Wednesday 26 December 2012

ခ်စ္ေသာ ဒီဇင္ဘာ ႏွင့္ ေရာက္တတ္ရာရာမ်ား

 
ခ်စ္စရာ့ ေဆာင္း


ျမန္မာျပည္ရဲ့ ေဆာင္းရာသီက ဥေရာပလိုမ်ိဴး အေအးဓါတ္ မစူးရွ မျပင္းထန္ေလေတာ့   ေနလို႕ထိုင္လို႕ ေကာင္းရံုကေလးပါဘဲ။ ၾကံဳခဲ့ဖူးတဲ့ ရွမ္းျပည္ေဆာင္း၊ ရခိုင္ေဆာင္းတို႕ေလာက္ မေအးေပမဲ့ အညာေဆာင္းက ရန္ကုန္ေဆာင္းႏွင့္ယွဥ္လ်ွင္ေတာ့ ပိုပိုကဲကဲ ေအးလွပါတယ္။ ညဖက္ဆို   ေစာင္ထူထူကေလး တထည္ျခံဳျပီး   ေကြးလိုက္တာမ်ား    ေကာင္းမွေကာင္းဘဲ။ မနက္ေရာက္ေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ေငြ႕နဲ႕ ကိုယ္ ေႏြးလွတဲ့   ေစာင္ပံု ေအာက္မွာ အိပ္ယာေတာင္ မထခ်င္ေလာက္ေအာင္ ဇိမ္ရိွေနေတာ့တာေလ။

ကိုယ့္ရဲ့ ေဆာင္းရာသီ တေန႕တာက ရိုးစင္းလြန္းလွပါတယ္။ မနက္ေစာေစာ အိမ္ေရွ႕ လမ္းမကေန ”ပဲျပဳတ္၊ ေကာက္ညွင္းေပါင္း” ဆိုျပီး ဆြဲဆြဲငင္ငင္နဲ႕ ေအာ္တတ္တဲ့ ေစ်းသည္ အေဒၚၾကီး ျဖတ္သြားျပီ ဆိုရင္   ေျခာက္နာရီခြဲ ကြက္တိ။ ပိုရင္လိုရင္ ငါးမိနစ္ဘဲ။ သူ႕အသံက ကိုယ့္ကို လန္႕ႏိုးေစေပမဲ့ ခ်က္ခ်င္း အိပ္ယာမထေသးဘဲ နဲနဲ ဆက္ႏွပ္ တတ္တာလည္း အက်င့္တခု ျဖစ္ေနပါတယ္။   ေျခာက္နာရီေလးဆဲ့ငါး ဆိုရင္ေတာ့ မျဖစ္ေခ်ေတာ့။ ငယ္ငယ္က သင္ရတဲ့ သိပၼံေမာင္၀ရဲ့ စာထဲကလို (ၾကီးေတာ္ရဲ့ ၀ါးျခမ္း)ကို မေၾကာက္ (တာ၀န္၀ါးျခမ္း) ကို ေၾကာက္ရပံုမ်ိဴးနဲ႕ လူးလဲထ ရေတာ့တာကိုး။   ေရေအးထိတာနဲ႕ ဟတ္ခ်ိဴးေပါင္းမ်ားစြာ ဆက္တိုက္ ႏွာေခ်တတ္သူမို႕ ေရၾကက္သီးေနြးနဲ႕ မ်က္ႏွာသစ္ သြားတိုက္ ရပါတယ္။ ျပီးတာနဲ႕ ပထမဆံုး လုပ္ရတာက အိုးၾကီးၾကီးတလံုးနဲ႕ ေရေႏြးက်ိဴရတာဘဲ။ ဂက္စ္နဲ႕ဆိုေတာ့ ဆယ္မိနစ္အတြင္း   ေရဆူပါတယ္။ ငါးဂါလံဆံ႕တဲ့    ေရပံုးထဲ ေရတ၀က္ေလာက္   ျဖည့္ျပီး   ေရေႏြးစပ္လိုက္ေတာ့  အေတာ္ ပူေႏြးေနေသးတယ္။   ေျခ၊ လက္ေတြကို အေႏြးဆံုးအေနအထားမွာ   ေလာင္းခ်ိဴး ေရေအးေတြ ဆက္တိုက္ ဖြင့္ထားျပီး အေနေတာ္ရမွ ကိုယ္ကို   ေလာင္းတယ္။   ေရခ်ိဴးျမန္တဲ့အက်င့္ရိွတာမို႕ ငါးလီတာ ႏွစ္ပံုးစာေလာက္နဲ႕ ေရခ်ိဴးျခင္းအလုပ္ျပီးေျမာက္သြားပါတယ္။  မနက္စာကိုေတာ့ ထမင္းအက်န္ကို ေႏႊးျပီး၊ ဘာလေခ်ာင္ေၾကာ္၊ ငါးေၾကာ္၊ ၾကက္ဥေၾကာ္ စသျဖင့္ ရိွတာကို သူနဲ႕အတူ တက္သုတ္ရိုက္ စားျပီး မနက္ ရွစ္နာရီ အိမ္က ထြက္ႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားရပါတယ္။  ရံုးကို ကိုယ္က ျဖစ္ႏို္င္ရင္ အေစာဆံုးေရာက္ခ်င္တာကိုး။

တေန႕တာ ရံုးအလုပ္က ထူးထူးျခားျခား ေျပာျပစရာမရိွပါဘူး။  မိသားစုပံုစံ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး အသိုက္အ၀န္းကေလးတခုပါဘဲ။  သံုးနာရီခြဲ၀န္းက်င္ဆိုရင္ dining room မွာ မံု႕တခုခု အျမဲစားၾကတယ္။  အလွည့္က် ဒကာခံတဲ့သူ တေယာက္ေယာက္ကေတာ့ အျမဲ ရိွေနတာပါဘဲ..။ 

ညေနေစာင္းေတာ့ အိမ္ျပန္ေရာက္ျပီ။  စိုက္ထားတဲ့ သစ္ခြပင္ကေလးေတြရဲ့ အေထြေထြ က်မ္းမာေရးကို ၾကည့္တယ္။ ႏြယ္သာကီ၊ စကၠဴ၊ ဇလပ္ျဖဴ၊ ႏွင္းဆီ ပန္းကေလးေတြရဲ့ အလွကို ခံစားတယ္။ သူတို႕မ်က္ႏွာ ရႊင္ေနရင္ ကိုယ္ေပ်ာ္တယ္၊ သူတို႕ညိွဳးေနရင္ လိုမယ္ထင္တဲ႕   ေျမၾသဇာကေလးေတြ   ျဖည့္ေပးတယ္ ။   အနားက ေပါင္းျမက္ေလးေတြ နည္းနည္း ရွင္းေပးတယ္။

 ညမိုးခ်ဴပ္ရင္ေတာ့ တီဗီေရွ႕ကို ေရာက္ေတာ့ တာပါဘဲ။  ေဘာလံုးပြဲၾကိဳက္တဲ့ ကိုသေကာင့္သား နဲ႕၊ သိပၼြံဆိုင္ရာ knowledge channel နဲ႕  National Geographic ၾကိဳက္တဲ့ ကိုယ္နဲ႕ အေပးအယူ ညိွႏိွဳင္းၾကရတယ္။  ေဘာလံုးပြဲစဥ္ေကာင္းေနရင္ ကိုယ္ကေလွ်ာ့၊  မေကာင္းရင္ သူကေလ်ွာ့ ေပါ့။  တခါတခါ fashion tv show နဲ႕  ရုပ္ရွင္ေကာင္းေကာင္းေတြဆိုရင္လည္း ကိုယ္က ၾကည့္ျဖစ္တယ္။  ရုပ္ရွင္နဲ႕ documentary ေတြမွာ ျမန္မာဘာသာျပန္ေတြပါတဲ့အတြက္ ပိုနားလည္ေစတယ္။ အဲဒီအတြက္   ေက်းဇူးတင္ေပမဲ့  မ်က္ေစ့ထဲမွာ ခိုးလိုးခုလု ျဖစ္တာေတြ မၾကာခဏ ၾကံဳရတယ္။ အသံုးအႏွံဳး အမွန္မဟုတ္ဘဲ  dictionary ကို တိုက္ရိုက္ၾကည့္ျပန္တာေတြ မ်ားေနတာ ကို ေတြ႕ရတယ္။  ဥပမာ -  saving ကို ေငြစုထားတယ္လို႕ ေျပာရမွာကို (ကယ္တင္ျခင္း) လို႕ဘာသာျပန္တာ၊ stretcher ကို ထမ္းစင္လို႕မျပန္ဘဲ  ( ဆြဲဆန္႕တဲ့ပစၥည္း) လို႕ ဘာသာျပန္ ထားတာမ်ိဴးေပါ့။   အလားတူ အမွားေတြ အမ်ားၾကီးပါဘဲ။ အကုန္မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ျမန္မာလို ဘာသာျပန္ထားပံုကလည္း တခါတရံ အဓိပၼါယ္ မေပၚတဲ့၊ ဘာကိုဆိုလိုမွန္း နားမလည္ ႏိုင္ေလာက္တဲ့ စာေၾကာင္းေတြ ျဖစ္ေနတတ္ေသးတယ္။   ေတာ္လြန္းလို႕ေတာ့ မဟုတ္ေပမဲ့ ကိုယ္ေတာင္ ဒီေလာက္ျမင္ေသးရင္ ပိုသိတဲ့ သူေတြက ပိုျမင္ဦးမွာပါ။  ကိုယ္တိုင္ အနည္းဆံုး spelling  တၾကိမ္စစ္၊ ေနာက္ထပ္ ကိုယ့္ထက္ နားလည္ တတ္က်ြမ္းသူေတြနဲ႕ ထပ္စစ္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ တႏိုင္ငံလံုးျမင္ေနရတဲ့ အမွားေတြ နည္းသထက္နည္း သြားမွာပါ။ တႏို္င္ငံလံုးကို   ျပန္ၾကားေပးေနတဲ့  Professional ၀န္ထမ္း ေတြကို တကယ္ဘဲ professional   ျဖစ္ေစခ်င္လွပါတယ္။

ခ်စ္ေသာ ဒီဇင္ဘာ

ခရစ္စမတ္နဲ႕ ႏွစ္ကူးကို ခ်စ္ရတဲ့ အခ်က္ေတြထဲမွာ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြေတြၾကားက ေအးခဲစျပဳေနတဲ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ ေႏွာင္ၾကိဳးေတြကို ျပန္လည္ တင္းရစ္ႏိုင္တဲ့ အခြင့္အေရးတခု ေပးတဲ့အတြက္လည္း ပါပါတယ္။ သာမာန္အားျဖင့္ ကိုယ္က သြက္လက္ခ်က္ခ်ာျပီး ေဖၚေရြျပဴငွာတတ္သူ မဟုတ္လို႕ပါ။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ခင္မင္မွဳေတြကို ကိုယ့္ရင္ထဲမွာဘဲ တိတ္တိတ္ေလး     သိမ္းထားတတ္သူပါ။ သူတို႕ ေမြးေန႕ေတြကိုလည္း အျမဲတမ္း ေနာက္က်ျပီးမွ သတိရတတ္သူ။  သူငယ္ခ်င္းေတြဆီ အလႅာပ သလႅာပ အီးေမးေလးေတြ ပို႕ေပးဖို႕ တြန္႕ဆုတ္ေႏွာင့္ေႏွး တတ္သူပါ။  ငါ့ရဲ့ nonsense ကိုဖတ္ျပီး သူတို႕မ်ား အခ်ိန္ကုန္ အလုပ္ရွဳပ္ေလမလား.. အေတြးေတြ ၀င္ေနတတ္သူပါ...။

ဒါေပမဲ႕ ဒီဇင္ဘာ တတိယပါတ္ ေန႕ရက္ေတြ ေရာက္လာတဲ့ အခါမွာေတာ့  ”  Merry X'mas and Happy New Year"   ႏွဳတ္ဆက္လႊာ ေလးေတြ   ပို႕လို႕ ရင္ထဲက ခင္မင္ဆဲပါဆိုတဲ့ စကားေလးေတြ   ပးပို႕ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္း + မိတ္ေဆြ + ေဆြမ်ိဴးအရင္းအခ်ာ -  စုစုေပါင္း ၅၄ ေယာက္ တိတိ ပါ။ (ဖဘ နဲ႕ ဘေလာ့က သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဴ႕ေတာ့ က်န္ခဲ့တယ္)    greeting123.com ရဲ့ အခမဲ့ အီးေမးလ္  greeting card ၀န္ေဆာင္မွဳကေလးကလည္း ခ်ီးက်ဴးခ်င္စရာ။ သူငယ္ခ်င္းေလးေတြ    ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား  ဆီကလည္း ၀မ္းပန္းတသာ  ျပန္လည္ႏွဳတ္ဆက္မွဳနဲ႕အတူ thank you greeting ကတ္ေလးေတြ   ျပန္ရခဲ့တဲ့အတြက္    ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဒီဇင္ဘာ လကေလးရယ္ - လို႕   ေျပာခ်င္ပါတယ္။  


ကမၻာပ်က္မယ္ဆိုတဲ့ ဒီဇင္ဘာ ၂၁

မာယာျပကၡဒိန္နဲ႕ ဆက္စပ္ထားတဲ့ ကမၻာပ်က္ေန႕အေၾကာင္းကို မယံုတ၀က္ ယံုတ၀က္ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ မယံုတာက မ်ားေပမဲ့ မျဖစ္ဘူးလဲ မေျပာႏိုင္ေတာ့ အေတြးေခါင္ေခါင္နဲ႕ ခဏခဏ   ေတြးၾကည့္မိ ပါတယ္။  ေၾသာ္- ကမၻာမ်ား တကယ္ပ်က္ရင္ ဘယ္လိုေနမလဲ၊ ခက္ရခ်ည္ရဲ့ ေပါ့။   ေနလံုးၾကီး ကြယ္ေပ်ာက္သြားလို႕ အရာအားလံုး ေရခဲတံုးၾကီးလို ေအးခဲသြားမွာလား၊  ဖရဲသီးၾကီး ရိုက္ခြဲလိုက္သလို အာကာသထဲကို အစိတ္စိတ္အမႊာမႊာ   ျပန္႕က်ဲသြားမ်ာလား၊ တေလာကလံုး ေမွာင္အတိ က်သြားမွာလား၊ ေခ်ာ္ရည္ပူေတြ မီးေတာက္မီးလ်ွံေတြ ထြက္လာမွာလား၊ ငလ်င္လွဳပ္သလို သြက္သြက္ခါသြားမွာလားေပါ့။  ေနာက္ျပီး အဆံုးအစမဲ့ မည္းေမွာင္တဲ့ စၾကာၤ၀ဠာတြင္းနက္ၾကီးထဲ လြင့္စင္က်သြားမလားေပါ့။ တကယ္ျဖစ္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ အဲဒီတခဏေလးမွာ ေၾကာက္လန္႕တဲ့ စိတ္ေတြ အနည္းဆံုးနဲ႕ တည္ျငိမ္ေနခ်င္တာ။  ဘာသာတရားနဲ႕ မကင္းကြာေပမဲ့ တအားၾကီး   ေပါက္ေရာက္ေနသူ မဟုတ္ေတာ့ တုန္လွဳပ္မွာေတာ့ အမွန္ဘဲေပါ႕။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကိုယ္ အယံုၾကည္ရဆံုး၊ အရင္းႏွီးဆံုး သူတေယာက္ကိုေတာ့ အနားမွာ ရိွေစခ်င္တယ္။ သူ႕လက္ကိုသာ ခိုင္ခိုင္ျမဲျမဲ ဆုပ္ကိုင္ထားလို႕ရရင္ အဆိုးဆံုးေတြကိုလည္း ရင္ဆိုင္ဖို႕ အင္အားရိွမယ္ ထင္ပါရဲ့ လို႕ ေတြးမိတယ္။ အဲဒီလို တကယ္သာ ကမၻာၾကီးပ်က္စီးသြားခဲ့မယ္ဆိုရင္ သူမ်ား ပိုင္တဲ့ အိမ္ေျမကြက္ ၊ လယ္ကြက္ေတြကို အႏိုင္က်င့္ နည္းမ်ိဴးစံုနဲ႕ သိမ္းထားတဲ့သူေတြ  အလကားျဖစ္ကုန္ေတာ့မွာလို႕လည္း မဆီမဆို္င္ ေတြးမိေသးရဲ့။  ဒါေပမဲ့ ၂၁ရက္ေန႕က သာမာန္ေန႕တေန႕လိုဘဲ ကုန္ဆံုးသြားခဲ့ျပန္ပါတယ္။

၂၀၁၂ စစ္တမ္း

၂၀၁၂ ဆိုတဲ့ ႏွစ္တႏွစ္က ကိုယ့္အတြက္ ဘယ္လိုကုန္သြားမွန္းမသိေအာင္ ကိစၥမ်ားေျမာင္လွပါရဲ့။ ကိုယ့္ဘေလာ့ေလးမွာ အသစ္ ေရးဖို႕မဆိုထားႏွင့္၊ မိတ္ေဆြေတြရဲ့ ပို႕စ္အသစ္ေတြ ဖတ္ဖို႕ေတာင္ အႏိုင္ႏိုင္ျဖစ္ေနေတာ့တာပါ။   ေကာင္းတာေလးေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေတာ့ လုပ္ျဖစ္ခဲ့တယ္ ထင္ပါရဲ့။ အဖြဲ႕အစည္း တခုကို ကူညီျပီး  ျမိဳ႕ခံလူငယ္ကေလးေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို  ဘာသာရပ္   ေခါင္းစဥ္တခုအေနနဲ႕ သင္တန္း ငါးၾကိမ္ ေပးျဖစ္တာ၊  ကိုယ့္ပညာေရးနယ္ပယ္ကို ခ်ဲ႕ထြင္ဖို႕အတြက္ ရေသာ္ရိွ မရေသာ္ရိွ ႏိုင္ငံရပ္ျခား ပညာသင္ အစီအစဥ္တခုကို   ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ ေလ်ာက္ျဖစ္ခဲ့တာ၊  အေ၀းက ကိုယ့္မိသားစုရဲ့ဗာဟီရေတြကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ လုပ္ကိုင္ေျဖရွင္းေပးႏိုင္ခဲ့တာေတြကေတာ့ အေပါင္းလကၡဏာေတြပဲ ထင္ပါရဲ့။   ေနာက္ျပီး လူမွဳေရး၊ ႏိုင္ငံေရး   ျပႆနာေတြေၾကာင့္   ေဘးဒုကၡၾကံဳရသူ လူပုဂၢိဳလ္ ရဟန္းပုဂၢိဳလ္ ေတြအတြက္ ၀န္ထမ္းမိသားစုအားလံုးနဲ႕ စုေပါင္းျပီး   ႏွစ္ၾကိမ္တိုင္တိုင္ အလွဴဒါနျပဳႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ အႏုတ္လကၡဏာ ၾကီးၾကီးမားမား ေျပာျပစရာ မရိွေပမဲ့ (မမွတ္မိတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္ :-P )အသက္တႏွစ္ၾကီးသြားျပီး ေနရမဲ့ ဘ၀သက္တမ္းထဲက တႏွစ္ေလ်ာ့သြားျပီ ဆိုတာကေတာ့ အေသအခ်ာပါဘဲ။

ေၾသာ္ ေမ့ေတာ့မလို႕။  ဒီႏွစ္ထဲမွာ ေရကူးလည္း သင္ျဖစ္ခဲ့တယ္။  ”ဘာၾကီးမွ ဘာေပးသင္တယ္” ဆိုလား၊ ေျပာရင္လည္း ခံရေတာ့ မွာပါဘဲ။  ကိုယ္ငယ္ငယ္က ေရကူးသင္ဖို႕ အခြင့္အေရးမရခဲ့ဘူး။  အခုေတာ့ အခ်ိန္အခါနဲ႕ အေျခအေန ေပးလာတုန္း အေကာင္အထည္ေဖၚလိုက္တာပါ။  ဆယ္ရက္အတတ္ဆိုေပမဲ့ ေရေၾကာက္တဲ့ က်မက အတတ္ေႏွးပါတယ္။  ကန္ေဘာင္မွာ    ေျခေထာက္ေပၚေအာင္ခတ္ဖို႕ သံုးရက္ေလာက္ က်င့္ရတယ္။  ကန္ေဘာင္ရဲ့ အနံကို ေျခယက္ျပီး ကူးႏိုင္ေအာင္ ေနာက္ထပ္ သံုးရက္ေလာက္ ကူးရတယ္။  လက္လႊဲတတ္ေအာင္ ေနာက္ထပ္ သံုးေလးရက္ သင္ရတယ္။  အသက္တေအာင့္ဘဲကူးႏိုင္ေသးတယ္။ ေရထဲမွာ ေခါင္းေစာင္းျပီး အသက္ရွဴတာ ( breathing) မရေသးဘူး၊  ကိုယ္မေဖါ့တတ္ေသးဘူး၊ ေရနက္ထဲမွာ မကူးတတ္ေသးဘူး။  ေနာက္မွသင္တဲ့ ကေလးေတြ အရင္ေရကူးတတ္သြားၾကတယ္။  ရိွေစေတာ့။  ေႏြေပါက္လာမွ ဆက္ျပီး ေလ့က်င့္ ဦးမွာ။   အခုေတာ့ ေရကူးတဲ့ document ေတြဖတ္၊ how to  ဗီဒီယိုေတြ   youtube မွာ တၾကည့္ထဲ ၾကည့္ေနတုန္းပါ။ (အၾကံေကာင္း ဥာဏ္ေကာင္းေလးမ်ား ရိွရင္လည္း ေပးၾကပါဦးေနာ္)။

ခ်င္းေတာင္ ဆီသို႕

ငယ္ငယ္တုန္းက ေအာ္ေအာ္က်က္ခဲ့တဲ့ “ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ အျမင့္ဆံုးေတာင္မွာ ကခ်င္ျပည္နယ္မွ ခါကာဘိုရာဇီ ေတာင္ထိပ္ျဖစ္ျပီး အျမင့္ေပ ၁၉၂၉၆ ျဖစ္ပါသည္။  ဒုတိယအျမင့္ဆံုးမွာ ....................” ဆိုတာကေလး အမွတ္ရမိတယ္.....။  တကၠသိုလ္တုန္းက ေျခလ်ွင္ေတာင္တက္အသင္း  ၀င္ျပီး ေတာင္တက္ဖို႕ မိန္းထဲက ဘူမိေဗဒ ဌာနမွာ စာရင္းသြင္းခဲ့ေသးတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြက ကိုယ့္ကို  ေနာက္ၾကတယ္ ”မစြံေတာင္တက္” တဲ့..။ မုန္းစရာေကာင္းလိုက္ပါဘိ။  အဲဒီေနာက္က ...” မတက္ ေလွေလွာ္၊ မေလွာ္ ေရကူး၊ မကူး လုပ္အားေပး၊ မေပး မိဘကူ” ဆိုတာေတြက်ေတာ့ ဆက္မဆိုဘူး။  အဲဒီ ေတာင္တက္မဲ့ အစီအစဥ္က အေၾကာင္းအမ်ိဴးမ်ိဴးေၾကာင့္ ရပ္ဆိုင္းခဲ့ရတယ္။  ကိုယ္က  ေတာင္တက္ျခင္းနဲ႕ အက်ိဴးမေပးခဲ့ဘူး ဆိုပါေတာ့။ အဲဒီေနာက္ပိုင္း ႏွစ္အေတာ္ၾကာေတာ့မွ တကူးတက တက္ျဖစ္တဲ့ေတာင္ေတြကေတာ့ ေငြေတာင္ (ေမာင္ေတာ)၊ က်ိဴက္ထီးရိုး နဲ႕  ပုပၼါးေတာင္ တို႕ဘဲ ျဖစ္ပါတယ္။ 

အခုေတာ့ အေဖၚစပ္မိတာနဲ႕   ခ်င္းျပည္ေတာင္ပိုင္းက ၀ိတိုရိယေတာင္ထိပ္ ( နတ္မေတာင္) ကို တက္ဖို႕ စီစဥ္ေနၾကပါျပီ။  ဒီဇင္ဘာ ၂၉-၃၁ မွာ ေတာင္ေပၚေရာက္ေနပါမယ္။ ဒီအခ်ိန္ အရမ္းေအးတယ္ လို႕ ေျပာၾကလို႕ အေႏြးဆံုး အ၀တ္အစားေတြ ထုပ္ပိုးေနမိတယ္။  အခုေတာ့ ခရီးစဥ္အတြက္ အားလံုး စိတ္လွဳပ္ရွားေနၾကတယ္....  ျပန္လာရင္ေတာ့ အေတြ႕အၾကံဳနဲ႕ ဓါတ္ပံုကေလးေတြ တင္ႏိုင္ေကာင္းပါရဲ့..။

၂၀၁၃ အတြက္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္

၂၀၁၃ ဆိုတဲ့ ႏွစ္သစ္တႏွစ္က မၾကာခင္ ေရာက္လာေတာ့မွာ..။
တခ်ိဳ႕သူေတြက  new year resolution ေတြဘာေတြ ခ်တတ္ၾကတယ္။ 
ကိုယ္ကေတာ့ အခုထိ ဘာ resolution ခ်ရမွန္းမသိေသးပါ။ ေတြးမိသေလာက္ေတာ့ ေရကူးျခင္းကို က်ြမ္းက်င္လာေအာင္ ဆက္သင္မယ္၊ ေနာက္ျပီး ဂီတ တခုခုေတာ့ သင္မယ္ စိတ္ကူးတာပါဘဲ။  ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ .... မင္းကို ၾကိဳဆိုပါတယ္ ၂၀၁၃ ေရ.....   ျမန္မာျပည္ၾကီးအတြက္  ျငိမ္းခ်မ္းမွဳေတြကိုလည္း မင္းနဲ႕အတူ သယ္ေဆာင္ လာႏိုင္ပါေစသား...။
သူငယ္ခ်င္းအားလံုးလည္း  ေပ်ာ္ရႊင္ေသာ ႏွစ္သစ္မဂၤလာျဖစ္ပါေစေနာ္...

မိုးစက္ပြင့္

(ပံုမ်ားအားလံုးကို ဒီက ရယူပါတယ္)

Thursday 29 November 2012

မရဏလမ္းဆံု




ရာနီဟာ စီရင္စုရိွ သူၾကြယ္ ဆာရဒစန္ကာ၏ ေနအိမ္ရိွ ခယ္မျဖစ္သူ ကာဒမ္ဘီနီသည္ တေကာင္ၾကြက္ မုဆိုးမ  ျဖစ္၏။  ထိုအိမ္တြင္ သူမခင္ပြန္းႏွင့္တကြ နီးနီးစပ္စပ္ေဆြမ်ိဴး သားခ်င္းမ်ားလည္း တေယာက္ျပီး တေယာက္ ဆံုးပါးကုန္ၾကျပီျဖစ္သည္။  ယခုအခါ တအိမ္လံုးတြင္ ကာဒမ္ဘီနီ  အသည္းေပါက္မတတ္ ခ်စ္ခင္တြယ္တာရေသာ တဦးတည္းပုဂၢိဳလ္မွာ  သူမခဲအိုကေမြးေသာ သားကေလး ဆာတစ္   ျဖစ္ေလသည္။ ကေလးမိခင္မွာ မီးတြင္းထဲကပင္ က်န္းမာေရး မေကာင္းသျဖင့္ ေဒၚေလး ကာဒမ္ဘီနီ ကပင္ ဆာတစ္ကေလးကို ေမြးစားမိခင္သဖြယ္ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ရသည္။  မိမိႏွင့္  ေသြးသား မေတာ္စပ္ေသာ ကေလးငယ္ကေယာက္ကို ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ရသူ တဦးအေနႏွင့္ ကေလးထံမွ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကလြဲ၍ ဘာတခုမွ ျပန္ရရန္ မေမ်ွာ္လင့္ခဲ့ပါေပ။  ကေလးငယ္၏ “ေဒၚေဒၚ၊ ေဒၚေဒၚ” ဟူေသာ ခ်စ္စဖြယ္အသံ တစာစာတြင္သာ သူမ၏ ဘ၀င္ႏွလံုးခ်မ္းေျမ့ခဲ့ရပါေပသည္။ အတိတ္ကာလက ဆံုးရံွဴးခဲ့ရေသာ  ခ်စ္ျခင္းေမတၱာတရားတို႕အတြက္  အေလ်ာ္အစားျပန္ရေသာ ရွားရွားပါးပါး ရတနာတံုး ရတနာခဲကေလးသဖြယ္ ကေလးငယ္အား သေဘာထားကာ ႏွစ္ဆတိုး၍ ျမတ္ႏိုးခဲ့ရပါသည္။

တရက္တြင္ေတာ့  ကာဒမ္ဘီနီတေယာက္ ႏွလံုးရပ္တန္႕ကာ ရုတ္တရက္ဆံုးပါးသြားခဲ့သည္။  ခ်စ္ျခင္းေမတၱာႏွင့္ ပါတ္သက္ေသာ ခံစားခ်က္ေ၀ဒနာျပင္းျပင္း တို႕ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ရိုက္ခတ္ခံခဲ့ရေသာ သူမရင္အံုေသးေသးေလးသည္ ေနာက္ဆံုး မႏိုင္၀န္ကို လႊတ္ခ်ကာ ထာ၀ရ ရပ္တ့ံ အနားယူ သြားဟန္ရိွေပသည္။

အိမ္သူအိမ္သားမ်ားက ကာဒမ္ဘီနီ၏ စ်ာပနာကို တခန္းတနား လုပ္မေနေတာ့ဘဲ ခ်က္ခ်င္းပင္ ျပီးျပတ္ေစသည္။ စီရင္စုနယ္နိမိတ္အတြင္းမွ  ျဗဟၼဏႏြယ္၀င္ လူေလးေယာက္ကို  ဆင့္ေခၚျပီး မီးသျဂိဳလ္မည့္ကိစၥ အ၀၀ကို ေဆာင္ရြက္ေစခဲ့သည္။  ယင္းလူေလးေယာက္က ကာဒမ္ဘီနီ၏ ခႏၵာကိုယ္ကို ရြာႏွင့္ အေတာ္အတန္ေ၀းေသာ သုႆာန္ေျမသို႕ သယ္ေဆာင္သြားခဲ့ၾကသည္။ သုႆန္ေျမ တြင္  ေညာင္ပင္ အိုၾကီးႏွင့္ တဲငယ္တလံုးရိွျပီး အနီးတ၀ိုက္တြင္ ေရလံုး၀ခမ္းေျခာက္ေနေသာ ျမစ္တစင္း ရိွေလသည္။ ျမစ္ကမ္းပါးတြင္း လက္ယက္တြင္းတခုရိွျပီး လူအမ်ားက ယင္း တြင္းမွထြက္ေသာေရ ကို ျမစ္ေရေခ်ာင္းေရသဖြယ္ သေဘာထားကာ အသုဘအခမ္းအနား ျပဳလုပ္ေလ့ရိွၾကသည္။

သျဂိဳလ္ထင္းေစာင့္ရင္း တေျဖးေျဖး အခ်ိန္ကုန္မွန္းမသိကုန္ကာ သုႆာန္ေျမတြင္ အေမွာင္ရိပ္လႊမ္းလာသည္။ အေလာင္းကို တဲငယ္အတြင္းခ်ကာ ထင္းမ်ားကို ေစာင့္ဆိုင္းရသည္မွာ ကာယကံရွင္ ေလးေယာက္ အတြက္ ျငီးေငြ႕ဖြယ္ရာ ျဖစ္သည္။  မေစာင့္ႏိုင္ေတာ့သည့္ အဆံုး လူႏွစ္ေယာက္က မိမိတို႕ဘာသာ ထင္းျပန္ယူမည္ဟုဆိုကာ ရြာဘက္သို႕ ျပန္သြားသျဖင့္ ဘီဒူး ႏွင့္ ဘာနာနာလီ   ႏွစ္ေယာက္တည္းသာ အေလာင္းေစာင့္ရန္ က်န္ခဲ့သည္။   ေကာင္းကင္တြင္ တိမ္ညိဳတိမ္မည္းတို႕ ယွက္သန္းေနသလို ၾကယ္တာရာ တလံုးတေလမွလည္း ရိွမေနခဲ့ပါေပ။ သူတို႕တြင္ မီးျခစ္ႏွင့္မီးအိမ္ အတူ ပါလာေသာ္လည္း မီးျခစ္က စိုထိုင္းေနသည့္အတြက္ မီးမကူးေခ်။ အတန္ၾကာ ျငိမ္သက္ေနျပီးမွ ဘီဒူးက “ေနာင္ၾကီးေရ၊ က်ဴပ္တို႕ ေဆးရြက္ၾကီး တစ္ဆံုေလာက္ယူခဲ့ရ ေကာင္းသား၊ အလ်င္လိုေနလို႕ ပါမလာခဲ့ဘူး” ဟုဆိုေလရာ ဘာနာနာလီ က “ဒါဆို က်ဴပ္ တေခါက္ေလာက္ ရြာျပန္ျပီး ေျပးယူလိုက္မယ္ေလ” ဟု အၾကံျပဳသည္။ သရဲေျခာက္သည္ဟု နာမည္ၾကီးလွသည့္ သုႆာန္ေျမမွ ကိုယ္လြတ္ရုန္းထြက္လိုေသာ ဘာနာနာလီ၏ အၾကံကို ရိပ္မိသည့္ ဘီဒူးက “ဟာ- ဒါဆိုရင္ က်ဴပ္တေယာက္တည္း အေလာင္းေစာင့္ေနရေတာ့မွာေပါ့” ဟု ကန္႕ကြက္လိုက္သျဖင့္  ေခတၱျငိမ္သက္သြားၾကျပန္သည္။ တစံုတခုကို ေစာင့္ဆိုင္းရခ်ိန္တြင္ ငါးမိနစ္ကိုပင္ တနာရီေလာက္ ထင္ရေပရာ ထင္းရွာသြားသူႏွစ္ဦးကို စိတ္ထဲမွ က်ိန္ဆဲေနၾကသည္။  လမ္းၾကံု၀င္ျပီး အတင္းအဖ်င္း စကား၀ိုင္းတခုခုမွာ သေ၀ထိုးျပီး စကားေဖာင္ဖြဲ႕ ေနၾကေရာ့သည္ဟု အထင္ေရာက္ျပီး စိတ္ဆိုးမိၾကသည္။ ထိုအခိုက္မွာပင္ အေလာင္းေကာင္ဆီက သက္ျပင္းခ်သံတခ်က္ၾကားလိုက္သလိုလို ထင္မိလိုက္သည္။ တဆက္တည္းမွာပင္  “အင္၊ဟင္၊ဟင္” ညည္းတြားသံႏွင့္ အေလာင္းေကာင္ၾကီးသည္ သူ႕ခႏၵာကိုယ္ကို တဖက္ေစာင္းလိုက္သလို လွဳပ္ရွားမွဳကိုပါ  ျမင္လိုက္ရေသာ အခါ ႏွစ္ေယာက္သား မတိုင္ပင္ဘဲ တဲေပၚမွ ရုတ္ကနဲျပိဳင္တူခုန္ခ်ျပီး ရြာဖက္ဆီသို႕ သုတ္ေျခတင္ ေျပးၾကေလသည္။ အေတာ္ၾကာၾကာ ေျပးျပီးေသာအခါမွ မီးအိမ္မ်ားကိုဆြဲျပီးျပန္လာေသာ အေဖၚႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ ဆံုမိၾကသည္။ သူတို႕၏ ေသြးပ်က္ဖြယ္ ျဖစ္ပံုပ်က္ပံုမ်ားကို အေမာတေကာ ရွင္းျပေသာ္လည္း ယံုၾကည္ဟန္မျပဘဲ မစဥ္းမစား ကိုယ္လြတ္ရုန္းေျပးလာရမလားဟု ဆဲဆိုၾကိမ္းေမာင္း ခံရသည္သာအဖတ္တင္သည္။ ေနာက္ဆံုး ေလးဦးသား သုႆာန္တဲသို႕ျပန္ေရာက္ေသာအခါ အသုဘစင္ေပၚတြင္ တင္ထားသည့္ အေလာင္းေကာင္ၾကီးကို မျမင္ရေတာ့ေခ်။  တေယာက္မ်က္ႏွာ တေယာက္ၾကည့္ျပီး  ေခြးအမ်ား ၀င္ဆြဲ သြားေလသလား ဟု ေမးခြန္း ထုတ္ၾကသည္။ သို႕ရာတြင္   ေျခရာလက္ရာလည္း မပ်က္ေခ်။ တဲနံေဘးရိွ ရႊံ႕ေစးေျမတြင္ေတာ့ လတ္လတ္ဆတ္တတ္ အမ်ိဴးသမီးေျခရာမ်ားကို ေတြ႕ရေလသည္။  ခက္ေခ်ျပီ။  သူတို႕၏ အသုဘရွင္ကို ျပန္ေျပာျပလ်ွင္လည္း အဆိုပါ သရဲပံုျပင္ကို ယံုၾကည္မည့္ပံုမရိွေပ။ သူတို႕တြင္ သက္ေသခိုင္ခိုင္မာမာ မရိွ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သျဂိဳၤလ္ျခင္းကိစၥ ျပီးခဲ့ျပီဟု ေျပာလိုက္ျခင္းသာ အေကာင္းဆံုးဟု အားလံုးက သေဘာတူၾကသည္။ တကယ္ေတာ့ သူတို႕စကားကို မည္သူမွ ေထြေထြထူးထူး ေမးခြန္းထုတ္ေနမည္ မဟုတ္ေပ။ မ်က္ႏွာမြဲ အေလာင္းတေလာင္းအတြက္  မည္သူတဦးတေယာက္မွ တန္ဖိုးထား အေရးတယူလုပ္ကာ စစ္ေဆးေမးျမန္း ေနမည္ မဟုတ္သည္ကို သူတို႕အားလံုး ေသခ်ာေပါက္ သိထားေလသည္။
--------------------------
(၂)
ဘ၀ဆိုသည္မွာ  လ်ိဴ႕၀ွက္နက္နဲလွသည္။ ကာဒမ္ဘီနီတေယာက္  တကယ္ေတာ့ မေသပါ။  သူမ၏ ရွင္သန္မွဳ ဘ၀ယႏၱရားၾကီးက အေၾကာင္းတစံုတရာေၾကာင့္ ေခတၱရပ္ဆိုင္းသြားျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။
   သတိျပန္လည္လာခ်ိန္တြင္ သူမပါတ္၀န္းက်င္တခုလံုး ပိန္းပိတ္ေအာင္   ေမွာင္ေနသည္။  သူမ ေက်ာေအာက္ကအိပ္ယာကလည္း အိပ္ေနက်ေနရာမဟုတ္သည္ကို သတိထားမိေပရာ “အစ္မေရ” ဟု ေခၚၾကည့္လိုက္ေသာ္လည္း မည္သူတဥိးတေယာက္မွ ျပန္မထူးေခ်။ ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႕လန္႕ျဖင့္ ထထိုင္မိသည္။ ရင္ဘတ္ထဲကနာေနျပီး လည္ေခ်ာင္း၀က တစ္ဆို႕ေနသည္။ ေနာက္ေတာ့ သူမ တေျဖးေျဖး ျပန္မွတ္မိလာသည္။ ေယာင္းမၾကီးက ကေလးအတြက္ ႏို႕အိုးတည္ေနပံု၊ သူမ သတိလစ္ခ်င္သလိုျဖစ္ျပီး ကုတင္ေပၚလဲက်သြားပံု၊ “အစ္မ၊ ကေလးကို ေခၚေပးပါ၊ က်မ ဘာျဖစ္မွန္း မသိဘူး”ဟု ေျပာလိုက္မိပံု၊ ေနာက္ဆံုး စာရြက္ျဖဴေပၚကို မွင္အိုးေမွာက္သြားသလို အာရံုထဲမွာ   ေမွာင္အတိက်သြားပံုတို႕ကို တကြက္ခ်င္း ျပန္ျမင္လာသည္။ သို႕ရာတြင္ ကေလးငယ္၏   ေနာက္ဆံုးခြဲခြာျခင္း လက္ေတာင္ျဖစ္ေသာ “ေဒၚေဒၚ၊ ေဒၚေဒၚေရ”ဟု တီတီတာတာ   ေခၚသံ ႏွဳတ္ဆက္သံ   တို႕ကိုမူ မၾကားႏိုင္ ေတာ့ေခ်။

ေအးျမစိုစြတ္ေသာေလက တခ်က္ေ၀ွ႕လာျပီး  ဖားသူငယ္တို႕၏ တကြပ္ကြပ္ ေအာ္သံ၊ လ်ွပ္စီးတလက္တြင္ျမင္ရေသာ ေညာင္ပင္ ကြင္းျပင္က်ယ္ ႏွင့္ အေ၀းက သစ္ပင္အုပ္မ်ားကို   ျမင္ရေလေသာ္ သူမႏွင့္ ကမၻာေျမၾကီးတို႕ ဘယ္ေလာက္ ဆက္စပ္ေနသလဲဆိုတာ ခံစားမိသည္။ သူမ ငယ္စဥ္က ဒီသုႆာန္ေျမမွာ မီးသျဂိဳလ္အံ့ဆဲဆဲ အေလာင္းေတြကို ျမင္ရစဥ္က ဘယ္ေလာက္    ေၾကာက္စရာ ေကာင္းလိုက္သလဲဆိုတာ သတိရမိသည္။

ပထမဆံုးအေတြးကေတာ့ အိမ္ျပန္ရန္ျဖစ္သည္။  သို႕ေသာ္ “ ငါက ေသခဲ့ျပီဘဲ၊ ဘယ္လိုလုပ္ အိမ္ျပန္လို႕ရေတာ့မလဲ”  ဟု အေတြးေပၚလာသည္။  သူမကို ျမင္လိုက္ရလ်ွင္ သူတို႕အားလံုး အၾကီးအက်ယ္ ထိတ္လန္႕ ေၾကာက္ရြံ႕ၾကမွာ အမွန္ပင္။ အေတြး ေပၚလာသည္ႏွင့္ တျပိဳင္နက္ သူမကိုယ္သူမ သက္ရိွေလာကႏွင့္ ေႏွာင္ၾကိဳးအားလံုး ျပတ္သြားသလို ခံစားေနရသည္။  သူမသည္ လြပ္လပ္ေသာ သတၱ၀ါတေကာင္လို သြားခ်င္ရာသြား၊ ေနခ်င္သလို ရူးသြပ္စြာ ေနလို႕ရေပျပီ။ အေတြးသစ္ျဖင့္ ထူးထူးျခားျခား အားအင္ေတြ ျပည့္ျဖိဳးလာျပီး သုႆာန္တဲေပၚမွ   ေလအဟုန္လို ေျပးဆင္းလာခဲ့သည္။  အခုေတာ့ သူမမွာ ရွက္ရြံ႕မွဳ၊ စိုးေၾကာက္မွဳေတြ အလ်င္းမရိွေတာ့ျပီ။

ေျခဦးတည့္ရာ မနားတမ္းေလ်ွာက္သြားေနရင္း ကိုယ့္ေျခကိုပင္ ကိုယ္မသယ္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ ပင္ပန္းလာေတာ့မွ အဆံုးအစမဲ့ လယ္ကြင္းျပင္ထဲမွ ဒူးေလာက္ရိွေသာ ေရထဲတြင္ ရပ္ေနသည္ကို သတိထားမိေတာ့သည္။ အာရုဏ္က်င္းခဲ့ျပီမို႕ ဟိုးအေ၀း အိမ္တန္းမ်ားဆီမွ ပ်ံသန္းလာေသာ ငွက္တေကာင္စ ႏွစ္ေကာင္စကို ျမင္ေတြ႕ေနရေပျပီ။ ဒီကမၻာေျမက သက္ရိွလူသားေတြႏွင့္ ဘယ္လို ဘယ္ပံု ဆက္စပ္ရပါ့မလဲ ဆိုသည့္အေတြးမ်ားႏွင့္ သူမရင္ထဲတြင္ စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကမွဳမ်ား   ျပည့္ႏွက္လာသည္။ လူသားႏွင့္ ၀ိဥာဥ္ေလာကသားတို႕ တေယာက္ႏွင့္တေယာက္ စိုးေၾကာက္ၾကသည္မွာ မဆန္းလွေခ်။ တကယ္ေတာ့ အုပ္စုႏွစ္စုသည္ ေသဆံုးျခင္း ျမစ္တစင္း၏ ဟိုဖက္ကမ္း ဒီဖက္ကမ္းမွာ တကြဲစီေနထိုင္ၾကသူေတြ မဟုတ္ပါလား။
-----------------------
(၃)
သူမ အ၀တ္အစားမ်ားက ရႊံ႕အလိမ္းလိမ္း ကပ္ေနသည္။ ညလံုးေပါက္ လမ္းေလ်ွာက္ထားသျဖင့္ ယိမ္းယိုင္ေနေသာ ေျခအစံုႏွင့္ အေတြးဆန္းဆန္း မ်က္ႏွာတို႕ေၾကာင့္ အရူးမအသြင္ျဖစ္ေနသည္။ ရြာသားမ်ားက သူမကို ထိတ္လန္႕ႏိုင္သည္၊ ကေလးမ်ားက ခဲမ်ားႏွင့္ေပါက္ထုတ္ႏိုင္ေသးသည္။  ကံေကာင္းေထာက္မစြာ သူမႏွင့္ ပထမဆံုး ေတြ႕ဆံုရသူက သနားၾကင္နာတတ္ေသာ ခရီးသြားတဦး   ျဖစ္သည္။  “ အို အေမ၊ ရည္ရည္မြန္မြန္ အသြင္အျပင္ ရိွပါလ်က္နဲ႕ ဒီလိုပံုစံနဲ႕ ဘယ္ခရီးကို တေယာက္တည္း သြားမလို႕ပါလဲ” ဟု ေမးရာ ကာဒမ္ဘီနီ မည္ကဲ့သို႕ေျဖရမည္ မသိ။  သူမကို သက္ရိွလူေတြက ဆက္ဆံၾကေသးပါလား၊ သူမ ရုပ္သြင္က ရည္ရည္မြန္မြန္ ရိွေနေသးသလား ဆိုသည့္ အေတြးမ်ား ေခါင္းထဲတြင္ ခ်ာခ်ာလည္ေနသည္။  “ ေျပာပါအေမ၊ ဘယ္မွာေနပါသလဲ၊ က်ြန္ေတာ္ ဘယ္ကို လိုက္ပို႕ရပါမလဲ” ဟု သူက ထပ္ေမးလာသည္။

သူမ ေတြးသည္။ သူစိမ္းျပင္ျပင္တို႕ေနထိုင္ရာ ေယာကၡမအိမ္ကိုလည္း မျပန္ခ်င္။ ကာလကတၱားမွာေနေသာ ငယ္သူငယ္ခ်င္း ေဂ်ာမယာ ကို သတိရမိသည္။ မေတြ႕ရတာ ၾကာျပီျဖစ္ေသာ္လည္း မၾကာေသးခင္ကအထိ ရံဖန္ရံခါ စာအဆက္အသြယ္ ရိွၾကသည္။ “ ဆရီပတီ ( ေဂ်ာမယာ၏ခင္ပြန္း) ရဲ့အိမ္ကို သြားမွာပါ”  ။ လမ္းကလည္းၾကံဳသျဖင့္ လူငယ္က ကူညီ ပို႕ေဆာင္ေပးသည္။  သူမတို႕ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ဦး ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း မမွတ္မိၾကေသာ္လည္း တေျဖးေျဖး ငယ္ရုပ္မ်ား ဖမ္းမိလာၾကသည္။ “ကံေကာင္းလိုက္တာ ေအရယ္၊ ငါျဖင့္ ညည္းနဲ႕ တခါျပန္ဆံုမယ္လို႕ ဘယ္တံုးကမွ အိမ္မက္ေတာင္မမက္မိဘူး၊ ႏို႕- ေယာကၡမအိမ္ကေရာ တားေသးလား”  ဟု ၀မ္းသာအားရ ေမးေသာ္လည္း ကာဒမ္ဘီနီက ဆိတ္ဆိတ္ေနလ်က္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ “ ေယာကၡမအေၾကာင္း မေမးပါနဲ႕ သူငယ္ခ်င္းရယ္၊ ငါ့ကို ဒီမွာ ေနစရာေလးတေနရာ ေပးပါ၊ အိမ္အလုပ္မွန္သမ်ွ အေစခံလို လုပ္ပါ့မယ္” ဟု ေျပာေလသည္။  “ဘာေျပာတယ္၊ ငါ့အခ်စ္ဆံုး သူငယ္ခ်င္းကို ငါကအေစခံလို ထားရမယ္ဟုတ္စ၊ ေျပာမွေျပာတတ္ပေလေအ….” စသျဖင့္ မေက်မခ်မ္းေျပာစဥ္မွာပင္ ေဂ်ာမယာ၏ ခင္ပြန္း ဆရီပတီ ျပန္ေရာက္လာသည္။  ကာဒမ္ဘီနီက ဆရီပတီအား ေဖၚေဖၚေရြေရြ ႏွဳတ္ဆက္ျခင္း၊ အရိုအေသျပဳျခင္း မလုပ္ဘဲ ထြက္သြားသည့္ အတြက္ ေဂ်ာမယာက မိမိအခင္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းျဖစ္ေၾကာင္း ခင္ပြန္းေက်နပ္ေအာင္ ဖာဖာေထးေထး   ေျပာရွာသည္။ ဆရီပတီကမူ ေဂ်ာမယာ ျပီးလ်ွင္ျပီးသည္မို႕ ယင္းကိစၥအား စိတ္ထဲတြင္ မည္သို႕မ်ွ အေလးအနက္မရိွေခ်။
ကာဒမ္ဘီနီသည္ ေဂ်ာမယာထံ လာမည့္သာလာရသည္၊ သူမႏွင့္ စိမ္းေနသလို ခံစားေနရသည္။  “သူ႕မွာ တြယ္တာရမဲ့ ခင္ပြန္းနဲ႕၊ ဆက္ဆံရမဲ့ လူ႕အသိုင္းအ၀ိုင္းနဲ႕ ၊ ငါကေတာ့ ဗလာထီးထီး အရိပ္တခုဘဲ၊ ဘ၀ျခင္းက ျခားေနျပီ” ဟု အျမဲအေတြး၀င္သည္။  ေဂ်ာမယာကိုယ္တိုင္ကလည္း တစံုတခုကို တိတိက်က် ေျပာမျပတတ္ေသာ္လည္း ကာဒမ္ဘီနီႏွင့္ ဆက္ဆံရသည္မွာ စိတ္မသက္မသာ ျဖစ္မိသည္။ ကာဒမ္ဘီနီတြင္ လ်ိဴ႕၀ွက္ခ်က္တခုခု၊ စိတ္ပင္ပန္းစရာတခုခု ရိွမည္ဟုလည္း ထင္သည္။  ကာဒမ္ဘီနီ တေယာက္ အေတြးဆန္းမ်ားတြင္ နစ္မာေနေလေလ ေဂ်ာမယာ တြင္ စိတ္ဖိစီးမွဳ ပိုေလေလျဖစ္သည္။

သရဲတေစၦေၾကာက္သူသည္ မိမိေနာက္ေက်ာကို အျမဲမလံုမလဲ ျဖစ္ေနတတ္ သည္။  ကာဒမ္ဘီနီကမူ မိမိကိုယ္တိုင္ကို ကိုယ္ျပန္ေၾကာက္ေနရသလိုပင္။ ညၾကီးမင္းၾကီး လန္႕ဖ်ပ္ေအာ္ဟစ္မိသည္က အၾကိမ္ၾကိမ္၊ ညေနေစာင္း အခ်ိန္မ်ားတြင္လည္း မီးအိမ္မွ တေစာင္းက်ေနေသာ ကိုယ့္အရိပ္ကို ကိုယ္ျပန္လန္႕ကာ တုန္လွဳပ္ေျခာက္ခ်ားေနတတ္သည္။  တေျဖးေျဖး သူမ၏ စိုးရြံ႕စိတ္မ်ားက   ေဂ်ာမယာႏွင့္ အိမ္ေစမ်ားအား ကူးစက္လာခဲ့သည္။  တညတြင္ ကာဒမ္ဘီနီက သူမ အခန္းထဲ  အထိ လာေရာက္၍ ေၾကာက္လန္႕တၾကား ငိုေၾကြးေသာအခါတြင္မူ ေဂ်ာမယာ၏ စိုးရိမ္စိတ္မ်ားသည္   ေဒါသအသြင္သို႕ ေျပာင္းလဲလာေလသည္။

ပထမဆံုး အျပစ္တင္ခံရသူမွာ သူမ၏ခင္ပြန္း ဆရီပတီ ျဖစ္သည္။ “ဒီမွာ ရွင္ ဘယ္လိုလူလဲ၊   ေယာကၡမအိမ္က ထြက္ေျပးလာတဲ့ မိန္းမတေယာက္က ကိုယ့္အိမ္မွာ တလေလာက္ေန   ေနတာေတာင္ ျပန္ဖို႕အေၾကာင္း တစက္ကေလးမွ အရိပ္အျမြက္မွ မဟဘူး။ ရွင္တို႕ ေယာက်ာ္းေတြက ဒီလိုဘဲ သာယာေနတာလား၊ ေျပာစမ္းပါဦး” ဟူ၍။ ဆရီပတီက အမ်ိဴးမ်ိဴးၾကိမ္တြယ္၍ သူ၏ ကာဒမ္ဘီနီအေပၚထားေသာ ေစတနာမွာ သူမရုပ္ရည္ေၾကာင့္ မဟုတ္ဘဲ သနားစရာေကာင္း ၍ျဖစ္ေၾကာင္း ေျဖရွင္းသည္။ သို႕ေသာ္ ေဂ်ာမယာက အေလ်ွာ့မေပးသျဖင့္ ေနာက္ဆံုးတြင္ ကာဒမ္ဘီနီ၏ ေယာကၡမအိမ္သို႕ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ဆက္သြယ္သတင္းေပးပါမည္ဟု ကတိေပး လိုက္ေလသည္။

ဆရီပတီ ထြက္သြားျပီးေနာက္ ေဂ်ာမယာက ကာဒမ္ဘီနီအား ေအာက္ပါအတိုင္း ေျပာ၏။ “ သူငယ္ခ်င္း၊ ညည္းဒီမွာ ေရရွည္ေနလို႕ လူေတြအျမင္မွာ သင့္ေတာ္ပါ့မလား မဆိုႏိုင္ဘူး” ။  ကာဒမ္ဘီနီက သူမကို စိတ္မသက္မသာၾကည့္ရင္း “လူေတြျမင္တာ မျမင္တာ ငါနဲ႕ ဘာဆိုင္သလဲ”ဟု ျပန္ေျပာသည္။  “မဟုတ္ဘူးေလ၊ ညည္းက ဂရုမစိုက္ေပမဲ့ ငါတို႕အေနနဲ႕က်ေတာ့ သူမ်ားေတြကို ဂရုစိုက္ရမွာေပါ့၊ တကယ္ဆို တျခားအိမ္ကပိုင္တဲ့ မိန္းမတေယာက္ကို ကိုယ့္အိမ္မွာ ေခၚထားတာကို ငါတို႕က ဘယ္လို ေျဖရွင္းရမလဲ”
“ ငါ့မွာ ေယာကၡမအိမ္ဆိုတာ ရိွလို႕လား”
(လုပ္ထားဟဲ့၊ ဒီ မိန္းမစုတ္ ဘာေတြ ဆက္ေျပာဦးမလဲမသိဘူး) ဟု ေဂ်ာမယာက စိတ္ထဲက ေတြးေလသည္။
ကာဒမ္ဘီနီက “ငါကေရာ ညည္းနဲ႕ ဘယ္လိုပါတ္သက္ရမလဲ၊ ဒီကမၻာေပၚမွာ ကာဒမ္ဘီနီဆိုတဲ့ ငါ ရိွေသးရဲ့လား၊ ညည္းတို႕က ရယ္တတ္ ငိုတတ္ ခ်စ္တတ္ ပိုင္ဆိုင္တတ္တဲ့ လူသားေတြေလ၊ ငါက အရိပ္တခုပါဘဲ။ ဘုရားသခင္က ဘာေၾကာင့္ ငါ့ကို လူ႕ေလာကမွာ ဆက္ထားေနရသလဲ မဆိုႏိုင္ဘူး” ဟု ဆက္ေျပာေလရာ ေဂ်ာမယာသည္ မည္သို႕မ်ွ နားမလည္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ စိတ္ကို ခ်ိဴးႏိွမ္၍ အေ၀းသို႕ ထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္။
---------------------------------
(၄)
ဆရီပတိ ျပန္ေရာက္လာခ်ိန္တြင္ ည ဆယ္နာရီခန္႕ရိွေပျပီ။ မိုးက သည္းသည္းမည္းမည္း ရြာလ်က္။  ဆရီပတိက ေရစိုအ၀တ္မ်ား လဲလွယ္ေနစဥ္တြင္ ေဂ်ာမယာက မေစာင့္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ ေမးလိုက္သည္။  
“ ကဲ-ဘာေတြမ်ား ၾကားခဲ့သတုန္းရွင့္”
“ ငါေျပာခ်င္တာကေတာ့ မင္းသိပ္မွားေနျပီ ဆိုတာဘဲ” သူ႕စကားက ေဂ်ာမယာကို ေဒါပြသြားေစသည္။  ဘယ္အမ်ိဴးသမီးမွ ဒီလိုမ်ိဴးေ၀ဖန္တာကို ၾကိဳက္မည္မဟုတ္ေခ်။ “ဘာေျပာလိုက္တယ္”   ဆရီပတီက “ အိမ္မွာ မင္းေခၚထားတဲ့ မိန္းမက မင္းရဲ့သူငယ္ခ်င္း ကာဒမ္ဘီနီ မဟုတ္ဘူး” သူ႕စကားက ပိုလို႕ ေဒါပြစရာ။  ေနာက္ဆံုး ဆရီပတီက ကာဒမ္ဘီနီ၏ အသုဘသတင္းကို ေဂ်ာမယာ လက္ခံလာေအာင္ အၾကိမ္ၾကိမ္ရွင္းျပသည္။ သူ႕ဇနီးက သူ႕စကားကို မယံုျခင္းအတြက္လည္း နာက်ည္းသည္။ တေျဖးေျဖး သူတို႕အခ်င္းခ်င္း အျငင္းပြားသည့္ အသံမ်ားက  တစစ က်ယ္သထက္က်ယ္လာသည္။ တဖက္ခန္းတြင္ ကာဒမ္ဘီနီ အိပ္စက္လ်က္ ရိွသည္ကို ေမ့ေလ်ာ့ေနၾကသည္။ ည တနာရီပင္ ရိွေပျပီ။

သူတို႕၏ အခန္းတံခါး ရုတ္တရက္ပြင့္သြားျပီး ကာဒမ္ဘီနီ ေပၚလာသည္။ “ဒီမွာ သူငယ္ခ်င္း၊ ငါဟာ မင္းရဲ့ ငယ္သူငယ္ခ်င္း ကာဒမ္ဘီနီ အစစ္ပါဘဲ၊ ဒါေပမဲ့ ငါဟာ ေသျပီးသားလူပါ” ၾကားလ်ွင္ၾကားခ်င္း ေဂ်ာမယာ က ေၾကာက္လန္႕တၾကား ေအာ္ဟစ္လိုက္ေလသည္။ ကာဒမ္ဘီနီက ဆက္၍ “ငါ့မွာ လူရွင္ေတြၾကားမွာလည္း ေနစရာမရိွဘူး၊ ၀ိဥာဥ္ေတြၾကားမွာလည္း ေနစရာမရိွဘူး၊ အို - ငါဘယ္ကို သြားရမွာလဲ” ကာဒမ္ဘီနီသည္ ေမ႕ေျမာေနေသာ သူငယ္ခ်င္းႏွင့္ ေမွာင္မည္းေသာအိမ္ကို စြန္႕ခြာျပီး ကိုယ္ပိုင္ေနရာတခု ရွာေဖြရန္ ထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္။
---------------------------
(၅)
ကာဒမ္ဘီနီ တေယာက္ ေနရင္းေဒသကို မည္သို႕မည္ပံု ျပန္လာခဲ့မွန္း ေျပာဖို႕မလြယ္ေခ်။ စစခ်င္း သူမသည္ တဦးတေယာက္ကိုမ်ွ အေတြ႕မခံ။ တေနကုန္ ဘုရားေက်ာင္းပ်က္ထဲတြင္ ေနရင္း ဗိုက္ေဟာင္းေလာင္း ျဖစ္ေနသည္။ ညေနေစာင္းတြင္ မိုးေမွာင္ၾကီးက်လာသျဖင့္ လူေတြက မိုးသက္မုန္တိုင္းေၾကာက္ျပီး အိမ္ထဲ၀င္ေနၾကေသာအခါမွ သူမက အျပင္ ထြက္လာေလသည္။ ေယာကၡမအိမ္ေရွ႕ေရာက္ေသာအခါ စိတ္အလြန္ လွဳပ္ရွား မိေလသည္။  ျခံဳပု၀ါကို မ်က္ႏွာေပၚ အုပ္မိေအာင္ ဖံုးထားသျဖင့္ ျခံေစာင့္မ်ားက သူမကို အိမ္ေစမ်ားထဲမွ တဦးဟုထင္ကာ မတားဆီးခဲ့ၾကပါ။ ထိုအခ်ိန္တြင္ မိုးေရာေလပါ သည္းထန္လ်က္ရိွသည္။

အိမ္ၾကီးရွင္မ သည္ မုဆိုးမျဖစ္သူ ညီမႏွင့္ ဖဲကစားလ်က္ရိွျပီး အိမ္ေစက မီးဖိုေခ်ာင္ထဲတြင္ ရိွေနသည္။ ကေလးငယ္က အိပ္ခန္းထဲတြင္ ဖ်ားနာ လ်က္ရိွသည္။ တဦးတေယာက္မွ မရိပ္မိခင္ ကာဒမ္ဘီနီသည္ ကေလး အခန္းထဲ ၀င္သြားေလသည္။  သူမ ဘာလုပ္ေနသည္ကို သူမကိုယ္တိုင္ တိတိက်က် မသိဘဲ ကေလးကို ျမင္ခ်င္ ေတြ႕ခ်င္စိတ္ တခုသာရိွသည္။ အခန္းထဲတြင္ ပိန္လွီ ခ်ံဴးက်ေနေသာကေလးငယ္က အိပ္ေပ်ာ္လ်က္။ ဂရုဏာစိတ္တို႕ ရင္မွာ တလိပ္လိပ္တက္လာျပီး “ ငါမရိွေတာ့ ဒီကေလးကို ဘယ္သူေစာင့္ေရွာက္ပါ့မလဲ၊ သူ႕အေမက အေဖၚမက္၊ အတင္းေျပာ၊ ဖဲရိုက္တာေလာက္သာ စိတ္၀င္စားေတာ့ ငါ့လို ဒုကၡခံျပီး ျပဳစုမွာမဟုတ္ဘူး” ဟု ေတြးမိေလသည္။

ကေလးငယ္က အိပ္တ၀က္ႏိုးတ၀က္ျဖင့္ တဖက္သို႕ ေစာင္းလွည့္ျပီး “ေဒၚေဒၚ၊ ေဒၚေဒၚ ေရေပးပါ” ဟု ဆိုေလသည္။  ကေလးငယ္က သူမကို မေမ့ေသးပါကလား။  အနီးမွ ေရကိုယူျပီး ကေလးကို   ေထြးေပြ႕ရင္း ေရတိုက္လိုက္သည္။  သူမက ကေလးကို တခ်က္နမ္းရံွဴ႕လိုက္ျပီး ျပန္အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္ လွဳပ္သိပ္လိုက္သည္။  သို႕ေသာ္ ကေလးငယ္က ႏိုးလာျပီး သူမကို   ျမင္ေသာအခါ   ျပန္ဖက္ထား လိုက္သည္။ 
 “ ေဒၚေဒၚ၊ ေဒၚေဒၚက ေသသြားျပီဆို” ဟု ေမးသည္။ 
“ ဟုတ္တယ္၊ ကေလးရဲ့”
“ဒါဆို အခု ျပန္လာတာလား၊ ေနာက္ထပ္ မေသေတာ့ဘူးေပါ့” ဟု ေမးျပန္သည္။ 
သူမ မေျဖႏိုင္ခင္မွာပင္ အိမ္ေစက ကေလးအတြက္ သာကူခြက္ကို ကိုင္ကာ အခန္းတြင္း ၀င္လာသည္။ သူမသည္ အထိတ္တလန္႕ျဖစ္ျပီး ႏို႕ခြက္ က်ကြဲသြားေလရာ ဆူညံသံေၾကာင့္ အိမ္ၾကီးရွင္မ ၀င္လာေလသည္။ ကာဒမ္ဘီနီကို ျမင္သည္တြင္ မလွဳပ္မယွက္ႏိုင္ေတာ့ပဲ ေနရာတြင္ပင္ ၾကက္ေသေသေနသည္။  အျဖစ္အပ်က္မ်ားေၾကာင့္ ကေလးငယ္ကလည္း လန္႕ငိုေလသည္။
 “ ေဒၚေဒၚ၊ သြားပါေတာ့၊ ထြက္သြားေတာ့” ဟု ကေလးက ဆိုေလသည္။

ယခုအခါ သူမ မေသေသးဆိုသည္ကို ကာဒမ္ဘီနီ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း သိသြားခဲ့ျပီ ျဖစ္သည္။ အရင္ကအခန္း၊ အရင္က ပစၥည္းမ်ား၊ သူမ၏ ကေလး၊ သူ႕အေပၚ ထားသည့္ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ၊ စသျဖင့္ ေျပာင္းလဲျခင္းမရိွသည္ကို ေတြ႕ရသည္။  ေဂ်ာမယာႏွင့္တုန္းက ငယ္ဘ၀ ခံစားခ်က္တို႕   ေသဆံုးသလိုျဖစ္ေနခဲ့ေသာ္လည္း ကေလး၏ “ေဒၚေဒၚ” ဟူေသာ ေခၚသံက သူမကို လွဳပ္ႏိွဳးလိုက္သလိုပင္။ “ အစ္မ၊ က်မကို ဘာလို႕ ေၾကာက္ေနတာလဲ၊ က်မက အစ္မသိခဲ့တဲ့ အရင္ ကာဒမ္ဘီနီပါဘဲ” ဟု အိမ္ၾကီးရွင္မကို ေျပာလိုက္ေသာအခါ သူမသည္ တင္းမခံႏိုင္ေတာ့ပဲ   ေမ့ေျမာလဲက်သြားေလသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ သူမခဲအို ဆာရဒစန္ကာ ေရာက္လာသည္။ သူက လက္ပိုက္ျပီး “ ဆာတစ္က ငါ့ရဲ့ တဦးတည္းေသာ သားပဲ။ နင္ ငါတို႕ကို ေဆြမ်ိဴးလိုသေဘာထားရင္ ဘာေၾကာင့္ သူ႕ေရွ႕မွာ ကိုယ္ထင္ျပရတာလဲ၊ နင္မရိွကတည္းက ကေလးက တပိန္ပိန္ တလိန္လိန္နဲ႕   ေဒၚေဒၚ၊ ေဒၚေဒၚ နဲ႕ ကေယာင္ကတမ္းေခၚျပီး ဖ်ားေနတာ၊ တကယ္ဆို နင္ငါတို႕နဲ႕ ဘ၀ျခားေနျပီပဲ၊ သံေယာဇဥ္ျဖတ္ပါေတာ့၊ ငါတို႕ ကုသိုလ္ျပဳ အမ်ွအတန္းေ၀ ေပးပါ့မယ္”ဟု ဆိုသည္။

ကာဒမ္ဘီနီ တကယ္ပင္ သည္းမခံႏိုင္ေတာ့ပါ။ “က်မ မေသဘူး၊ မေသေသဘူးရွင့္ သိရဲ့လား၊ ရွင္တို႕ကို လက္ခံလာေအာင္ က်မ ဘယ္လို ရွင္းျပရမွာလဲ၊ က်မဟာ ရွင္တို႕လိုပဲ အေသြးအသားနဲ႕ သက္ရိွလူသားတေယာက္ပါ၊ အို -က်မဟာ အသက္ရွင္ေနဆဲလူပါ”“ဒီမွာၾကည့္ပါ” ဟု ေျပာ၍  အနားမွ ေၾကးအိုးျဖင့္ သူမနဖူးကို ထုခြဲလိုက္ရာ  ေသြးမ်ား ျဖာစီးလာေလသည္။  ဆာရဒစန္ကာက   ေက်ာက္ရုပ္တရုပ္လို   ေၾကာင္ၾကည့္ေနမိသည္။ ကေလးငယ္က လန္႕ေအာ္လိုက္ျပီး လဲက်ေနေသာ အမ်ိဴးသမီးႏွစ္ေယာက္မွာ မူလေနရာတြင္ မလွဳပ္မယွက္ ရိွေနဆဲပင္။

ထို႕ေနာက္ ကာဒမ္ဘီနီသည္ “က်မ မေသေသးဘူး၊ မေသေသးဘူး” ဟု ေအာ္ဟစ္ကာ ေလွခါးထစ္မွ ေျပးဆင္းသြားျပီး ေရတြင္းနံရံႏွင့္ ေခါင္းေျပးေဆာင့္လိုက္ေလသည္။  ဆာရဒစန္ကာသည္ အေပၚထပ္မွပင္ ခြပ္ကနဲ အသံကို ၾကားလိုက္ရသည္။

တညလံုး မိုးကသည္းလ်က္၊ ေနာက္ေန႕ မနက္ႏွင့္ ေန႕လည္အထိ မစဲေပ။ ကာဒမ္ဘီနီသည္  ေသငယ္ေဇာျဖင့္ ေျမာေနသည္။  ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူမ ယခင္က တကယ္ မေသခဲ့ေၾကာင္းကို  လက္ေတြ႕ေသဆံုးျခင္းအားျဖင့္ သက္ေသ ျပႏိုင္ခဲ့ေလသည္။

ရာဘင္ျဒာနတ္တဂိုး
 

---------------------------

Greatest Works - Rabindranath Tagore မွ Living or Dead ကို ျပန္ဆိုပါသည္။  ယခင္က ဘာသာျပန္ဖူးသူ ရိွမရိွ မသိပါ။ က်ြန္မ မဖတ္ဖူးေသးသျဖင့္သာ လက္တည့္စမ္းလိုက္ပါသည္။

ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္ -

မိုးစက္ပြင့္ 


Friday 29 June 2012

ခ်င္းေတာင္တန္းရဲ့အလွမ်ား

ခ်င္းျပည္နယ္ကို ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ေရာက္ခဲ့တဲ့ ခရီးစဥ္နဲ႕ ဓါတ္ပံုေတြကို တခါက  ေဖၚျပခဲ့ျပီးပါျပီ။  ဒီတခါေတာ့ ကိုယ္တိုင္ရို္က္တာမဟုတ္ဘဲ အလုပ္ထဲက ညီမေလးတေယာက္ရဲ့ ခရီးမွာ ရခဲ့တဲ့ ပံုလွလွေလးေတြကို သေဘာက်လို႕  သူ႕ကိုယ္စား တင္လိုက္ပါတယ္...။



စုစုေပါင္း ဆယ္ပံုတိတိပါ။  သူငယ္ခ်င္းတို႕ ေရာ ၾကိဳက္ပါသလား။  ၾကိဳက္တယ္ဆိုရင္ ဘယ္ပံုအၾကိဳက္ဆံုးလဲ ေျပာၾကည့္ ၾကည့္ေလ။  က်မကေတာ့ နံပါတ္  4 က လိပ္ျပာကေလး နားေနတဲ့ပံု အၾကိဳက္ဆံုးပါဘဲ........

ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႕ၾကပါေစ....

မိုးစက္ပြင့္

Monday 11 June 2012

လတ္တေလာ အေတြးရူးမ်ား



ကြန္ျပဴတာဖန္သားျပင္ေပၚက အနိဌာရံု ပံုရိပ္ေတြ၊  မီးေတာက္မီးလ်ံေတြ၊ ေသာကေတြ၊ ေဒါသ ေတြ .......  ရင္ထဲကို တိုး၀င္ကူးစက္ လာသည္။  ရင္ေတြ ပူလို္က္တာ။  ေရ ထေသာက္ေတာ့လည္း လည္ေခ်ာင္း၀မွာေတြ ေရေအးေအးေတြ ေႏြးလာသလိုလို။

ဒီေဒသမွာ အျဖစ္အပ်က္ေတြက ဒီေလာက္ အရုပ္ဆိုး အက်ည္းတန္ သြားျပီလား ....
မေ၀းလွေသးေသာ ႏွစ္မ်ားတုန္းက ကိုယ္ ေျခာက္ႏွစ္ေက်ာ္ က်င္လည္လာခဲ့တဲ့ အရပ္ေပဘဲ...

အဲဒီတုန္းကေတာ့ ျပႆနာ ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ မရိွခဲ့။ မၾကာခဏေတာ့  ပူညံပူညံကေလးေတြ ရိွေပသေပါ့။  ကိုယ္တိုင္က အတူလက္တြဲအလုပ္လုပ္ခဲ့ရတဲ့ အုပ္စု ႏွစ္ခုလံုးနဲ႕ ဘယ္ဖက္မွ မ်က္ႏွာမလိုက္ဘဲ မ်ွတစြာ ေနလာႏိုင္ခဲ့သည္လို႕ ထင္သည္။

အခုေတာ့ ျပာဖံုးေနတဲ့ မီးခဲတစကို ေလျပင္းတိုက္လိုက္သလို။ ပါတ္၀န္းက်င္မွာ ကူးစက္  ေလာင္က်ြမ္းစရာ အမိွဳက္ေတြကလည္း မ်ားလြန္းလွသည္။  မီးသတ္ျခင္း သင္ခန္းစာထဲမွာေတာ့   ေလာင္စာရယ္၊ အပူ ရယ္၊  ေအာက္စီဂ်င္ရယ္ တခုခု ျဖတ္မွ မီးျငိမ္းမယ္တဲ့။  ကဲ- ဘာကို စလုပ္ၾကမလဲ။ ဒီအခ်ိန္ဆို ေတာေၾကာင္ေတြမ်ား လက္ခေမာင္း ခတ္ေနၾကမလား။

ကိုယ္ အျမဲ စားေနက် လမ္းေဘး ထမင္းဆိုင္ကေလးေရာ ဘယ္လိုေနမလဲ....
လူမ်ိဴးမေရြး ဘာသာမေရြး ခင္မင္တတ္တဲ့၊ လူတိုင္းရဲ့ စားအိမ္ေသာက္အိမ္ျဖစ္ေနတဲ့ ဟို အစ္ကိုၾကီးေတြရဲ့ မိသားစုေရာ ဘယ္လိုရိွေနမလဲ.....
ပိေတာက္ပင္ရိပ္က ခံုပုကေလးေတြခင္းထားတဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးမွာ အတူထိုင္ေနက် ေရာင္းရင္းေတြေရာ ဘယ္ေတြ ေရာက္ေနၾကမလဲ...
သိခဲ့ က်ြမ္းခဲ့ ခင္ခဲ့ဖူးတဲ့ သူေတြရဲ့ မ်က္ႏွာေတြ  အေတြးထဲမွာ ခ်ာခ်ာလည္ေနသည္.....

ဆိုဒ္ဘားမွာ တင္ထားတဲ့ ဦးသန္႕ရဲ့ (စစ္ပြဲမွာ ပထမဦးဆံုး ထိခိုက္က်ဆံုးတာက အမွန္တရား) ဆိုတဲ့ စကားကေလး လိုပါဘဲ။  အမွန္တရားက တိမ္ဖံုးတဲ့လလို ေပၚခ်ည္တခါ ေပ်ာက္ခ်ည္တလွည့္။  စစ္တုရင္ေပၚမွာ ျပိဳလဲသြားတဲ့ နယ္ရုပ္ကေလးေတြ မ်ားလွေပါ့။  ဒီျဖစ္ရပ္မွာ အျပစ္မရိွတဲ့သူေတြရဲ့ ေသြးေတြ၊ မ်က္ရည္ေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ား ေပးဆပ္ခဲ့ရျပီလဲ....
ဒီလို ျမံဳေနတဲ့အနာ၊ ယင္းေနတဲ့ အနာၾကီးကို ဘယ္လို ကုၾကမလဲ....
ဥာဏ္မီေလာက္တဲ့အေျဖ မရိွေပမဲ့၊ ေစတနာမွန္နဲ႕ ၀ိုင္း၀န္းေျဖရွင္းၾကရင္ ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ ရိွပါေသးသည္။ စီမံခန္႕ခြဲသူတို႕အေနႏွင့္လည္း ပညာျပည့္၀ ႏွလံုးလွဖို႕ လိုလိမ့္မည္။ လတ္္တေလာမွာ မီးျငိမ္းေရး အဓိက ဆိုသည္ကို မျငင္းပါ။  သို႕ေပမဲ့ ေရရွည္မွာ ဒဏ္ရာေတြကို ကုစားဖို႕လိုသလို  ဒီနာတာရွည္ေရာဂါရဲ့ အေၾကာင္းရင္း ဇစ္ျမစ္ႏွင့္ ေဆးခ်က္ကို ပိုင္ပိုင္မိမိ ေဖြရွာၾကည့္တတ္ဖို႕လည္းလိုမည္။ နားလည္ ႏွံ႕စပ္သူ ပညာရွင္ေတြနဲ႕ ပြင့္လင္းစြာ ညိွႏိွဳင္းတိုင္ပင္ဖို႕လိုလိမ့္မည္။

မရိွမဲ့ ရိွမဲ့ ဖံုးနံပါတ္ေတြကို ကေယာင္တတမ္းႏိွပ္ၾကည့္ေပမဲ့ မ၀င္တာက မ်ားေနေတာ့သည္.. ကိုယ္ဘာလုပ္ေပးႏိုင္သလဲ ဆိုတာ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ပင္ ခြဲျခား မသိေတာ့ေခ်.... ဒုကၡသည္ေတြအတြက္ တႏိုင္တပိုင္ ကူညီရံု၊ ေသဆံုးသြားသူေတြရဲ့ ၀ိဥာဥ္ေတြ ေအးခ်မ္းႏိုင္ဖို႕၊  ေနာက္ထပ္ေလာင္ဖို႕ရာ အဆင္သင့္ ေလထဲမွာ ပ်ံ၀ဲေနတဲ့ မီးခိုးျပာမွဳန္ေတြ စဲသြားဖို႕ ဆုေတာင္းရံုကလြဲျပီး ဘာမွ မတတ္ႏိုင္တဲ့ ကိုယ့္လက္ရိွ အေျခအေနကို မႏွစ္ျမိဳ႕မိတာကေတာ့ အမွန္ပါဘဲ...


မိုးစက္ပြင့္

Friday 1 June 2012

အိႏၵိယက ေရာ္ဘင္ဟုဒ္ ( Movie Retold )

 ပ်င္းပ်င္းနဲ႕ တီဗီခ်န္နယ္ေတြ ဟိုေျပာင္းဒီေျပာင္း ေျပာင္းရင္း မေန႕ညက မေမ်ွာ္လင့္ဘဲ ၾကည့္ျဖစ္လိုက္တဲ့ ေဘာလီး၀ုဒ္က ဟင္ဒီ ရုပ္ရွင္ပါ။ ဆယ္ေက်ာ္သက္တုန္းကေတာ့   ေဘာလီး၀ုဒ္ ဆို အေသၾကိဳက္၊  မင္းသမီး၀တ္တဲ့ ဆာရီ အေရာင္လြင္လြင္ လွလွေတြေရာ၊  ျမဴးျမဴးၾကြၾကြ ကၾကတာေတြကိုေရာေပါ့။  ဇာတ္ရံတခ်ိဴ႕က မလိုအပ္ဘဲ ကလိထိုး အရႊန္းေဖါက္ ၾကတာကလြဲလို႕  သရုပ္ေဆာင္အမ်ားစုက ပီပီျပင္ျပင္ သရုပ္ေဆာင္ႏိုင္တယ္လို႕ ထင္လို႕ပါ။  ”ဆီသာ နဲ႕ ဂီသာ” ဆိုတဲ့ အျမႊာညီမ ဇာတ္လမ္းဆို အသည္းစြဲေပါ့။ အဲဒီတုန္းက  ျမန္မာေတြလည္း ဆင္တူဇာတ္လမ္းေတြ ကက္ဆက္ေခြေတြ ထြက္လိုက္ေသးတယ္ ထင္ပါ့။

Knock Out ဆိုေတာ့  ( အလဲထိုး အႏိုင္ယူ ) လိုက္တယ္ လို႕ ဘာသာျပန္ရမယ္ ထင္ပါတယ္။ ဇာတ္လမ္းအစအဆံုးက   အထပ္ျမင့္တိုက္ေတြရိွေနတဲ့  လမ္းမက်ယ္ၾကီးႏွစ္ခုဆံုတဲ့အလည္က တယ္လီဖံုးရံု ကေလးကိုပဲ  ဗဟိုျပဳျပီးရိုက္ထားတာပါ။  စစခ်င္း ဘာခ်ဴး ( မင္းသား  Irrfan Khan )   က သူ႕ကို ရွစ္ထပ္ တိုက္အျမင့္ေပၚကေန စႏိုက္ပါနဲ႕ ခ်ိန္ထားတဲ့  ( မင္းသား - ဆန္ေဂ်းဒတ္)  နဲ႕ ဖုန္းေျပာေနရပါတယ္။  ဖုန္းက ဘာခ်ဴး ဖုံးရံုထဲ ၀င္လာလာခ်င္းျမည္တာပါ။  အျပင္ကိုထြက္သြားရင္ ပစ္မယ္လို႕ ေျပာထားတဲ့အတြက္ ဆက္ေျပာေနရတာပါ။  ဘယ္သူလဲလို႕ ေမးေတာ့ မေျဖပါဘူး။  ေနာက္ေတာ့  ဘာခ်ဴး တခါက အိပ္ေဆးခတ္ျပီး ေစာ္ကားခဲ့တဲ့ မိန္းကေလးရဲ့ ရည္းစားေဟာင္းလို႕ ေျပာပါတယ္။  ဘာခ်ဴးက ေတာင္းပန္ျပီး ေငြေပးဖို႕ ကမ္းလွမ္းေပမဲ့ စႏိုက္ပါသမားက လက္မခံပါဘူး။   ဘာခ်ဴးအၾကပ္ရိုက္ေနပါတယ္။  အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေဆးသမားတေယာက္က ဘာခ်ဴးရဲ့ အိတ္ကို လာလုပါတယ္။  စႏိုက္ပါသမားက သူ႕ကိုရွင္းလိုက္တယ္။  အဲဒီမွာဘဲ လူသတ္မွဳနဲ႕ ရုတ္ရုတ္သဲသဲျဖစ္ျပီး ရဲေတြေရာ သတင္းေထာက္ေတြေရာ ေရာက္လာၾကပါတယ္။   အိႏၵိယရုပ္သံက  သတင္းေထာက္မေလး နီရွား ( မင္းသမီး ကန္ဂါနာ)  လည္းပါတယ္။

စႏိုက္ပါသမားက ဘာခ်ဴးကို တိမ္းေရွာင္ခြင့္မေပးဘူး။  ရဲေတြကို ဘာခ်ဴးအနားကပ္လို႕ မရေအာင္  ဖုန္းရံုရဲ့ အံဆြဲထဲမွာ အဆင္သင့္သိမ္းထားတဲ့ စတီးခ်ိဴင့္တလံုးကို ထုတ္ခိုင္းလိုက္ျပီး ” ဒါ ဗံုးပဲ”  လို႕ ျပခိုင္းလိုက္တယ္။  လူေတြ အလန္႕တၾကားနဲ႕ ေနာက္ကို နည္းနည္းရွဲသြားတယ္။  စႏိုက္ပါသမားက ေနာက္တမ်ိဴးခိုင္းျပန္တယ္။ လူအမ်ားေရွ႕မွာ က  ရမယ္တဲ့။  ႏိုက္ကလပ္မွာ သူနဲ႕ တြဲတဲ့ မိန္းကေလးေတြကို အရွက္ခြဲျပီး က ခိုင္း သလိုမ်ိဴး တဲ့။   ဘာခ်ဴးက ျငင္းတဲ့အခါ  သူ႕မိန္းမနဲ႕ ကေလးကို အႏၱရာယ္ေပးႏိုင္တယ္လို႕  စႏိုက္ပါသမားက ျခိမ္းေျခာက္တဲ့အတြက္ သူ က ရျပန္တယ္။  ဖုန္းေျပာေနတာကိုျမင္ေနရတဲ့  ရဲေတြက အျခားတဖက္မွာ တေယာက္ေယာက္ရိွေနမွန္း  မရိ္ပ္မိဘဲ  စိတ္မမွန္လို႕ တေယာက္တည္းေျပာေနတယ္ ထင္ေအာင္ အကြက္ဆင္တာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။  ေမာျပီး စိတ္တိုေနတဲ့ ဘာခ်ဴးက မင္းခိုင္းတာ ငါလုပ္ျပီးျပီ၊ သြားလို႕ရျပီလား ဆိုေတာ့ မျပီးေသးဘူးတဲ့။  သူ ေပြခဲ့ရွဳပ္ခဲ့တာေတြ မိန္းမကို လူသိရွင္ၾကား ၀န္ခံရမယ္တဲ့။  ဆန္ေဂ်းဒတ္ရဲ့ ထိမ္းခ်ဴပ္မွဳေအာက္မွာ လံုးလံုးလ်ားလ်ားေရာက္ေနတဲ့ ဘာခ်ဴးက ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူလုပ္ခဲ့သမ်ွ ဆိုးခဲ့သမ်ွအျပစ္ေတြကို  အိႏၵိယတီဗြီမွာ မခ်ြင္းမခ်န္၀န္ခံလိုက္ရတယ္။  ျပီးေတာ့ တီဗြီၾကည့္ေနမဲ့ (အျပင္မွာ တကယ္လဲ ရွက္ရြံ႕ငိုေၾကြးေနတဲ့)  သူ႕မိန္းမနဲ႕ သမီးကို ေတာင္းပန္တယ္။  မင္းတို႕ႏွစ္ဦးလံုးကို ငါတကယ္ ခ်စ္ပါ တယ္၊ ငါ့ကို ခြင့္လႊတ္ပါ၊  ေနာက္ဒီလိုမမွားေတာ့ပါဘူး တဲ့။

ထက္ျမက္တဲ့ သတင္းေထာက္မေလး နီရွားက ဓါတ္ပံုရိုက္ရင္း ဖံုးရံုကာထားတဲ့ မွန္သားေပၚက က်ည္ဆံအေပါက္ေတြရဲ့ ထူးျခားခ်က္ကို သတိျပဳမိျပီး ရဲမွဴး ဗီခရမ္ကို ေသနတ္သမား တေယာက္ေယာက္  အျပင္မွာရိွရမယ္လို႕  မွတ္ခ်က္ေပးလိုက္တယ္။   ဗီခရမ္က လက္ခံျပီး က်ည္ဆံလားရာေဒါင့္ကို တြက္လို႕   ျဖစ္ႏိုင္ေခ်ရိွတဲ့ အေဆာက္အဦကို အဖြဲ႕နဲ႕ ၀င္ရွင္းတယ္။  ဆန္ေဂ်းဒတ္က အတက္အဆင္းမွာ ကင္မရာတပ္ထားတာမို႕  လက္ဦးမွဳရျပီး ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားတဲ့အတိုင္း လက္နက္ေတြသယ္လို႕ ခိုးထြက္ေပါက္ကေနတဆင့္ ေနာက္တေနရာကို ကူးသြားတယ္။ စကားေျပာေနရင္း  ဖုန္းအဆက္အသြယ္ အၾကာၾကီးျပတ္သြားတဲ့အတြက္  ဘာခ်ဴးက ပြဲျပီးသြားျပီ၊ သူသြားလို႕ရျပီလို႕ ထင္လိုက္တယ္။  ထြက္သြားဖို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဖံုးထဲကေန “ ဘာခ်ဴး” ဆိုျပီး သူ႕နာမည္ကို ေနာက္တေခါက္ ေခၚလိုက္တာကို ၾကားလိုက္ရေတာ့တယ္။

စႏိုက္ပါသမားက ဘာခ်ဴးအလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ဘဏ္လုပ္ငန္းရဲ့ မသမာမွဳေတြကို ေျပာျပတယ္။  မိဘမဲ့ မိန္းကေလးေတြအမ်ားၾကီးကို လူကုန္ကူးျပီး ရတဲ့ေငြေတြအပါအ၀င္ အျခားေသာ ဆင္းရဲသားေတြအေပၚ ဂုပ္ေသြးစုပ္ေငြေတြ ဆြစ္ဇာလန္ဘဏ္မွာ ကဲ့၀ွက္ထားတာေတြပါ ေဖၚထုတ္တယ္။  တျခားဖံုးတလံုးနဲ႕ သူကယ္ခဲ့တဲ့ မိန္းကေလးတေယာက္ကို ဆက္သြယ္ျပီး သူမခံစားခဲ့ရတဲ့ ဒုကၡေတြကို ဘာခ်ဴးကို နားေထာင္ေစတယ္။  ဘာခ်ဴး ၀မ္းနည္းသြားတယ္။  သူ ဒီလုပ္ငန္းေတြအေၾကာင္းမသိဘဲ  ေငြေပးေငြယူ ပြဲစားလုပ္ရင္း ေကာ္မရွင္ယူေနတဲ့သူပါလို႕ ျပန္ေျပာတယ္။  ဆန္ေဂ်းဒတ္က ဒါဆိုရင္  အခု ဖံုးရံုအျပင္က ကားထဲမွာပါလာတဲ့ ေငြသန္း၅၀၀ကို ျပည္သူကို ျပန္ေပးလိုက္ပါ  တဲ့။  ေသာ့ကို ရဲအပ္လိုက္ လို႕ ေျပာတယ္။  ဘာခ်ဴးက သူေဌးခိုင္းထားတဲ့ ေငြေတြမို႕ မလုပ္ရဲဘူး။ ျငင္းဆန္တယ္။  အဲဒါနဲ႕   ဆန္ေဂ်းဒတ္က  အခု မင္းသူေဌးက မင္းမိန္းမနဲ႕ သမီးကို ဓါးစာခံသြားဖမ္းေနျပီ၊  သူတို႕ကို လြတ္ေအာင္  ေျပးဖို႕ ငါအခ်ိန္မီ အေၾကာင္းၾကားေပးမယ္လို႕  ဆိုေတာ့  ဘာခ်ဴး ကား ေသာ့ကိုရဲကို မေပးခ်င္ဘဲ ပစ္ေပးလို္က္ရပါတယ္။  အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ဘာခ်ဴး သတင္းကိုသိသြားတဲ့ သူေဌးက သူ႕လူယံုေတြကို လႊတ္ျပီး ကားကိုျပန္ယူဖို႕ လုပ္ပါတယ္။  မီဒီယာေတြေရာ မ်က္ျမင္သက္ေသလူေတြ အမ်ားၾကီးရိွေနတာေၾကာင့္ ထူလို႕မရပါဘူး။ 

သူေဌးမွာ သန္း၅၀၀ဆံုးရံွဳးရတဲ့အျပင္ ေနာက္ထပ္ ဆံုးရံွဳးစရာ အမ်ားၾကီးရိွေနပါေသးတယ္။  ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ သူ႕ရဲ့ ဘဏ္အေကာင့္အခ်က္အလက္အားလံုးကို ေငြလႊဲေနက် သူ႕လူယံု ဘာခ်ဴးက သိေနလို႕ပါ။   ဘာခ်ဴးကို ႏွဳတ္ပိတ္ဖို႕ လိုလာပါျပီ။  သူ႕မိန္းမနဲ႕ကေလးကို ျပန္ေပးဆြဲခိုင္းလိုက္ေပမဲ့ စႏိုက္ပါသမားက ဖံုးနဲ႕ဆက္သြယ္ျပီး ေျပးဖို႕ (အိမ္ေရွ႕မွာ နဂိုထည္းက ကားတစီးရပ္ထားေပးခဲ့တယ္)  စီစဥ္ေပးလိုက္ပါတယ္။  လက္ေျဖာင့္တပ္ဖြဲ႕ေတြက ပုန္းျပီး  ရဲမွဴး ၀ိုက္ခရမ္ ဘာခ်ဴးကို ပစ္ေပမဲ့  စႏိုက္ပါသမား ဆန္ေဂ်းဒတ္က ဘာခ်ဴးကို ဖံုးရံုေအာက္ေျခက က်ည္ကာမွန္ျဖစ္ေၾကာင္းေျပာျပီး အျမန္၀ပ္ခိုင္းလိုက္လို႕ မေသဘူး။  ရဲကိုပစ္တဲ့သူကိုလည္း သူက ရွင္းပစ္လို္က္တယ္။  စနိုက္ပါသမားက သူ႕ကို ကယ္ခဲ့တယ္ဆိုတာ ၀ိုက္ခရမ္ သိလိုက္တယ္။  ဒီအေၾကာင္းကို နီရွားကို ေျပာျပလိုက္တယ္။

ဘဏ္သူေဌးၾကီးမွာ ေနာက္ထပ္ အသံုး၀င္တဲ့ ၀ွက္ဖဲတခ်ပ္ ရိွပါေသးတယ္။ ဒါကေတာ့ ျပည္နယ္ရဲခ်ဴပ္ကို အပိုင္ကိုင္ထားႏိုင္ျခင္းပါဘဲ။  ရဲခ်ဴပ္က ၀ိုက္ခရမ္ကို ဆက္သြယ္ျပီး မေတာ္တဆပံုစံနဲ႕ ဘာခ်ဴးကို အျပတ္ရွင္းခိုင္းပါတယ္။ ဗိုက္ခရမ္အတြက္ ေငြ သန္း ၁၀၀ကိုလည္း ေပးမယ္လို႕ ဆြဲေဆာင္လိုက္တယ္။  အထက္လူၾကီးရဲ့ မသမာမွဳကို ရိပ္မိသြားတဲ့ ၀ိုက္ခရမ္က အရမ္း တုန္လွဳပ္သြားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ခိုင္းတဲ့အတိုင္း သူမလုပ္ႏိုင္ဘူးလို႕ ျငင္းလို္က္ပါတယ္။  သတင္းေထာက္ နီရွားက ၀ိုက္ခရမ္တေယာက္ သူ႕ရံုးနဲ႕ ဖုန္းေျပာျပီးမွ မ်က္ႏွာအၾကီးအက်ယ္ပ်က္ေနတာကို သတိျပဳမိလို႕  ဘာေၾကာင့္လဲဆိုတာ  ေမးေပမဲ့ သူက ဒီအေၾကာင္းကို ပာျပဖို႕ ျငင္းခဲ့ပါတယ္။  ဘာခ်ဴးကိုေတာ့ ၀ိုက္ခရမ္က လက္နက္ခ်ျပီးထြက္လာခဲ့ဖို႕ အခ်ိန္ ဆယ္မိနစ္ ေပးထားပါတယ္။  ေဒါသထြက္ေနတဲ့ ရဲခ်ဴပ္က  ၀ိုက္ခရမ္ကို ေနာက္ရဲမွဴးတေယာက္နဲ႕ လဲလွယ္ခိုင္းပါတယ္။    ရုတ္တရက္ တာ၀န္ရုပ္သိမ္းျပီး ဌာနခ်ဴပ္ကို ျပန္ေရာက္သြားတဲ့ ၀ိုက္ခရမ္ကို ရဲခ်ဴပ္က ႏွဳတ္ပိတ္တဲ့အေနနဲ႕ ပစ္သတ္လိုက္ပါတယ္။  

သူေဌးကလည္း ဘာခ်ဴးကို ထိမ္းခ်ဴပ္ေနတဲ့သူတေယာက္ေယာက္ အထပ္ျမင့္အေဆာက္အဦထဲမွာ ရိွေနတာကို ရိပ္မိတဲ့အတြက္ ဟယ္လီေကာ္ပတာ၀ဲျပီးရွာပါတယ္။  ေနာက္ အထဲကို၀င္စီးျပီး သတ္ၾကပုတ္ၾကရာမွာ ဆန္ေဂ်းဒတ္ အႏိုင္ရေပမဲ့ လက္ေမာင္းမွာ ဒဏ္ရာျပင္းျပင္းရသြားပါတယ္။  သူ႕ရဲ့ စႏိုက္ပါလည္း မရိွေတာ့ပါဘူး။  ဘာခ်ဴးနဲ႕ ဆက္သြယ္ေနတဲ့ နားၾကပ္ဖုန္းေလးဘဲ က်န္တယ္။   သတင္းေထာာက္မေလး နီရွားက ၀ိုက္ခရမ္ ရုတ္တရက္ တာ၀န္ေျပာင္းခံရတာကို အေတာ္ေလး သံသယရိွတယ္။  ေနာက္ေတာ့ တကိုယ္ေတာ္စြန္႕စြန္႕စားစား  အေဆာက္အဦထဲကို သြားၾကည့္လိုက္တဲ့အခါမွာ ေအာက္ထပ္က ေကာ္ဖီခန္းထဲမွာ လူတေယာက္ေယာက္ရိွေနတာ သိသြားတယ္။  အဲဒီအခန္းထဲမွာ ဆန္ေဂ်းဒတ္က အနာကို ေသြးတိတ္ေအာင္ ပါတ္တီးစည္းရင္း  ဘာခ်ဴးနဲ႕ စကားေျပာေနတာ ျဖစ္ျပီး နီရွားက (လူမျမင္ရေပမဲ့) ေျပာတာေတြ ၾကားသြားတယ္။  သတင္းဦးရျပီဆိုျပီး အခန္းတ၀္ုက္ကို ဓါတ္ပံုတခ်ိဴ႕ တိတ္တဆိတ္ ရိုက္လိုက္တယ္။  သူနားေထာင္ရင္း   ဆန္ေဂ်းဒတ္ရဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္အမွန္ကို သိျပီး ေလးစားသြားတယ္။  နားပါးတဲ့ ဆန္ေဂ်းဒတ္က နီရွားေရာက္ေနတာကို သိသြားတယ္။  ” မင္းေတာ္တယ္ နီရွား” တဲ့။  ” ရွင္က ပိုေတာ္ပါတယ္” လို႕ နီရွားက ျပန္ေျပာတယ္။  ”က်မ ၀င္လာခဲ့ရမလား”  တဲ့ ။ ” ဟင့္အင္း၊  မၾကာခင္ သူေဌးရဲ့ လူေတြ ျပန္လာၾကဦးမွာ၊  မင္းျပန္ပါ၊  ျပီးေတာ့ တခုစဥ္းစားပါ   အလုပ္နဲ႕ ႏိုင္ငံ ဘယ္ဟာ အေရးၾကီးသလဲ ဆိုတာ”  လို႕ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။  နီရွားက အခင္းျဖစ္တဲ့ ဖုန္းရံုနားကိုျပန္သြားတယ္။  သူမရဲ့ သတင္းေထာက္အေဖၚအမ်ိဴးသမီးကိုေမးတယ္။  နင္သာဆို အလုပ္နဲ႕ ႏိုင္ငံဘယ္ဟာ ေရြးမလဲ- ဟင္ တဲ့။  အေဖၚက  ” ႏိုင္ငံေပါ့ဟ၊  ဒါနဲ႕ နင္ဟိုဖက္အေဆာက္အဦမွာ ဘာေတြ႕ခဲ့လဲဟင္”  တဲ့။  နီရွားက ” ဘာမွ မေတြ႕ခဲ့ပါဘူး”  လို႕ေျပာျပီး ကင္မရာထဲက သူရိုက္လာတဲ့ ဓါတ္ပံုေတြကို အကုန္ဖ်က္ပစ္လိုက္ေတာ့တယ္။

ဆန္ေဂ်းဒတ္က ဘာခ်ဴးကိုေျပာတယ္။  “ ဘာခ်ဴး- အခုဆို မင္းမွာ အခ်ိန္ ဆယ္မိနစ္မရိွတရိွပဲ က်န္ေတာ့တယ္။  သူေဌးက မင္းကို ရတဲ့နည္းနဲ႕ အေပ်ာက္ရွင္းေတာ့မယ္။  မင္းစဥ္းစားပါ။  ဒီေငြေတြဟာ ငါတို႕တိုင္းျပည္က ကေလးေလးေတြ ေကာင္းစားဖို႕  ပညာသင္ဖိုႈအတြက္ပါ။  သူတို႕က မတရားယူသြားတာမို႕ ဆႏၵရိွရင္ မင္းျပန္ေပးလို႕ရတယ္။   အခုငါေျပာေနတာ အလြတ္သေလာပါ။ မင္းကို စႏိုက္ပါ ခ်ိန္ထားတာလည္း မရိွေတာ့ဘူး။  စတီးခ်ိဴင့္ထဲမွာလည္း တကယ္ဗံုးမရိွဘူး။ မင္းဖာသာမင္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ စဥ္းစားျပီး ဦးေႏွာက္နဲက ဆံုးျဖတ္ပါ”  လို႕ ေျပာလိုက္တယ္။  ဘာခ်ဴး ေတြေ၀သြားတယ္။  ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာစဥ္းစားျပီးမွ   တစံုတခုကို ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။  ဒီလူအုပ္ထဲမွာ ျပည္တြင္းအခြန္ကလူ ရိွလား လို႕ ေအာ္ေမးတယ္။  နီရွားက သူ႕အနားက တြန္႕ဆုတ္ေနတဲ့ အခြန္အရာရိွကို သူေမးေနတာပာလိုက္ပါ ဆိုျပီး တိုက္တြန္းလိုက္တယ္။    ေငြမည္းေတြ ျပန္ေပးခ်င္လို႕  အခြန္ရံုးရဲ့ ဘဏ္နံပါတ္ေပးပါ လို႕ဘာခ်ဴးက ေတာင္းတယ္။  အရာရိွက စကၠဴတရြက္မွာ ေရးျပီး ဖံုးရံုထဲ လံုးျပီးပစ္ေပးလိုက္တယ္။  ဘာခ်ဴးက လက္ဆြဲေသတၱာထဲက လက္ပ္ေတာ့ကိုထုတ္ျပီး  ေငြလႊဲလုပ္ငန္းကို စလုပ္ပါတယ္။    အရာရိွကလည္း တဖက္က လက္ပ္ေတာ့ကိုဖြင့္ျပီး သူ႕စာရင္းကိုဖြင့္တယ္။ ခဏေနေတာ့  ” ငါတို႕ စာရင္းထဲကို ဘီလ်ံ ၂၈၀၀ ၀င္လာျပီ”  လို႕ ေအာ္တယ္။  လူအုပ္ၾကီးက” ေဟး” ကနဲ အားေပးတယ္။  ေနာက္ထပ္ ဘီလ်ံ ၅၀၀၀ လား၊ ၇၀၀၀ လားလို႕ ဘာခ်ဴးက ေအာ္ေမးေတာ့ လူအုပ္ၾကီးက ”ဘီလ်ံ ၇၀၀၀”  လို႕ေအာ္တယ္။  ေငြလႊဲလုပ္ငန္း ေအာင္ျမင္စြာ ျပီးစီးသြားပါျပီ။  ဖံုးရံုထဲမွာ ဘာခ်ဴးက ေမာပန္းစြာ ေက်နပ္စြာ လွဲေလ်ာင္းေနတယ္။ သူ လူသား တာ၀န္ေက်ခဲ့ျပီ။

လူေတြလည္း ေအာင္ပြဲခံၾကတယ္။  ေပ်ာ္ေနတယ္။  နီရွားလဲ လူတကာကို အင္တာဗ်ဴးျပီး အိႏၵိယရဲ့ အေပ်ာ္ဆံုးေန႕တေန႕အတြက္ အင္တာဗ်ဴးေနတယ္။ တခ်ိန္မွာ သူ႕အနားမွာျဖတ္သြားတဲ့ ကုတ္အက်ီၤအနက္၊ ဦးထုပ္အနက္နဲ႕ ပုဂၢိဳလ္ကို သူမ ခ်က္ခ်င္းမွတ္မိတယ္။ ” လူၾကီးမင္းက ျပည္နယ္ ပညာေရးဌာနရဲ့ အၾကီးအကဲ မဟုတ္လားရွင္၊ ဒီေန႕ကို ဘယ္လိုထင္ပါသလဲ”  တဲ့။ အဲဒီလူက   ” ဟုတ္ပါတယ္၊ အခုလိုျဖစ္တာ သိတ္ေကာင္းပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ က်ဴပ္ကားလမ္းပိတ္ေနလို႕ ဒီကို အခုမွေရာက္တယ္၊ အစအဆံုး မျမင္လိုက္ရဘူးတဲ့”  ေျပာျပီး ထြက္သြားတယ္။  အဲဒီလူကေတာ့ စႏိုက္ပါသမား ဆန္ေဂ်းဒတ္ ပါဘဲ။


-------------------------------------------
ေဟာလီ၀ုဒ္ရုပ္ရွင္ Phone Booth ကို ကူးခ်ထားတယ္လို႕ ေျပာရေလာက္ေအာင္ ဇာတ္လမ္းအႏွစ္မကူေပမဲ့ ဇာတ္ကြက္ အခင္း အက်င္းက တူညီေနပါတယ္။  ကူးခ်တယ္ဆိုတာ နားေထာင္ မေကာင္းလို႕  ေက်ာရိုး ယူထားတယ္ လို႕ပဲ ေျပာရေအာင္ေနာ္။  အမ်ားစုကေတာ့  ေကာ္ပီလုပ္တာကို  မႏွစ္သက္ဘဲ   ေတာ္ေတာ္ေလး ေ၀ဖန္ၾကပါတယ္။  ဒါေပမဲ့ သရုပ္ေဆာင္ေတြ ေတာ္တာရယ္၊ ဇာတ္လမ္းက အစအဆံုး ဆြဲေဆာင္မွဴရိွတာရယ္ကိုေတာ့ သေဘာတူၾကတာ မ်ားပါတယ္။

စိတ္ကူးယဥ္ဆန္ေပမဲ့ ၾကည့္ေကာင္းတယ္။ ေနာက္ျပီး ေတြးစရာေလးေတြရတယ္။  ဥပမာ---  ရဲခ်ဴပ္က လူဆိုးေတြနဲ႕ ေပါင္းျပီး အဂတိလိုက္စားတဲ့အခါ၊   အဲဒါမ်ိဴးကို ကိုယ္တို႕ ဆီမွာ အဲလိုမ်ိဴး ရုပ္ရွင္ရိုက္ျပလို႕ ရမလား။  လြန္ခဲ့တဲ့ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ကေတာ့  အထူးရဲကြန္မန္ဒိုဆိုတဲ့ ေဟာင္ေကာင္ဇာတ္လမ္းတြဲ မွာ ေနာက္ဆံုးမွာ ရဲအၾကီးအကဲက လူဆိုးျဖစ္ေနလို႕ဆိုျပီး (ဟုတ္မဟုတ္ေတာ့ မၾကည္ဘရလို႕ မသိပါ) အဆံုးအထိမျပဘဲ ရပ္ပစ္တာ ၾကံဳဖူးတယ္။ မီရွဲယိုးနဲ႕ ခ်စ္စရာေကာင္းလွတဲ့ ရဲေမအဖြဲ႕ကို ၾကိဳက္လြန္းလို႕ ၾက့ည့္ေနရင္း ဆံုးေအာင္မျပလို႕ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတယ္။  ေနာက္တခုက ႏိုင္ငံနဲ႕ အလုပ္ ဘယ္ဟာကိုေရြးမလဲဆိုတဲ့ သတင္းေတာက္မေလး နီရွားရဲ့ စိတ္တြင္းက အတၱနဲ႕ပရ ၀ိေရာဓိလြန္ဆြဲပြဲ။  သူအေရြး မွန္ခဲ့ပါတယ္။   ဥပေဒနဲ႕ အမွန္တရားအတြက္ အထက္လူၾကီးကို ျငင္းဆန္ျပီး ကိုယ့္ အသက္ကို ေပးဆပ္သြားတဲ့ ရဲအရာရိွ၀ိုက္ခရမ္။  ဖံုးရံုနဲ႕  လူအုပ္ရဲ့ၾကားမွာ  လက္ပ္ေတာ့  နဲ႕ ေငြလႊဲေနၾကတာကိုေတာ့ က်မ တအံ့တၾသၾကီးကို ျဖစ္မိပါတယ္။  ဒီေန႕ေခတ္ေငြေၾကးရဲ့  fluidity  ျဖစ္မွဳနဲ႕   အိႏၵိယရဲ့ ဆက္သြယ္ေရးစံနစ္ အဆင့္အတန္း.........။  ဒါေတြက  Phone Booth မွာ မပါတဲ့  ဇာတ္ကြက္ေတြပါ။ (  Phone Booth ကို အႏွစ္ခ်ဴပ္ပဲ ဖတ္ဖူးပါတယ္)  ေ၀ဖန္သူေတြက Phone Booth ကို မဆလာ ထည့္တားတာလို႕   ေျပာၾကတယ္။  ဒါေပမဲ့ အဲဒီမဆလာေလးေတြကိုေတာ့ က်ြန္မ ႏွစ္သက္မိပါတယ္...လို႕ေျပာပါရေစ။  ၾကံဳၾကိဳက္တဲ့အခါ အားေပးလိုက္ၾကပါဦး။

မိုးစက္ပြင့္

PS-  ေရးမိတဲ့ ဇာတ္လမ္းက အစအဆံုးဆိုေတာ့ review   မဟုတ္ဘဲ retold   ျဖစ္သြားတယ္။  ဟုတ္ကဲ့- ဒီပြဲမွာ အလဲထိုးခံရသူကေတာ့ ေငြမည္းေတြဆံုးရံွဴးသြားတဲ့ ဘဏ္သူေဌးၾကီးပဲျဖစ္မယ္ ထင္ပါတယ္။

Thursday 17 May 2012

အခ်ိန္ခရီးသြားသူရဲ့ အိမ္သူသက္ထား (The Time Traveller's Wife)

 
အပိုင္း(၁) ဇာတ္ေဆာင္မ်ား- characters

ကလဲရာ 
က်မဘ၀ထဲကို သူေရာက္လာေတာ့ က်မက ၆ႏွစ္သမီးပဲရိွေသးတယ္။
ေက်ာင္းကအျပန္မွာ အိမ္ေနာက္ဖက္က က်မကစားေနက် ျမက္ခင္းျပင္ထဲ ကိုလာခဲ့တယ္။   ျမက္ခင္းရဲ့ အစပ္မွာ ေတာအုပ္ကေလးနဲ႕ ေက်ာက္တံုးအၾကီးၾကီးတခု ရိွတယ္။  ျခံဳကြယ္မွာ   လူတေယာက္ကို ရိပ္ကနဲျမင္လိုက္ရေတာ့ က်မ တအားထိတ္လန္႕သြားမိတယ္။  “ဘယ္သူလဲ” လို႕ ေမးေပမဲ့ ဘာအေျဖမွမရခဲ့ဘူး။   အိမ္နားက ေကာင္ေလးတေယာက္ေယာက္လားလို႕ သံသယျဖစ္မိတယ္။ ဒါနဲ႕ဘဲ ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႕ စီးထားတဲ့ ေဒါက္ဖိနပ္ဦးခ်ြန္ကေလးကိုခ်ြတ္ျပီး ပစ္ေပါက္ထည့္လိုက္တယ္...။  ”မင္းရဲ့ဖိနပ္ေၾကာင့္ ကိုယ့္ေမးေစ့ ေပါက္သြားျပီ သိလား၊  ေက်းဇူးျပဳျပီး ဘာနဲ႕မွ ထပ္မပစ္ပါနဲ႕လား  မိန္းကေလးရယ္၊ ျပီးေတာ့ မင္းမွာရိွတဲ့ ျခံဳစရာတခုခုေပးပါလား”  လို႕ အသံရွင္ ကေျပာတယ္။  ေရွးေရစက္ေၾကာင့္ထင္ပါရဲ့။ အဲဒီအသံရွင္ကို က်မ ယံုတယ္။ ဒါနဲ႕ ကစားစရာ ထည့္ဖို႕ခင္းထားတဲ့ မ်က္ႏွာသုတ္ပု၀ါၾကီးကို ျခံဳနားအထိ ပစ္ေပးလုိက္ေတာ့ အဲဒီပု၀ါၾကီး ခါးမွာပတ္ျပီး သူထြက္လာတယ္။  သူက က်မတခါမွ မျမင္ဖူးတဲ့ ( က်မအေဖအရြယ္ ) ကိုလူေခ်ာတေယာက္ပါလား။ “ရွင္ ဘယ္သူလဲ ဟင္၊ က်ြန္မဖိနပ္ျပန္ေပးပါ” လို႕ ကလဲရာကေျပာေတာ့  “ ကိုယ့္နာမည္က ဟင္နရီပါ၊ ကိုယ္က အခ်ိန္ခရီးသြားေနရတဲ့ သူပါ- ကလဲရာ၊ အခု ဗိုက္ဆာလွျပီ၊ တခုခုရိွရင္ ေက်ြးပါလား”  တဲ့။  အုိ- အို- သူ က်မနာမည္ကို သိေနတယ္။

ဟင္နရီ
ကိုယ္ရဲ့ အနာဂတ္ ဖူးစာဖက္ မိန္းကေလးက ဆံပင္နီနီနဲ႕ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ကလဲရာ ဆိုတဲ့ မိန္းကေလးပါ။  သူ အသက္ႏွစ္ဆယ့္ႏွစ္ျပည့္ရင္ ကိုယ္နဲ႕ ေသခ်ာေပါက္ လက္ထပ္ရမယ္ဆိုတာ ၾကိဳသိေနလို႕ပါ။  သူကေလးရဲ့ မိဘေမာင္ႏွမေတြအေၾကာင္းကိုလည္း အားလံုးသိထားပါတယ္။  သူနဲ႕ကိုယ္ ဒီအိမ္ေနာက္ေဖးမွာ အၾကိမ္ၾကိမ္ ေတြ႕ဆံုျပီး ကံၾကမၼာက သတ္မွတ္ထားတဲ့ ေန႕တေန႕မွာ မိဘေတြကို ေတြ႕ဆံုျပီး လက္ထပ္ျဖစ္ၾကမွာပါဘဲ။  အခုေတာ့ ကိုယ္သိပ္ဆာေနတယ္။  ၾကင္နာတတ္တဲ့ မိန္းကေလးက ကိုယ့္ကို သူ႕ပါလာတဲ့ ေခ်ာကလက္နဲ႕မုန္႕ေတြေက်ြးမယ္၊ ေနာက္ျပီး သူ႕အေဖရဲ့ အက်ီၤ နဲ႕ ေဘာင္းဘီေဟာင္းေတြ တိတ္တဆိတ္ယူလာျပီး ၀တ္ဖို႕ေပးမယ္ဆိုတာလည္း သိေနခဲ့တာပါဘဲ။  အခ်ိန္ခရီးသြားရတဲ့ကိုယ္ဟာ ကိုယ္ပိုင္ဆႏၵမပါဘဲ ပစၥဳပၼန္အခ်ိန္တခ်ိန္မွာ ရုတ္တရက္ေပ်ာက္ကြယ္သြားျပီး၊ အနာဂတ္ သို႕မဟုတ္ အတိတ္ အခ်ိန္တခုခုမွာ ဗလာကိုယ္ထီး ၀င္ေရာက္လာတတ္တယ္ဆိုတာ မင္းကိုသိေစခ်င္တယ္ မိန္းကေလးရယ္။  အခုအခ်ိန္မွာ ကိုယ့္အသက္က ၂၅ႏွစ္ဆိုရင္လည္း  ခဏအၾကာမွာ ၁၆ႏွစ္ သို႕မဟုတ္ ၃၆ ႏွစ္ ဆိုတဲ့အခ်ိန္ကာလကို ေရာက္သြားတတ္တဲ့ လူထူးလူဆန္းတေယာက္ပါ ။ ဒါေၾကာင့္လည္း မင္းကိုေရာ၊ မင္းမိသားစုအေၾကာင္းေရာ၊ ကိုယ္တို႕ လက္ထပ္တဲ့ ေန႕ကိုေရာ၊  ေမြးလာမဲ့ ကေလးေလးကိုေရာ သိေနတယ္ဆိုရင္ မင္းယံုႏိုင္မလား...။ ဒါေပမဲ့ သိပ္ငယ္လြန္းေသးတဲ့ မင္းကို ကိုယ္တို႕ရဲ့ အနာဂါတ္ပါတ္သက္မွဳအေၾကာင္း အခုေျပာျပလို႕ မျဖစ္ေသးဘူး။ ျပီးေတာ့ မင္းအသက္ ၁၈ႏွစ္ျပည့္တဲ့အထိ ကိုယ္ လံုး၀ မက်ဴးလြန္ေအာင္ ေစာင့္ထိန္းမွာပါ..။

 အင္းဂရစ္
လူေတြက ဂ်ာမန္ေသြးပါတဲ့ က်မရဲ့ အလွကို ထင္ထင္ေပၚေပၚနဲ႕ ဆြဲေဆာင္မွဳရိွတယ္လို႕ ေျပာၾကတယ္..။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ လွတယ္ဆိုတာလည္း က်မ သိတယ္။  က်မဘ၀ရဲ့ အၾကီးဆံုးအမွားကေတာ့ ဟင္နရီဆိုတဲ့လူကို နင့္နင့္နဲနဲ ခ်စ္မိတာပါဘဲ။  သူဖက္က က်မကို တကယ္မခ်စ္ခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့  တေန႕ေန႕မွာ သူခ်စ္လာႏိုးနဲ႕ က်မ စိတ္ရွည္ရွည္ေစာင့္ပါတယ္။ သူ႕လိုအင္မွန္သမ်ွကိုလည္း မျငိဳမျငင္ လိုေလေသး မရိွေအာင္ ျဖည့္ဆည္းေပးခဲ့တယ္။  သူ႕ရဲ့ ထူးဆန္းတဲ့ဘ၀ကိုလည္း က်မ စိတ္၀င္စားမိတယ္။  ဒါေပမဲ့ သူက ကလဲရာ ဆိုတဲ့ မိန္းကေလးကို အရူးအမူး စြဲလန္းေနပံုရတယ္။  ကလဲရာကို က်ြန္မမုန္းတယ္၊ သူမကို သတိေပးတယ္၊ ဒါေပမဲ့ သူက က်မကို  ျပန္ေျပာခဲ့တယ္။  ဟင္နရီက က်ြန္မ ေျခာက္ႏွစ္သမီးထဲက သိခဲ့ရတဲ့ ခ်စ္သူပါ တဲ့။  သူတို႕ လက္ထပ္ၾကခ်ိန္မွာေတာ့ က်မႏွလံုးေၾကကြဲရတာပါဘဲ။ ဟင္နရီကေတာ့ က်မကို တခါမွ  ျပန္လွည့္ မၾကည့္ေတာ့ပါဘူး။  သူ႕ကို က်မ ႏွလံုးသားက ခ်စ္ေနဆဲပါဘဲ။ ဒါေပမဲ့ တခ်ိန္တည္းမွာဘဲ သတ္ပစ္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ကို မုန္းပါတယ္။

ဂိုမက္ဇ္
ကလဲရာဆိုတဲ့ ေကာင္မေလးက ရုပ္ကေလး ခ်စ္စရာေကာင္းသေလာက္ ဘယ္ေယာက်္ားေလးနဲ႕မွ မတြဲဘူး။  ထူးျခားတဲ့ သူ႕ပံုစံေၾကာင့္ လူေတြက ေယာက်ာ္းလ်ာစိတ္၀င္ေနတယ္လို႕ေတာင္ အမ်ားက ထင္ၾကတယ္။  သူက က်ြန္ေတာ့ ေကာင္မေလး ခရစ္ဆီရဲ့ သူငယ္ခ်င္းဗ်။ ဒါေပမဲ့ က်ြန္ေတာ္ကလည္း ကလဲရာကိုေတာ့ နည္းနည္း ခိုက္မိတယ္။  သူသာလက္ခံမယ္ဆိုရင္ ခရစ္ဆီကိုေခါက္ျပီး သူ႕ကို ေျပာင္းတြဲလိုက္မွာဘဲ။  ခက္တာက ကလဲရာကို က်ြန္ေတာ္ ဘယ္လိုမွ ခ်ဥ္းကပ္လို႕မရဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ တေန႕မွာေတာ့ သူမႏွဳတ္ဖ်ားဆီက က်ြန္ေတာ္ တခါမွ မၾကားဖူးတဲ့ နံမည္တခုၾကားရတယ္။ “ဟင္နရီ” တဲ့...။ သူက ဘယ္သူလဲဆိုတာ တခါေလာက္ေတြ႕ဖူးခ်င္ပါရဲ့ ..။

ေဒါက္တာ ကဲန္ဒရစ္
ေမာ္လီက်ဴး ခ်ိဴ႕ယြင္းမွဳဆိုင္ရာအထူးကု ဆရာ၀န္တေယာက္အေနနဲ႕ က်ဴပ္ဆီကို ေရာက္လာတဲ့ လူနာေပါင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္ ထဲမွာ ဒီလူက အထူးျခားဆံုးပဲ။  သူ႕ကိုယ္သူ အခ်ိန္ခရီးသြားေနသူပါ  တဲ့။  ေဆးသက္တမ္းတေလ်ာက္ တခါမွ မေတြ႕ဘူးေပါင္ဗ်ာ။ ဒီလူ မူးယစ္ေဆး၀ါး ေၾကာင္ျပီး  ေပါက္တတ္ ကရ ေလ်ာက္ေျပာေနတာ ဘဲျဖစ္ရမယ္။ သူ႕ကို မကူညီႏိုင္ပါဘူး လို႕ေျပာလိုက္တယ္။  စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႕ သူ က်ဴပ္ေဆးခန္းထဲက သူထြက္သြားတယ္။  အျပင္မေရာက္ခင္ ျပန္လွည့္လာျပီး က်ဴပ္ကို စာအိတ္တခုေပးခဲ့တယ္ဗ်။  မီးဖြားဖို႕ရက္ပိုင္းပဲ လိုေတာ့တဲ့ ခင္ဗ်ားဇနီး သားကေလး ေမြးျပီးမွ ဖြင့္ပါ တဲ့။  ျပီးေတာ့ သူ႕ကို ဆက္သြယ္ခ်င္လာရင္အထဲက ဖံုးနံပါတ္ကို ေခၚပါတဲ့။  “က်ဴပ္မိန္းမက မိန္းကေလးေမြးမွာဗ်၊ အာထရာေဆာင္းရိုက္ျပီးသား”  လို႕ေျပာေတာ့ သူက လက္ေတြ႕ေစာင့္ၾကည့္ပါဦးတဲ့။  တကယ္ထူးလဲထူးတဲ့လူဗ်ာ။  သူလဲထြက္သြားေရာ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို စာအိတ္ကိုဖြင့္ဖတ္လိုက္တယ္၊ က်ဴပ္မေစာင့္ႏိုင္ဘူးေလ။  အထဲမွာ ေရးထားတာက -  ေမြးလာမဲ့ကေလးရဲ့ ကိုယ္အေလးခ်ိန္၊  အမည္၊ ေမြးရက္ ေမြးခ်ိန္အတိအက် နဲ႕ ေယာက်္ားေလးျဖစ္ေၾကာင္း ေတြပါ။ ကဲန္ဒရစ္ကို  အၾကီးအက်ယ္ ထိတ္လန္႕ေစခဲ့တာကေတာ့ ကေလးမွာ  Down Syndrome  လို႕ေခၚတဲ့ ေမြးရာပါ အာရံုေၾကာ ခ်ိဴ႕တဲ့မဲ့ ေရာဂါပါလာလိမ့္မယ္ဆိုတဲ့ သတိေပးခ်က္ ပါဘဲ။

 -----------------------------

အပိုင္း(၂) အႏွစ္ခ်ဴပ္
ကလဲရာက ဟင္နရီကို အျမဲ ေစာင့္ေမ်ွာ္ေနရသူပါ။ သူ႕ျပန္ေရာက္လာတာ ျမင္ရတိုင္း ေပ်ာ္ရႊင္မိတယ္။ ကလဲရာ အသက္ ဆဲ့ေျခာက္ႏွစ္မွာ ဟင္နရီနဲ႕ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ခ်စ္သူျဖစ္သြားၾကတယ္။  သူကလြဲျပီး တျခားဘယ္သူ႕ကိုမွ မခ်စ္ႏိုင္သလို ဘယ္သူေတြ တားလို႕မွ သူ႕အေပၚထားတဲ့ ေမတၱာနဲ႕ ရည္မွန္းခ်က္ မပ်က္ႏိုင္ပါဘူး။  ၾကံဳလာသမ်ွ အဆိုးအေကာင္းကို ရဲရဲ ရင္ဆိုင္ဖို႕အသင့္ပါဘဲ။ ဟင္နရီက စိတ္လိုလက္ရတဲ့အခါ သူ႕ငယ္ဘ၀ ကို ေျပာျပတတ္တယ္။  သူ႕အသက္ ၅ ႏွစ္သားမွာ အိပ္ယာထဲမွာ အိပ္ေနရင္း  ျပတိုက္တခုဆီ အခ်ိန္ ခရီးသြားတာ စျဖစ္ခဲ့တယ္။ ၇ ႏွစ္သားမွာ အေမက ကားတိုက္မွဳနဲ႕ဆံုးသြားတဲ့အေၾကာင္း၊  သူလည္း ကားထဲမွာပါေပမဲ့  အခ်ိန္ခရီးသြားတဲ့ျဖစ္စဥ္နဲ႕ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ျဖစ္ျပီး သူက ကားအျပင္မွာ ကိုယ္တံုးလံုးေလး လဲေနခဲ့ေၾကာင္း၊  သူ႕ အ၀တ္အစားေတြက  ကားထဲမွာ အပံုလိုက္ က်န္ခဲ့ေၾကာင္း ၊  သူတေယာက္ထဲ ကြက္ျပီး အသက္မေသ က်န္ခဲ့တဲ့အတြက္ အျပစ္ရိွသလို တႏံု႕ႏံု႕ခံစားေနရေၾကာင္း၊  စတာေတြကိုေပါ့..။   ဟင္နရီက ေနာင္ျဖစ္လာမဲ့ ကိစၥေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ၾကိဳသိေပမဲ့ ကလဲရာ ကို ေျပာျပဖို႕ ျငင္းဆန္ခဲ့ပါတယ္။  ကိုယ္ ျပဳျပင္လို႕ မရတဲ့ အနာဂတ္ကို ၾကိဳသိေနတာဟာ မလိုလားအပ္တဲ့ “ ရွဳပ္ေထြးမွဳ၊ စိတ္မခ်မ္းသာမွဳ”  ေတြကိုဘဲ ေပးႏိုင္မွာ တဲ့။  ဒါေပမဲ့ တၾကိမ္မွာေတာ့ မေတာ္တဆ စကားမွားရာကေန ႏွစ္အနည္းငယ္အတြင္း  ကလဲရာရဲ့အေမ သားအိမ္ကင္ဆာနဲ႕ ဆံုးပါးမွာကို မျဖစ္မေန ဖြင့္ေျပာလိုက္ရတယ္။

ေဒါက္တာ ကဲန္ဒရစ္က Down Syndrome ရိွတဲ့ သားကေလးတေယာက္ ရခဲ့ျပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ ဟင္နရီကို ယံုၾကည္လာျပီး သူ႕ကို စမ္းသပ္ကုသဖို႕ ျပန္ျပီး ဆက္သြယ္ခဲ့တယ္။ ( မူလက မိန္းကေလး ေမြးမယ္ဆိုတဲ့ ေဆးခန္းရဲ့ အာထရာေဆာင္း အေျဖက လူနာအမည္မွားျပီး ေပးခဲ့တာပါ)  ေဒါက္တာရဲ့ စမ္းသပ္ခ်က္အရ ဟင္နရီက ေမြးရာပါ ခရိုမိုဆုမ္းတခု မွားယြင္းေဖာက္ျပန္ျပီး   အဲဒီခရိုမိုဆုမ္းကို ကိုယ္တြင္း ခုခံအားစနစ္က ခုခံတုန္႕ျပန္ရာကေန အခ်ိန္ခရီးသြားရတာပါတဲ့။  ေဒါက္တာ ကဲန္ဒရစ္က ဟင္နရီရဲ့ ေသြးနမူနာကိုယူျပီး ၾကြက္နဲ႕စမ္းသပ္တယ္။ ၾကြက္ကေလးေတြက ဟင္နရီလိုဘဲ အခ်ိန္ခရီးသြားတယ္။ ေဒါက္တာ ကဲန္ဒရစ္က ၾကိဳးစားပမ္းစား  ကုထံုးရွာတယ္။ လူ႕ခႏၵာကိုယ္ထဲက ခုခံအားစနစ္ကို ထိမ္းခ်ဴပ္လိုက္ရင္ ေပ်ာက္ကင္းဖို႕ အလားအလာရိွပါတယ္ တဲ့။   ဟင္နရီကေတာ့ အခုအခ်ိန္မွာ အသက္ေတာ္ေတာ္ရေနျပီမို႕ ကိုယ္တြင္း စံနစ္ေတြ အလြန္ကေမာက္ကမျဖစ္ေနလို႕ ကုလို႕ မရႏိုင္တာ့ပါဘူးတဲ့။  တကယ္လို႕ အသက္ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ မွာ ကုသတယ္ဆိုရင္ ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ရိွတယ္လို႕ ဆိုပါတယ္။

 ကလဲရာအသက္ႏွစ္ဆယ့္ႏွစ္မွာ ဟင္နရီ အသက္သံုးဆယ္မွာ သူတို႕ႏွစ္ဦး လက္ထပ္တယ္။  ဂိုမက္ဇ္နဲ႕ ခရစ္ဆီက သတို႕သားနဲ႕ သတို႕သမီး အရံေပါ့။လက္ထပ္ျပီး ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ၾကာတဲ့အခါမွာေတာ့ ကလဲရာက ဟင္နရီရဲ့ ရင္ေသြးေလး အရူးအမူး လိုခ်င္ေနမိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္၀န္က ခဏခဏပ်က္ခဲ့တယ္။  ခုႏွစ္ၾကိမ္ေျမာက္ကိုယ္၀န္ေဆာင္ေတာ့မွ သမီးေလး အယ္လ္ဘာ ကို ရတယ္။  ဟင္နရီ အစိုးရိမ္ဆံုးက သမီးကေလးမွာ သူ႕လိုဗီဇမ်ိဴး ကပ္ပါလာမွာကိုပါဘဲ။  ကလဲရာက သမီးကေလး ၁၈ႏွစ္ျပည့္တဲ့အထိ စစ္ေဆးဖို႕ ကုသဖို႕ ဘာတခုမွ မလုပ္ေစခ်င္ဘူး။   ၁၈ႏွစ္ျပည့္မွ အရာရာကို သူ႕သေဘာအတိုင္း ဆံုးျဖတ္ပါေစ - တဲ့။  ဒါေပမဲ့ ဟင္နရီက သမီးေလးရဲ့ ေသြးကို မရရေအာင္ေဖာက္ျပီး ေဒါက္တာကဲန္ဒရစ္ ဆီမွာ အပ္ႏွံျပီး စစ္ေဆးကုသဖို႕ လုပ္ခဲ့တယ္။  အခ်ိန္ခရီးသြားတဲ့အခါတိုင္း ၾကံဳေတြ႕ရတဲ့ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္တာေတြ၊ ထိခိုက္အနာတရျဖစ္တာေတြ၊ အရွက္တကြဲျဖစ္ရတာေတြ သမီးကေလး အယ္လ္ဘာ ကို ထပ္မၾကံဳေစခ်င္လို႕ပါ...။

ဟင္နရီဟာ အသက္ ၄၃အေရာက္ ေန႕တေန႕မွာေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ရုတ္တရက္ ေပ်ာက္ကြယ္ျပီး    အခ်ိန္ခရီးသြားခဲ့တာ ေနာက္ဆံုး ႏွင္းေတာ တေနရာမွာ ျပန္ေပၚေနပါတယ္။  သူ႕ ေျခေထာက္ေတြက ႏွင္းကိုက္ျပီး ေသြးမေလ်ွာက္ေတာ့ဘဲ ဆိုးဆိုး၀ါး၀ါးခံစားေနရတယ္။  ကလဲရာက အျမန္သြားကယ္ျပီး ေဆးရံုပို႕ေပမဲ့ ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္လံုး ဒူးဆစ္ကေန  ျဖတ္ပစ္ လိုက္ရတယ္။ ေျခတု တပ္ရတယ္။   အဲဒီအခ်ိန္ကစျပီး ဟင္နရီရဲ့ စိတ္ေတြ ရႊင္လန္းမလာေတာ့ဘူး....။  သူ႕ရဲ့ အသက္ရွင္တဲ့ ေန႕ေတြ မၾကာခင္ ကုန္ဆံုးေတာ့မယ္လို႕ အျမဲခံစားေနရတယ္..။ ကလဲရာက သူတတ္ထားတဲ့ ပညာနဲ႕ အႏုပညာျပပြဲ လုပ္တယ္။  ဟင္နရီအတြက္ သူမဆြဲထားတဲ့ ပန္းခ်ီကား တခ်ပ္က  ေတာင္ပံေတြ အမ်ားၾကီး ပါတယ္..။  သူ လြပ္လြပ္လပ္လပ္ ပ်ံသန္းႏိုင္ဖို႕ အေတာင္ပံေတြပါ  တဲ့။

စိတ္ဓါတ္က်ေနတဲ့ ဟင္နရီကို ေပ်ာ္ရႊင္လာေစဖို႕  ေနာက္တနည္းကို ကလဲရာက ၾကိဳးပမ္း ပါတယ္။  ခင္မင္ရင္းႏွီးတဲ့ ေဆြမ်ိဴးသားခ်င္းနဲ႕ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ဖိတ္ျပီး အိမ္မွာ ႏွစ္သစ္ကူး ပါတီပြဲလုပ္ပါတယ္။  ဧည့္သည္ေတြ ေအာက္ထပ္က ျမက္ခင္းျပင္မွာ စားေသာက္ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကတုန္းမွာ  အေပၚထပ္မွာ အတူတူရိွေနတဲ့ ဟင္နရီက ကလဲရာကို ဖြင့္ေျပာပါတယ္။  သူ  အျပီး ထြက္သြားရေတာ့မယ္  တဲ့။  ကလဲရာက အထိတ္တလန္႕  တားဆီးျပီး မသြားဖို႕ ေျပာေပမဲ့  ကံၾကမၼာကို မတားဆီးႏိုင္၊ မေျပာင္းလဲႏိုင္ပါဘူး လို႕ ဟင္နရီက ဆိုပါတယ္။  ဒါဆိုရင္ဘာေၾကာင့္ ပါတီပြဲကို မတားခဲ့ရတာလဲလို႕ ကလဲရာကေမးေတာ့  ”ကိုယ္သူတို႕ကို ႏွုဳတ္ဆက္ခ်င္တယ္ေလ”  တဲ့။   ေနာက္ဆံုးေတာ့  ဟင္နရီနဲ႕  ကလဲရာဟာ အတူတူ လဲေလ်ာင္း ၊  ေစာင္တထည္ကို တူတူျခံဳလို႕၊ တဦးကိုတဦး ညင္ညင္သာသာ  ေပြ႕ဖက္ျပီး မဖိတ္ေခၚဘဲ ေရာက္လာမဲ့ ေသျခင္းတရားကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ၾကတယ္..... ဘယ္အခ်ိန္ရိွျပီလဲ လို႕ေမးေတာ့ ကလဲရာက သန္းေခါင္တိုင္ေတာ့မယ္ လို႕ ေျပာပါတယ္......ဟင္နရီက  “မင္းကို ကိုယ့္ဘ၀မွာ အခ်စ္ဆံုးနဲ႕  အယံုၾကည္ဆံုးပါ ကလဲရာ ရယ္”  လို႕ ေျပာျပီး ကလဲရာကို အနမ္းခိုင္းလိုက္ပါတယ္....  ေအာက္ထပ္က အသံေတြ လြင့္တက္လာပါတယ္ ... ” တစ္ဆယ္ ကိုး၊ရွစ္၊ခြန္၊ ေျခာက္၊ ငါး၊ ေလး၊ သံုး၊ႏွစ္၊ တစ္၊ ဟက္ပီနယူးရီးယား”  တဲ့။  ရွန္ပိန္ေဖါက္သံ မီးပန္းေဖါက္သံေတြနဲ႕အတူ ” ဟင္နရီနဲ႕ ကလဲရာ ေရာ”  လို႕ တေယာက္ကို တေယာက္  ေမးေနၾကတာကို ၾကားရတယ္.........

သမီးကေလးနဲ႕ ဧည့္သည္ေတြ အေပၚထပ္ကို အေျပးကေလး ေရာက္မလာခင္အတြင္းမွာ  ျပင္းထန္တဲ့ အဖ်ားတက္မွဳမ်ိဴးနဲ႕အတူ ဟင္နရီရဲ့ ၀ိဥာဥ္က အေ၀းကို ထြက္ခြာသြားပါေတာ့တယ္.......

 -----------------------------

 ဟင္နရီက သူေသမွ ဖတ္ပါလို႕ ေျပာခဲ့တဲ့ စာကေလးကို အံဆြဲထဲက ထုတ္ယူျပီး ကလဲရာက စာအိတ္ကို ဖြင့္ဖတ္ၾကည့္ လိုက္ပါတယ္.................

အခ်စ္ဆံုးေလး ကလဲရာ
ဒီစာကို မင္းရဲ့ စတူဒီယိုအလုပ္ခန္းရဲ့ အျပင္မွာ ေ၀ေနတဲ့ ညေနခင္း ႏွင္းျပာျပာမွဳန္မွဳန္ေတြကို ၾကည့္ရင္း ကိုယ့္ရဲ့ စားပြဲမွာ ထိုင္ေရးခဲ့တာပါ..... တကယ္ျပီးဆံုးသြားတာ သိပ္မေသခ်ာလွေပမဲ့ မင္းဒီစာကို ဖတ္ေနရခ်ိန္မွာ ကိုယ္ဟာ ေသဆံုးျပီးတဲ့ လူတေယာက္  ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ေနလိမ့္မယ္....... ဘ၀ရဲ့ရွင္သန္ခ်ိန္ေတြ အလ်င္အျမန္ကုန္ဆံုးလာျပီလို႕ ခံစားမိခ်ိန္မွာ  ကိုယ္မင္းကို တခုခု မွာခဲ့သင့္တယ္လို႕လည္း ေတြးမိတယ္.....

ကလဲရာ.... မင္းကို သိပ္ခ်စ္ပါတယ္လို႕ ထပ္ေျပာပါရေစ..... တို႕ႏွစ္ဦးရဲ့အခ်စ္ေတြဟာ ႏွစ္ေပါင္း အသေခ်ၤအနႏၱ ၾကာျမင့္ခဲ့သလိုမ်ိဴး ျမဲျမံလွပါတယ္..။  ဒီညမွာ  မင္းအေပၚမွာထားတဲ့ ကိုယ့္ရဲ့အခ်စ္ေတြ ပိုျပီး ေလးနက္သိပ္သည္းလာသလိုပါဘဲ.....  မင္းရဲအနားမွာလာျပီး ေထြးေပြ႕ထားခ်င္မိတယ္...

ဘယ္အခ်ိန္မွ မင္းေရွ႕ကို ေနာက္တၾကိမ္ ျပန္ေပၚလာမယ္ဆိုတာ မသိႏိုင္တဲ့ကိုယ့္ကို မင္းဘ၀ တေလ်ွာက္လံုး ေစာင့္စားျပီး ခ်စ္ ေနခဲ့ရတာ ကိုယ္ အရမ္း အားနာလွတယ္ ကလဲရာ.....။  ကိုယ္က မင္းအပါးမွာ ေပၚလာလိုက္ ေပ်ာက္သြားလိုက္ ရိွေနခဲ့ရတယ္ေလ။  ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းတဲ့ ပင္လယ္ခရီးကိုသြားခဲ့တဲ့ သေဘာၤသား Odysseus ကို သူ႕ခ်စ္သူ ေစာင့္ေမ်ွာ္ေနရသလိုဘဲေပါ့။  ဒါေပမဲ့ မင္းဟာ အလွတရားနဲ႕ အႏုပညာကို ဖန္တီးႏိုင္တယ္။  ကိုယ့္အတြက္ မင္းဟာ အရာရာပါဘဲ..။

ကိုယ့္အေမေသျပီးခ်ိန္မွာ အေဖ့ရဲ့ ဘ၀ေတြ ေမွာင္အတိက်သြားခဲ့တယ္...။ ဒါကို အေမ ျမင္ရင္ ၾကိဳက္လိမ့္မယ္မဟုတ္ဘူး  ကလဲရာ။    မင္းမရိွရင္လည္း ကိုယ္ဒီလိုဘဲ ျဖစ္ေနမွာပါဘဲ။  ဒါေပမဲ့ ကလဲရာ ရယ္။ ကိုယ့္မ်က္လံုးနဲ႕ မေတြ႕မျမင္ႏိုင္ေတာ့တဲ့အခ်ိန္မွာေတာင္ မင္းကို ေနေရာင္ျခည္ေအာက္မွာ ဆံပင္နီနီ ေတာက္ေတာက္ကေလးေတြ တခါခါ နဲ႕  ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္လမ္းေလ်ာက္ေနတာ စိတ္ကူးၾကည့္ခ်င္ပါေသးတယ္..။

ကလဲရာ - ေရ။  ကိုယ္ အခုေျပာျပမဲ့ ဒီအေၾကာင္းကို ေျပာထြက္ဖို႕ သိပ္၀န္ေလးပါတယ္။  ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ မင္းကို သိပ္ရွည္ၾကာပင္ပန္းတဲ့ ေစာင့္ေမ်ွာ္မွဳနဲ႕ ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ေတြ မေပးခ်င္လို႕ပါ။  ဒါေပမဲ့ ကိုယ္မေျပာဘဲ မေနႏိုင္ျပန္ဘူး။   ျပီးခဲ့တဲ့ ေႏြရာသီက ေဒါက္တာ ကဲန္ဒရစ္ရဲ့ ေဆးခန္းမွာထိုင္ေနရင္း ရုတ္တရက္ ကိုယ္ အခ်ိန္ခရီး သြားခဲ့ရတယ္။ မိုးရြာျပီးစ အခ်ိန္တခ်ိန္   ျဖစ္ေနတယ္။  ျပဴတင္းေပါက္ တခုရဲ့အနားမွာ ဆံပင္ဆြတ္ဆြတ္ျဖဴေနတဲ့ အမ်ိဴးသမီးၾကီး တေယာက္ကို ေက်ာေပးထိုင္ေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ သူ႕အနားက စားပြဲေပၚမွာ လက္ဖက္ရည္ခြက္တခြက္ တင္ထားတယ္။ ကိုယ့္ေျခသံေၾကာင့္လား သူဘဲ အာရံုတခုခုရလို႕လားမသိဘူး။  အဲဒီအမ်ိဴးသမီးက ေနာက္ကို ျပန္လွည့္ၾကည့္လိုက္တယ္။  သူမရဲ့မ်က္ႏွာက မင္း ျဖစ္ေနတယ္ ...။ ကလဲရာ ဆိုတဲ့ ခ်စ္စရာအဖြားၾကီး ေပါ့..။  အဲဒီလိုျပန္လည္ဆံုေတြ႕ရတာ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ အရမ္းခ်ိဴျမိန္တာဘဲ ကလဲရာ...။  မင္းလည္း အာရံုထဲမွာ ျမင္ေယာင္ၾကည့္လိုက္ပါ။ တကယ္ ျဖစ္ရမဲ့ တခ်ိန္ခ်ိန္က်ရင္ တကယ္ ျဖစ္လာမွာဘဲေပါ့..။  အဲဒီလို ျပန္လည္ဆံုေတြ႕တဲ့အခ်ိန္အထိ မင္းကိုယ္မင္း လွလွပပေလး ျပဳျပင္လို႕၊ ဘ၀မွာ အျပည့္အ၀ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေနလိုက္စမ္းပါ ကလဲရာ ရယ္...။

အခု ေမွာင္ေနျပီ...။ ကိုယ္လဲ သိပ္ပင္ပန္းေနျပီ ကြယ္။  မင္းကို ကိုယ္သိပ္ခ်စ္ပါတယ္။  အခ်ိန္ကာလရဲ့ အကန္႕အသတ္ ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ ဘာမွ အေရးမပါလွပါဘူး အခ်စ္ရယ္။

ဟင္နရီ

------------------------------

အပိုင္း(၃) က်မအျမင္

မ်ွေ၀ခ်င္တဲ့ စာေရးဆရာမ  Audrey Niffenegger  ရဲ့ ထူးျခားလွတဲ့ ဇာတ္လမ္းတပုဒ္ပါ....
စာအုပ္ကိုလက္ေဆာင္ေပးခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္း NEW ကိုေရာ၊ သယ္လာေပးခဲ့တဲ့ MM နဲ႕ WPPA တို႕ကို ေက်းဇူးတင္ေနမိပါတယ္။ ဖတ္ခါစက ပ်င္းစရာေကာင္းသလိုလိုခံစားရတဲ့အတြက္ ခဏခဏ ခ်ထားခဲ့ရေပမဲ့ စာမ်က္ႏွာ ၅၀-၆၀ ေလာက္မွာေတာ့ အေတာ္ေလး စိတ္၀င္စား   လာပါတယ္။   ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ဇာတ္ရည္လည္လာျပီး ဘာဆက္ျဖစ္မလဲ ဘာဆက္ျဖစ္မလဲနဲ႕   ျပီးတဲ့အထိ ေတာက္ေလ်ာက္ ဖတ္ျဖစ္သြားပါတယ္။ စာေရးဆရာမရဲ့ ေရးသားပံုကလည္း တမူထူးလို႕ေနပါတယ္။ ကလဲရာရဲ့ ရွဳေဒါင့္ကေရးလိုက္ ဟင္နရီရဲ့ ရွဳေဒါင့္ကေနေရးလိုက္ တလွည္႕စီ ဆြဲေခၚသြားပါတယ္။ ဇာတ္လမ္းဇာတ္ကြက္ထဲက အခ်ိန္ကာလေတြကလည္း ဟင္နရီအတြက္  အတိတ္၊ ပစၥဳပၼန္၊ အနာဂတ္ေတြကို တလွည့္စီသြားေနတာမို႕ ရင္တလွပ္လွပ္နဲ႕ စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းလာပါတယ္။  ဇာတ္ကို အစအဆံုး တေျဖာင့္တည္း ေခၚသြားတာမဟုတ္ဘဲ jigzaw pieces ဆက္ယူရသလို ဟင္နရီရဲ့ ဘ၀အပိုင္းအစကေလးေတြ တစစီဆက္ျပီး သူကြယ္လြန္ခ်ိန္ ၄၃ႏွစ္အထိ ပံုေဖၚယူရတာကလည္း စိတ္ေက်နပ္စရာပါ။ ဟင္နရီမကြယ္လြန္ခင္ အာရံုျမင္မက္ခဲ့သလို ကလဲရာ အိုမင္းသြားတဲ့တေန႕မွာ ဟင္နရီျပန္ေပၚလာဦးမွာလား ဆိုတာကိုေတာ့ မေျပာျပေတာ့ပါဘူး။ ကိုယ့္ဖာသာ ၀တၱဳဖတ္ရင္း၊ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ရင္း အေျဖရွာၾကပါ - လို႕...။

 ---------------------------------------------

အဲဒီ၀တၱဳကေလးနဲ႕ ဆက္စပ္ျပီး  လူေတြဟာ အခ်ိန္ခရီးသြားသူ ဟင္နရီလို ကိုယ့္အနာဂတ္ေတြကို ၾကိဳသိရင္ ေကာင္းသလား လို႕ ေတြးမိပါတယ္။   အဲဒီလို သိခ်င္ၾကလို႕ဘဲ   ေငြကုန္အခ်ိန္ကုန္ခံျပီး   ေဗဒင္ေတြ ေမးၾကတာ မဟုတ္လား။  တခ်ိဴ႕ကလည္း ယၾတာေခ်ရင္ အဆိုး ေပ်ာက္တယ္လို႕   ေျပာၾကတယ္။  ကိုယ့္အတြက္ အနာဂတ္ကို အေကာင္းဖက္ ေျပာင္းလဲဖို႕ ၾကိဳးစားတာေပါ့ေနာ္။  တကယ္လို႕မွ  ေျပာင္းလဲမရတဲ့ အဆိုးကံၾကမၼာမ်ိဴး ဆိုရင္ေတာ့ ၾကိဳမသိတာဘဲ ခပ္ေကာင္းေကာင္းရယ္။  က်မတို႕ လက္ရိွကာလမွ ဘ၀ ပ်ားရည္စက္ကို  မက္မက္ေမာေမာ စိတ္သန္႕သန္႕ လ်က္ႏိုင္တာေပါ့ေနာ္..။

 သိပၼံ Documentary တခုမွာ ၾကည့္လိုက္ရတာက ပညာရွင္ေတြဟာ  စၾကာ၀ဠာကိုေလ့လာရင္း အခ်ိန္ ဆိုတဲ့ ဒိုင္မင္းရွင္းကို ေလ့လာစူးစမ္းေနၾကတယ္တဲ့။  အဲဒါကိုသာ ေသေသခ်ာခ်ာသိျပီး ထိမ္းခ်ဴပ္ႏိုင္ခဲ့ရင္ အတိတ္အနာဂတ္ကို ခရီးသြားႏိုင္ေတာ့မွာတဲ့။  အဲဒီအခါ ဘာေတြ အသံုး၀င္လာမလဲဆိုေတာ့  ကင္ဆာေရာဂါကို လြန္မွ သိေပမဲ့ ျဖစ္စအခ်ိန္ကို ျပန္သြားျပီး ကုသႏိုင္မယ္၊  တိုက္တန္းနစ္သေဘာၤၾကီးကို မနစ္ေအာင္ျပန္ျပီး ကာကြယ္ႏိုင္မယ္၊  ကမၻာစစ္လိုဟာမ်ိဴးေတြကို မျဖစ္ေအာင္ ကာကြယ္တားဆီးမယ္ စသျဖင့္ေပါ့ေနာ္။  ဒီလိုအေတြးဟာ အခုအခ်ိန္မွာ အလြန္စိတ္ကူးယဥ္ဆန္တယ္လို႕ ဆိုရမွာ ျဖစ္ေပမဲ့  ေနာင္မွာ လံုး၀မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႕ ေျပာမရတဲ့ အေျခအေန မဟုတ္လား...။


အဲဒီလိုသာ တကယ္ရခဲ့ရင္ ေကာင္းတာေတြ ျဖစ္လာသလို အဆိုးေတြေရာ မျဖစ္လာႏိုင္ဘူးလား။ ရွဳပ္ေထြးမွဳေတြ အက်ိဴးစီးပြားခ်င္း ထိပ္တိုက္တိုးမွဳေတြ ျဖစ္မလာႏိုင္ဘူးလား လို႕ က်ြန္မရဲ့ ဥာဏ္တိမ္တိမ္ ကေလးနဲ႕ ေတြးေနမိပါတယ္။   ဘာပဲေျပာေျပာ သဘာ၀ကို လြန္ဆန္တဲ့အတြက္ သူ႕ရဲ့ ေနာက္ဆက္တြဲ ဆိုးက်ိဴးေတြ က်ိန္းေသရိွလာမယ္လို႕ ေတာ့  ထင္မိပါတယ္.......။

---------------------------------------------
Vintage  Books, London Co. က ၂၀၀၅ခုႏွစ္မွာ ထုတ္ေ၀ျပီး အေရာင္းရဆံုး စာအုပ္စာရင္း၀င္ျဖစ္တဲ့  ဒီ၀တၱဳ ကို Warner Bros Pictures ကုမၼဏီ က ၂၀၀၉ မွာ ရုပ္ရွင္ ရိုက္ကူးခဲ့ပါတယ္။   PG-13 အဆင့္ရိွတာကေတာ့ ကလဲရာနဲ႕ ဟင္နရီတို႕ရဲ့ love scene ေတြေၾကာင့္ ထင္ပါရဲ့ ။  The Time Traveler's Wife  ရဲ့ Trailer ကိုေတာ့ ေအာက္က လင့္ခ္မွာ ၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္..... ပရိသတ္ အမ်ားစုကေတာ့ ရုပ္ရွင္က ၾကည့္ေပ်ာ္ရွဳေပ်ာ္အဆင့္ ရိွေပမဲ့ မူရင္း၀တၱဳရဲ့ ရသကို မမီဘူးလို႕   ေျပာၾကပါတယ္....။  ဒါကေတာ့ နာမည္ၾကီး ၀တၱဳေတြ ရုပ္ရွင္ရိုက္တိုင္း  ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထရိွတဲ့ သဘာ၀ပါဘဲ၊  အေခြ၀ယ္လို႕ ရရင္ေတာ့ ရုပ္ရွင္အစအဆံုးကို  ၾကည့္ခ်င္ပါေသးတယ္။  ၀တၱဳေလးလိုဘဲ က်မကို ရင္နင့္ေစဦးမလားဆိုတာ သိခ်င္ေနပါလို႕ပါေလ ..........။


http://www.youtube.com/watch?v=USUDlMBR-dQ


မိုးစက္ပြင့္