ယဥ္ေက်းမွဳရယ္၊ ဓေလ့ထံုးစံရယ္၊ အယူအစြဲရယ္၊ အင္နားရွားရယ္

က်မ အိမ္နီးခ်င္း အေဒၚၾကီးရဲ့အမည္က ေဒၚသိန္းႏုတဲ့။  သူက မုဆိုးမ ပါ။ သူ႕သမီးက ပူတူးမ။  အသက္ ၂၅ ႏွစ္ေလာက္ ကိုယ့္ညီမ အေထြးဆံုးေလး အရြယ္။  ပူတူးမ ခင္ပြန္းက အေ၀းမွာ အလုပ္ထြက္လုပ္ေနတယ္။  ပူတူးမ သမီးအၾကီးေလးက ၃ ႏွစ္။  ပူတူးမွာ ဒုတိယကိုယ္၀န္ၾကီး မေပါ့မပါးနဲ႕။  ေမြးခါနီးျပီ ထင္ရဲ့။

 မေန႕ကေတာ့  ေဒၚသိန္းႏုၾကီး ျပာယာခပ္ေနတာေတြ႕လို႕   အက်ိဴးအေၾကာင္း ေမးၾကည့္မိတယ္။  “ ပူတူးမ ေမြးျပီေလ။  ေဆးရံုမွာ။  ေရျမႊာေပါက္တာ ၂၄နာရီေက်ာ္တဲ့အထိ ဗိုက္မနာလို႕   ေဆးထိုးေမြးရတယ္။  ဆရာမေတြက လာတာ ေနာက္က်လို႕  ဆူေသးတယ္။  က်မလဲ ရပ္ကြက္ထဲက သားဖြား ဆရာမနဲ႕ အပ္ထားတာပဲ။  သူက သံုးရက္အထိ ေစာင့္လို႕ရတယ္ ေျပာလို႕။  ”    “ေတာ္ေသးတာေပါ့” လို႕  က်မ သက္ျပင္းခ်မိပါတယ္။  လက္ရိွ ကေလးေလးနဲ႕  ကေလးအေမ က်မ္းမာေရး ေမးေတာ့  “ ပူတူးကေတာ့ ေနေကာင္းပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ႏို႕ ေကာင္းေကာင္း မထြက္ဘူး”  ”ကေလးေလးကေတာ့ အသား၀ါျဖစ္လို႕    အထူးခန္းမွာ ထားရတယ္၊  တျခားကေလး ေတြလဲ အမ်ားၾကီးပဲ” တဲ့။  ကေလးက အေလးခ်ိန္ ငါးေပါင္ေတာင္ မျပည့္ေၾကာင္း၊  ကိုယ္၀န္ေဆာင္ ကာလမွာ မ်ွစ္နဲ႕ ငရုပ္သီး စားတာ မ်ားလို႕   ေခါင္းေမြး က်ဲပါးေၾကာင္းလည္း ဆက္ေျပာပါတယ္။  “အင္း- ဘဲဥမ်ား စားမိရင္ ကတံုးေတာင္ ေျပာင္ခ်င္ ေျပာင္ေနမွာ” လို႕   လႊတ္ကနဲ ေျပာမိေတာ့မလို႕။     ကေလးေလးက  အိမ္မက္အရ ကြယ္လြန္ဆံုးပါးခဲ့တာ (၈) ႏွစ္ေက်ာ္ျပီျဖစ္တဲ့ သူ႕ခင္ပြန္း ျပန္၀င္စားတာ ျဖစ္ေၾကာင္း လည္း ေျပာျပေနပါေသးတယ္။  ဒါေၾကာင့္လဲ အေမ ႏို႕စို႕မွာမဟုတ္ဘူးလို႕  ေဗဒင္က ေျပာထားေၾကာင္း ထပ္ေလာင္း သက္ေသထူ ေနပါေသးတယ္။  နားေထာင္ေနရင္း  ေခါင္းထဲမွာ ေပၚလာတဲ့ အေတြးေလး ေတြကေတာ့.....    က်မ္းမာေရးအသိနည္းတာနဲ႕      အယူသည္းတာက  မ်ိဴးဆက္အလိုက္ လက္ဆင့္ကမ္းလာတဲ့  နာတာရွည္ေရာဂါေတြဘဲ လို႕။  

 တဆက္တည္း သမီးအၾကီးေလး ပံု႕ပံု႕အေၾကာင္း စပ္စုမိေတာ့ - “ ပံု႕ပံု႕က ခုတေလာ ေနမေကာင္းဘူး ရယ္။  လူ ျပဳစားတာေလ။  ဗူးသြင္းထားတာလို႕   ေဆးဆရာက ေျပာတယ္။ ကေလးက  မ်က္ေၾကာၾကီး စင္းျပီး၊ မ်က္လံုးၾကီး တခ်က္တခ်က္လွန္ၾကည့္ေနတာ။  အဲဒါ ပူတူးမ ေဆးရံုဆင္းမွ ဆက္ကုရမယ္” တဲ့။  “ဟုတ္ပါ့မလား အေဒၚရယ္၊ ဒီလို ကေလး ေသးေသးေလးကို” ကို မရဲတရဲ ကန္႕ကြက္မိေတာ့ သူက အခိုင္အမာ ဆက္ေျပာေနျပန္သည္။  အင္း- ဒီကေလးကို မံု႕ေက်ြးမိတဲ့အထဲမွာ ကိုယ္လဲ ပါတယ္ဆိုေတာ့ မေတာ္တဆ စြပ္စြဲခံရမဲ့ အေရး ေက်ာေတာင္ ခ်မ္းလာ သလိုလိုပဲ။  “ဒါဆို ပေယာဂဆရာနဲ႕  ျပတာလဲျပ၊   တဖက္ကလည္း ဆရာ၀န္နဲ႕  ျပျပီး ကု ေပါ့ေနာ္၊ ႏွစ္ဖက္လံုး ဆိုေတာ့ စိတ္ခ်ရတာေပါ့”  လို႕    ေျပာၾကည့္ေတာ့ စိတ္မပါတပါနဲ႕   ေခါင္းညိတ္ ျပသည္။  က်မ ေတာ္ေတာ္ေလးေတာ့ ရင္ေလးမိပါသည္။  ျဖဴစင္တဲ့ ပန္းကေလးတပြင့္  ႏြမ္းေၾကြမွာ စိုးမိသည္။ 

++++++++++++++++++++++

ေဒၚသိန္းႏုနဲ႕   ေတြ႕ျပီးမွ ေနာက္ထပ္ ဆင့္ပြား ေတြးစရာေတြ ရလာျပန္သည္။  က်မတို႕ ငယ္ငယ္က သင္ခဲ့ရတဲ့ “အင္နားရွား” အေၾကာင္း။  ရပ္ေနတဲ့ အရာတခုခု စေရြ႕ဖို႕ဘဲ ျဖစ္ျဖစ္၊   ေရြ႕ေနတဲ့အရာတခု ရုတ္တရက္ ရပ္လိုက္ရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ခက္ခဲတဲ့အေၾကာင္း။  “အင္နားရွား” ကို “ေနျမဲ ေနလိုမွဳ၊ သြားျမဲသြားလိုမွဳ” လို႕  ဆရာမက  အဓိပၼါယ္ ဖြင့္ခဲ့သည္ ထင္သည္။  ဥပမာကေတာ့ - ရပ္ေနတဲ့ ရထားထြက္ခ်င္မွာ တုန္႕ကနဲ ေနာက္ျပန္ဆြဲတာ၊   သြားေနတဲ့ကား ရပ္ခ်ိန္မွာ လူေတြ ေရွ႕ကို ငိုက္ကနဲ ျဖစ္သြားတာ။  အဲဒီဥပမာနဲ႕ စဥ္းစားေတာ့  “အင္း- တို႕လူမ်ိဴးေတြ ေတာ္ေတာ္ အင္နားရွား ၾကီးတာပဲ” လို႕    မွတ္ခ်က္ခ်မိျပန္သည္။ 

ၾကိဳးျပတ္စြန္

( အဆံုး ၏ အစ)

“ညီမေလးကို ဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြ ျပန္ေျပာျပတာ ငါလို ေယာက်္ားမ်ိဴးနဲ႕  ေတြ႕မွာ စိုးလို႕  ”  လို႕   ကိုေနက ေျပာခဲ့သည္။ သူ႕အေၾကာင္းေတြကို ေကာင္းတာေရာ မေကာင္းတာေရာ မျခြင္းမခ်န္ ေျပာျပခဲ့စဥ္က ဘယ္လို မွတ္ခ်က္ မ်ိဴးမွ မေပးတတ္ခဲ့ေအာင္ သူမ စိတ္ေမာ ေနာက္က်ဴ ခဲ့ရသည္။  ေသာက္လက္စ အေအး ဖန္ခြက္ေပၚ သီးေနတဲ့ ေရမွဳန္ေရစက္မ်ားက မ်က္ရည္ဥလို စုျပီး ခြက္ေအာက္ေျခမွတဆင့္ အျပာႏုေရာင္ စားပြဲခင္း ကေလးေပၚ စီးက်သြားတာ ေတြ႕ရသည္။  ေနာက္ဆံုးမွ သက္ျပင္းတခ်က္ ရိွဳက္လိုက္ျပီး  “ကိုေန ေတာ္ေတာ္ ဆိုးခဲ့တာပဲ”  လို႕   ေျပာေတာ့ သူက ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ စီးကရက္ခိုးမ်ားကို အကြင္းလိုက္ မွဳတ္ထုတ္ရင္ အေ၀းကို ေငးလို႕  ေတြးေတြးဆဆ ပံုဖမ္းေနခဲ့ေတာ့သည္။

*********************

( အစ ၏ အစ)

 ကိုေနက အင္ၾကင္း  ထက္ အသက္ ငါးႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ၾကီးတာမို႕   အိမ္က အကိုၾကီး အၾကီးဆံုး ကိုေအာင္လင္း ႏွင့္မွ ရြယ္တူ ျဖစ္သည္။  အကိုၾကီး၊ အကိုငယ္တို႕က ကိုေနႏွဲ့ သက္တူရြယ္တူ တလမ္းတည္းသား ဆိုေပမဲ့ စရိုက္မတူလို႕    ေပါင္းလို႕မရခဲ့။  က်ြတ္ဆတ္ဆတ္၊  မာေၾကာေၾကာ၊ ေမြးစားအေဖ မ်က္ရည္က်ေအာင္ ဆိုးတတ္သည့္ ကိုေနကို  အားကစားထူးခ်ြန္တဲ့  ကိုၾကီး ေအာင္လင္း၊ စာေတာ္တဲ့ ကိုငယ္ ေသာ္လင္း  တို႕က ေရွာင္စရာ သတၱ၀ါတေကာင္လိုသာ သေဘာထားသည္။  မိဘေတြကလည္း သူတို႕ သားသမီးေတြကို လူဆိုးေလး ကိုေနနဲ႕  ေပါင္းသင္းမွာကို မလိုလားၾက။  မိတဆိုးကေလး ကိုေနကို သားသမီးမရိွတဲ့ အေဒၚအရင္း နဲ႕ သူ႕ခင္ပြန္း တရုပ္ၾကီးက ေမြးစားျပီး၊ ေက်ာင္း ေကာင္းေကာင္း ထားေပးသည္။  ဒါေပမဲ့ သူက ေက်ာင္းေျပးျပီး ဖဲ၀ိုင္းတကာမွာ အခ်ိန္ကုန္သည္။ လက္စြပ္ကိုခ်ြတ္ေရာင္းလို႕ ကုန္ေတာ့ အေဒၚ့ ေရႊစိုက္ဘီးကို ထက္ပိုင္းခ်ိဴးျပီး ေရာင္းခ် ဖဲရိုက္ပစ္သည္။ ေနာက္တခါ ဖဲ၀ိုင္းသြားရင္ ရိုက္မည္ဟု ေမြးစား အေဖက ၾကိမ္းေတာ့ “ အခု စိတ္ရိွသေလာက္ ၾကိဳရိုက္ထားပါအေဖ၊ က်ြန္ေတာ္ သြားကိုသြားမွာမို႕၊  စိတ္ေအးေအးသြားရေအာင္ အေၾကြးဆပ္ထားခ်င္လို႕”  လို႕ ေျပာေတာ့ တရုပ္ၾကီး လက္ေျမွာက္ လိုက္ရေတာ့သည္။

ကိုေနက ကိုးတန္းအထိ တႏွစ္တတန္းေတာ့ မွန္မွန္ေအာင္သည္။  စာတပုဒ္ကို မွတ္လြယ္ ရလြယ္သည္ ထင္သည္။  စာေမးပြဲနားနီးလ်ွင္  ခဏတျဖဳတ္အခ်ိန္ေပးျပီး စာဖတ္လိုက္သည္။  ေဘာပင္ပါမလာဘဲ စာေမးပြဲခန္း ၀င္တတ္တဲ့ ေက်ာင္းသားဆိုးကေလးလဲ ျဖစ္သည္။  ကိုးတန္းေရာက္ေတာ့ ႏွစ္ခါက်သည္။ ဆယ္တန္းမွာ တခါက် ျပန္သည္။

ကိုေနရဲ႕ ေကာင္းကြက္ေလးတခ်ိဴ႕ကေတာ့ မလိမ္မညာတတ္တာ နဲ႕   သူမ်ားကို ကူညီတတ္တာ ဘဲျဖစ္သည္။  ေငြေရးေၾကးေရး အခက္အခဲၾကံဳေသာ အေပါင္းအသင္းတခ်ိဴ႕ကို သူ႕အိတ္ထဲ ပါသမ်ွ မေရဘဲ ထုတ္ေပး တတ္တာ၊ ေငြမရိွရင္ ေပါင္သံုးဖို႕  သူ႕လက္က နာရီ ခ်ြတ္ေပးတဲ့အထိ ရက္ေရာတတ္သူ ျဖစ္ေပမဲ့ တဖက္သား ေက်းဇူးတင္ျခင္းကိုေတာ့ နည္းနည္းမွ ခံယူလိုစိတ္ မရိွတတ္ေပ။

အင္ၾကင္းနဲ႕  စျပီး ခင္မင္ခဲ့တာက လမ္းထိပ္က “အိုင္ဒီယာ”   စာအုပ္အငွားဆိုင္ေလးမွာ ့ျဖစ္သည္။  အဲဒီ စာအုပ္အငွား ဆိုင္ေလးရဲ့ ပံုမွန္ေဖါက္သည္ သူတို႕ႏွစ္ဦးက မ်က္မွန္းတန္းျပီး ျပံဳးျပရံုေလာက္သာ ရိွခဲ့ေပမဲ့ ေနာက္ပိုင္းမွာ အင္ၾကင္းဖတ္သင့္တဲ့ စာအုပ္ေလးေတြကို ကို ေနက ညႊန္းတတ္ခဲ့တာမို႕    ရင္းႏွီးခင္မင္ လာခဲ့မိသည္။  သူမ နာမည္ကိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ၾကာတဲ့အထိ မမွတ္မိဘဲ “ေအာင္လင္းညီမေလး” လို႕  ကိုၾကီးနာမည္နဲ႕ တြဲျပီး သူက ေခၚခဲ့သည္။  “ ဟဲ့- ေအာင္လင္း ညီမေလး၊ စာေမးပြဲနီးျပီေလ၊ ေက်ာင္းစာေတြ ဖတ္ဦး၊ ဒီမဂၢဇင္းေတြက ထြက္မေျပးပါဘူးဟ၊ ေက်ာင္းပိတ္မွဖတ္” လို႕  ထိပ္ပုတ္ျပီး က်ီစယ္တတ္သည္။  ကိုေနက ရယ္လိုက္ရင္ ႏွစ္လိုဖြယ္ေကာင္းေသာ ရုပ္ရည္သန္႕သန္႕  ပိုင္ဆိုင္ထားေပမဲ့  ဆံပင္ရွည္နဲ႕မို႕  ညွင္းသိုးသိုး ျဖစ္ေနတတ္သလို တီရွပ္အေဟာင္း အေရာင္လြင့္လြင့္ေတြသာ ၀တ္ဆင္တတ္ေလသည္။  ဆိုင္ပိုင္ရွင္ အမၾကီးကေတာ့ “ အမယ္ေလး၊ အလိမၼာ စာမွာရိွ ဆိုတဲ့ စကားကေတာ့ ကိုေနနဲ႕ က်မွ ေျပာင္းျပန္လွန္ရေတာ့မွာဘဲ” လို႕  ေနာက္ကြယ္မွာ ေျပာတတ္ခဲ့သည္။ 

ကိုေန ဆယ္တန္း ဒုတိယႏွစ္မွာ ေမြးစားအေဖ တရုတ္ၾကီးဆံုးသည္။  “ သားက အေဖတို႕ဆီမွာ ဟိုေရွးဘ၀က တင္ေနတဲ့  အေၾကြးရိွလို႕   ျပန္လာယူတာ ေနမွာပါကြယ္” လို႕   ၀မ္းပမ္းတနည္း ခဏခဏ ေျပာတတ္တဲ့ ေက်းဇူးရွင္ အေဖၾကီးကိုေတာ့ သူခ်စ္ပါသည္။  “အေဖ သားဆိုး  သားမိုက္အတြက္ စိတ္ မဆင္းရဲ ရေတာ့ဘူးေပါ့”  လို႕    အေလာင္းေျမခ်ေတာ့ သူေျပာခဲ့သည္။  စိတ္မေကာင္းတာေတြကို စာဖက္ လွည့္လိုက္ေတာ့ ဖဲ၀ိုင္းဖက္ အေရာက္က်ဲသြားသည္။  ဒါနဲ႕ပဲ ဆယ္တန္းကို လွဳပ္လွဳပ္ကပ္ကပ္ ေအာင္သြားသည္။  အေဒၚကေတာ့ ၀မ္းသာမဆံုး၊ “ သြားေလသူ  နင့္အေဖကို ျမင္ေစခ်င္လိုက္တာ” လို႕   မ်က္ရည္စမ္းစမ္း ႏွင့္ ဆိုရွာသည္။  ေကာက္ေသာေခြးျမီးက က်ည္ေတာက္စြတ္ရံုနဲ႕   ျပန္မစန္႕ ႏိုင္တာေတာ့အမွန္။  ေအာင္စာရင္းထြက္တာနဲ႕   ဖဲ၀ိုင္းဖက္ကို ေျခဦး ျပန္လွည့္ျပန္သည္။  အရက္ကေလးပင္  မစို႕မပို႕ ေသာက္စျပဳလာသည္။ ဘယ္မွာ ခ်ိန္းပြဲ ရန္ပြဲ ကိုေန ပါျမဲ၊    ထီကနဲဆိုရင္ ကိုေန ျဖစ္လာသည္။  အရိုးက်ိဴး၊  ထိပ္ေပါက္ ေခါင္းကြဲျပီး အိမ္းျပန္ေရာက္တဲ့ အၾကိမ္ေတြ မနည္းေတာ့။   ဒီေတာ့လည္း အေဒၚက  “နင့္အေဖအရင္းရဲ့ ေသြးေတြက ဇာတိျပလာတယ္ထင္ပါရဲ့“  လို႕  စိတ္နာနာႏွင့္ ေျပာျပန္သည္။ ကိုေနကလည္း မခံပါ။  “ အေမ တို႕က ေျမြေပြးကို ႏို႕တိုက္ ေမြးလာတာကိုးဗ်၊ စိတ္ဆင္းရဲမွာေပါ့ ၊ က်ြန္ေတာ္ကို  ငယ္ငယ္ထဲက ေခါင္းအံုးနဲ႕  ဖိသတ္ပစ္လိုက္ရင္ ျပီးေရာ” လို႕    ျပန္ပက္တတ္သည္။ သူ႕ ငယ္ႏိုင္ျဖစ္တဲ့ အေဒၚခမ်ာမွာေတာ့ ဘာမွ မေျပာသာေတာ့၊  မခ်ိတင္ကဲ  မ်က္ရည္နဲ႕  မ်က္ခြက္ေပါ့။

က်မရဲ့ အသည္းေက်ာ္ ေခြးကေလးမ်ား

ေခြးဟာ လူရဲ့ အေကာင္းဆံုး မိတ္ေဆြ လို႕   ေျပာၾကတယ္မဟုတ္ပါလား။  ေခြးေတြက တိရိစၦာန္ထဲမွာ အသိဥာဏ္လည္း ျမင့္ၾကတယ္။ သခင္ကိုလည္း သစၥာရိွၾကတယ္။ က်မဘ၀မွာ မွတ္မွတ္ရရ ေျပာစရာဆိုလို႕   အထက္တန္းေက်ာင္းသူဘ၀က ေခြးကေလးတေကာင္၊ ၀န္ထမ္းဘ၀မွာ ေနာက္တေကာင္ ေမြးခဲ့ဖူးတယ္။  သူတို႕ႏွစ္ေကာင္လံုးက လိမၼာတာ၊ သစၥာရိွတာ၊ ခ်စ္စရာေကာင္းၾကတာ အတူတူပါပဲ။

ပထမေခြးကေလးနာမည္က “ရာဟု”တဲ့။  ေက်ာ္ဟိန္း ရုပ္ရွင္ကားတကားထဲက မင္းသားနာမည္ ပါ။  သူ႕ကို အေဖ ဘယ္က ေတာင္းယူလာလဲ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။  အရြယ္က သားခြဲစေလးဘဲ ရိွေသးတယ္။   အညိဳေရာင္ အင္းေခြးစပ္ကေလး။ အင္းေခြးဆိုတာ အနံ႕ခံေကာင္းျပီး (ၾကိဳးခ်ည္ ေမြးရင္) သူစိမ္းကို ရန္မူတတ္လို႕  ဗမာေခြးထဲမွာ အိမ္လံုတယ္လို႕ နာမည္ၾကီးပဲ။ ရန္စြာတဲ့ ဗီဇရိွတဲ့ အင္းေခြးလဲ လူ၀င္လူထြက္မ်ားတဲ့ က်မတို႕အိမ္ေရာက္ေတာ့ လူယဥ္ျပီး အျမီးတႏွံ႕ႏွံ႕နဲ႕  ေပါခ်ာခ်ာကေလး ျဖစ္သြားတာပါဘဲ။ က်မတို႕ကလဲ ကိုက္ဖို႕ေမြးတာမဟုတ္၊ ခ်စ္ဖို႕ေမြးတာေလ။ သူ႕ေခါင္းပိုင္းနဲ႕ လည္ဆံေမြးက ကိုယ္လံုးထက္ အမ်ားၾကီး ရွည္တယ္။  ကိုယ္လံုးက်ေတာ့ အေမြးတိုကပ္ကပ္ ခါးသိမ္သိမ္ေလးနဲ႕မို႕  ျခေသၤ့နဲ႕ တူတယ္။

သူက ဘာမဆို အရမ္းသင္ေပးလို႕ေကာင္းတယ္။  ပဲေလွာ္နဲ႕ ထန္းလ်က္ၾကိဳက္တယ္။ ထန္းလ်က္ခဲကို သူ႕အရပ္ထက္ ျမင့္ေအာင္ ကိုင္ျပထားတာကို ခုန္ခုန္ဟပ္ရင္း ႏွစ္ေပေက်ာ္သံုးေပေလာက္ ခုန္ႏိုင္တဲ့ “အျမင့္ခုန္ ေခြးခ်န္ပီယံ” ျဖစ္သြားပါတယ္။ အေမတို႕ကေတာ့ “လက္ကို ကိုက္မိမယ္” “ခ်က္ခ်င္းမေက်ြးဘဲ ညွဥ္းဆဲရင္ ငရဲၾကီးမယ္” နဲ႕  ေျပာၾကေပမဲ့  က်မက ဇြတ္လုပ္တတ္သူေလ။ ရာဟုကလည္း ဘယ္ေတာ့မွ လက္ကို မကိုက္မိေအာင္ ဖြဖြေလးငံုျပီး ယူစားတတ္ပါ့။  ပဲၾကီးေလွာ္ေလးမ်ား တေစ့ခ်င္း ပစ္ေပးရင္ ပါးစပ္နဲ႕ လိုက္ဟပ္ဖမ္းတာ ဆယ္ေစ့မွာ ရွစ္ေစ့ေလာက္ေတာ့ မိတယ္။  ေနာက္ထပ္ တတ္တာတခုက ကုကၠိဳသီးေျခာက္ ေကာက္စုတာပါ။  အေမက ႏြားစာေကာက္တာကို မွတ္ထားျပီး လိုက္လုပ္တာေလ။  အိမ္ေဘးက ကုကၠိဳပင္မွာေကာက္ျပီး အိမ္ေအာက္မွာ လာလာပံုထားတာ။ အိပ္ရင္ေတာ့  ေခြးပ်င္းလို ေဘးတေစာင္း ေခြမအိပ္ဘဲ  က်ားလို သူ႕လက္ကေလး ႏွစ္ဖက္ေပၚ ေမးတင္ျပီး အိပ္တတ္ပါတယ္။

ေခြးတိုင္းတတ္အပ္တဲ့ အဌာရသထဲက အေျခခံျဖစ္တဲ့ လက္ေပးျခင္း ပညာ ကိုလည္း သူတတ္ပါတယ္။  ဟိုဖက္လက္ေပး၊ ဒီဖက္လက္ေပးနဲ႕  သူ႕ကို အမ်ိဴးမ်ိဴး ေျပာင္းခိုင္းရတာ ေပ်ာ္စရာပါ။  ေနာက္ထပ္ သူအတတ္ထူးပံုကေတာ့ “သီခ်င္းဆိုစမ္း” လို႕  ခိုင္းလိုက္တိုင္း လည္တံေလးကိုေမာ့စင္းျပီး “၀ူး..အူး..အူး” လို႕   အူတတ္တာ။ စိတ္တိုရင္ “၀ု” လို႕  အသံျပတ္ တခြန္းပဲ အူပါတယ္။  “အရွည္......ၾကီး ဆို” လို႕  ေျပာမွ ေနာက္ထပ္ ပိုျပီး ရွည္ရွည္ အူျပပါတယ္။ က်မတို႕အိမ္နဲ႕ မနီးမေ၀းမွာ အလယ္တန္း ေက်ာင္း ရိွတာမို႕  သူအူတာကို သေဘာက်တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြက မုန္႕ေက်ြးၾကပါတယ္။  ေမာင္မင္းၾကီးသားက ေက်ာင္းလႊတ္ေခါင္းေလာင္း ထိုးတာနဲ႕   ေက်ာင္းဂိတ္၀ကို ေျပးေစာင့္ေတာ့တာပါဘဲ။  ေက်ာင္းလႊတ္ ေခါင္းေလာင္းနဲ႕   အခ်ိန္ေျပာင္းေခါင္းေလာင္းကို သူဘယ္ေတာ့မွ မမွားပါ။ 

က်မရဲ့ ေၾကာင္ကေလး

ျပီးခဲ့တဲ့ညက Links ဆိုတဲ့ ဆိုမာလီစစ္ပြဲေနာက္ခံ  ၀တၱဳကေလး ဖတ္ေနရင္း အဲဒီအထဲမွာ  အဓိကဇာတ္ေကာင္ရဲ့ သမီးကေလးေမြးထားတဲ့ 'Burmese Cat" ဆိုတာေလး ေတြ႕လိုက္ရေတာ့  တခါမွ မၾကားဖူးလို႕  စိတ္၀င္စားသြားတယ္။  ေနာက္တေန႕ မနက္အထိေတာ့ စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႕  ေစာင့္ရတာေပါ့ေနာ္။  ေနာက္ေန႔ ဂူးဂဲလ္ ထဲမွာ ရွာလိုက္ေတာ့ ပံုႏွင့္တကြ ေတြ႕ပါျပီ  'Burmese Cat" ဆိုတာေလးေတြ၊  အံမယ္- သူတို႕ကလည္း  'Burmese Python" ကဲ့သို႕  အေမရိကမွာ နာမည္ၾကီးေနတဲ့ အိမ္ေမြးသတၱ၀ါေလး တမ်ိဴးပါလား။  ၀ီကီ အဆိုအရ ၁၉၃၀မွာ  ေဒါက္တာ သြန္ပဆင္ ဆိုသူက ျမန္မာျပည္ကေန အေမရိကကို  Wong Mau ဆိုတဲ့ ေၾကာင္ညိဳမေလး တေကာင္ သယ္လာျပီး သူ႕အရင္ ရိွေနတဲ့ ထိုင္းေၾကာင္နဲ႕စပ္ရာကေန  'Burmese Cat"  မ်ိဴးပြားလာခဲ့တာတဲ့..။ ျမန္မာေၾကာင္ မ်ိဴးႏြယ္ကေလးေတြက တျခား ေၾကာင္ေတြထက္စာရင္ ယဥ္ပါးတယ္၊ လူခင္တယ္၊ ဥာဏ္ေကာင္းတယ္ တဲ့။   သူတို႕က အေဆာ့သန္ျပီး သူ႕ထက္ၾကီးတဲ့ ေၾကာင္ေတြကိုေတာင္ ခုခံႏိုင္တယ္တဲ့။ သူတို႕ အေမြးက တိုတဲ့အတြက္ ညွပ္ေပးစရာ မလိုဘူး။ သူတို႕ရဲ့အသံက ထိုင္းေၾကာင္ေတြထက္ ႏူးညံ့ခ်ိဴသာတယ္၊  သခင္ကို တြယ္တာတယ္၊  တေကာင္တည္း သီးသီးသန္႕သန္႕ မေနတတ္ဘူးတဲ့။

 You Tube  ထဲမွာလည္း  ျမန္မာ ေၾကာင္ကေလးေတြ ပံုစံအမ်ိဴးမ်ိဴးေတြ႕ရေလရဲ့။  ဒါေပမဲ့ က်မ ေတြ႕ရသေလာက္ အားလံုးက ေခ်ာကလက္ေရာင္၊ အညိဳေရာင္၊ အနက္ေရာင္ ဂ်စ္ကန္ကန္ ဂ်စ္ပစီ ရုပ္ကေလး ေတြပဲမ်ားတယ္။ အဲဒီ You Tube မွာဘဲ လူေတြကေတာ့ ခ်စ္စရာ ေကာင္းလိုက္တာ ဘာညာနဲ႕  ခ်ီးက်ဴးေထာပနာ ျပဳေနၾကေပမဲ့ က်မမ်က္ေစ့ထဲေတာ့ ကိုယ့္ပါတ္၀န္းက်င္မွာ အေတြ႕မ်ားတဲ့ အျဖဴဆြတ္ဆြတ္ ၊ အျဖဴအနက္က်ား၊ အ၀ါစင္းက်ား ေၾကာင္ကေလး ေတြေလာက္ လွတယ္လို႕  မထင္တာ အမွန္ပါ။

 ျမန္မာျပည္မွာရိွတဲ့  ျမန္မာေၾကာင္ကေလးေတြမွာ အ၀ါေရာင္အမ်ားဆံုးလို႕   က်မ ထင္ပါတယ္။ ေၾကာင္ ကာလာ ဆာေဗးေတာ့ မလုပ္မိဘူးေပါ့ေနာ္။  ဒါေပမဲ့ ေၾကာင္နံမည္ေတြဆိုရင္ “ေရႊ၀ါ” လို႕  ေခၚတာ မ်ားတယ္မဟုတ္လား (ေကာင္းလိုက္တဲ့ ေလာဂ်စ္)။  အဲ - ျဖဴတုတ္တို႕    မိက်ားတို႕ေတာ့ ရိွတာေပါ့ေလ။  ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာေတာ့ ေၾကာင္အနက္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေတြ႕ရတယ္။  လူေတြက အိမ္မွာ ေၾကာင္အနက္ ေမြးရင္ ခိုက္တတ္တယ္ လို႕   အယူရိွၾကတယ္ေလ။  ေၾကာင္အနက္ ေမြးရင္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း ပို႕ပစ္တာ မ်ားတယ္။ “မေကာင္း ေက်ာင္းပို႕“ ဆိုတဲ့စကားက အဲဒီက ေပၚလာတာလားမသိ။

သၾကၤန္ကို မုန္းသည္

 တကယ္ဆို သၾကၤန္ကို မုန္းျခင္းမဟုတ္၊  သၾကၤန္ကို ကပ္ပါးပိုးလိုတြယ္ေနတဲ့  အညစ္အေၾကးမ်ားကို မုန္းျခင္းျဖစ္သည္။

က်မရဲ့ ငယ္ငယ္က သၾကၤန္ေတြက ခ်စ္စရာေကာင္းလွသည္။  က်မတို႕  နယ္ျမိဳ႕ကေလးရဲ့ သၾကၤန္မွာ မံု႕လံုးေရေပၚ ရိွသည္။ စတုဒီသာ ရိွသည္။ ပိေတာက္၀ါနဲ႕အတူ တူးပို႕သီခ်င္း ရိွသည္။ သေျပခက္နဲ႕   ေရပက္တဲ့ ေခတ္မဟုတ္ေပမဲ့ အိမ္ေရွ႕မွာ အံုးလက္မ႑ပ္နဲ႕   ေရပံုးနဲ႕ ဖလားခြက္ေတြနဲ႕  လမ္းသြားလမ္းလာေတြကို ေစာင့္ပက္သူေတြ ရိွသည္။   လူၾကီးသူမေတြကို ေခါင္းေလ်ွာ္၊ လက္သည္းညွပ္ ၾကတာ ရိွသည္။  သက္ၾကီးပူေဇာ္ပြဲ ရိွသည္။ ဥပုသ္သီလ ယူသူ အမ်ားအျပားရိွသည္။ လြန္လြန္ကဲကဲ ေျပာစရာ ဆိုလို႕   ခပ္ရဲရဲ မိန္းမၾကီးေတြက ကာလသားေတြကို ဖမ္းျပီး အိုးမဲသုတ္၊ ေမ်ာက္က က ခိုင္းတာ ပဲ ရိွသည္။  ခုိက္ရန္ျဖစ္ပြားတယ္လို႕  မၾကားမိသေလာက္ပင္။  ျမိဳ႕ၾကီးျပၾကီးေတြမွာ ပိုလို႕စည္ကားေပမဲ့ ယဥ္ေက်းမွဳ အသြင္ေဆာင္ ေသးသည္။    ျမိဳ႕ေတာ္၀န္ ဆုဖလားကို မွန္းၾကတဲ့  အလွျပယာဥ္ေတြ ကလည္း သူ႕ထက္ငါ အျပိဳင္အဆိုင္နဲ႕ ေပါ့။

ပန္ေတာ္က်

“ဟိ..ဟိ.........ခ်မ္းတယ္...ခ်မ္းတယ္...၀ူး“

“ဗြမ္း“   “ဗြမ္း”

“ခစ္..ခစ္..ခစ္...ခြိခြိခြိ...ဟိ”

ခုန္ဆြ ခုန္ဆြနဲ႕   ေရကန္ကိုပတ္ေျပးရင္း အတူတူေရခ်ိဴးရင္း ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကတဲ့ ၆ႏွစ္အရြယ္ကေလးမေလး ႏွစ္ဦးကေတာ့  သူေဌးၾကီး ပရာဆပ္ရဲ့ တဦးတည္းေသာ သမီးကေလး “ေဒ၀ီ” နဲ႕   သ႕ူသူူငယ္ခ်င္းမကေလး “ခ်မ္ကီး”တို႕ ျဖစ္ပါတယ္။    ေဒ၀ီက ေရေအးေအးေလးေတြကို ေရခြက္နဲ႕  ခပ္ယူျပီး ခ်မ္ကီးကို ရႊဲရႊဲစိုေအာင္ ပက္ျဖန္း က်ီစယ္ေနသလို ခ်မ္ကီးကလဲ  သူမ လက္ခုပ္နဲ႕  ပံုးထဲက ေရေတြကိုခပ္ပက္ျပီး တံု႕ျပန္ ေရတိုက္ပြဲ ႏႊဲေနျခင္းျဖစ္သည္။  ေရစက္ ေရေပါက္ေလးေတြက ႏူးညံ့တဲ့ သူတို႕ အသားေလးေတြေပၚမွာ ႏွင္းသီး ႏွင္းစက္ ကေလး ေတြလို ကပ္တြယ္ ေနၾကသည္။ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္လံုးရဲ့ မ်က္၀န္းေတြက အျပစ္ကင္းေသာ ေပ်ာ္ရြင္မွဴေတြႏွင့္ စိုလက္ လို႕ ေနၾကသည္။ သူတို႕က သိပ္ခ်စ္ၾကတဲ့ ကစားေဖာ္ သူငယ္ခ်င္း ေတြျဖစ္သည္။ သူတို႕ကိုၾကည့္ရတာ ဥယ်ာဥ္ထဲက မနက္ခင္း ႏွင္းရည္ျဖန္းထားတဲ့ ပန္းရိုင္းကေလး ႏွစ္ပြင့္ပမာ။

 ခ်မ္ကီး အေမက ပရာဆပ္ မိသားစုရဲ့ အိမ္အလုပ္သမားေတြထဲက တေယာက္ျဖစ္သည္။ မကြယ္လြန္ခင္က ခ်မ္ကီး အေဖလည္း ဒီအိမ္ရဲ့ မာလီ အျဖစ္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ လုပ္ခဲ့တာမို႕   လူယံုေတြလိုျဖစ္ေနသည္။ ဒီမိဘႏွစ္ပါးရဲ့ သမီးကေလး ခ်မ္ကီးကလည္း ပရာဆပ္အိမ္ရဲ့ ငယ္ေမြးျခံေပါက္ လိမၼာေရးျခားရိွတဲ့ မိန္းကေလးတေယာက္ ျဖစ္သည့္ျပင္ “ေဒ၀ီ” နဲ႕ သက္တူရြယ္တူလဲျဖစ္သည္မို႕   အထူးအခြင့္အေရး ရေနေလသည္။  သူတို႕  ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ ဘ၀ေပး အေျခအေနက မိုးနဲ႕ ေျမ ကြာျခားေပမဲ့ သူတို႕ၾကားက ခင္မင္မွဴက  ဘယ္လိုမွ ထိခိုက္ျခင္း မရိွေပ။

မနက္ခင္းမ်ားမွာဆို သူတို႕ ႏွစ္ေယာက္ ပန္းျခံထဲမွာ တူတူေဆာ့ကစားရင္း ေရာင္စံုပန္းပြင့္ လွလွ ကေလးမ်ားကို ခူးဆြတ္ ေဆာ့ကစား တတ္ၾကသည္။  ညေနေစာင္းမ်ားမွာဆို  ေဒ၀ီက သီခ်င္းဆိုရင္း ခ်မ္ကီးက တကယ့္ ကေခ်သည္မိန္းမၾကီးမ်ားကို အတုခိုးျပီး ဖန္လက္ေကာက္ ကေလးမ်ား အခ်င္းခ်င္း ထိခတ္ျပီး တခ်ြင္ခ်ြင္ အသံျမည္ေအာင္ လွည့္ပတ္ က ေလ့ရိွသည္။  ခ်မ္ကီးတို႕ အိမ္မွာ ဖုတ္တဲ့ ဂ်ံဴမုန္႕ကို ေဒ၀ီက ႏွစ္သက္ခံုမင္သလို သူမရဲ့ လွပေပမဲ့ ၀တ္ဖို႕မလိုေတာ့တဲ့ အ၀တ္အစားတခ်ိဴ႕ကိုလည္း ခ်မ္ကီးကို ေပးပါရေစလို႕   သူ႕အေမကို ပူဆာတတ္သည္။  ေဒ၀ီရဲ့မိခင္ ရာေဟနား ကလည္း သေဘာေကာင္းသူ အမ်ိဴးသမီးၾကီးပီပီ သမီးရဲ့ဆႏၵကို ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴ သေဘာတူ ခဲ့သည္သာ ျဖစ္သည္။

********************

ခုႏွစ္ႏွစ္အရြယ္ေရာက္လာေတာ့  ေဒ၀ီိကို ဆရာမတေယာက္က အိမ္လာျပီး စာသင္ေပးသည္။  ပါဠိ၊ ကဗ်ာ၊ လကၤာေတြအျပင္၊ ေတးဂီတ နဲ႕   က်မ္းစာေတြ အစံု ျဖစ္သည္။  ခ်မ္ကီးကေတာ့ အေမ့ကိုကူရင္း မီးဖိုေခ်ာင္ ပညာေတြကို လက္ေတြ႕ဆည္းပူး ခဲ့ရေတာ့သည္။ သင္ယူ တတ္လြယ္ေသာ ခ်မ္ကီးတေယာက္ ႏွစ္အနည္းငယ္ အတြင္းမွာပင္ ပရာဆပ္တို႕   ေနာက္ေဖးမီးဖိုေခ်ာင္ရဲ့ စီမံခန္႕ခြဲမွဴပိုင္းမွာ အေရးပါ အရာေရာက္ေသာ မိန္းကေလးတေယာက္ ျဖစ္လာခဲ့ေတာ့သည္။  ေဒ၀ီနဲ႕   ခ်မ္ကီးတို႕   လြပ္လြပ္လပ္လပ္ ကစားခံုစားခ်ိန္ နည္းလာေတာ့သည္။  ဒါေပမဲ့ သူတို႕  ရဲ့ ရွားရွားပါးပါး ကိုယ္ပိုင္အခ်ိန္ ကေလးေတြမွာေတာ့ ပန္းျခံထဲမွာ အတူတူထိုင္ရင္း အေတြ႕အၾကံဳေလးေတြကို ဖလွယ္ၾကျမဲ ျဖစ္သည္။  ေဒ၀ီ ေျပာတတ္တဲ့ စကားေလးေတြက “ ဆရာမ ဒီးနာ ဒီေန႕သင္တဲ့ ဂီတသင္ခန္းစာေတြက သိတ္ခက္တာပဲကြယ္၊  ကိုယ္ကေတာ့ေလ ရာမာယန ဇာတ္လမ္းေတြ ဖတ္ရတာဘဲ ၾကိဳက္တယ္”  ဆိုတာမ်ိဴးေပမဲ့  ခ်မ္ကီးကေတာ့ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲက အိမ္ေစ မိန္းကေလးေတြ နေမာ္နမဲ့ ႏိုင္သည့္ အေၾကာင္း၊  သူမ တီထြင္စမ္းသပ္ခဲ့သည့္ ဂ်ံဴအဆာသြတ္ မုန္႕အသစ္ တမ်ိဴးအေၾကာင္း စသျဖင့္ မတူကြဲျပား ေနေပရာ  ၾကာလာေသာအခါ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္စလံုးမွာ တဦးကိုတဦး စိတ္မ၀င္စား ႏိုင္ေတာ့ေပ။ တေယာက္နဲ႕ တေယာက္ ကိုယ္နားမလည္တဲ့ ဘာသာစကား ေျပာေနတဲ့ သူစိမ္း ေတြလို ခံစားမိစ ျပဳလာေတာ့သည္။

ငါးခူတစ္ေကာင္ရဲ့ ရင္ခုန္သံမွတ္စု

က်ဴပ္နာမည္က ဖိုးရွဴပ္၊ အသားေရာင္ကမည္းၾကဳတ္ၾကဳတ္၊ ခႏၵာကိုယ္က ၀တုတ္တုတ္၊ ႏွဳတ္ခမ္းေမြး က တလွဴပ္လွဴပ္ နဲ႕ေပါ့ဗ်ာ...။ ဗ်ာ...အသက္လား.. ေမြးစာရင္း မရိွေတာ့လဲ ေသေသခ်ာေတာ့ သိဘူးဗ်ိဴ႕့႕၊ ေသခ်ာတာကေတာ့ က်ဴပ္ လူပ်ိဴေပါက္ျဖစ္ျပီ ဆိုတာပါဘဲ...။ ဘယ္လိုသိလဲ ဟုတ္စ...။ ရြယ္တူ ငါးခူ အပ်ိဴမေလးေတြ ကိုယ့္ေရွ႕က  ျပံဳးစစနဲ႕ ျဖတ္ျဖတ္ သြားတိုင္း က်ဴပ္ရင္ထဲမွာ သံစံုဘင္ခရာတီး၀ိုင္းလို တဒိန္းဒိန္းမည္ျပီး ေရယက္ေတြကို မသယ္ခ်င္ မဆြဲခ်င္ေအာင္ ႏံုးခ်ိခ်ိၾကီး ျဖစ္ျဖစ္သြားတယ္ဗ်ာ... ကဲ   ဒါဆို က်ဴပ္လူပ်ိဴျဖစ္တာ ခင္ဗ်ားတို႕ လက္ခံျပီမို႕လား။

တကယ္ေတာ့ က်ဴပ္တို႕ ငါးခူေတြဆိုတာ ေဆြၾကီးမ်ိဴးၾကီးပါ..။ ကမၻာေပၚမွာ အႏၱာတိကတိုက္ကလြဲရင္ ေနရာတိုင္းမွာ ရိွၾကပါတယ္။ ရုပ္ရည္ေတြက အမ်ိဴးမ်ိဴးကြဲေပမယ့္ အေၾကးခြံမပါတာကေတာ့ တူသဗ်ိဴ႕..။ က်ဴပ္တို႕က ေရခ်ိဴငါးအစစ္၊ ျပီးေတာ့ စီးဆင္းေနတဲ့ ေရစပ္စပ္ကေလးေတြမွာ ပိုျပီးေပ်ာ္တတ္တာ..။ တီလားပီးယားလိုပဲ သူမ်ားအသားစားတဲ့ ငါးလဲျဖစ္တယ္ဗ်...။ က်ဴပ္တို႕အသားက ႏူးညံ႕ျပီးခ်ိဴေတာ့ ျမန္မာ အိမ္ရွင္မေတြအၾကိဳက္ေပါ့.. ။ ဘာတဲ့.. ငါးခူစင္းေကာ၊ ငါးခူရဲယိုရြက္ထုပ္၊ ငါးခူေၾကာ္ႏွပ္၊ ယိုးဒယား ငခူအမြေၾကာ္ ...အံမယ္ေလးဗ်ာ ေျပာရတာေတာင္ ၾကက္သီးျဖန္းျပီး ေက်ာထဲက စိမ့္လာျပီ..။

လက္ရိွအေနအထားက အဲဒီလုိ ဟင္းအမယ္တမ်ိဴးမ်ိဴးျဖစ္ဖို႕ ေတာ္ေတာ္နီးစပ္ေနျပီဗ်ိဴ႕........ ၾကည့္ေလ ...အခုဆို ေစ်းဗန္းထဲမွာ ဘ၀တူေတြနဲ႕ ဖ်ပ္ဖ်ပ္လူးေနရတာ...။ မလြတ္ႏိုင္မွန္းသိရက္နဲ႕ ဟိုတိုးဒီတိုး ကူးခတ္ေနရတာ..။ ဗန္းက ပက္ပက္ကေလးမို႕ ခုန္ထြက္ရင္လြတ္တာေပါ့ဗ်ာ.. ဒါေပမဲ့ ငါးသည္မၾကီးရဲ့ ၀ရဇိန္လက္နက္ ေတြျဖစ္တဲ့ ၀ါးတုတ္တို႕  အေလးတို႕  နဲ႕ေတာ့မလြတ္ႏိုင္ဘူးဗ်ိဴ႕ ... တကတည္း (အေလးကိုင္လ်က္ ငါးသည္စက္) ဆိုျပီး စက္ၾကီးတစ္ပါး ထပ္တိုးရေတာ့မလိုဘဲ...။ က်ဴပ္တို႕ေရွ့မွာပဲ ငါးသည္မရဲ့ အတြင္းအားအျပည့္ပါတဲ့ အေလး လက္နက္ေၾကာင့္ ခုန္ထြက္လို္က္တဲ့ ေရာင္းရင္းတစ္ေကာင္ ဇိကနဲ အသက္ေပ်ာက္သြားျပီေလ..။ ဘာျဖစ္လို႕ ဒီေရာက္ေနရသလဲဟုတ္စ...။ ၾကမၼာ၀ဋ္ေၾကြး ေျပးမလြတ္လို႕ေပါ့ဗ်..။ 


ေမြးကတည္းက အေမေပးတဲ့ ဖိုးရွဴပ္ဆိုတဲ့ နာမည္နဲ႕လိုက္ေအာင္ က်ဴပ္က လည္လည္ပတ္ပတ္ရိွပါတယ္..... က်ဴပ္ေနတဲ့ ေခ်ာင္းထဲကို ကေလးေတြ ငါးလာမ်ွားေတာ့ လံုး၀မဟပ္ပါဘူးဗ်...။ သူတို႕ခ်ေပးတဲ့ တီေကာင္ အေသရဲ့ေနာက္မွာ ငါးမ်ွားခ်ိတ္ပါတာ က်ဴပ္သိတယ္ေလ..။ အဟမ္း ...ဒီလို သိလို႕ သတိေပးတာကို နားမေထာင္တဲ့ က်ဴပ္အစ္ကို ဖိုးငမ္း တစ္ေယာက္ေတာင္ ငါးမ်ွားခ်ိတ္ေနာက္ တန္းလန္းတန္းလန္းနဲ႕   ပါသြားေသးတယ္။ အဲ မေန႕ကေတာ့ ... မေျပာခ်င္ပါဘူးဗ်ာ..... ပိုက္ကြန္အၾကီးၾကီးနဲ႕ အုပ္ျပီးဆြဲလိုက္တာ က်ဴပ္ေရာ က်ဴပ္ေဘးနားက ေပ်ာ္ပြဲစားေနတဲ့ ေရာင္းရင္းေတြေရာ တသီၾကီး မိၾကတာပါဘဲ...။ က်ဴပ္တို႕ကို ဖမ္းလာတဲ့ တံငါသည္က ဒီငါးသည္မၾကီးကို ေဖာက္သည္ျပန္ေရာင္းလို႕ ပါလာတာဗ်..။ က်ဴပ္တို႕အထဲက အၾကီးဆံုးႏွစ္ေကာင္ကိုေတာ့ တံငါသည္မိန္းမက အိမ္မွာဟင္းစားဆိုျပီး ႏွဳတ္ယူထားလိုက္ေသးတယ္..။ သြားေပေတာ့ ေရာင္းရင္းတို႕ေရ.... ေနာက္ဘ၀မွာ ျပန္ဆံုတာေပါ့..။ ဒါေပမယ့္ေနာက္ဘ၀ေတာ့ ငါးမျဖစ္ခ်င္ေတာ့ဘူးဗ်ာ.... ေရသတၱ၀ါခ်င္း အတူတူ မိေခ်ာင္းတို႕ ငါးမန္းတို႕ဆိုရင္ ေတာ္ေသးရဲ့။ ဒါမွ နည္းနည္း လူရိွန္မယ္ထင္တယ္....။ အနည္းဆံုး ကိုယ့္ကိုယ္ကို ခုခံကာကြယ္ ႏိုင္တာေပါ့ဗ်ာ...။

စြဲ

ျဖတ္ကနဲ

မွန္ထဲကိုၾကည့္လိုက္ခ်ိန္

္္ တေစၦလို             မင္းအရိပ္

ငါထိတ္ခနဲ ျဖစ္သြားတယ္

“ေရာ္-ခက္ျပီကြယ္”

//    //   //    //
 \\  \\   \\  \\

//  //  //  //

\\ \\ \\ \\

ထမင္းစားခ်ိန္  မွာလည္း

ငါ့ပန္းကန္ျပားေပၚရစ္၀ဲ

အိပ္တဲ့အခ်ိန္မွာလည္း

အိမ္မက္ခ်ိဳေတြထဲထိ

အရိပ္လို မခြဲခြာ

သူအျမဲလာ ေႏွာင့္ယွက္တတ္ေလရဲ့

ရုန္းကန္လွဴပ္ရွား
လုပ္ငန္းခြင္ အခ်ိန္မ်ားစြာထဲ

မင္းအနားမခြာဘဲ ငါအျမဲ  ရိွေနခ်င္မိ

စားပြဲေပၚပံုေနတဲ့ ငါ့့အလုပ္ေၾကြး တခ်ိဴ႕အတြက္

   အခမဲ့  နာရီေပါင္းမ်ားစြာကို  ၾကိတ္၀ါး
 ရခဲ့တဲ့ရင္ခုန္မွဳမ်ားကေတာ့ ဆုလာဒ္ေပါ့

မင္းကို ေမ့ပစ္ဖို႕ အလီလီ  ၾကိဳးစားခဲ့ေပမဲ့လည္း

ျဖတ္ေတာက္ဖို႕ အၾကိမ္ၾကိမ္ ငါၾကိဳးစားလည္း

ရုန္းထြက္ဖို႕ အခါခါ ငါ ၾကိဳးစားလည္း

မင္းသာပဲ စိုးမိုးလို႕ေန၏

ေၾသာ္္္

မျမင္ရတဲ့ 

ေမွာ္အတတ္နဲ႕ 

လူတကာကို ဖမ္းစား

မင္းမာယာမ်ားလြန္းလွရဲ႕

ထြက္ေပါက္မဲ့ ေထာင္ေျခာက္ထဲ

 ၀ကၤပါလို အဆံုးအစမဲ့ လမ္းမ်ားစြာထဲ
သမုဒ္ျပင္နက္ရိွဳင္း ခရမး္ျပာWeb လိွဳင္းေတြထဲ

ရီေ၀ယစ္မူး ကူးခတ္ေနသူထဲက တေယာက္ေသာ “ငါ“

။။
။။

။။

။။

ဘာ

ဘာရယ္
မဟုတ္

shopaholic

workaholic

alcoholic

chocoholic

အဲဒါေတြ
ဘာတခုမွ
မဟုတ္တဲ့

"blogoholic"

အခုေတာ့ 

ငါကိုယ္တိုင္
ျဖစ္ေနခဲ့ျပီေပါ့

။။
။။
။။
။။

မိုးစက္ပြင့္

(စာၾကြင္း။  ကဗ်ာဖတ္ရင္း  ဒိုးနတ္၊ ေကာ္ဖီ၊ ဘာဂါ၊ ဆင္းဒြစ္၊ ဆာေတး  ၾကိဳက္တာစားသြားေနာ့- အားမနာနဲ႕  )