုေတာ္ရဲ့ သီခ်င္းသံနဲ႕ အတူ  စင္ေပၚ တက္ရပ္ ေပးရ ပါေသးတယ္။  အားလံုးေပ်ာ္ဖို႕က အဓိက လို႕ပဲ ခံယူ ထားၾကပံု ေပၚပါတယ္။  အလွည့္က်ရင္ မႏြဲ႕စတမ္း တဲ့။ က်မလည္း အားနာတတ္သူပီပီ အဖြဲ႕ကိုယ္စား တာ၀န္ေက်  တညလံုး က်က္ထားတဲ့ သီခ်င္း တပုဒ္ ဆိုခဲ့ရပါေသးတယ္။ (ႏွစ္ကိုယ္တူ ခ်စ္သမွ်) တဲ့။   ေကာင္းသလားေတာ့ မေမးနဲ႕  ။ သိပ္ေကာင္းပါတယ္ကြယ္ (စိတ္ပ်က္ဖို႕)  ......။

မနက္ ကိုးနာရီေလာက္က်ေတာ့ သတို႕သမီးအိမ္ကို ကန္ေတာ့ပြဲအျပည့္အစံုနဲ႕   သြားျပီး ေတာင္းရမ္း ၾကရပါတယ္။  အရပ္မသင့္လို႕ဆိုလား အိမ္ထဲ တိုက္ရိုက္မ၀င္ဘဲ  အိမ္ကိုေက်ာ္ျပီးမွ ငါးမိနစ္ေလာက္ ေျခလ်င္ေလ်ာက္ျပီး ၀င္ၾကတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ထူးဆန္းေပစြ။ သတို႕သမီးအသိုင္းအ၀ိုင္းကို အဲဒီအိမ္မွာပဲ ဧည့္ခံပါတယ္။ ေန႕လည္စာ အေက်ြးအေမြးက ႏွစ္အိမ္စလံုးမွာ ရိွပါတယ္။  ဧည့္သည္ေတြကလည္း အားရပါးရ လက္နဲ႕ နယ္လို႕  ျမိန္ေရယွက္ေရ ဗိုက္ေခြးနမ္းမတတ္ စားၾကတယ္လို႕  ေျပာရမွာပါဘဲ။  ဇြန္းသံ ခက္ရင္းသံ မဆူညံေတာ့ဘူးေပါ့ေလ။

ဒီလိုနဲ  ပန္းကံုးစြပ္တာမပါ၊ လက္စြပ္လဲတာမပါ၊ သတို႕သား သတို႕သမီး ဂုဏ္ပုဒ္ေတြ ရြတ္ျပမဲ့ ၾသဘာစာ ဖတ္တာ မပါတဲ့ ရိုးရိုးရွင္းရွင္း ေက်းလက္ရိုးရာ မဂၤလာေဆာင္ကေလးတပြဲကို က်မတို႕  နဖူးေတြ႕ ဒူးေတြ႕ တက္ေရာက္ခဲ့ရပါတယ္။

က်မတို႕အဖြဲ႕ကေတာ့ ႏွစ္ရက္အတြင္း ေက်ြးသမ်ွကို ဗိုက္ကားေအာင္စားခဲ့ၾကပါတယ္။  ၾကက္သား၊ ၀က္သားအိုးၾကီးခ်က္၊ ပဲႏွပ္၊ ပဲတီခ်ဥ္၊ ငရုပ္သီးေၾကာ္၊ ဆဲ့ႏွစ္မ်ိဴးဟင္းခ်ိဴ၊ အစိမ္းေၾကာ္။  ေန႕လည္ခင္း ေရာက္ေတာ့ က်မတို႕ ျပန္ဖို႕ျပင္ဆင္ၾကပါတယ္။“တညေလာက္ ထပ္အိပ္ပါဦးလား” “တရက္ေလာက္ ထပ္ေနပါဦးလား” “ျမန္လိုက္တာ”    “အခုလိုလာတာ ေက်းဇူး အရမ္း တင္ပါတယ္” “ေနာက္လာခဲ့ဦးေနာ္”  လို႕   လူတိုင္းက အျပံဳးေလးေတြ ကိုယ္စီနဲ႕   ေျပာၾကပါတယ္။ က်မတို႕ကလည္း  ေနခ်င္ပါေသးေၾကာင္း၊  ေနာက္လဲ အခြင့္ၾကံဳရင္ လာဦးမွာျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပီး ဧည့္၀တ္ေက်လွတဲ့ ရြာကေလးနဲ႕   ရြာသားေတြကို အျပံဳးနဲ႕ လက္ျပ ႏွဳတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္။ 

အျပန္မွာ ဇက္က ခ်က္ျခင္း တက္ခြင့္ၾကံဳ တဲ့အတြက္ ျမန္ျမန္ေလးဘဲ ျမစ္ကူးခဲ့ၾကရပါတယ္။  ဒါေတာင္မွ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အေမွာင္ထုလႊမ္းျခံဳေနခဲ့ျပီ။  အိမ္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေမ့က်န္ခဲ့တဲ့ အိပ္ေဆာင္ ေရဒီယိုေလးကို ကမန္းကတန္းဖြင့္လိုက္ေတာ့ ၀မ္းသာစရာသတင္းက အဆင္သင့္ေစာင့္ၾကိဳေနခဲ့။  အားလံုးရဲ့ ပီတိေတြ အေပ်ာ္ေတြ အျပံဳးေတြ အားမာန္ေတြ ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ေတြက ကိုယ့္ကိုပါ တမုဟုတ္ခ်င္း ကူးစက္လာခဲ့။  ဒါေပမဲ့ - ဒါေပမဲ့ လို႕  ေျပာရေတာ့မွာပဲ။  အလြန္အက်ြံ စားေသာက္ထားတဲ့  ၀မ္းဗိုက္က ရစ္ရစ္နာျပီး ဒုကၡေပးခဲ့တာမို႕   အိပ္ခန္းနဲ႕  အိမ္သာၾကား မေရတြက္ႏိုင္ေအာင္ အေခါက္ေခါက္ အခါခါေျပးရင္း ကုတင္ေပၚအားကုန္ျပီး ပံုလ်က္သား က်ခဲ့ရတာလည္း ကိုယ့္အတြက္ ေက်းလက္အညာ မဂၤလာပြဲေလးရဲ့ မေမ့ႏိုင္စရာ အမွတ္တရမ်ားအားလံုးထဲက အမွတ္တရ ကေလးတခုဘဲ ျဖစ္ေတာ့သည္။

မိုးစက္ပြင့္

  ( p.s-   ေလာေလာဆယ္ေတာ့ မ်က္တြင္းေလး ေဟာက္ပက္နဲ႕.....)