တကၠသိုလ္အေဆာင္သူ (၂)

တတိယႏွစ္ကို ေရာက္တဲ့အခါက်ေတာ့မွ အစိုးရေဆာင္မွာ ေနခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။

အရင္ကေတာ့ “ဘင္တန္ေဟာလ္” လို႕ အမည္ရခဲ့တဲ့ အခု သီရိေဆာင္ - တဲ့။  ဂ်ပ္ဆင္ၾကီးရဲ့ နေဘးမွာ ၾကက္ေသြးေရာင္ ၀တ္စံုနဲ႕  ထည္ထည္ခန္႕ခန္႕ၾကီး ေပါ့။ ကိုယ္လဲ ေမာင့္ သီရိေမ ျဖစ္ရျပီေပါ့။  ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကံ့ေကာ္ပင္ အၾကီးၾကီးေတြ ပါတ္လည္၀ိုင္းေနတဲ့ အေဆာင္ၾကီးကို ၾကည့္ျပီး ေပ်ာ္သြားပါတယ္။

သီရိသူ အမ်ားစုက ဥပေဒ ေက်ာင္းသူေတြပါ။ အေဆာင္မွဴး မမကလည္း ဥပေဒဌာနကပါ။  အေဆာင္မွဴး ႏွင့္ အေဆာင္နည္းျပ (ေဟာလ္က်ဴတာ) ေတြအားလံုးကို မည္သည့္အရြယ္ျဖစ္ေစ “မမ” လို႕ဘဲ ေခၚရတာကလည္း အေဆာင္ယဥ္ေက်းမွဳ တစ္ရပ္ပါ။  မ်က္လံုးေလး ေပကလပ္ေပကလပ္နဲ႕   ေရာက္လာတဲ့ကိုယ့္ကို ဆရာမၾကီးက ေနရာခ်ထားေပးပါတယ္။ “ “သင္းကြဲ”ေလးကို ေဟာက်ဴတာခန္းမွာ ေနရာေပးလိုက္” တဲ့။  သင္းကြဲ ဆိုတာ ဘာပါလိမ့္။ ေၾသာ္- ဥပေဒေမဂ်ာသူ အမ်ားစုနဲ႕မတူတဲ့  ထူးထူးျခားျခား လူနည္းစု ေမဂ်ာေလးမို႕ထင္ရဲ့။

 အတြင္းေဆာင္နဲ႕ အျပင္ေဆာင္ရဲ့ ကြာဟခ်က္က ေတာ္ေတာ္ၾကီးပါတယ္...။ အျပင္ေဆာင္က ဘယ္ေလာက္ပဲ စည္းကမ္းၾကပ္တယ္ေျပာေျပာ၊ အတြင္းေဆာင္ထက္ ပိုလို႕ေတာ့ လြပ္လပ္တာ အမွန္။ အတြင္းေဆာင္မွာက အခ်ိန္နဲ႕စား၊ အခ်ိန္နဲ႕ အေဆာင္ျပန္၀င္ရတာ၊ ညေန ေျခာက္နာရီ ရိုးေကာလ္ ထူးခ်ိန္ျပန္မေရာက္လို႕ေတာ့ အေဆာင္မွဴး အပ်ိဴၾကီးမမရဲ့ မိုးၾကိဳးသြားလို စူးရွတဲ့ အျပစ္ေပးမွဳကို ခံရျပီသာမွတ္။ ဒါေပမဲ့ အတြင္းေဆာင္မွာေနရတာက အဆေပါင္းမ်ားစြာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းသလို အမွတ္ရစရာေတြ ပိုမ်ားတာအမွန္ပါ။

အေဆာင္သူေလးေတြအားလံုးက အသက္အရြယ္အားျဖင့္လည္း ငယ္ရြယ္ႏုနယ္ျပီး၊ ေလာကၾကီးကို ေတာင္ပံျဖန္႕ျပီး စူးစမ္းခ်င္တဲ့ အရြယ္ေတြ မို႕လား။ အေဆာင္ဟာ အေရာင္စံု အေသြးစုံ ပန္းဥယ်ာဥ္ၾကီးနဲ႕တူတယ္။  အဆင္းလွျပီး အနံ့ေမႊးတဲ့ ပန္းကေလးေတြ ရိွသလို၊ အဆင္းပဲလွတဲ့၊ အနံံ႕သာ ေမႊးတဲ့ ပန္းကေလးေတြလည္း ရိွပါေလရဲ့။ အဲဒီလို ရာနဲ႕ခ်ီတဲ့ ပန္းကေလးေတြ ေလဒဏ္ မိုးဒဏ္မွာ ႏြမ္းေၾကြမသြားေအာင္ ေရေလာင္း၊ ေပါင္းသင္၊ အကိုင္းျဖတ္သင့္ျဖတ္ လုပ္ေပးရမဲ့တာ၀န္က အေဆာင္မွဴးမမ နဲ႕ ေဟာလ္က်ဴတာမမ ေတြမွာ ရိွေနတယ္ေလ..။

ဂနာရီကေန၉နာရီေလာက္အထိက အေဆာင္မွဴးႏွင့္တကြ ေလးဦးေသာ ေဟာက်ဴတာမမေတြ အစည္းအေ၀းထိုင္ၾကတယ္...။ ေနာက္တစ္ေန႕ ဘာေက်ြးရင္ေကာင္းမလဲဆိုျပီး ေခါင္းခ်င္းရိုက္ၾကတယ္။  အလွည့္က် တာ၀န္က် ေက်ာင္းသူေတြနဲ႕  ဆရာမေတြ ရိွျပီးသား မီႏူးအစံုေတြထဲက ေရြးၾက၊ တြက္ၾက၊ ဘတ္ဂ်က္၀င္ေအာင္လည္း စဥ္းစားၾကရတာပါ။  ခြင့္တိုင္တာ၊ ကြန္ပလိန္႕တက္တာေတြ၊ စည္းကမ္းထိမ္းသိမ္းေရး တာ၀န္ေတြလုပ္ၾကတယ္ေပါ့...။  အစည္းအေ၀းျဖဳတ္တာနဲ႕   အေဆာင္ခန္းေတြမွာ လွည့္လည္ျပီး စာက်က္ေနသလား၊ ၀ိုင္းဖြဲ႕ စကားမ်ားေနသလား၊ မဟုတ္တာလုပ္ေနသလား နဲ႕   ေရွာင္တခင္စစ္ေဆးၾကတာပါ။   ဒါေပမဲ့ ေက်ာင္းသူေတြမွာလည္း ကိုယ့္အခ်က္ေပးစံနစ္နဲ႕ကိုယ္ ရိွၾကပါတယ္။  အေဆာင္မွဴးနဲ႕ အေဆာင္သူေတြကေတာ့   ေၾကာင္နဲ႕ၾကြက္လိုပါပဲ...။  လိုက္စစ္ေနတဲ့အျခမ္းက မီးကိုေရနဲ႕သတ္သလို ျငိမ္ေနျပီး၊  ထြက္သြားလို႕  ခပ္လွမ္းလွမ္းေရာက္တာနဲ႕     တစ္၀ုံး၀ံုး  တစ္ရုန္းရုန္း ဆူညံေနၾကတာ သဘာ၀ ပါပဲ...။ ေၾကာင္မရိွတာနဲ႕  ၾကြက္ထျပီေပါ့။  သိပ္မဆိုးရင္ေတာ့ မမေတြက မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေပးပါတယ္။

အေဆာင္သူေတြ ဘရုတ္က်တာကေတာ့ စံုပါတယ္....။

ညက်ရင္ ၀ိုင္းဖြဲ႕ စားေသာက္ဖို႕..အတြက္ ထမင္းစားခန္းထဲမွာ မတ္ခြက္ထဲ ထမင္းခိုးထည့္လား ထည့္ရဲ့...။

ေရေႏြးေဂါက္တံ တို႕ ေဟာ့ပလိတ္တို႕သံုးျပီး အခန္းထဲမွာ ခ်က္ျပဳတ္ စားေသာက္ၾကေသးရဲ့..။

သရဲေမး၊ နတ္ေမး၊ ျပဇာတ္က၊ စံုစီနဖာ အခန္းထဲမွာ လုပ္တတ္ၾကပါေသးရဲ့။

ႏွစ္ေပါင္းၾကာျပီျဖစ္တဲ့ အေဆာင္တိုင္းမွာ သရဲဇာတ္လမ္းေတြ ရိွၾကပါတယ္။  ဒီေလာက္ၾကာမွေတာ့ အေၾကာင္းတစ္ခုခုနဲ႕ ေသဆံုးဖူးတဲ့ အေဆာင္သူေတြရိွတာေပါ့။  တစ္ခ်ိဴ႕ႏွစ္ေတြမွာ ဖ်ားနာလို႕၊ ေရေႏြးေဂါက္ ဓါတ္လိုက္လို႕ ၊  ေရွာ့ခ္၀င္လို႕ စသျဖင့္တစ္နည္းနည္း ရိွတတ္ၾကစျမဲပါ။  ဒါကိုပဲ အေဆာင္သူေတြၾကားမွာ လက္ဆင့္ကမ္း ေျပာျပစရာ ဖြဲ႕ဖြဲ႕ႏြဲ႕ႏြဲ့ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ ျဖစ္လို႕ ေနတတ္ပါတယ္။ မက်ြတ္ေသးဘူးတဲ့..... ဆိုတာမ်ိဴးေတြ တီးတိုးေျပာတတ္ၾကပါတယ္။ တေစၦပံုျပင္ေတြကလည္း မ်ားမွမ်ား။   စိတ္ထင္လို႕ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ တိုက္ဆိုင္လို႕ပဲျဖစ္ျဖစ္ မည္းမည္းျမင္ရင္ ရိပ္ခနဲျမင္ရင္ အသံကုန္ ေအာ္ဟစ္တတ္တတ္တဲ့ အသည္းငယ္သူ အေဆာင္သူေတြကလည္း ရိွတတ္ၾကပါေသးတယ္။ 

စာေမးပြဲ နီးလာျပီဆိုရင္ေတာ့ တရုန္းရုန္းအသံေတြ တိတ္ဆိတ္စျပဳလာပါျပီ။  အခန္းေပါက္ေစ့ အိမ္လည္တတ္တဲ့ ေပါက္ေက်ာ္မကေလးေတြလည္း စာၾကည့္စားပြဲေရွ့မွာ တကုပ္ကုပ္ျဖစ္လာၾကျပီ။  ညေနခင္း ဧည့္ေတြ႕ခ်ိန္မွာ မျပီးႏိုင္မစီးႏိုင္ ခ်စ္တင္းသီဖြဲ႕ၾကတဲ့ အတြဲရိွသူေတြေတာင္  ျမန္ျမန္ထက္ထက္ အေဆာင္ေပၚျပန္တက္လာၾကျပီ။ အေဆာင္ကလည္း ေက်ြးေနက် မနက္စာညေနစာအျပင္ ညဖက္မွာ မုန္႕တစ္မ်ိဴးမ်ိဴးနဲ႕  ေကာ္ဖီ၊ လက္ဖက္ရည္ေတြကို ထပ္ေဆာင္းေက်ြးေမြးတတ္ျပန္တယ္။ ညဖက္ ဂစ္တာတီးၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကိုလည္း အခ်ိန္ေပးျပီး နားမေထာင္ႏိုင္ေတာ့သလို အရင္က နား၀င္ပီယံျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ သူတို႕သီခ်င္းသံေတြကို ဆူညံသံေတြအျဖစ္ ေျပာင္းလဲခံစားမိလာေတာ့တာ...။ ေၾသာ္- စာေမးပြဲနတ္ကလည္း ၾကီးပါ့...။

အေဆာင္ေရွ့ဂီတ ပညာရွင္ေတြကေတာ့ .....“  -------- ျမိဳ႕က ----- ေမဂ်ာေက်ာင္းသူ မ---- အတြက္”  “စာ ဖင္ေထာင္က်က္ေနေသာ ဂုဏ္ထူးတန္းေက်ာင္းသူ မ-------”အတြက္ ဆိုျပီး သီခ် င္းေတြဟစ္ေကာင္းတုန္း။  “ ကိုယ္ရည္ရြယ္ထားတာ တစ္ေဆာင္လံုး ...... ဆရာမၾကီးပါမက်န္ဘူး....” ဆိုတဲ့ သီခ်င္းမ်ိဴးကိုေတာင္ မထိတထိ ကလိတိတိ ဆိုတတ္ၾကေသးတယ္ :D

စာသင္ႏွစ္တစ္ႏွစ္ကုန္ခါနီးတိုင္း က်င္းပေလ့ရိွတဲ့ (အေဆာင္ဒင္နာ) ကေတာ့ တစ္ဘာသာ လြမ္းစရာပါပဲ။   အေဆာင္ထမင္းလခေတြထဲက ပိုလ်ွံေငြ၊ အေဆာင္သူ  ခြဲတမ္း ႏို႕ဆီဘူးေရာင္ရေငြေတြနဲ႕ က်င္းပတယ္လို႕ဆိုရဲ့။  ဘာပဲေျပာေျပာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတာအမွန္ပါ။  ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲေလးလို႕ ဆိုႏိုင္သလို Talent  ရိွတဲ့သူေတြကို ပ်ိဴးေထာင္ေပးတဲ့ ပန္းခင္းကေလးတစ္ခုပါပဲ။ အေဆာင္မွဴး၊ အေဆာင္နည္းျပေတြက တစ္ႏွစ္လံုး အကဲခတ္ျပီးသားမို႕ ဘယ္သူက အဆိုရတယ္၊ ဘယ္သူက အက ပိုင္တယ္။ ဘယ္သူက အေျပာပိုင္တယ္၊ ဘယ္သူက ဧည့္ခံေကာင္းတယ္ ဆိုတာ ေရြးျပီးသားပါ။  မိန္းကေလး ေယာက်္ားေလး အေဆာင္တိုင္းမွာ ေမာင္ႏွမေဆာင္ ရိွပါတယ္။  (ဥပမာ- အင္းလ်ား နဲ႕  ေရႊဘို ( ႏွစ္ေတြၾကာျပီဆိုေတာ့ အမည္တြဲတာမွားခ်င္လည္း မွားပါမယ္။) သီရိေဆာင္ တစ္ေဆာင္တည္း ပြဲတစ္ခုစီစဥ္ဖို႕  မျဖစ္တာမို႕   "ေမာင္ႏွမေဆာင္" ေတာ္စပ္ထားတဲ့  ပဲခူးေဆာင္ ရဲ့ အကူအညီကို ယူရပါတယ္။     ဂစ္တာတီးတာ၊ အခမ္းအနား ျပင္တာ စသျဖင့္ စသျဖင့္ ေပါ့ေလ...။ အၾကိဳညမွာေတာ့ ညဥ့္နက္တဲ့အထိ ျပင္ဆင္ရတာဆိုေတာ့ အေဆာင္မွဴးက ေက်ာင္းသားေတြကို အေဆာင္မွာ ေပးအိပ္ပါတယ္။  ဒါေပမဲ့ ဘုရားခန္းထဲမွာ ေသာ့ခတ္ျပီး အိပ္ခိုင္းတာေလ ။  ေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ “ ညက သီရိေဆာင္မွာ အိပ္ခဲ့တယ္ကြ ”လို႕  ျပံဳးျဖီးျဖီးနဲ႕  ၾကြားစရာ ရသြားတာေပါ့... :D

ဘာ အႏုပညာမွ မည္မည္ရရ မတတ္တဲ့ ကိုယ္ကေတာ့ ေနာက္ဆံုး ဂဠဳန္ဆားခ်က္တဲ့အေနနဲ႕   ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ ၀င္ျပိဳင္ခဲ့ပါေသးတယ္။  အမည္က  "အေမ့စာ" တဲ့။ သမီးကို စာၾကိဳးစားဖို႕လွမ္းမွာရွာတဲ့  အေ၀းက လူၾကံဳနဲ႕စာပို႕လာတဲ့  မိခင္တစ္ေယာက္အေၾကာင္းပါ။  အခုေတာ့ ကဗ်ာရဲ့အစ ပဲ မွတ္မိေတာ့တယ္..။  ဒုတိယလား တတိယလားမသိ ဆုရခဲ့ေပမဲ့ အေဆာင္မွဴးက အတူေန ေဟာလ္က်ဴတာမမ ေရးေပးတာလို႕   ထင္ပါသတဲ့။  ရိွပါေစေတာ့ေလ..။ 

ကိုယ္ဖိတ္ခ်င္သူေတြအတြက္ ဒင္နာလက္မွတ္ေတြကိုေတာ့ သတ္မွတ္ေစ်းနဲ႕ ၀ယ္ရပါတယ္။  အဲဒီတုန္္းက သူမ်ားအေဆာင္က အဖိတ္ခံရတယ္ဆိုတာ တကယ္ဂုဏ္ယူစရာအျဖစ္တစ္ခုပါ။  တစ္ေယာက္ကို ႏွစ္ေစာင္အထိ ၀ယ္လို႕ရတယ္ေလ။  ” ညည္းဘယ္သူ႕ဖိတ္မွာလဲ” ”ထံုးစံအတိုင္း ခ်စ္ခ်စ္ၾကီးေပါ့“  “ အေပၚထပ္က အင္ၾကင္းေမက အပိုသံုးေလးေစာင္၀ယ္ခ်င္လို႕တဲ့၊ သူက အေပါင္းအသင္းမ်ားတယ္ေလ“  “ဒါဆို ငါ့အခန္းေဖၚနာမည္နဲ႕၀ယ္ေလ၊ သူက ဘယ္သူ႕မွမဖိတ္ဘူးတဲ့”  ဆိုတာေတြကေတာ့ ဒင္နာမတိုင္ခင္မွာ ၾကားၾကရမဲ့ ေရခ်ိဴးခန္း စကား၀ိုင္း ေတြရယ္ပါ..။

 ဒင္နာေန႕မွာ အလွဆံုးျဖစ္ေအာင္ ဘာ၀တ္ရမလဲ ဆိုတာ စဥ္းစားရ၊ ၾကံဖန္ရ၊ ၀တ္စံုအသစ္ေျပးခ်ဴပ္ရနဲ႕  အေဆာင္သူေတြ မအားႏိုင္ မနားႏိုင္ၾကဘူးေပါ့။  အတြဲရိွသူေတြကလည္း ခ်စ္သူေလးလာမွာဆိုေတာ့ တစ္ျခားမိန္းကေလးေတြထက္ မသာေတာင္ ေနာက္မက်ေအာင္ လွေနခ်င္တာေလ....။ အတြဲမရိွေသးသူေတြကလည္း၊ ညက်ရင္ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ သူငယ္ခ်င္းရဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ ဘာလိုလို ညာလိုလို ေနၾကာကြာစိေတြ လာမွာဆိုေတာ့ စိတ္လွဳပ္ရွားစြာ၊ တက္ၾကြေမ်ွာ္လင့္စြာ။

                အေဆာင္ကြက္လပ္ျမက္ခင္းျပင္ေပၚမွာ ထိုင္ခံုေတြ၊ စတိတ္စင္ျမင့္ေတြနဲ႕ အက်အန။  အေဆာင္မွဴး ဆရာမၾကီးကလည္း ပု၀ါႏွစ္စ အသာခ်လို႕  ပုလဲပုတီးနဲ႕ ယဥ္စစ၊ ေဟာက်ဴတာ အေဆာင္နည္းျပမမ ေတြကလည္း  ပိုး၊ ခ်ိတ္ေတြ၊ ဆံထံုးအလွေတြ၊ ေဒါက္ဖိနပ္ျမင့္ျမင့္ေတြနဲ႕  ထင္းကနဲျမင္သာေအာင္ လွလွပပ၊ အေဆာင္သူေတြကေတာ့ ပန္းေရာင္စံုေလးေတြ လိပ္ျပာေရာင္စံုေလးေတြလို ဟိုသည္ကူးလို႕   အလွခ်င္းျပိဳင္ေနၾက ေတာ့တာ။  ဂီတသံ ေနာက္ခံမွာ စားၾက ေသာက္ၾက ရယ္ၾက ေပ်ာ္ၾက၊  တကၠသိုလ္ ေမာင္ႏွမေတြရဲ့ အႏုပညာ ေဖ်ာ္ေျဖမွဳကို ခံစား အားေပးရင္း သိပ္ကိုလွတဲ့ ညတစ္ည ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။  

 မိန္းကေလးေဆာင္ေတြမွာ ျပင္ပ အဆိုေတာ္ေတြလည္း လာျပီးဆိုဖို႕ ဖိတ္ၾကားတတ္ပါတယ္။  သီရိေဆာင္အတြက္ကေတာ့ ထြန္းအိျႏာဗိုလ္ တို႕၊ ခိုင္ထူးတို႕လို ဥပေဒေက်ာင္းထြက္ေတြ လာတတ္ပါတယ္။  အျပင္က အဆိုေတာ္ေတြ ဒင္နာမွာ မၾကာခဏဆိုေလ့ရိွတာက ”ဆရာမ” သီခ်င္းပါ။  ”ေငြေသာ္တာေရာင္ျခည္.......ထိန္လင္းေတာ့သည္.....” ဆိုျပီးစတာနဲ႕ လက္ခုပ္သံေတြ ေသာေသာညံေနေတာ့တာ။  ေနာက္ဆံုးမွာ ” .... သဒၥါကပိုသည္.....ဆရာမကိုပဲ  အသည္းစြဲေအာင္...ခ်စ္မိသည္...” ဆိုတဲ့အပိုဒ္ေရာက္ရင္ေတာ့ အေဆာင္နည္းျပဆရာမ မမေတြရဲ့ မ်က္ႏွာေလးေတြ ရဲရဲနီေအာင္ ရွက္ေသြးျဖန္းၾကေတာ့တာေလ...။  အဲဒီလိုနဲ႕   လွပ ေႏြးေထြး ရင္ခုန္စရာေကာင္းတဲ့ ညေလးတစ္ညကို ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ၾကပါတယ္။

လြမ္းမိတဲ့ အေဆာင္သူဘ၀ တစ္ပိုင္းတစ္စရယ္ပါ...။

မိုးစက္ပြင့္