ပန္ေတာ္က်

“ဟိ..ဟိ.........ခ်မ္းတယ္...ခ်မ္းတယ္...၀ူး“

“ဗြမ္း“   “ဗြမ္း”

“ခစ္..ခစ္..ခစ္...ခြိခြိခြိ...ဟိ”

ခုန္ဆြ ခုန္ဆြနဲ႕   ေရကန္ကိုပတ္ေျပးရင္း အတူတူေရခ်ိဴးရင္း ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကတဲ့ ၆ႏွစ္အရြယ္ကေလးမေလး ႏွစ္ဦးကေတာ့  သူေဌးၾကီး ပရာဆပ္ရဲ့ တဦးတည္းေသာ သမီးကေလး “ေဒ၀ီ” နဲ႕   သ႕ူသူူငယ္ခ်င္းမကေလး “ခ်မ္ကီး”တို႕ ျဖစ္ပါတယ္။    ေဒ၀ီက ေရေအးေအးေလးေတြကို ေရခြက္နဲ႕  ခပ္ယူျပီး ခ်မ္ကီးကို ရႊဲရႊဲစိုေအာင္ ပက္ျဖန္း က်ီစယ္ေနသလို ခ်မ္ကီးကလဲ  သူမ လက္ခုပ္နဲ႕  ပံုးထဲက ေရေတြကိုခပ္ပက္ျပီး တံု႕ျပန္ ေရတိုက္ပြဲ ႏႊဲေနျခင္းျဖစ္သည္။  ေရစက္ ေရေပါက္ေလးေတြက ႏူးညံ့တဲ့ သူတို႕ အသားေလးေတြေပၚမွာ ႏွင္းသီး ႏွင္းစက္ ကေလး ေတြလို ကပ္တြယ္ ေနၾကသည္။ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္လံုးရဲ့ မ်က္၀န္းေတြက အျပစ္ကင္းေသာ ေပ်ာ္ရြင္မွဴေတြႏွင့္ စိုလက္ လို႕ ေနၾကသည္။ သူတို႕က သိပ္ခ်စ္ၾကတဲ့ ကစားေဖာ္ သူငယ္ခ်င္း ေတြျဖစ္သည္။ သူတို႕ကိုၾကည့္ရတာ ဥယ်ာဥ္ထဲက မနက္ခင္း ႏွင္းရည္ျဖန္းထားတဲ့ ပန္းရိုင္းကေလး ႏွစ္ပြင့္ပမာ။

 ခ်မ္ကီး အေမက ပရာဆပ္ မိသားစုရဲ့ အိမ္အလုပ္သမားေတြထဲက တေယာက္ျဖစ္သည္။ မကြယ္လြန္ခင္က ခ်မ္ကီး အေဖလည္း ဒီအိမ္ရဲ့ မာလီ အျဖစ္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ လုပ္ခဲ့တာမို႕   လူယံုေတြလိုျဖစ္ေနသည္။ ဒီမိဘႏွစ္ပါးရဲ့ သမီးကေလး ခ်မ္ကီးကလည္း ပရာဆပ္အိမ္ရဲ့ ငယ္ေမြးျခံေပါက္ လိမၼာေရးျခားရိွတဲ့ မိန္းကေလးတေယာက္ ျဖစ္သည့္ျပင္ “ေဒ၀ီ” နဲ႕ သက္တူရြယ္တူလဲျဖစ္သည္မို႕   အထူးအခြင့္အေရး ရေနေလသည္။  သူတို႕  ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ ဘ၀ေပး အေျခအေနက မိုးနဲ႕ ေျမ ကြာျခားေပမဲ့ သူတို႕ၾကားက ခင္မင္မွဴက  ဘယ္လိုမွ ထိခိုက္ျခင္း မရိွေပ။

မနက္ခင္းမ်ားမွာဆို သူတို႕ ႏွစ္ေယာက္ ပန္းျခံထဲမွာ တူတူေဆာ့ကစားရင္း ေရာင္စံုပန္းပြင့္ လွလွ ကေလးမ်ားကို ခူးဆြတ္ ေဆာ့ကစား တတ္ၾကသည္။  ညေနေစာင္းမ်ားမွာဆို  ေဒ၀ီက သီခ်င္းဆိုရင္း ခ်မ္ကီးက တကယ့္ ကေခ်သည္မိန္းမၾကီးမ်ားကို အတုခိုးျပီး ဖန္လက္ေကာက္ ကေလးမ်ား အခ်င္းခ်င္း ထိခတ္ျပီး တခ်ြင္ခ်ြင္ အသံျမည္ေအာင္ လွည့္ပတ္ က ေလ့ရိွသည္။  ခ်မ္ကီးတို႕ အိမ္မွာ ဖုတ္တဲ့ ဂ်ံဴမုန္႕ကို ေဒ၀ီက ႏွစ္သက္ခံုမင္သလို သူမရဲ့ လွပေပမဲ့ ၀တ္ဖို႕မလိုေတာ့တဲ့ အ၀တ္အစားတခ်ိဴ႕ကိုလည္း ခ်မ္ကီးကို ေပးပါရေစလို႕   သူ႕အေမကို ပူဆာတတ္သည္။  ေဒ၀ီရဲ့မိခင္ ရာေဟနား ကလည္း သေဘာေကာင္းသူ အမ်ိဴးသမီးၾကီးပီပီ သမီးရဲ့ဆႏၵကို ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴ သေဘာတူ ခဲ့သည္သာ ျဖစ္သည္။

********************

ခုႏွစ္ႏွစ္အရြယ္ေရာက္လာေတာ့  ေဒ၀ီိကို ဆရာမတေယာက္က အိမ္လာျပီး စာသင္ေပးသည္။  ပါဠိ၊ ကဗ်ာ၊ လကၤာေတြအျပင္၊ ေတးဂီတ နဲ႕   က်မ္းစာေတြ အစံု ျဖစ္သည္။  ခ်မ္ကီးကေတာ့ အေမ့ကိုကူရင္း မီးဖိုေခ်ာင္ ပညာေတြကို လက္ေတြ႕ဆည္းပူး ခဲ့ရေတာ့သည္။ သင္ယူ တတ္လြယ္ေသာ ခ်မ္ကီးတေယာက္ ႏွစ္အနည္းငယ္ အတြင္းမွာပင္ ပရာဆပ္တို႕   ေနာက္ေဖးမီးဖိုေခ်ာင္ရဲ့ စီမံခန္႕ခြဲမွဴပိုင္းမွာ အေရးပါ အရာေရာက္ေသာ မိန္းကေလးတေယာက္ ျဖစ္လာခဲ့ေတာ့သည္။  ေဒ၀ီနဲ႕   ခ်မ္ကီးတို႕   လြပ္လြပ္လပ္လပ္ ကစားခံုစားခ်ိန္ နည္းလာေတာ့သည္။  ဒါေပမဲ့ သူတို႕  ရဲ့ ရွားရွားပါးပါး ကိုယ္ပိုင္အခ်ိန္ ကေလးေတြမွာေတာ့ ပန္းျခံထဲမွာ အတူတူထိုင္ရင္း အေတြ႕အၾကံဳေလးေတြကို ဖလွယ္ၾကျမဲ ျဖစ္သည္။  ေဒ၀ီ ေျပာတတ္တဲ့ စကားေလးေတြက “ ဆရာမ ဒီးနာ ဒီေန႕သင္တဲ့ ဂီတသင္ခန္းစာေတြက သိတ္ခက္တာပဲကြယ္၊  ကိုယ္ကေတာ့ေလ ရာမာယန ဇာတ္လမ္းေတြ ဖတ္ရတာဘဲ ၾကိဳက္တယ္”  ဆိုတာမ်ိဴးေပမဲ့  ခ်မ္ကီးကေတာ့ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲက အိမ္ေစ မိန္းကေလးေတြ နေမာ္နမဲ့ ႏိုင္သည့္ အေၾကာင္း၊  သူမ တီထြင္စမ္းသပ္ခဲ့သည့္ ဂ်ံဴအဆာသြတ္ မုန္႕အသစ္ တမ်ိဴးအေၾကာင္း စသျဖင့္ မတူကြဲျပား ေနေပရာ  ၾကာလာေသာအခါ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္စလံုးမွာ တဦးကိုတဦး စိတ္မ၀င္စား ႏိုင္ေတာ့ေပ။ တေယာက္နဲ႕ တေယာက္ ကိုယ္နားမလည္တဲ့ ဘာသာစကား ေျပာေနတဲ့ သူစိမ္း ေတြလို ခံစားမိစ ျပဳလာေတာ့သည္။

ေဒ၀ီႏွင့္ မိခင္ ရာေဟနာက သူမတို႕ရဲ့ သင့္ေတာ္မည္ထင္တဲ့ အ၀တ္အစားအေဟာင္း လွလွေတြကို ခ်မ္ကီးတို႕ သားအမိကို မၾကာမၾကာ ေပးျမဲျဖစ္သည္။ အေဟာင္းဆိုေပမဲ့ သံုးေလးၾကိမ္သာ ၀တ္ရေသးသည္မို႕   သစ္လြင္ ေတာက္ပဆဲျဖစ္သည္။ ခ်မ္ကီးတို႕အတြက္ ပြဲေနပြဲထိုင္ ၀တ္လို႕ပင္ တင့္တယ္ေနေသးသည္။

********************

ဆဲ့သံုးႏွစ္ေရာက္ေတာ့ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္လံုး အပ်ိဴေဘာ္၀င္လာၾကသည္။  မၾကာမီပင္ အရပ္ေတြ ရွည္ထြက္လာျပီး ခႏၵာကိုယ္ အခ်ိဴးအစား က်နေျပျပစ္လာၾကသည္။  သူတို႕ ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ အလွက တဘာသာစီ။  ေဒ၀ီက ျဖဴျဖဴသြယ္သြယ္ ဖေယာင္းပန္းေလး တပြင့္လို ယဥ္ယဥ္ကေလး လွပျပီး ခ်မ္ကီးကေတာ့ ရိွဳက္ဖိုၾကီးငယ္ အသြယ္သြယ္ႏွင့္  ေျပျပစ္ဖြံ႕ထြားလာသည္။  အတန္ငယ္ညိဳေသာ အသားအေရမွာ ခ်မ္ကီးရဲ့ အလွကို မွိန္ေဖ်ာ့သြားေအာင္ မစြမ္းသာေခ်။  ပြင့္သစ္စ ၾကာပန္းလို လန္းဆန္း ထင္ရွားေသာ အလွမ်ိဴးဟု ဆိုႏိုင္သည္။

တစစႏွင့္ ေဒ၀ီမွာ သူေဌးအသိုင္းအ၀ိုင္းက သူငယ္ခ်င္းေတြ အမ်ားအျပားရလာတာမို႕    ခ်မ္ကီးနဲ႕   အေတာ္အတန္ ေ၀းကြာသြားသည္ဟု ဆိုႏိုင္သည္။ ခ်မ္ကီးကိုယ္တိုင္လည္း အိမ္မၾကီးကို အလုပ္ရိွမွသာ သြားေလ့ရိွျပီး မ်ားေသာအားျဖင့္ မက်မ္းမာေသာမိခင္ကိုယ္စား အလုပ္သမား တန္းလ်ားအိမ္ကေလး ဆီမွာဘဲ  တကုပ္ကုပ္ အလုပ္မ်ား ေနခဲ့ေတာ့သည္။  သူမတို႕    ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ ငယ္ဘ၀ နတ္သမီး ပံုျပင္ကေလးေတြ မွိန္ေဖ်ာ့ ေလ်ာ့ပါးလာသည္ဟုဘဲ ဆိုရေခ်မည္။

********************

ဒီကေန႕ကေတာ့  ေဒ၀ီရဲ့ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ျပည့္  ေမြးေန႕မဂၤလာ အခမ္းအနား ျဖစ္သျဖင့္ ပရာဆပ္တအိမ္လံုး ပ်ားပန္းခပ္မ်ွ အလုပ္မ်ားေနသည္။  ျပိဳးျပိဳးပ်က္ပ်က္ အဆင္တန္ဆာ အခန္းအနားေတြ၊  ေမြ႕ယာဖံု အေကာင္းစားေတြ၊  ႏွင္းဆီပန္းနဲ႕    စံပယ္ပန္းအိုးေတြက  စႏၵကူးအေမႊးနံ႕သာေတြႏွင့္အျပိဳင္။  ေဒ၀ီက တင့္တယ္ေျပျပစ္ေသာ အျဖဴေရာင္၀တ္စံု၊ ပုလဲႏွင့္စိန္ေရာယွက္ထားတဲ့ လည္ဆြဲ အဆင္တန္ဆာ လက္၀တ္ရတနာေတြနဲ႕  နတ္မိမယ္ ကေလးလို လွေနသည္။  ဧည့္သည္ေတြစံုလ်ွင္ သူမက  အသင့္ျပင္ ထားတဲ့ ၾကက္ေသြးေရာင္ ကတၱီပါ ဖံုထူၾကီးေပၚမွာထိုင္ျပီး  ၾကိဳးတပ္ဂီတ တူရိယာကို တီးခတ္ေဖ်ာ္ေျဖဦးမွာ ျဖစ္သည္။  ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ေစာေသးသည္မို႕   ပြဲမစခင္ ေစာစီးစြာေရာက္ႏွင့္ေသာ သူမ သူငယ္ခ်င္း လူကံုတန္ သမီးပ်ိဴတစုႏွင့္ တြတ္ထိုး ေနတုန္းျဖစ္သည္။

ခ်မ္ကီးတို႕ သားအမိကေတာ့ တျခားအိမ္ေဖၚမိန္းကေလးမ်ားကို ၾကီးၾကပ္ခါ  ညကတည္းကပင္  စားေသာက္ဖြယ္ရာမ်ိဴးစံုကို မနားမေန စီမံေနခဲ့ၾကသည္။   ဒီမနက္ေတာ့ ေစာေစာ လက္စသပ္ျပီး  ျပင္ဆင္ထားတာေတြ ျပည့္စံုမွဳရိွမရိွ စစ္ေဆးဖို႕သာ က်န္ေတာ့သည္။  လစ္ဟာခ်က္မရိွပါမွ သူမတို႕ သခင္မ ရာေဟနာ တေယာက္ ျပံဳးႏိုင္ ေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္ေပမည္။  အမွားတခ်က္ခံ၍မျဖစ္။ အစီအမံ အားလံုး စိတ္ေအးရမွ အိမ္ျပန္ ေရမိုးခ်ိဴးျပီး သပ္သပ္ယပ္ယပ္ ၀တ္ဆင္ကာ အခန္းအနားကို ဆက္လက္ ေဆာင္ရြက္ ရေပဦးေတာ့မည္။

ခ်မ္ကီးတေယာက္  မိမိ အိမ္တန္းလ်ားတြင္ ေရျပန္ခ်ိဴးျပီး ဒီပြဲမွာ ဘာ၀တ္ရင္ ေကာင္းမလဲလို႕ စဥ္းစားေနမိသည္။  လြန္ခဲ့ေသာသံုးလေလာက္က ေဒ၀ီေပးထားတဲ့ အျပာႏုေရာင္ျခံဴလႊာထည္ကေလးကို သတိရသြားသည္။  ေရလိွဳင္းျပာေရာင္ ကေလးမို႕  ယဥ္သည္။  သူမ အသားေရာင္ႏွင့္လဲ ေျပျပစ္သည္။  ညစ္ေပေအာင္ အလုပ္လုပ္စရာမလိုပဲ ၾကီးၾကပ္ရံု ဧည့္ခံရံုသာမို႕   ဒီေန႕၀တ္ဖို႕ သင့္ေလ်ာ္သည္ဟု သူမဖာသာ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။  ၀တ္စားျပင္ဆင္ျပီးေတာ့လည္း မွန္ထဲက ကိုယ့္ရုပ္သြင္ကို မဆိုးဟု မွတ္ခ်က္ခ် လိုက္သည္။  အေမက ခ်မ္ကီးကို လွသည္ဟု ခ်ီးက်ဴးျပန္ေတာ့ ရွက္သလိုလိုပင္ ျဖစ္မိေသးသည္။ 

ဧည့္ခန္းမွာ ေဒ၀ီတို႕  သူငယ္ခ်င္းတသိုက္ ခိုးခိုးခစ္ခစ္ ရယ္ပြဲဖြဲ႕ေနၾကဆဲ။  သူတို႕စားေနေသာ အခ်ိဴမုန္႕မ်ားက  ကုန္လုနီးေနျပီ။  အေမက ခ်မ္ကီးကို မုန္႕သြားျဖည့္ေခ်ဟု ခိုင္းေတာ့ သူမ မသြားခ်င္ေပ။  ဒါေပမဲ့ အေမ့ကို ျငိဳျငင္တဲ့စကား သူမေျပာခ်င္တာမို႕  မုန္႕ဗန္းကို ပိုက္ျပီး ဧည့္ခန္းဆီသို႕  လာခဲ့သည္။   သူမ ဧည့္ခန္းကို ေျခခ်လိုက္သည္ႏွင့္ ထူးဆန္းစြာ ကေလးမတသိုက္ ျငိမ္သက္သြားခဲ့သည္။  ခ်မ္ကီးကို ျမင္ဖူးေပမဲ့ ဒီလို ျပင္ျပင္ဆင္ဆင္ လွလွပပ အသြင္မ်ိဴး သူတို႕တခါမွ မေတြ႕ဖူးခဲ့ေခ်။  အခုေတာ့ သူမက ဧည့္ခန္းေဆာင္ထဲကို ေငြလမင္းလို က်က္သေရရိွစြာ ျပဴ၀င္းထြက္ေပၚလာသျဖင့္  ေတးဆိုေနေသာ ငွက္ငယ္မေလးမ်ား အသံတိတ္ ႏွဳတ္ဆိတ္ သြားခဲ့သည္။  ခ်မ္ကီး၏ ေျခလွမ္းတိုင္းကလည္း ညင္သာသိမ္ေမြ႕  လို႕ေနသည္။  မ်က္လႊာခ် ထားေပမဲ့ နက္ေမွာင္တဲ့ မ်က္၀န္းရဲ့အလွကို ျမင္ေနရေသးသည္။  “ညည္းက ခ်မ္ကီး အစစ္ ဟုတ္ပါတယ္ေနာ္“  သတိ၀င္သြားတဲ့ ေဒ၀ီရဲ့ သူငယ္ခ်င္းမ ဘဒၵါရဲ့အသံ။  ခ်မ္ကီးက ခပ္ဖြဖြေလးျပံဳးျပီး မုန္႕ဗန္းကို အသာအယာ ခ်ေပးလိုက္သည္။  “အံမယ္....ဒီဆာရီစက တယ္လွပါကလား၊ အေကာင္းစား ပဲေဟ့“   ပရာမီလာက ဆိုျပန္သည္။  ပု၀ါစကိုပင္ လက္ဖ်ားႏွင့္ တို႕ယူ ထိစမ္း ၾကည့္လိုက္ေသးသည္။  “ဟင္းဟင္း-  ဒါေတြအားလံုးက တို႕က ေပးထားတာေလ၊ ဟိုးငယ္ငယ္ထဲက  ေဒ၀ီ မ၀တ္ခ်င္ေတာ့တဲ့ ”အက်”မွန္ရင္ ခ်မ္ကီး ကို ေပးပစ္ လိုက္တာခ်ည္းပဲ”   .......  ၾကားလိုက္ရသည့္ စကားက နားထဲမွာ သံရည္ပူပူ သြန္းေလာင္း လိုက္သလိုပင္။  ရယ္စရာမဟုတ္ဘဲ  ခပ္ေလွာင္ေလွာင္ ရယ္ပြဲဖြဲ႕လိုက္သည့္ ေဒ၀ီတို႕  သူငယ္ခ်င္းမ တသိုက္ရဲ့အသံက သူမရဲ့ ႏွလံုးသားဒဏ္ရာေပၚ ေနာက္ထပ္ ပစ္လိုက္သည့္ မ်ွားအစင္းစင္းႏွယ္။  ခ်မ္ကီး တုန္ယင္ေသာ ေျခလွမ္းမ်ားနဲ႕  ေနာက္ေဖးဘက္ကို အေျပးတပိုင္း ထြက္လာခဲ့သည္။  ေဒ၀ီ...... ေဒ၀ီ .........ေဒ၀ီ...... သူငယ္ခ်င္း......  မင္းကိုငါ ဘာမ်ား နစ္နာေအာင္ လုပ္ခဲ့မိလို႕   လူတကာေရွ႕မွာ ေလွာင္ရယ္ အရွက္ခြဲ ခဲ့တာလဲကြယ္။

အေမ့ကို ေနမေကာင္း လို႕ ေျပာျပီး တဲတန္းလ်ားေလးဆီ ျပန္လာခဲ့သည္။  အိမ္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ဆာရီ မိုးျပာေရာင္ေလးကို ေဒါသတၾကီး ဆြဲခ်ြတ္မိသည္။  ေျခရင္းမွာ ပံုလ်က္သားက်ေနတဲ့ ဆာရီေလးက “မွတ္ထား၊ ဂုဏ္ၾကီးရွင္ဆိုတာ တုျပိဳင္ဖို႕  ၾကိဳးစားတာမဆိုတာနဲ႕  ၊   အနားသီရင္ေတာင္ ရက္ရက္စက္စက္ နင္းေျခ တတ္တယ္  ကေလးမရဲ့”  လို႕   ဆိုဆံုးမ ေနသည့္ႏွယ္။  ေခါင္းအံုးေပၚ မ်က္ႏွာအပ္လုိက္ေတာ့ ပူေႏြးေသာ မ်က္ရည္ေတြ ေခါင္းအံုးကို စြန္းေပ သြားေတာ့ သည္။  အိမ္မၾကီးဆီမွ ေဒ၀ီ တီးခတ္ေနေသာ ဂီတသံ ျငိမ့္ျငိ္မ့္ေညာင္းေညာင္းက ခ်မ္ကီး အတြက္ မိုးျခိမ္းသံ၊ ေတာ္လဲသံမ်ားပမာသာ ျဖစ္လို႕ေနေတာ့သည္။

********************

ဆဲ့ခြန္ႏွစ္ႏွစ္ မျပည့္ခင္မွာပင္  ေဒ၀ီ့ကို အိမ္ေထာင္ခ်ေပးေတာ့မည္ဟု ဆိုသည္။  ရပ္ေ၀းျမိဳ႕တခုမွ သူေဌးၾကီးပရာဆပ္ရဲ့ စီးပြားဖက္ မိတ္ေဆြသားျဖစ္သည္ဟု ဆိုသည္။  မ်ိဴးရိုးေကာင္း၊ ပညာတတ္၊ ဥစၥာၾကြယ္၀သူ တဦးပါေပ။  ေဒ၀ီ ကံေကာင္းသည္ ဟုဆိုၾကသည္။  ေဒ၀ီ့ကိုရတဲ့ သတို႕သားလည္း ကံေကာင္းသည္ဟု ေျပာမွ ျပည့္စံုလိမ့္မည္။  ေခ်ာေမာလွပ၊ လိမၼာ၊ ၾကြယ္၀ သူကေလး။ အိႏၵိယထံုးစံ မိန္းကေလးဖက္မွ ေပးရေသာ သတို႕သား အသြင္းေငြ ( Dowry ) ကိုက မနည္းမေနာေသာ စိန္ေရႊေငြ ရတနာေတြ။  သူတို႕  ႏွစ္ဖက္ မဂၤလာရက္သတ္မွတ္လိုက္ၾကသည္။

ခ်မ္ကီးအေမက ေဒ၀ီအတြက္ ၀မ္းသာၾကည္ႏူးမိသလို တဖက္မွာေတာ့ ခ်မ္ကီးအတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရသည္။  သူတို႕သားအမိမွာ ပရာဆပ္မိသားစုကို မီွခိုလုပ္ကိုင္စားေသာက္ ေနရလို႕သာ ရုပ္မပ်က္ ေနထိုင္ခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။  မုဆိုးမမိသားစုပီပီ ဘ၀ကို သားအမိႏွစ္ဦး ရုန္းကန္ခဲ့ရသည္မွာ ေလာက္ငရံုသာရိွသည္။  ခ်မ္ကီးအတြက္ သတို႕သား အသြင္းေငြ ( Dowry ) မရိွ။  သူမအတြက္ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ မုဆိုးဖို သို႕မဟုတ္ ဆင္းရဲသားတစံုတေယာက္က လက္ခံသိမ္းပိုက္လိုက္လ်င္ ေတာ္ေသးသည္။  သို႕မဟုတ္လ်ွင္ ခ်မ္ကီးသည္ အႏွိမ္ခံ တကိုယ္တည္းဘ၀ႏွင့္ ဇာတ္သိမ္းရႏိုင္ေလသည္။  “အေမ စိတ္မေကာင္းလိုက္တာ သမီးရယ္” ဟု တကိုယ္တည္း ေရရြတ္ေနတတ္သည္။

********************

ပရာဆပ္ အိမ္ၾကီးသို႕   မဂၤလာရက္ မတိုင္မီ တရက္အလိုတြင္ သတို႕သား ဆိုက္ေရာက္လာသည္။  သူေဌးၾကီး အိမ္သားမ်ားက ျပဴျပဴငွာငွာ ဆီးၾကိဳ ေနရာခ်ထားသည္။  ေအာက္ထပ္ရိွ အက်အန ခင္းက်င္း ျပင္ဆင္ ထားေသာ အိပ္ခန္းတြင္ ေနရာခ်ေပးသည္။  ထံုးတမ္းစဥ္လာအရ သတို႕သားမွာ လက္မထပ္မီ သတို႕သမီးႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ေတြ႕ဆံုျခင္း မျပဳရေပ။

 အိမ္မၾကီးတ၀ိုက္ႏွင့္ အျပင္ဖက္တြင္  အိမ္ေတာ္၀န္ထမ္းတို႕  ပ်ားပန္းခတ္လွဴပ္ရွားေနသေလာက္  သတို႕သားတေယာက္  မိမိအခန္းထဲတြင္ ပ်င္းရိျုငီးေငြ႕စြာ လဲေလ်ာင္းေနမိသည္။  မနက္ျဖန္ .....  မနက္ျဖန္ ........ မနက္ျဖန္ဆိုေသာ အသိက သူ႕ရင္ကို ရိုက္ခတ္လွဴပ္ရွားေနသည္။  မိမိတခါမွ မေတြ႕ျမင္ဘူးတဲ့ မိန္းမငယ္ေလး တေယာက္ႏွင့္ လက္ထပ္မဂၤလာပြဲ  ဆင္ႏႊဲရေပေတာ့မည္။  သူမေရာ သူ႕အေပၚ ဘယ္လို သေဘာထားမည္မသိ။  ခုအခ်ိန္ ဆိုရင္ေကာ သူမ ဘယ္လို အေတြးေတြ ရိွေနမလဲ။  ေပ်ာ္ေနမလား၊ ပ်င္းရိျငီးေငြ႕ေနမလား၊  စိုးရိမ္ ေၾကာက္လန္ ႕ေနမလား၊  သိခ်င္လွပါဘိ။ သူ႕အတြက္ ရွည္လ်ားေသာ ေန႕တေန႕ျဖစ္သည္။

ညေနခ်မ္းဆည္းဆာ အခ်ိန္အခါျဖစ္သည္။  ညေနစာ သံုးေဆာင္အျပီး တကိုယ္တည္း လဲေလ်ာင္းေနေသာ သတို႕သားပ်ိဴ၏ အိပ္ခန္းအတြင္းသို႕    ႏူးညံ့သြယ္ေပ်ာင္းေသာ အရိပ္ကေလးတခု တိုး၀င္လာခဲ့သည္။  အရိပ္ကေလးက တေျဖးေျဖး ထင္ရွားလာသည္။  ညဆီမီးအေရာင္တြင္ လွလိုက္သည့္ လံုမကေလး။  ေျခဖ်ားအၾကြ အခ်ကေလးကပင္ ကဗ်ာဆန္လွခ်ည့္။  သူမ လက္ထဲတြင္ စံပယ္ပန္း ျဖဴလြလြကေလးေတြ ထည့္ထားသည့္ ေငြလင္ဗန္းကေလး တခု။  “သခင္ေလးအတြက္ ၊ ပန္းေတြ ပို႕လာတာပါရွင္“  သူမ အသံကေလးကပင္ သာယာခ်ိဴျမိန္လိုက္ပါဘိ။  “မင္းကဘယ္သူလဲ၊ မင္းနံမည္ေလးက ဘာတဲ့လဲ”  သူ အေမာတေကာ ေမးမိသည္။  “ခ်မ္ကီး  ပါ”။  “ေၾသာ္- ခ်မ္ကီး ဟုတ္လား၊ မင္းက သိပ္လွတဲ့ မိန္းကေလး တေယာက္ပဲကြယ္”။   ခ်မ္ကီးက ဘာစကားမွ မတုန္႕ျပန္ပါ။  ညိဳေမွာင္ လဲ့၀န္းေသာ သမင္မ မ်က္လံုးကေလးေတြက စကားတစံုတရာ ဆိုသည့္ႏွယ္။  နဖူးျပင္ထက္မွ ဆံႏြယ္ေခြကေလး ေတြကို သူလက္ျဖင့္ အသာအယာ သပ္တင္မိသည္။  “မသြားပါနဲ႕ဦး မိန္းကေလးရယ္၊  သိပ္လွတဲ့ ခ်မ္ကီးရယ္”   ။  သူမ ပါးႏွစ္ဖက္ကို သူလက္၀ါးျဖင့္ အုပ္ကိုင္ကာ အနီးကပ္ ၾကည့္သည္။  အခုအခ်ိန္မွာ သည္မိန္းကေလး အေၾကာင္းကလြဲလို႕   သူဘာမွ သတိမရေတာ့။  ခ်မ္ကီးရဲ့ ဦးေခါင္းတ၀က္မွသည္ ပုခံုးေပၚအထိ ရစ္ေခြ သိုင္းဖြဲ႕ထားတဲ့ ဇာပု၀ါပါးကေလး ၾကမ္းေပၚအထိ ေျပေလ်ာ့သြားေတာ့သည္။  ညခင္း  ဆီမီးေရာင္မ်ားက အခန္းထဲတြင္ ပိုမွဳန္၀ါးသြား သလိုလိုပင္။  ညအေမွာင္ဦးကာလမွာ  ေအာက္ထပ္ရိွ အခန္းကေလးတခုထဲမွာ မီးခိုးေရာင္ အရိပ္ကေလးတခု ျပန္လည္ထြက္ခြာသြားတာကို ဘယ္သူမွ မသိလုိက္....။

********************

ဒီကေန႕ အခမ္းအနားက ကာလကတၱားျမိဳ႕တြင္ အခန္းနားဆံုး မဂၤလာပြဲတခုျဖစ္သည္။  ပရာဆပ္ အိမ္ေတာ္ရဲ့ က်ယ္၀န္းလွတဲ့ ျခံၾကီးထဲမွာ ေရႊေရာင္ ေငြေရာင္ ေတာက္ပေသာ နဖူးစည္းစာတမ္းႏွင့္ ပူေဖာင္းေတြ၊ ေရာင္စံုဖဲၾကိဳးစေတြ  တလြင့္လြင့္။ တျမိဳ႕လံုးက စိန္ေရႊ ပိုးဖဲ ကတၱီပါေတြ စုပံုေရာက္ရိွေနသလား လို႕ မွတ္ရသည္။ ႏွစ္ဖက္မိဘမ်ား၊ ေဆြမ်ိဴးသဂၤဟမ်ား၊ မင္းစိုးရာဇာ ကုန္သည္ပြဲစားမ်ား၊  ေမႊးၾကိဳင္ေနေသာ စားေကာင္းေသာက္ဖြယ္မ်ား၊  လန္းဆန္းလွပေသာ ေရာင္စံုပန္းပြင့္မ်ား။   လွပေသာ မိန္းမပ်ိဴ ကေလးမ်ားကလဲ လိပ္ျပာေရာင္စံုႏွယ္ ဟိုမွသည္မွ ကူးလူးေခါက္ျပန္  ေနၾကလို႕။   ေဒ၀ီရဲ့  လွပခန္းနားတဲ့မဂၤလာပြဲကို အားက်စိတ္၊  ကိုယ့္အလွည့္က်ရင္ ဆိုျပီး ေတြးေတာ စိတ္ကူးယဥ္ေနသူကလည္း အမ်ားအျပား။

ေနာက္ခံမဂၤလာေတးဂီတက  ျငိမ္႕ျငိမ့္ေညာင္းေညာင္း။ သတို႕သားႏွင့္ သတို႕သမီးက ဖဲကတၱီပါဖံုေပၚတြင္ ေနရာယူထားၾကသည္။    သူတို႕ႏွစ္ဦးက အိေျႏၵအျပည့္ႏွင့္မို႕   စိတ္ထဲက အေၾကာင္းအရာေတြကို ဘယ္သူမွ အတိအက် မသိႏိုင္ေပမဲ့  ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္ေနလိမ့္မည္ဟု  ခန္႕မွန္းရသည္။  ပေရာဟိတ္ ဘိသိက္ဆရာက ေကာင္းခ်ီးၾသဘာစာကို ရွည္ရွည္လ်ားလ်ား ဖတ္ၾကားေပးလိုက္သည္။  ခရုသင္းထဲမွ ေရစင္ကို သူတို႕ႏွစ္ဦးအေပၚသို႕  စတိ သြန္းခ်လိုက္သည္။  ဧည့္ပရိသတ္ရဲ့ ေကာင္းခ်ီးေပးသံေတြ လ်ွံထြက္လာၾကသည္။  “ေအာင္ျပီ၊ ေအာင္ျပီ၊ ေအာင္ျပီ”

********************

 အခမ္းအနားႏွင့္ အေ၀းဆံုး တေနရာမွာေတာ့  ဒီအခမ္းအနားျမင္ကြင္းကို  စူးစူးရဲရဲ စိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ မ်က္လံုးကေလး တစံု ရိွေလသည္။  ျပီးေတာ့ သူမ ႏွဳတ္ခမ္းေဒါင့္ကေလး လွဳပ္သည္ဆိုရံု ျပံဳးလိုက္သည္။

“ေဒ၀ီ၊  နင္ေျပာခဲ့တယ္ေနာ္၊  ငါဟာ နင့္ 'အက်' ေတြကို တသက္လံုး ရေနခဲ့တယ္ လို႕။  အခုေတာ့ ငါ့ရဲ့  'အက်' ဒီလူကို နင္တသက္လံုး ေပါင္းဖက္ ရေတာ့ မွာဘဲ -သိလား၊   ငါေၾကနပ္ပါတယ္ ”    လို႕  သူမဘာသာ တေယာက္တည္းၾကားရံု  ေရရြတ္ေနခဲ့သည္....။

****************

(လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္က ဖတ္ဖူးတဲ့  ႏိုင္ငံတကာ အမ်ိဴးသမီးစာေရးဆရာမ ၁၁ဦးရဲ့ ၀တၱဳတိုေပါင္းခ်ဴပ္ စာအုပ္ကေလးထဲက အိႏၵိယ စာေရးဆရာမ တစ္ဦးရဲ့  Hand-Me-Down  ဆိုတဲ့ ဇာတ္လမ္းကေလးပါ။  ဇာတ္ေဆာင္မိန္းကေလးအမည္နဲ႕     ေခါင္းစဥ္ကလြဲလို႕    စာေရးဆရာမအမည္ကိုပင္ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီတုန္းက “အက်“ ဆိုတဲ့ အမည္နဲ႕   ဘာသာျပန္ၾကည့္ခဲ့ဖုူူးေပမဲ့ အခ်ိန္ၾကာလာတာနဲ႕အမ်ွ အဲဒီစာမူေလးလဲ ေပ်ာက္သြားတာမို႕  အခုအခါ အေသးစိတ္ကို ကိုယ့္ဖာသာ စိတ္ကူးျပီး ျဖည့္စြက္ေရးသားလိုက္တာ ျဖစ္ပါတယ္၊ ethic ရွဳေဒါင့္မွ မဟုတ္၊ ရသ ရွဳေဒါင့္မွသာ ေရးဖြဲ႕ပါသည္)

သူငယ္ခ်င္းတို႕  ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ......................

မိုးစက္ပြင့္