ပထမဦးဆံုး ”မိုး”

ျပဴတင္းတံခါးဖြင့္လိုက္တာနဲ႕ ေျမသင္းနံ႕ေတြ ႏွာသီးဖ်ားဆီ  ေျပးေ၀ွ႕ႏွဳတ္ဆက္ၾကတယ္။  ျမိဳ႕ျပမွာ အေနၾကာေပမဲ့ ေက်းလက္က သူမရဲ့ ငယ္ဘ၀ကို အမွတ္ရေစေသာ ေျမသင္းန႕ံေလးေတြ ကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတတ္သူရယ္ပါ ။  အစိမ္းႏုေရာင္သစ္ရြက္ဖ်ားမွာ တင္က်န္ေနဆဲ ေငြေရာင္ မိုးေရစက္ကေလးေတြက ဖန္တံုးကေလးေတြ၊ စိန္ပြင့္ကေလးေတြလို လင္းလက္ဆဲ။ ေၾသာ္- မေန႕က တကယ္ပဲ မိုးရြာခဲ့သည္ေလ ...။ 

--------------------------

photo source

မေန႕ကမိုးက စံခ်ိန္တင္ေအာင္ ပူေလာင္ အိုက္စပ္လွတဲ့ သူမေနထိုင္ရာ အ၀ါေရာင္ျမိဳ႕ကေလးမွာ သၾကၤန္မတိုင္ခင္ ဦးဦးဖ်ားဖ်ားရြာေပးခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ မိုးမရြာခင္ အခ်ိန္ကေလးမွာ   သူမရင္ထဲက တဒဂၤ ခံစားခ်က္ေတြ တရစ္ျပီးတရစ္ တင္းတင္း ေႏွာင္ဖြဲ႕ကာ တင္းၾကပ္ ရွဳပ္ေထြးေနခဲ့တာ အခုထိ အမွတ္ထင္ထင္ ျဖစ္မိျပန္ေသးတယ္။ 

အဲဒီ မနက္ခင္းက  မိုးသားတိမ္လိပ္ေတြ ညိဳ႕ညိဳ႕ မိွဳင္းမိွဳင္း အံု႕ဆိုင္းလို႕၊ ခါတိုင္းဆို က်စ္က်စ္ေတာက္ ပူေလာင္ျပင္းျပတတ္တဲ့  ရွင္ေနမင္း ကလည္း သူ႕အရိွန္အ၀ါကို တိမ္သားေနာက္ ယာယီ ကြယ္၀ွက္ကာ အိေျႏၵရင့္က်က္ဟန္ အသြင္ကို ေဆာင္ယူလို႕၊  ပါတ္၀န္းက်င္ ေလထုကလည္း မိုးေငြ႕နဲ႕ ေနပူရိွန္ ေပါင္းစပ္ထားတဲ့ အိုက္စပ္ပူေႏြးေနတဲ့ ခံစားခ်က္ကို ဖန္တီးလို႕။   မိုး-  မိုး ရြာပါေတာ့ကြယ္  လို႕ သူမႏွဳတ္ဖ်ားက တီးတိုးတမ္းတ မိေနခိုက္မွာဘဲ ေလျပင္းႏွင္လို႕ အေ၀းကို တိမ္းပါးလြင့္စင္သြားတဲ့ မိုးတိမ္စိုင္ မိုးတိမ္ထုေတြရဲ့ အေၾကာင္း သတိတရ ျဖစ္မိျပန္တယ္။ ဒီမိုးစက္ေတြ ငံ့လင့္ေနသူအတြက္ မခ်င့္မရဲ ျဖစ္တဲ့စိတ္နဲ႕ နာက်င္ခံစားခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြလည္း အတိတ္မွာ ရိွခဲ့ဘူးတာေပါ့။ အခုေရာ- တကယ္ဘဲ ရြာဦးမွာလား မိုးရယ္ လို႕ သံသယ အေတြးနဲ႕ ပူပင္ေသာက  ျဖစ္ေနရျပန္သည္။  တကယ္ေတာ့ သူမဟာ မိုးေမ်ွာ္သူ သက္သက္ေတာ့ မဟုတ္ပါေလ။  မိုးေငြ႕မိုးစက္ေတြရဲ့ မိတ္ေဆြဟာ သစ္ပင္ေလးေတြဆိုတာ ေကာင္းေကာင္းသိသူမို႕  အျမဲစိမ္းသစ္ပင္ကေလးေတြ အဆက္မျပတ္ စိုက္ခဲ့သည္ဘဲေလ။  တပင္ ႏွစ္ပင္ တရာ ႏွစ္ရာ ငါးရာ တေထာင္ -  အို   အခြင့္အေရး ရတဲ့ အခါတိုင္းမွာေပါ့။

ေဟာ- ေျပာရင္းဆိုရင္း မိုးျခံဳးသံသဲ့သဲ့ၾကားရျပီေလ။ ျခံထဲက ပန္းပြင့္ပ်ိဴမေလးေတြကလည္း သူမတို႕ရဲ့ ပြင့္ခ်ပ္လႊာေလးေတြ မဟတဟနဲ႕။  ရြက္ေၾကြကိုင္းဖ်ားက ပုရစ္ႏုအငံုကေလးေတြက ျပဴတစ္ျပဴတစ္နဲ႕ မိုးစက္တို႕အလာကို ငံ့လင့္ေနၾကတယ္။  ေဟာ- ေျပာရင္းဆိုရင္း တိမ္ညိဳတို႕  ေျမျပင္ဆီ နိမ့္ဆင္းလို႕  မိုးရြာဖို႕ ဟန္ျပင္ေလတယ္။  ေလေအးတခ်က္ ေ၀းကနဲအတိုင္းမွာ ရြက္ေၾကြေလးေတြ ေျမျပင္တဖက္ကို လိမ့္ဆင္းသြားတယ္။  မန္က်ည္းကိုင္းေပၚက ၀မ္းစာအတြက္ ပိုးေကာင္ကေလးေတြကို အစာစားဖို႕ ေခ်ာင္းေနတဲ့  ငွက္ညိဳကေလးက သူ႕ရဲ့ လံုျခံဳရာအသိုက္ဆီ  ျဖဳတ္ကနဲထပ်ံသြားေတာ့တယ္။

photo source:

ေကာင္းကင္ဆီက ေငြမ်ွားတံကေလးေတြ တဖြဲဖြဲ က်လာတာကို သူမ ၾကည္ႏူးစြာ ေငးၾကည့္ေနမိေတာ့ မိုးစက္တခ်ိဴ႕က  မ်က္ႏွာဆီ  ပါးျပင္ဆီ ႏွဳတ္ခမ္းေတြဆီ အနမ္းနဲ႕ ႏွဳတ္ဆက္သလို ေျပး၀င္ထိေတြ႕လာၾကတယ္။ ေပ်ာ္လိုက္တာကြယ္။ ဟင့္အင္း- မ်က္ႏွာေပၚက ေရစက္ေတြ မသုတ္ပစ္ခ်င္ပါဘူး၊ ျပဴတင္းတံခါးကိုလည္း မပိတ္ခ်င္ပါဘူး၊  ေႏြဦးေပါက္ကာလ တေလ်ွာက္လံုး ေမ်ွာ္လင့္ေနခဲ့ရတဲ့ ဒီမိုး၊  ရြာစမ္းပါေစ၊ သည္းစမ္းပါေစ၊ ေအးစမ္းပါေစ -  လို႕။

----------------------------

မိုးရြာစဥ္ခိုက္မွာ သိသိသာသာၾကီး ေအးစိမ့္သြားေပမဲ့ ၊ မိုးစဲသြားခ်ိန္မွာ မဟာပထ၀ီေျမၾကီးက ကာလရွည္ၾကာ ေအာင္းထားရတဲ့ အပူေတြကို  သက္ျပင္းရွည္ၾကီးတခ်က္မွဳတ္ျပီး ေျဖေလ်ွာ့ လႊတ္ထုတ္ လိုက္တာမို႕ ၀န္းက်င္တခိုက ေလထုထဲမွာ ခပ္ေႏြးေႏြးျဖစ္ေနျပန္ေတာ့တယ္။  မိုးကိုေမ်ွာ္ေနတဲ့  ပင္ျမင့္ေပၚက ျမစိမ္းေရာင္ ပိေတာက္ဖူးေတြက ပြင့္ရေကာင္းႏိုး မပြင့္ရေကာင္းႏိုး နဲ႕ ေရႊ၀ါေရာင္ပြင့္ခ်ပ္လႊာေတြ ထံုသင္းတဲ့ ေမႊးရနံ႕ ေတြကို သူတို႕ရင္မွာ သိမ္း၀ွက္ထားတုန္းပဲ ျဖစ္ေနေေသးတယ္။  တကယ္ဆို မုတ္သုန္ရဲ့ ပထမဆံုးမိုးဟာ အလည္လာရံုသာ ရိွေသးတာ မဟုတ္လား။  မိုးျဖိဳင္ျဖိဳင္က်ဖို႕ က်န္ေနေသးတဲ့ ေႏြရက္ရွည္ကို ျဖတ္သန္းရေပဦးမယ္..။

ပထမဦးဆံုးမိုးက လွပခဲ့တယ္.....
 ပထမဦးဆံုးမိုးက ေအးျမမွဳတခ်ိဴ႕ေပးခဲ့တယ္....

ပထမဦးဆံုးမိုးက ေျမသင္းန႕ံကေလးေတြကို ဖန္တီးေပးခဲ့တယ္....

ပထမဦးဆံုးမိုးက  ေျမေပၚက ဖုန္မွဳန္႕တခ်ိဴ႕ကို သိပ္သည္းသြားေစခဲ့တယ္...
ပထမဦးဆံုးမိုးက ေကာင္းကင္မွာ သက္တန္႕ေရာင္စံုတိမ္ပန္းခ်ီကို ေရးခ်ယ္ျပခဲ့တယ္...

ပထမဦးဆံုးမိုးက  နားခိုရာ အိမ္မေဆာက္ရေသးတဲ့ ငွက္ေတေလေလးေတြကို သတိေပးခဲ့တယ္.....

ပထမဦးဆံုးမိုးက  အနင္းခံျမက္ကေလးေတြကို ဆက္လက္ရွင္သန္ဖို႕ အားသစ္ေလာင္းေပးခဲ့တယ္.... 

ပထမဦးဆံုးမိုးက  ပုရစ္ႏုသစ္ေလးေတြကိုေ၀ျပီး  ပန္းပြင့္ေလးေတြ လန္းဆန္းဖူးပြင့္လာဖို႕  ကူညီခဲ့တယ္...

အဲဒီပထမဦးဆံုးမိုးကဘဲ  သူမရင္ကို အတိုင္းမသိ ၾကည္ႏူးခ်မ္းေျမ့ သာယာေစခဲ့တယ္....

ေနာင္ကိုလည္း မိုးေတြ သည္းသည္း ဆက္လို႕ ရြာႏိုင္ပါေစသားကြယ္ .......

မိုးစက္ပြင့္

( စာၾကြင္း  -   ရည္ရြယ္ရာသုိ႕  ရည္ရြယ္ပါသည္....)