ငယ္ကခ်စ္ အႏွစ္တရာ

ကံကုန္းရြာက လယ္ပိုင္ရွင္ၾကီး ဦးထြန္းလွမွာ သမီးသံုးေယာက္ ရိွတယ္ ။ မေအးၾကြယ္၊ မေအးမယ္၊ မေအးမ်ွင္ တဲ့။   အစ္မၾကီး မေအးၾကြယ္က ညိဳညိဳ ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း၊  အခ်က္အျပဳတ္မွာ လူသံုးေလးဆယ္စာ တစ္ေယာက္တည္း ႏိုင္နင္းသည္။ ၀တ္တာစားတာ ရိုးလြန္းေတာ့  ရိွရင္းစြဲ အသက္ထက္ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ ပိုၾကီးတယ္ ထင္ရသည္။ မေအးမယ္ က ညီအစ္မသံုးေယာက္ထဲမွာ အသားအျဖဴဆံုး၊ အရပ္ပုပု ႏွာတံျပားျပားေလးနဲ႕႕  လွသည္လို႕ မဆိုႏိုင္ေပမဲ့ မ်က္ႏွာခ်ိဴျပီး ေလသံေအးေအးေလးနဲ႕ စကားေျပာ တတ္တာမို႕   ရြာနီးခ်ဴပ္စပ္က သေဘာက်ၾကသည္။  အငယ္ဆံုး မေအးမ်ွင္ က်ေတာ့ အသားညိဳညိဳ ပိန္ပိန္ပါးပါးေလးနဲ႕  ႏွဳတ္သီးေကာင္း လ်ွာပါး၊ စိတ္ထက္သူ၊ လယ္ထဲယာထဲ အလုပ္မွာ ေယာက္်ားမ်ားနဲ႕ တန္းတူလုပ္ျပီး အားလံုးကို သူက လက္ညိွဳးထိုးခိုင္းႏိုင္သူျဖစ္သည္။ သူဆိုးပံုကေျပာမကုန္။ သူ႕ကို လာျပီး လက္ထပ္ဖို႕အေရး ဆြယ္စပ္သူ ေအာင္သြယ္ေတြကို ေနာက္တစ္ခါလာရင္ အေၾကာင္းသိေစရမယ္ ဆိုျပီး ဒါးၾကိမ္း ၾကိမ္းသည္။   ဒါေၾကာင့္လည္း “အမ်ွင္ေလး”ကို လူရိွန္သည္။

ကိုေဖတင္က ပန္းေတာရိုးရြာသား။ မေအးမယ္တို႕ရြာနဲ႕ ကိုေဖတင္တို႕ရြာက ေတာ္ေတာ္လည္းေ၀းပါသည္။ လွည္းနဲ႕ေတာင္ ႏွစ္ရက္ေလာက္သြားရမွာ။ ဒါေပမဲ့ နီးစပ္ရာေဆြမ်ိဴးေတြက ဆက္စပ္ ေလွာ္လွဲျပီး မေအးမယ္နဲ႕ ခ်ိတ္မိျခင္းျဖစ္သည္။ ဒီလိုမွ မေလွာ္ရင္လည္း ကိုေဖတင္က အိမ္ေထာင္က်ဖို႕ လမ္းမျမင္။  လယ္ထဲယာထဲအလုပ္ကို ရြပ္ရြပ္ခ်ြံခ်ြံ လုပ္သေလာက္ မိန္းကေလးေတြနဲ႕  စကားေျပာရမွာ ရွက္သည္။  ညီျဖစ္သူ စံတင့္ က မ်က္ႏွာခ်ိဴျပီး ခ်စ္သူခင္သူ ေပါသေလာက္  သူကေတာ့ မ်က္ေမွာင္ၾကီး အျမဲၾကံဳ႕႕ ထားတတ္သည္။  ပါဠိစာကို ႏြားေက်ာင္းရင္း က်က္ျပီး အဘိဓမၼာစာေမးပြဲ အဆင့္ဆင့္ ေအာင္လာသူ လည္းျဖစ္သည္။  အဲဒီလိုနဲ႕ ဘုန္းၾကီးမက် လူမက် ေနလာလိုက္တာ အသက္အစိတ္ေက်ာ္လို႕  သံုးဆယ္နားနီးေတာ့ မိဘေတြ ေဆြမ်ိဴးေတြက မေအးမယ္နဲ႕   ေအာင္သြယ္ေပးၾကတာျဖစ္သည္။

ႏွစ္ေယာက္လံုးက လူခ်င္းမျမင္ဘူးေပမယ့္  မိဘေတြစီမံတာနာခံမည္ပဲေပါ့။  ေခတ္အခါကလည္း အားလံုးက  ဒီလိုပဲ ရိွၾကသည္မို႕လား။ လူၾကီးစံုရာနဲ႕   ျမန္းတဲ့အခ်ိန္က်မွ မထမဆံုး ေတြ႕ဖူးၾကတာေလ။ ဘာပဲေျပာေျပာ မေအးမယ္ကိုေတာ့ သေဘာက်သည္။  ကိုယ့္ရြာက မိန္းကေလးေတြထက္ေတာ့ လွသည္ဟု ထင္တာကိုး။ ျပီးေတာ့ ပဒုမၼာအက်ီၤ လက္ရွည္ေလးနဲ႕   မ်က္လႊာခ်ထာေလးက သိမ္သိမ္ေမြ႕ေမြ႕႕ ေလးဆိုေတာ့ ခဏခဏ ခိုး ခိုး ၾကည့္ရသည္။  မေအးမယ္ကေတာ့ ဧည့္ခံလို႕သာ ေနရတယ္ ရွက္ရွက္နဲ႕ ေခါင္းၾကီးငံု႕ထားေတာ့ ကိုေဖတင့္ကို ျဖဴသလား မဲသလား ေတာင္မေျပာႏိုင္။ ေည့္သည္ေတြစားဖို႕ ခ်က္ျပဳတ္ေနတဲ့ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲက အစ္မၾကီး မေအးၾကြယ္က ေခ်ာင္းေခ်ာင္းၾကည့္ျပီး အေသးစိတ္ ျပန္ေျပာျပမွ ကိုေဖတင္ပံုပန္းကို သိရေတာ့တာ။

 *****************

လက္ထပ္ျပီးေတာ့ ဟိုဖက္ဒီဖက္ မိဘေတြလက္ဖြဲ႕   လယ္ေတြႏြားေတြ နဲ႕  လုပ္ကိုင္စားရတာ အစပိုင္းမွာေတာ့ စီးပြားကေလးက သင့္ေတာ့သင့္ပါရဲ့။ တိုင္းေရး ျပည္ေရး မျငိမ္မသက္ ေၾကာင့္  က်ီးလန္႕စာစားေနရတာက တစ္ဒုကၡ၊ စပါးေစ်းပဲေစ်း မျငိမ္တာက တစ္မ်ိဴး၊ ည ည ဆို သူခိုးဓါးျပေတြက ဇရပ္လို တက်ီက်ီ ၀င္ထြက္ေနတာက အဆိုးဆံုးပါကလား။ ေရႊကုန္ေတာ့ ေငြ၊ ေငြမရိွေတာ့ အသံုးအေဆာင္ ႏွင့္ ျခံဳထားတဲ့ေစာင္ေတြအထိ ခြာယူတတ္ၾကတာမ်ိဴးဆိုေတာ့ စား၀တ္ေနေရးက ပိုလို႕ ၾကပ္တည္းလာသည္။

”ဂ်ပန္ေတြ ၀င္လာျပီတဲ့”။ ရြာနီးခ်ဴပ္စပ္ ျဖတ္သြားရံုပဲဆိုေတာ့ ပါးနားရိုက္ခံရတာမ်ိဴး ဂ်ပန္ဒုကၡကို နဖူးေတြ႕ဒူးေတြ႕ သိပ္မသိလိုက္။  အ၀တ္အစားေတြရွားလြန္းလို႕  ဖာစရာ ေထးစရာအပ္ခ်ည္ေတာင္ နာနတ္ေလ်ွာ္သံုးခဲ့ရတာ၊ ဆပ္ျပာေတာင္မရိွလို႕  ရရာ သဲဆပ္ျပာေတြ ဘာေတြ သံုးရတာေတာ့ ရိွသည္။ တစ္ခါေတာ့ ဂ်ပန္စစ္သားေတြကို မေအးမယ္ တစ္ခါ အနီးကပ္ျမင္ဖူးသည္ ။ မေအးမယ္ရဲ့ အငယ္ဆံုး သမီးေလးကို ခါးထစ္ခြင္ ခ်ီထားတဲ့အခ်ိန္ သူမ ရပ္ေနတဲ့ စပါးက်ီနားကို ဂ်ပန္ဗိုလ္တစ္ေယာက္က လာျပီး ဖ်ာေပၚကအရာေတြကို လက္ညိွဴးထိုးေမးသည္။ “ဒါ ဘာလဲ”  သူ႕ ဗမာစကားက မဆိုးလွ။ “စပါး“ လို႕ မေအးမယ္က ေျဖသည္။  စပါးကို ေတြ႕ဖူးျမင္ဖူးေပမဲ့ ဗမာလို အေခၚအေ၀ၚကို သိခ်င္တာ ျဖစ္မည္။  စပါးေစ့တစ္ေစ့ကို ေကာက္ယူျပီး အခြံႏႊာသည္။  “စပါးကို အက်ီၤခ်ြတ္ေတာ့ ဆန္“   တဲ့။  ေတာ္ေတာ္ ဗမာရည္လည္တဲ့ ဂ်ပန္ပါလား။  မေအးမယ္ ရယ္ခ်င္စိတ္ေပါက္သြားသည္။ ျပံဳးခ်င္သည္။ ဒါေပမဲ့ မျပံဳး၀ံ့။

*****************

ကေလး သံုးေယာက္ရတဲ့အထိ ဒီလိုပဲ စီးပြားေရးသံသရာ လည္ေနၾကတာပါပဲ။ ကိုယ့္အိမ္ စီးပြားေရးေကာင္းတာ ဆိုးတာ ကိုေဖတင္မသိ။ အာရုဏ္တက္ မနက္ေစာေစာ အသံ၀ါၾကီးနဲ႕ တရားေပစာ ရြတ္မည္ ဖတ္မည္။ ေနေလးပြင့္လာတာနဲ႕  မေအးမယ္ခ်က္ေပးတဲ့ ထမင္းကို ငါးေျခာက္ေၾကာ္နဲ႕စားျပီး လယ္ထဲသြားမည္။ သူရင္းငွားေတြႏွင့္အျပိဳင္ တစ္ေနကုန္ ႏြားႏွင့္က်ြဲႏွင့္ ေခ်ြးျပိဳက္ျပိဳက္က်ေအာင္ အလုပ္လုပ္မည္။  ေန့ခင္းေန႕လည္ ထမင္းစားနားခ်ိန္မွာ အရိပ္ေကာင္းေကာင္းမွာ တရားေပစာ က်က္မွတ္မည္။  ညေနေစာင္း အိမ္ျပန္လာရင္  ထန္းလ်က္အျမည္းနဲ႕  ေရေႏြးၾကမ္းခါးခါးေလး တစ္ခြက္ျပီး တစ္ခြက္ ဇိမ္ယူျပီးေသာက္ေနရတာက သူ႕အတြက္ ျပည့္စံုလွျပီ။  အိမ္မွာ ေငြရိွတာမရိွတာ ေၾကြးရိွတာ မရိွတာ သူမသိေခ်။  မေအးမယ္က အေရးၾကီးရင္ ေျပာလိမ့္မေပါ့ လို႕ သူယူဆသည္။ မေအးမယ္ကလည္း ဘယ္ေတာ့မွ နားပူနားဆာမလုပ္။ သူ႕ကိစၥ သူရွင္းသည္။ မီးဖိုေခ်ာင္အလုပ္အားတိုင္း  ဥယ်ာဥ္ျခံထဲမွာ သူတစ္ခ်ိန္လံုး တူးဆြစိုက္ပ်ိဴးထားတဲ့ သီးႏွံေတြက ေငြပင္ေငြသီး ေတြပဲ။ ခူးဆြတ္ျပီး ျမိဳ႕ေပၚ တက္ေရာင္းဖို႕ေတာ့ လိုသည္။  ဒါေၾကာင့္လည္း မေအးမယ္ အရည္အခ်င္းကို ယံုျပီး ကိုေဖတင္က ေအးရာေအးေၾကာင္း ေနတာလည္း ျဖစ္သည္။

ကိုေဖတင္

ဖြဲ႕ဖြဲ့ႏြဲ႕ႏြဲ႕ မေျပာတတ္ေပမဲ့ သူ မေအးမယ္ကို ခ်စ္ပါသည္။ သူ႕တစ္သက္မွာ တစ္ခါမွ ဘယ္မိန္းမကို စိတ္မကူးခဲ့တာမို႕  ပထမဆံုးနဲ႕ ေနာက္ဆံုးအခ်စ္လို႕ ေျပာရလိမ့္မည္။  ဒါေပမဲ့ သူ႕ပါးစပ္က ခ်ိဴခ်ိဴသာသာ မေျပာတတ္။  ၾကင္ၾကင္နာနာ ပ်ဴပ်ဴငွာငွာမလုပ္တတ္။  အဲလိုလုပ္ရမွာလည္း ရွက္သည္။  ထူးထူးဆန္းဆန္း ခ်ဴိိသာမိရင္လည္း မေအးမယ္က ဘာျဖစ္လာတာလဲဆိုျပီး မ်က္ေစာင္းထိုးလိမ့္မည္ ထင္သည္။ အခန္႕မသင့္ရင္ အေမွာင့္ပေယာဂပူးတယ္ဆိုျပီး ေဆးဆရာေတာင္ သြားပင့္လိမ့္မည္။  ဒီေတာ့လည္း မျဖစ္ျပန္ေခ်။ လယ္ထဲကအျပန္ ရသမ်ွ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြ ခူးျပီး အိမ္ျပန္ယူလာသည္။  စပါးေတြ အထြက္ေကာင္းေအာင္ မ်ားမ်ားသီးေအာင္ ၾကိဳးစားပမ္းစားထြန္ယက္သည္။  စပါးေရာင္းလို႕  ေငြစေၾကးစ ရႊင္တဲ့အခါ မေအးမယ္ တျပံဳးျပံဳးျဖစ္ေနတာကိုၾကည့္ျပီး သူ ေပ်ာ္သည္။  မေအးမယ္မွာ လက္ေကာက္ေလး ဆြဲၾကီးေလး ဆင္ႏိုင္လာတာေတြ႕ရရင္ သူစိတ္ခ်မ္းသာသည္။ သားၾကီးရဲ့ မပီကလာပီကလာ ဘုရားရိွခိုးသံကို ပီတိတစ္ျဖာျဖာနဲ႕နားေထာင္သည္။  တစ္ခါတစ္ခါ စိတ္ရရင္ တစ္ေဟးေဟးနဲ႕ သူရယ္မည္။ ပြဲလမ္းသဘင္ရိွရင္ သားၾကီးကို ပခံုးထမ္းျပီး ေလ်ာက္လည္မည္။   ဒါက သူ႕ရဲ့ အခ်စ္သေကၤတေတြပဲ ျဖစ္သည္။

လင္နဲ႕မယား လ်ွာနဲ႕သြားမို႕ စကားမ်ားတဲ့ အခါေတြလည္း ရိွသည္။  ဒီမိန္းမ လူၾကီးစံုရာနဲ႕  ျမန္းတဲ့ေန႕ကေတာ့ မ်က္လႊာေလးတစ္ခ်ခ်နဲ႕   ေအးသလိုလို အ သလိုလို။  အခုေတာ့ျဖင့္ သူ႕ကို တစ္ခြန္းမက်န္ ခံ ခံ ပက္ေနတာမ်ား။  အံမယ္ ေတြးရင္းေဒါသေတြ ထြက္လာျပီေနာ္။  ငါ လက္ပါေတာ့ မယ္။  ေျပာမဲ့သာေျပာရ -  သူက ႏြားေတာင္ နာနာရိုက္တဲ့သူမဟုတ္။  ဒီေတာ့ သူ႕ေဒါသေတြကို ထြက္ေပါက္ေပးတဲ့အေနနဲ႕  ပစၥည္းတစ္ခုခုကို ခြဲပစ္မွ။  ေစ်းၾကီးတာလည္း မျဖစ္ဘူး။ ရွာစမ္း.... တန္ဖိုးနည္းတာရွာ .... တန္ဖိုးနည္းတာရွာ။  ေတြ႕ျပီ- ေရနံဆီမီးခြက္အစုတ္။  လာေလေရာ့-  ေပါက္တူးနဲ႕ကို တဒံုးဒံုး ခုတ္ပစ္လိုက္ေတာ့သည္။

မေအးမယ္

ဘယ္လိုလူၾကီးလဲ မသိပါဘူးေတာ္။  စ ယူထဲက သူ႕မ်က္ေမွာင္ၾကီးက ေျပကိုမေျပဘူး။ ဒါေပမဲ့ အသံ၀ါၾကီးနဲ႕ ဘုရားစာရြတ္တာကေတာ့  ဒီတစ္နယ္ သူ႕ကို မီသူမရိွဘူး။  အိမ့္က်က္သေရေတာင္ ေဆာင္ပါေပရဲ့။ အေသာက္အစား ေလာင္းအစားနဲ႕  မေကာင္းမွဳမွန္သမ်ွလည္း ကင္းပါေပရဲ့။  ဒါေပမဲ့ ေဒါသၾကီးတာရယ္၊ ရိုးလြန္းေတာ့ အ ဆိုတာလို သူရင္းငွားေတြကို မစီမံ မခန္႕ခြဲတတ္တာရယ္၊ စီးပြားေရး အေျမာ္အျမင္ ္မရိွတာရယ္ကေတာ့ အားမရေပါင္ေတာ္။  က်ဴပ္သာ ေရာင္းတာ ၀ယ္တာ ၾကံတာ ဖန္တာ မရိွရင္ ငတ္မယ့္အေပါက္ပဲ။  သူကေတာ့ ဘုရားဒကာအခ်ိဴးနဲ႕  အိမ္ေရွ႕ ျဖတ္သြားသမ်ွလူကို ထမင္းေခၚေက်ြးဖို႕ဘဲ။  တကယ္ဆိုရင္ ကိုယ့္မိန္းမကို ဘယ္ေလာက္ခ်က္ထားသလဲ ေမးပါလား။  က်ဴပ္လဲ ေစတနာ မခ်ိဴ႕တဲ့ပါဘူး။  အေဖ့အိမ္တုန္းက လာသမ်ွေည့္သည္ ကို က်ဴပ္ဘဲ ေက်ြးေမြးဧည့္ခံလာတာပါ။  သူကေတာ့ လြန္လြန္းတယ္။   သူ ေစတနာပိုလို႕   က်ဴပ္အခ်ိန္မေတာ္ ထမင္း ျပန္ျပန္ခ်က္ရတာ မ်ား ေပါ့။  ေနာက္ျပီး ခ်က္ေက်ြးသမ်ွကို မျငီးမျငဴ စားတတ္ေပမဲ့ ခ်ိဴတယ္ ခါးတယ္ တစ္ခါမွ မေျပာဘူး။ တကယ္ဆို ပင္ပင္ပန္းပန္းခ်က္ထားရတာ  ခ်ီးက်ဴးသံေလးေတာ့ တစ္ခါတစ္ရံ ၾကားခ်င္တာေပါ့။  အခုေတာ့ သူစားတာ နည္းသလား၊ မ်ားသလား ၾကည့္ျပီး သူ႕အၾကိဳက္ သူခံတြင္းေတြ႕မေတြ႕  အကဲခတ္ရေတာ့တာ။

မေအးခင္ က စိတ္တိုတိုနဲ႕  ထမင္းအိုးကို ေဆာင့္ေမႊပစ္လိုက္သည္။

*****************

သားအၾကီးေလး ႏွင့္ သမီးလတ္ေလးက စာေတာ္သည္။  သမီးငယ္ကေတာ့ စာကို စိတ္မ၀င္စား။ ရြာက မူလတန္းေက်ာင္းျပီးေတာ့ သားအၾကီးေလးက ျမိဳ႕ေက်ာင္းမွာ အလယ္တန္းတက္ဖို႕  စက္ဘီးပူဆာသည္။  ကိုေဖတင္က “၀ယ္ေပးလိုက္” လို႕ မေအးခင္ကို ခပ္တိုတိုအမိန္႕ေပးသည္။  ပိုက္ဆံရိွလား ဘာလား ေတာ့မေမး။  ဒါေပမဲ့ မေအးခင္ရဲ့ အစီအမံနဲ႕ ရာေလးစက္ဘီး အေဟာင္းေလးတစ္စီးကို ၀ယ္ျပီး ျမိဳ႕ေက်ာင္း တက္ေစခဲ့သည္။  သားၾကီး ဆယ္တန္းေျဖေတာ့ အားလံုးက ေမ်ွာ္လင့္သည္။  ေအာင္စာရင္း ေၾကျငာမဲ့ေန႕က ကိုေဖတင္ ထူးထူးျခားျခား လယ္ထဲမဆင္း။  ေရဒီယိုကေလး နံေဘးမွာ သားအမိ သားအဖေတြအျပင္ ေဆြမ်ိဴးတစ္ခ်ိဴ႕႕ပါ ၀ိုင္း ေနၾကတယ္။ 

 “............. ျမိဳ႕နယ္ .........စာစစ္ဌာနမွ ခံုအမွတ္ ......... ေမာင္ထြန္းခိုင္”

“ေအာင္ျပီ - အေဖေရ့”

ေမာင္ထြန္းခိုင္က ၀မ္းသာစိတ္နဲ႕  ေအာ္ရင္းအိမ္ေပၚကလႊားကနဲခုန္ခ်ျပီး ရြာလမ္းမအတိုင္း ေလ်ွာက္ေျပးလိုက္တာ သတိရေတာ့မွ ရပ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႕႕ပုဆိုးၾကီးက ဟက္တက္ကြဲ လို႕....။

*****************

“ငါ့သားက အတိဇာတ သားကြ“  ကိုေဖတင္က ခဏခဏေျပာေတာ့ မေအးမယ္က ထံုးစံအတိုင္း မ်က္ေစာင္းထိုးတယ္။  ဒီမွာ  တစ္လ တစ္လ ရန္ကုန္တကၠသိုယ္ေက်ာင္းသားကို အခ်ိန္မီေငြပို႕ဖို႕ စိတ္ညစ္ရတာ သူမသိဘူး။  ဒါေတာင္ သူဘၾကီးဘုန္းၾကီးက စားစရာေနစရာ ေပးထားလို႕ သာ။  သားကလည္း လိမၼာပါတယ္။  စာၾကိဳးစားတယ္။  ခ်ိဴးျခံေျခြတာပါတယ္။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဆိုေတာ့ ရြာျပန္လာတိုင္း မ်က္ႏွာကေတာ့ ပြင့္သလားမေျပာနဲ႕။  ဒါေပမဲ့ ထြန္းခိုင္က ရြာသူေခ်ာေတြကို စိတ္မ၀င္စား။ သူစိတ္၀င္စားေနတာက ဘၾကီးဘုန္းၾကီးရဲ့ ဒကာ ဦးျမိဳင့္သမီးကေလး တင္တင္။  သက္တူရြယ္တူ ျမိဳ႕သူ။  ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ဘြဲ႕ရရခ်င္း ရံုးစာေရး အလုပ္ကေလးတစ္ေနရာ၀င္ျပီး တင္တင္နဲ႕  ႏွစ္ေယာက္တစ္ဘ၀ ထူေထာင္လိုက္ၾကတယ္။  ကေလးတစ္ေယာက္လို ခ်စ္မ၀ေသးခင္ အိမ္ေထာင္ျပဳသြားေတာ့ ေဒၚေအးမယ္ေရာ  အေဒၚအပ်ိဴၾကီး ႏွစ္ေယာက္ပါ မ်က္ရည္ေလးေတြ တစ္လည္လည္နဲ႕ေပါ့။

ကိုထြန္းခိုင္တို႕အိမ္ေထာင္ဦးေလးက ျပည့္ျပည့္စံုစံုမရိွေတာ့ ေဒၚေအးမယ္ မေနႏိုင္။  ငါးေျခာက္၊ ပုဇြန္ေျခာက္၊ ပုဇြန္ဥ၊ ပုဇြန္ဆီ၊ ကိုယ္တိုင္လုပ္တဲ့ ငံျပာရည္ကအစ ေကာက္ညွင္းဆန္အလည္ ငွက္ေျပာသီးအဆံုး၊ ေတာင္းၾကီးေတာင္းငယ္နဲ႕  ထည့္ျပီး ရန္ကုန္တက္သည္။  သားစားဖို႕၊ ေခ်ြးမစားဖို႕၊ ေျမးဦးေလးစားဖို႕။  မိခင္ေမတၱာနဲ႕မို႕ ေမာရေကာင္းမွန္းမသိ။ ဒါေၾကာင့္လည္း ေခ်ြးမတင္တင္က အေမအရင္းလို ခ်စ္သည္။  ကိုထြန္းခိုင္ အရာရိွျဖစ္သြားတဲ့အထိ ေဒၚေအးမယ္က ဆက္ပို႕ေနတုန္း။  အေမ့ငံျပာရည္က သိပ္ေကာင္းတာပဲ ဆိုရင္ တစ္ျပံဳးျပံဳး ျဖစ္လို႕ေနသည္။  ဦးေဖတင္ကေတာ့ သူ႕မိန္းမလို ခရီးသိပ္မသြားေပမဲ့ ျပန္လာရင္ သားေတြ ေခ်ြးမနဲ႕ ေျမးေတြအေၾကာင္း ေခါင္းတစ္ျငိမ့္ျငိမ့္နားေထာင္တတ္သည္။  သူတို႕လည္း အဖိုးအဖြားေတြ ျဖစ္လာျပီမို႕လား။

***************** 

သမီးႏွစ္ေယာက္လံုးလည္း အိမ္ေထာင္က်လို႕  သားသမီးေတြ ရေနၾကျပီ။ တစ္အိမ္တည္း  အတူေနသမီးမိသားစုမွာ မိဆူး ဆိုတဲ့ ေျမးမေလးရိွသည္။ အဖိုးအဖြားနားကို အကပ္ဆံုးျဖစ္သည္။  အဖြား ဥပုသ္ေစာင့္လ်ွင္ အလွဴထုပ္ကေလးကိုင္ျပီး အတူလိုက္သည္။  အဖိုး ဥယ်ာဥ္ထဲဆင္းရင္ ျခင္းေတာင္းေလး ကိုင္ျပီး လို္က္သည္။  ည ည ဆိုရင္ အဖိုးကိုနင္းျပီး အဖြားကို ႏွိပ္ေပးတတ္သည္။ အဖိုးအဖြားနဲ႕   တူတူအိပ္သည္။ လက္ကတံုးေတာင္ေ၀ွးလို႕ ေျပာရမလား။ 

အဲသည္ အဖိုးအဖြားအရြယ္အထိ ဦးေဖတင္နဲ႕ ေဒၚေအးမယ္က တက်က္က်က္စကားမ်ားတတ္ေသးသည္။  ဦးေဖတင္ က ေရေႏြးေသာက္ရင္း ေဆြေၾကာင္းမ်ိဴးေၾကာင္းေျပာလို႕  စိတ္အခန္႕မသင့္တဲ့အခါ ေဒၚေအးမယ္က “တယ္..........“ ဆိုျပီး သံရွည္ဆြဲကာ ေရရြတ္တတ္သည္။  အဲဒီ “တယ္” တစ္ခြန္းနဲ႕တင္ ဦးေဖတင္ တိတ္သြားေတာ့သည္။  တစ္ခါတစ္ခါလည္း  ေဒၚေအးမယ္ စိတ္မတို တိုေအာင္ တမင္တကာ ဆြ ေျပာတတ္သည္။ အဲဒီ မၾကားရ မေနႏိုင္တဲ့ “တယ္“ ဆိုတာၾကားမွ မိန္႕မိန္႕ၾကီး ျပံဳးလို႕ ေနေတာ့သည္။

တစ္ႏွစ္တစ္ခါေလာက္ေတာ့ သူတို႕ ေမာင္ႏွံ ကိုထြန္းခိုင္တို႕  မိသားစုဆီ သြားလည္ၾကသည္။  သြားတုန္းက တစ္ပါတ္္ေလာက္ရည္ရြယ္ေပမဲ့ သားေတြ ေျမးေတြ ေခြ်းမေတြက ေနပါဦး ေနပါဦးႏွင့္ ဆြဲထားရင္းက ရက္၂၀ေလာက္ ၾကာတတ္သည္။  ဆီဦးေထာပတ္စားေနရေပမဲ့ ျမိဳ႕မွာ  ၾကာၾကာေနဖို႕မေပ်ာ္ပါ။  သူတို႕ခ်စ္ေသာ လယ္ေျမ ယာေျမကို လြမ္းလွသည္။  ေျမးမေလး မိဆူးကို လြမ္းလွသည္။  ကဲ- ဒါဆိုလည္း အေမပဲျပန္ႏွင့္ေလ၊ အေဖေနခဲ့ဦး၊ ဘုရားမွ မစံုေသးတာ၊ ကိုထြန္းခိုင္ရံုးပိတ္ရက္က် လိုက္ပို႕မွာေပါ့ ။ ေခ်ြးမတင္တင္က သိသိၾကီးႏွင့္ စ ေနျပန္သည္။   ေဒၚေအးမယ္မရိွပဲ ဦးေဖတင္ ဘယ္ေတာ့မွ တစ္ေယာက္တည္း က်န္ခဲ့မယ္မဟုတ္။  ျပန္မဲ့ရက္ကိုေရြးတာေတာင္ ေဒၚေအးမယ္ သေဘာက်တဲ့ရက္ မဟုတ္လား။

ရုတ္တရက္ ဦးေႏွာက္ေသြးေၾကာျပတ္ျပီး ဦးေဖတင္ဆံုးေတာ့ အားလံုး အံ့ၾသၾကသည္။  ခဏခဏ ေနမေကာင္း ျဖစ္တတ္သူ အေမာအၾကပ္ရိွလို႕  ဆရာ၀န္ႏွင့္ အျမဲျပေနရသူက ေဒၚေအးမယ္မို႕လား။ သခၤါရတရား ႏွလံုးသြင္းထားသူမို႕   ေဒၚေအးမယ္ မငိုပါ။  ႏွစ္ေပါင္းေလးဆယ္ လက္တြဲခဲ့တဲ့အခ်ိန္အတြင္းမွာ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ အခိုင္ျမဲဆံုး သစၥာတရားေတြနဲ႕   အေကာင္းဆံုး ေဖးမခဲ့ၾကသည္။  ၾကံဳလာသမ်ွ ေသာက ဒုကၡ၊ သုခအ၀၀ကို အေဖၚမြန္ပီသစြာ မ်ွေ၀ခံစားခဲ့ၾကျပီးျပီ။  ကိုယ္ႏိုင္ရာ၀န္ ကိုယ္ထမ္းခဲ့ၾကျပီ။   သူသြားေသာလမ္းကို မိမိလည္း မလြဲမေသြ တစ္ေန႕လိုက္ရမွာပဲျဖစ္သည္။  အခုဆို သားသမီးေတြလည္း ေလာကအလယ္မွာ တင့္တင့္တယ္တယ္ ျဖစ္ေအာင္ အတူတကြ ျပဳစုပ်ိဴးေထာင္ ခဲ့ျပီးျပီ မဟုတ္ပါလား။  သူခ်စ္တဲ့ ေျမေပၚမွာ ႏြားနဲ႕ဖက္ရုန္းရင္း ေခ်ြးစက္ေပါင္း မေရတြက္ေအာင္ က်ခဲ့ရတဲ့ လယ္သမားၾကီး ဦးေဖတင္၊ ခုေတာ့လည္း လယ္စပ္နေဘးက ဘိုးဘြားေတြရဲ့ လြမ္းေစတီကေလးနားက အုတ္ဂူေလးထဲမွာ ထာ၀ရလဲေလ်ာင္းလို႕ ေနရေတာ့မည္။   နားပါေတာ့ နားပါေတာ့ ကိုေဖတင္။  သူမ တိုးတိုးေလး ေရရြတ္ခဲ့သည္။

မနက္တိုင္း ထိုင္ေနက် လက္ဘက္ရည္ၾကမ္း၀ိုင္းကေလးမွာ ဦးေဖတင္မရိွေတာ့ ေခါင္းရင္းက ေနကထိုင္ ဖ်ာကေလးမွာ ကြက္လပ္တစ္ခု ျဖစ္ေနသည္။ ေဒၚေအးမယ္ စိတ္ထဲမွာလည္း လစ္ဟာလို႕ေနသည္။ ဒီအခ်ိန္ဆို သူမကို စိတ္တိုေအာင္ စ တတ္တဲ့သူၾကီး ဘယ္လိုမ်ားေနပါ့မလဲလို႕    တစ္ေယာက္တည္း မနက္ လက္ဖက္ရည္ၾကမ္း ေသာက္ရင္း ေတြးမိသည္။ ေအာ္- ကိုေဖတင္၊ ကိုေဖတင္၊ ရွင္ ေသတာ ျဗဳန္းစားၾကီး ပါလား။ ေျမာေနတဲ့ အခ်ိန္နာရီပိုင္းမွာ ရွင့္စိတ္၀ိဥာဥ္ေတြ ဘယ္ေတြေရာက္ေနခဲ့သလဲ။ ဘာေတြမ်ား ေတြးသြားခဲ့ေသးလဲ။  တရားႏွလံုးေလးမွ သြင္းသြားႏိုင္ရဲ့လား။ ပူပူပင္ပင္ ေတြးေနမိေသးသည္။ ညေနခင္း ေမွာင္စပ်ိဴးခ်ိန္က်လာျပန္ေတာ့လည္း အိမ္ေရွ႕လမ္းမက ထြန္တံုးထမ္းျပီး ငိုက္စိုက္စိုက္ ျပန္လာတဲ့ လူတစ္ေယာက္္ကိုျမင္ေတာ့ ကိုေဖတင္လို႕  ရုတ္တရက္ မွတ္ထင္လိုက္ေသးသည္။  ေၾသာ္- ခ်က္ခ်င္းေတာ့ အသားမက်ႏိုင္ေသးဘူးေပါ့။  ေ၀သီေနတဲ့ မ်က္၀န္းအစံုကို လက္ဖမိုးနဲ႕   သာသာကေလး ပြတ္သပ္မိသည္။ ဘုရားခန္းမွာ ကိုေဖတင္ ဖတ္ေနက် ပါဠိစာအုပ္ေတြ၊  မိလိႏၵအေမးအေျဖ ၊ မဟာ၀င္၀တၱဳ စာအုပ္ေတြက  ဖုန္အလိ္မ္းလိမ္း ကပ္ျငိေနျပီ။  တရားသိေပမဲ့ တရားမရိွတာလား။  ျမင္ ျမင္သမ်ွ အရာေတြက သြားေလသူကို အမွတ္ရစရာေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနသည္။  ရင္ထဲက ေမာခ်င္လာသလိုပဲ။ ကုတင္တိုင္ ေခါင္းရင္းမွာ ခ်ိတ္ထားတဲ့ တစ္ရာ့ရွစ္လံုး ပုတီးကံုးေလးကို ျဖဳတ္ယူလိုက္သည္။  ေၾသာ္  အနိစၥ သခါၤရ၊  ဒုကၡသခၤါၤရ။

ဦးေဖတင္ဆံုးျပီး သံုးႏွစ္ေလာက္ေနေတာ့ ေဒၚေအးမယ္ လည္း သခၤါရသေဘာကို မလြန္ဆန္ႏိုင္ဘဲ ဆံုးပါးသြားရေတာ့သည္။  သူခ်စ္သည့္ ေျမးမေလး မိဆူးက ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္မွာ တတိယႏွစ္။  စာေမးပြဲ ေျဖေနဆဲမို႕   မိဆူးအေမက ခ်က္ျခင္း အသိမေပးပဲ သူျပန္လာမွ ေျပာျပၾကသည္။   မိဆူးတစ္ေယာက္ အဖိုးအဖြား သခ်ိဴင္းကိုသာ သြားကန္ေတာ့ရ ေတာ့သည္။  ႏွစ္ထပ္ဂူမို႕   ဖိုးဖိုးႏွင့္ဖြားဖြားက အုတ္ဂူ တစ္လံုးတည္းမွာ။  မိဆူး မ်က္ရည္ေတြ ၀ဲလာသည္။  ရြာျပန္လာတိုင္း တစ္ျပံဳးျပံဳးနဲ႕ ၾကိဳတတ္တဲ့ ဖိုးဖိုး ဖြားဖြားတို႕ကို ေနာက္ဆိုရင္ မေတြ႕ရေတာ့ဘူး ဆိုတဲ့အသိက ရင္မွာ ဆို႕နင့္လို႕။  မိဆူး တိုးတိုးေလး မွာခဲ့ျပန္သည္။   “ဖိုးဖိုးၾကီးေရ ... အဲဒီမွာလည္း  ဖြားဖြား စိတ္တိုေအာင္ စ မေနနဲ႕ဦးေနာ္..”

***************** 

ငယ္ကခ်စ္ အႏွစ္တရာ ရိုးေျမက် ေပါင္းခဲ့ၾကတဲ့  ဦးေဖတင္ နဲ႕  ေဒၚေအးမယ္က  က်ြန္မရဲ့ အဖိုးနဲ႕အဖြား ျဖစ္ျပီး၊ မိဆူးကေတာ့ က်ြန္မ မိုးစက္ပြင့္ ပါပဲ..။

သူတို႕   ရိွေနတုန္းက ႏွေျမာရေကာင္းမွန္းမသိ။  

မရိွေတာ့မွ လြမ္းလွသည္။

မိုးစက္ပြင့္