ခ်င္းျပည္နယ္ရဲ႕အလွ

ျပီးခဲ့တဲ့ဒီဇင္ဘာက ခ်င္းျပည္နယ္ေျမာက္ပိုင္းတစ္ခြင္ကို အလည္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ခ်မ္းေအးလွတဲ့ေဆာင္းရာသီမွာ ခ်င္းရဲ့အလွက အပ်ိဳမေလးခ်ယ္ရီပန္းကပိုကရိုပန္ထားသလို ၾကည္႕ေကာင္းလွပါတယ္။ ျမဴခိုးေ၀ေ၀နဲ႕ခ်င္းေျမအလွကို အားလံုးနဲ႕ေ၀မ်ွခံစားလိုက္ပါတယ္။

တစ္ခါမွ မေရာက္ဖူးေသးေတာ့ မသြားခင္ကတည္းက အေတြးနဲ႕ၾကိဳျပီးေပ်ာ္တယ္။ သိပ္ေအးတယ္ဆိုလို႕ အေႏြးထည္၊ လက္အိတ္၊ ေျခအိတ္ ကစလို႕ထည့္လိုက္တာ တစ္ပါတ္စာခရီးက တစ္လစာနီးနီးေလာက္ အိတ္ၾကီးေဖါင္း ေနေတာ့တယ္။ ကားသယ္တာပဲေလ ကိုယ္ထမ္းရတာမွမဟုတ္ဘဲလို႕ေတြးမိတယ္။ ကားဆရာအပါအ၀င္ ေလးေယာက္ဆိုေတာ့ စားစရာေတြလဲ ျခင္းေတာင္းတစ္လံုးနဲ႕က အျပည္႕။ ဟိုမွာ ဘာေတြစားရမယ္ မသိႏိုင္လို႕ပါ။

ဟိုလုပ္လုပ္နဲ႕ မနက္ ၁၀နာရီမွ ထြက္ျဖစ္တယ္။ ဒီခရီးကို ေပ်ာ္ပါတယ္ဆိုမွ ေပါက္ျမိဳ႕ မေရာက္ခင္ လမ္းတ၀က္မွာ ကား၀င္ရိုးက်ိဴးလို႕ ၃-၄ နာရီေလာက္ၾကာေသး။ ဟူး-  ေတာင္ေပၚလမ္းမွာျဖစ္လို႕ကေတာ့ အရိုးအသားေတာင္ရွာလို႕ရမွာမဟုတ္၊ ေတာ္ေသးရဲ့လို႕ အေကာင္းဖက္ကျမင္ၾကည့္ရတာေပါ့။ အဲေတာ့လည္း ပ်င္းပ်င္းနဲ႕ ဘတ္စ္ကားမေရွာင္ ကုန္ကားမေရွာင္ ေတြ႕ရာေတြ ေလ်ာက္ ဓါတ္ပံုရိုက္ေနလိုက္တာေပါ.။ ရာသီဥတုက ေနလို႕ေကာင္းရံုေလးပဲဆိုေတာ့ အေႏြးထည္ေတြက့ ခရီးေဆာင္အိတ္ထဲမွာ အိပ္ေနတုန္း။ ဒီလိုနဲ႕ ေပါက္ျမိဳ႕မွာ တစ္ညအိပ္ျပီး ေနာက္တစ္ေန႕ ဂန္႕ေဂါကိုျဖတ္ေက်ာ္လို႕ ဟားခါးသို႕ခရီးဆက္ၾကပါတယ္။ ခ်င္း ေတာင္အတက္လမ္းကေတာ့ ေကြ႕ေကြ႕ေကာက္ေကာက္နဲ႕ အႏၱရာယ္မ်ားလွပါတယ္။ လမ္းမွာ ကုန္ကားၾကီးတစ္စီးေမွာက္ေနတယ္။

လမ္းခရီးမွာ ေက်ာက္တစ္၀က္ေျမတစ္၀က္နံရံမွီျပီးေပါက္ေနတဲ့ အမည္မသိ အရိုင္းပန္းေလးေတြက လွလွပပ။ ဗ်ဴးပြဳိင့္ေလးမို႕ ကားရပ္ျပီး အနားယူ၊ ပန္းခူး၊ ဓါတ္ပံုရိုက္ၾကတာေပါ့။ လမ္းမွာ ထင္းရူးနဲ႕ ခ်ယ္ရီပန္းပင္ေတြက ၾကည္ႏူးစရာပါ။ ခ်ယ္ရီရာသီမို႕လား။ ခ်ယ္ရီရာသီက တႏွစ္မွာ တလေလာက္သာမို႕ ကိုယ္တို႕ ကံေကာင္းတယ္လို႕ ဆိုရပါမယ္။

ေနာက္ျပီး ေတာင္ခါးပန္းကိုေမးတင္ေဆာက္ထားျပီး အေရာင္ ေတာက္ေတာက္လြင္လြင္ ေဆးေရာင္သုတ္ထားတဲ့ ခ်င္းအိမ္ကေလးေတြက တာရာမင္းေ၀ရဲ႕ အရုပ္ျမိဳ႕ေတာ္ဆိုတဲ့ ၀တၱဳေခါင္းစဥ္ ကေလးကို သတိရေစပါတယ္။ ေတာင္ေစာင္းမွာေမွးျပီးေဆာက္ထားတဲ့ အိမ္ကေလးေတြမို႕ မေတာ္တဆ ျပဳတ္က်ခဲ့ရင္ဆိုတဲ့အေတြးနဲ႕ ေက်ာခ်မ္းမိပါတယ္။

လမ္းမွာ ေဒသခံေတြကိုလည္းျမင္ရတယ္။ ျမည္းေတြ၊ လားေတြကေတာ့ တန္ဖိုးမျဖတ္ႏိုင္တဲ့ ကုန္တင္ယာဥ္ေတြပါပဲ။ အမ်ိဴးသမီးေတြက ကေလးကိုေက်ာပိုးခ်ီၾကတယ္။ အ၀တ္ႏြမ္းႏြမ္း အသားအေရမြဲမြဲေလးေတြနဲ႕ေပမယ့္ လတ္ဆတ္ရွင္းသန္႕တဲ့ အျပံဳးေလးေတြ ပိုင္ဆိုင္ထားၾကပါတယ္။ ကေလးေလးေတြကဆို သူတို႕ကိုဓါတ္ပံုရိုက္ျပီးျပန္ျပေတာ့ တခစ္ခစ္နဲ႕ သေဘာေတြက်လို႕။

ေမွာင္တရီမွ ဟားခါးကိုေရာက္ပါတယ္။ နာမည္ေတာင္မေပးရေသးတဲ႕ အသစ္စက္စက္ဟိုတယ္မွာ တည္းၾကပါတယ္။ ( ျဖည့္စြက္ခ်က္- အခုေတာ့ နံမည္ ေပးျပီးပါျပီ-  'Grace' တဲ့) ပိုင္ရွင္လင္မယားက ခ်င္းလူမ်ိဴး လူငယ္ေတြပါဘဲ။ ေတာ္ေတာ္ေလးေဖၚေရြၾကပါတယ္။ အပူခ်ိန္က ၁၀ ဒီဂရီနားမွာ၀ဲေနတာမို႕ အပူပိုင္းကလာတဲ့ ကိုယ္တို႕အဖြဲ႕သားေတြ ဘယ္သူမွ ေရမခ်ိဳးႏိုင္ၾကပါဘူး။ ညစာစားဖို႕ အျပင္ထြက္တာေတာင္ ေမးေတြ တဂတ္ဂတ္ ရိုက္ေနၾကတာ။

အဲဒီညမွာ မထူးျခားေပမဲ့ မွတ္မွတ္ရရျဖစ္ခဲ့တာကေတာ့ ကိုယ့္ရဲ့ မ်က္ကပ္မွန္ကေလးျဖဳတ္မရတာပါ။ ေအးလြန္းတာရယ္ တပ္ဆင္ခ်ိန္မ်ားသြားတာရယ္ေၾကာင့္ထင္ပါရဲ့။ ကိုယ္ေရႊမ်က္ကပ္က မ်က္သားကို အေသတြယ္ကပ္ေနေတာ့တာ။ မ်က္သားကို ဒဏ္ရာရမွာစိုးလို႕ အၾကမ္းပတမ္းလဲမလုပ္ရဲ အသာအယာခြာေတာ့လည္းမရနဲ႕။ လက္နဲ႕ထိပါမ်ားေတာ့ မ်က္သားက ၾကာေလ နာလာေလပါပဲ။ မ်က္ရည္ေတြေရာ ႏွပ္ေတြေရာ ထြက္လာတာေပါ. ။ အခန္းေဖၚညီမက ေအာက္ထပ္ကအိမ္ရွင္ေတြဆီ ေရေႏြးေျပးေတာင္းရင္း ေဆးရံုသြားရမလား တိုင္ပင္ေနတယ္။ ကိုယ့္ရဲ့ ထိတ္လန္႕စိုးရိမ္မွဴက မေျပာျပတတ္ေအာင္ပါပဲ။ တစ္နာရီေက်ာ္ေလာက္ၾကာေတာ့မွ (မ်က္ရည္ေတြနဲ႕ ေခ်ာသြားလို႕လားမသိ) ျဖဳတ္လို႕ရသြားတယ္။ လန္႕လန္႕နဲ႕ ခရီးစဥ္တစ္ေလ်ွာက္လံုး ျပန္မတပ္ေတာ့ဘူး။ အေ၀းၾကည့္ မ်က္မွန္ေလးပဲ တပ္လိုက္ျဖဳတ္လိုက္လုပ္ေတာ့တယ္။

ေနာက္တစ္ေန႕ေတာ့ ထန္တလန္ကိုသြားတယ္။ လမ္းတစ္ေလ်ာက္ကရွဴခင္းေတြက အမိုက္စား။ ကင္မရာတဖ်ပ္ဖ်ပ္နဲ႕ သူမ်ားမ်က္ေစ႕ေနာက္ေအာင္ရိုက္မိတယ္။ ျပန္လာေတာ့ ကိုယ့္ရွဳခင္းပံုေလးေတြ ကိုယ္ၾကည့္ျပီးသေဘာေတြက်လို႕။ ကားလမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ ”ေဘြႏူး“ ဆိုတဲ့ ေကြ႕ေကြ႕ေကာက္ေကာက္ျမစ္ကေလးကို ေအာက္ဖက္မွာ ခဏခဏ လွမ္းျမင္ရတယ္။ ”ေဘြႏူး“ ရဲ့ ခ်င္းလိုအဓိပြါယ္က ”သခင္မ“တဲ့။ ေဘြနူးယာ ရခိုင္မွာ ကုလားတန္ျမစ္ေခၚ ကစၱပနဒီျဖစ္ျပီး အိႏၵိယနယ္စပ္ေရာက္ေတာ့ မဏိပူရလို႕ အမည္တြင္သြားေၾကာင္းသိရပါတယ္။

ကံေကာင္းစြာနဲ႕ ဟားခါးမွာ ခရစ္စမတ္အၾကိဳပြဲေတာ္ကို ႏႊဲခဲ႕ရပါေသးတယ္။ ကေလး လူၾကီး ၄-၅၀၀ ေလာက္ဟာ ေနပူတာကိုအမွဴမထားပဲ ဟားခါးရဲ့ပြဲေတာ္က်င္းပရာ ကြင္းျပင္ထဲမွာ ရိုးရာအဆိုအကေတြကို အားေပးေနၾကပါတယ္။  ကြင္းလယ္တေနရာမွာ ခရစ္ေတာ္ေမြးဖြားရာ ႏြားတင္းကုပ္ပံုေဆာက္ထားျပီး  ေရွးေခတ္က မယ္ေတာ္၊ ခမည္းေတာ္ပံုစံ ၀တ္စားထားတဲ့ ခ်င္းအမ်ိဴးသား အမိ်ဴးသမီးႏွစ္ေယာက္ကို ေတြ႕ရလို႕  ဓါတ္ပံုသြားတြဲရိုက္ခဲ့ေသးတယ္။

ျပီးတာနဲ႕  ကိုယ္တို႕အဖြဲ႕က စားေသာက္ဆိုင္တန္းေတြဖက္ အရင္ေလ်ွာက္တာေပါ့။ကိုယ္က ပံုထဲက ကေလးမေလး စားတဲ့ဟာ (အမည္မသိ- ထမင္းေစးေစး အခဲကို ငွက္ေျပာဖတ္ထဲထည့္၊ ႏူးေအာင္ျပဳတ္ထားတဲ့ ၀က္သားတင္ျပီး ဆားျဖဴးထားတာ)့ စားပါတယ္။ သိပ္မ်ားမ်ား မစားႏိုင္ေပမဲ့ အရသာက ဆိမ့္ဆိမ့္ေလးနဲ႕ ေကာင္းပါတယ္။ တပြဲမွ ငါးရာထဲရယ္။  စီးပြားျဖစ္ဆိုတာထက္ ပြဲလာတဲ့သူေတြ အဆာေျပေအာင္ ပြဲစည္ကားေအာင္ လုပ္ေဆာင္တာပဲ ျဖစ္မွာပါ။ တစ္ခ်ိဴ႕အဖြဲ႕သား ေတြကေတာ့ ”ဆာဘူဒီး“ ဆိုတဲ့ ႏြားေနာက္သား ဆန္ျပဳတ္ကို မွာစားၾကတယ္။ ႏြားေနာက္အနံ႕႕က အမဲသားလိုပဲျပင္းေတာ့ အေမႊးမဆလာမပါဘဲ ျပဳတ္ထားတဲ့အခါ  သူတို႕ သိပ္မစားႏိုင္ၾကဘူး။ ေစ်းေရာင္းတဲ့ ခ်င္းပ်ိဴျဖဴေတြက ေခါင္းေပၚမွာ အခ်ြန္အတက္ကေလးေတြ  ဒီဇိုင္းေဖၚထားတဲ့ စကၠၠၠဴ သရဖူေလးေတြနဲ႕။ ခရစ္ယာန္ ဘုန္းေတာ္ၾကီးရဲ့ တရားတစ္ခ်ိဴ႕ကို ၾကားနာျပီး အလုပ္ဆက္စရာ ရိွေသးတာမို႕ ပြဲခင္းထဲက ျပန္ထြက္လာခဲ့ၾကပါတယ္။

ေနာက္တစ္ေန႕မွာ ဖလမ္းကို ခရီးဆက္ပါတယ္။ လမ္းတစ္ေလ်ာက္ကေတာ့ ၾကည့္ခ်င္စဖြယ္ေရေျမေတာေတာင္အလွေတြပါ။ အဲဒီမွာ ခ်င္းေတာင္ရဲ့နာမည္ေက်ာ္ ဇာတ္လိုက္ ႏြားေနာက္ကိုျမင္ခဲ့ရပါတယ္။ အရိုင္းလား အယဥ္လားေတာ့ မသိပါဘူး။ ျခဲုပုတ္ထဲကေန မ်က္လံုး၀င္း၀င္းေတာက္ေတာက္နဲ႕ၾကည္႕ေနလို႕ ကားေပၚကေနဓါတ္ပံုရိုက္ခဲ့ပါေသးတယ္။ သူ႕ရဲ့ဦးခ်ိဴက ကၽြဲနဲမတူဘဲ ေဘးကို ေျဖာင့္ေျဖာင့္ၾကီး ကားထြက္ေနပါတယ္။ ၾကီးျမန္တဲ့အတြက္ ႏြားေနာက္ကို ခ်င္းေတာင္မွာ အစိုးရစီမံကိန္းနဲ႕ အေကာင္ေရတစ္သိန္းေမြးမယ္လို႕ သတင္းတစ္ပုဒ္ ဖတ္ခဲ့မိတာ သတိရတယ္။ ဒါဆို စီမံကိန္း၀င္ သတၱ၀ါေလးေပါ႕ း-)))) 

ရွားရွားပါးပါးေတြ႕ခဲ့ရတာက ေတာင္ဇလပ္ပန္းပါ။အပြင့္ နီရဲရဲနဲ႕မို႕ အေ၀းကေနေတာင္ ထင္းကနဲ ျမင္ႏိုင္ပါတယ္။ ခ်င္းရဲ့သေကၤတ ေအာက္ခ်င္းငွက္ေတြကေတာ့ သိပ္ကိုရွားပါးသြားခဲ့ျပီလို႕ စိတ္မေကာင္းစရာ ၾကားရပါတယ္။  ဒီငွက္စံုတြဲေတြက တေကာင္နဲ႕တေကာင္အရမ္းသစၥာရိွျပီး တေကာင္ေသရင္ ေနာက္တေကာင္လိုက္ေသတတ္တယ္လို႕  ၾကားဖူးလို႕  အရမ္းစိတ္၀င္စားမိတယ္။ ငွက္မုဆိုးေတြက ေအာက္ခ်င္းငွက္အသိုက္ေတြ႕ရင္ အသိုက္ကို ရွဳပ္ပြေအာင္လုပ္ျပီး ေစာင့္ၾကည့္ၾကသတဲ့။  အဖိုက အမကို သူအစာရွာတုန္း ေနာက္တေကာင္နဲ႕ ေဖာက္ျပန္တယ္လို႕  အထင္မွားျပီး ႏွဳတ္သီးနဲ႕  ဆိတ္ေပါက္သတ္ပါသတဲ့။  ေနာက္ သူကိုယ္တိုင္လဲ အျမင့္ၾကီးပ်ံတက္ျပီး အေတာင္ႏွစ္ဖက္ယွက္ျပီး ေျပေပၚျပဳတ္က်ေအာင္လုပ္ျပီး သတ္ေသေလ့ရိွပါသတဲ့ ။ ဆူဆိုက္ လုပ္တာေပါ့။  ယံုတမ္းပံုျပင္လားမသိေပမဲ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက လက္ခံယံုၾကည္ၾကပါတယ္။  အဲဒီ ေအာက္ခ်င္းငွက္ကိုေတြ႕ဖို႕အခြင့္အေရးမရတာမို႕  ဂူးဂဲလ္ ကေနပဲ ရွာျပီးတင္ေပးလို္က္ပါတယ္။

ဖလမ္းကေန တီးတိန္ကို သြားခဲ့ရပါတယ္။ သဘာ၀အသည္းပံုျဖစ္ေနတဲ့ နံမည္ၾကီး ရိဒ္ Reed ေရကန္ဆိုရင္ အိႏၵိယနယ္စပ္မွာရိွျပီး တီးတိန္ကေန မိုင္ ၃၀ေက်ာ္ေလးပဲ ေ၀းတာပါ။ အခ်ိန္မရလို႕ ေရကန္ဆီ မသြားခဲ့ရပါဘူး။ ေနာက္တေခါက္မွဘဲလို႕   ေတးထားလိုက္ပါတယ္။  ဒါေပမယ့္ လွပတဲ့ ဗားရ္တံတားကိုေတာ့ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ရပါတယ္။တံတားက ေတာင္ေတြၾကားထဲမွာ မဏိပူရျမစ္ကိုေက်ာ္ျပီးေဆာက္ထားတဲ့ ၾကိဳးတံတားပါ။  ေပ ၇၀၀၀ ေက်ာ္ကို အသည္းတစ္ထိတ္ထိတ္ ကားစီးရတာေပမယ့္ ျမင္ကြင္းလွလွေတြေၾကာင့္ တန္တယ္လို႕ထင္မိတယ္။


တီးတိန္ကေန ကေလးကို ခရီးဆက္ေတာ့ ေနေစာင္းလာျပီမို႕ အေအးဓါတ္က ကဲကဲလာပါတယ္။ လမ္းမွာ ဆိုင္လွလွကေလးေတြ႕လို႕ ၀င္နားၾကရင္း ၀က္စြပ္ျပဳတ္၊ ၾကက္စြပ္ျပဳတ္ ပူပူကို အားေပးၾကပါတယ္။ ၀ိုင္လဲေတာ္ေတာ္ေကာင္းတယ္။ ဆိုင္ရဲ့အေနာက္ဖက္က စားပြဲေလးမွာ ၀ိုင္းဖြဲ႕စားရင္း တိမ္ျဖဴျဖဴေတြကို ေငးလို႕ရတယ္။ အိတ္ထဲက သာမိုမီတာကို ထုတ္တိုင္းလိုက္ေတာ့ ၈ ဒီဂရီ စင္တီဂရိတ္တဲ့။  ဆိုင္ကေလးက ထြက္လာေတာ့ ျမဴေတြက ပိုပိုပိတ္လာလို႕ ေရွ႕ကို ဘာမွမျမင္ရေတာ့ဘူး။ ကားမီးကိုထြန္းေမာင္းရတယ္။ လမ္းကက်ဥ္းက်ဥ္းဆိုေတာ့ ေရွ႕ကားနဲ႕ မျမင္မစမ္း ၀င္တိုက္မွာစိုးလို႕ ကားဟြန္းခဏခဏတီးရတယ္။ လမ္းတစ္ဖက္ကေတာင္၊ တစ္ဖက္က တိမ္ပင္လယ္ၾကီး။ ေဖြးေဖြးျဖဴလို႕။

မိုးခ်ဴပ္မွပဲကေလးကို၀င္ေတာ့တယ္။ ေလာေလာဆယ္မွာ အဆင္ေျပဆံုးလို႕ ဆိုရမဲ့ ေတာင္ဇလပ္ ဟိုတယ္မွာ တစ္ေထာက္နားၾကတယ္။ ကေလးျမိဳ႕ကေတာ့ ရာသီဥတု ပူေႏြးပါတယ္။ ခ်င္းနဲ႕ ဗမာလူမ်ိဴးေတြ ေရာေႏွာ ေနၾကတယ္လို႕ ဆိုပါတယ္။  ခ်င္းျပည္နယ္နဲ႕ထိစပ္ေနတဲ့ ေနရာဆိုေပမယ့္ ေျမျပင္က ျပန္႕ျပန္႕ျပဴးျပဴးမို႕ ေနာက္မွာက်န္ခဲ့တဲ့ ခ်င္းေတာင္ရဲ့အလွအပေတြကို စိတ္ထဲက ႏွူတ္ဆက္လိုက္ပါတယ္။ ျပန္ဆံုခ်င္ပါေသးတယ္ လွတဲ့ခ်င္းေျမရယ္။

မိုးစက္ပြင့္

(စာၾကြင္း - မတ္လမွာ တစ္ေခါက္ထပ္ေရာက္ေတာ့ ဒီဇင္ဘာေလာက္မလွေတာ့ပါ :-) )