Sunday 13 January 2013

နတ္မေတာင္သို႕ တေခါက္ (၃)

ည၁၂နာရီအထိႏွစ္သစ္ကို ၾကိဳထားတာမို႕ အိပ္ယာက မထခ်င္ေအာင္ ဆြဲထားတဲ့ အပ်င္းဓါတ္နဲ႕ အေအးဓါတ္ကို အံတုျပီး ဇန္န၀ါရီ၁ရက္ရဲ့ အရုဏ္ဦးနဲ႕ တေျဖးေျဖးခ်င္း   ေပၚထြက္လာတဲ့   ေနလံုးနီၾကီးကို ေစာင့္ၾကည့္ျဖစ္  ခဲ့ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ႏွစ္သစ္ရဲ့ ေန႕သစ္ ဟာလည္း တျခားတျခားေသာ ခါတိုင္းေန႕ေတြလိုပါဘဲေလ...။

မနက္စာမစားခင္ အနီးအနားက ေတာင္ကုန္းကေလးေတြဆီ အေပါင္းအေဖၚမ်ားနဲ႕အတူ လမ္းေလ်ာက္ျဖစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။  လမ္းကေလးက ေကြ႕ေကြ႕ေကာက္ေကာက္ နိမ့္ခ်ည္ျမင့္ခ်ည္နဲ႕ ကဗ်ာဆန္လွပါတယ္။  လမ္းေပးက ယိမ္းႏြဲ႕ေနတဲ့ ကိုင္းပင္ျဖဴျဖဴကေလးေတြကလည္း မ်က္ေစ႕ပသာဒ ျဖစ္လို႕ေနေပရဲ့..။  လတ္ဆတ္တဲ့ မနက္ခင္းေလေအးေအးကို အဆုတ္အျပည့္ ရိွဳက္သြင္းျပီး လမ္းေလ်ာက္ရတာမို႕ လူကလန္းဆန္းလို႕ေနပါတယ္။  သူငယ္ခ်င္းက ” ငါတို႕ရဲ့ ျမိဳ႕ျပေလ ညစ္ညမ္းညမ္းကို ရွဳေနရတဲ့ အဆုတ္ေတြကို ဒီမွာလာျပီး ဆားဗစ္စင္၀င္တာေပါ့”  ဆိုတဲ့စကားကို   ေခါင္းတညိတ္ညိတ္   ေထာက္ခံလိုက္ပါတယ္။


 သြားရင္းနဲ႕ ေတာလမ္းကေလးတခုကို ျမင္ေတာ့ စပ္စပ္စုစု တိုး၀င္ေလ်ာက္ၾကည့္မိပါတယ္။  လား လား ေတြ႕လိုက္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းက စိတ္မသက္သာစရာပါ။  လွပတဲ့ ခ်င္းသမီးပ်ိဴရဲ့ ေနာက္ေက်ာက ဒဏ္ရာေတြ အမာရြတ္ေတြကို ျမင္လိုက္ရသလိုပါပဲ။  ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာက ခုတ္ျပီးတဲ့ ထင္းရူးပင္သစ္ငုတ္ေတြ၊ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ခုတ္လွဲဆဲ သစ္ပင္ေတြ၊ ဖရိုဖရဲ ျပန္႕ၾကဲေနတဲ့ အကိုင္းအခက္ ေတြကို  ေတြ႕လိုက္ရလို႕ပါ။ ရင္ထဲမွာ ႏွေျမာသလိုလိုၾကီး ျဖစ္မိပါတယ္။
 အတံုးအရံုးလဲေနတဲ့သစ္ပင္ေတြၾကားမွာ ထီးထီးမားမားရပ္ေနတဲ့ သစ္တပင္နဲ႕ ဆိုင္းဘုတ္တခုကို   ေတြ႕ေတာ့ အနီးကပ္သြားျပီး စပ္စပ္စုစု ဖတ္ၾကည့္မိတယ္ “..........” တဲ့။   ေတာ္ေတာ္ေနာက္တဲ့ သူေတြဘဲ လို႕ ေတြးမိတယ္။  ဒီသစ္ပင္ေတြက ထင္းအတြက္ေတာ့ ဟုတ္ဟန္မတူ။  အေဆာက္အဦ တခုခုအတြက္ ေျမေနရာ ရွင္းလင္းေနတဲ့ ပံုစံပါဘဲ။  သက္ဆိုင္သူေတြ တာ၀န္ရိွသူေတြ မသိၾကတာလား၊ ကိုယ္တုိင္ဘဲ ပါ၀င္လုပ္ေဆာင္ေနတာလားေတာ့ သူတို႕ကိုယ္တိုင္သာ သိၾကမွာပါေလ။
ေလးလံတဲ့ ေျခလွမ္းေတြနဲ႕ လမ္းမေပၚျပန္တက္ေတာ့ ေတြ႕ရျပီပါျပီ စိတ္၀င္စားစရာတခု။  သူငယ္ခ်င္းက လက္ညိွဳးတထိုးထိုးနဲ႕။  မ်က္ေစ့မြဲတဲ့ က်မက ေတာ္ေတာ္နဲ႕ မျမင္ႏိုင္။  ေၾသာ္- ရာဘာ ဖိနပ္ကေလး တရံပါလား။  ဖင္ေနာက္ျမီးျပတ္ေနတဲ့ ကေလးဖိနပ္ကေလးကို ၾကည့္ရင္း သူ႕ရဲ့ ပိုင္ရွင္ကို     ျမင္ေယာင္ေတြးမိေနပါတယ္။  သူ႕ရဲ့ ေနာက္ျမီးျပတ္ဖိနပ္ကေလးကို သဲၾကိဳးပါျပတ္သြားေတာ့မွ အျပီးအပိုင္ စြန္႕ပစ္ခဲ့ပံုရပါတယ္။  ေနာက္ထပ္ဖိနပ္အသစ္တရံ ဘယ္ေတာ့မွ စီးရမလဲဆိုတာလည္း  သူကိုယ္တိုင္ေတာင္ သိမဲ့ပံု မေပၚပါေလ။  ဖိနပ္ေတြ ၾကိဳက္တတ္လို႕ အသစ္အဆန္းျမင္တိုင္း တရံျပီးတရံ ၀ယ္စီးမိတတ္တဲ့ က်မတို႕တေတြကို ဒီဖိနပ္ကေလးက (ခဏတာ) ရွက္ရြံ႕သိမ္ငယ္ေစခဲ့ပါတယ္။

တနာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ လမ္းေလ်ွာက္ျပီးေတာ့ ဟိုတယ္ျပန္ျပီး မနက္စာ စားၾကပါတယ္။ မနက္ဆယ္နာရီမွာ ျမိဳ႕ထဲသြားဖို႕ ခ်ိန္းလိုက္ၾကပါတယ္။  

ကန္ပက္လက္ျမိဳ႕ရဲ့ ေလ႕လာေရးအစီအစဥ္မွာ ပထမဆံုး သြားၾကမွာက နတ္မေတာင္ အမ်ိဴးသားဥယ်ာဥ္ ရံုးကိုပါ။  ကားေပၚကေန ဆူဆူညံညံ ဆင္းလာတဲ့ အမ်ိဴးသမီးတသိုက္ကိုၾကည့္ျပီး ရံုး၀န္ထမ္းေတြက အံ့ၾသမင္သက္ေနၾကပါတယ္။  ကိုယ့္ကိုယ္မိတ္ဆက္ျပီး နတ္မေတာင္ဥယ်ာဥ္အေၾကာင္း ေမးၾကျမန္းၾက စပ္စုၾကပါေတာ့ တယ္။  

သိသေလာက္ျပန္ျပိး ေဖါက္သည္ခ်ရမယ္ဆိုရင္ အမ်ိဴးသားဥယ်ာဥ္ဆိုတာ သစ္ေတာဦးစီးဌာန  လက္ေအာက္မွာရိွျပီး     ၾကိဳး၀ိုင္းေတာ၊ ေဘးမဲ့ေတာ တို႕ထက္ အဆင့္ျမင့္ပါတယ္တဲ့။  နတ္မေတာင္ အမ်ိဴးသားဥယ်ာဥ္က ကန္ပက္လက္၊ မင္းတပ္၊ မတူပီ ျမိဳ႕နယ္၃ခု ျဖန္႕က်က္ျခံဳလႊမ္းျပီး အက်ယ္ ၁၇၆၃၀၀ ဧကေတာင္ ရိွတယ္ဆိုပဲ။ ရံုးနံရံမွာ ဥယ်ာဥ္တခုလံုးရဲ့ ေျမပံုကိုခ်ိတ္ဆြဲထားပါတယ္။ သစ္ေတာထဲက မ်ိဴးစိတ္ နမူနာ ယူထားတဲ့ သစ္ခြမ်ိဴးေပါင္းရာေက်ာ္ရိွျပီး ငွက္မ်ိဴးေတြလည္း ေတာ္ေတာ္စံုတယ္လို႕ သိရပါတယ္။  အေတြ႕မ်ားတဲ့ တိရိစၦာန္ေတြကေတာ့ က်ားသစ္၊ ဆတ္၊ ေျပာင္၊ ေတာ၀က္၊ ဂ်ီ၊ ၀က္၀ံ တို႕ ျဖစ္တယ္လို႕ ေျပာျပပါတယ္။

စပ္စုလို႕ ျပီးတာနဲ႕ ဥယ်ာဥ္ရံုးရဲ့ စိုက္ပ်ိဴးေရးျခံကို   ေလ့လာၾကပါတယ္။  ျခံက ေပအစိတ္၊   ေပေလးဆယ္ေလာက္ ရိွမယ္လို႕ မွန္းရပါတယ္။  အထဲမွာ သိပ္မမ်ားေပမဲ့ ထူးဆန္းတာေလးေတြကိုေတာ့ မွတ္သားခဲ့ရပါတယ္။ ဥပမာ ေတာင္ဇလပ္က အနီတမ်ိဴးထဲမဟုတ္ဘဲ အျဖဴနဲ႕ အ၀ါ ရိွေသးေၾကာင္း၊  သူတို႕ရဲ့ အပင္ပံုစံအေသးေလးေတြကို မွတ္တမ္းတင္ခဲ့ပါတယ္။  သစ္ခြပင္ေလးေတြ၊ သစ္ခြပြင့္ေလးေတြကေတာ့ ဘာလိုအပ္တယ္မသိ၊ သိပ္ျပိး မသန္စြမ္းရွာၾကပါဘူး။



ေအာက္က ပံုကေတာ့ က်မ အမည္သာၾကားဖူးျပီး အပင္တခါမွမျမင္ဖူးတဲ့ ”နတ္ေဆးဂမုန္း” ပင္ပါ။ ဒီေလာက္ ရွားပါးျပီး ေဆးဖက္၀င္တဲ့အပင္ကို စီးပြားျဖစ္စိုက္ျပီး ႏိုင္ငံျခားေဆးကုမၼဏီေတြကို အိတ္စပို႕လုပ္လိုက္ေရာေပါ့ လို႕ ဦးေႏွာက္ေသးေသးေလးနဲ႕ ေတြးမိေနေသးရဲ့ ....။

ကန္ပက္လက္ အမ်ိဴးသားဥယ်ာဥ္ရံုးဟာ အခ်က္အျခာက်တဲ့ ကုန္းျမင့္တခုမွာ တည္ထားပါတယ္။ အဲဒီကုန္းျမင့္က ၁၅၄၉ မီတာ (၅၁၁၁ေပ) ျမင့္တာေၾကာင့္၊ သူ႕ထက္ေပငါးရာေက်ာ္နိမ္႕တဲ့ ကန္ပက္လက္ျမိဳ႕ကို အေပၚစီးကေန လွလွပပ ျမင္ရပါတယ္။ ဒါနဲ႕ပဲ မိုးစက္တို႕တေတြ လွလွပပ ေကြးညႊတ္က်ေနတဲ့ ထင္းရူးကိုင္းၾကီးေအာက္မွာ ကန္ပက္လက္ျမိဳ႕ကို ေနာက္ခံထားလို႕တမ်ိဴး၊ အုတ္နီနီနဲ႕ေဆာက္ထားတဲ့ သစ္ေတာရံုးကို ေနာက္ခံထားလို႕တဖံု ဓါတ္ပံု မ်ားစြာကို အသည္းအသန္ ရိုက္ၾကေတာ့တာပါပဲ။   ျမင္ေယာင္ၾကည့္လိုက္ပါေနာ္..။  ရံုး၀န္ထမ္းမ်ားကို ေက်းဇူးစကားဆိုလို႕ ကန္ပက္လက္ ျမိဳ႕ထဲကို ဆက္လက္ ထြက္ခြာလာၾကေတာ့တယ္။
 ျမိဳ႕ထဲမွာ အမွတ္မထင္ဆံုရသုူကေတာ့ ပါးရဲထိုးထားတဲ့ ခ်င္းအဖြားအိုပါ။  သူနဲ႕တြဲျပီး အမွတ္တရ ဓါတ္ပံုရိုက္ၾကျပီး၊ အဖြားနဲ႕အတူ ခ်င္းအစားအစာ (ဆာဘူဒီး) ကို စားၾကပါတယ္။ ဆာဘူဒီး ဆိုတာကေတာ့ ေျပာင္းဆန္ကို ဆန္ျပဳတ္လိုျပဳတ္ထားျပီး အသားၾကိဳက္ရင္ ႏြားေနာက္ေၾကာ္ ထည့္စားလို႕ရပါတယ္။ ပဲျပဳတ္လို ခပ္ဆိမ့္ဆိမ္႕အရသာ ရိွပါတယ္။ အေမႊးအၾကိဳင္ရြက္နဲ႕ ငါးပိေထာင္း ထည့္စားၾကည့္ေတာ့ ဆိမ္႕စပ္ ေမႊး အရသာ ျဖစ္သြားပါတယ္။   အၾကိဳက္ၾကီးမဟုတ္ေပမဲ့ စားရတာေတာ့ အဆင္ေျပပါတယ္။



 က်မတို႕နဲ႕  အဖြားနဲ႕ စကားမေပါက္ေပမဲ့   ေျခဟန္လက္ဟန္နဲ႕  နားလည္ေအာင္ ေျပာၾကရပါတယ္။  အဖြားက က်မတို႕အဖြဲ႕နဲ႕ ေတြ႕ရတာ ေပ်ာ္ေနတဲ့ပံုပါဘဲ။
ျပီးတာနဲ႕ က်မတို႕ ျမိဳ႕ထဲကဆိုင္မွာ အဖြားလည္ပင္းက လိုမ်ိဴး ေရာင္စံု ရိုးရာပုတီး ေလးေတြ၊ ပု၀ါနဲ႕ လံုခ်ည္ေတြကို အမွတ္တရ ၀ယ္ၾကျခမ္းၾကပါတယ္။

ဟိုတယ္ ျပန္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ေန႕လည္စာစားျပီး နားတဲ့သူကနား၊ အပ်င္းေျပ ဖဲထုပ္ဖြင့္ျပီး ကစားတဲ့သူေတြက ကစားၾကေပမဲ့ က်မနဲ႕  အိမ္ကလူ ကိုသေကာင့္သားကေတာ့ မနားခ်င္ၾကပါဘူး။   ေရာက္တုန္းေရာက္ခိုက္ ေလ်ွာက္ၾကည့္ရေအာင္ဆိုျပီး ဟိုတယ္ရဲ့အထက္ပိုင္း   ေတာလမ္းကေလးဆီကို လမ္းေလ််ာက္ၾကပါတယ္။  ဆိုင္ကယ္သာ စီးလို႕ရမဲ့   ေတာလမ္းကေလးက   ေနေရာင္မထိုးတာမို႕ စိမ္႕စိမ္႕ေလး ေအးေနပါတယ္။ လမ္းမွာ ေရတသြင္သြင္စီးေနတဲ့ ေရထြက္ေလးေတြကို ေတြ႕ရျပီး ပိုက္လံုးသြယ္ထားတာမို႕ ဟိုတယ္သို႕မဟုတ္ ရြာတရြာရြာကို ေရေပးေနတယ္လို႕ ထင္ရပါတယ္။  မိနစ္ ၂၀ေလာက္ေလ်ွာက္ေတာ့ ရြာကေလးတရြာကို ျမင္ရပါတယ္။  က်မတို႕လည္း အဲဒီရြာကေလးဆီ ခပ္သြက္သြက္ ေလ်ွာက္သြားလိုက္ပါတယ္။  ျမင္ရတာကေတာ့ ေျခတံရွည္ရွည္ အိမ္ကေလးေတြ၊   ေဆာ့ကစားေနတဲ့ ကေလးေလးေတြနဲ႕၊ ႏွဳတ္သီးခ်ြန္ခ်ြန္ ခါးေကာ့ဗိုက္ပူ ၀က္သားအုပ္မေတြပါ။

 ၀၀ ကစ္ကစ္ ေခြးေပါက္စကေလးႏွစ္ေကာင္က က်မဆီေျပးလာျပီး ႏွဳတ္ဆက္ပါတယ္။  အေမြးဖြားဖြားနဲ႕ ခ်စ္စရာ “ခ်င္းေခြး” ကေလးေတြပါ။  သူတို႕အေမြးေလးေတြ လက္နဲ႕သပ္ေပးေတာ့ ႏွဳတ္သီးေလးေတြနဲ႕ က်မလက္ကို ျပန္ထိုးျပီး ေဆာ့ပါတယ္။ အနီးအနားက ေဆာ့ေနတဲ႕ကေလးေလးေတြကလည္း က်မတို႕နဲ႕ လာျပီး ဓါတ္ပံုအရိုက္ခံပါတယ္။  သူတို႕ရဲ့ အေဖျဖစ္ဟန္တူတဲ့သူက ဗမာစကားေျပာတတ္ပါတယ္။  စုစုေပါင္း အိမ္၈လံုးသာရိွတဲ့ အဲဒီရြာကေလးအေၾကာင္းကို သူကပဲ ရွင္းျပပါတယ္။  

အေမြးဖြားေခြးကေလးကို ခ်စ္လို႕ ေမြးဖို႕ ၀ယ္သြားခ်င္လိုက္တာလို႕ တိုးတိုးတိုင္ပင္ေတာ့ က်မရဲ့အေဖၚက ကန္႕ကြက္ပါတယ္။  သူတို႕ဟာသူတို႕ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ေနပါေစလား- တဲ့။  မွန္သင့္သေလာက္ မွန္တာမို႕ ျငိမ္ေနလိုက္ရပါတယ္။  သူတို႕ကို ႏွဳတ္ဆက္ျပီးျပန္လာခ်ိန္မွာေတာ့ ပစၥည္းဥစၥာ မျပည့္စံုေပမဲ့ ေအးခ်မ္းေပ်ာ္ရႊင္ေနတဲ့ ဘ၀ေလးကို အားက်သလိုလို၊  အဲဒီလို မျပည့္စံုတဲ့ သူတို႕အတြက္ဘဲ စိတ္မေကာင္းသလိုလို၊ ခံစားမွဳေတြက ေရာေထြးလို႕ ....။

ညစာစားျပီးေတာ့ မနက္ျဖန္အတြက္ အထုပ္အပိုးျပင္ၾကရပါတယ္။  မနက္ေစာေစာ ထြက္ၾကမွာမို႕ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနဖို႕ လိုပါတယ္။  တကယ္ျပန္ၾကရျပီဆိုေတာ့ က်မတို႕အဖြဲ႕ ဂ်ီက်သမ်ွ သည္းညည္းခံၾကရွာတဲ့ ဟိုတယ္၀န္ထမ္း အမၾကီးေတြနဲ႕ ေတာင္ သံေယာဇဥ္ျဖစ္ေနမိသလိုလို။  အမွတ္တရအုပ္စုဓါတ္ပံုေတြရိုက္ျပီး အားလံုးဘဲ ေပ်ာ္ရႊင္မွဳေတြ တေပြ႕တပိုက္နဲ႕   ေျမျပန္႕ကို ျပန္လာၾကပါေတာ့တယ္....။  ႏွဳတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္ နတ္မေတာင္ ၾကီးရယ္..။  ကံမကုန္ရင္ေတာ့ ျပန္ဆံုခ်င္ပါေသးတယ္ေနာ္...။

မိုးစက္ပြင့္


Tuesday 8 January 2013

နတ္မေတာင္သို႕ တေခါက္ (၂)

ခ်မ္းခ်မ္းစီးစီး ေစာင္ပံုထဲမွာ ေကြးေနခ်င္ေပမဲ့ မနက္ေစာေစာ ထျပီး ေနထြက္အလွကိုၾကည့္ခ်င္တာနဲ႕  မနက္ ငါးနာရီ ႏိွဳးစက္ေပးျပီး ထလိုက္ပါတယ္။ ညကတည္းက ေတာင္းထားတဲ့ ေရေႏြးဓါတ္ဘူးထဲက   ေရေႏြးကို ေရေအးနဲ႕တ၀က္စီ ဖန္ခြက္ထဲမွာစပ္ျပီး မ်က္ႏွာသစ္ပါတယ္။ ျပီးတာနဲ႕ ကရင္မ္လိမ္း၊   ေခါင္းစြပ္ ေျခစြပ္ မာဖလာ အေႏြးထည္ထူထူ၀တ္ျပီး ငါးနာရီခြဲမွာ ၀ရံတာကို ထြက္ခဲ့ပါတယ္။  ကိုယ္မထြက္ခင္ကတည္းက ၀ရံတာမွာ ေရာက္ႏွင့္ေနတဲ့ ညီမငယ္တသိုက္က မနက္ခင္းအလွကို ၾကည့္ရင္း ငယ္ရြယ္သူတို႕သဘာ၀ လြပ္လြပ္လပ္လပ္ ေအာ္ဟစ္ခုန္ေပါက္ေနၾကျပီ။ အေရးထဲမွာအရာေပၚ ဆိုသလို ဒီခရီးသြားခါနီးမွ ကပ္ျပီး ဘက္ထရီပ်က္သြားတဲ့ ကင္မရာအေဟာင္းကို တမ္းတရင္း က်န္ရိွတဲ့ ကင္မရာေလး အႏြမ္းေလးနဲ႕ပဲ  မွတ္တမ္းတင္ရပါေတာ့တယ္။



ေနေရာင္ျခည္ ေႏြးေႏြးေအာက္မွာ ဘန္ဂလိုေလးေတြက ခ်စ္စရာေကာင္းလို႕ေနပါတယ္။
 
ထင္းရူးေတာအုပ္ၾကားက ေနလံုးတိုးထြက္လာတဲ့အခ်ိန္ ခုနစ္နာရီေလာက္မွာေတာ့ ဧည့္ခန္းမွာ မနက္စာ စားၾကပါတယ္။ မနက္စာက ထမင္းပူပူေႏြးေႏြးနဲ႕ ေဂၚရခါးသီး၊ ပဲကပ္ေၾကာ္ အစရိွတဲ့ အေၾကာ္စံု၊ ျပီးေတာ့ ေကာ္ဖီ။  ေပါင္မုန္႕နဲ႕ ၾကက္ဥေၾကာ္ စားခ်င္ရင္လည္း ရပါတယ္။  (ၾကံဳတံုး သတင္းမ်ွရရင္ ဟိုတယ္က ႏို၀င္ဘာလဆန္းကေန ဧျပီလကုန္အထိ ၆လ ဖြင့္ပါတယ္။ မူရင္းေစ်း ဘန္ဂလိုတလံုးကို မနက္စာအပါအ၀င္ တရက္ ေလးေသာင္း၊ အခန္းတြဲေတြက ႏွစ္ေယာက္ခန္းတခန္း သံုးေသာင္း ဆိုေပမဲ့  ကိုယ့္အဖြဲ႕က လူေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္တည္းမွာမို႕ ေစ်းညွိျပီး  ဘန္ဂလိုေရာ အခန္းပါ ႏွစ္ေယာက္ေနရင္   ႏွစ္ေသာင္းနဲ႕ သေဘာတူထားခဲ့ပါတယ္။ မနက္စာစားျပီးခ်ိန္မွာေတာ့   သိပ္ကို တန္လြန္းေနသလိုလို အားတံု႕အားနာ ျဖစ္မိပါရဲ့။   တကယ္ေတာ့ ဒီျမိဳ႕ေလးကို ဧည့္သည္ အေရာက္အေပါက္ နည္းလို႕သာ ေစ်းေလ်ွာ့တာျဖစ္မွာပါ။  လက္ရိွအေျခအေနမွာ ပုဂံေညာင္ဦးက ဟိုတယ္ေတြကေတာ့  ေစ်းေတြ မိုးထိေအာင္ ျမင့္တက္ေနတာ အားလံုးသိၾကမွာပါ။ )

ဧည့္ခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးမ်ား ခ်င္းဓါးနဲ႕ ပလိုင္း၊ ေၾကးေမာင္း၊   ေတာင္ဆိတ္ခ်ိဴ၊ ႏြားခ်ိဴ   ေတြအျပင္   ေအာက္ခ်င္းငွက္ ႏွဳတ္သီး (ေပါလစ္ရွ္တင္ျပီး က်ြန္းျပားမ်ာ ကပ္ထားလို႕ အစစ္မွန္း   ေတာ္ေတာ္နဲ႕  မသိခဲ့ပါ)  ကိုပါ ခ်ိတ္ဆြဲ ျပသ ထားပါတယ္။ ခ်င္း ေျမာက္ပိုင္းကို သြားခဲ့ဖူးေတာ့ အရင္တုန္းက ရပ္ရြာ အၾကီးအကဲေတြအိမ္မွာ  အေကာင္မ်ိဴးစံုရဲ့ ေခါင္းေတြ ခ်ိတ္ဆြဲျပီး သတၱိနဲ႕ စြမ္းေဆာင္ရည္ကို ဂုဏ္ယူ ျပသၾကတာ သတိရမိတယ္။  ဒါေၾကာင့္ပဲ ေအာက္ခ်င္းငွက္ေတြ မ်ိဴးတုန္းမတတ္ ရွားသြားတာလားလို႕ (ေသခ်ာမသိဘဲ) ေတြးမိပါတယ္။


                                                   --------------------------------
 သေဘာတူထားတဲ့အတိုင္း မနက္ ၈နာရီမွာ ကားနဲ႕ စ တက္ၾကပါတယ္။  ထင္းရူးပင္ေတြက တဖက္တခ်က္ အုပ္လို႕ ဆိုင္းလို႕ပါ။  လမ္းကေလးက ခပ္ေျပေျပသြားလုိက္၊ ေကြ႕လိုက္ေကာက္လိုက္နဲ႕။  ကတၱရာလမ္းဆံုးေတာ့ ေက်ာက္စရစ္ေျမမာလမ္းကေလးေပၚမွာ ေမာင္းႏွင္ရပါတယ္။  ဟိုတယ္နဲ႕   ေတာင္ထိပ္က ၁၃မိုင္ ေ၀းပါတယ္။  တကယ္ဆို ေတာင္ထိပ္အထိ ကားလမ္းေပါက္ပါတယ္။ မိုးစက္တို႕အဖြဲ႕ကေတာ့ ၁၀မိုင္အထိ ကားနဲ႕သြားျပီး သံုးမိုင္ကို ေျခလ်ွင္တက္မွာပါ။  ၁၀မိုင္ လမ္းဆံုမွာ ဇရပ္လိုလို နားေနေဆာင္ ေလးတခုရိွျပီး  ဘယ္ဖက္သြားရင္ ေတာင္တက္လမ္း၊ ညာဖက္သြားရင္ မင္းတပ္ (လမ္းသစ္) ျဖစ္ပါတယ္  တဲ့။ ေတာင္တက္ လမ္းကေတာ့ တလမ္းထဲသာရိွတဲ့အတြက္ လမ္းျပငွားဖို႕ မလိုပါဘူး။  လမ္းကလည္း ေျခာက္ေသြ႕ရာသီမွာ စက္နဲ႕ညိွထားေတာ့ ေျပေျပျပစ္ျပစ္ရိွပါတယ္။  ကိုယ့္ပစၥည္းမ်ားရင္ေတာ့ လမ္းျပ၊ အထမ္းသမား ငွားလို႕ ရပါတယ္။  မိုးစက္တို႕ကေတာ့ မငွားျဖစ္တဲ့အတြက္ ေစ်းမစံုစမ္းျဖစ္ခဲ့ဘူး။



စထြက္တည္းက သက္တမ္းရင့္ ထင္းရူးပင္ၾကိးေတြနဲ႕အတူ ေတာင္ဇလပ္ပင္ အုပ္အုပ္ေလးေတြကို လမ္းရဲ့ ဘယ္ညာမွာ မၾကာခဏ ေတြ႕ရပါတယ္။  ကားေပၚမွာ ပါလာသူေတြကေတာ့ လက္ညိွဳးတထိုးထိုး ၊ အာေမဓိတ္သံ တညံညံနဲ႕ေပါ႕။  သက္တမ္းရင့္ ထင္းရူးပင္ၾကီးေတြ၊  ဘာပင္မွန္းမသိတဲ့ ကဗ်ာဆန္ဆန္   ေကာက္ေကာက္ေကြ႕ေကြ႕ သစ္ပင္ေလး   ေတြကိုလည္း    ေတြ႕ရပါတယ္။   ေတာင္ကုန္းေျပာင္ေျပာင္   ေတြမ်ားတဲ့      ေျမာက္ပိုင္းက ခ်င္းေတာင္ထက္   ေတာင္ပိုင္းက အပင္အမ်ားၾကီး ပိုက်န္ေသးတယ္လို႕ ခံစားရပါတယ္။  ေကြ႕တေကြ႕အေရာက္မွာေတာ့ ထင္းရူးေတာအုပ္ေရာ၊ ေတာင္ဇလပ္ပင္ အစုအေ၀းေရာ၊   ေတာင္တန္းျပာေရာ ပဏာရလြန္းလို႕ ၀ါသနာရွင္မ်ားက ကားကို ရပ္ျပီး ဓါတ္ပံု အသီးသီးရို္က္ၾကပါတယ္။


လွလိုက္တဲ့ပန္းေတြ၊ လွလိုက္တဲ့ ပန္းေတြနဲ႕ လူတိုင္းက မေမာတန္းေျပာရင္း မေမာတန္း မွတ္တမ္းတင္ၾကတာေပါ့။  တကယ္ဆို ႏွင္းဆီ၊ စံပယ္တို႕လို ေရေလာင္းေပါင္းသင္၊ ေျမၾသဇာမေက်ြးပါဘဲ သဘာ၀အတိုင္း အရိုင္းဆန္ဆန္ အလွၾကီးလွေနၾကတဲ့ ေတာပန္းကေလးေတြပါ။  ပန္းေတြကို လူေတြနဲ႕ အျမဲတမ္းယွဥ္ျပီး စဥ္းစားၾကည့္မိတတ္တဲ့ မိုးစက္က ေတာင္ဇလပ္ဟာ ကိုယ့္ပါတ္၀န္းက်င္က ဘယ္သူနဲ႕မ်ားတူေလမလဲလို႕  အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ၾကည့္မိခဲ့ေသးတယ္။


အုပ္စုလိုက္ တရုန္းရုန္း ဓါတ္ပံုရိုက္ေနတုန္းမွာပဲ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က ဂ်စ္ကားတစီးဆင္းလာတယ္။  လူအျပည့္ပါလာသလို ခ်ိဴးလာတဲ့ ေတာင္ဇလပ္ပန္းကိုင္းေတြကလည္း ကားနဲ႕အျပည့္ပဲ။  သူတို႕ကို အမိအရမွတ္တမ္းတင္ရင္း စိတ္ထဲက ႏွေျမာတသသလို ျဖစ္မိတယ္။ တကယ္ဆို အပင္ျမင့္မွာ လွလွပပ အၾကာၾကီး ေနႏိုင္ပါရက္နဲ႕  လူတစုရဲ့ ခဏတာေပ်ာ္ရႊင္မွဳအတြက္ မၾကာခင္ႏြမ္းသြားရေတာ့မဲ့ ပန္းကေလးေတြအတြက္ေပါ့။  ဥပေဒအရလည္း ေတာင္ဇလပ္ပန္းကိုင္းေတြကို ခ်ိဴးခြင့္မရိွဘူးလို႕ သိရပါတယ္။  အဲဒီအခ်ိန္ကေလးမွာပဲ လူေတြၾကားထဲမွာ ပိုမို လိုက္နာသင့္တဲ့ စည္းကမ္း၊ က်င့္၀တ္၊ ဥပေဒနဲ႕ ေလာကနီတိအေၾကာင္းေတြ ေတြးမိျပန္ပါေရာ။ တခါတရံလည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ျပန္ျပီး ဟိုဟာအလိုအက် ဒီဟာအလိုမက်နဲ႕၊ ငါသိပ္ဇီဇာေၾကာင္ေန တာလားလို႕ ေတြးမိေသးရဲ့။


အားရပါးရ ဓါတ္ပံုရိုက္ျပီးတဲ့အခါ ခရီးဆက္ၾကပါတယ္။  ဆယ္မိုင္လမ္းခြဲကိုေရာက္ေတာ့ ကိုးနာရီခြဲေနပါျပီ။ အဲဒီမွာ ငွက္ၾကည့္က ျပန္လာပံုရတဲ့ ႏိုင္ငံျခားသားနဲ႕ တိုးရစ္ဂို္က္တဖြဲ႕ကို ေတြ႕ရပါတယ္။ ပလိုင္းေတြ ဓါးေတြနဲ႕ ေဒသခံ ခ်င္းလူမ်ိဴး ႏွစ္ေယာက္သံုးေယာက္ကိုလည္း ေတြ႕ရပါတယ္။  ကဲ- ၀ိတိုုရိယေရ  ငါတို႕လာျပီေဟ့လို႕ စိတ္ထဲက ေၾကြးေၾကာ္ရင္း စ တက္ခဲ့ၾကပါတယ္။

------------------------

ပထမ နာရီ၀က္ေတာ့ ေမာလို႕ ေမာမွန္းမသိပါဘူး။  ေႏွးလိုက္ ျမန္လိုက္၊  ေတြ႕သမွ် ေတာင္ဇလပ္ပင္ေတြ လက္ညိွဳးထိုးလိုက္၊ သူမ်ားကို ဓါတ္ပံုရိုက္ေပးလိုက္၊ ကိုယ္တိုင္ ဓါတ္ပံု အရိုက္ခံလိုက္နဲ႕။ 
ကိုယ့္ရဲ့ မူပိုင္ရွင္ၾကီးက လမ္းပိုတိုေအာင္ဆိုျပီး ျဖတ္လမ္းေတြကေန တက္ပါတယ္။ သူ လမ္းျပေခၚေဆာင္ရာကို ယံုယံုၾကည္ၾကည္ လိုက္မိတဲ့ မိုးစက္ကေတာ့ ကုန္းျမင့္ေတြ ရုန္းတက္ရ၊  ဆူးပင္ေတာေတြျငိရ၊ ခလုပ္ကန္သင္းေတြ တိုက္ရ နဲ႕ေပါ့။  ဒါေပမဲ့ အတြင္းပိုင္းမွာက လမ္းေဘးထက္ ပန္းပင္ေတြ ပိုမ်ား ပိုလွသလိုပဲမို႕ တန္ပါတယ္။  အမ်ိဴးအမည္မသိတဲ့ ေတာပန္းေလးေတြ၊ အသီးေလးေတြ လည္းေတြ႕ရပါတယ္။
တနာရီေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလ်ွာက္ျပီးေတာ့ က်င့္သားမရိွတဲ့ကိုယ္က ေမာလာျပီေပါ့။ လမ္းေျပေျပမဟုတ္ဘဲ ကုန္းတက္ကုန္းဆင္းေတြက မ်ားလွေတာ့ ခဏခဏ နားရပါေတာ့တယ္။  ေရွ႕ဆံုးက ဦးေဆာင္တက္ခဲ့ေပမဲ့ ေရရွည္မွာ သက္လံုေကာင္းသူေတြက တေသာေသာ ေက်ာ္တက္ သြားၾကေတာ့တယ္။  ကိုယ့္ေနာက္မွာ လူေတြ အမ်ားၾကီးက်န္ေသးတယ္ ဆိုျပီး အားတင္းထားရတာေပါ့။ တေယာက္နဲ႕ တေယာက္ ”ေ၀း” ” ေ၀းးးး” ေအာ္ျပီး ဆက္သြယ္ၾကပါတယ္။ ( ငယ္ငယ္က လူၾကီးေတြ ေျပာဖူးတာ ၾကားဖူးတာက ေတာထဲမွာ နာမည္မေခၚရဘူး၊ သင္းေခြခ်ပ္ နာနာဘာ၀ေတြက လိုက္ေခၚလို႕ ျပန္ထူးရင္ ေသတယ္ ဆိုပဲ  :-P )  ေနာက္ကို ျပန္လွည့္ၾကည့္ေတာ့လည္း ေလ်ွာက္ခဲ့တဲ့လမ္း တေမ်ွာ္တေခၚက တအားတက္စရာပါဘဲ ...။ လမ္းခရီးမွာ   ငွက္တို႕၊ တျခား ေတာသတၱ၀ါတို႕ လံုး၀ မေတြ႕ခဲ့ရပါဘူး။ ေဒသခံေတြ ေမးၾကည့္ေတာ့ မနက္ေစာေစာပဲ ငွက္က ျမင္ရတာ တဲ့။ ေတာေကာင္   ေတြကေတာ့ ျပဳန္းသေလာက္ ျဖစ္ေနျပီတဲ့။  အဲ-  ႏြားေနာက္တေကာင္ေတာ့ လူေတြ ဆြဲသြားတာ ေတြ႕ရတယ္။  အဲဒီ ႏြားလိုလို က်ြဲလိုလို အေကာင္က အေမာမခံႏိုင္တဲ့အတြက္ အလုပ္ခိုင္းလို႕မရဘူး၊  အသားစားဖို႕ပဲ ေမြးၾကတယ္ လို႕  ေဒသခံက ေျပာျပန္ပါတယ္။


ေမာရင္ ခဏထိုင္နားလိုက္ ျမန္ျမန္ေလ်ွာက္လိုက္၊ ေျဖးေျဖးေလ်ွာက္လိုက္၊ ကုန္းဆင္းကို အရိွန္နဲ႕ ေျပးဆင္းလို္က္၊ နဲ႕ေပါ့။ ေခ်ြးေတြ စို႕လာေတာ့ အထပ္ထပ္၀တ္လာတဲ့ အေႏြးထည္ေတြ တလႊာျပီး တလႊာခ်ြတ္ေနရတာေပါ့။   ေရကိုလည္း တငံုစီ ေခ်ြတာျပီး ေသာက္ရတယ္။  ဗိုက္ေလးျပီး မေလ်ွာက္ႏိုင္မွာ စိုးတာရယ္၊  ျခံဳတိုးေနရမွာ စိုးတာရယ္ေၾကာင့္ပါ။  ေလကြယ္ရပ္ဆို မေထာင္းတာေပမဲ့   ေလတိုက္တဲ့ေနရာဆို စိမ္႕ေနေအာင္ခ်မ္းပါတယ္။ အဲဒါဆို အေႏြးထည္ ျပန္၀တ္ရျပန္ေရာ ...။ 

ကိုယ္ကသာ ဒီခရီးေလာက္ကို ေမာေနတာပါ။  လမ္းမွာေတြ႕တဲ့ ရြာသူရြာသားသံုးေလးေယာက္ကို ဘယ္သြားမလို႕လဲဆိုေတာ့ ကန္ပက္လက္ ေစ်းကိုတဲ့။ ေနာက္ထပ္ ဆယ္မိုင္ေက်ာ္ ေလ်ွာက္ရဦးမွာ၊ သူတို႕မွာ အထုပ္အပိုးေတြကလည္းပါေသး။  အမ်ိဴးသမီးကဆို အေႏြးထည္ေတာင္ ၀တ္မထားဘူး။  အေလ႕အက်င့္ပဲ ထင္ပါရဲ့ေနာ္။  သူတို႕က အားေပးပါတယ္။   ေရာက္ခါနီးပါျပီ။   ဟိုးေရွ႕က ေတာင္  တကုန္း ႏွစ္ကုန္းေက်ာ္ရင္ တဲ့...။


ေတာင္ကုန္းတကုန္းသာဆိုတယ္။  အေမာဆို႕မတတ္ တက္ရပါတယ္။ အနားက ျဖတ္သြားတဲ့ ဆိုင္ကယ္ေတြကိုေတာင္ မနာလို ျဖစ္မိတယ္။  တခါသားေတာ့ အနားက ျဖတ္သြားတဲ့ ဆိုင္ကယ္ေပၚမွာ ရုပ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္နဲ႕ ႏိုင္ငံျခားသားတေယာက္စီးသြားတာ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။  လပ္ကီးစထရိုက္   ေၾကာ္ျငာမင္းသား လိုပဲ လို႕ အနားကပါလာတဲ့ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းက ေရရြတ္တယ္။

-----------------------

သိပ္မၾကာပါဘူး။  မိုးစက္တို႕ ကားေတြက ေနာက္က လိုက္လာတယ္။ ေဘးနားကေန တက္မလား တက္မလား တဲ့။  ရင္ေတြ တဒိန္းဒိန္းခုန္ေနတာမို႕ ထိုင္နားေတာ့မဲ့အခ်ိန္ပါဘဲ။   စိတ္မထိန္းႏိုင္တာနဲ႕ ကားေပၚတက္လိုက္တယ္။ ကားက  ကုန္းတက္တခုကို    ျဖတ္ေက်ာ္လိုက္တယ္။  သံုးမိနစ္ေလာက္ဆိုေတာ့ ေပတေထာင္နီီးပါးေလာက္  ကားစီးျဖစ္ခဲ့တယ္ ထင္ပါတယ္။ ခဏေနေတာ့ အေမာေျပျပီမို႕  ျပန္ဆင္းျပီး ေလ်ွာက္ပါတယ္။   

နာရီ၀က္နီးပါးေလာက္ ေလ်ွာက္ျပီးေတာ့ ေတာင္ထိပ္နဲ႕ ဘုရားနဲ႕ နားခိုေဆာင္ကို လွမ္းျမင္ေနရပါျပီ။ ၀မ္းသာလိုက္တဲ့ ျဖစ္ခ်င္း။  အဲဒီမွာ ေရာက္ႏွင့္ေနတဲ့သူ ေလးငါးဆယ္ေယာက္ကိုလည္း မိန္႕မိန္႕ၾကီး ျပံဳးျပီး ၾကိဳေနတာကို ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။  ေရွ႕ဆံုးက ႏွစ္ေယာက္က ႏွစ္နာရီ ေလ်ွာက္ရပါတယ္ တဲ့။  မိုးစက္တို႕အဖြဲ႕ကေတာ့ ႏွစ္နာရီခြဲ ေလာက္ ေလ်ွာက္ရပါတယ္။   သံုးနာရီေလာက္မွ လူစံုပါတယ္။  အပန္းေျဖဇရပ္မွာ ႏိုင္ငံျခားသား မိသားစုတစုကိုလည္း ေတြ႕ရပါတယ္။  ကေလးႏွစ္ေယာက္က   ေျခာက္ႏွစ္နဲ႕ ရွစ္ႏွစ္ေလာက္ ရိွမယ္ ထင္ပါရဲ့ ..။  သူတို႕ကေတာ့ ဂိုက္ဒ္ ပါလာပါတယ္။ ကေလးေတြကလည္း အထမ္းသမားနဲ႕ တက္တာပါ။  စကၤာပူမွာ ေနတဲ့ အဂၤလန္ ႏိုင္ငံသားေတြပါတဲ့။   ျမန္မာျပည္ကိုလာတာ ငါးေခါက္ရိွျပီဆိုဘဲ။ We love Myanmar တဲ့။  ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ လို႕ေျပာရင္း ပါလာတဲ့ ေထာပတ္သီးေတြ ခြဲျပီးမ်ွေ၀လိုက္ေသးတယ္။ 


ဇရပ္ေတာင္ကုန္းေပၚက ရွဳခင္းက ေတာ္ေတာ္ သာယာ ပါတယ္။ လပ္ကီး စထရိုက္ မင္းသားကို ေတာင္ကုန္းေပၚမွာ မွန္ေျပာင္းတလက္နဲ႕ အလုပ္မ်ားေနတာ ေတြ႕ရပါတယ္။   ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ နားျပီးမွ သိရတာက  အခုနားေနတာ အျမင့္ဆံုး ေတာင္ကုန္း မဟုတ္ေသးဘူးတဲ့။  ေနရာထိုင္ခင္းသာလို႕ ေရြးထားတာျဖစ္ျပီး၊ အျမင့္ဆံုး ေတာင္ကုန္းက ခပ္လွမ္းလွမ္းက အလံစိုက္ထားတဲ့ တခု ပါတဲ့။  ေတာင္ကုန္းခ်င္းက အျမင့္ခ်င္း ေပ ၁၀၀၊ ၂၀၀ သာ ကြာမွာပါ။  ဒါေပမဲ့ ဒီအထိေရာက္ျပီးမွ မထူးေတာ့ပါဘူး၊ တက္လိုက္ၾကစို႕ရဲ့  ေပါ့။  အျမင့္ဆံုးေတာင္ကုန္းေပၚက ရွဳခင္းကလည္းလွပ ပါတယ္။

ေပ ၁၀၈၀၀ အျမင့္မွာရိွတဲ့ ဒီေတာင္ကုန္းေပၚမွာ အားလံုးက အုပ္စုလိုက္၊ စံုတြဲ၊ တေယာက္ခ်င္း ဓါတ္ပံုေတြရိုက္ၾက ဗီဒီယိုေတြ ရိုက္ၾက နဲ႕ေပါ့..။  ေတာင္ေပၚမွာ ကိုယ္ တခါမွ မျမင္ဖူးတဲ့ ပန္းပြင့္ အျပာႏုႏုေလးေတြလည္း ေတြ႕ရပါတယ္။



အားလံုးျပီးေတာ့ ဇရပ္ေပၚမွာ ထမင္းစုစားၾကတယ္။ ၾကက္သားနဲ႕ မ်ွစ္ခ်ဥ္ခ်က္။  ဒါလဲ စားေကာင္းတာပါဘဲ။  အရင္ဆံုးေရာက္တဲ့ ညီမေလးကို ေခ်ာကလက္ဘူး ဆုလက္ေဆာင္ေပးတယ္။  အားလံုးက ရယ္ရယ္ေမာေမာ လက္ခုပ္၀ိုင္းတီးၾက။  သူက ဘူးေဖါက္ျပီး ေခ်ာကလိုက္ကို အားလံုး မ်ွေ၀ေက်ြးပါတယ္။  အျပန္ခရီးကေတာ့ ဟိုတယ္အထိ ကားကေလးနဲ႕ တျငိမ္႕ျငိမ္႕ ေပါ့..။  ညေန ေလးနာရီေလာက္ ျပန္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။

၀ိတိုရိယခရီးစဥ္ ရဲ့ အမွတ္တရ ဘန္နာေလးေတြပါ။  ကိုယ့္ FB မွာ တင္ထားတယ္။  အသံုး၀င္ရင္ ယူသြားေနာ္ ....  new year present ေပါ့..။
ေတာင္တက္ခရီးစဥ္ အႏွစ္ခ်ဴပ္ရရင္  (၁) ေပ်ာ္စရာေကာင္းပါတယ္ (၂)  ဒီဇင္ဘာ ေနာက္ပိုင္းက   ေတာင္ဇလပ္လိွဳင္လွိဳင္ပြင့္တဲ့အတြက္ အလွဆံုး ျဖစ္မယ္ ထင္ပါတယ္။  (၃) ဒီဇင္ဘာ အပူခ်ိန္က ေန႕အခါ မဆိုးေပမဲ့ ညဖက္က်ရင္ ၅-၁၀ ေလာက္ရိွတာမို႕ ေသခ်ာ ၾကိဳတင္ ျပင္ဆင္လာဖို႕ လိုမယ္  (၄)  ေတာင္အတက္လမ္းက   ေျပေခ်ာပါတယ္။  ပုပၼါးေတာင္တက္ရသေလာက္လဲ လမ္းမဆိုးပါ၊ မမတ္ေစာက္ပါ။  သံုးမိုင္ခရီးကို အသြားႏွစ္နာရီ အျပန္ ႏွစ္နာရီ တက္လို႕ရတာမို႕ ညအိပ္စရာ မလိုပါ။  (၅) ပုဂံ၊ ေညာင္ဦးကေန ကန္ပက္လက္ကို ေခ်ာက္- ဆိပ္ျဖဴ- ကဇြန္းမ လမ္းကတဆင့္ ၆နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္    ေမာင္းရင္ ေရာက္ပါတယ္။ (၆) ေဒသႏၱရ ဗဟုသုတအတြက္ အခ်ိန္ရရင္ သြားသင့္ပါတယ္ (၇) အခုေလာေလာဆယ္ ဧည့္သည္ နည္းေနတဲ့အတြက္ အခ်ိန္မေရြး အခန္းရႏိုင္သလို ေစ်းလည္း ခ်ိဴပါတယ္၊  ေနာင္ဆိုရင္ေတာ့ အခန္းကိစၥကို ေစာေစာ ၾကိဳတင္ စံုစမ္းေစခ်င္ပါတယ္လို႕ ေျပာခ်င္ပါတယ္။

-------------------------

ညေနေစာင္းေတာ့ မေန႕ကလိုပဲ ထင္းရူးေတာမွာ စုဆံုျပီး ညစာခ်က္ၾက၊ ျပင္ၾကေပါ့။  သီးစံုပဲကုလားဟင္း ခ်က္ပါတယ္။ အသင့္ပါလာတဲ့ ငါးပိေထာင္း၊ ၾကက္သားေၾကာ္ နဲ႕ပါ။ လမ္းေလ်ွာက္ထားေတာ့ ပိုလို႕ေတာင္ စား၀င္ေနသလိုပါဘဲ။  ဒီခရီးစဥ္ျပီးရင္ ဘယ္ႏွစ္ေပါင္ တိုးမလဲမသိ ဆိုျပီး ပူပန္မိပါေသးတယ္။  

စားေသာက္ျပီးေတာ့ အားလံုး မျပန္ႏိုင္ၾကေသးပါဘူး။ ၂၀၁၃ ႏွစ္သစ္ကို ၾကိဳၾကရဦးမယ္ မဟုတ္ပါလား။ လက္ေဆာင္ေတြ မဲႏိွဳက္ျပီးလဲတဲ့အစီအစဥ္၊  ဂိမ္းအစီအစဥ္ေတြ ျပီးေတာ့ ဂစ္တာတီးျပီး သီခ်င္းဆိုၾကပါတယ္။  ရွမ္းသီခ်င္း၊ ကရင္၊ ကခ်င္၊ ခ်င္း၊ ရခိုင္ စတဲ့ တိုင္းရင္းသားေပါင္းစံု သီခ်င္းလည္း ပါ ပါတယ္။  အက ဆိုရင္လည္း   ျမနႏၵာက စလို႕ အိုပါဂန္းနန္းစတိုင္အထိ အစံုပါဘဲ။  ၀ိုင္းစက္တဲ့ လမင္းၾကီး ကလည္း ေကာင္းကင္းမွာ ရႊန္းရႊန္းပပ သာလို႕။  ထင္းရူူးပင္းရဲ့ အကိုင္းအခက္ေတြကို ထိုးေဖါက္ျပီး   ေျမေပၚအထိ ျဖာက်ေနတယ္။  ညနက္လာတာနဲ႕အမ်ွ တရိပ္ရိပ္တိုးလာတဲ့ အေအးဓါတ္ကိုလည္း  မီးပံု ႏွစ္ခုဆီက ထိုးတက္လာတဲ့ မီးလ်ွံ၀ါ၀ါေတြက အကာအကြယ္ေပးလို႕ ေနပါတယ္။

 ၁၂ နာရီနီးေတာ့ အားလံုး ျငိမ္ျပီး အက္ဖ္အမ္ ေရဒီယိုေလးကေန count down ေၾကျငာတာကို နားေထာင္ရင္း လိုက္ေအာ္ၾကတယ္။
”   Ten, Nine, Eight, Seven, Six, Five, Four, Three, Two, One ......"
"  Happy New Year"
တေယာက္နဲ႕ တေယာက္ ျပံဳးရႊင္စြာ လက္ဆြဲ ႏွဳတ္ဆက္ၾက၊ ဆုမြန္ေတြ ေခ်ြၾက၊  အိပ္ေရးပ်က္ခဲ့ေပမဲ့ ေပ်ာ္စရာညကေလးတညက  ၀ိတိုရိယခရီးစဥ္ကို ျပီးျပည့္စံုေစခဲ့ပါတယ္...။

မိုးစက္ပြင့္

စူးႏြယ္ Q အားလံုး ေျဖေပးလိုက္ျပီေနာ္။ phyo  ပံုေတြ အမ်ားၾကီး၊ ထည့္ထားတယ္ေနာ္ :-) ထင္းရူးေတာ့ သိပ္မရိုက္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။ ေတာင္တက္တဲ့အေၾကာင္းျပီးသြားေပမဲ့ ေနာင္အခ်ိန္ရရင္ အပိုင္း(၃) ဆက္ပါဦးမယ္ :-))))

Monday 7 January 2013

နတ္မေတာင္သို႕ တေခါက္ (၁)

မႏွစ္က ဒီဇင္ဘာ ၃၁နဲ႕ ႏွစ္သစ္ကူးကို ပုပၼါးေတာင္တက္ရင္း ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ၾကေတာ့ ဒီတႏွစ္ နတ္မေတာင္ လို႕ အမည္ရတဲ့ ၀ိတိုရိယေတာင္ကို  တက္ၾကဖို႕ လုပ္ေဖၚကိုင္ဖက္ ေမာင္ႏွမမ်ားနဲ႕အတူ စီစဥ္ခဲ့ပါတယ္။ အခက္အခဲအမ်ိဴးမ်ိဴးေၾကာင့္ မသြားျဖစ္ေတာ့ဘူးလို႕ထင္ထားေပမဲ့ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အနီးကပ္ တပါတ္အလိုေလာက္ က်မွဘဲ ေသခ်ာခဲ့ပါတယ္။ မသြားခင္ တပါတ္ေလာက္အလိုထဲက သြားေရးလာေရး၊ တည္းဖို႕ ခိုဖို႕၊ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ၀တ္ဖို႕ နဲ႕  လမ္းခရီးမွာ စားေသာက္ဖို႕ပါမက်န္ အလုပ္ရွဳပ္ေနခဲ့ပါတယ္။
-------------------------------------
၀ိတိုရိယ ခရီးစဥ္ စပါျပီ။  မနက္ ၅နာရီ အိမ္က အသီးသီးထြက္ၾကေပမဲ့ စုရပ္ကိုေရာက္ျပီး အမွန္တကယ္ ထြက္ခ်ိန္က ၆နာရီ နီးနီးပါ။  ေဆာင္းတြင္းမနက္မို႕ အေမွာင္ရိပ္မျပယ့္တျပယ္ အခ်ိန္ကေလးပဲေပါ့။  လမင္းၾကီးက အေနာက္ဖက္ေကာင္းကင္မွာ မ၀င္ခ်င္ေသး။  ကိုယ္တို႕ ကားနဲ႕အျပိဳင္ တရိပ္ရိပ္ေျပးလို႕ အတူလိုက္ပါလာသလိုပါဘဲ။  ကားေမာင္းသူအပါအ၀င္ လူ ၁၈ေယာက္ ကို ပစ္ကပ္ကားႏွစ္စီးမို႕ စီးရတာ ၾကပ္သလိုလို ရိွေပမဲ့   ေဆာင္းရာသီမို႕ လူၾကပ္တဲ့ကိစၥက ေႏြးေထြးျပီး ပိုလို႕ေတာင္ အဆင္ေျပပါေသးတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ မနက္ ဂနာရီမွာ   ေခ်ာက္ ျမိဳ႕ကို  ဆိုက္ေရာက္ပါတယ္။  လမ္းေဘးက စားေသာက္ဆိုင္ေလးမွာ ေကာ္ဖီမွာျပီး အသင့္ပါလာတဲ့   ေကာက္ညွင္းေပါင္းနဲ႕ ပဲျပဳတ္၊ ငါးေျခာက္ဖုတ္ မနက္စာကို ေလြးၾကတာေပါ့။ လူအမ်ားနဲ႕ စုေပါင္းစားရလို႕ ထင္ပါရဲ့။  ေတာ္ေတာ္ ေပ်ာ္ျပီး ေတာ္ေတာ္ စားလို႕ေကာင္းပါတယ္။

နာရီ၀က္ေလာက္ နားျပီးတာနဲ႕ ခရီးဆက္ၾကပါတယ္။  လမ္းတေလ်ာက္မွာ ေက်ာက္ခင္းေနတာ၊ လမ္းျပင္ေနတာကို ခဏခဏ ေတြ႕ရပါတယ္။ ဆိပ္ျဖဴ၊ ကန္စြန္းမ လမ္းခြဲကေန လာခဲ့ေတာ့ ေန႕လည္ ထမင္းစားခ်ိန္မွာ ေယာနယ္ ေဆာနယ္ ဆိုျပီး နံမည္ၾကီးတဲ့   ေဒသကို   ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။   ေဆာနယ္တ၀ိုက္ကိုေရာက္တာနဲ႕ ျမင္ေနက် အညာရွဳခင္းေတြ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ   ေတာရိပ္ ေတာင္စြယ္ေတြနဲ႕ အဆန္းတက်ယ္   ျဖစ္လာသလိုပါဘဲ။    ေဆာေခ်ာင္းတံတား  ကိုျဖတ္ေက်ာ္ျပီး    ေဆာျမိဳ႕ကို ၀င္တဲ့အခါမွာေတာ့ အားလံုးက ဗိုက္ဆာေနၾကပါျပီ။ လမ္းမွာေတြ႕တဲ့ လမ္းေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းခြင္က အသိကို ဘယ္မွာ ထမင္းစားရင္ ေကာင္းမလဲ   ေမးၾကည့္ေတာ့ ”ေဒၚျမရင္” ဆိုင္တဲ့။   ေမးရင္းရွာရင္း ေဒၚျမရင္ ဆိုင္ကို ဆိုက္ဆိုက္ျမိဳက္ျမိဳက္   ေရာက္သြားၾကပါတယ္။  ပစ္ကပ္ေနာက္ခန္းမွာထိုင္တဲ့ သူေတြကေတာ့ သူတို႕မ်က္ႏွာမွာ ဖုန္မိတ္ကပ္ အေဖြးသားနဲ႕   ေတာ္ေတာ္လွေနၾကပါတယ္။ 


ဟင္းေတြက သာမာန္ဆိုေပမဲ့ ဒီတခါလည္း စားေကာင္းၾကျပန္ပါတယ္။  ခ်ဥ္ေပါင္ဖူးဟင္းခ်ိဴ ခ်ဥ္ျဖံဳ႕ျဖံဳ႕က ပိုလို႕ ခံတြင္းျမိန္ေစတယ္ ထင္ပါရဲ့။  စားလို႕ျပီးေတာ့ သေဘာေကာင္းတဲ့ ဆိုင္ရွင္က ဂန္႕ေဂါလံုခ်ည္ဆိုင္   ျပေပးမယ္ဆိုလို႕ မစပ္စု မိုးစက္တို႕ ေရွ႕ဆံုးကေပါ့။ အဲဒီမွာလည္း အစဥ္အလာမပ်က္ လံုခ်ည္တထည္နဲ႕ ပုဆိုးတထည္ ၀ယ္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

ကားေပၚတက္ျပီး ကန္ပက္လက္ျမိဳ႕ကို ခရီးဆက္ၾကေတာ့ အားလံုးက ဗိုက္ေလးေလးနဲ႕ မ်က္လံုးေတြေတာင္ ေမွးစင္းလို႕။  ဒါေပမဲ့ ျမိဳ႕အ၀င္ ရွဳခင္းသာ ( view point )က လူတဖက္စာမကတဲ့ ထင္းရွဴးပင္ၾကီးနဲ႕   ေတာင္တန္းျပာျပာ ေနာက္ခံရွဳခင္းကို ျမင္လိုက္ရေတာ့  တိုင္ပင္မထားဘဲ ေမွးေနတဲ့ မ်က္လံုးေတြ ၀ိုင္းစက္ ျပဴးက်ယ္   သြားၾကရတယ္။  ကားကေလးကို ျငိမ္႕ကနဲထိုးရပ္ျပီး ထင္းရူးပင္ဆီ အလုအယက္ေျပးသြားလိုက္ၾကတာမ်ား ဟိုေခတ္က သမဆိုင္ကို ဆပ္ျပာ တန္းစီတိုးဘို႕ အေရာက္သြားၾကသလိုမ်ိဴး။ (စဥ္းစားလို႕ရတဲ့ ဥပမာသာ ေပးရတယ္ -ခုေခတ္လူငယ္ေတြ သိမယ္မထင္) ။ မိန္းကေလး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရဲ့ သဘာ၀ကလည္း ဓါတ္ပံုဆို ရူးသြပ္ၾကတယ္မို႕လား။  ရွဳခင္းလွလွသာျမင္လို႕ကေတာ့ ပို႕စ္အမ်ိဴးမ်ိဴးေပးရမွာလည္း ေရွ့က ကင္မရာမင္းကို မရွက္ေတာ့ဘူးေလ။  ဓါတ္ပံုရိုက္တာ ထမင္းစားတာထက္ေတာင္ ၾကာမယ္ ထင္ပါရဲ့..။
---------------------------
ကန္ပက္လက္ျမိဳ႕ကေလးကို ၀င္ေတာ့ ညေန သံုးနာရီနီးပါး ရိွပါျပီ။  ေအးျမျမ အရသာက   ေနသာထိုင္သာရံုေလးပါဘဲ။ သာမိုမီတာ မပါေပမဲ့ ၁၅-၂၀ စင္တီဂရိတ္ေလာက္ မွန္းရပါတယ္။ ကန္ပက္လက္ျမိဳ႕က ပင္လယ္ ေရမ်က္ႏွာျပင္အထက္ ေပေပါင္း ၄၅၆၀ ေပမွာ ရိွပါသတဲ့။ အျမင္အရ  ျမိဳ႕ေလးက ေတာ္ေတာ္ေသးပါတယ္။  အမွတ္တရအျဖစ္ ျမိဳ႕လည္က ဂရိတ္ဖရုသီး လွလွၾကီးေတြကိုလည္း မွတ္တမ္းတင္ခဲ့တယ္။

မိုးစက္တို႕တည္းမဲ့ ဟိုတယ္ ( Pinewood Villa)က ျမိဳ႕အထြက္ ႏွစ္မိုင္ေလာက္မွာ ရိွတာဆိုေတာ့ ျမိဳ႕ထဲမွာ အခ်ိန္မျဖဳန္းေတာ့ဘဲ ဆက္ထြက္လာခဲ့တယ္။  လမ္းတေလ်ွာက္မွာ   ေတာင္ခါးပန္းကို   ေမးတင္ျပီး ေဆာက္ထားတဲ့ အိမ္လွလွ ေသးေသးေလးေတြကို ေတြ႕ရတယ္။  သူတို႕ကို တကယ္ခ်ီးက်ဴးမိပါတယ္- ကိုယ္သာဆို    အဲဒီလိုအိမ္မ်ိဴးေလးမွာ ေနရဲမွာမဟုတ္ဘူး။ မေတာ္တဆ ငလ်င္လွဳပ္ရင္ ေတာင္ေအာက္   ျပဳတ္က်မွာစိုးလို႕ :-P





၀င္ခဲ့ပါျပီ  ( Pinewood Villa)   ဆီ။  P  စာလံုးက ျပဳတ္က်ေနေသးရဲ့။ 


 ဟိုတယ္မွာ အခန္း ၂၀ ရိွျပီး တည္းခိုေနတဲ့ ႏိုင္ငံျခားသားဧည့္သည္ နည္းနည္းပဲ ရိွပါတယ္။  အမ်ားစုက ငွက္ၾကည့္ရေအာင္ လာၾကတာပါ။ ဒီ ဟိုတယ္ရဲ့ အခန္းတြဲေတြက မသစ္လြင္ေပမဲ့ ထင္းရူးေတာထဲမွာ ေဆာက္ထားတဲ့ ဘန္ဂလိုေလးေတြကေတာ့ ခ်စ္စရာေကာင္းပါတယ္။  ကံေကာင္းစြာနဲ႕  ေဆာက္ျပီးစ ဘန္ဂလိုအသစ္ ကေလးမွာ ေနခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ ထင္းရူးနဲ႕က်ြန္း ေရာေဆာက္ထားတဲ့ အဲဒီ ဘန္ဂလိုေလးမွာ မိုးစက္တို႕က ပထမဆံုး သို႕မဟုတ္ ဒုုတိယ ဧည့္သည္ ျဖစ္ေလာက္ပါတယ္။  ကပ္လ်က္မွာ ေဆာက္လုပ္ဆဲ ဘန္ဂလိုတလံုးကိုလည္း ေတြ႕ရပါတယ္။
 
ညေနေစာင္းလာတာနဲ႕အမ်ွ ပိုပိုျပီး ေအးလာပါတယ္။  ရဲ့ တည္ေနရာက ကန္ပက္လက္ထက္ ေပ ၁၀၀၀ ေက်ာ္ ပိုျမင့္တာမို႕  အေအးလည္းပိုပါတယ္။  အခန္းထဲမွာလည္း basic facilities ပဲရိွတာမို႕ ေရေႏြးေတာင္ မရိွပါဘူး။ ေအးေပမဲ့ ေကြးမေနအားပါဘူး။ ငါးနာရီခြဲေလာက္မွာေတာ့ ဆံုရပ္ျဖစ္တဲ့ ဘန္ဂလိုတဲေရွ႕က ဆင္ေျခေလ်ွာ ထင္းရွဳးေတာမွာ အားလံုးျပန္ဆံုၾကပါတယ္။   ေျမျပန္႕ျပန္႕တေနရာမွာ ပလပ္စတစ္စခင္း၊  အနီးအနားက ထင္းတံုးေတြနဲ႕ မီးဖိုျပီး ညစာခ်က္ၾကရပါတယ္။  ညေနစာက ၾကက္သားနဲ႕ ဗူးသီးဟင္းျဖစ္ျပီး ပါလာတဲ့ ငါးပိေထာင္း၊ ဘာလေခ်ာင္ေၾကာ္ေတြနဲ႕ စားရမွာပါ။  လံုးလာတဲ့ ၾကက္သားေတြကို ဗူးသီးေရာရံုပါပဲ။  ထမင္းကို ဟိုတယ္ရဲ့ မီးဖိုေခ်ာင္၀န္ထမ္းေတြက ခ်က္ေပးၾကမွာပါ။  ေရသယ္သူသယ္၊ ထင္းသယ္သူသယ္၊ ဗူးသီးအခြံႏႊာသူႏႊာ တေယာက္တလက္နဲ႕မို႕   ေပ်ာ္စရာပါ။  ခ်မ္းလြန္းလို႕ မီးဖိုနားမွာပဲ၀ိုင္းျပီး အလုပ္လုပ္ၾကပါတယ္။   

တေျဖးေျဖး အေမွာင္ရိပ္သန္းလာပါတယ္။ မၾကာခင္ဘဲ လျပည့္ေက်ာ္တရက္ေန႕မို႕  လမင္းၾကီးက ထင္းရူးပင္ေတြၾကားက တိုးထြက္လာတယ္။  “က်က္ျပီေဟ့” ဆိုတာနဲ႕ ပူပူေႏြးေႏြး ထမင္းေတြ ဟင္းေတြ ခူးခပ္လို႕ တူတူထိုင္ကာ စားၾကပါတယ္။  လက္ဆံုစားတဲ့ ထမင္းက မခမ္းနားေပမဲ့ ျမိန္လြန္းလွပါတယ္။  စားျပီးေတာ့ ဂစ္တာတီးတဲ့သူကတီး သီခ်င္းဆိုတဲ့သူကဆို၊  ပြဲေတာင္းတဲ့သူကေတာင္း၊ လက္ခုပ္တီးတဲ့သူက တီးေပါ့။  ညနက္ေလ အေအးဓါတ္က ပိုလာေလဘဲ။  အပူခ်ိန္ ၅ ဒီဂရီကေန ၁၀ ဒီဂရီၾကားေလာက္ ရိွမယ္လို႕ မွန္းရပါတယ္။ ေနေနက်သူေတြအတြက္ မေထာင္းတာေပမဲ့ ကိုယ္တို႕လို အေလ႕အက်င့္မရိွတဲ့သူေတြအတြက္ ေတာ္ေတာ္ ေအးတာပါ။  ေသာက္တတ္သူေတြက တခြက္တဖလားေမာ့ျပီး အေအးဒဏ္ကို အံတုၾကသလို မေသာက္တတ္သူေတြက ထင္းမီးပံုနားကို ပိုပိုတိုးကပ္လို႕ေပါ့။  အသင့္ပါလာတဲ့ ထန္းျမစ္ေတြကို မီးခဲေတြၾကား ထိုးထည့္ျပီး ထန္းျမစ္ဖုတ္ ပူပူေႏြးေႏြး ေမႊးေမႊးေလးကို အတူတူ စားၾကလို႕။ ညီမငယ္ေလးေတြ တေယာက္တေပါက္ ေျပာၾကတဲ့ ရယ္စရာေတြကလည္း မကုန္ႏိုင္။  မီးေရာင္ေအာက္မွာ သူတို႕ရဲ့ ႏုနယ္ပ်ိဴျမစ္တဲ့ မ်က္ႏွာေလးေတြက ပိုလို႕ လွပ ေနေတာ့တယ္။

ဒီခရီးကို အားလံုးေၾကနပ္ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကတယ္။ လျပည့္ျပည့္ေလးကို စြန္႕ခြာျပီး အခန္းထဲ၀င္ ညအိပ္ရမွာ ႏွေျမာေနၾကတယ္။  ေနာက္ဆံုးေတာ့ ၁၀နာရီမီးစက္ပိတ္မွာမို႕ အခ်ိန္မီ ကိုယ့္အခန္းကို ကိုယ္ျပန္ခဲ့ၾကေတာ့တယ္။  ဇြဲေကာင္းတဲ့ ဂစ္တာအဖြဲ႕က ေနာက္မွာ ခ်န္ရစ္ခဲ့ၾကတယ္။   အိပ္ခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ခပ္ေ၀းေ၀းက သူတို႕ ဂစ္တာသံခ်ိဴခ်ိဴနဲ႕ သီခ်င္းသံသဲ့သဲ့ ၾကားေနရတုန္း။  အိပ္ယာေပၚမွာ ေစာင္ထူထူကို အထပ္ထပ္ျခံဳလို႕   မနက္ျဖန္သြားမဲ့ ၀ိတိုရိယ ေတာင္တက္ခရီးစဥ္အတြက္ စဥ္းစား ရင္ခုန္ေနတုန္း .....။

မိုးစက္ပြင့္ 

(ေရးခ်င္တာတြ သိပ္မ်ားေနလို႕ အပိုင္းခြဲလိုက္ပါတယ္....Iora ေရ  ေရးျဖစ္ခဲ့ျပီ... ေၾကနပ္ေတာ့ေနာ္)