က်မရဲ့ အသည္းေက်ာ္ ေခြးကေလးမ်ား

ေခြးဟာ လူရဲ့ အေကာင္းဆံုး မိတ္ေဆြ လို႕   ေျပာၾကတယ္မဟုတ္ပါလား။  ေခြးေတြက တိရိစၦာန္ထဲမွာ အသိဥာဏ္လည္း ျမင့္ၾကတယ္။ သခင္ကိုလည္း သစၥာရိွၾကတယ္။ က်မဘ၀မွာ မွတ္မွတ္ရရ ေျပာစရာဆိုလို႕   အထက္တန္းေက်ာင္းသူဘ၀က ေခြးကေလးတေကာင္၊ ၀န္ထမ္းဘ၀မွာ ေနာက္တေကာင္ ေမြးခဲ့ဖူးတယ္။  သူတို႕ႏွစ္ေကာင္လံုးက လိမၼာတာ၊ သစၥာရိွတာ၊ ခ်စ္စရာေကာင္းၾကတာ အတူတူပါပဲ။

ပထမေခြးကေလးနာမည္က “ရာဟု”တဲ့။  ေက်ာ္ဟိန္း ရုပ္ရွင္ကားတကားထဲက မင္းသားနာမည္ ပါ။  သူ႕ကို အေဖ ဘယ္က ေတာင္းယူလာလဲ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။  အရြယ္က သားခြဲစေလးဘဲ ရိွေသးတယ္။   အညိဳေရာင္ အင္းေခြးစပ္ကေလး။ အင္းေခြးဆိုတာ အနံ႕ခံေကာင္းျပီး (ၾကိဳးခ်ည္ ေမြးရင္) သူစိမ္းကို ရန္မူတတ္လို႕  ဗမာေခြးထဲမွာ အိမ္လံုတယ္လို႕ နာမည္ၾကီးပဲ။ ရန္စြာတဲ့ ဗီဇရိွတဲ့ အင္းေခြးလဲ လူ၀င္လူထြက္မ်ားတဲ့ က်မတို႕အိမ္ေရာက္ေတာ့ လူယဥ္ျပီး အျမီးတႏွံ႕ႏွံ႕နဲ႕  ေပါခ်ာခ်ာကေလး ျဖစ္သြားတာပါဘဲ။ က်မတို႕ကလဲ ကိုက္ဖို႕ေမြးတာမဟုတ္၊ ခ်စ္ဖို႕ေမြးတာေလ။ သူ႕ေခါင္းပိုင္းနဲ႕ လည္ဆံေမြးက ကိုယ္လံုးထက္ အမ်ားၾကီး ရွည္တယ္။  ကိုယ္လံုးက်ေတာ့ အေမြးတိုကပ္ကပ္ ခါးသိမ္သိမ္ေလးနဲ႕မို႕  ျခေသၤ့နဲ႕ တူတယ္။

သူက ဘာမဆို အရမ္းသင္ေပးလို႕ေကာင္းတယ္။  ပဲေလွာ္နဲ႕ ထန္းလ်က္ၾကိဳက္တယ္။ ထန္းလ်က္ခဲကို သူ႕အရပ္ထက္ ျမင့္ေအာင္ ကိုင္ျပထားတာကို ခုန္ခုန္ဟပ္ရင္း ႏွစ္ေပေက်ာ္သံုးေပေလာက္ ခုန္ႏိုင္တဲ့ “အျမင့္ခုန္ ေခြးခ်န္ပီယံ” ျဖစ္သြားပါတယ္။ အေမတို႕ကေတာ့ “လက္ကို ကိုက္မိမယ္” “ခ်က္ခ်င္းမေက်ြးဘဲ ညွဥ္းဆဲရင္ ငရဲၾကီးမယ္” နဲ႕  ေျပာၾကေပမဲ့  က်မက ဇြတ္လုပ္တတ္သူေလ။ ရာဟုကလည္း ဘယ္ေတာ့မွ လက္ကို မကိုက္မိေအာင္ ဖြဖြေလးငံုျပီး ယူစားတတ္ပါ့။  ပဲၾကီးေလွာ္ေလးမ်ား တေစ့ခ်င္း ပစ္ေပးရင္ ပါးစပ္နဲ႕ လိုက္ဟပ္ဖမ္းတာ ဆယ္ေစ့မွာ ရွစ္ေစ့ေလာက္ေတာ့ မိတယ္။  ေနာက္ထပ္ တတ္တာတခုက ကုကၠိဳသီးေျခာက္ ေကာက္စုတာပါ။  အေမက ႏြားစာေကာက္တာကို မွတ္ထားျပီး လိုက္လုပ္တာေလ။  အိမ္ေဘးက ကုကၠိဳပင္မွာေကာက္ျပီး အိမ္ေအာက္မွာ လာလာပံုထားတာ။ အိပ္ရင္ေတာ့  ေခြးပ်င္းလို ေဘးတေစာင္း ေခြမအိပ္ဘဲ  က်ားလို သူ႕လက္ကေလး ႏွစ္ဖက္ေပၚ ေမးတင္ျပီး အိပ္တတ္ပါတယ္။

ေခြးတိုင္းတတ္အပ္တဲ့ အဌာရသထဲက အေျခခံျဖစ္တဲ့ လက္ေပးျခင္း ပညာ ကိုလည္း သူတတ္ပါတယ္။  ဟိုဖက္လက္ေပး၊ ဒီဖက္လက္ေပးနဲ႕  သူ႕ကို အမ်ိဴးမ်ိဴး ေျပာင္းခိုင္းရတာ ေပ်ာ္စရာပါ။  ေနာက္ထပ္ သူအတတ္ထူးပံုကေတာ့ “သီခ်င္းဆိုစမ္း” လို႕  ခိုင္းလိုက္တိုင္း လည္တံေလးကိုေမာ့စင္းျပီး “၀ူး..အူး..အူး” လို႕   အူတတ္တာ။ စိတ္တိုရင္ “၀ု” လို႕  အသံျပတ္ တခြန္းပဲ အူပါတယ္။  “အရွည္......ၾကီး ဆို” လို႕  ေျပာမွ ေနာက္ထပ္ ပိုျပီး ရွည္ရွည္ အူျပပါတယ္။ က်မတို႕အိမ္နဲ႕ မနီးမေ၀းမွာ အလယ္တန္း ေက်ာင္း ရိွတာမို႕  သူအူတာကို သေဘာက်တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြက မုန္႕ေက်ြးၾကပါတယ္။  ေမာင္မင္းၾကီးသားက ေက်ာင္းလႊတ္ေခါင္းေလာင္း ထိုးတာနဲ႕   ေက်ာင္းဂိတ္၀ကို ေျပးေစာင့္ေတာ့တာပါဘဲ။  ေက်ာင္းလႊတ္ ေခါင္းေလာင္းနဲ႕   အခ်ိန္ေျပာင္းေခါင္းေလာင္းကို သူဘယ္ေတာ့မွ မမွားပါ။ 

ျပီးေတာ့ “ဒုတ္” ဆိုတဲ့ စကားနဲ႕  “ဓါတ္ဆီ” ဆိုတဲ့ စကားကို သူသိပါတယ္။  က်မ မၾကိဳက္တာလုပ္မိရင္ “ဒုတ္” “ဒုတ္” လို႕ ေျပာျပီး ခပ္စပ္စပ္ကေလး ရိုက္ဖူးသလို သူ ယားနာေပါက္တုန္းက “ဓါတ္ဆီ”ပုလင္းယူခဲ့ပါေဟ့ လို႕ေျပာျပီး ေလာင္းေပးလိုက္လို႕   ဖ်ပ္ဖ်ပ္လူးခံခဲ့ဘူးတာ သူမေမ့ပါဘူး။  ေနာင္သူ႕ကို ခ်စ္စႏိုးနဲ႕  စ ခ်င္ရင္  “ကိုဒုတ္စာ” ေရ၊ “ကိုဓါတ္ဆီ”ေရ လို႕  ေခၚလိုက္တာနဲ႕   အနားကေန ခ်က္ခ်င္း ထြက္ေျပးတတ္တာေလ။  ဒီလိုနဲ႕  ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ေခြးကေလး ရာဟုဟာ က်မတို႕ရဲ့ မိသားစု၀င္ တေယာက္ပမာ ေနလာရင္းနဲ႕   သူ႕ရဲံ  ေခြးသက္တမ္းေစ့တဲ့အထိ ေနသြားခဲ့ပါတယ္။

က်မ ၀န္ထမ္းျဖစ္ခါစ နယ္စပ္ျမိဳ႕ကေလးတခုမွာ ေခြးေမြးျဖစ္ျပန္ပါတယ္။  ကိုယ္တိုင္ သူမ်ားအိမ္မွာ အခန္းငွားေနရတာမို႕   တိရိစၦာန္ေမြးဖို႕   စိတ္မကူးေပခဲ့ အိမ္ပိုင္ရွင္ ဦးေလးၾကီးက သားခြဲစအရြယ္ အံုးခြံေရာင္ ေခြးကေလးတေကာင္ ယူလာေပးတာနဲ႕   လွလို႕ ခ်စ္မိသြားျပန္ပါတယ္။  အခန္းခ်င္း ကပ္လ်က္ အလုပ္တူ သူငယ္ခ်င္းကလည္း  ေခြးခ်စ္တတ္သူပါ။  ေခြးကေလးကို ေရခ်ိဴး၊ တဘက္နဲ႕  ေရသုတ္၊ ေပါင္ဒါမွဳန္႕ျဖဴးျပီး၊ စကၠဴ ကပ္ထူပံုးထဲမွာ ေစာင္အေဟာင္းေလးေတြ ခင္းသိပ္ၾကတာပါ။ အဲဒီလို ကေလးတေယာက္လို ထားေတာ့ ေခြးကေလးက ကေလးစိတ္ ၀င္သြားသလားမသိ။  ယင္ေကာင္ လဲေၾကာက္၊  ပိုးေကာင္ လဲေၾကာက္နဲ႕  တခါတခါ သူ႕ကို ယင္ေကာင္နားရင္ ထိုင္ေနတဲ့ လူေပၚအထိ ေျပးပုန္းတတ္ပါတယ္။

အိမ္ထဲမွာ အိပ္ေနက် ေခြးကေလးဟာ အိမ္ရွင္ဦးေလးၾကီးရဲ့ ညီမ ခရီးက ျပန္ေရာက္လာလို႕   ဆူပူတာနဲ႕   အိမ္ေအာက္မွာ ခ်သိပ္ေတာ့ မေနတတ္လို႕   ကေလး ငိုသလို တအီအီ ေအာ္ေနပါေတာ့တယ္။  က်မတို႕မွာ သူ႕ကိုလဲသနား၊ အိမ္ထဲလဲ မထည့္ရဲနဲ႕ တံခါးကို တိတ္တိတ္ေလးဖြင့္ျပီး သူ႕ကို ပိုက္ျပီး အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္ သိပ္ျပီးမွ ပံုးထဲျပန္ထည့္ခဲ့ရပါတယ္။  ေအာ္- ဒုကၡ။

ေခြးကေလးက သူ႕ကိုအစာေက်ြးရင္လည္း သူမစားခ်င္တဲ့အခါ ႏွာေခါင္းနဲ႕ ျပန္တြန္းထုတ္တတ္ပါတယ္။  တခါက မံု႕ဟင္းခါးေတြ သူ႕ပန္းကန္ထဲ ထည့္ေက်ြးျပီးမွ ပူမွာစိုးလို႕  က်မသူငယ္ခ်င္း ၀ါ၀ါက ေရထပ္ေရာလိုက္ပါတယ္။ အရသာေပါ့ပ်က္ပ်က္ ျဖစ္ေနပံုရပါတယ္။  သူက မစားေသးဘဲ ခဏ အနည္ထိုင္ေအာင္ေစာင့္ျပီး ႏွာေခါင္းေလးနဲ့  ခြက္ကို မ တင္ျပီး အေပၚရည္ၾကည္ေတြကို ဆတ္ကနဲသြန္လိုက္တာမ်ား က်မတို႕အားလံုး အံ့ၾသၾကရပါတယ္။  သူ အၾကိဳက္ဆံုး ကေတာ့ ပလာတာ ပါ။  က်မတို႕  လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ သြားတိုင္း သူတေကာက္ေကာက္ လိုက္ပါတယ္။  မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္နဲ႕  ေခြးတေကာင္ ဆိုေတာ့ လူေတြက သတိထားမိၾကပါတယ္။  က်မတို႕လဲ သူ႕ကို ျပန္ေမာင္းထုတ္လို႕ မရတာနဲ႕  ရွက္ရွက္နဲ႕  ဆက္သြားရပါတယ္။  ေနာက္ေတာ့လဲ ရိုးသြားတာပါဘဲ။   သူက နည္းနည္းေတာ့ ဆိုးပါတယ္။  သူ႕ကို ေက်ြးဖို႕ေမ့ေနရင္ လက္ဖက္ရည္အိုးတင္ထားတ့ဲ ခံုပုကေလး ေအာက္၀င္ျပီး လွဳပ္လွဳပ္ရြရြလုပ္တတ္တာမို႕   က်မတို႕   ခြက္ေတြ ေမွာက္မတတ္  ျဖစ္ရပါတယ္။ ပလာတာ သံုးေလးခ်ပ္ေလာက္ ၀ေအာင္စားျပီးမွ  ျငိမ္သြားပါတယ္။ 

ေအာ္- သူ႕နာမည္ကို “ဗစ္ကီ” လို႕ ေပးထားပါတယ္။  တကယ္ေတာ့ ဗစ္ကီ ဆိုတာ အမ နာမည္မွန္း ေနာက္မွ သိတာပါ။  မ်က္လံုးရြဲရြဲ ရုပ္ေခ်ာေခ်ာေလးမို႕ သူမ်ားေတြက အမ ေလးလားလို႕  ခဏခဏ ေမးၾကပါတယ္။  ႏွဳတ္က်ိဴးေနျပီျဖစ္လို႕  မွားလက္စကို ျပန္မျပင္ၾကေတာ့ ပါဘူး......။ သူသာ လူစကားတတ္ရင္ (ေတာ္ေတာ္ဆိုးတဲ့ အန္တီေတြ) လို႕  ေျပာမွာဘဲ။

တနလၤာမွ ေသာၾကာကို ရံုးကားလာၾကိဳတာမို႕   က်မတို႕ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ ကို သူက မနက္တိုင္း အိမ္ေရွ႕ မွာ ဖယ္ရီလိုက္ေစာင့္ေပးပါတယ္။  ညေနဆိုရင္ အိမ္ေရွ့မွာ ထြက္ၾကိဳေနတတ္ပါတယ္။  စေနတနဂၤေႏြ အခ်ိန္ပိုဆင္းျပီး အလုပ္လုပ္ၾကတဲ့ အခါမ်ိဴးမွာေတာ့ သူက ကန္႕လန္႕ကန္႕လန္႕ နဲ႕  မို႕  ဒုကၡ ေရာက္ၾကရပါတယ္။  က်မတို႕ စီးသြားတဲ့ ဆိုက္ကား သို႕မဟုတ္ စက္ဘီးကို   ၃-မိုင္ခရီးအဆံုးအထိ ေျပးလိုက္ နားလိုက္နဲ႕   ရံုးအထိ သူက ေျပးလိုက္ပါတယ္။  တခါတေလ သနားရင္ေတာ့ ဆိုက္ကားေပၚ တင္စီးပါတယ္။ အဲဒီလို အလိုက္ေကာင္းလို႕  တေခါက္မွာ တျခားေခြးေတြ သူ႕ကို ၀ိုင္းလိုက္လို႕  လမ္းတ၀က္မွာ က်မတို႕နဲ႕ မ်က္ေျချပတ္သြားပါတယ္။  က်မတို႕ကလည္း သူ အိမ္ျပန္ေျပးမယ္လို႕ဘဲ ထင္ထားခဲ့ေပမဲ့ ညေန မိုးခ်ဴပ္တဲ့အထိ သူ ျပန္ေရာက္ မလာခဲ့ပါဘူး။  က်မတို႕လဲ သူက်န္ခဲ့တဲ့ေနရာအထိ သြားစံုစမ္းေပမဲ့ ဘာသတင္းမွ မရပါဘူး။  ဒီလိုနဲ႕  က်မတို႕  သံုးေယာက္လံုး သူ႕အတြက္ အရမ္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ ေနၾကတာေပါ့။  ေခြးက ၀၀လွလွေလး ျဖစ္ေနျပီဆိုေတာ့ ေမြးခ်င္လို႕  ခိုးထားသလား၊ စားမ်ားစားသြားပလားနဲ႕   မျမင္ရတဲ့ ေခြးသူခိုးကို ေဒါမနႆ ပြားမဆံုး ျဖစ္ေနၾကေလရဲ့။

သူေပ်ာက္ျပီး ၅ရက္ေျမာက္တဲ့ လသာသာ ညေလးတညမွာေပါ့။  ဆဲ့တနာရီေလာက္ဆိုေတာ့ မအိပ္ေသးေပမဲ့  အသီးသီး အိပ္ယာထဲမွာ လွဲေနခ်ိန္။ အိမ္ေအာက္ထပ္က “တအီအီ” အသံေတြေရာ၊ တဂ်စ္ဂ်စ္ ကုတ္သံျခစ္သံေတြေရာ ၾကားရေတာ့ က်မ သူငယ္ခ်င္း ၀ါ၀ါက  “ေဟ့- ေဟ့၊ မိုးစက္  ဗစ္ကီ ျပန္လာတယ္ ထင္တယ္” တဲ့။  ေသျပီလို႕ တြက္ထားတဲ့ ကိုယ့္မွာ တေစၦပဲလား၊ နားၾကားပဲမွားေလသလားနဲ႕   မယံုမရဲ ထ ျပီး တံခါးဖြင့္လိုက္ေတာ့ အံမယ္ေလး .........................  ဗစ္ကီ၊ ဗစ္ကီ ေလးရယ္ေလ။  ပခံုးမွာ ပြန္းပဲ့တဲ့ အနာၾကီးနဲ႕   ( ေမြးခ်င္တဲ့သူက ၾကိဳးနဲ႕ခ်ည္ထားတာကို မရအရ ရုန္းထြက္ခဲ့ပံုရတယ္)။  ကိုယ္မွာလဲ ရႊံံ႕ေတြ ညစ္ေပ လို႕။   ဘယ္ေလာက္မွာ ေျပးလာခဲ့ရတယ္မသိ၊ လ်ွာေလး တစ္လစ္နဲ႕  အေမာဆိုက္ ေနတယ္။  ဒါေပမဲ့  ကိုယ္တို႕  ေတြဆီကို ၀မ္းသာအားရ ခုန္တက္ရင္း မ်က္ႏွာကို တလဲစီ လ်ွာနဲ႕  အတင္းလ်က္ ေနေတာ့တာ။  တကိုယ္လံုးလဲ တဆတ္ဆတ္တုန္လို႕။  က်မတို႕နားမလည္ႏိုင္တဲ့ ေခြးဘာသာစကားနဲ႕  သူ႕အေတြ႕အၾကံဳေတြ ရွင္းျပေနေလသလားမသိ။ တအီအီ တအာအာ နဲ႕   ေျပာေနလိုက္တာ။ ညၾကီးမင္းၾကီး ၀မ္းသာေပ်ာ္ရႊင္ေနတဲ့  ေခြးကေလးနဲ႕  သူ႕အန္တီ ႏွစ္ေယာက္ ရယ္ေပါ့။

ဗစ္ကီကေလးရဲ့  လည္ပံု ပတ္ပံု ေတြကေတာ့ ေျပာမဆံုးေပါင္ ေတာသံုးေတာင္ ပါဘဲ။  ေလသံမာမာ နဲ႕  ေျပာရင္တမ်ိဴး ေခ်ာ့ေခ်ာ့ေမာ့ေမာ့ ေျပာရင္တမ်ိဴး တုန္႕ျပန္တတ္ပါတယ္။  သူ႕ကို မ်က္ႏွာသာမေပးတဲ့ အိမ္ပိုင္ရွင္ ဦးေလးၾကီးရဲ့ ညီမမို႕လို႕  ခရီးထြက္သြားရင္ တအိမ္လံုး အေပၚထပ္ ေအာက္ထပ္ ေျခရာထပ္ေအာင္ သြားေနေတာ့တာ။ အဲဒီ အမၾကီး ျပန္လာရင္ေတာ့ ျငိမ္လို႕  ကုပ္လို႕။

၀န္ထမ္းပီပီ အခ်ိန္တန္ေတာ့ ခြဲရတာပါဘဲ။  ကားေပၚကို အထုပ္အပိုးတင္ျပီး ထြက္သြားေတာ့ အျမီးေလးတႏွံ႕ႏွံ႕ နဲ႕   ရပ္ၾကည့္ေနတဲ့ သူက အရင္လိုပဲ ရံုးသြားတယ္လို႕  ထင္ေနမွာပါ။  က်မကေတာ့ ၀မ္းနည္းသလိုလို စိတ္ကိုထိန္းျပီး သူ႕ကို ႏွဳတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္။  ညေနခင္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားအထိ ရံုးကားကို ေစာင့္ေနတုန္းပဲလို႕   ဖံုးသတင္းေတြရတယ္။  ပလာတာ ၀ယ္ေက်ြးပါေနာ္လို႕  လူၾကံဳတိုင္း မွာရတယ္။  ၅ႏွစ္ၾကာလို႕  အဲဒီျမိဳ႕ကေလးကို ေနာက္တေခါက္ ျပန္ေရာက္ေတာ့ ဗစ္ကီေလး  အိုမင္းျပီး ေသသြားျပီလို႕  သိရပါတယ္။  ရင္ထဲမွာေတာ့  ရွင္သန္လွဳပ္ရွားေနတဲ့ သူ႕ပံုရိပ္ကေလးေတြ စြဲက်န္ေနတုန္းပါဘဲေလ......။

မိုးစက္ပြင့္

ပံုေတြကို ဒီက ယူပါတယ္။  အရည္မရ အဖတ္မရ ေၾကာင္ေတြ ေခြးေတြအေၾကာင္း ေလ်ွာက္ေရးေနတယ္လို႕  ေျပာရင္လဲ ခံရေတာ့ မွာပါဘဲ။  ေရးကိုေရးခ်င္ေနလို႕ပါ။