Thursday 28 October 2010

သူက က်မရဲ့ ေမာင္ေလး

ေမာင္ေလးေရ .....
ထပါေတာ့.......
ေရာင္နီ လာမွေပါ့......
အဆိုေတာ္ တင္တင္ျမရဲ့ ကရုဏာသံအျပည့္နဲ႕  ဆိုထားတဲ့ (တေက်ာ့ႏွစ္ေက်ာ့ ေတးကိုသီ) သီခ်င္းေလးကို ၾကားတိုင္း ကိုယ့္ေနရာကို ၀င္ဆိုေနသလို ခံစားရတယ္။  ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ က်မမွာ တစ္ဦးတည္းေသာ ေမာင္ေလး တေယာက္ ရိွေနလို႕ပါဘဲ။  သူငယ္ငယ္ကလည္း အိပ္ယာထ ပ်င္းရွာသူကေလးပါ။ ငယ္ငယ္က ေက်ာင္းသြားဖို႕ကို  ခ်ိဴခ်ိဴသာသာ ႏွိဳးရာကေန။  ေလသံမာမာ၊ ေနာက္ဆံုး ဆြဲထူ ကိုင္လွဴပ္ျပီးႏိွဴးရတဲ့အထိ သူက အအိပ္မက္ပါတယ္။

အဲဒီေမာင္ကေလး ေမြးကာစက အလိုလို “တဦးတည္းေသာ သမီး” ရာထူးေလ်ွာသြားတဲ့ သံုးႏွစ္သမီး က်မက ေတာ္ေတာ္ေလး မနာလို ျဖစ္ေနခဲ့ဖူးသည္တဲ့။  ဒါနဲ႕ဘဲ လူၾကီးေတြရဲ့ attention ရေအာင္ တရံွဳ႕ရံွဴ႕ ငိုေနတတ္လို႕   အေမက  “ သမီး ၊ ခဏခဏ ငိုရင္ ပါးေရတြန္႕ျပီး မ်က္ႏွာၾကီး ရုပ္ဆိုးတတ္တယ္” လို႕    ေျပာမွ တိတ္ခဲ့တာတဲ့ ။  ေနာက္တာ့  အရုပ္သစ္ ကေလးတခုရသလို သူ႕ကို တခ်ီခ်ီ တေပြ႕ေပြ႕နဲ႕ ေပ်ာ္ေနခဲ့ျပန္သည္။  ဒါေပမဲ့ သူ႕အေပၚ က်မ ဆိုးခဲ့ တာေတြ ရိွပါေသးသည္။  သူ႕မ်က္ေတာင္ ရွည္ရွည္ ေကာ့ေကာ့ေတြကို “မ်က္ေစ့ရွဳပ္တယ္” ဆိုျပီး ညွပ္ပစ္လိုက္လို႕  တံုးတိတိ ျဖစ္သြားျပီး၊ မ်က္ေတာင္ အသစ္ ျပန္ထြက္လာေတာ့ မေကာ့ေတာ့ဘဲ စင္းစင္းၾကီးေတြ ျဖစ္ေနခဲ့တယ္လို႕  အေမက ျပန္ေျပာျပေလသည္။

 သူေလးႏွစ္၊ ကိုယ္ ခုႏွစ္ႏွစ္ ေလာက္ကစျပီး က်မ ဆယ္ႏွစ္၊ ဆဲ့တစ္ႏွစ္ေလာက္အထိ တူတူေဆာ့ပါတယ္။ ကစားပြဲေတြမွာ က်မက ဦးေဆာင္သူျဖစ္ေလေတာ့ သူက မိန္းကေလး ကစားနည္းေတြ လိုက္ေဆာ့ရ ပါတယ္။   က်မတို႕  သူငယ္ခ်င္းတသို္က္ ကတိုင္းခုန္တိုင္း ေဆာ႕ရင္ျဖစ္ျဖစ္၊ ေစ်းေရာင္းတမ္းကစားရင္ျဖစ္ျဖစ္ သူ ပါပါတယ္။ က်မက ဆရာ၀န္လုပ္ရင္ သူက လူနာလုပ္ရျပီး ၀ါးတံခ်ြန္ခ်ြန္ေလးနဲ႕ ေဆးထိုးခံရတယ္။ အေမ့စကပ္ဖ္ ေခါင္းစည္းပု၀ါေတြစည္းျပီး အလွျပင္ေပးရင္လည္း (အတူေဆာ့ခ်င္လြန္းလို႕) သူက ခံပါတယ္။  ေခၚလိုက္ရင္ မိန္းကေလးလို ”ရွင္” ထူးခိုင္းပါတယ္။ စကားကို “ညည္း” “က်ဴပ္” နဲ႕  ေျပာခဲ့ပါတယ္။ (ေတာ္ေသးတာေပါ့ ......  က်မေၾကာင့္ သူ ေဂး ျဖစ္ မသြားခဲ့တာ)   ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ သူနဲ႕  ညီအကို ေတာ္ခ်င္လာျပန္တဲ့ က်မက  “က်ြန္ေတာ္” “ခင္ဗ်ား” နဲ႕  သူ႕ကို ေျပာျပန္ ပါတယ္။ တေယာက္နဲ႕တေယာက္ “ဟိတ္ေကာင္ .....ေရ” လို႕  ေခၚၾကပါေသးတယ္။  အသက္ တဆဲ့ေလး၊ငါးႏွစ္ေလာက္ေရာက္မွ  “ေမာင္ေလး” “မမၾကီး” ဆိုျပီး  ပံုမွန္ ျပန္ျဖစ္သြားပါတယ္။  က်မတို႕က အဲဒီလို ခြတီးခြက် ေမာင္ႏွမပါ။

Wednesday 27 October 2010

ဒုတိယအၾကိမ္ အသည္းခြဲခံရျခင္း

သူငယ္ခ်င္းတို႕ ေရ.......မိုးစက္ကို တမ်ိဴးေတာ့ မထင္ၾကပါနဲ႕ ေနာ္....( ကိုယ့္ဟာကိုယ္ မရွင္းမရွင္း ေခါင္းစဥ္တပ္ျပီးခါမွ) 

ေယာကၡမ ေမေမ ခြဲစိတ္ခံရေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္း ဒီမွာ ေရးခဲ့ဘူးပါတယ္။ ကင္ဆာက်ိတ္ရိွတဲ့ အသည္းကို သံုးပံုတပံုေလာက္ ျဖတ္ျပီးလွီးထုတ္လိုက္တာပါ။ ေသြးတပုလင္းသြင္းရတဲ့ တနာရီခြဲၾကာ ခြဲစိတ္မွဳက ေအာင္ျမင္တယ္လို႕ ေျပာၾကပါတယ္။ ခြဲျပီးတာနဲ႕ ေဆးရံုမွာ တပါတ္နားျပီး နယ္ကိုျပန္သြားလိုက္တာ အခု ႏွစ္လျပည္ေ့တာ့ check-up တေခါက္ ျပန္လာျပရပါတယ္။

လက္ရိွ အေမ့ အေျခအေနကေတာ့ စားႏိုင္ေသာက္ႏိုင္ သြားႏိုင္ လာႏိုင္ ထူထူေထာင္ေထာင္ပါဘဲ။
“တခ်က္တခ်က္ေတာ့ စစ္ကနဲ စစ္ကနဲ နာေသးတယ္ သမီးရဲ့”  “ေအာ္- အေမကလဲ အသည္းၾကီးတခုလံုး ခြဲထားတာ ခ်ဴပ္ရိုးက နာဦးမွာေပါ့” “အင္း၊ အေမလဲ အရင္ဘ၀က ငါးအရွင္ေတြ အမ်ားၾကီး ဗိုက္ခြဲခဲ့တယ္ ထင္ပါရဲ့ကြယ္၊ ဒီဘ၀မွာေတာ့ ငါးဆိုရင္ အေသပဲ ၀ယ္စားတယ္ သမီးရယ္”   တဲ့။
ေဆးခန္းမွာ ခြဲစိတ္ဆရာ၀န္ၾကီး ခိုင္းတဲ့အတိုင္း ေသြးစစ္ရတယ္၊ အာထရာေဆာင္း ရိုက္ရတယ္။
ကိုယ္ဖတ္တတ္သေလာက္ ေသြးအေျဖေတြက အကုန္ normal range ထဲ ၀င္ေနတယ္။  အာထရာေဆာင္းအေျဖမွာ အားလံုးကို  normal လို႕ပဲ မွတ္ခ်က္ေပးထားတာျမင္ရေတာ့ အားလံုးက ေပ်ာ္ေနတယ္။  အေျဖစာရြက္ရဲ့ ေဒါင့္နားမွာေတာ့  မဖတ္တတ္ေသာ လက္ေရးစာလံုးတခ်ိဴ႕ကို ( ???? ) ေတြနဲ႕ ေတြ႕ေတာ့ စိတ္ထဲကေတာ့ ထင့္ကနဲ။

အတၱ ကို တိုက္စားတဲ့ နာရီမ်ား


အခ်ိန္ဟာ အရိွန္နဲ႕ေျပးေနတဲ့ မ်ွားတစင္းလား
တသြင္သြင္စီးေနတဲ့ ျမစ္တစင္းလား

ရပ္နားျခင္း ဘူတာမရိွတဲ့ ရထားတစီးလား
ေနာက္ျပန္မလည္တဲ့ လွည္းတစီးရဲ့ ဘီးလား
မ်ားျပားလွတဲ့ ရူပက အလကၤာေတြ......။

ဒီမွာ 

ေသခ်ာတာက 
စကၠန္႕ေျခာက္ဆယ္ တမိနစ္
မိနစ္ ေျခာက္ဆယ္ တနာရီ
ရာသီမလပ္
မွန္မွန္ၾကီးလည္ပတ္
ဘယ္သူမွ မရပ္ႏိုင္ဘူး..။

Saturday 2 October 2010

ဗူးသီးႏုႏု

မေန႕႕က  Gender-based Violence & Harmful Practices  အေၾကာင္း တို႕ထိမိရာကေန Documentary  လင့္ခ္ေလးတခု ကို ေရာက္သြားပါတယ္...။ အမည္က "Child Bride: Stolen Lives"  တဲ့။  ေကာ္နက္ရွင္က သေဘာေကာင္းေနလို႕  အထစ္အေငါ့မရိွ ၾကည့္ခြင့္ ရသြားပါတယ္။ စစခ်င္း သိပ္မၾကာဘူးထင္လို႕  ကလစ္လိုက္မိရင္း ဆြဲေဆာင္မွဳ ရိွတာနဲ႕  တနာရီၾကာတဲ့ ဒီဇာတ္လမ္းကို အဆံုးထိ ၾကည့္ျဖစ္သြားပါတယ္။ အိႏၵိယ၊ အာဖရိက တို႕မွာ  ၄-၅ ႏွစ္ ကေန ၁၃-၁၄ ႏွစ္အတြင္း ရိွတဲ့  မိန္းကေလး ငယ္ငယ္ေလး ေတြကို လက္ထပ္ေပးၾကတဲ့ ဓေလ့ အေၾကာင္းေလးပါ။

ရာစုႏွစ္ခ်ီျပီျဖစ္တဲ့ ယဥ္ေက်းမွဳ ဓေလ့ထံုးစံေတြေၾကာင့္ေရာ၊ စီးပြားေရး အဆင္မေျပမွဳ အျပင္ မိသားစုရဲ့ ဖိအား အမ်ိဴးမ်ိဴး ေၾကာင့္ေရာ သန္းေပါင္း မ်ားစြာေသာ မိန္းကေလး ငယ္ေလးေတြဟာ သူတို႕ ကိုယ္တိုင္ မေရြးခ်ယ္ရပါဘဲ၊ သူတို႕ ကိုယ္တိုင္ အဆင္သင့္ မျဖစ္ေသးခ်ိန္မွာဘဲ၊ ကုန္ပစၥည္းတခု အေရာင္းအ၀ယ္ လုပ္တဲ့ပမာ မိသားစုနဲ႕ ေ၀းရာ တျခားလူလက္ထဲ အလိုလို ေရာက္သြားၾကရပါတယ္။

အိႏၵိယႏိုင္ငံ၊ ရာဂ်ာစတန္ျပည္နယ္က ေဂ်ပူရ္ျမိဳ႕နားက ဘီန၀ါဆိုတဲ့ ရြာကေလး တရြာကေန ဇာတ္လမ္းစ ထားပါတယ္။   ၁၂ႏွစ္သမီးကေလး “မာတာ” ဆိုတဲ့ မိန္းကေလးက ၇ႏွစ္သမီး ကတည္းက ဘာမသိ ညာမသိ လက္ထပ္ခဲ့ရတာပါတဲ့။ မာတာ ရဲ့အေမက ေျပာျပပါတယ္။   သတို႕သားကိုေပးဖို႕  လက္ဖြဲ႕ေၾကးမရိွ ဆင္းလဲ ဆင္းရဲတဲ့ သူမတို႕လို မိသားစုေတြမွာ ပါးစပ္တေပါက္ ေလ်ာ့သြားရင္လဲ မနည္းဘူးလို႕  ဆိုပါတယ္။

တကယ္ေတာ့အိႏၵိယမွာ ကေလးသူငယ္ လက္ထပ္တာကို ေပၚေပၚထင္ထင္ လုပ္လို႕မရပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္လဲ  ညသန္းေခါင္မွာ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ လက္ထပ္ေပးတဲ့ အခန္းအနားေတြ က်င္းပ ေပးၾကပါတယ္။ ဧည့္သည္ ေတြထဲက  ဖြက္ထားတဲ့ ကင္မရာနဲ႕ တိတ္တိတ္ခိုး ရိုက္ထားျပတဲ့ ကေလးစံုတြဲ မဂၤလာေဆာင္ တခုမွာ ၃-၄ႏွစ္အရြယ္ မိန္းကေလးနဲ႕  ၆-၇ ႏွစ္အရြယ္ေကာင္ကေလးတို႕ကို လက္ထပ္ေပး ေနၾကပါတယ္။  ကာယကံရွင္ ကေလး ႏွစ္ဦးက ဒီမဂၤလာပြဲကို ဘာတခုမွ နားမလည္ႏိုင္တဲ့ မ်က္လံုး ေလးေတြနဲ႕  ၾကည့္ေန ၾကပါတယ္။ တကယ္ေတာ့  ဒီအခမ္းအနားဟာ ကေလးသတို႕သမီးေလးအတြက္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ခံစား ရေတာ့မဲ့ ၀န္ထုပ္၀န္ပိုးၾကီးတခု ပခံုးေပၚ တင္ေပးလိုက္တာဘဲ ျဖစ္ပါတယ္။

သုေတသန ျပဳခ်က္မ်ားအရ ကေလးသတို႕သမီး သံုးပံုႏွစ္ပံုဟာ ရိုက္ႏွက္ညွင္းဆဲမွဳ ၾကံဳရတယ္ လို႕  ဆိုပါတယ္။ အခုအခ်ိ္န္မွာ ၂၁ ႏွစ္ရိွျပီျဖစ္တဲ့ ရွဳခါ ဆိုတဲ့ အမ်ိဴးသမီးေလးက ငါးႏွစ္သမီးမွာ စတင္ လက္ထပ္ခဲ့ရသူလို႕  ဆိုပါတယ္။ သူမကို ေယာက်္ားနဲ႕ ေယာကၡမေတြက အျပစ္ရွာ ရိုက္ႏွက္လို႕  ကိုယ္၀န္ပါ ပ်က္ခဲ့ရပါတယ္။  အႏွစ္ႏွစ္အလလက ဒဏ္ရာေတြက မ်က္ႏွာ၊ လက္နဲ႕  ေျခေထာက္ေတြမွာ ဗရပြျဖစ္ေနပါတယ္။ အခုအခါမွာ သူမကို ရုပ္ဆိုးလြန္းလို႕၊ ပ်င္းလို႕၊ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႕  ႏွင္ခ်ထားလို႕  မိဘအိမ္ ျပန္ေရာက္ေနပါတယ္။