ကိုယ္ေတြ႕ နာဂစ္ (ႏွစ္ႏွစ္ျပည့္ အမွတ္တရ)

နာဂစ္ဆိုတဲ့ ပန္းအမည္ခံထားတဲ့ နတ္မိစၦာမယ္က သူ႕ရဲ႕ လက္ၾကမ္းၾကီးနဲ႕   လူသိန္းေသာင္းမ်ားစြာတို႕ရဲ့ အသက္ေတြ အိုးအိမ္ေတြ ပိုင္ဆိုင္မွဳေတြကို ဖဲ့ေျခြဖ်က္ဆီးခဲ့တာ ႏွစ္ႏွစ္တင္းတင္းျပည့္ခဲ့ပါျပီ.....။  ဒီေန႕မွာပဲ မွတ္မွတ္ရရ တစ္စြန္းတစ္စ ပါတ္သက္ ပါ၀င္ခဲ့ရတဲ့ နာဂစ္ကိုယ္ေတြ႕ေလးကို မွတ္တမ္းေလး တို႕ထားမိပါတယ္။ 

ဧပရယ္လကုန္ထဲက မုန္တိုင္း သတိေပးခ်က္ေတြကို အင္တာနက္ စာမ်က္ႏွာေတြေပၚမွာ ဟိုတစ္စ ဒီတစ္စ ျမင္ေနရေပမဲ့ ဒီလိုၾကီး ဒီေလာက္အထိ ျဖစ္လိမ့္မယ္လို႕  မထင္ခဲ့တဲ့အထဲမွာ ကိုယ္လဲပါတယ္။  ေပါ့ေပါ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့နဲ႕ ခရီးထြက္ေနလိုက္တာ ေမလ ၂ရက္မွာေတာင္ ပုဂံမွာ ေရာက္ေနခဲ့ေပါ့။  ညေနခင္းမွာ ေလေပြေလး တစ္ခ်က္ ခပ္ျပင္းျပင္း သုတ္သြားတာကိုၾကည့္ျပီး ရယ္လို႕ေတာင္ ေနခဲ့ၾကေသးတာ။ ေသေသခ်ာခ်ာသိရတာက မနက္ပိုင္း ေလယာဥ္ေတြ  ဖ်က္သိမ္းလိုက္ျပီဆိုမွပါ။  ရန္ကုန္ ဖံုးလိုင္းေတြလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ျပတ္ေနတာကိုး....။  ေနာက္ပိုင္းေတာ့ အေသအေပ်ာက္နဲ႕  အပ်က္အစီးသတင္းေတြ  အခ်ိန္ႏွင့္အမ်ွ ထြက္ေပၚလာခဲ့ေတာ့တယ္။

ပုဂံမွာ တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္ ေသာင္တင္ျပီးမွ ရံုးျပန္ေရာက္ပါတယ္။  ရံုးက ကိုယ့္ကို ျမစ္၀က်ြန္းေပၚေဒသ သြားဖို႕ အၾကံျပဳတယ္။  လိုလိုလားလား ထြက္လာခဲ့တယ္။  တလမ္းလံုးလည္း အိုးအိမ္ ဆိုင္းဘုတ္ လမ္းတံတား အပ်က္အစီးေတြက ျမင္မေကာင္းေအာင္ ပါပဲ။  ေမလ ၇ရက္ေန႕မွာေတာ့ ဖ်ာပံု နဲ႕  ဘိုကေလးကို ကိုယ္ေရာက္ခဲ့ပါျပီ။ ျမိဳ႕ေပၚမွာ ဒုကၡသည္ေတြရယ္၊ ေအဂ်င္စီ ကယ္ဆယ္ေရး၀န္ထမ္းေတြရယ္၊ အာဏာပိုင္ေတြရယ္၊ ပုဂၢလိကအလွဴရွင္ေတြရယ္ ရွဳပ္ရွက္ခပ္ လို႕ ေနတယ္။

အသက္မေသ က်န္ခဲ့တဲ့ ေလေဘးဒုကၡသည္ေတြရိွရာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း၊ စာသင္ေက်ာင္းနဲ႕  ဆန္ဂိုေဒါင္ေတြ အပါအ၀င္ ယာယီစခန္းအသီးသီး ကို ကိုယ္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ကေလး လူၾကီး အားလံုးက လာသမ်ွလူေတြကို အားကိုးတစ္ၾကီး မ်က္၀န္းေလးေတြနဲ႕ ။  တစ္ခ်ိဴ႕က်ေတာ့ မုန္တိုင္းက ရိုက္ခတ္ထားလို႕  ေက်ာျပင္တစ္ခုလံုး မီးေလာင္ထားသလို နီရဲေနေလရဲ့။  အုန္းပင္ကို ျမဲျမဲဖက္တြယ္ရင္း  ရွင္က်န္ခဲ့တာမို႕ေလ။  သားေပ်ာက္၊ မယားေပ်ာက္၊ အစ္ကိုေပ်ာက္၊ အေမေပ်ာက္ေတြရဲ့ ေသာကအပူေတြကို ျမင္ေနၾကားေနရပါတယ္။  နာဂစ္ဇာတ္လမ္းေတြကိုသာ စု ထုတ္ရရင္ စြယ္စံုက်မ္းထက္ေတာင္ ထူ လိမ့္မယ္ ထင္ပါရဲ့။  ဒါေပမဲ့ ထူးျခားတာ တခုက သူတို႕  မငိုၾကေတာ့ဘူး။  ထံု သြားတာလား ေတာ့မဆိုႏိုင္။  က်ြန္မလဲ  ကိုယ္ တတ္ႏိုင္သေလာက္ အားေပးျပီး ျပန္လာခဲ့ရပါတယ္။ တကယ္လဲ ကယ္ဆယ္ေရးပစၥည္းက ပါမသြားခဲ့တာပါ။  အေျခအေန အရပ္ရပ္ကို အရင္ဆံုး အျမန္ေလ့လာျပီးမွ ရံုးကို ဆယ္သြယ္စီစဥ္ရမွာ မို႕ေလ...။

ဘိုကေလးျမိဳ႕ရဲ႕   တည္းခိုခန္း အားလံုးက ျပည့္ႏွက္လို႕ ေနပါတယ္။ အဲဒီျမိဳ႕မွာ  GSM က သံုးမရတာမို႕   ျမိဳ႕ထဲမွာ နည္းနည္းပဲရိွတဲ့  စီဒီအမ္ေအ ဖုန္းေတြကလည္း လက္မလည္ေအာင္ အငွားဆက္ေနရပါတယ္။  ဖုန္းဆိုင္ေတြ လမ္းတိုင္းနီးပါးမွာ ရိွတာေတာင္ ကိုယ့္အလွည့္ေရာက္ဖို႕   ေတာ္ေတာ္ တန္းစီေစာင့္ရတာပါ။  ေခတ္ပ်က္မွာ စီးပြားျဖစ္တယ္ဆိုတာ ဒါမ်ိဴးလားမသိ။ ကိုယ္လည္း ဖုန္းဆက္ရတာ ခက္ခဲျပီး လိုရင္းမေရာက္တာမို႕    ရန္ကုန္ကို ကိုယ္တိုင္ပဲ ျပန္လာခဲ့လိုက္တယ္။  ဖ်ာပံုနဲ႕  ဘိုကေလး လမ္းတစ္ေလ်ွာက္မွာ ယာယီအုန္းလက္တဲကေလးေတြထိုးျပီး ေနတဲ့ မိသားစုေတြကို စိတ္မေကာင္းစရာ ေတြ႕ရတယ္။ တိုက္မိမွာစိုးေတာ့ ကားကို ေျဖးေျဖးဘဲ ေမာင္းရတဲ့။  ျဖတ္သြားသမ်ွ ကားၾကီး ကားငယ္ေတြက ပါလာတဲ့ မံု႕၊ ေခါက္ဆြဲေျခာက္၊ အ၀တ္အထည္ေတြ ခ်ေပးသြားၾကတယ္။  ၀တ္ထားတဲ့ ရွပ္အက်ီၤကိုေတာင္ ခ်ြတ္ေပးသြားၾကတဲ့  ကိုယ့္လူမ်ိဴးေတြရဲ့ သဒၽၼါတရားကို ၾကည္ႏူးဖြယ္ရာ ေတြ႕ရတယ္။

သီတဂူဆရာေတာ္ၾကီး တံဆိပ္ကပ္ထားတဲ့ ကားေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေတြ႕ရတယ္။  ဆရာေတာ္ၾကီး ကိုယ္တိုင္ပါသြားတာေတာင္ ဖူးလိုက္ရတယ္။  အခက္အခဲၾကားက ေအာင္ျမင္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္စြမ္းရိွတဲ့ ဆရာေတာ္ရဲ၀ံ့ခို္င္မာတဲ့ ရပ္တည္ခ်က္အတြက္ ပိုလို႕ ၾကည္ညိဳေလးစားရပါတယ္။

လိုအပ္တဲ့ လူအင္အား၊ ေငြ၊ ပစၥည္း တခ်ိဴ႕နဲ႕  ကိုယ္ျပန္ဆင္းလာႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။  ရန္ကုန္အထြက္မွာ မလိုလားအပ္တဲ့ ေႏွာင့္ေႏွးမွဳေတြ ျဖစ္ခဲ့ရတာေတြ စိတ္တိုခဲ့ရတာေတြေတာ့ ျပန္မေျပာခ်င္ေတာ့ဘူး။  ကိုယ္တို႕အဖြဲ႕ေတြ အမိုးပ်က္စီးေနတဲ့ ဘုရားတန္ေဆာင္းထဲမွာ အေျခခ်ခဲ့ၾကတယ္။  ၾကက္ေျခနီအပါအ၀င္ တျခားအဖြဲ႕ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား နဲ႕အတူတူပဲေပါ့။  ၾကက္ေျခနီအဖြဲ႕မွာ ေလးစားစရာေကာင္းေအာင္ တက္ၾကြျပီး ကူညီတတ္တဲ့ အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္ (စံျပၾကက္ေျခနီ ရဖူးသူ) နဲ႕   အဖြဲ႕သားေတြရိွတာကလည္း တကယ့္အင္အား တစ္ရပ္ပါပဲ။  သူတို႕ရဲ႕  မုန္တိုင္းည စြန္႕စားခန္းေတြ အေၾကာင္း ရင္သပ္လိွဳက္ေမာ နားေထာင္ခဲ့ၾကရတယ္။  ရြာအသီးသီးက ေလွေတြရရာရွာလို႕   ျမိဳ႕ေပၚကို အကူအညီ လာေတာင္းၾကတယ္။  ကိုယ္တို႕ အဖြဲ႕ေတြ စုစုစည္းစည္းနဲ႕   အကူအညီခ်င္း မထပ္ရေအာင္၊ ေနာက္တစ္ခါ ရြာတစ္ရြာတည္းက ထပ္ခါထပ္ခါ ရမေနေအာင္ စိစစ္ၾကတယ္။  လာတဲ့သူကိုလည္း ေသခ်ာေအာင္ စိစစ္ေမးျမန္းရေသးတယ္။ (ေရာင္ေတာ္ျပန္နဲ႕  ေရာလႊတ္သူေတြလည္း ရိွလို႕ပါ)  ရြာမွာ ျပန္ျပီး တကယ္ ေ၀ျဖစ္ေအာင္လည္း  ကိုယ့္လူတစ္ေယာက္ ထည့္ေပးရေသးတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကေတာ့ လူေတြ ပစၥည္းေတြ စာရင္းဇယားေတြနဲ႕   ရွဳပ္ပြျပီး စားဖို႕ အိပ္ဖို႕ေတာင္ ေမ႕ေနတဲ့ အခ်ိန္ေတြပါဘဲ။  ေတာ္ေတာ္ ညဥ္႕နက္တဲ့အထိ အလုပ္ထဲက ညီမငယ္ေလးနဲ႕ စာရင္းဇယားေတြ ျပဳစုရတာလည္း အမွတ္တရပါပဲ။

တစ္ခ်ိဴ႕က ၾကပ္ရြာ ရိွတယ္တဲ့။  တစ္ရြာလံုးေပ်ာက္သြားတဲ့ က်ြန္းရြာကေလးမွာ ညေနဆိုရင္ ေရနံဆီမီးခြက္ေရာင္ေလးေတြ တလက္လက္နဲ႕  တဲ့။  သရဲတေစၦပံုျပင္ေတြ စိတ္မ၀င္စားပါဘူး။ ကိုယ္စိတ္၀င္စားတာက လက္ေတြ႕ က်တဲ့ အေျခအေနေတြပါ။  ဒုကၡသည္စခန္းေတြမွာ အိမ္သာ အလံုအေလာက္မရိွတဲ့ ျပႆနာ။ တစ္စိမ့္စိမ့္ရြာတဲ့ မိုးေၾကာင့္ တစ္ျမိဳ႕လံုးေရ၀ပ္ေနျပီး တစ္ခ်ိဳ႕ေနရာမွာ ရႊံ႕ေရက ဒူးေခါင္းေလာက္ျဖတ္ရတာဆိုေတာ့ သူသူကိုယ္ကိုယ္ တစ္ကိုယ္ရည္ သန္႕ရွင္းမွဳ ဘယ္္လိုမွ မရိွႏိုင္တာ။  ျပာေနာက္ေနာက္ တြင္းေရေတြကို ေသာက္ရတာ။  ၀မ္းေလ်ွာ၀မ္းပ်က္ေတြ ဘယ္ေတာ့ ျဖစ္မလဲ ဆိုျပီး စိုးရိမ္ေနရတာ ေတြကိုပါ။

အဖြဲ႕အစည္းေတြလည္း ညိွႏိွဳင္း အစည္းအေ၀းေတြ ေတာ္ေတာ္စိပ္စိပ္လုပ္ပါတယ္။  အကူအညီေတြ စံနစ္တက်ျဖစ္လာေအာင္ အေထာက္အကူရေပမဲ့ ေတာ္ေတာ္ အခ်ိန္ကုန္လွပါတယ္။ အာဏာပိုင္ေတြ ကိုလည္း အကူအညီနဲ႕  ပါတ္သက္တဲ့ အခ်က္အလက္ေတြကို အခ်ိန္ႏွင့္အမ်ွ  စာႏွင့္တစ္ဖံု လူကိုယ္တိုင္တစ္သြယ္ သတင္းပို႕ေနရတာပါ။ သြားလြန္းလို႕  ကယ္ဆယ္ေရးရိကၡာ  ၾကီးၾကပ္ေရးရံုးက“အဘ” ေတြနဲ႕လည္း ေတာ္ေတာ္ၾကီးကို ခင္မင္ေနပါျပီ။    ရန္ကုန္ရံုးကလည္း သတင္းအခ်က္အလက္ေတြ အျမဲသိခ်င္ေနတာပါ။  အဲဒီ ေတာင္းဆိုမွဳအားလံုးကို တစ္ခ်ိန္တည္းမွာ ျဖည့္ဆည္းဖို႕ဆိုတာ ခက္ခဲလြန္းလွပါတယ္။   ဒါေၾကာင့္လည္း  ကိုယ့္ရံုးခ်ဴပ္ကို သတင္းမွန္မွန္မပို႕ျဖစ္လို႕   ျငိဳျငင္ခံရပါေသးတယ္။  ရိွေစေတာ့။

ေ၀းလံတဲ့ မလာႏိုင္တဲ့ ရြာေတြကို လႊတ္ဖို႕   ေလွေတြငွားျပီး လူနဲ႕  အကူအညီေတြ ပို႕လႊတ္ရပါတယ္။  က်ြန္မကိုယ္တိုင္ေတာ့ လိုက္မသြားႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။  သူတို႕ ကေတာ့ မိန္းမလွက်ြန္းနဲ႕  ကဒံုကနိတစ္၀ိုက္အထိ ေရာက္တာမို႕   ဒက္ေဘာ္ဒီ ေတြကို ျမင္ေနရတုန္းပဲ လို႕  ျပန္ေျပာၾကပါတယ္။  လိုက္ျဖစ္ရင္လည္း က်ြန္မက ႏွလံုးမေကာင္းသူမို႕    လြယ္မယ္မထင္ပါ။  သူတို႕ေလးေတြရဲ့ ၾကိဳးပမ္းမွဳဟာ တကယ့္ကို ခ်ီးက်ဴးထိုက္ပါတယ္။ က်ြန္မတို႕က ျမိဳ႕ေပၚကေန စီမံခန္႕ခြဲရတာပါ။  သူတို႕က လိွဳင္းထဲ ေလထဲ ေရထဲမွာ  ေလွတစ္စင္းနဲ႕  ပစၥည္းေတြတင္လို႕   တခါမွ မေရာက္ဖူးတဲ့ ေနရာေဒသေတြကို သြားျပီး ကယ္ဆယ္ေရးလုပ္ရတာပါ။  သူတို႕ ျပန္ေျပာၾကတာကေတာ့ ရြာကိုေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ထိုင္ကန္ေတာ့တဲ့သူေတာင္ ရိွပါသတဲ့။ ဘာပဲေျပာေျပာ အဲဒီအခ်ိန္က လိွဳင္းနဲ႕  ေရနဲ႕မို႕  သြားရင္းလာရင္း အခ်ိန္မေရြး ေသေပ်ာက္ ႏိုင္တာပါ။  (တကယ္လဲ အသက္ဆံုးရံွဳး သြားတဲ့သူေတြ ရိွပါတယ္)။

တစ္ခ်ိဴ႕   ရန္ကုန္၊ မႏၱေလးက ပုဂၢလိကအလွဴရွင္ေတြက က်ြန္မတို႕ကို ခ်ဥ္းကပ္ အကူအညီ ေတာင္းၾကပါတယ္။  သူတို႕   ယူလာမဲ့ပစၥည္းအမ်ိဴးအစားေတြကိုေျပာျပီး ဘယ္လိုရြာေတြကို ေပးရင္ေကာင္းမလဲ။ ဘယ္လိုသြားရမလဲ ေပါ့ေလ။  တစ္ခါမွ မျမင္ဘူးေပမဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္တူရင္ မိတ္ေဆြပါဘဲ။  က်ြန္မတို႕က အဓိကလိုအပ္တဲ့ (အကူအညီရတာ နည္းတဲ့) ရြာေတြအမည္ေပးျပီး  ေလွပါငွားေပးလိုက္ပါတယ္။  လိုအပ္ရင္ ၀န္ထမ္းအကူအညီပါ ထည့္ေပးလိုက္ပါတယ္။  ကိုယ့္အဖြဲ့ကလူ မအားရင္ အားတဲ့အဖြဲ႕က တစ္ေယာက္ေယာက္ကို အကူအညီ ေတာင္းေပးလိုက္ပါတယ္။  ရြာမွာ ကိုယ္တိုင္ လက္ထိလက္ေရာက္လွဴရင္း သဒၼါေပါက္ျပီး အၾကိမ္ၾကိမ္ ျပန္လာလွဴတဲ့ ေစတနာရွင္ေတြလည္း ရိွပါတယ္။  က်ြန္မတို႕ အဖြဲ႕မွာ ေစတနာ့၀န္ထမ္း လုပ္အားလာကူၾကတဲ့ ရန္ကုန္က လူငယ္ကေလးေတြလည္း ရိွပါတယ္။  ေနာက္တစ္ခါ ဂ်ပန္က ေက်ာင္းေနဘက္ က်ြန္မသူငယ္ခ်င္းက ရွားရွားပါးပါး ဂ်ီေမးလ္သံုးခ်ိန္မွာ ဆက္သြယ္မိျပီး  ေငြလွဴတဲ့အခါ  က်ြန္မကိုယ္တိုင္ ဖ်ာပံုနားက ရြာတစ္ရြာမွာ သြားျပီး ေ၀ေပးခဲ့ရပါေသးတယ္။  ကိုယ့္ကို ယံုၾကည္လို႕   ေငြလွဴတယ္ဆိုေပမဲ့ တာ၀န္ရိွတဲ့အတိုင္း ဓါတ္ပံုနဲ႕  စာရင္းဇယားေတြကို သူ႕မိသားစုေတြက တဆင့္ ပို႕ေပးခဲ့ပါေသးတယ္။  ဒါက ရံုးအဖြဲ႕အစည္းနဲ႕ မဆိုင္တဲ့  ကိုယ္ပိုင္ ၾကားေပါက္ အလုပ္ေလးေတြပါ။

ေမလတစ္လလံုး က်ြန္မတို႕  အလုပ္လုပ္ခဲ့ၾကတာမွာ အတိုင္းအတာတစ္ခုအထိ ထဲထဲ၀င္၀င္ ကူညီႏိုင္ခဲ့လို႕  ပီတိျဖစ္ရပါတယ္။ က်ြန္မတို႕  သြားရင္းလာရင္း ေနပူပူေအာက္က အမိုးပ်က္တဲေက်ာင္းမွာ ဆြမ္းစားေနတဲ့ ဦးပဥၹင္းေတြကို ၀င္လွဴခဲ့တာ၊  ပါးစပ္ထဲအေၾကြေစ့၀င္သြားတဲ့ ကေလးကို ေဆးရံုပို႕ေပးခဲ့တာ၊  အသည္းအသန္ျဖစ္ေနတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ကို ေဆးရံုတင္ေပးခဲ့တာ စတဲ့ စတဲ့ လတ္တေလာ အျဖစ္အပ်က္ ကေလးေတြလည္း ရိွပါေသးတယ္။ တံတားက်ိဴးေနလို႕  လမ္းကေန ဘိုကေလး ျမိဳ႕ေပၚအေရာက္ ညၾကီးမင္းၾကီး လမ္းေလ်ွာက္ျပန္ခဲ့ရတာေတြ၊ ေရမကူးတတ္သူမို႕  အသက္ကယ္အက်ီၤ ပူပူေလာင္ေလာင္ ၀တ္ျပီး ျမစ္ရိုးတစ္ေလ်ွာက္ ခရီးႏွင္ခဲ့ရတာေတြကလည္း အမွတ္တရပါ။  ဇြႏ္လလယ္ေရာက္ေတာ့ က်ြန္မအလုပ္ေတြကို ေနာက္လူလႊဲေပးခဲ့ရပါတယ္ (လႊဲရင္လႊဲ၊ မလႊဲရင္ ဘံုးဘံုးသား လဲေတာ့မွာေလ)။   ဒါေတြကို ၾကြား၀ါခ်င္စိတ္နဲ႕   ေရးတာမဟုတ္ဘဲ  ေနာင္တစ္ခ်ိန္အတြက္ အမွတ္တရ ကုသိုလ္ပြားရန္သေဘာ၊ မ်ွေ၀ သာဓုေခၚေစခ်င္တဲ့ သေဘာ ျဖစ္ပါတယ္။

ေနာက္ျပီး ကိုဇာဂနာရဲ့  “ဘာျဖစ္သလဲ နာဂစ္” ဆိုတဲ့ ကဗ်ာေလး။  သူ႕ကဗ်ာမွာ အမွန္တရားေတြ ပါ၀င္ေနပါတယ္။  ဒါေပမဲ့ အဲဒါဟာ “ Truth ” သာျဖစ္ျပီး  အၾကြင္းမဲ့အမွန္တရား “ the Truth  ” ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ကယ္ဆယ္ေရးကာလမွာ ကိုယ္က်ိဴးမဖက္ခဲ့တဲ့ သူေတြ၊ အဖြဲ႕အစည္းေတြ အမ်ားၾကီး ေတြ႕ခဲ႕ရပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ေရွ႕ပိုင္းကာလ မွာေပါ့။  အခ်ိန္ၾကာလာတာနဲ႕အမ်ွ အခြင့္အေရးသမားေတြ မထိေရာက္တဲ့ အကူအညီနဲ႕  အေပါယံေရႊမွဳန္ၾကဲကိစၥေတြ မ်ားမ်ားလာတာ အမွန္ပါဘဲ...။ က်ြန္မကိုယ္တိုင္ အံ့ၾသတုန္လွဳပ္ခဲ့ရတဲ့ စကားတစ္ခုက “နာဂြတ္”က သူတို႕ကို အလုပ္ေပးတယ္ ဆိုတဲ့ ဆယ္ေက်ာ္သက္ ၀န္ထမ္းေလးေတြရဲ့ စကား။  တကယ္ဆို အသက္ေပါင္းမ်ားစြာအတြက္ စာနာစြာ ဒီစကားမ်ိဴး ေျပာထြက္စရာ ပါလား။ “ငယ္သူမို႕” လို႕ပဲ ေျပာပါရေစ..။

- နာဂစ္က က်ြန္မကို ေၾကကြဲ၀မ္းနည္းမွဴေတြ ေပးခဲ့တယ္။

- နာဂစ္က က်ြန္မကို တာ၀န္ေတြ ေပးခဲ့တယ္။

- နာဂစ္က က်ြန္မကို ကုသိုုလ္ေတြ ေပးခဲ့တယ္။

- နာဂစ္က က်ြန္မကို မိတ္ေဆြသစ္ (  မုန္းသူတခ်ိဴ႕  ?? )ေတြ ေပးခဲ့တယ္။

- နာဂစ္က က်ြန္မကို ရင့္က်က္မွဳ ေတြ ေပးခဲ့တယ္။

- နာဂစ္က က်ြန္မကို  ေတြးစရာ ေတြ ေပးခဲ့တယ္။

ၾကံဳခဲ့ရတဲ့  ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ဆံုးရံွဴးမွဳတစ္ခ်ိဴ႕အတြက္ ရင္နာမေနေတာ့ဘဲ  နာဂစ္ကာလမွာ က်ရာတာ၀န္ထမ္းခဲ့တဲ့အတြက္ အဲဒီလိုလုပ္ေဆာင္ႏိုင္ခဲ့တဲ့အတြက္ ပီတိျဖစ္ရတဲ့အေၾကာင္း ထပ္လို႕ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ပိန္ခ်င္လြန္းလို႕   ၀ိတ္ခ်တာမက်ဘဲ  နာဂစ္က်မွဘဲ တစ္လအတြင္း ေပါင္ခ်ိန္ ေတာ္ေတာ္က်သြားလည္း ေအာင္ျမင္မွဴတစ္ခုဘဲေပါ့  :-)

တကယ္ လိုအပ္ခ်က္နဲ႕   နာဂစ္ဒုကၡသည္ တို႕ရခဲ့တဲ့အကူအညီ ဟာ မမွ်တခဲ့ပါဘူး။  ေနာက္ျပီး စံနစ္တက် ေဖၚေဆာင္ႏိုင္မွဳလည္း အားနည္းပါတယ္။ အေတြ႕အၾကံဳနဲ႕    ဗဟုသုတေတြက မျပည့္စံုသလို၊ တစ္ဖက္နဲ႕ တစ္ဖက္ ယံုၾကည္မွဴတည္ေဆာက္ရာမွာ ရာႏွဳန္းျပည့္မေအာင္ျမင္တဲ့အတြက္ ရသင့္သေလာက္ မရခဲ့တာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။   ဒါေပမဲ့လည္း တက္က်ိဴးတာကို မျငီးျငဴဘဲ  လက္ထိုးေလွာ္ ခဲ့တဲ့ သူေတြ ရိွခဲ့ပါေၾကာင္း နဲ႕   သူတို႕အားလံုးကို ဒီေနရာကေန မွတ္တမ္းတင္လိုက္ပါတယ္...။

မိုးစက္ပြင့္