Tuesday 30 November 2010

“က်ဴ” ျခင္း အႏုပညာ


“က်ဴ” တယ္ ဆိုတာ တန္းစီေစာင့္ဆိုင္းျခင္း ( Queue ) ကို ျမန္မာမွဳ ျပဳထားတာပါ။ ဒီ ပို႕စ္တေလ်ွာက္လံုး ငါးပိသံနဲ႕ အားရပါးရ က်ဴတယ္လို႕ ေျပာသြားမွာပါ။

က်မတို႕ ေရႊျမန္မာေတြဟာ က်ဴျခင္းနဲ႕ မစိမ္းပါဘူး။ သမ၀ါယမဆိုင္၊ ဂ်ီအီးစီ၊ ဓါတ္ဆီဆိုင္၊ ေဆးခန္း ေတြမွာ ပံုစံအမ်ိဴးမ်ိဴးနဲ႕ က်ဴဖူးခဲ့ၾကပါတယ္။ ရုပ္ရွင္လက္မွတ္ေတြ ေမွာင္ခိုေရာင္းတဲ့ေခတ္တုန္းက “က်ဴ“ စားတဲ့ လူတန္းစားေတာင္ ရိွတယ္။ ေနာက္က်မွ လာတဲ့ ရုပ္ရွင္ၾကည့္သူေတြကို လက္မွတ္ေတြ အျမတ္တင္ျပီး ေရာင္းတဲ့အခါ ေန႕တြက္ကိုက္သတဲ့။ လက္မွတ္တင္ မဟုတ္ဘဲ က်ဴထားတဲ့ ေနရာကိုေတာင္ ေရာင္းစားလို႕ ရခဲ့ေသးသတဲ့။ တခါ ပန္းဆိုးတန္းတ၀ိုက္က စတုဒီသာ အလွဴေပးေနသလို က်ိတ္က်ိတ္တိုးေနတဲ့ ပတ္စ္ပို႕ရံုးၾကီးမွာလည္း ေကာင္တာအဆင့္ဆင့္မွာ က်ဴ ရတာပါဘဲ။ စံနစ္တက်ေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့။

က်မတို႕ တကၠသိုလ္တက္စဥ္က ေက်ာင္းလခသြင္းရမဲ့ အခ်ိန္ဆိုရင္ သိတ္စိတ္ညစ္ခဲ့တာ။ အတန္းလိုက္ စံနစ္တက် က်ဴ တာမဟုတ္ဘဲ ေရထဲက်တဲ့ ေပါင္မုန္႕ကို ငါးေတြ၀ိုင္းတြတ္သလို ေကာင္တာေပါက္က်ဥ္းက်ဥ္းေလးကို ေယာက်္ားေလး မိန္းကေလးအားလံုး ၀ိုင္းျပီးစုျပံဳ တိုးေ၀ွ႕ေနၾကတာပါ။ အရပ္ရွည္သူမ်ားက တပန္းသာေပမဲ့ ပုတဲ့သူေတြမွာေတာ့ လူမြန္းတဲ့ ဒဏ္ကိုလည္း ခံရပါေသးတယ္။ အိမ္က ဘယ္ေလာက္ပဲ သပ္သပ္ယပ္ယပ္ ၀တ္စားဆင္ယင္ခဲ့ပါေစ၊ ပိတ္ေလွာင္ အိုက္စပ္ ေနတာနဲ့ဘဲ ေခ်ြးေတြထြက္၊ ကိုယ့္ေခ်ြး သူ႕ေခ်ြးေရာျပီး ခ်ဥ္စူးစူးအနံ႕ေတြထြက္၊ အက်ီၤ လံုခ်ည္ေတြ ေၾကမြကုန္ၾကတာပါဘဲ။ (စကားခ်ပ္- ရည္းစားသနံ ရိွသူမ်ား ကေတာ့ ကိုယ္တိုင္မတိုးဘဲ ၾကြၾကြရြရြကေလး ရပ္ေစာင့္ၾကတာကို မနာလိုစရာ ေတြ႕ရပါတယ္) အလ်င္လိုသူမ်ားကလည္း သူမ်ားအရင္ရေအာင္ ကိုယ့္ေဘာက္ခ်ာေလး ေနရာေျပာင္း၊ စာေရးမလက္နား တိုးေပး လုပ္ၾကလို႕ အခ်င္းခ်င္း ျငိဳျငင္ၾက၊ စာေရးမက မ်က္ေစာင္းခဲလိုက္ စူလိုက္ ေဆာင့္လိုက္။ လူ႕ ဂုဏ္သိကၡာေတြ တအိအိ ေၾကြက်။

ေနာက္ထပ္ စံနစ္တက် မက်ဴခဲ့ရတာက ဘတ္စ္ကားဂိတ္မွာ။ ကားလာရင္ သူ႕ထက္ငါ တက္ရဖို႕ကို မာရသြန္ ျပိဳင္ပြဲပမာ။ အလုအယက္ တိုးၾက ေ၀ွ႕ၾက။ ေလာဘ ေဒါသေတြ ပြားၾက။ လူ႕ ဂုဏ္သိကၡာေတြ က်ျပီးရင္းက်။ supply နဲ႕ demand မမွ်တဲ့ ဒုကၡ။ က်ဴတန္းမစီတဲ့ ဒုကၡ။ ( ႏွစ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ၾကာလာျပီဆိုေတာ့ အဲဒါမ်ိဴးေတြ နည္းနည္းေတာ့ ေလ်ာ့ပါး သြားတယ္လို႕ ထင္မိတယ္။ လူၾကပ္တဲ့ ရံုးတက္ ရံုးဆင္းခ်ိန္က လြဲလို႕ေပါ့)ဒါေပမဲ့ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက အဲဒီဒုကၡေတြ ေန႕တဓူ၀ ၾကံဳေနတဲ့အခါက်ေတာ့ စိတ္ထဲမွာ သိပ္မထူးဆန္းသလို ျဖစ္လာပါတယ္။

ႏိုင္ငံရပ္ျခားကို ပထမဆံုးအၾကိမ္ေရာက္ေတာ့ ေလဆိပ္မွာ စ ေတြႈတာပါဘဲ။ ေလဆိပ္အထြက္မွာ ခရီးသည္ေတြ တန္းစီျပီး ကိုယ္သြားခ်င္တဲ့ေနရာအတိုင္း လက္မွတ္ျဖတ္၊ တကၠစီခၾကိဳရွင္းေပး၊ ေဘာက္ခ်ာယူ၊ ကိုယ့္ေရွ့ဆိုက္လာတဲ့ တကၠစီကားကို ေဘာက္ခ်ာျပျပီး အဆင္သင့္တက္စီးရံုသာ။ စကားအပို တခြန္းေတာင္ ေျပာစရာမလို။ တခ်ိဴ႕ ဘတ္စ္ကားဂိတ္မွာဆိုလည္း လူေတြ က်ဴ ေနတာ ၾကံဳဖူးပါတယ္။ ကား ထိုးရပ္တာနဲ့ တန္းစီထားတဲ့ လူတန္းၾကီးက တေယာက္ျပီးတေယာက္ တေရြ႕ေရြ႕ တက္သြားလိုက္တာ၊ လုတက္စရာမလို၊ တေတာင္နဲ႕ အသာကေလး ကာထားစရာမလို၊ ငဖယ္တိုးကေလးနဲ႕ လွိမ့္၀င္စရာမလို၊ ေရြ- နိပ္လိုက္ေလ။

အဲဒီလိုနဲ႕ က်ဴျခင္းရဲ့အရသာေတြကို ေကာင္းေကာင္းသိသြားတဲ့ က်မဟာ ကိုယ့္ဇာတိေျမကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ အလိုမက်မွဳေတြရဲ႕ ဖိစီးႏိွပ္စက္ျခင္းကို ေကာင္းေကာင္းၾကီး ခံစားရပါေတာ့တယ္။

ဆိုၾကပါစို႕ ။ ေနမေကာင္းလို႕ ေဆးခန္းသြားျပတယ္ ဆိုရင္ဘဲ တိုကင္ယူ၊ စာအုပ္ထပ္ျပီး ကိုယ့္အလွည့္ကို ေစာင့္ၾကရတာ ထံုးစံပါ။ ေနမေကာင္းပါတယ္ဆိုမွ ေဆးခန္းမွာ ၾကာရွည္ေလးျမင့္ ဘယ္သူမွ မထိုင္ခ်င္ပါ။ ဒါေပမဲ့ သားသားနားနား ၀တ္စားထားတဲ့ အမိ်ဴးေကာင္းသားသမီးေတြက မၾကာခဏဆိုသလို ဆရာ၀န္အခန္းထဲ ၾကားျဖတ္၀င္၀င္သြားၾကတာမို႕ ၾကာသင့္တာထက္ ပိုၾကာသြားရတဲ့အခါ အလြန္စိတ္တိုရပါတယ္။ တာ၀န္က် နာ့စ္မ်ားကလည္း မေျပာရဲပါ။ သူတို႕က ဆရာ၀န္ၾကီးရဲ့ ခင္မင္ရာ ခင္မင္ေၾကာင္း အထူးဧည့္သည္ေတြမို႕ပါ တဲ့။

နယ္ကေန ရန္ကုန္ကို အေ၀းေျပးကားစီးျပီး ျပန္လာတယ္ဆိုရင္ဘဲ ဂိတ္မွာ ကားဆိုက္တာနဲ႕ လူေတာင္ ကားေပၚက မဆင္းရေသးဘူး။ အလုအယက္ေခၚေနလိုက္ၾကတာ။ “ဟို အက်ီၤအျဖဴနဲ႕ အမၾကီး- ကားငွားမလား” “ဟို မ်က္မွန္နဲ႕ ဦးေလးၾကီး ကားငွားမလား” “ေဟ့- ငါေခၚထားတာကြ” “ေပး၊ ေပး၊ အထုပ္ေပး” စသျဖင့္ အလုအယက္ ေခၚေနၾကတာ ဆြဲေတာ့မလို လြဲေတာ့မလို လုပ္ေနၾကတာေတြဟာ က်မကို အၾကီးအက်ယ္ စိတ္ပ်က္ေစပါတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ သူတို႕အားလံုးကို ျငင္းပယ္ျပီး ေအးခ်မ္းတဲ့ တေနရာမွာ အငွားကား ရွာစီးေလ့ရိွပါတယ္။ ၀မ္းေရးအတြက္ လုယက္ ရွာစားေနရတာကို နားလည္ေပမဲ့ ဒီလိုမ်ိဴးအထိ လိုအပ္သလားဆိုတာ ေတြးမိ ေနပါတယ္။ ဆိုပါစို႕ - ဒီ အေ၀းေျပးမွာ အငွားကားစီးမဲ့ခရီးသည္ ၁၅ ဦးပါလာရင္ သူတို႕ဟာ စီးကို စီးမွာပဲ။ ေအာ္ဟစ္ ဆြဲလြဲ ေခၚေနတာဟာ သူတို႕အခ်င္းခ်င္းရဲ့ ျပိဳင္ဆိုင္မွဳ။ သူ႕ထက္ငါ အႏိုင္ရလိုမွဳပါ။ ဒါကို စံနစ္တက်ျဖစ္ေအာင္ ၾကီးၾကပ္ထိမ္းကြပ္ေပးမဲ့ system တရပ္ လိုပါတယ္။ အလွည့္က်စံနစ္ကို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ အေကာင္အထည္ ေဖၚႏိုင္ပါမွ လူႈဂုဏ္သိကၡာ တက္လာပါမယ္။

ဒါတင္ဘဲလားဆိုေတာ့ မဟုတ္ေသးပါ။ ခရီးက နာရီေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာတာမို႕ လမ္းက စားေသာက္ဆိုင္ေတြမွာ ေလး ငါးနာရီျခားတခါ ကားရပ္ေပးေလ့ရိွပါတယ္။ ဗိုက္ဆာရင္ မုန္႕စား၊ အေပါ့အေလးသြားခ်င္ရင္ ေရအိမ္တက္ ေပါ့။ အဲဒီမွာ က်မတို႕လူမ်ိဴးေတြ မက်ဴတတ္တာကို ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ေတြ႕ရပါတယ္။ အႏၱရာယ္ကို မလြယ္ႏိုင္လို႕ လာရေပမဲ့ အနံ႕အသက္ရိွတဲ့ ေရအိမ္ကို ဘယ္သူမွ အနီးကပ္ျပီး မရပ္ခ်င္ၾကပါဘူး။ ဒီေတာ့ တတ္ႏိုင္သမ်ွ ခပ္ခြာခြာေလး ရပ္ျပီး တန္းစီရပါတယ္။ တံခါးပိတ္ထားတဲ့ ေရအိမ္တလံုးေရွ့မွာ ရပ္ေနတာ ျမင္ကတည္းက တန္းစီေစာင့္ေနသူ တေယာက္ဆိုတာ သိသင့္ပါလ်က္ လူေရွ့ကို အတင္းေက်ာ္ရပ္၊ တံခါးပြင့္လာတာနဲ့ ခပ္သုတ္သုတ္ ျဖတ္ေက်ာ္ေလ်ာက္တာမ်ိဴးေတြ အၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကံဳလာရတဲ့အခါ စိတ္မသက္မသာ ျဖစ္ရပါတယ္။ ဒီေလာက္ကိစၥေလးနဲ႕ ေျပာလိုက္ရင္ အေရျပားပါးရာ၊ သေဘာထား ေသးသိမ္ရာ က် မလား ဆိုျပီး သည္းခံခဲ့တဲ့ အၾကိမ္ေတြ ေတာ္ေတာ္ မ်ားသလို၊ လူမွဳတာ၀န္အရ ပညာေပးလိုက္ဦးမွ ဆိုျပီး ခပ္ဆတ္ဆတ္ ကေလး ေျပာထည့္လိုက္မိတဲ့ အၾကိမ္ေတြလည္း ရိွပါတယ္။ (မေအာင့္ႏိုင္လို႕ ပါ) လို႕ ေျပာျပီး ေက်ာ္တက္ရင္ နားလည္ေပးမွာ ျဖစ္ေပမဲ့ လူလည္က်သလိုမ်ိဴး၊ ဂရုမစိုက္သလိုပံုစံမ်ိဴးလုပ္တာကေတာ့ ခံစားရတာ ေတာ္ေတာ္ကေလး ဆိုး၀ါးပါတယ္။ ဒါေတြက ေလာကနီတိ နဲ့ဆိုင္ျပီး ေက်ာင္းပညာေရးမွာေတာင္ ထည့္သင္ေပးသင့္တဲ့ ကိစၥမ်ိဴးလို႕ ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ ေတြးမိခဲ့ပါေသးတယ္။

ေဆးခန္းမွာ ကားဂိတ္မွာ အိမ္သာေရွ့မွာ က်ဴတန္းစီတာဟာ အေသးအဖြဲကေလးတခု ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္ ရသင့္ရထိုက္တဲ့အခြင့္အေရးကိုသာယူဖို႕၊ သူမ်ားရဲ့ ရသင့္ရထိုက္တဲ့ အခြင့္အေရးကို အသိအမွတ္ျပဳေပးဖို႕၊ တေယာက္ရဲ့ ဂုဏ္သိကၡာကို တေယာက္က ေလးစားတတ္ဖို႕ ဆိုတဲ့ ေလာကပါလအေျခခံတရားေတြအတြက္ တိုင္းထြာစရာ စံေပတံကေလးတေခ်ာင္း ျဖစ္ေနမွာပါ။ ဒါေတြကို က်မတို႕ကိုယ္တိုင္ စံျပလိုက္နာရမွာ၊ ကေလးေလးေတြကို ေလ့က်င့္သင္ၾကားေပးရမွာ ျဖစ္သလို၊ လူ႕အဖြဲ႕အစည္း နဲ႕ အုပ္ခ်ဴပ္စီမံခန္႕ခြဲသူေတြကလည္း စံနစ္ေကာင္းတရပ္နဲ႕ ျပဳျပင္ထိမ္းမတ္သင့္ပါတယ္လို႕ ခံစားမိသလို ေျပာခ်င္ပါတယ္။

မိုးစက္ပြင့္

ပံုေတြကို ဒီက ယူပါတယ္။

ဖတ္ရင္းျပံဳး၊ ျပံဳးရင္းဖတ္

အီးေမးလ္ထဲမွာ တခါတခါ စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းတာေလးေတြ ေတြ႕ရတယ္။ ဖတ္ျပီး ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ျဖစ္သြားတတ္လို႕ ပို႕စ္ေလးတခုအျဖစ္ သိမ္းထားလိုက္ပါတယ္။ ျမန္မာျပန္နဲ႕ ကိုယ္ေရးခ်င္တာေလးေတြပါ ျဖည့္စြက္လိုက္ေသးတယ္။ တခ်ိဴ႕လည္း ဖတ္ဖူးမွာပါ။


CIGARETTE:
A pinch of tobacco
Rolled in paper
With fire at one end
And a fool at the other!
စီးကရက္ဆိုတာ အစြန္းတဖက္မွာ မီး၊ ေနာက္အစြန္း တဖက္မွာ သူ႕ကိုခဲထားတဲ့ အရူးတေယာက္ရိွေနတဲ့ ေဆးရြက္ၾကီးစကၠဴလိပ္ တခု။ ( ေဆးလိပ္ျဖတ္ခ်င္သူမ်ား မၾကာမၾကာဖတ္သင့္တဲ့ ေဆာင္ပုဒ္)

MARRIAGE:
It's an agreement
Wherein
A man loses his bachelor degree
And a woman gains her master
လက္ထပ္ျခင္းဆိုတာ ေယာက်္ားေလးက bachelor ဘြဲ႕ကိုစြန္႕ျပီး မိန္းကေလးက master ဘြဲ႕ကို ရသြားတဲ့ စာခ်ဴပ္မ်ိဴး။ ( ဒီေနရာမွာ bachelor နဲ႕ master ကို အဓိပၼါယ္ ႏွစ္မ်ိဴးနဲ႕ ဟာသလုပ္ထားတယ္)

LECTURE:
An art of transmitting Information
From the notes of the lecturer
To the notes of students
Without passing through the minds
Of either
လက္ခ်ာေပးတယ္ဆိုတာ ဆရာ့ဆီက ေက်ာင္းသင္ခန္းစာမွတ္စုေတြကို ေက်ာင္းသားေတြရဲ့ ဦးေႏွာက္ကိုမျဖတ္ဘဲ သူတို႕စာအုပ္ထဲ တိုက္ရိုက္သြားတဲ့ အတတ္ပညာတခု။ (ဆရာေက်ာင္းေတြကို ေဆာ္ပေဟ့)

CONFERENCE:
The confusion of one man
Multiplied by the
Number present
ညီလာခံဆိုတာ လူတေယာက္ရဲ့ စိတ္ရွဳပ္ေထြးမွဳကို လူအမ်ားက ဆပြားေပးတာ။ တက္တဲ့သူမ်ားေလေလ ပိုရွဳပ္ေလေလ။ ( တိုက္ဆိုင္လို႕ ျပံဳးမိသြားတယ္)

COMPROMISE:
The art of dividing
A cake in such a way that
Everybody believes
He got the biggest piece
ညိွႏိွဳင္းျခင္းအတတ္ပညာဆိုတာ လူတိုင္းက ကိုယ့္ဖက္ကအသာစီးရသြားတယ္လို႕ ထင္သြားေအာင္ လုပ္တာ။ (ဟင္- တမ်ိဴးၾကီးပဲေနာ္)


TEARS:
The hydraulic force by which
Masculine will power is
Defeated by feminine water-power!
မ်က္ရည္ဆိုတာ “မ”တို႕ရဲ့ အရည္စြမ္းအင္က “က်ား”တို႕ရဲ႕ စိတ္စြမ္းအင္ကို အႏိုင္တိုက္ႏိုင္တဲ့ ေရဓါတ္။ (မၾကာမၾကာ နဲ႕ မ်ားမ်ားသံုးေပးသင့္ပါတယ္)

CLASSIC:
A book
Which people praise,
But never read
ဂႏၳ၀င္စာေပ ဆိုတာ လူတိုင္းတဖြဖြခ်ီးက်ဴးျပီး ဘယ္ေတာ့မွ ဖတ္ဖို႕မၾကိဳးစားတဲ့ စာအုပ္။

Monday 15 November 2010

ေက်းလက္အညာ မဂၤလာပြဲ

ဆက္ဆက္လာပါေနာ္ လို႕  ဖိတ္ထားတဲ့ ေမာင္ငယ္ေလးတေယာက္ရဲ့ မဂၤလာပြဲကို က်မတို႕   တအုပ္စုလံုး တက္ညီလက္ညီ ခ်ီတက္ခဲ့ၾကတယ္။  ရံုးပိတ္ရက္လဲ ျဖစ္တာမို႕  စုစုေပါင္း ၇ေယာက္။

ခရီးက မနီးလွပါ။  နာရီေတာ္ေတာ္ၾကာ ကားစီးျပီးမွ ေညာင္ဦးဇက္ဆိပ္ကို ေရာက္ခဲ့ၾကပါတယ္။  ဇက္ေစာင့္ေနၾကတဲ့ ကားၾကီးကားငယ္ေတြ၊  ျမစ္ကမ္းနားက အေရာင္စံုတဲ့ ေလွ သမၼာန္ ကေလးေတြ ၊  သဲေသာင္စပ္က စိမ္းစိမ္းစိုစို သီးႏွံစိုက္ခင္းေတြ၊ ျမင္ေနက်ေပမဲ့ က်မအတြက္  မရိုးႏိုင္တဲ့ ျမင္ကြင္း ကေလးတခုပါ။   ခပ္ေ၀းေ၀းမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အရွည္ဆံုး  ျဖစ္လာမဲ့  ဧရာ၀တီျမစ္ကူးတံတား (ေညာင္ဦး)ရဲ့  တည္ေဆာက္မွဳ တပိုင္းတစကို ျမင္ေနရပါေသးတယ္။ ဒီတံတားၾကီးျပီးရင္ေတာ့ ဇက္ကူးတာေတြ ေစာင့္ရတာေတြ ရိွေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။  ဧရာ၀တီကေတာ့ ဒီ ျဖစ္တည္မွဳေတြ အားလံုးကို မသိက်ိဴးက်ြန္ ဥေပကၡာျပဳရင္း ျငိမ္သက္မ်က္လႊာခ်လို႕။  ဒီ ဧရာ၀တီကို ကူးၾကရဦးမယ္ေလ။


ကားေတြၾကပ္ေနတာမို႕   အနီးဆံုး ဇက္တေခါက္မွာ  က်မတို႕ကားကေလး လိုက္ခြင့္မသာပါဘူး။  ေစာင့္ရင္း အခ်ိန္မပုပ္ခ်င္တာမို႕  လူခ်ည္းပဲ စင္းလံုးငွား သမၼာန္နဲ႕  ကူးခဲ့ၾကပါတယ္။  မိနစ္ ၂၀ၾကာ ခရီးအတြက္ ပံုမွန္ေစ်း ၁၂၀၀၀ တဲ့။  ျမစ္ျပင္က်ယ္ကိုေရာက္ေတာ့ ရြက္လႊင့္ေနတဲ့ နာ၀ါေလွကေလးေတြကို ျမင္ရျပန္တယ္။  ကမ္းစပ္မွာတုန္းက တည္ျငိမ္လွတယ္လို႕ ထင္ရတဲ့ ျမစ္ေရျပင္ကလည္း ခုေတာ့ လိွဳင္းၾကက္ခြပ္ေလးေတြ တလွဳပ္လွဳပ္၊ လိွဳင္းတံပိုးေလးေတြ တထန္ထန္နဲ႕။

တံတားတည္ေဆာက္ေရးကို ဒီလို အနီးကပ္ ျမင္ခဲ့ရတယ္။
ဒါက တံတား လုပ္ငန္းခြင္ရဲ့ အေ၀းျမင္ကြင္း။

ျမစ္ကမ္းနားမွာေတာ့  ေရခ်ိဴးသူ၊ အ၀တ္ေလ်ွာ္သူေတြနဲ႕  စည္စည္ကားကား။
ျမစ္ကမ္းဆိပ္မွာ ေလွကေလးေတြ အစီအရီ ထိုးဆိုက္ထားပံုက ခ်စ္စရာ။
ဒါနဲ႕ပဲ ပခုကၠဴဆိပ္ကမ္းကို ေရာက္ခဲ့ျပန္ပါေရာ။  ျမိဳ႕ထဲေရာက္ဖို႕  ဆိုက္ကား၊ ျမင္းလွည္း၊ ေထာ္လာဂ်ီ ၾကိဳက္ရာေရြးျပီး စီးႏိုင္တယ္။   အေတြ႕အၾကံဳလည္းရ၊ ပါတ္၀န္းက်င္ထိ္မ္းသိမ္းေရးလည္းျဖစ္ေအာင္ ျမင္းလွည္းပဲစီးရေအာင္လို႕  အၾကံေပးလိုက္မိတယ္ (တိရိစၦာန္ညွင္းပန္းႏိွပ္စက္ေရးနဲ႕ေတာ့ ျငိေကာင္း ျငိႏိုင္တယ္:-)) ျမိဳ႕ထဲကို စီးတဲ့သူ ငါးေယာက္အတြက္ ၁၅၀၀ တဲ့။

Wednesday 10 November 2010

အသက္လား....... သူခရီးသြားေနတယ္

တခ်ိဴ႕ဓေလ့ထံုးစံေတြမွာ အသက္ေမးတာ ရိုင္းတယ္ဆိုဘဲ။
အမ်ိဴးသမီးေတြကို အသက္မေမးပါနဲ႕  လို႕ လည္း လူမွဳအသိုင္းအ၀ိုင္းမွာ ေျပာစမွတ္ရိွတယ္။
ေနာက္ျပီး ဘာတဲ့။ အမ်ိဴးသမီးမိတ္ေဆြေတြရဲ့ ေမြးေန႕ကို မွတ္ထားပါ၊ အသက္ေတြကို ေမ့ပစ္ပါ တဲ့။
ဒါကလည္း ဇရာက အမ်ိဴးသမီးေတြရဲ့ ရန္သူ နံပါတ္တစ္လို႕႕  ေျပာခ်င္တာျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။

က်မတို႕ လူမ်ိဴးေတြမွာေတာ့ အဲဒီလို သတ္သတ္မွတ္မွတ္ ကန္႕သတ္ခ်က္ထားတာ မေတြ႕ရပါဘူး။  အထူးသျဖင့္ ေက်းလက္ေတာရြာေတြမွာေပါ့။  ပထမဆံုးေတြ႕တဲ့ လူစိမ္းကို အသက္ေမးၾကတာဟာ သူတို႕အတြက္ ထူးတဲ့ ဆန္းတဲ့ အေလ့အထ မဟုတ္ၾကပါ။  ဂါရေ၀ါစ နိ၀ါေတာစ ဆိုတဲ့အတိုင္း အသက္အားျဖင့္ ၾကီးေသာသူ၊ ဂုဏ္အားျဖင့္ၾကီးေသာသူ ဆိုတဲ့ေနရာမွာ တေန႕တရက္ တနံနက္ ပိုၾကီးရင္ေတာင္ ရိုေသရမယ္လို႕   လူၾကီးသူမေတြက ဆံုးမခဲ့ၾကတာကိုး။  ကိုယ့္ထက္ၾကီးသူကို တန္းတူဆက္ဆံမိမွာ၊ အငယ္လို ဆက္ဆံမိမွာ သူတို႕ အလြန္ေၾကာက္ၾကတာေလ။

က်မ  အဘြားေလး (အပ်ိဴၾကီး) တေယာက္ရဲ့ ၀ါသနာက တမ်ိဴးပါ။  အိမ္ရဲ့ လြတ္ေနတဲ့ ေနရာတိုင္းကို ေက်ာက္သင္ပုန္းသဖြယ္ သေဘာထားျပီး ေျမျဖဴခဲနဲ႕  သူေရးခ်င္ရာေရးတတ္ပါတယ္။ ( Mr. Guiter  ဆိုင္က အုတ္နံရံမွာ စာေရးခိုင္းတဲ့ ေနမ်ိဴးေဆးရဲ့ အိုင္ဒီယာထက္ သူက အမ်ားၾကီး ေစာတာေပါ့)။  တခါတခါ က်မ ပ်င္းရင္ သူေရးထားတာေတြ လိုက္ဖတ္ျပီး တအားရီရတယ္။  ဦးပဇင္း ျမင့္ဦး တန္ေဆာင္မုန္းလဆန္း ၄ရက္ေန႕  ျပန္ၾကြ ဆိုတာမ်ိဴးလဲ ပါရဲ့။ ေနာက္တခါ ေအးဘံု-၅ရက္၊ လွသိန္း -ဂရက္၊ တင္ဦး- ၆-ရက္ စသျဖင့္ေပါ့။ အဲဒါက အလုပ္သမားေတြရဲ့ လုပ္ရက္ေတြပါ။  ေနာက္ျပီး သူ႕လယ္ထြက္သီးႏွံစာရင္းေတြ၊ အေၾကြးစာရင္းေတြလည္း အိမ္နံရံမွာ မွတ္ထားတတ္ေသးရဲ့။  အဲဒီ သူ႕ရဲ႕    ”Public Diary” ထဲမွာ က်မ အပါအ၀င္ ေျမးေတြရဲ့ ေမြးေန႕ကိုလည္း အလြတ္မေပးခဲ့ပါဘူး။  က်မက အသက္ေလး နည္းနည္းရလာေတာ့ ကန္႕ကြက္ခဲ့ပါတယ္။  ဟိုလူျမင္ ဒီလူျမင္နဲ႕  အဖြားေလးရယ္- လို႕။  သူကေတာ့ ဘာျဖစ္တုန္းဟဲ့ လို႕ ေျပာျပီး ဖ်က္မေပးပါဘူး။

က်မတို႕ ငယ္ငယ္ကေတာ့ အရမ္းအသက္ၾကီးခ်င္ခဲ့တာေလ။ ခန္႕မွန္းေျခ အသက္ ဆယ္ႏွစ္နဲ႕  ဆဲ့ေလးငါးႏွစ္ၾကားေလာက္လို႕  ထင္တာပဲ။  လူၾကီးေတြ လူရာ၀င္တာကို အားက်တတ္တဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။  မွတ္မွတ္ရရ  သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕  ထိုင္ျပီး “ ငါတို႕  လူၾကီးျဖစ္လာရင္ --------ဘာလုပ္မယ္------” စသျဖင့္။ ေနာက္ျပီး “ငါ ငယ္ငယ္တုန္းက --------” ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းေတြနဲ႕   ကိုယ္ငါးႏွစ္ ေျခာက္ႏွစ္ေလာက္က အေၾကာင္းေတြ ျပန္ျပန္ ေျပာတတ္ၾကေတာ့ ၾကားတဲ့ လူၾကီးေတြက ရယ္ၾကတယ္။  အဲဒီတုန္းက ကိုယ့္ကိုယ္ကို ကေလးလို႕လဲမထင္၊ လူၾကီးရယ္လဲမဟုတ္၊ ဘယ္လုိမ်ားသတ္မွတ္ထားခဲ့သလဲ မဆိုႏိုင္ေအာင္ပါဘဲ။

တကၠသိုလ္စတက္ေတာ့ ေဟာက်ဴတာကို မမ ၊ အေဆာင္မွဴးကို မမ လို႕ဘဲ ေခၚရတယ္။  အေဆာင္မွဴးက ၾကီးေဒၚအရြယ္ေလာက္ဆိုေတာ့ ေခၚရတာ လည္ပင္းနင္သလိုလို၊ လ်ွာယားသလိုလို။  ေနာက္ေတာ့လည္း အသားတက်ရိွလာခဲ့။ 

Saturday 6 November 2010

ေဘးလူ

မသီတာ ရံုးကျပန္ေရာက္ေတာ့  အိမ္ေရွ႕မွာ မ်က္ေစ့မ်က္ႏွာပ်က္ပ်က္နဲ႕ ထိုင္ေနေသာ အေမႏွင့္ ေဒၚေလးစိန္ကို ေတြ႕ရေလသည္။  သူတို႕နဲ႕အတူ အသားညိဳညိဳ၊ ပိန္ပိန္၊ မ်က္တြင္းခ်ိဴင့္ခ်ိဴင့္နဲ႕   မိန္းကေလးတေယာက္ကို က်ံဴ႕က်ံဴ႕ကေလး ထိုင္ေနတာ ျမင္ရျပန္ေတာ့ ျမင္ဖူးသလိုလို။  အသက္က အစိတ္ေက်ာ္ေက်ာ္၊ သံုးဆယ္နီးပါး ေလာက္ရိွျပီး အ၀တ္အစားကေလးမ်ားက အေရာင္လြင့္ကာ ႏြမ္းဖတ္ေနသည္။
“ ဧည့္သည္လား ေဒၚေလးစိန္”
“ေအးေလ၊ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ပါဦးေအ့၊ မွတ္မိရဲ့လားလို႕”
သံေခ်းတက္ေနတဲ့ ဦးေႏွာက္ကို တျဖစ္ျဖစ္မည္ေအာင္ ညွစ္ျပီးစဥ္းစားလိုက္သည္။  ဟုတ္ျပီ- ဒီမ်က္လံုးက်ဥ္းက်ဥ္းေလးေတြကို မွတ္မိျပီ။ မသီတာ မိဘေတြရဲ့ ဇာတိရြာက ရပ္ေဆြရပ္မ်ိဴး ေကာင္မေလး။ သူ႕ကို မေတြ႕တာ ဆယ္ႏွစ္နီးပါး ရိွခဲ့ျပီေလ။  
“ဟဲ့-  မေဌး မဟုတ္လား” 
သူမက ႏြမ္းယဲ့ယဲ့ကေလး ျပံဳးျပီး ေခါင္းျငိမ့္ျပသည္။
   “ေၾသာ္- ေစာေစာထဲက ႏွဳတ္ဆက္လိုက္ျပီးေရာ၊ သက္သက္ ေခါင္းစားေအာင္လုပ္တယ္၊ ေကာင္မေလး၊  ဘာလာလုပ္တာလဲ၊ ပိန္သြားလိုက္တာ၊ ဒါနဲ႕   နင္ ကေလးေတြ အမ်ားၾကီးရေနျပီဆို”
  ပါးစပ္က တရစပ္ ေျပာလည္းေျပာ လက္ကလည္း အလုပ္ဆြဲျခင္းထဲက ထမင္းခ်ိဴင့္ေတြ စာအုပ္ေတြကို ေနရာခ်ေနလိုက္သည္။
“ မေဌးက အခု သူ႕ေယာက်္ားဆီက ထြက္ေျပးလာတာ တဲ့”
ေဒၚေလးသိန္းစကားေၾကာင့္ လုပ္လက္စအလုပ္ေတြ တန္႕ခနဲ။ မ်က္ခံုးက ပင့္ကနဲ။
  “ဟင္ - ဟုတ္လား၊  ဘာလို႕  .................”
ေမးခြန္းမဆံုးခင္ တခ်ိန္လံုး ျငိမ္သက္ေနတဲ့ အေမက ၀င္ေျပာသည္။  
“  အရက္မူးျပီး သူ႕ကို ဒါးနဲ႕  လိုက္ခုတ္လို႕တဲ့ ေလ၊   သူကိုယ္တိုင္ကေတာ့ မယားငယ္ ထားေသးတာ..အံ့ေရာပဲ.”  
မသီတာ သက္ျပင္းကို ခပ္ေလးေလး ခ်လိုက္သည္။ 
“ ဒါဆို ဒီကိုလာတာ သူမသိဘူးေပါ့”
“ သူ သိရင္ လိုက္လာခ်င္လာမွာ၊ သမီး မွာ ဘယ္အခ်ိန္ သူလည္ပင္းထညွစ္မလဲပဲ စိတ္ပူရတာနဲ႕   ေကာင္းေကာင္းေတာင္ မအိပ္ရဘူး။  အရက္ကလည္း ေနကုန္ေသာက္ေနတာ။  သူရွာတဲ့ ပိုက္ဆံလည္း သမီး သံုးရတယ္ မရိွပါဘူး။  သမီးဟာသမီး  အလုပ္လုပ္ျပီး ကေလးေတြ မငတ္ေအာင္ ေက်ြးထားရတာ။  အရိုက္အႏွက္လဲ ခဏခဏခံရတယ္။ အခု တေခါက္ေတာ့ ဒါးနဲ႕ပါလိုက္ခုတ္လို႕  ကေလးေတြနဲ႕အတူ ေယာကၡမအိမ္ ေျပးပုန္းရင္း အ၀တ္တထည္ ကိုယ္တခုနဲ႕ သမီးထြက္လာခဲ့တာ။  ကားသမားေတြကိုေတာင္ သနားေအာင္ ေတာင္းပန္ျပီးမွ ဒီအထိ စီးလာခဲ့တာ။ ေတာ္ျပီ- သမီး သူ႕ကိုလည္း ဆက္မေပါင္းႏိုင္ေတာ့ဘူး။  သူ - ဟိုမိန္းမနဲ႕  အတည္ယူျပီးမွ ျပန္ပါရေစ” 
သူမက ေျပာရင္းနဲ႕   ရိွဳက္သံေတြပါလာသည္။ ဟင္း- ဒါေတြ စိတ္ညစ္လို႕  အပ်ိဴၾကီးလုပ္ေနတာေဟ့  လို႕ မသီတာ ရင္ထဲက အသံတိတ္ေျပာရင္ ထ လာခဲ့သည္။  မိမိတို႕ အိမ္တြင္ ပါးစပ္တေပါက္ တိုးလာျပီဆိုတာေတာ့ အလိုလို နားလည္လိုက္မိသည္။
---------------------------------------------

မေဌးက  သိတတ္ ပါသည္။ ပ်င္းပ်င္းရိရိ မရိွတတ္ေခ်။  အိမ္မွဳကိစၥ အ၀၀ကို ေဒၚေလးစိန္ကို ကူညီသည္။ အေမ့ကို ဆံပင္ျဖဴႏွဳတ္၊ နင္းႏိွပ္ ေပးတတ္သည္။ သူမ လက္ရာေၾကာင့္  မသီတာရဲ့ ရံုးထမင္းခ်ိဴင့္ ကေလးပင္ ပိုလို႕ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ ျဖစ္လာသည္။  အလုပ္မွျပန္လာလ်ွင္ မေဌးက သူ႕မ်က္ေစ့ ေမွးေမွးကေလးေတြ ပိတ္သြားမတတ္ ျပံဳးလို႕ ၾကိဳေနတတ္သည္။  သူမပါးေပၚမွာ သနပ္ခါး ထူထူကေလးေတြ ပါးကြက္ၾကားကေလး လိမ္းထားတတ္သည္။  သူမ ကိုယ္လံုးပိန္ပိန္ကေလးပင္ ႏွစ္လ သံုးလအတြင္း ျပည့္ျပည့္ျဖိဳးျဖိဴး ျဖစ္လာ ေတာ့သည္။  မသီတာရဲ့ အက်ီၤ၊ လံုခ်ည္ကေလးေတြနဲ႕   သပ္သပ္ယပ္ယပ္ ျဖစ္လာသည္။ သူမက  အေမ ႏွင့္ မသီတာ ေပးေသာ မုန္႕ဖိုးကေလးေတြကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ စုထားတတ္ျပန္သည္။


“နင့္ကေလးေတြကို သတိမရဘူးလား”  လို႕   စပ္စပ္စုစု ေမးၾကည့္ျဖစ္ေတာ့ 

Thursday 4 November 2010

အသည္းကင္ဆာ နဲ႕ ေဆး၀ါး

အေမ့ အသည္းက ခြဲဖို႕ ရက္ခ်ိန္းယူျပီး တရက္အလိုက်မွ မခြဲျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။  ျဖစ္ပံုက ဒီလိုပါ။

မူလတတည္းက  အသည္းပါရဂူနဲ႕႕ ခြဲစိတ္ပါရဂူ ဆရာၾကီးႏွစ္ဦးအေနနဲ႕  အေမ့ စိတ္ဓါတ္၊ ေသြးေပါင္ခ်ိန္၊ ႏွလံုးနဲ႕  ဆီးခ်ိဴကင္းတာေတြကိုၾကည့္ျပီး ေနာက္တၾကိမ္ခြဲဖို႕  စိတ္အားထက္သန္ေနၾကေပမဲ႕  က်မတို႕ သားသမီး တသိုက္ကေတာ့ ရတက္မေအးႏိုင္ၾကပါဘူး။ ပထမတၾကိမ္ခြဲစိတ္တုန္းကလည္း အေမ့အသည္းက ေလးပံုတပံုေလာက္ ျဖတ္ထုတ္ခံရျပီးျပီ၊ အခု အနာမက်က္ခင္ ဒုတိယအၾကိမ္ထပ္ျပီး ခြဲရျဖတ္ရ ဦးမယ္ ဆိုေတာ့ အသက္ ၇၀ ေက်ာ္ အေမအိုအတြက္ အားလံုးရဲ့ ရင္က ခပ္ေလးေလးရယ္။  ဒါနဲ႕ပဲ  ေနာက္ထပ္ ပါရဂူႏွစ္ဦးနဲ႕   သီးျခားစီ ထပ္ေတြ႕ခဲ႕ၾကပါတယ္။ 

ပထမေတြ႕ခြင့္ရခဲ့တဲ့  ဆရာ၀န္မၾကီးက စီတီစကင္အေျဖ ဖလင္ေတြခ်ပ္ကို အလင္းေရာင္ပိတ္ကားေပၚမွာ ထပ္တင္လို႕ က်မတို႕ကို ေအးေဆး တည္ျငိမ္စြာနဲ႕  ရွင္းျပပါတယ္။

  (၁) အေမ့အေျခအေနက အသည္းမွလြဲလို႕  တျခား အစိတ္အပိုင္းမ်ားကို မျပန္႕ေသးတဲ့ primary  အဆင့္ ၂ အသည္းကင္ဆာ ျဖစ္တယ္  (၂) ေနာက္တၾကိမ္ ထပ္ျပီး ခြဲစိတ္ လွီးျဖတ္ရင္  လက္က်န္ အသည္းအရြယ္အစားက အလြန္ ေသးသြားမယ္ (၃) ခြဲျပီးလို႕  က်န္ေနတဲ့ အပိုင္းမွာလည္း ကင္ဆာအျမစ္ က်န္ေနဖို႕ မ်ားတယ္၊  အခုလိုပဲ ေနာက္ထပ္ ျပန္ျဖစ္လာႏိုင္တယ္  (၄) အခု ကင္ဆာက်ိတ္ရိွေနတဲ့ေနရာက အသည္းထဲက ေသြးေၾကာၾကီးနဲ႕႕  အလြန္နီးတဲ့အတြက္ ကင္ဆာဆဲလ္ေတြတျခားကို  ျပန္႕ဖို႕  အေထာက္အကူ အလြန္ ျဖစ္ေနတယ္၊  ျပန္႕ပြားႏွဳန္း ပိုျမန္ေစႏိုင္တယ္   (၅) ဒါေၾကာင့္ ခြဲစိတ္ျခင္းကို အားမေပးပါ  (၆) အကုန္အက်ခံႏိုင္ရင္ေတာ့ ႏိုင္ငံျခားကို သြားကုၾကည့္ပါ၊  ဒါမွမဟုတ္ရင္လည္း သက္တမ္းကို ဆြဲဆန္႕ႏိုင္ဖို႕    ကင္ဆာတန္႔ေဆး တမ်ိဴး ေသာက္ႏိုင္တယ္၊ အဲဒီေဆးက တရက္ တသိန္းေလာက္က်မယ္တဲ့။ 

 ၾကားရတာက ေမာစရာ ေတြခ်ည္းပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဆရာမက အခ်ိန္ မိနစ္ ၂၀ ေလာက္ေပးျပီး ရွင္းျပတဲ့အတြက္ အထူး ေက်းဇူးတင္ရပါတယ္။ (အရင္ဆရာၾကီးေတြတုန္းက ငါးမိနစ္၊ ဆယ္မိနစ္ ထက္ ပိုမရပါ)  သူမရဲ့ အၾကံျပဳခ်က္ေတြက ကိုယ္တို႕   အေနနဲ႕  လူအား ေငြအား လိုက္မမီႏိုင္တာပဲ ရိွပါတယ္။

ေနာက္တေန႕ သြားေတြ႕တဲ့ ဆရာ၀န္ၾကီးက ကင္ဆာနဲ႕ ခြဲစိတ္အထူးကုပါ။  အထူးျပဳ ဘာသာရပ္ႏွစ္ခုကို ကံေကာင္းစြာ ပိုင္ဆိုင္ထားတဲ့ ဆရာ၀န္ၾကီးေပါ့။  ဘာသာေရးစာေပအမ်ားအျပားကို ေရးသား ျပဳစုခဲ့သူ ကိုယ္တိုင္လဲ တရားရိွသူမို႕လားမသိ၊  သူ႕ မ်က္ႏွာက မာနကင္းစင္ျပီး တည္ျငိမ္ေအးေဆးလို႕ေနတယ္။  အေမ႕ ၀မ္းဗိုက္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ စမ္းသပ္တယ္။  အနာအက်င္သက္သာေအာင္ေအာင္ ေဆးထိုးေပးတယ္။ ျပီးေတာ့ လူနာရွင္နဲ႕ သီးသန္႕  စကား ေျပာတယ္။  ဒီဆရာ၀န္ၾကီးကလည္း ခြဲစိတ္မွဳထက္ အျခား ကုထံုးမ်ားကိုသာ အေလးသာ ေနျပန္ပါတယ္။  သူ ညႊန္းလိုက္တဲ့ ေဆးက Sorafenib  (Nexavar) တဲ့ ။  အဲဒီေဆး ရက္၂၀ ေသာက္ျပီးရင္ တေခါက္ျပန္ေဆးစစ္၊ ျပီးမွ ဘာဆက္လုပ္ရမယ္ဆိုတာ အၾကံေပးပါမယ္တဲ့။

ဒါနဲ႕ပဲ ဒုတိယအၾကိမ္ ခြဲစိတ္မွဳကို ဖ်က္သိမ္းလိုက္ပါတယ္။  (လူဆိုတာ ေမြးလာရင္ တေန႕ ေသရမွာပဲ၊ အေမ မေၾကာက္ဖူး သိလား၊ သားတို႕သမီးတို႕  ၾကိဳ႕က္သလိုကုပါ) လို႕  ပံုအပ္ထားတဲ့ အေမက  ခြဲဖို႕ စိတ္ဖို႕ မလိုေတာ့လို႕  ၀မ္းသာလိုက္တာ လို႕  ေျပာရွာပါေသးတယ္။  က်မတို႕ မ်က္ႏွာေတြကေတာ့ မခ်ိသြားျဖဲေလးေတြ ျဖစ္ေနမယ္ထင္ပါရဲ့။