ရွန္ဟိုင္းက သံမဏိႏွင္းဆီ ( Life and Death in Shanghai )-၃

အက်ဥ္းစခန္းက ေန႕ရက္မ်ား

 သူမက ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းတဲ့ ေန႕ရက္မ်ားကို အမ်ိဴးမ်ိဴးၾကိဳးစားျပီး ေနထိုင္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအထဲမွာ သူမပိုင္ဆိုင္တဲ့ ပစၥည္းအခ်ိဴ႕ ကိုသံုးျပီး အခန္းကို နဲနဲပိုေကာင္းလာေအာင္ၾကိဳးစားတာကလည္း စိတ္ဓါတ္ျမွင့္တင္ျခင္း တမ်ိဴးပါ။ ဥပမာ-  တံပ်က္စည္းငွားျပီး အခန္းထဲက ဖုန္ေတြ လွည္းက်င္းပစ္တာမ်ိဴး၊  ေရအိမ္သံုးစကၠဴေတြနဲ႕ ညစ္ေပတဲ့ ေနရာေတြကို သန္႕စင္ပစ္တာမ်ိဴး ပါ။ ဒါ႕အျပင္ သူမရဲ့ မိတ္ေဆြ “ပင့္ကူ” ကေလးတေကာင္လည္း အခန္းထဲမွာ ရိွေနပါတယ္။  သူ႕ရဲ့ လွဳပ္ရွားမွဳေတြ၊  သူ အိမ္ေဆာက္ေနတာကို ကို ေစာင့္ၾကည့္ရတာဟာ သူမအတြက္ နာက်င္ခံစားရမဲ့ အခ်ိန္ေတြကို ေလ်ာ့နည္းေစပါတယ္။ တခါတေလ အခ်ဴပ္ေထာင္ နံရံက ျမက္ပန္းပြင့္ေသးေသးေလးတပြင့္ကလည္း အားမာန္သစ္ေတြ ေပးစြမ္းခဲ့ပါတယ္။

အက်ဥ္းခန္းမွာ ႏွစ္လခန္.ၾကာေနျပီးလို႕   တင္းမခံႏိုင္ေလာက္ေတာ့ဘူးလို႕ အာဏာပိုင္ေတြက ထင္တဲ့အခ်ိန္မွာ သူမကို စစ္ေဆးေမးျမန္းသူနဲ႕ တၾကိမ္ေတြ႕ေစပါတယ္။  စာအုပ္နီေလးပါ ယူခဲ့ပါ- တဲ့။  တပ္နီလူငယ္ေတြလို မိုက္ရူးရဲ မဟုတ္တဲ့ စစ္ေဆးေမးျမန္းသူေတြဟာ အနည္းဆံုး က်ိဴးေၾကာင္းဆင္ျခင္မွဳ တစံုတရာ ရိွေကာင္းရဲ့ ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႕ သူမ ေမ်ွာ္လင့္ စိတ္လွဳပ္ရွား ေနမိပါတယ္။ 

”ထိုင္ပါ”   စစ္ေမးသူက သူ႕ေရွ႕ကခံုကုိ ညႊန္ျပပါတယ္။

သူမ ထိုင္ရမဲ့ခံုရဲ့ ေနာက္ေက်ာ အေပၚတည့္တည့္မွာ ျပဴတင္းေပါက္ေသးေသးတေပါက္နဲ႕ ေခ်ာင္းၾကည့္ ေပါက္ တေပါက္ကို ေတြ႕ရတာမို႕  အံ့ၾသသြားမိပါတယ္။    စစ္ေမးသူက သူမကို သိပ္မၾကည့္ဘဲ တခ်ိန္လံုး အဲဒီအေပါက္ကိုသာ စိတ္ေရာက္ေနတာမို႕  တေယာက္ေယာက္ အဲဒီမွာ ေစာင့္ၾကည့္ေနတာ ေသခ်ာ ေနပါတယ္။  စစ္ေမးသူက (ဟိုလူၾကားေအာင္) အသံကိုျမွင့္ျပီး သူမဟာ  ႏိုင္ငံျခားနဲ႕ ဆက္သြယ္ျပီး စပိုင္လုပ္ေနတာမို႕ အျပစ္ရိွသူတေယာက္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ သူတို႕မွာ သက္ေသ အေထာက္အထားေတြ  အမ်ားအျပား ရိွေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။

“ ဒါဆိုရင္ အဲဒီသက္ေသေတြကို အခု ထုတ္ျပလိုက္ပါ၊  ဘာေၾကာင့္ အခ်ိန္ကုန္ခံျပီး က်ြန္မကို ေမးျမန္း စစ္ေဆး ေနရတာပါလဲ”   လို႕ သူမက ေတာင္းဆိုပါတယ္။  

”ကိုယ္တိုင္၀န္ခံရင္ သက္ညွာတဲ့ အျပစ္ဒဏ္ရမယ္၊ တျခားတေယာက္ေယာက္ရဲ့ အျပစ္ကိုဖြင့္ေျပာရင္ ဆုလာဘ္ေတာင္ ရဦးမယ္” တဲ့။ အဖန္တရာေတေနျပီျဖစ္တဲ့ ေခ်ာ့လံုးျမွဴလံုးေတြ ဆိုတာ သူမ သိပါတယ္။

“ မရိွတဲ့အျပစ္ကို ရိွလာေအာင္လုပ္ျပီး ၀န္ခံဖို႕ရာ က်မက မ်က္လွည့္ဆရာလည္း မဟုတ္ပါဘူး”  

“ မင္းမွာ ၀န္ခံဖို႕ အသင့္မျဖစ္ရင္ ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္ၾကာၾကာ၊ ငါတို႕ ေစာင့္မယ္” တဲ့။  သူမကို ေထာင္နဲ႕ျခိမ္းေျခာက္ျခင္းပါ။

“ အႏွစ္တသန္းၾကာလဲ မေျပာင္းလဲပါဘူး။  လိမ္ေျပာဖို႕ထက္ ေသျခင္းကိုပဲ ေရြးခ်ယ္မွာပါ”   ျပီးေတာ့ သူမက   စာအုပ္နီထဲက စာတပိုဒ္ကို အလြတ္ရြတ္ျပပါတယ္္ ..။  “ ပင္ပန္းခက္ခဲတာကို မေၾကာက္နဲ႕၊ ေသရမွာေတာင္ မေၾကာက္နဲ႕ လို႕ ဥကၠဌၾကီးေမာ္က ေျပာခဲ့တယ္ မဟုတ္လား”
 

ေမးျမန္းသူဟာ “သက္ေသရိွတယ္” လို႕ လိမ္ညာေျပာမိတဲ့အတြက္  စိတ္ဓါတ္ေရးရာမွာ သူမကို တပန္းရံွဳးသလို ျဖစ္ေနပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ အျပန္အလွန္ေျပာၾကရင္း သူမက “ အစိုးရဆီက တရားမွ်တမွဳကို က်မ ေမ်ွာ္လင့္ေနပါတယ္” လို႕ သူမက ေျပာခဲ့ပါတယ္။  အဲဒီအခါ ေမးျမန္းသူက   “  တရားမ်ွတမွဳ ဟုတ္လား၊ မင္းကေတာ့ အိမ္တေဆာင္မီးတေျပာင္နဲ႕ ေႏြးေႏြးေထြးေထြးေနလို႕၊ သူမ်ားေတြက  အေအးးဒဏ္ခံစားလို႕  ဒါကိုေရာ တရားတယ္လို႕ ထင္လို႕လား” တဲ့။  န်န္ခ်န္းက ဒီလိုေျဖခဲ့ပါတယ္။

“ လူမွဳဆိုင္ရာမ်ွတမွဳနဲ႕ ဥပေဒဆိုင္ရာမ်ွတမွဳကို   ရွင္ ေရာေထြးေနျပီ။  က်မနဲ႕ က်မခင္ပြန္းကေတာ့  လူထုအစိုးရဟာ တရုပ္ျပည္ထဲက ဆင္းရဲသားေတြ အေအးဒဏ္ကေန လြတ္ေျမာက္ေအာင္ တိုးတက္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးလိမ့္မယ္လို႕  ယံုၾကည္တဲ့အတြက္ ၁၉၄၉မွာ တိုင္ေပကို ထြက္မသြားဘဲ တရုပ္ျပည္မွာဘဲ ေနရစ္ခဲ့တာပါ”

တခါတရံ သူမရဲ့အေျဖေတြက ေမးျမန္းသူကို တခဏ ဆြံ႕အ သြားေစပါတယ္။  သူကဆက္ျပီး မၾကာခင္ေရာက္လာေတာ့မဲ့ ေဆာင္းရာသီနဲ႕ တမ်ိဴး၊ သမီးငယ္ရဲ့ေရွ႕ေရး ေတြနဲ႕ ျခိမ္းေျခာက္ပါတယ္။  သူမက ဘာမွမေျပာပဲ ႏွဳတ္ဆိတ္ေနခဲ့ပါတယ္။   ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူက ေမးျမန္းျခင္းကို ရပ္နားျပီး သူမကို အေသးစိတ္ကိုယ္ေရးရာဇ၀င္နဲ႕  “ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္သံုးသပ္ခ်က္” တေစာင္ကို ျပဳစုဖို႕ တာ၀န္ေပးလိုက္ ပါတယ္။  ေနာက္တၾကိမ္ စစ္တဲ့အခါ သူမေရးထားတဲ့ ကိုယ္ေရးရာဇ၀င္က ျပည့္စံုမွဳမရိွဘူး လို႕ သူတို႕က ဆိုပါတယ္။  သူတို႕က သူမ အရင္တိုန္းက သြားခဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံျခားခရီးစဥ္တိုင္းရဲ့ ေျပာခဲ့တဲ့စကားနဲ႕ ေတြ႕ခဲ့တဲ့ လူေတြအားလံုးကို ခ်ေရးသင့္တယ္ လို႕ဆိုပါတယ္။

------------------------------

ခရစၥမတ္ညကေတာ့ ထူးျခားမွဳတခု ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။  အက်ဥ္းေထာင္တေနရာကေန တရုတ္ဘာသာနဲ႕ စပ္ဆိုထားတဲ့  “ Silent Night ”  သီခ်င္းသံ ထြက္ေပၚလာပါတယ္။  သီဆိုေနတဲ့ အက်ဥ္းသူ အမ်ိဴးသမီး ကေလးဟာ ပါရမီရိွတဲ့ အဆိုုပညာရွင္ တဦးဦးျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။  အသံကို ခ်ိဴခ်ိဴျမျမနဲ႕  ေျပေျပျပစ္ျပစ္ေလး သီဆိုလိုက္တာမို႕  အက်ဥ္းသူအားလံုး ျငိမ္သက္ရင္ခုန္စြာ နားဆင္ေနခဲ့ၾကပါတယ္။  သီခ်င္းေလးက  သာသာယာယာ အဆံုးသတ္သြားပါတယ္။  မၾကာခင္ဘဲ အေစာင့္ေတြ အေျပးေရာက္လာပါတယ္။  ”သီခ်င္းဆိုတာ ဘယ္သူလဲ၊ ဘယ္သူက စည္းကမ္းေဖာက္တာလဲ” လို႕ အေလာတၾကီး ေမးၾကေပမဲ့ တေယာက္မွ အေျဖမေပးခဲ့ၾကပါဘူး။

ႏွစ္သစ္ကူးျပီး ေနာက္ရက္အနည္းငယ္မွာေတာ့ ”အထူးေၾကျငာခ်က္“ တရပ္ကို နားေထာင္ရပါတယ္။  ေမာ္စီတုန္းနဲ႕အတူ   ၊ ခ်န္ခ်င္းပါ၀င္တဲ့ “ေလးဦးဂိုဏ္း”က ေခတ္ေနာက္ျပန္ဆြဲသူေတြကို ဖယ္ရွားျပီး အာဏာအရပ္ရပ္ကို ခ်ဴပ္ကိုင္လိုက္တဲ့ သတင္းပါ။

ေနာက္ရက္မ်ားမၾကာခင္မွာဘဲ  ေသဒဏ္က်ခံရမဲ့သူေတြ၊  တသက္တက်ြန္းက်ခံရမဲ့ လူစာရင္းအရွည္ၾကီးကို ေၾကျငာျပန္ပါတယ္။   တီးတိုးသတင္းေတြအရ  လူသိန္းသန္းခ်ီျပီး   ျမိဳ႕ေပၚကပညာတတ္အလုပ္ေတြကို  စြန္႕လႊတ္ကာ ေတာအရပ္က အလုပ္ၾကမ္းစခန္းေတြကို သြားေရာက္လုပ္ကိုင္ေစတယ္ လို႕ သိရပါတယ္။

-------------------------

တခါတရံ သမီးကို တမ္းတစိတ္ေတြက ထိန္းလို႕မရ။ 

မျဖစ္ႏိုင္မွန္း သိပါလ်က္ႏွင့္ အေစာင့္ကို ေတာင္းပန္ၾကည့္သည္။   “ က်မသမီးေလးကို ဒီအခ်ဴပ္ထဲ အတူတူ ေခၚထားလို႕ ရႏိုင္မလား”  လို႕ ေတာင္းဆိုၾကည့္မိသည္။  အေျဖက ရွင္းသည္။  “ မရဘူး၊ သူ႕မွာက အျပစ္မွ မရိွတာ”

“က်မကိုယ္တိုင္လည္း အျပစ္မရိွဘဲ ဒီကိုေရာက္ေနတာဘဲေလ”  

တုန္႕ျပန္ခ်က္အျဖစ္ အက်ဥ္းခန္းတံခါးကို ၀ုန္းကနဲ ပိတ္သြားတာဘဲ ရရိွလိုက္သည္။

သူမ တရက္မွာ ကိုယ္ပူျပီးဖ်ားပါသည္။  ေအးစိမ့္ေနတဲ့ တန္းစီကြင္းကို အခ်ိန္မီ မေလ်ာက္ႏိုင္တဲ့အတြက္ ရိုက္ႏွက္ခံရသည္။  ပ်င္းတယ္လို႕ စြပ္စြဲသည္။  တုန္ရီျပီး လဲက်မတတ္ျဖစ္ေနတာကိုျမင္တဲ့အခါမွ ေဆးစစ္ခြင့္ ရခဲ့သည္။   ကုသေဆာင္မွာ တန္းစီေနေသာ လူမမာေတြ အျမားအပ်ားပင္။

“၁၈၀၆”

သူမ စစ္ရန္အလွည့္ျဖစ္သည္။ အ၀တ္အစားေတြ အကုန္ခ်ြတ္ျပီး စစ္ရတာမ်ိဴးျဖစ္သည္။  ပါးစပ္ထဲကို သာမိုမီတာ တေခ်ာင္းထည့္ေပးသည္။  ရင္ဘတ္ကို နားၾကပ္ျဖင့္ေထာက္သည္။

“အသည္းေရာင္ ရိွတယ္ ထင္တယ္”  
ဆရာ၀န္ဆိုသူက ဆိုပါတယ္။  တကယ္ေတာ့ သူမရဲ့ ေရာဂါဟာ အသည္းနဲ႕ မဆက္စပ္မွန္း ေဆးပညာ အသိနည္းနည္းကေလးရိွရင္ေတာင္ သိႏိုင္ပါတယ္။  ဘာပဲေျပာေျပာ အဲဒီေန႕ကေတာ့ ေရေႏြးခြဲတမ္း ပိုရတဲ့အတြက္ ေရေႏြးပူပူကိုေသာက္ရင္း ေနသာထိုင္သာ ေတာ္ေတာ္ရိွသြားပါသည္။

-----------------------------------

အခ်ဴပ္ေထာင္ရက္မ်ားအတြင္း ေနာက္ထပ္ အၾကိမ္ၾကိမ္ စစ္ေမးမွဳေတြအျပင္ အဖြဲ႕၀င္ေတြရဲ့ ၀ိုင္း၀န္း ထိုးၾကိတ္ႏွိပ္စက္တာကိုပါ ခံခဲ့ရပါေသးတယ္။  သူတို႕က သူမကို လက္ေနာက္ျပန္ လက္ထိပ္ခတ္ လိုက္ပါတယ္။  သူမဟာ ကူမင္တန္အစိုးရနဲ႕ အဆက္အသြယ္ရိွေၾကာင္း “၀န္ခံ” မွသာ ျပန္ျဖဳတ္ေပးမယ္ လို႕ဆိုပါတယ္။ 

ရက္ေတြ ၾကာလာတာနဲ႕အမ်ွ လက္ထိပ္က အနာေတြ အမ်ားၾကီး  ျဖစ္လာပါတယ္။ အနာကေန ေသြးေတြ ျပည္ေတြ ထြက္ပါတယ္။ လွဴပ္ရွားတဲ့အခါတိုင္း ၊ အသည္းခိုက္ေအာင္နာက်င္ပါတယ္။  ဒီအနာေတြက ေသရာပါ အမာရြတ္ေတြကို ေမြးဖြားေပးခဲ့ပါတယ္။  သူမရဲ့ တသက္တာမွာ ေအးတဲ့ရာသီဥတုတိုင္း ကိုက္ခဲတတ္တဲ့ ေ၀ဒနာေတြ ခ်န္ထားေပးခဲ့မွာ ျဖစ္ပါတယ္။   အစားအစာကို လက္နဲ႕စားလို႕မရပါဘူး။  ရွင္သန္ဖို႕ ဆံုးျဖတ္ထားတဲ့အတြက္ သူမဟာ အစာစားဖို႕မျဖစ္မေနၾကိဳးစားျပီး တိရိစၦာန္တေကာင္လို ငံု႕ျပီး စားရပါတယ္။  ဒါကေတာ့ သူမရဲ့ မာေၾကာတဲ့  စိတ္ဓါတ္ကို ရိုက္ခ်ိဴးဖို႕အတြကိ ၾကီးမားတဲ့ ထိုးႏွက္ခ်က္တရပ္ ျဖစ္ပါတယ္။

သြားဖံုးေတြက ေသြးယိုေပမဲ့ လိုအပ္တဲ့ေဆးကို မရပါဘူး။ အနာေတြကို ဖန္ရည္ေဆးေၾကာဖို႕ ေဆးရည္တမ်ိဴးမ်ိဴး ေတာင္းဆိုေပမဲ့ မေပးခဲ့ပါဘူး။  တခါတရံက်ေတာ့  ဒီ ယဥ္ေက်းမွဳေတာ္လွန္ေရးဆိုတဲ့ အရွဳပ္အေတြးၾကီး ျပီးတဲ့အထိ သူမ အသက္ရွင္မွ ရွင္ပါ့မလားလို႕ သံသယ ျဖစ္လာပါတယ္..။  




---------------------------

ဆက္ရန္  (ေနာက္ဆံုးပိုင္း)