A Journey to the West

မတ္လ တလလံုး ေျခေထာက္မွာ ေဗြေပါက္ေလသမ်ွ ဌာေနကို ျပန္ေရာက္ခဲ့ပါျပီ။

ခရီးစဥ္သံုးခုအနက္ ရခိုင္ခရီးစဥ္ကို သူငယ္ခ်င္းတို႕ကို အရင္ဆံုး မ်ွေ၀ခ်င္ပါတယ္။

ဒီခရီးမွာ မွတ္မွတ္ရရ ေျပာျပခ်င္တဲ့အေၾကာင္း က Air Mandalay က MAI ကို စတစ္ကာကပ္ျပီး ပ်ံသန္းေနတဲ့အေၾကာင္းပါ။  သူတို႕ေလယာဥ္က ျပင္ဆင္ေနလို႕ပါတဲ့။  နားလည္ေပးသင့္တယ္ပဲေျပာေျပာ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ခိုးလိုးခုလုၾကီးေပါ့။  စစ္ေတြေလဆိပ္ေရာက္ေတာ့လည္း baggage ေတြက  နာရီ၀က္မက ေလးဆဲ့ငါးမိနစ္ေလာက္နီးနီး အၾကာၾကီးေစာင့္ရလို႕ စိတ္မၾကည္။  ေတြးမိပါတယ္.... ကိုယ္ကပဲ သိ္ပ္ျပီး demanding ျဖစ္ေနေလသလားလို႕ ....။

စစ္ေတြျမိဳ႕လည္က “ကစၦပနဒီ“ ဆိုတဲ့ အမည္လွလွနဲ႕   ထမင္းဆိုင္ကေလးမွာ ေန႕လည္စာစားၾကတယ္။  မွတ္မွတ္ရရ စားေကာင္းခဲ့တာကေတာ့ ငရုပ္သီးစိမ္း ႏိုင္းခ်င္းနဲ႕ ျပည္ၾကီးငါးရခိုင္သုပ္ စပ္စပ္ကေလး။  ဓါတ္ပံုေတြ ရိုက္မထားခဲ့ဘူး။  သူစိမ္းေတြ ၀ိုင္းထဲမွာ ရိွေနေတာ့ ရွက္လို႕ပါ။

စစ္ေတြ ဘူးသီးေတာင္ အျမန္ယာဥ္ စပိဘုတ္ေလးေပၚတက္လိုက္မွ ေပ်ာ္သြားတယ္။  ဒီသံုးနာရီခရီးက ဘယ္ေလာက္စီးစီး ကိုယ့္အတြက္ မရိုးႏိုင္ပါေလ။  ကမ္းေဘး၀ဲယာကို ေငးရင္းေမာရင္ ဓါတ္ပံုေတြရိုက္ရင္း။ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္အနည္းငယ္ကဆို ဒီျမစ္နဒီတေၾကာမွာ က်မ စုန္ဆန္ကူးသန္းခဲ့ဖူးတာေပါ့။  အခုေတာ့လည္း အလြမ္းေျပတေခါက္လို႕ ေျပာရေတာ့မွာပါဘဲ။ ပင္လယ္၀လို ေရျပင္က်ယ္မွာ ရြက္ေလွကေလးလႊင့္လို႕ ေအးေအးလူလူ ခရီးသြားေနၾကတဲ့သူေတြလည္း ရိွရဲ့။

အရိွန္ျပင္းျပင္းေမာင္းေနတဲ့ ဘုတ္ကေလးရဲ့ ေဘး၀ဲယာမွာ ေရစက္ေရမႊာေတြက တဖြားဖြားလြင့္လို႕။  လက္ဖ၀ါးနဲ႕ ထိေတြ႕လိုက္ေတာ့ စိတ္ထဲမွာပါ ေအးျမလန္းဆန္းသြားတယ္။ ဘုတ္ေနာက္ျမီးက ေရစီးေၾကာင္းေတြက ဧရာမ ေျမြျဖဴျဖဴၾကီးေတြလိုဘဲ။

တနာရီခြဲေလာက္ၾကာေတာ့ “ရေသ့ေတာင္“ ဆိုတဲ့ ေအးခ်မ္းတဲ့ ျမိဳ႕ကေလးကို ေရာက္လာခဲ့တယ္။ 
ခရီးစဥ္ကုိခဏနားေတာ့ အတူပါလာတဲ့ မမက ကမ္းေပၚတက္ျပီး ပုဇြန္ေျခာက္အမွတ္တရ ၀ယ္ေသးတယ္။

 

ခရီးဆက္လာေတာ့ လမ္းမွာ  ငါးဖမ္းေလွေတြ အမ်ားၾကီးေတြ႕ရတယ္။  ေမယုျမစ္ (သို႕မဟုတ္) မယူျမစ္ရိုးတေလ်ာက္မွာ ေတာ့ ေနေရာင္ေၾကာင့္ ေငြေရာင္ေတာက္ေနတယ္။ သဘာ၀အလွကို တ၀ၾကီး ခံစားပစ္လိုက္မိတယ္။

စစ္ေတြကေန ေမာင္းခ်ိန္ သံုးနာရီေပ်ာ့ေပ်ာ့ရိွေတာ့ ဘူးသီးေတာင္ဆိုတဲ့ ျမိဳ႕ကေလးကို ဆိုက္ေရာက္လာခဲ့။  ၂၀၁၀ ႏွစ္လည္ေလာက္တုန္းကေတာ့ ဒီကမ္းနားမွာ လူတရပ္စာေလာက္ ေရဖံုးလႊမ္းခဲ့ဖူးတာေပါ့။  မႏွစ္က က်မ ဒီမွာ ေရးခဲ့ဖူးတယ္ေလ။

ဘုတ္ေပၚမွဆင္း ကားေပၚကိုတက္ ခရီးဆက္ရျပန္ျပီေလ။ ဘူးသီးေတာင္- ေမာင္ေတာလမ္းက ၁၆မိုင္ဆိုေပမဲ့ လမ္းအေျခအေနေၾကာင့္ တနာရီေလာက္ေမာင္းရပါတယ္။  မျဖစ္မေနျဖတ္ရတာက အဂၤလိပ္ေခတ္က ေတာင္ကိုျဖတ္ေဖာက္ထားတဲ့ လိုဏ္ေခါင္းအတိုတခု၊ အရွည္တခု။  ေတာင္ေပၚက ျဖတ္ျပီးကားလမ္းအသစ္တခုေဖါက္ေနေပမဲ့ ေျမသားကို စိတ္မခ်ရလို႕ ေလာေလာဆယ္ လမ္းေဟာင္းပဲ သံုးေနၾကတယ္။  ေတာင္ေခါင္းထဲကိုျဖတ္တိုင္း “ခုေန ေျမျပိဳက်ခဲ့ရင္” ဆိုတဲ့အေတြးနဲ႕ အျမဲအသက္ေအာင့္ ထားမိတယ္။  ဓါတ္ပံုအသစ္မရိုက္ခဲ့မိလို႕ အေဟာင္း ရွာျပိးတင္ေပးလိုက္ပါတယ္။

အဲ ေတာင္ေခါင္းၾကီးက ထြက္လိုက္တာနဲ႕ ဂငယ္ေကြ႕ၾကီး။  ဘူးသီးေတာင္နဲ႕ ေမာင္ေတာရဲ့ နယ္နမိတ္ေပါ့။  လမ္းကို ကတၱရာေလာင္းျပီး ျပင္ေနတာနဲ႕ မိနစ္၂၀ေလာက္ ေစာင့္ခဲ့ရေသးတယ္။

ေမာင္ေတာကို ၀င္ေတာ့ ညေနေျခာက္နာရီေက်ာ္ေနျပီ။  အက်ည္းတန္လွခ်ိန္ဆိုေတာ့ အံကိုက္ပါဘဲ။  ေမာင္းေနတဲ့ ကားေပၚကေန လ်ပ္တပ်က္ရိုက္ခ်က္မို႕ ပံုကေတာ့ နည္းနည္း၀ါးခ်င္တယ္။ (မခင္ဦးေမကို အားက်လို႕)

ေမာင္ေတာမွာ သံုးရက္သာေနခဲ့ပါတယ္။  ရခိုင္စာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား စားခဲ့ရေသးတယ္။ မေမ့ႏိုင္တာက ရခိုင္ပုဇြန္သုပ္စပ္စပ္ကေလး နဲ႕ အာလူးဟင္းရခိုင္ခ်က္ပါ။

အျပန္ကေတာ့ အသြားနဲ႕အတူတူပဲမို႕ အထူးမေျပာလိုေတာ့ပါ။  ေဒသခံေတြ ဘယ္လို ရီးသြားၾကသလဲ ဆိုတာေတာ့ ဗဟုသုတ မ်ွေ၀တဲ့အေနနဲ႕ ပံုေဟာင္းေလးေတြ ရွာတင္ေပးလိုက္ပါတယ္။

သစ္သားေလွေပၚမွာ ရိွတဲ့လူေတြ ေလးငါးဆယ္ထက္ေတာ့ မနည္းဘူးထင္ရဲ့။ ကိုယ္ေတာ့ အဲေလာက္သတၱိမရိွပါ (ေသေရးရွင္ေရးဆိုရင္ေတာ့ စီးရမွာေပါ့ေလ)

ပံုထဲက ဂ်စ္ကားတစီးရဲ့ စြမ္းေဆာင္ရည္က ခ်ီးက်ဴးစရာ။ ပိုျပီးခ်ီးက်ဴးသင့္တာက ကားဒရိုင္ဘာပဲ။  ကားမွန္တခုလံုး လူေတြပိတ္ကာေနတာေတာင္ အျပင္ကို ေခါင္းထုတ္ျပီး လိုရာခရီးကို ေမာင္းႏိုင္တယ္ :-)

ဒါေတြျမင္မွ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဒီလိုခရီးမသြားရတဲ့အတြက္ ေတာ္ေတာ္ကံေကာင္းပါလားလို႕  ေတြးလိုက္မိေတာ့တယ္။ ဒါကေတာ့ ျမန္မာျပည္ အေနာက္ဖ်ားခရီးတေခါက္ကို မ်ွေ၀ျခင္းပါ။

သူငယ္ခ်င္းတို႕  ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့ပါေစ။

မိုးစက္ပြင့္