ျမန္မာျပည္ရဲ့ အေနာက္ဖ်ားက သူမ

ဟဲဟဲ နင္းဂ်ားေတြမွတ္ျပီး လန္႕မသြားပါနဲ႕  ..... အဲဒါက က်မ အခုေရာက္ေနတဲ့ ေနရာက အမ်ားစုေသာ ေဒသခံအမ်ိဴးသမီးေတြပါ....။ ရိုဟင္ဂ်ာေတြလို႕ သူတို႕ကို ေခၚတဲ့သူက ေခၚပါတယ္။ သူတို႕ ၀တ္စားဆင္ယင္ပံုက တာလီဘန္ေခတ္က အာဖဂန္အမ်ိဴးသမီးေတြနဲ႕ ဆင္ပါတယ္။  အစြန္းေရာက္ မူဆလင္ဘာသာ၀င္ေတြပီပီ မိန္းကေလးေတြ အိမ္တြင္းပုန္းၾကတာ မ်ားပါတယ္။  သူတို႕ဟာ  ပညာေကာင္းေကာင္းသင္ခြင့္မရသလို ၁၀ ႏွစ္ ၁၁ႏွစ္ေလာက္ကစျပီး အိမ္အျပင္ထြက္ခြင့္ကို ကန္႕သတ္ခံရပါေတာ့တယ္။  အိမ္ထဲမွာပဲ ထမင္းခ်က္၊ ကေလးထိန္း၊ ငရုတ္သီးၾကိတ္၊ ေျမစိုက္အိမ္ဆိုရင္ ၾကမ္းခင္းကို ထမင္းရည္၊ ဖြဲျပာနဲ႕ နယ္ျပီး အေခ်ာကိုင္တာမ်ိဴးလုပ္နဲ႕ပဲ တေနကုန္ၾကရပါတယ္။ အမ်ားစုက ျမန္မာစာမေျပာနဲ႕ ျမန္မာစကားေတာင္ မေျပာတတ္ၾကပါဘူး။  ျမိဳ႕ေပၚနဲ႕  ရြာၾကီးတခ်ိဴ႕က တခ်ိဴ႕ ေသာပညာတတ္ ေငြေၾကးရိွတဲ့ လူတစ္ခ်ိဴ႕ရဲ့ သမီးေတြ ဘာေတြကေတာ့ ေက်ာင္းေနခြင့္၊ ဘြဲ႕ေတြဘာေတြရျပီး အလုပ္လုပ္ခြင့္ စသျဖင့္ ရၾကပါတယ္။  ဒါကလည္း အားလံုးနဲ႕ယွဥ္ရင္ ၁%ထက္ေတာင္ နည္းပါလိမ့္မယ္။  အဲဒီလို အမ်ိဴးသမီးေတြ အျပင္ထြက္ျပီး ပညာသင္တာ အလုပ္လုပ္တာကို  အစြန္းေရာက္ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္ (မူလာ) ဆိုသူေတြက လံုး၀ သေဘာမက်ပါ။  ( ဟူး - အဲဒီမွာ လူအျဖစ္မေမြးခဲ့လို႕ ေတာ္ေသးရဲ့။)  လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္အထိ ႏိုင္ငံရဲ့ တစ္ေနရာမွာ သူတို႕  ေတြရိွေနတာကို က်မ မသိခဲ့ပါဘူး။


သူတို႕ အျပင္ထြက္တိုင္း ဘူရ္ဂါ လို႕ေခၚတဲ့ အဲဒီ၀တ္ရံုနက္ သို႕မဟုတ္ ၀တ္ရံုျပာကိုျခံဳ ၊  ေနေရာင္ကာဖို႕ထက္ လူၾကည့္တာကာဖို႕  ထီးတစ္လက္နဲ႕  အျပင္ထြက္ၾကပါတယ္။  ၀တ္ရံုက မ်က္ႏွာဖံုးပါတာလည္းရိွ၊ မပါတာလည္းရိွပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ဆိုရင္ ေျခအိတ္ေတာင္ စြပ္ထားၾကပါတယ္ (လက္အိတ္စြပ္တာေတာ့ မျမင္ဖူးေသးဘူး -ဟိ)။  သူတို႕ အသားေရာင္က ပင္ကိုယ္ညိဳေပမဲ့ ေဖ်ာ့ေတာ့ေနပါတယ္။ အမ်ားစုက အနီးမီးယား (ေသြးအားနည္း ေရာဂါ) ရိွေနၾကပါတယ္။  အိမ္ေထာင္သည္အမ်ိဴးသမီးေတြဆိုရင္ တႏွစ္ျခား၊ ႏွစ္ႏွစ္ျခား ကေလးေမြးၾကရတာမို႕    ပိုလို႕   ေသြးအားနည္း၊ သံဓါတ္အားနည္းတာေတြ ခံစားၾကရပါတယ္။ သားဆက္ျခားတာကို နားမလည္တာေရာ၊ ဘာသာေရးက တားျမစ္လို႕ေရာ၊ ဆင္းရဲသူေတြအတြက္  သားသမီးတစ္ေယာက္ဟာ လုပ္အားတစ္ခု အင္အားတစ္ခု  ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ေရာ ကေလး မ်ားမ်ားယူၾကပါတယ္။ ေတြ႕ခဲ႕ဖူးသေလာက္  မိန္းမတစ္ေယာက္က ပ်မ္းမ်ွ ကေလး ၅ေယာက္ကေန ၉ေယာက္ေလာက္အထိ ေမြးၾကပါတယ္။ အမ်ားဆံုးေတြ႕ခဲံတာကေတာ့ အေယာက္ ၂၀ ပါ။


ေအာက္က ဘယ္အစြန္ပံုက နင္းဂ်ားမ်က္ႏွာဖံုးစြပ္ထားလို႕ အသက္မခန္႕မွန္းႏိုင္ေပမဲ့  ဟိုဖက္ကတစ္ေယာက္ကေတာ့ ဆယ္ေက်ာ္သက္ ကေလးအေမေလးဆိုတာ သိသာပါတယ္။ သူတို႕ဆီမွာ ၁၅ ႏွစ္ေလာက္ဆို အိမ္ေထာင္ျပဳတတ္ၾကပါတယ္။  အခုေတာ့ အေျခအေန အရပ္ရပ္ေၾကာင့္ အိမ္ေထာင္ျပဳတဲ့ အသက္က ၁၆-၁၇ ေလာက္ ျဖစ္လာေနျပီ။ ဟူး -မလြယ္ပါလား။  ဆိုင္းဘုတ္ခ်ိတ္ထားမယ္။ (သတိ- ဗူးသီးႏုႏု မခူးရ ဆိုျပီးေတာ့)


သူတို႕ေတြရဲ့ ဘ၀ အသိ အျမင္ နဲ႕  က်မ္းမာေရး လူမွဳေရး တိုးတက္လာေအာင္ UN နဲ႕  NGO အဖြဲ႕တစ္ခ်ိဴ႕က ကူညီ ေဆာင္ရြက္ ေပးေနၾကတယ္။ တိုးတက္မွဳကေတာ့ ခပ္ေရးေရး ပါဘဲ။

ဘာပဲေျပာေျပာ ဘယ္ေနရာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္လူမ်ိဴးပဲျဖစ္ပါေစ ကေလးငယ္ေလးေတြရဲ့အျပံဳးကေတာ့ အျမဲတမ္း ခ်စ္စဖြယ္ အျပစ္ကင္းလ်က္ပါဘဲ။ ကင္မရာကိုျမင္ရင္ သူ႕ထက္ငါ ေျပးျပီး ဓါတ္ပံုအရိုက္ခံၾကတာ သူတို႕အက်င့္ပါ။

အဲဒီေဒသမွာ ရခိုင္၊ ျမိဳ၊ ခမြီ၊ မရမာၾကီး၊ သက္ နဲ႕  ဒိုင္းနက္ လူမ်ိဴးေတြလည္း ရိွပါတယ္။ အေပၚက ရိုဟင္ဂ်ာေခၚ ဘဂၤါလီလူမ်ိဴးေတြျပီးရင္ ေဒသခံရခိုင္ေတြက အမ်ားစုပါ။  ေအာက္က ပန္းေရာင္ပု၀ါနဲ႕   မိန္းကေလးေတြကေတာ့ ေတာင္ေပၚကလူမ်ိဴးစုတစ္စုပါ (ညီမေလးတစ္ေယာက္က “သက္” လူမ်ိဴး လို႕ ေျပာပါတယ္)

ေအာက္ကျပထားတဲ့ပံုကလည္း ေတာင္ေပၚတိုင္းရင္းသူကေလး တခ်ိဴ႕ပါ။ (ျမိဳ သို႕မဟုတ္ ဒိုင္းနက္ ထင္ပါရဲ့- ဒါလည္း မိုးစက္တို႕ ထံုးစံအတိုင္း မေသခ်ာ)။ အလြန္ေ၀းလံ ေခါင္ဖ်ားတဲ့ ရြာငယ္ကေလး တစ္ခုကပါ။ မျပည့္စံုမွဳေတြနဲ႕  အထီးက်န္ဆန္သလိုျဖစ္ေနတဲ့ အဲဒီေနရာေလးမွာ  အဲဒီကေလးမေလးေတြကေတာ့ ရိုးရာဓေလ့ကို ဖက္တြယ္ျပီး ကိုယ့္နည္းကိုယ့္ဟန္နဲ႕  ေပ်ာ္ရႊင္သာယာေနမွာကေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။

အဲဒီမွာ လွပသာယာတဲ့ ေရတံခြန္ၾကီးတစ္ခုလည္း ရိွေလရဲ့။ အဘတို႕ကေတာ့ လ်ွပ္စစ္ထုတ္မယ္လို႕ ေျပာတာပဲ  :-(  

ဒီလို ပန္းလွလွကေလးေတြလည္း ျမင္ႏိုင္ပါတယ္။  အေပၚကစာေတြဖတ္ျပီး ေမာသြားခဲ့တယ္ဆိုရင္ အေမာေျပေပါ့။

အနီးကပ္ျမင္ရတဲ့ ပန္းကေလး။

နယ္စပ္နဲ႕   “နတ္ျမစ္”ဆိုတဲ့ျမစ္ကေလးတစ္ခုသာျခားေတာ့တဲ့  ျမန္မာျပည္ရဲ့ အေနာက္ဖ်ားတစ္ေနရာ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ နယ္စပ္က ျမင္ကြင္းေလးေတြ မ်ွေ၀လိုက္ပါတယ္။ ( ကေလးေလးေတြပံုကလြဲရင္ က်န္တာေတြက လုပ္ငန္းေဖၚေမာင္ညီမေလးေတြ ရိုက္လာတာပါ။  သူတို႕ကေတာ့ နာမည္မေရးလို႕  စိတ္မဆိုးေလာက္ပါဘူး..။  ပံုေတြက ေရာသြားေတာ့ ဘယ္သူရိုက္မွန္းလဲ မသိေတာ့ဘူး။  )

သူငယ္ခ်င္းတို႕အတြက္ မ်ွေ၀ျခင္းတစ္ခုရယ္သာပါ....

ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္-

မိုးစက္ပြင့္