 |
| flickr.com |
ေအာ္ဂလီဆန္တယ္
လက္ညိွဳးထိုးျပီး အန္ပစ္လိုက္ေတာ့
အစာအိမ္ထဲက ေဆြးေျမ႕ေနတဲ့
အိမ္မက္ေတြ
အကုန္လံုး ပါသြားေပါ့..။
“သြားေတာ့မယ္” တဲ့
ေၾကြခါနီးသစ္ရြက္က
ငါ့ကိုႏွဳတ္ဆက္တယ္
ငါ့ကိုႏွဳတ္ဆက္တယ္
သယ္ေဆာင္သူ ေလရူးက
ႏွဳတ္ဆိတ္ေနတဲ့ ငါ့ကို
ခနဲ႕ျပံဳးမ်ား ျပံဳးျပသြားခဲ့ေသးသလား
ခနဲ႕ျပံဳးမ်ား ျပံဳးျပသြားခဲ့ေသးသလား
တကယ္ေတာ့ မေသခ်ာ
ငါ့အျမင္အာရံုုေတြ “မွဳန္” ေနတယ္...။
ေသာက္ေနက် စီးကရက္တရိွဳက္
ဘယ္လိုပဲ ဖြာပစ္လိုက္ေပ့ေစ
ဆားမပါတဲ့ ဟင္းလို
အရသာမဲ့ကင္း
ငါ့ရဲ့ ခံတြင္းေတြ “ပ်က္”ေနတယ္။
ကေလာင္ကိုင္ထား
လက္မ်ား တုန္လ်က္
စာရြက္ျဖဴတထပ္ရဲ့
ေလွာင္မဲ့မဲ့အျပံဳး
အို- မုန္းလိုက္တာ
ငါ့ရဲ့ အၾကည္ဓါတ္ေတြ “ ကုန္”ေနတယ္...။
ဘ၀ေဖၚ သူ႕အတြက္
ေအးစက္စိမ္းကား
နံရံ၏အျခားတဖက္က ငါ
ရင္ခုန္သံ ကာရံပ်က္
ငါ့ရဲ့ ႏွလံုးသား “ထံု” ေနတယ္...။
အခ်ိန္ေၾကာင့္လား
ျဖတ္သန္းမွဳေၾကာင့္လား
ရိုက္ခတ္မွဳေၾကာင့္လား
ေ၀ဒနာေၾကာင့္လား
------ လား
------- လား
------- လား
ငါ့ရဲ့ ဘယ္ဖက္ရင္ဘတ္တျခမ္းလံုး ”ျမံဳ” ေနတယ္....။
မိုးစက္ပြင့္
ဟုတ္တယ္...
ReplyDeleteခံတြင္းပ်က္..၊ အၾကည္ဓာတ္ကုန္ေနရင္ ဘာမွကို လုပ္လို႔ အဆင္မေျပေတာ့ဘူး..။
I love it :)
ReplyDeleteI hard to read and understand Poem ... but I love your one.