Saturday 11 December 2010

အျမတ္ႏိုးဆံုး ေဆာင္း

ႏွင္းေတြေဖြးေဖြးက်တဲ့ ေဆာင္းေတြကို ခ်စ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ခုထိလဲ ခ်စ္ေနဆဲပါ။

ဒီေဆာင္းရက္ေတြေပါ့။
ေစာင္ အထပ္ထပ္ျခံဳလို႕  ေခါင္းစြပ္၊ မာဖလာ၊ ေျခအိတ္ေတြကို စြပ္လို႕  ၊ ေမြ႕ယာထူထူေပၚမွာ ေကြးခဲ့ရတဲ့ ကေလးဘ၀ အခ်ိန္ေလးေတြပါ။  အသက္ရွဴဖို႕ရာ မ်က္ႏွာကေလးေဖၚထားတဲ့အခါ မ်က္ႏွာကြက္ကြက္ကေလးက ေအးလာလို႕  ေစာင္နဲ႕ခဏခဏ ျပန္အုပ္ထားေပးရတယ္။  မိုးစင္စင္လင္းေပမဲ့ ကိုယ္ေငြ႕ေလးနဲ႕ ေႏြးေနတဲ့ အိပ္ယာေလးေပၚက မခြာခ်င္ျပန္ဘူး။ အေမက ”ေက်ာင္းေနာက္က်မယ္၊ ထေတာ့” လို႕  ဆိုတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလး အပ်င္းတက္ျပီးမွ ေစာင္ပံုထူထူၾကီးကို ေဘးတြန္းခ်ျပီး အိပ္ယာထ။ ေရတခြက္ကို ဓါတ္ဘူးထဲက ေရေႏြး နည္းနည္းေရာျပီး မ်က္ႏွာသစ္လိုက္တယ္။  အင္း- မဆိုးပါဘူး။  ”၀ါး”ကနဲ အာခံတြင္းထဲက ေလေတြကို မွဳတ္ထုတ္လိုက္ေတာ့ နဂါးေငြ႕တန္းလို အျဖဴေရာင္ အခိုးအေငြ႕ေလးေတြ လြင့္ထြက္လာတယ္။ အဲဒီလို အၾကိမ္ၾကိမ္ လုပ္ရတာလည္း ကိုယ့္အတြက္ အပ်င္းေျပ ကစားနည္းတခု ျဖစ္ေနျပန္တယ္။

ဒီေဆာင္းရက္ေတြေပါ့။
အိမ္အျပင္မွာေတာ့ လယ္ကြင္းရဲ့ စပါးကြင္းေတြ ရိုးျပတ္ခင္းေတြကို ႏွင္းဇာပု၀ါေတြၾကားက ၀ိုးတ၀ါးျမင္ေနရတယ္။ ညွပ္ဖိနပ္ကေလးကိုစီးျပီး လယ္ကြင္းေတြကို ျဖတ္ေလ်ွာက္ေတာ့ ရိုးျပတ္တံေပၚက ႏွင္းစက္ေလးေတြက ဖိနပ္ပါးပါးေလးကို ေဖာက္ျပီး ေျခဖ၀ါးအထိ စိုစြတ္လာခဲ့တယ္။ သိုးေမြးေခါင္းစြပ္ကေလးကို နားရြက္အထိ ဆြဲခ်လို႕ အေအးဒဏ္ကို ကာကြယ္ရျပန္တယ္။ နားရြက္လံုရင္ အခ်မ္း လံုတယ္လို႕  ၾကားဖူးတယ္။  အရမ္းေအးရင္လည္း နားရြက္ပုပ္တတ္၊ ျပတ္က်တတ္တယ္လို႕  ၾကားဖူးေပမဲ့ ကိုယ္တို႕ ျမစ္၀က်ြန္းေပၚမွာ ဒီေလာက္ထိေတာ့ မေအးဖူးခဲ့။ မ်က္ႏွာကို ညင္ညင္သာသာတိုးေ၀ွ႕႕လာတဲ့ ႏွင္းမွဳန္ ေအးေအးကေလးေတြရဲ့ အထိအေတြ႕ကို ႏွစ္သက္ခံစားမိသလို လတ္ဆတ္တဲ့ ႏွင္းရဲ့ရနံ႕ကိုလည္း ကိုယ္က ၾကိဳက္မိေနသည္။ အေမက အိမ္ေရွ႕မွာ သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြကို တံမ်က္စည္းရွည္နဲ႕  စုသိမ္းျပီး မီးရိွဳ႕ေနသည္။ အစမွာ ႏွင္းစိုေနတဲ့ သစ္ရြက္ေျခာက္ ကေလးေတြက မီးေလာင္ဖို႕ကို ျငင္းဆန္ေနေပမဲ့ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အပူဒဏ္ကို မခံႏိုင္ဘဲ ေလာင္က်ြမ္း ၾကရျပန္တာပါဘဲ။ မီးခိုးေငြ႕ေတြ တအူအူထြက္ေနတဲ့ အိမ္ေရွ႕က ေဆာင္းမီးဖိုေလးမွာ က်မရယ္၊ အေမရယ္၊ အိမ္ေဘးက အေဒၚနဲ႕  ဘၾကီးေတြပါ လာျပီး မီးလံွဳၾကျမဲ။ တကယ္ေတာ့ အခ်မ္းေျပ မီးလံွဳရင္း ေရာက္တတ္ရာရာ သာေရးနာေရး စီးပြားေရးေတြ ေျပာတတ္ၾကေသးတယ္။ ဒီႏွစ္ ဘယ္သူရဲ့ လယ္က စပါးအထြက္ေကာင္းလို႕ စိန္စတင္းဆို္င္းငွားျပီး အလွဴၾကီး လွဴမတဲ့ ဆိုတာမ်ိဴးေတြလည္း ပါရဲ့။ ဘယ္သူကျဖင့္ အေၾကြးမဆပ္ႏိုင္လို႕ ကိုယ္ပိုင္လယ္ကေထး ထိုးဆပ္ လိုက္ရသတဲ့ ဆိုတာမ်ိဴး ေတြလည္း ပါရဲ့။ က်မကေတာ့ အၾကီးေတြ ေျပာသမ်ွ နားေထာင္ရင္း လက္ဖ၀ါးေလး ႏွစ္ဖက္ကို ေထာင္ျပီး မီးေရာင္ျပ၊ ေတာ္ေတာ္ပူေႏြးလာေတာ့ လက္ဖမိုးေတြကို တလွည့္ကင္။ မီးရိွန္က်လာရင္ ေဘးနားက သစ္ရြက္ေျခာက္၊ သစ္ကိုင္းေျခာက္ေလးေတြ ထပ္ထည့္။ မီးခိုးနံ႕ သင္းသင္းကေလးကိုဘဲ ၾကိဳက္ေနမိေသးျပန္တယ္။

ဒီေဆာင္းရက္ေတြမွာေပါ့။
အေမက အိပ္ယာက အတင္းႏိွဳးျပီး သူနဲ႕ အတူ အေျပးေလ့က်င့္ရမတဲ့။ အလိုေလး (၇)တန္းျမိဳ႕နယ္ လူရည္ခ်ြန္အတြက္ အားကစားအမွတ္ေကာင္းေအာင္ တဲ့။  အေမ့စိတ္ကူးယဥ္အိမ္မက္ထဲမွာေတာ့ ငပလီတို႕   ေရႊ၀ါခ်ိဴင္တို႕  မွာက်မက ဦးထုပ္ျဖဴ လည္စည္းျဖဴျဖဴနဲ႕  ေတာက္ပတဲ့အျပံဳးေလးေတြနဲ႕။  သံုးေယာက္ေျပးရင္ တတိယရေလ့ရိွတဲ့ က်မက ကိုယ့္အေၾကာင္း ကိုယ္သိသေပါ့။ အေမ့ကို မလြန္ဆန္ႏိုင္လို႕သာ ထေျပးရတာပါ။ တကယ္ဆို အိပ္ယာထဲမွာပဲ ဇိမ္နဲ႕ ေကြးခ်င္တာေလ။ တကယ္လဲ ျမိဳ႕နယ္အဆင့္နဲ႕ဘဲ ျပဳတ္ခဲ့ရ တာပါဘဲ။  ဒါေပမဲ့ အေမ စိတ္မပ်က္ေအာင္ (အမ်ိဴးသားေန႕  ေက်ာင္းတြင္း စာစီစာကံုးဆုေလး တခု ယူေပးခဲ့ပါတယ္။ ဘာေတြေရးခဲ့လဲ အခုေတာ့ မမွတ္မိေတာ့။  (ေဆာင္းေလ ေအးေအးက အမ်ိဴးသားေရးစိတ္ဓါတ္ေတြ သယ္ေဆာင္ လာခဲ့ေတာ့သည္) ဆိုလား တေၾကာင္းပဲမွတ္မိေတာ့တယ္။  အဲဒါကိုေတြးျပီး ခဏခဏျပံဳးမိေနလို႕။

ဒီေဆာင္းရက္ေတြမွာေပါ့။
ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ လိွဳင္နယ္ေျမကို ေျခခ်ခြင့္ခဲ့ရတာ။ ပံုပန္းမက်တဲ့ ဆံပင္၊ ေၾကာင္စီစီမ်က္လံုးေလးနဲ႕  ကခ်င္လြယ္အိတ္ အစိမ္းေလးထဲမွာ ဗလာစာအုပ္တခ်ိဴ႕ကိုထည့္လို႕  ကိုယ္တက္ရမဲ့ အခန္း TE13 ထဲကို ၀င္မိေတာ့ အားလံုးက ကိုယ့္အတြက္ သူစိမ္းေတြသာ။ မ်က္ေစ့မွဳန္သူမို႕  ေရွ႕ဆံုးခံုမွာပဲ ၀င္လိုင္လိုက္ေတာ့  ခဏအတြင္းမွာ ေနာက္ထပ္ ေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္ ထပ္ေရာက္လာတယ္။ အသားျဖဴျဖဴ၊ ဆံပင္ကုပ္၀ဲေပ်ာ့ေပ်ာ့ ဗာဒံေစ့ပံုမ်က္လံုး ပါးခ်ိဴင့္ေလးနဲ႕ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ေကာင္မေလးက “နင္က ဘယ္သူလဲဟင္၊ ငါ့နာမည္က ----” လို႕ စ မိတ္ဆက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ျဖစ္သြား ခဲ့တယ္။  ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ပါးခ်ိဴင့္မေလး ဦးေဆာင္တဲ့ ကိုယ္တုိ႕  ငါးေယာက္အဖြဲ႕က ကင္တင္းေပါင္းစံု၊ အတန္းေပါင္းစံု ေလ်ာက္သြားျပီး အျဖဴေရာင္သန္႕သန္႕ ေပ်ာ္စရာေလးေတြ အမ်ားၾကီး လုပ္ခဲ့ၾကတာေပါ့။ ေနာက္ျပီး အင္းလ်ားေလးက်ြန္းမွာ ၾကက္ေျခနီ သင္တန္း တက္လို႕   “ဘယ္ညာ ဘယ္ညာ”နဲ႕ သင္တန္းဆရာ တပ္စုမွဴးက ေမာင္းေတာ့ ကိုယ့္ကခ်င္လံုခ်ည္က ေခ်ြးနဲ႕  စိုကပ္ျပီး ျဗန္းကနဲ ဒူးဆစ္အထိ ကြဲသြားလို႕  သူမ်ားတပ္စုေတြအထိ သတင္းျပန္႕ခဲ့ေသးတယ္။

ဒီေဆာင္းရက္ေတြမွာေပါ့။
ေယာင္ခ်ာခ်ာျဖစ္ေနတဲ့ကိုယ့္ကို အစ္မလိုခ်စ္ရတဲ့ စီနီယာ အစ္မေလး ႏွစ္ေယာက္က  အခ်ိန္ပိုင္း က်ဴတာ လာေျဖဖို႕ အားေပးခဲ့တာ။ (အဲဒီႏွစ္ေယာက္ထဲက တေယာက္က ဂ်ာမနီေရာက္ မုန္႕ဖုတ္ေကာင္းတဲ့ ဘေလာ့ပိုင္ရွင္ေလး ပါ- “မ”ေရ- ခြင့္မေတာင္းဘဲ ေျပာလိုက္မိျပီေနာ္) ဆရာတပိုင္း ေက်ာင္းသားတပိုင္း က်ဴတာေပါက္စေလးမို႕  ၾကိမ္ျခင္းကေလးနဲ႕ အက်ီၤခါးတို၊ ေဒါက္ဖိနပ္ ျမင့္ျမင့္ေလးစီးလို႕  အဓိပတိလမ္းရဲ့ ကံ့ေကာ္နဲ႕  ေရတမာပင္တန္းေတြကို ယံုၾကည္ခ်က္ရိွရိွ ျဖတ္သန္း ေလ်ာက္လွမ္း ခဲ့ရတာ။ ဒီေဆာင္းမွာဘဲ ေတာက္ပတဲ့ မ်က္၀န္းတစံုရဲ့ အဓိပၼါယ္ကို အေျဖရွာ ၾကည့္မိခဲ့တာ။ ေနာက္ျပီး အမိ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ရဲ့ စိန္ရတုကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီး ဆင္ႏြဲခဲ့ရတယ္။ အရမ္း တည္ျငိမ္ ေအးေဆးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေလး တေယာက္ကဆို စင္ေပၚတက္ျပီး ဖက္ရွင္ရိွဴးေတြ ဘာေတြ ေလ်ွာက္လို႕။ ကိုယ္ကလည္း မလုပ္စဖူး သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕အတူတူ အဆိုေတာ္ ကို(ခိုင္ထူး)နဲ႕ ဓါတ္ပံုေတြ တြဲရိုက္လို႕။ ေၾသာ္- ေပ်ာ္စရာ ေဆာင္းညေလး တည ေပပဲ။

ဘ၀မွာ ေပ်ာ္စရာေတြခ်ည္းပဲ မဟုတ္ေလေတာ့ ၀မ္းနည္းစရာ အခ်ိန္ေတြလည္း ရိွခဲ့တယ္။ ခ်စ္တဲ့သူေတြအျပင္ မုန္းတဲ့သူေတြလည္း ရိွစျမဲမို႕ ခါးသီးပူေလာင္ တဲ့ အခ်ိန္ေတြလည္း ရိွခဲ့ေလရဲ့။ ကိုယ့္ရဲ့ အလင္းေရာင္ေလးအေနနဲ႕ ေနေရာင္သာတဲ့ က်ြန္းကေလးတက်ြန္းဆီကို ခဏတာ သြားခဲ့ရျခင္း ပဲေပါ့။ ဒီလိုနဲ႕ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့ ျမက်ြန္းသာရယ္ သူငယ္ခ်င္းေတြရယ္ ကိုလက္ျပျပီး တျခားဘ၀တခုကို အရွင္လတ္လတ္ ေျပာင္းခဲ့ရျပန္ေလတယ္။

ဒီေဆာင္းရက္ေတြမွာေပါ့။
အခ်ိန္တန္လို႕ အိမ္ျပန္ခဲ့ေပမဲ့ ျမက်ြန္းသာနဲ႕ ေ၀းခဲ့ျပီ။ ဘ၀ရဲ့ ေပးလာတဲ့ အေျခအေနကို လက္ခံျပီး ေပ်ာ္ပိုက္ေအာင္ၾကိဳးစားရင္း အသားတက်ျဖစ္လာခဲ့။ မွတ္မွတ္ရရျဖစ္ခဲ့တဲ့ ရွမ္းျပည္ေျမာက္ပိုင္းရဲ့ စူးစူးရွရွ ေဆာင္းညေတြ။ ပိန္းပိတ္ေနတဲ့ အျဖဴေရာင္ ႏွင္းျမဴတံတိုင္းၾကီးကို တုိးခြဲျပီး ေလ်ာက္ခဲ့ရတဲ့ ေကြ႕ေကြ႕ေကာက္ေကာက္ လွလွပပ လမ္းကေလးေတြ။ ထင္းရူးရနံ႕၊ ႏွင္းဆီရနံ႕၊ ႏွင္းရဲ့ရနံ႕ ေရာယွက္လို႕။ ရွမ္းျပည္ေဆာင္းနဲ႕ ခ်စ္က်ြမ္း၀င္ခဲ့ျပန္တယ္။ အဲဒီမွာပဲ “သင့္အိမ္ေပၚတြင္ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာ ေရာက္ေစေသာ၀္” ဆိုတဲ့ ကယ္ရိုဆင္းဂင္း ဂီတေတြနဲ႕ ရင္ခုန္ခဲ့ရဖူးတယ္။

အဲဒီေနာက္ ရိပ္ခနဲ ရိပ္ခနဲ ျဖတ္သြားခဲ့တဲ့ တျခားတျခားေသာ အမွတ္တရ ေဆာင္းရက္ေတြ။
ပီကင္းရဲ့ ေဆာင္း၊ ျမဴးနစ္ရဲ့ ေဆာင္း၊ ဗီယင္နာရဲ့ ေဆာင္း၊ တီဟီရန္ရဲ့ေဆာင္း၊ ကိုင္ရိုရဲ့ေဆာင္း၊ ဘန္ေကာက္ရဲ့ေဆာင္း၊ ဟားခါးရဲ့ ေဆာင္း၊ ျပင္ဦးလြင္ရဲ့ ေဆာင္း၊ အညာေျမရဲ့ေဆာင္း ..... ေနာက္ျပီး ကိုယ့္အတြက္ မရိုးႏိုင္တဲ့ ရန္ကုန္ရဲ့ ေဆာင္းရက္ေတြ....။ ပူေႏြးလာတဲ့ ကမၻာၾကီးေၾကာင့္ အရင္ကလို မေအးျမႏိုင္ေတာ့ေပမဲ့ ရန္ကုန္ေဆာင္းဟာ မနက္ခင္း အိပ္ယာထမွာေတာ့ သူတတ္ႏိုင္သေလာက္ ကပိုကရိုေလး လွေနတုန္းပါပဲ။

ဒီ ေဆာင္းရက္ေတြမွာ
ႏွင္းျဖဴျဖဴေတြ သိပ္လွေနတတ္လို႕.....
ႏွင္းဆီပန္းကေလးေတြေတာင္ အေသြးအေရာင္ပိုေတာက္ေနတတ္လို႕....
တံဆိပ္ေခါင္းကပ္ထားတဲ့ ဆုမြန္ေကာင္းလွလွေလးေတြ ေရာက္ေရာက္လာတတ္လို႕
( အခုေတာ့ အီးေမးလ္နဲ့ေပါ့)
မိသားစု မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြၾကား ခ်စ္ခင္မွဳေတြပိုျပီး ေႏြးေထြးလာတတ္လို႕ ....
ဒီဇင္ဘာ ေဆာင္းရက္ေတြကို က်မ သိပ္ခ်စ္ပါတယ္။ ဘ၀ရဲ့ အမွတ္တရကေလးမ်ားစြာကို သိမ္းဆည္းႏိုင္ခဲ့တဲ့ ေဆာင္းကာလေပါင္းမ်ားစြာအတြက္ အျမဲလြမ္းတသသလည္း ျဖစ္ေနမိမွာပါ။

ငယ္ငယ္ကတည္းက မႏွင္းျဖဴနဲ႕ လူပုကေလး ၇ေယာက္ ( Snow White and Seven Dwarfs) ပံုျပင္ကို သိပ္ၾကိဳက္ခဲ့တာေပါ့။ ေရြးခ်ယ္ခြင့္မ်ားရိွခဲ့ရင္ က်မ အလွဆံုးလို႕ထင္တဲ့ ဒီဇင္ဘာလမွာ (မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့မွန္းသိေပမဲ့) ေမြးဖြားခဲ့ခ်င္သလို ဘ၀ကိုစြန္႕ခြာခ်ိန္မွာလည္း ဒီလိုပဲ ေအးခ်မ္းတဲ့ ဒီဇင္ဘာလေလးပဲ ျဖစ္ေနေစခ်င္ပါတယ္ေလ။ ခ်စ္သူခင္သူေတြကို စြန္႕ျပီး ေလာကၾကီးထဲက လက္ဗလာနဲ႕ ထြက္သြားရတဲ့အခ်ိန္မွာ ႏွင္းပြင့္ေလးေတြေတာ့ ေဘးနားမွာ အေဖၚအျဖစ္ ရိွေနေစခ်င္ေသးတယ္။ လူဆိုတာ ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္နဲ႕ အသက္ရွင္ၾကတာ မဟုတ္လား။

မိုးစက္ပြင့္

(ပံုေတြကို ဒီက ယူပါတယ္)

Monday 6 December 2010

မိတ္အင္ဘားမား (စကားထာ)

ကေလးဆန္တယ္လို႕ ဆိုခ်င္ဆို။ ငယ္ငယ္ကလို စကားထာ ၀ွက္ၾကည့္ရေအာင္...
- က်ြႏု္ပ္မွာ ေျခႏွစ္ဖက္ လက္ႏွစ္ဖက္ရိွတယ္။
- ေန႕အခါမွာ ေခြေခြေခါက္ေခါက္အိပ္ျပီး ညအခါမွာ တကိုယ္လံုး ဆန္႕အိပ္တတ္တယ္။
- ေက်ာကေတာ့ ျဖဴျဖဴ၊ ကိုယ္လံုးကေတာ့ ျဖဴတဲ့အခါျဖဴ၊ အေရာင္စံုအေသြးစံု ရိွတဲ့အခါလဲရိွ။
- လူေတြနဲ႕ အနီးကပ္ ေနတတ္တယ္။ လူကိုလည္း အႏၱရာယ္ကေန ကာကြယ္ေပးေလ့ရိွပါတယ္။
- ျမန္မာျပည္ထဲက အိမ္တိုင္းလိုလိုမွာ ေတြ႕ရတတ္ပါတယ္။
- က်ြႏ္ုပ္ ဘယ္သူလဲ
စဥ္းစားေနာ္၊ စဥ္းစားေနာ္၊ စဥ္းစားျပီး ေျဖေနာ္...... ေအာက္ကစာေတြ ငံု႕မဖတ္ေၾကး.....။
V
ဘယ္လို ဘယ္လို - “ေခြး” ဟုတ္လား။ မွားပါတယ္။ “ေၾကာင္” ဟုတ္လား ၊ မမွန္ေသးဘူး။
တကယ္က “ျခင္ေထာင္” ပါ ။ မွန္ရင္ေတာ့ ေနာင္ၾကံဳတဲ့အခါ လက္ဖက္ရည္တိုက္မယ္ေနာ္ :-)

မိုးစက္ပြင့္

(အိပ္ယာ၀င္အေတြးေလးတခုပါ။ ျခင္ေထာင္ ေထာင္အိပ္တဲ့ တျခားႏိုင္ငံ ရိွေသးရင္ ဗဟုသုတအေနနဲ႕ ေျပာခဲ့ပါလားရွင္၊ သုေတသန ျပဳထားတာလည္း မေတြ႕မိလို႕ပါ။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ “ျခင္ေထာင္ အစ ျမန္မာက” မ်ား ျဖစ္ေနမလားလို႕ ဂုဏ္ယူခ်င္သလိုလို ျဖစ္ေနမိပါတယ္ )
(ျပင္ဆင္ခ်က္- “ေခြလံုးျပီးအိပ္”အစား “ေခြေခြေခါက္ေခါက္အိပ္”၊ “ဘယ္သတၱ၀ါလဲ”အစား “ဘယ္သူလဲ”)

Friday 3 December 2010

မ်ိဴးနဲ႕ ရိုးနဲ႕ အားနာတတ္သူ



“မ်ိဴးနဲ႕ရိုးနဲ႕ အားနာတဲ့သူ”ဆိုတာ က်မ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေျပာတာပါ။ ဘာေၾကာင့္ မ်ိဴးရိုးကိုဆြဲထည့္ရတာလဲဆိုတာ ေျပာျပပါမယ္။

က်မအေဖ လူပ်ိဴေပါက္အရြယ္က ပြဲေစ်းတန္းမွာ ဗလာဇာတ္ပြဲေခၚမလား၊ အဲဒါ သြားၾကည့္ပါသတဲ့။ ညံ့လိုက္တဲ့ဇာတ္၊ လူျပက္ကလည္းမေကာင္း၊ မင္းသမီးကလည္း အဆို အက အလွ ဘာတခုမွ စိတ္၀င္စားစရာမရိွ၊ ရာသီဥတုကလည္းေအး ဆိုေတာ့ လူေတြ တဖြဲဖြဲ ထျပန္ၾကတာေပါ့။ အဲဒါကို စင္ေပၚက ဇာတ္အဖြဲ႕ကို မ်က္ႏွာပူ၊ အားနာေနတာက က်မအေဖပါ။ သူပါထျပန္ရင္ လူပိုနည္းသြားမွာစိုးလို႕ ေပေတျပီး ဇာတ္စင္ေအာက္မွာ ပုဆိုးျခံဳၾကည့္ခဲ့ပါသတဲ့။ ဇာတ္က မိုးလင္းတဲ့အထိ ဇြဲမေလ်ာ့တမ္း ကသလို ေအာက္က အံၾကိတ္ျပီးအားေပးတဲ့ ပရိသတ္ကေတာ့ အေဖအပါအ၀င္ ဆယ္ေယာက္ နီးပါးေလာက္ပဲ ရိွေတာ့သတဲ့။

အေမက်ေတာ့ တမ်ိဴးပါ။ က်မတို႕ ျခံစည္းရိုးပါတ္လည္မွာ ကင္ပြန္းခ်ဥ္ပင္ေတြ စိုက္ထားပါတယ္။ ကိုယ္လဲစား၊ လာ၀ယ္ လဲေရာင္း၊ ေတာင္းရင္လည္း ေပးပါတယ္။ ဒါေတာင္မွ အလစ္မွာ တိတ္တိတ္ေလး လာလာခူးတဲ့သူေတြ ရိွေသးသတဲ့။ တေန႕ မနက္ေစာေစာ ျပဴတင္းေပါက္က လွမ္းၾကည့္ေတာ့ လားလား အမ်ိဴးသမီးတေယာက္က ကပ္ေၾကးတေခ်ာင္းနဲ႕ ကင္ပြန္း ရြက္ႏုေတြ အားရပါးရ ညွပ္ေနတာကိုး။ မ်က္ႏွာသိတဲ့သူထဲကလည္းျဖစ္၊ ရုတ္တရက္ၾကီး ကိုယ့္ကို္ျမင္လိုက္ရင္ သူရွက္သြားမွာ အေမက အားနာ မိပါတယ္။ ဒါနဲ႕ပဲ အိမ္ထဲက ပစၥည္းေတြကို ဟိုေရႊ႕ဒီေရႊ႕နဲ႕ အသံေတာ္ေတာ္မည္ေအာင္ လုပ္ေနလိုက္ပါသတဲ့။ ဟင္းရြက္ခိုးခူးသူလည္း အခ်ိန္မီ သုတ္ေျခတင္ေရာေပါ့။ ေနာက္ျပီး အေမ ျမိဳ႕ကပါလာတဲ့ အထည္ေတြ ေရာင္းရင္ ၀ယ္သူေတြက အလကား အလွဴေပးေနတယ္ ထင္ရေအာင္ ၀ယ္ၾကပါတယ္။ တကယ္လဲ အလကားေပးတာနဲ႕ သိပ္မထူးပါ။ ေရာင္းသမွ်ရဲ့ သံုးပံုႏွစ္ပံုက အေၾကြး၊ အဲဒီအေၾကြးရဲ့ တ၀က္ေက်ာ္က ျပန္မဆပ္ၾကေတာ့တာမို႕ပါ။

ဒီအေဖအေမက ေမြးတဲ့သမီးက်ေတာ့လည္း ဘယ္ေခလိမ့္မတုန္း။ မွတ္မွတ္ရရ တခါတုန္းက ေဆြမ်ိဴးေတြရိွတဲ့ ျမစ္ကမ္းနဖူးက ျမိဳ႕ကေလးတျမိဳ႕ကို သူငယ္ခ်င္းနဲ႕ၾကံဳလို႕ အလည္လိုက္သြားပါေလေရာ။ တည္းတာကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းအိမ္ပါ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေဆြမ်ိဴးအိမ္ႏွစ္အိမ္က ညစာ ထမင္းစား ဖိတ္ပါတယ္။ အဲဒီ ေဆြမ်ိဴးႏွစ္အိမ္က လံုး၀ အေစးမကပ္ အေခၚအေျပာ မလုပ္ၾက သူေတြပါ။ က်မ တအိမ္အိမ္ကို ျငင္းလိိုက္ရမွာ အလြန္အားနာပါတယ္။ ရက္ခြဲသြားဖို႕လည္း အခ်ိန္ကမရိွေတာ့ ႏွစ္အိမ္ လံုးကို လက္ခံ လိုက္ပါတယ္။ တအိမ္မွာ သြားစားမဲ့အေၾကာင္းကို ေနာက္တအိမ္က လံုး၀ မသိေစခ်င္တာလည္း ပါပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းက (နင္ဘယ္လိုလုပ္မလဲ) လို႕ေမးေတာ့ (တ၀က္စီ စားမယ္ဟာ) လို႕ ေျဖလိုက္ပါတယ္။ ဒါနဲ႕ပဲ ပထမအိမ္မွာ ခပ္ေစာေစာေလး ထမင္းသြားစားပါတယ္။ ဟင္းေတြ ကေတာ့ စားခ်င္စဖြယ္၊ သြားေရယိုစဖြယ္ေတြခ်ည္းပါဘဲ။ ဒါေပမဲ့ စိတ္ဆင္ရိုင္းကို ခ်ြန္းနဲ႕အုပ္လိုက္ရပါတယ္။ ေနာက္တပြဲ က်န္ေသးတယ္ မဟုတ္လား။ သူငယ္ခ်င္းကိုလည္း မ်က္စပစ္ျပီး သတိေပး လိုက္ေသးတယ္။ ေလ်ွာ့စားမယ္လို႕ ဆံုးျဖတ္ထားေပမဲ့ အမ်ိဴးေတြက ထမင္းအုပ္ကိုကိုင္ျပီး ဇြန္းနဲ႕ခပ္ ထည့္လိုက္ ဟင္းခပ္ဇြန္းၾကီးနဲ႕ ဆီျပန္အသားဟင္းေတြ ထည့္ေပးလိုက္နဲ႕ မျငင္းသာ ေတာ့ဘဲ အသားကုန္အုပ္ခဲ့ရပါေတာ့တယ္။

Thursday 2 December 2010

အားနာတတ္သလား




အားနာတတ္တဲ့ အေၾကာင္းေလးေတြးမိရင္ ငယ္ငယ္က ေရဒီယိုဇာတ္လမ္း ေလးတပုဒ္ကို အျမဲသတိရတယ္။ အဲဒီတုန္းက ေရဒီယိုေတြပဲ အဓိက နားေထာင္ၾကရတာ ( အမ္- ေျပာရင္းနဲ႕ အသက္ကို ခန္႕မွန္းၾကဦးမယ္)။ ဇာတ္လမ္းပမာ နားဆင္စရာ ကဏၳမွာ အေျပာေကာင္းတဲ့ ဦးေဇာ္၀င္းက ဒန္႕ဒလြန္သီးသည္ၾကီးေပါ့။ ျခံထြက္ ဒန္႕သလြန္သီးကို တအိမ္တက္ဆင္း ေရာင္းလာလိုက္တာ။ သံုးေတာင့္တဆယ္နဲ႕ ေရာင္းရာကေန၊ ၀ယ္သူေတြက မရမက ဆစ္လို႕ ေလးေတာင့္၊ ငါးေတာင့္၊ ေျခာက္ေတာင့္၊ ခုႏွစ္ေတာင့္နဲ႕ ေပးေပးလာလိုက္တာ ေနာက္ဆံုး အရင္၀ယ္ထားတဲ့သူေတြက သူ႕ေနာက္လိုက္ျပီး မ်က္ႏွာလိုက္ရပါမို႕လားနဲ႕ ကက္ကက္လန္ ၀ိုင္းရန္ေတြ႕ၾကလို႕ မရွဴႏိုင္မကယ္ႏိုင္ျဖစ္၊ ေနာက္ဆံုး “အကုန္လံုး အလကားသာ ယူၾကပါဗ်ာ၊ ျပန္အမ္းပါ့မယ္ဗ်ာ” ဆိုျပီး ေျဖရွင္းလိုက္ရတဲ့ ဟာသ ဇာတ္လမ္းေလး။ က်မတို႕ အိမ္မွာေတာင္ တခုခုကို အေလ်ွာ့ေပးလြန္းရင္ “ဒန္႕ဒလြန္သီးသည္ ျဖစ္ေနမယ္ေနာ္” လို႕ အခုထိ သတိေပး တတ္ၾကေသးတာ..။

“အားနာတယ္” ဆိုတာ ျမန္မာစကားမွာပဲ ရိွတယ္လို႕ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ေျပာတတ္ၾကပါတယ္။ ကိုယ့္လူမ်ိဴးကို အမႊန္းတင္ရင္း တျခားလူမ်ိဴးေတြက အားမနာတတ္ဘူး လို႕ အျပစ္ေျပာခ်င္တာေပါ့။ အဲဒီမွာ ျပႆနာ ႏွစ္မ်ိဴး ေတြ႕ရပါတယ္။ (၁) လူမ်ိဴးတိုင္းမွာ အားနာတာ ရိွသလား၊ မရိွဘူးလားနဲ႕ (၂) အားနာတာ ေကာင္းသလား၊ မေကာင္းဘူးလား ဆိုတာပါ။

ပထမဆံုး အားနာတာ ရိွမရိွနဲ႕ပါတ္သက္လို႕ကေတာ့ ျမန္မာလူမ်ိဴးမွာပဲ အားနာတဲ့စကားရိွတယ္၊ ျမန္မာေတြဘဲ အားနာတတ္တယ္ ဆိုတဲ့ အဆိုကို က်မက ျငင္းပယ္ပါတယ္။ ဘာသာစကား မ်ားမ်ားမတတ္တဲ့အတြက္ သက္ေသမျပႏိုင္ေပမဲ့ အားနာတယ္ အတိအက် မဟုတ္ရင္ေတာင္ အားနာျခင္းနဲ႕ ဆင္တူတဲ့စကားေတာ့ ရိွမယ္လို႕ ယံုၾကည္ပါတယ္။ ဒါကလည္း ေတြ႕ဖူးၾကံဳဖူးတဲ့ လူမ်ိဴးတခ်ိဴ႕ရဲ႕ အမူအက်င့္ကို အေျခခံျပီး ေျပာရျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ပါတ္၀န္းက်င္ နဲ႕ ယဥ္ေက်းမွဳကိုလိုက္လို႕ အားနာတတ္မွဳ အနည္းနဲ႕အမ်ား ဒီဂရီ ေတာ့ ကြာျခားႏိုင္ပါတယ္။

အားနာတာ ေကာင္းသလား၊ မေကာင္းဘူးလား ဆိုတာကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ေယဘုယ်ဆန္တဲ့ ေမးခြန္းပါ။ အခ်ိန္အခါ ေနရာေဒသ နဲ႕ အေျခအေနကို လိုက္လို႕ အေျဖေတြ ကြဲသြားႏိုင္ပါတယ္။ အခုတေလာ တီဗြီမွာေခတ္စားေနတဲ့ စကားနပမ္း လုပ္ၾကည့္ရေအာင္။

(အဆို) အားနာတာ ေကာင္းတယ္
အားနာတယ္ ဆိုတာ လွပတဲ့ စိတ္ကေလးတခု။ သူမ်ားကို ကိုယ္ေရာစိတ္ပါ ကသိကေအာက္ျဖစ္ေစမွာ မလိုခ်င္တဲ့စိတ္။ အႏိုင္ယူဖို႕ထက္၊ ၾကံဳလာရင္ ကိုယ္သာလ်ွင္အနစ္နာခံပစ္လိုက္ခ်င္တဲ့စိတ္ ကေလးပါ။ အလြန္အက်ြံ မသံုးစြဲသေရြ႕ေပါ့ကြယ္။

အားနာတတ္တဲ့သူဟာ ဘယ္ေတာ့မွ သူမ်ား မ်က္ခံုးေမြးေပၚ စၾကံၤမေလွွ်ာက္ဘူး။ မနီဇူလိုင္က သူ႕ကဗ်ာေလးထဲမွာ (မဟာျမတ္မုနိကို အားနာတယ္၊ မႏူဟာကို အားနာတယ္၊ ကေမၻာဇေဟာ္နန္းကို အားနာတယ္) တဲ့။ ကဲ ဘယ္ေလာက္လွတဲ့ စိတ္ကေလးလဲ။ အဲဒီလိုမ်ိဴးသာ လူတိုင္းက ေတြးမိရင္ စစ္ပြဲေတြမရိွတဲ့ ျငိမ္းခ်မ္းရာေျမ ျဖစ္ေနမွာပဲေနာ္။

ရခိုင္လူမ်ိဴးေတြက (အားမနာ) ဆိုတဲ့စကားကို ပိုျပီးတြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ သံုးတတ္ၾကေလရဲ့။ “ဒီေကာင္ႏွယ္ အားမနာ” ဆိုရင္ အလိုက္မသိသူ၊ ရိုင္းျပသူ၊ ေမာက္မာသူ စသျဖင့္ အဓိပၼါယ္အမ်ားၾကီး ထြက္တာ သတိထားမိပါတယ္။

က်မတို႕ လမ္းသြားရင္း မေတာ္တဆ ကိုယ့္ပခံုးနဲ႕ သူမ်ားပခံုး၀င္တိုက္မိျပီ ဆိုပါစို႕။ သာမာန္စိတ္ထားရိွသူေတာင္ အားနာသြားမွာ အမွန္ပဲ။ ျမန္မာဆန္တဲ့ က်မအေမက ဘယ္သူ႕ကိုပဲ မေတာ္တဆ ထိမိတိုက္မိပါေစ- “ကန္ေတာ့”“ကန္ေတာ့”လို႕ ေျပာရမယ္လို႕ ငယ္ငယ္က စြဲေနေအာင္ သင္ထားေပးတယ္။ (ကန္ခိုင္းတာမဟုတ္ပါ၊ ဦးခ်ေတာင္းပန္ပါတယ္ ဆိုတဲ့ အဓိပၼါယ္ေပါ့) အခုေတာ့လည္း က်မကိုယ္က ကမၻာဆန္လာသလားေတာ့ ငယ္ငယ္ကလို “ကန္ေတာ့” သိပ္မေျပာျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ မေတာ္တဆ ၾကံဳေလတိုင္း “အိုး- မေတာ္လို႕” “ေဆာရီး” စသျဖင့္ ေပါ့ေလ။ ကိုယ္က အားနာမွန္းသိေတာ့လည္း ဘယ္သူမွ ရန္စြယ္ေငါေငါ မတုန္႕ျပန္ၾကေတာ့ဘူး။ ကဲ ဘယ္ေလာက္ ေအးခ်မ္းလဲ။

က်မတို႕ လူသားဆန္စြာ အားနာတတ္ၾကရေအာင္ေနာ္။

(အေခ်) အားမနာတာ ေကာင္းတယ္
“အားနာလို႕လိုက္ေလ်ာတာ အ တယ္လို႕ထင္”တဲ့။ “အားနာရင္ ခါးပါတယ္”တဲ့။ အဲဒါက ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ေျပာထားတဲ့ စကားပံုေတြပါ။ က်မတို႕ ငယ္ငယ္က ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေျပာေလ့ရိွတဲ့အိမ္နီးျခင္း အေဒၚၾကီးကေတာ့ သူ႕သမီးကို ဆံုးမပံုက “ဟဲ့- နင္ၾကပ္ၾကပ္ အားနာေန၊ ေတာ္ၾကာ ကေလးေတြ ျခင္းေတာင္းနဲ႕ လိုက္ေကာက္ေနရမယ္”တဲ့ ေလ။ တကယ့္ျပင္ပေလာကမွာလည္း အားနာတတ္သူေတြဟာ လူလည္ေတြ မ်က္ေစ့က်တဲ့ အမဲတမ်ိဴးပါဘဲ။

တခါတေလ အားနာတာက ျပႆနာတခုကို ပိုျပီးၾကီးထြားေစတယ္။ ဆိုပါစို႕- လူတေယာက္ဆီက ေငြတရာေခ်းထားတယ္။ ျပန္ေပးမယ္ဆိုတဲ့အခ်ိန္မွာ မေပးႏိုင္ေသးဘူး။ သူ႕ကို ရင္ဆိုင္ရမွာ အားနာေနတယ္၊ မရဲဘူး၊ ဒါနဲ႕ပဲ မ်က္ႏွာခ်င္းမဆိုင္မိေအာင္ ေရွာင္ေနမယ္ ဆိုရင္ တဖက္လူက ဘယ္လိုထင္မလဲ။ မိန္းကေလးတေယာက္က ကိုယ့္ကို ခ်စ္ေရးဆိုတဲ့သူကို ျငင္းလိုက္ရမွာ အားနာေနတယ္။ သူေပးတဲ့ ပန္းတို႕ ဘာတို႕လဲ အားနာနာနဲ႕ ယူထားမိတယ္ ဆိုပါစို႕။ ၾကာလာရင္ ဘာျဖစ္သြားႏိုင္လဲ။ အဲဒီအျဖစ္မ်ိဴးေတြ အားလံုး ျမင္ဖူးၾကားဖူးၾကမယ္ ထင္ပါတယ္။

အားနာတာက မပြင့္လင္းတဲ့ သေဘာကို ဦးေဆာင္သြားတယ္။ တခါတရံ မရိုးသားတဲ့ဘက္ကိုေတာင္ ေရာက္သြား တတ္ေသးတယ္။ ကိုယ္ဖက္က တတ္ႏိုင္တဲ့အတိုင္းအတာကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာလိုက္တာက တဖက္သားကိုလည္း ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားဖို႕ အေထာက္အကူ ျဖစ္ေစတယ္။ စိတ္မပါဘဲ ကိုယ္မတတ္ႏိုင္ဘဲ ကူညီမဲ့အစား ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း No  လို႕ ေျပာလိုက္တာ ပိုေကာင္းတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းကို မရွင္ေလးက ဒီပို႕စ္ မွာ ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။ အေနာက္တိုင္းသား ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက အဲဒီလိုမ်ိဴး က်င့္သံုးႏိုင္ၾကတာ အတုယူ အားက်စရာပါ။  အေလာ့ဂါေဇာင္းကလည္း သူ႕ရဲ့ ပို႕စ္ေလးတခုမွာ “အားနာတာဟာ အားနည္းခ်က္တခုပဲ၊ အားနာတာဟာ အရံွဴးတ၀က္ ေရာက္ေနတယ္။ အားနာတဲ့စိတ္ေၾကာင့္ ဘ၀ပါ မြဲျပာက်သြားေစႏိုင္တယ္တဲ့”.။ အမွန္ေတြ ကိုယ့္ေရွ့မွာရပ္ေျပာေနသလိုပါဘဲကြယ္။

မွတ္မွတ္ရရ ငယ္ငယ္တုန္းက အားနာတတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေလးတေယာက္ ရိွတယ္။  အတန္းေဖၚေတြက သူ႕ဆီက ခဲတံေပတံ ငွားျပီးရင္ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မေပးဘူး။ သူကလည္း အားနာေတာ့ ျပန္မေတာင္းဘူး။ အေဖအေမကို ခဏခဏ ပူဆာေနရေတာ့ သူ႕ ကိုမိဘက စိတ္မရွည္ေတာ့ဘူး။ မၾကာမၾကာ အဆူခံေနရတယ္။ ဒါနဲ႕ပဲ သူဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။  ငါ- ေနာက္ခါ အားမနာေတာ့ဘူး။ ျပန္ေတာင္းမယ္ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အားနာတဲ့အက်င့္က ေတာ္ေတာ္ ေဖ်ာက္ရခက္တာမ်ိဴးကလား။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူ႕ကိုယ္သူ တြန္းအား တခု ထည့္လိုက္တယ္။ ပစၥည္းတခုငွားျပီးတိုင္း ဒီတခါ ငါ့ပစၥည္း ျပန္မေတာင္းျဖစ္ရင္ ငါစာေမးပြဲက်ပါေစ လို႕ က်ိန္လိုက္တယ္တဲ့။ အ့ဲလိုက် သူေၾကာက္တယ္ေလ။ (စာေမးပြဲက်မွာေၾကာက္လို႕) သူ႕ပစၥည္းေလးေတြ မျဖစ္မေန ျပန္ေတာင္းရေတာ့တာပဲ။

အားနာတတ္သူကို လူေတြက ပိုျပီး ခ်စ္ခင္ၾကမယ္၊ ေလးစားၾကမယ္ ထင္ေနပါသလား။ အေျဖကေတာ့ No Way ပါ။ ကဲ- က်မတို႕ကိုယ္ထဲမွာ ကပ္ပါးပိုးလို တြယ္ေနတဲ့ အားနာမွဳေတြကို ေဖ်ာက္ၾကပါစို႕။

ဒီစာေလးကိုဖတ္ျပီး သူငယ္ခ်င္းတို႕ ဘယ္အဆိုဖက္ကို အေလးသာသလဲဆိုတာ-
- အားနာရင္လည္း တခုခု ေရးသြားလိုက္ပါ
- ဒါမွမဟုတ္ အားမနာတမ္း လွည့္ျပန္သြားလို႕ရပါတယ္ လို႕...။   (အဟဲ-ေနာက္တာပါ)

မိုးစက္ပြင့္

Wednesday 1 December 2010

ရာသီမဲ့ အခ်စ္

မိေလေျပ
ေႏြြရဲ့ အလွ
အရိုင္းဆန္တဲ့ အပ်ိဴစင္မ
ေမ၀သန္
ေငြမ်ွားတံ ပိုင္စိုးတဲ့
မိုးမင္းသမီးတိမ္ဇာပု၀ါရွင္
မႏွင္းျဖဴ
ေဖြးလြလြ သရဖူနဲ႕
မဟာဆန္တဲ့ ေဆာင္းအလွမယ္

ရာသီစက္၀ိုင္း လည္ပတ္တိုင္း
သူတို႕အလွပံုရိပ္ေဟာင္းကို
အသြင္အမ်ိဴးမ်ိဴးေျပာင္းခဲ့ၾကတယ္....။

တခါတခါ
မာရ္နတ္ရဲဲ့ သမီးပ်ိဴသံုးပါးလို
(မင္းကိုမ်ား ေမ့မလားလို႕)
သူတို႕အလွအပေတြနဲ႕
ကိုယ့္ကိုလာလာ 
ဖ်ားေယာင္းတတ္ၾကေလရဲ့....။

ဒါေပမဲ့
ဒါေပမဲ့ကြယ္
ေႏြ မိုး ေဆာင္း
ရာသီေတြဘယ္လိုေဟာင္းေဟာင္း
နိမိတ္ပံုေတြ ဘယ္လိုေျပာင္းေျပာင္း
ကိုယ့္အထီးက်န္ကမၻာေလးထဲ
ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာင္းမလဲ
အျမဲလိုတမ္းတ
လြမ္းေနရတာ
မင္းကိုပါပဲ
ညီမေလး “.....” ရယ္။
(Sweet December ရဲ့ အမွတ္တရ)
☆ ★SWEET ☆ ★
。☆。 。☆。
★。\|/。 ★
。 DECEMBER。
★。/|\。 ★
。☆。 。☆。

Tuesday 30 November 2010

“က်ဴ” ျခင္း အႏုပညာ


“က်ဴ” တယ္ ဆိုတာ တန္းစီေစာင့္ဆိုင္းျခင္း ( Queue ) ကို ျမန္မာမွဳ ျပဳထားတာပါ။ ဒီ ပို႕စ္တေလ်ွာက္လံုး ငါးပိသံနဲ႕ အားရပါးရ က်ဴတယ္လို႕ ေျပာသြားမွာပါ။

က်မတို႕ ေရႊျမန္မာေတြဟာ က်ဴျခင္းနဲ႕ မစိမ္းပါဘူး။ သမ၀ါယမဆိုင္၊ ဂ်ီအီးစီ၊ ဓါတ္ဆီဆိုင္၊ ေဆးခန္း ေတြမွာ ပံုစံအမ်ိဴးမ်ိဴးနဲ႕ က်ဴဖူးခဲ့ၾကပါတယ္။ ရုပ္ရွင္လက္မွတ္ေတြ ေမွာင္ခိုေရာင္းတဲ့ေခတ္တုန္းက “က်ဴ“ စားတဲ့ လူတန္းစားေတာင္ ရိွတယ္။ ေနာက္က်မွ လာတဲ့ ရုပ္ရွင္ၾကည့္သူေတြကို လက္မွတ္ေတြ အျမတ္တင္ျပီး ေရာင္းတဲ့အခါ ေန႕တြက္ကိုက္သတဲ့။ လက္မွတ္တင္ မဟုတ္ဘဲ က်ဴထားတဲ့ ေနရာကိုေတာင္ ေရာင္းစားလို႕ ရခဲ့ေသးသတဲ့။ တခါ ပန္းဆိုးတန္းတ၀ိုက္က စတုဒီသာ အလွဴေပးေနသလို က်ိတ္က်ိတ္တိုးေနတဲ့ ပတ္စ္ပို႕ရံုးၾကီးမွာလည္း ေကာင္တာအဆင့္ဆင့္မွာ က်ဴ ရတာပါဘဲ။ စံနစ္တက်ေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့။

က်မတို႕ တကၠသိုလ္တက္စဥ္က ေက်ာင္းလခသြင္းရမဲ့ အခ်ိန္ဆိုရင္ သိတ္စိတ္ညစ္ခဲ့တာ။ အတန္းလိုက္ စံနစ္တက် က်ဴ တာမဟုတ္ဘဲ ေရထဲက်တဲ့ ေပါင္မုန္႕ကို ငါးေတြ၀ိုင္းတြတ္သလို ေကာင္တာေပါက္က်ဥ္းက်ဥ္းေလးကို ေယာက်္ားေလး မိန္းကေလးအားလံုး ၀ိုင္းျပီးစုျပံဳ တိုးေ၀ွ႕ေနၾကတာပါ။ အရပ္ရွည္သူမ်ားက တပန္းသာေပမဲ့ ပုတဲ့သူေတြမွာေတာ့ လူမြန္းတဲ့ ဒဏ္ကိုလည္း ခံရပါေသးတယ္။ အိမ္က ဘယ္ေလာက္ပဲ သပ္သပ္ယပ္ယပ္ ၀တ္စားဆင္ယင္ခဲ့ပါေစ၊ ပိတ္ေလွာင္ အိုက္စပ္ ေနတာနဲ့ဘဲ ေခ်ြးေတြထြက္၊ ကိုယ့္ေခ်ြး သူ႕ေခ်ြးေရာျပီး ခ်ဥ္စူးစူးအနံ႕ေတြထြက္၊ အက်ီၤ လံုခ်ည္ေတြ ေၾကမြကုန္ၾကတာပါဘဲ။ (စကားခ်ပ္- ရည္းစားသနံ ရိွသူမ်ား ကေတာ့ ကိုယ္တိုင္မတိုးဘဲ ၾကြၾကြရြရြကေလး ရပ္ေစာင့္ၾကတာကို မနာလိုစရာ ေတြ႕ရပါတယ္) အလ်င္လိုသူမ်ားကလည္း သူမ်ားအရင္ရေအာင္ ကိုယ့္ေဘာက္ခ်ာေလး ေနရာေျပာင္း၊ စာေရးမလက္နား တိုးေပး လုပ္ၾကလို႕ အခ်င္းခ်င္း ျငိဳျငင္ၾက၊ စာေရးမက မ်က္ေစာင္းခဲလိုက္ စူလိုက္ ေဆာင့္လိုက္။ လူ႕ ဂုဏ္သိကၡာေတြ တအိအိ ေၾကြက်။

ေနာက္ထပ္ စံနစ္တက် မက်ဴခဲ့ရတာက ဘတ္စ္ကားဂိတ္မွာ။ ကားလာရင္ သူ႕ထက္ငါ တက္ရဖို႕ကို မာရသြန္ ျပိဳင္ပြဲပမာ။ အလုအယက္ တိုးၾက ေ၀ွ႕ၾက။ ေလာဘ ေဒါသေတြ ပြားၾက။ လူ႕ ဂုဏ္သိကၡာေတြ က်ျပီးရင္းက်။ supply နဲ႕ demand မမွ်တဲ့ ဒုကၡ။ က်ဴတန္းမစီတဲ့ ဒုကၡ။ ( ႏွစ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ၾကာလာျပီဆိုေတာ့ အဲဒါမ်ိဴးေတြ နည္းနည္းေတာ့ ေလ်ာ့ပါး သြားတယ္လို႕ ထင္မိတယ္။ လူၾကပ္တဲ့ ရံုးတက္ ရံုးဆင္းခ်ိန္က လြဲလို႕ေပါ့)ဒါေပမဲ့ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက အဲဒီဒုကၡေတြ ေန႕တဓူ၀ ၾကံဳေနတဲ့အခါက်ေတာ့ စိတ္ထဲမွာ သိပ္မထူးဆန္းသလို ျဖစ္လာပါတယ္။

ႏိုင္ငံရပ္ျခားကို ပထမဆံုးအၾကိမ္ေရာက္ေတာ့ ေလဆိပ္မွာ စ ေတြႈတာပါဘဲ။ ေလဆိပ္အထြက္မွာ ခရီးသည္ေတြ တန္းစီျပီး ကိုယ္သြားခ်င္တဲ့ေနရာအတိုင္း လက္မွတ္ျဖတ္၊ တကၠစီခၾကိဳရွင္းေပး၊ ေဘာက္ခ်ာယူ၊ ကိုယ့္ေရွ့ဆိုက္လာတဲ့ တကၠစီကားကို ေဘာက္ခ်ာျပျပီး အဆင္သင့္တက္စီးရံုသာ။ စကားအပို တခြန္းေတာင္ ေျပာစရာမလို။ တခ်ိဴ႕ ဘတ္စ္ကားဂိတ္မွာဆိုလည္း လူေတြ က်ဴ ေနတာ ၾကံဳဖူးပါတယ္။ ကား ထိုးရပ္တာနဲ့ တန္းစီထားတဲ့ လူတန္းၾကီးက တေယာက္ျပီးတေယာက္ တေရြ႕ေရြ႕ တက္သြားလိုက္တာ၊ လုတက္စရာမလို၊ တေတာင္နဲ႕ အသာကေလး ကာထားစရာမလို၊ ငဖယ္တိုးကေလးနဲ႕ လွိမ့္၀င္စရာမလို၊ ေရြ- နိပ္လိုက္ေလ။

အဲဒီလိုနဲ႕ က်ဴျခင္းရဲ့အရသာေတြကို ေကာင္းေကာင္းသိသြားတဲ့ က်မဟာ ကိုယ့္ဇာတိေျမကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ အလိုမက်မွဳေတြရဲ႕ ဖိစီးႏိွပ္စက္ျခင္းကို ေကာင္းေကာင္းၾကီး ခံစားရပါေတာ့တယ္။

ဆိုၾကပါစို႕ ။ ေနမေကာင္းလို႕ ေဆးခန္းသြားျပတယ္ ဆိုရင္ဘဲ တိုကင္ယူ၊ စာအုပ္ထပ္ျပီး ကိုယ့္အလွည့္ကို ေစာင့္ၾကရတာ ထံုးစံပါ။ ေနမေကာင္းပါတယ္ဆိုမွ ေဆးခန္းမွာ ၾကာရွည္ေလးျမင့္ ဘယ္သူမွ မထိုင္ခ်င္ပါ။ ဒါေပမဲ့ သားသားနားနား ၀တ္စားထားတဲ့ အမိ်ဴးေကာင္းသားသမီးေတြက မၾကာခဏဆိုသလို ဆရာ၀န္အခန္းထဲ ၾကားျဖတ္၀င္၀င္သြားၾကတာမို႕ ၾကာသင့္တာထက္ ပိုၾကာသြားရတဲ့အခါ အလြန္စိတ္တိုရပါတယ္။ တာ၀န္က် နာ့စ္မ်ားကလည္း မေျပာရဲပါ။ သူတို႕က ဆရာ၀န္ၾကီးရဲ့ ခင္မင္ရာ ခင္မင္ေၾကာင္း အထူးဧည့္သည္ေတြမို႕ပါ တဲ့။

နယ္ကေန ရန္ကုန္ကို အေ၀းေျပးကားစီးျပီး ျပန္လာတယ္ဆိုရင္ဘဲ ဂိတ္မွာ ကားဆိုက္တာနဲ႕ လူေတာင္ ကားေပၚက မဆင္းရေသးဘူး။ အလုအယက္ေခၚေနလိုက္ၾကတာ။ “ဟို အက်ီၤအျဖဴနဲ႕ အမၾကီး- ကားငွားမလား” “ဟို မ်က္မွန္နဲ႕ ဦးေလးၾကီး ကားငွားမလား” “ေဟ့- ငါေခၚထားတာကြ” “ေပး၊ ေပး၊ အထုပ္ေပး” စသျဖင့္ အလုအယက္ ေခၚေနၾကတာ ဆြဲေတာ့မလို လြဲေတာ့မလို လုပ္ေနၾကတာေတြဟာ က်မကို အၾကီးအက်ယ္ စိတ္ပ်က္ေစပါတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ သူတို႕အားလံုးကို ျငင္းပယ္ျပီး ေအးခ်မ္းတဲ့ တေနရာမွာ အငွားကား ရွာစီးေလ့ရိွပါတယ္။ ၀မ္းေရးအတြက္ လုယက္ ရွာစားေနရတာကို နားလည္ေပမဲ့ ဒီလိုမ်ိဴးအထိ လိုအပ္သလားဆိုတာ ေတြးမိ ေနပါတယ္။ ဆိုပါစို႕ - ဒီ အေ၀းေျပးမွာ အငွားကားစီးမဲ့ခရီးသည္ ၁၅ ဦးပါလာရင္ သူတို႕ဟာ စီးကို စီးမွာပဲ။ ေအာ္ဟစ္ ဆြဲလြဲ ေခၚေနတာဟာ သူတို႕အခ်င္းခ်င္းရဲ့ ျပိဳင္ဆိုင္မွဳ။ သူ႕ထက္ငါ အႏိုင္ရလိုမွဳပါ။ ဒါကို စံနစ္တက်ျဖစ္ေအာင္ ၾကီးၾကပ္ထိမ္းကြပ္ေပးမဲ့ system တရပ္ လိုပါတယ္။ အလွည့္က်စံနစ္ကို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ အေကာင္အထည္ ေဖၚႏိုင္ပါမွ လူႈဂုဏ္သိကၡာ တက္လာပါမယ္။

ဒါတင္ဘဲလားဆိုေတာ့ မဟုတ္ေသးပါ။ ခရီးက နာရီေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာတာမို႕ လမ္းက စားေသာက္ဆိုင္ေတြမွာ ေလး ငါးနာရီျခားတခါ ကားရပ္ေပးေလ့ရိွပါတယ္။ ဗိုက္ဆာရင္ မုန္႕စား၊ အေပါ့အေလးသြားခ်င္ရင္ ေရအိမ္တက္ ေပါ့။ အဲဒီမွာ က်မတို႕လူမ်ိဴးေတြ မက်ဴတတ္တာကို ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ေတြ႕ရပါတယ္။ အႏၱရာယ္ကို မလြယ္ႏိုင္လို႕ လာရေပမဲ့ အနံ႕အသက္ရိွတဲ့ ေရအိမ္ကို ဘယ္သူမွ အနီးကပ္ျပီး မရပ္ခ်င္ၾကပါဘူး။ ဒီေတာ့ တတ္ႏိုင္သမ်ွ ခပ္ခြာခြာေလး ရပ္ျပီး တန္းစီရပါတယ္။ တံခါးပိတ္ထားတဲ့ ေရအိမ္တလံုးေရွ့မွာ ရပ္ေနတာ ျမင္ကတည္းက တန္းစီေစာင့္ေနသူ တေယာက္ဆိုတာ သိသင့္ပါလ်က္ လူေရွ့ကို အတင္းေက်ာ္ရပ္၊ တံခါးပြင့္လာတာနဲ့ ခပ္သုတ္သုတ္ ျဖတ္ေက်ာ္ေလ်ာက္တာမ်ိဴးေတြ အၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကံဳလာရတဲ့အခါ စိတ္မသက္မသာ ျဖစ္ရပါတယ္။ ဒီေလာက္ကိစၥေလးနဲ႕ ေျပာလိုက္ရင္ အေရျပားပါးရာ၊ သေဘာထား ေသးသိမ္ရာ က် မလား ဆိုျပီး သည္းခံခဲ့တဲ့ အၾကိမ္ေတြ ေတာ္ေတာ္ မ်ားသလို၊ လူမွဳတာ၀န္အရ ပညာေပးလိုက္ဦးမွ ဆိုျပီး ခပ္ဆတ္ဆတ္ ကေလး ေျပာထည့္လိုက္မိတဲ့ အၾကိမ္ေတြလည္း ရိွပါတယ္။ (မေအာင့္ႏိုင္လို႕ ပါ) လို႕ ေျပာျပီး ေက်ာ္တက္ရင္ နားလည္ေပးမွာ ျဖစ္ေပမဲ့ လူလည္က်သလိုမ်ိဴး၊ ဂရုမစိုက္သလိုပံုစံမ်ိဴးလုပ္တာကေတာ့ ခံစားရတာ ေတာ္ေတာ္ကေလး ဆိုး၀ါးပါတယ္။ ဒါေတြက ေလာကနီတိ နဲ့ဆိုင္ျပီး ေက်ာင္းပညာေရးမွာေတာင္ ထည့္သင္ေပးသင့္တဲ့ ကိစၥမ်ိဴးလို႕ ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ ေတြးမိခဲ့ပါေသးတယ္။

ေဆးခန္းမွာ ကားဂိတ္မွာ အိမ္သာေရွ့မွာ က်ဴတန္းစီတာဟာ အေသးအဖြဲကေလးတခု ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္ ရသင့္ရထိုက္တဲ့အခြင့္အေရးကိုသာယူဖို႕၊ သူမ်ားရဲ့ ရသင့္ရထိုက္တဲ့ အခြင့္အေရးကို အသိအမွတ္ျပဳေပးဖို႕၊ တေယာက္ရဲ့ ဂုဏ္သိကၡာကို တေယာက္က ေလးစားတတ္ဖို႕ ဆိုတဲ့ ေလာကပါလအေျခခံတရားေတြအတြက္ တိုင္းထြာစရာ စံေပတံကေလးတေခ်ာင္း ျဖစ္ေနမွာပါ။ ဒါေတြကို က်မတို႕ကိုယ္တိုင္ စံျပလိုက္နာရမွာ၊ ကေလးေလးေတြကို ေလ့က်င့္သင္ၾကားေပးရမွာ ျဖစ္သလို၊ လူ႕အဖြဲ႕အစည္း နဲ႕ အုပ္ခ်ဴပ္စီမံခန္႕ခြဲသူေတြကလည္း စံနစ္ေကာင္းတရပ္နဲ႕ ျပဳျပင္ထိမ္းမတ္သင့္ပါတယ္လို႕ ခံစားမိသလို ေျပာခ်င္ပါတယ္။

မိုးစက္ပြင့္

ပံုေတြကို ဒီက ယူပါတယ္။

ဖတ္ရင္းျပံဳး၊ ျပံဳးရင္းဖတ္

အီးေမးလ္ထဲမွာ တခါတခါ စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းတာေလးေတြ ေတြ႕ရတယ္။ ဖတ္ျပီး ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ျဖစ္သြားတတ္လို႕ ပို႕စ္ေလးတခုအျဖစ္ သိမ္းထားလိုက္ပါတယ္။ ျမန္မာျပန္နဲ႕ ကိုယ္ေရးခ်င္တာေလးေတြပါ ျဖည့္စြက္လိုက္ေသးတယ္။ တခ်ိဴ႕လည္း ဖတ္ဖူးမွာပါ။


CIGARETTE:
A pinch of tobacco
Rolled in paper
With fire at one end
And a fool at the other!
စီးကရက္ဆိုတာ အစြန္းတဖက္မွာ မီး၊ ေနာက္အစြန္း တဖက္မွာ သူ႕ကိုခဲထားတဲ့ အရူးတေယာက္ရိွေနတဲ့ ေဆးရြက္ၾကီးစကၠဴလိပ္ တခု။ ( ေဆးလိပ္ျဖတ္ခ်င္သူမ်ား မၾကာမၾကာဖတ္သင့္တဲ့ ေဆာင္ပုဒ္)

MARRIAGE:
It's an agreement
Wherein
A man loses his bachelor degree
And a woman gains her master
လက္ထပ္ျခင္းဆိုတာ ေယာက်္ားေလးက bachelor ဘြဲ႕ကိုစြန္႕ျပီး မိန္းကေလးက master ဘြဲ႕ကို ရသြားတဲ့ စာခ်ဴပ္မ်ိဴး။ ( ဒီေနရာမွာ bachelor နဲ႕ master ကို အဓိပၼါယ္ ႏွစ္မ်ိဴးနဲ႕ ဟာသလုပ္ထားတယ္)

LECTURE:
An art of transmitting Information
From the notes of the lecturer
To the notes of students
Without passing through the minds
Of either
လက္ခ်ာေပးတယ္ဆိုတာ ဆရာ့ဆီက ေက်ာင္းသင္ခန္းစာမွတ္စုေတြကို ေက်ာင္းသားေတြရဲ့ ဦးေႏွာက္ကိုမျဖတ္ဘဲ သူတို႕စာအုပ္ထဲ တိုက္ရိုက္သြားတဲ့ အတတ္ပညာတခု။ (ဆရာေက်ာင္းေတြကို ေဆာ္ပေဟ့)

CONFERENCE:
The confusion of one man
Multiplied by the
Number present
ညီလာခံဆိုတာ လူတေယာက္ရဲ့ စိတ္ရွဳပ္ေထြးမွဳကို လူအမ်ားက ဆပြားေပးတာ။ တက္တဲ့သူမ်ားေလေလ ပိုရွဳပ္ေလေလ။ ( တိုက္ဆိုင္လို႕ ျပံဳးမိသြားတယ္)

COMPROMISE:
The art of dividing
A cake in such a way that
Everybody believes
He got the biggest piece
ညိွႏိွဳင္းျခင္းအတတ္ပညာဆိုတာ လူတိုင္းက ကိုယ့္ဖက္ကအသာစီးရသြားတယ္လို႕ ထင္သြားေအာင္ လုပ္တာ။ (ဟင္- တမ်ိဴးၾကီးပဲေနာ္)


TEARS:
The hydraulic force by which
Masculine will power is
Defeated by feminine water-power!
မ်က္ရည္ဆိုတာ “မ”တို႕ရဲ့ အရည္စြမ္းအင္က “က်ား”တို႕ရဲ႕ စိတ္စြမ္းအင္ကို အႏိုင္တိုက္ႏိုင္တဲ့ ေရဓါတ္။ (မၾကာမၾကာ နဲ႕ မ်ားမ်ားသံုးေပးသင့္ပါတယ္)

CLASSIC:
A book
Which people praise,
But never read
ဂႏၳ၀င္စာေပ ဆိုတာ လူတိုင္းတဖြဖြခ်ီးက်ဴးျပီး ဘယ္ေတာ့မွ ဖတ္ဖို႕မၾကိဳးစားတဲ့ စာအုပ္။

Monday 15 November 2010

ေက်းလက္အညာ မဂၤလာပြဲ

ဆက္ဆက္လာပါေနာ္ လို႕  ဖိတ္ထားတဲ့ ေမာင္ငယ္ေလးတေယာက္ရဲ့ မဂၤလာပြဲကို က်မတို႕   တအုပ္စုလံုး တက္ညီလက္ညီ ခ်ီတက္ခဲ့ၾကတယ္။  ရံုးပိတ္ရက္လဲ ျဖစ္တာမို႕  စုစုေပါင္း ၇ေယာက္။

ခရီးက မနီးလွပါ။  နာရီေတာ္ေတာ္ၾကာ ကားစီးျပီးမွ ေညာင္ဦးဇက္ဆိပ္ကို ေရာက္ခဲ့ၾကပါတယ္။  ဇက္ေစာင့္ေနၾကတဲ့ ကားၾကီးကားငယ္ေတြ၊  ျမစ္ကမ္းနားက အေရာင္စံုတဲ့ ေလွ သမၼာန္ ကေလးေတြ ၊  သဲေသာင္စပ္က စိမ္းစိမ္းစိုစို သီးႏွံစိုက္ခင္းေတြ၊ ျမင္ေနက်ေပမဲ့ က်မအတြက္  မရိုးႏိုင္တဲ့ ျမင္ကြင္း ကေလးတခုပါ။   ခပ္ေ၀းေ၀းမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အရွည္ဆံုး  ျဖစ္လာမဲ့  ဧရာ၀တီျမစ္ကူးတံတား (ေညာင္ဦး)ရဲ့  တည္ေဆာက္မွဳ တပိုင္းတစကို ျမင္ေနရပါေသးတယ္။ ဒီတံတားၾကီးျပီးရင္ေတာ့ ဇက္ကူးတာေတြ ေစာင့္ရတာေတြ ရိွေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။  ဧရာ၀တီကေတာ့ ဒီ ျဖစ္တည္မွဳေတြ အားလံုးကို မသိက်ိဴးက်ြန္ ဥေပကၡာျပဳရင္း ျငိမ္သက္မ်က္လႊာခ်လို႕။  ဒီ ဧရာ၀တီကို ကူးၾကရဦးမယ္ေလ။


ကားေတြၾကပ္ေနတာမို႕   အနီးဆံုး ဇက္တေခါက္မွာ  က်မတို႕ကားကေလး လိုက္ခြင့္မသာပါဘူး။  ေစာင့္ရင္း အခ်ိန္မပုပ္ခ်င္တာမို႕  လူခ်ည္းပဲ စင္းလံုးငွား သမၼာန္နဲ႕  ကူးခဲ့ၾကပါတယ္။  မိနစ္ ၂၀ၾကာ ခရီးအတြက္ ပံုမွန္ေစ်း ၁၂၀၀၀ တဲ့။  ျမစ္ျပင္က်ယ္ကိုေရာက္ေတာ့ ရြက္လႊင့္ေနတဲ့ နာ၀ါေလွကေလးေတြကို ျမင္ရျပန္တယ္။  ကမ္းစပ္မွာတုန္းက တည္ျငိမ္လွတယ္လို႕ ထင္ရတဲ့ ျမစ္ေရျပင္ကလည္း ခုေတာ့ လိွဳင္းၾကက္ခြပ္ေလးေတြ တလွဳပ္လွဳပ္၊ လိွဳင္းတံပိုးေလးေတြ တထန္ထန္နဲ႕။

တံတားတည္ေဆာက္ေရးကို ဒီလို အနီးကပ္ ျမင္ခဲ့ရတယ္။
ဒါက တံတား လုပ္ငန္းခြင္ရဲ့ အေ၀းျမင္ကြင္း။

ျမစ္ကမ္းနားမွာေတာ့  ေရခ်ိဴးသူ၊ အ၀တ္ေလ်ွာ္သူေတြနဲ႕  စည္စည္ကားကား။
ျမစ္ကမ္းဆိပ္မွာ ေလွကေလးေတြ အစီအရီ ထိုးဆိုက္ထားပံုက ခ်စ္စရာ။
ဒါနဲ႕ပဲ ပခုကၠဴဆိပ္ကမ္းကို ေရာက္ခဲ့ျပန္ပါေရာ။  ျမိဳ႕ထဲေရာက္ဖို႕  ဆိုက္ကား၊ ျမင္းလွည္း၊ ေထာ္လာဂ်ီ ၾကိဳက္ရာေရြးျပီး စီးႏိုင္တယ္။   အေတြ႕အၾကံဳလည္းရ၊ ပါတ္၀န္းက်င္ထိ္မ္းသိမ္းေရးလည္းျဖစ္ေအာင္ ျမင္းလွည္းပဲစီးရေအာင္လို႕  အၾကံေပးလိုက္မိတယ္ (တိရိစၦာန္ညွင္းပန္းႏိွပ္စက္ေရးနဲ႕ေတာ့ ျငိေကာင္း ျငိႏိုင္တယ္:-)) ျမိဳ႕ထဲကို စီးတဲ့သူ ငါးေယာက္အတြက္ ၁၅၀၀ တဲ့။

Wednesday 10 November 2010

အသက္လား....... သူခရီးသြားေနတယ္

တခ်ိဴ႕ဓေလ့ထံုးစံေတြမွာ အသက္ေမးတာ ရိုင္းတယ္ဆိုဘဲ။
အမ်ိဴးသမီးေတြကို အသက္မေမးပါနဲ႕  လို႕ လည္း လူမွဳအသိုင္းအ၀ိုင္းမွာ ေျပာစမွတ္ရိွတယ္။
ေနာက္ျပီး ဘာတဲ့။ အမ်ိဴးသမီးမိတ္ေဆြေတြရဲ့ ေမြးေန႕ကို မွတ္ထားပါ၊ အသက္ေတြကို ေမ့ပစ္ပါ တဲ့။
ဒါကလည္း ဇရာက အမ်ိဴးသမီးေတြရဲ့ ရန္သူ နံပါတ္တစ္လို႕႕  ေျပာခ်င္တာျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။

က်မတို႕ လူမ်ိဴးေတြမွာေတာ့ အဲဒီလို သတ္သတ္မွတ္မွတ္ ကန္႕သတ္ခ်က္ထားတာ မေတြ႕ရပါဘူး။  အထူးသျဖင့္ ေက်းလက္ေတာရြာေတြမွာေပါ့။  ပထမဆံုးေတြ႕တဲ့ လူစိမ္းကို အသက္ေမးၾကတာဟာ သူတို႕အတြက္ ထူးတဲ့ ဆန္းတဲ့ အေလ့အထ မဟုတ္ၾကပါ။  ဂါရေ၀ါစ နိ၀ါေတာစ ဆိုတဲ့အတိုင္း အသက္အားျဖင့္ ၾကီးေသာသူ၊ ဂုဏ္အားျဖင့္ၾကီးေသာသူ ဆိုတဲ့ေနရာမွာ တေန႕တရက္ တနံနက္ ပိုၾကီးရင္ေတာင္ ရိုေသရမယ္လို႕   လူၾကီးသူမေတြက ဆံုးမခဲ့ၾကတာကိုး။  ကိုယ့္ထက္ၾကီးသူကို တန္းတူဆက္ဆံမိမွာ၊ အငယ္လို ဆက္ဆံမိမွာ သူတို႕ အလြန္ေၾကာက္ၾကတာေလ။

က်မ  အဘြားေလး (အပ်ိဴၾကီး) တေယာက္ရဲ့ ၀ါသနာက တမ်ိဴးပါ။  အိမ္ရဲ့ လြတ္ေနတဲ့ ေနရာတိုင္းကို ေက်ာက္သင္ပုန္းသဖြယ္ သေဘာထားျပီး ေျမျဖဴခဲနဲ႕  သူေရးခ်င္ရာေရးတတ္ပါတယ္။ ( Mr. Guiter  ဆိုင္က အုတ္နံရံမွာ စာေရးခိုင္းတဲ့ ေနမ်ိဴးေဆးရဲ့ အိုင္ဒီယာထက္ သူက အမ်ားၾကီး ေစာတာေပါ့)။  တခါတခါ က်မ ပ်င္းရင္ သူေရးထားတာေတြ လိုက္ဖတ္ျပီး တအားရီရတယ္။  ဦးပဇင္း ျမင့္ဦး တန္ေဆာင္မုန္းလဆန္း ၄ရက္ေန႕  ျပန္ၾကြ ဆိုတာမ်ိဴးလဲ ပါရဲ့။ ေနာက္တခါ ေအးဘံု-၅ရက္၊ လွသိန္း -ဂရက္၊ တင္ဦး- ၆-ရက္ စသျဖင့္ေပါ့။ အဲဒါက အလုပ္သမားေတြရဲ့ လုပ္ရက္ေတြပါ။  ေနာက္ျပီး သူ႕လယ္ထြက္သီးႏွံစာရင္းေတြ၊ အေၾကြးစာရင္းေတြလည္း အိမ္နံရံမွာ မွတ္ထားတတ္ေသးရဲ့။  အဲဒီ သူ႕ရဲ႕    ”Public Diary” ထဲမွာ က်မ အပါအ၀င္ ေျမးေတြရဲ့ ေမြးေန႕ကိုလည္း အလြတ္မေပးခဲ့ပါဘူး။  က်မက အသက္ေလး နည္းနည္းရလာေတာ့ ကန္႕ကြက္ခဲ့ပါတယ္။  ဟိုလူျမင္ ဒီလူျမင္နဲ႕  အဖြားေလးရယ္- လို႕။  သူကေတာ့ ဘာျဖစ္တုန္းဟဲ့ လို႕ ေျပာျပီး ဖ်က္မေပးပါဘူး။

က်မတို႕ ငယ္ငယ္ကေတာ့ အရမ္းအသက္ၾကီးခ်င္ခဲ့တာေလ။ ခန္႕မွန္းေျခ အသက္ ဆယ္ႏွစ္နဲ႕  ဆဲ့ေလးငါးႏွစ္ၾကားေလာက္လို႕  ထင္တာပဲ။  လူၾကီးေတြ လူရာ၀င္တာကို အားက်တတ္တဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။  မွတ္မွတ္ရရ  သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕  ထိုင္ျပီး “ ငါတို႕  လူၾကီးျဖစ္လာရင္ --------ဘာလုပ္မယ္------” စသျဖင့္။ ေနာက္ျပီး “ငါ ငယ္ငယ္တုန္းက --------” ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းေတြနဲ႕   ကိုယ္ငါးႏွစ္ ေျခာက္ႏွစ္ေလာက္က အေၾကာင္းေတြ ျပန္ျပန္ ေျပာတတ္ၾကေတာ့ ၾကားတဲ့ လူၾကီးေတြက ရယ္ၾကတယ္။  အဲဒီတုန္းက ကိုယ့္ကိုယ္ကို ကေလးလို႕လဲမထင္၊ လူၾကီးရယ္လဲမဟုတ္၊ ဘယ္လုိမ်ားသတ္မွတ္ထားခဲ့သလဲ မဆိုႏိုင္ေအာင္ပါဘဲ။

တကၠသိုလ္စတက္ေတာ့ ေဟာက်ဴတာကို မမ ၊ အေဆာင္မွဴးကို မမ လို႕ဘဲ ေခၚရတယ္။  အေဆာင္မွဴးက ၾကီးေဒၚအရြယ္ေလာက္ဆိုေတာ့ ေခၚရတာ လည္ပင္းနင္သလိုလို၊ လ်ွာယားသလိုလို။  ေနာက္ေတာ့လည္း အသားတက်ရိွလာခဲ့။ 

Saturday 6 November 2010

ေဘးလူ

မသီတာ ရံုးကျပန္ေရာက္ေတာ့  အိမ္ေရွ႕မွာ မ်က္ေစ့မ်က္ႏွာပ်က္ပ်က္နဲ႕ ထိုင္ေနေသာ အေမႏွင့္ ေဒၚေလးစိန္ကို ေတြ႕ရေလသည္။  သူတို႕နဲ႕အတူ အသားညိဳညိဳ၊ ပိန္ပိန္၊ မ်က္တြင္းခ်ိဴင့္ခ်ိဴင့္နဲ႕   မိန္းကေလးတေယာက္ကို က်ံဴ႕က်ံဴ႕ကေလး ထိုင္ေနတာ ျမင္ရျပန္ေတာ့ ျမင္ဖူးသလိုလို။  အသက္က အစိတ္ေက်ာ္ေက်ာ္၊ သံုးဆယ္နီးပါး ေလာက္ရိွျပီး အ၀တ္အစားကေလးမ်ားက အေရာင္လြင့္ကာ ႏြမ္းဖတ္ေနသည္။
“ ဧည့္သည္လား ေဒၚေလးစိန္”
“ေအးေလ၊ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ပါဦးေအ့၊ မွတ္မိရဲ့လားလို႕”
သံေခ်းတက္ေနတဲ့ ဦးေႏွာက္ကို တျဖစ္ျဖစ္မည္ေအာင္ ညွစ္ျပီးစဥ္းစားလိုက္သည္။  ဟုတ္ျပီ- ဒီမ်က္လံုးက်ဥ္းက်ဥ္းေလးေတြကို မွတ္မိျပီ။ မသီတာ မိဘေတြရဲ့ ဇာတိရြာက ရပ္ေဆြရပ္မ်ိဴး ေကာင္မေလး။ သူ႕ကို မေတြ႕တာ ဆယ္ႏွစ္နီးပါး ရိွခဲ့ျပီေလ။  
“ဟဲ့-  မေဌး မဟုတ္လား” 
သူမက ႏြမ္းယဲ့ယဲ့ကေလး ျပံဳးျပီး ေခါင္းျငိမ့္ျပသည္။
   “ေၾသာ္- ေစာေစာထဲက ႏွဳတ္ဆက္လိုက္ျပီးေရာ၊ သက္သက္ ေခါင္းစားေအာင္လုပ္တယ္၊ ေကာင္မေလး၊  ဘာလာလုပ္တာလဲ၊ ပိန္သြားလိုက္တာ၊ ဒါနဲ႕   နင္ ကေလးေတြ အမ်ားၾကီးရေနျပီဆို”
  ပါးစပ္က တရစပ္ ေျပာလည္းေျပာ လက္ကလည္း အလုပ္ဆြဲျခင္းထဲက ထမင္းခ်ိဴင့္ေတြ စာအုပ္ေတြကို ေနရာခ်ေနလိုက္သည္။
“ မေဌးက အခု သူ႕ေယာက်္ားဆီက ထြက္ေျပးလာတာ တဲ့”
ေဒၚေလးသိန္းစကားေၾကာင့္ လုပ္လက္စအလုပ္ေတြ တန္႕ခနဲ။ မ်က္ခံုးက ပင့္ကနဲ။
  “ဟင္ - ဟုတ္လား၊  ဘာလို႕  .................”
ေမးခြန္းမဆံုးခင္ တခ်ိန္လံုး ျငိမ္သက္ေနတဲ့ အေမက ၀င္ေျပာသည္။  
“  အရက္မူးျပီး သူ႕ကို ဒါးနဲ႕  လိုက္ခုတ္လို႕တဲ့ ေလ၊   သူကိုယ္တိုင္ကေတာ့ မယားငယ္ ထားေသးတာ..အံ့ေရာပဲ.”  
မသီတာ သက္ျပင္းကို ခပ္ေလးေလး ခ်လိုက္သည္။ 
“ ဒါဆို ဒီကိုလာတာ သူမသိဘူးေပါ့”
“ သူ သိရင္ လိုက္လာခ်င္လာမွာ၊ သမီး မွာ ဘယ္အခ်ိန္ သူလည္ပင္းထညွစ္မလဲပဲ စိတ္ပူရတာနဲ႕   ေကာင္းေကာင္းေတာင္ မအိပ္ရဘူး။  အရက္ကလည္း ေနကုန္ေသာက္ေနတာ။  သူရွာတဲ့ ပိုက္ဆံလည္း သမီး သံုးရတယ္ မရိွပါဘူး။  သမီးဟာသမီး  အလုပ္လုပ္ျပီး ကေလးေတြ မငတ္ေအာင္ ေက်ြးထားရတာ။  အရိုက္အႏွက္လဲ ခဏခဏခံရတယ္။ အခု တေခါက္ေတာ့ ဒါးနဲ႕ပါလိုက္ခုတ္လို႕  ကေလးေတြနဲ႕အတူ ေယာကၡမအိမ္ ေျပးပုန္းရင္း အ၀တ္တထည္ ကိုယ္တခုနဲ႕ သမီးထြက္လာခဲ့တာ။  ကားသမားေတြကိုေတာင္ သနားေအာင္ ေတာင္းပန္ျပီးမွ ဒီအထိ စီးလာခဲ့တာ။ ေတာ္ျပီ- သမီး သူ႕ကိုလည္း ဆက္မေပါင္းႏိုင္ေတာ့ဘူး။  သူ - ဟိုမိန္းမနဲ႕  အတည္ယူျပီးမွ ျပန္ပါရေစ” 
သူမက ေျပာရင္းနဲ႕   ရိွဳက္သံေတြပါလာသည္။ ဟင္း- ဒါေတြ စိတ္ညစ္လို႕  အပ်ိဴၾကီးလုပ္ေနတာေဟ့  လို႕ မသီတာ ရင္ထဲက အသံတိတ္ေျပာရင္ ထ လာခဲ့သည္။  မိမိတို႕ အိမ္တြင္ ပါးစပ္တေပါက္ တိုးလာျပီဆိုတာေတာ့ အလိုလို နားလည္လိုက္မိသည္။
---------------------------------------------

မေဌးက  သိတတ္ ပါသည္။ ပ်င္းပ်င္းရိရိ မရိွတတ္ေခ်။  အိမ္မွဳကိစၥ အ၀၀ကို ေဒၚေလးစိန္ကို ကူညီသည္။ အေမ့ကို ဆံပင္ျဖဴႏွဳတ္၊ နင္းႏိွပ္ ေပးတတ္သည္။ သူမ လက္ရာေၾကာင့္  မသီတာရဲ့ ရံုးထမင္းခ်ိဴင့္ ကေလးပင္ ပိုလို႕ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ ျဖစ္လာသည္။  အလုပ္မွျပန္လာလ်ွင္ မေဌးက သူ႕မ်က္ေစ့ ေမွးေမွးကေလးေတြ ပိတ္သြားမတတ္ ျပံဳးလို႕ ၾကိဳေနတတ္သည္။  သူမပါးေပၚမွာ သနပ္ခါး ထူထူကေလးေတြ ပါးကြက္ၾကားကေလး လိမ္းထားတတ္သည္။  သူမ ကိုယ္လံုးပိန္ပိန္ကေလးပင္ ႏွစ္လ သံုးလအတြင္း ျပည့္ျပည့္ျဖိဳးျဖိဴး ျဖစ္လာ ေတာ့သည္။  မသီတာရဲ့ အက်ီၤ၊ လံုခ်ည္ကေလးေတြနဲ႕   သပ္သပ္ယပ္ယပ္ ျဖစ္လာသည္။ သူမက  အေမ ႏွင့္ မသီတာ ေပးေသာ မုန္႕ဖိုးကေလးေတြကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ စုထားတတ္ျပန္သည္။


“နင့္ကေလးေတြကို သတိမရဘူးလား”  လို႕   စပ္စပ္စုစု ေမးၾကည့္ျဖစ္ေတာ့ 

Thursday 4 November 2010

အသည္းကင္ဆာ နဲ႕ ေဆး၀ါး

အေမ့ အသည္းက ခြဲဖို႕ ရက္ခ်ိန္းယူျပီး တရက္အလိုက်မွ မခြဲျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။  ျဖစ္ပံုက ဒီလိုပါ။

မူလတတည္းက  အသည္းပါရဂူနဲ႕႕ ခြဲစိတ္ပါရဂူ ဆရာၾကီးႏွစ္ဦးအေနနဲ႕  အေမ့ စိတ္ဓါတ္၊ ေသြးေပါင္ခ်ိန္၊ ႏွလံုးနဲ႕  ဆီးခ်ိဴကင္းတာေတြကိုၾကည့္ျပီး ေနာက္တၾကိမ္ခြဲဖို႕  စိတ္အားထက္သန္ေနၾကေပမဲ႕  က်မတို႕ သားသမီး တသိုက္ကေတာ့ ရတက္မေအးႏိုင္ၾကပါဘူး။ ပထမတၾကိမ္ခြဲစိတ္တုန္းကလည္း အေမ့အသည္းက ေလးပံုတပံုေလာက္ ျဖတ္ထုတ္ခံရျပီးျပီ၊ အခု အနာမက်က္ခင္ ဒုတိယအၾကိမ္ထပ္ျပီး ခြဲရျဖတ္ရ ဦးမယ္ ဆိုေတာ့ အသက္ ၇၀ ေက်ာ္ အေမအိုအတြက္ အားလံုးရဲ့ ရင္က ခပ္ေလးေလးရယ္။  ဒါနဲ႕ပဲ  ေနာက္ထပ္ ပါရဂူႏွစ္ဦးနဲ႕   သီးျခားစီ ထပ္ေတြ႕ခဲ႕ၾကပါတယ္။ 

ပထမေတြ႕ခြင့္ရခဲ့တဲ့  ဆရာ၀န္မၾကီးက စီတီစကင္အေျဖ ဖလင္ေတြခ်ပ္ကို အလင္းေရာင္ပိတ္ကားေပၚမွာ ထပ္တင္လို႕ က်မတို႕ကို ေအးေဆး တည္ျငိမ္စြာနဲ႕  ရွင္းျပပါတယ္။

  (၁) အေမ့အေျခအေနက အသည္းမွလြဲလို႕  တျခား အစိတ္အပိုင္းမ်ားကို မျပန္႕ေသးတဲ့ primary  အဆင့္ ၂ အသည္းကင္ဆာ ျဖစ္တယ္  (၂) ေနာက္တၾကိမ္ ထပ္ျပီး ခြဲစိတ္ လွီးျဖတ္ရင္  လက္က်န္ အသည္းအရြယ္အစားက အလြန္ ေသးသြားမယ္ (၃) ခြဲျပီးလို႕  က်န္ေနတဲ့ အပိုင္းမွာလည္း ကင္ဆာအျမစ္ က်န္ေနဖို႕ မ်ားတယ္၊  အခုလိုပဲ ေနာက္ထပ္ ျပန္ျဖစ္လာႏိုင္တယ္  (၄) အခု ကင္ဆာက်ိတ္ရိွေနတဲ့ေနရာက အသည္းထဲက ေသြးေၾကာၾကီးနဲ႕႕  အလြန္နီးတဲ့အတြက္ ကင္ဆာဆဲလ္ေတြတျခားကို  ျပန္႕ဖို႕  အေထာက္အကူ အလြန္ ျဖစ္ေနတယ္၊  ျပန္႕ပြားႏွဳန္း ပိုျမန္ေစႏိုင္တယ္   (၅) ဒါေၾကာင့္ ခြဲစိတ္ျခင္းကို အားမေပးပါ  (၆) အကုန္အက်ခံႏိုင္ရင္ေတာ့ ႏိုင္ငံျခားကို သြားကုၾကည့္ပါ၊  ဒါမွမဟုတ္ရင္လည္း သက္တမ္းကို ဆြဲဆန္႕ႏိုင္ဖို႕    ကင္ဆာတန္႔ေဆး တမ်ိဴး ေသာက္ႏိုင္တယ္၊ အဲဒီေဆးက တရက္ တသိန္းေလာက္က်မယ္တဲ့။ 

 ၾကားရတာက ေမာစရာ ေတြခ်ည္းပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဆရာမက အခ်ိန္ မိနစ္ ၂၀ ေလာက္ေပးျပီး ရွင္းျပတဲ့အတြက္ အထူး ေက်းဇူးတင္ရပါတယ္။ (အရင္ဆရာၾကီးေတြတုန္းက ငါးမိနစ္၊ ဆယ္မိနစ္ ထက္ ပိုမရပါ)  သူမရဲ့ အၾကံျပဳခ်က္ေတြက ကိုယ္တို႕   အေနနဲ႕  လူအား ေငြအား လိုက္မမီႏိုင္တာပဲ ရိွပါတယ္။

ေနာက္တေန႕ သြားေတြ႕တဲ့ ဆရာ၀န္ၾကီးက ကင္ဆာနဲ႕ ခြဲစိတ္အထူးကုပါ။  အထူးျပဳ ဘာသာရပ္ႏွစ္ခုကို ကံေကာင္းစြာ ပိုင္ဆိုင္ထားတဲ့ ဆရာ၀န္ၾကီးေပါ့။  ဘာသာေရးစာေပအမ်ားအျပားကို ေရးသား ျပဳစုခဲ့သူ ကိုယ္တိုင္လဲ တရားရိွသူမို႕လားမသိ၊  သူ႕ မ်က္ႏွာက မာနကင္းစင္ျပီး တည္ျငိမ္ေအးေဆးလို႕ေနတယ္။  အေမ႕ ၀မ္းဗိုက္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ စမ္းသပ္တယ္။  အနာအက်င္သက္သာေအာင္ေအာင္ ေဆးထိုးေပးတယ္။ ျပီးေတာ့ လူနာရွင္နဲ႕ သီးသန္႕  စကား ေျပာတယ္။  ဒီဆရာ၀န္ၾကီးကလည္း ခြဲစိတ္မွဳထက္ အျခား ကုထံုးမ်ားကိုသာ အေလးသာ ေနျပန္ပါတယ္။  သူ ညႊန္းလိုက္တဲ့ ေဆးက Sorafenib  (Nexavar) တဲ့ ။  အဲဒီေဆး ရက္၂၀ ေသာက္ျပီးရင္ တေခါက္ျပန္ေဆးစစ္၊ ျပီးမွ ဘာဆက္လုပ္ရမယ္ဆိုတာ အၾကံေပးပါမယ္တဲ့။

ဒါနဲ႕ပဲ ဒုတိယအၾကိမ္ ခြဲစိတ္မွဳကို ဖ်က္သိမ္းလိုက္ပါတယ္။  (လူဆိုတာ ေမြးလာရင္ တေန႕ ေသရမွာပဲ၊ အေမ မေၾကာက္ဖူး သိလား၊ သားတို႕သမီးတို႕  ၾကိဳ႕က္သလိုကုပါ) လို႕  ပံုအပ္ထားတဲ့ အေမက  ခြဲဖို႕ စိတ္ဖို႕ မလိုေတာ့လို႕  ၀မ္းသာလိုက္တာ လို႕  ေျပာရွာပါေသးတယ္။  က်မတို႕ မ်က္ႏွာေတြကေတာ့ မခ်ိသြားျဖဲေလးေတြ ျဖစ္ေနမယ္ထင္ပါရဲ့။

Thursday 28 October 2010

သူက က်မရဲ့ ေမာင္ေလး

ေမာင္ေလးေရ .....
ထပါေတာ့.......
ေရာင္နီ လာမွေပါ့......
အဆိုေတာ္ တင္တင္ျမရဲ့ ကရုဏာသံအျပည့္နဲ႕  ဆိုထားတဲ့ (တေက်ာ့ႏွစ္ေက်ာ့ ေတးကိုသီ) သီခ်င္းေလးကို ၾကားတိုင္း ကိုယ့္ေနရာကို ၀င္ဆိုေနသလို ခံစားရတယ္။  ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ က်မမွာ တစ္ဦးတည္းေသာ ေမာင္ေလး တေယာက္ ရိွေနလို႕ပါဘဲ။  သူငယ္ငယ္ကလည္း အိပ္ယာထ ပ်င္းရွာသူကေလးပါ။ ငယ္ငယ္က ေက်ာင္းသြားဖို႕ကို  ခ်ိဴခ်ိဴသာသာ ႏွိဳးရာကေန။  ေလသံမာမာ၊ ေနာက္ဆံုး ဆြဲထူ ကိုင္လွဴပ္ျပီးႏိွဴးရတဲ့အထိ သူက အအိပ္မက္ပါတယ္။

အဲဒီေမာင္ကေလး ေမြးကာစက အလိုလို “တဦးတည္းေသာ သမီး” ရာထူးေလ်ွာသြားတဲ့ သံုးႏွစ္သမီး က်မက ေတာ္ေတာ္ေလး မနာလို ျဖစ္ေနခဲ့ဖူးသည္တဲ့။  ဒါနဲ႕ဘဲ လူၾကီးေတြရဲ့ attention ရေအာင္ တရံွဳ႕ရံွဴ႕ ငိုေနတတ္လို႕   အေမက  “ သမီး ၊ ခဏခဏ ငိုရင္ ပါးေရတြန္႕ျပီး မ်က္ႏွာၾကီး ရုပ္ဆိုးတတ္တယ္” လို႕    ေျပာမွ တိတ္ခဲ့တာတဲ့ ။  ေနာက္တာ့  အရုပ္သစ္ ကေလးတခုရသလို သူ႕ကို တခ်ီခ်ီ တေပြ႕ေပြ႕နဲ႕ ေပ်ာ္ေနခဲ့ျပန္သည္။  ဒါေပမဲ့ သူ႕အေပၚ က်မ ဆိုးခဲ့ တာေတြ ရိွပါေသးသည္။  သူ႕မ်က္ေတာင္ ရွည္ရွည္ ေကာ့ေကာ့ေတြကို “မ်က္ေစ့ရွဳပ္တယ္” ဆိုျပီး ညွပ္ပစ္လိုက္လို႕  တံုးတိတိ ျဖစ္သြားျပီး၊ မ်က္ေတာင္ အသစ္ ျပန္ထြက္လာေတာ့ မေကာ့ေတာ့ဘဲ စင္းစင္းၾကီးေတြ ျဖစ္ေနခဲ့တယ္လို႕  အေမက ျပန္ေျပာျပေလသည္။

 သူေလးႏွစ္၊ ကိုယ္ ခုႏွစ္ႏွစ္ ေလာက္ကစျပီး က်မ ဆယ္ႏွစ္၊ ဆဲ့တစ္ႏွစ္ေလာက္အထိ တူတူေဆာ့ပါတယ္။ ကစားပြဲေတြမွာ က်မက ဦးေဆာင္သူျဖစ္ေလေတာ့ သူက မိန္းကေလး ကစားနည္းေတြ လိုက္ေဆာ့ရ ပါတယ္။   က်မတို႕  သူငယ္ခ်င္းတသို္က္ ကတိုင္းခုန္တိုင္း ေဆာ႕ရင္ျဖစ္ျဖစ္၊ ေစ်းေရာင္းတမ္းကစားရင္ျဖစ္ျဖစ္ သူ ပါပါတယ္။ က်မက ဆရာ၀န္လုပ္ရင္ သူက လူနာလုပ္ရျပီး ၀ါးတံခ်ြန္ခ်ြန္ေလးနဲ႕ ေဆးထိုးခံရတယ္။ အေမ့စကပ္ဖ္ ေခါင္းစည္းပု၀ါေတြစည္းျပီး အလွျပင္ေပးရင္လည္း (အတူေဆာ့ခ်င္လြန္းလို႕) သူက ခံပါတယ္။  ေခၚလိုက္ရင္ မိန္းကေလးလို ”ရွင္” ထူးခိုင္းပါတယ္။ စကားကို “ညည္း” “က်ဴပ္” နဲ႕  ေျပာခဲ့ပါတယ္။ (ေတာ္ေသးတာေပါ့ ......  က်မေၾကာင့္ သူ ေဂး ျဖစ္ မသြားခဲ့တာ)   ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ သူနဲ႕  ညီအကို ေတာ္ခ်င္လာျပန္တဲ့ က်မက  “က်ြန္ေတာ္” “ခင္ဗ်ား” နဲ႕  သူ႕ကို ေျပာျပန္ ပါတယ္။ တေယာက္နဲ႕တေယာက္ “ဟိတ္ေကာင္ .....ေရ” လို႕  ေခၚၾကပါေသးတယ္။  အသက္ တဆဲ့ေလး၊ငါးႏွစ္ေလာက္ေရာက္မွ  “ေမာင္ေလး” “မမၾကီး” ဆိုျပီး  ပံုမွန္ ျပန္ျဖစ္သြားပါတယ္။  က်မတို႕က အဲဒီလို ခြတီးခြက် ေမာင္ႏွမပါ။

Wednesday 27 October 2010

ဒုတိယအၾကိမ္ အသည္းခြဲခံရျခင္း

သူငယ္ခ်င္းတို႕ ေရ.......မိုးစက္ကို တမ်ိဴးေတာ့ မထင္ၾကပါနဲ႕ ေနာ္....( ကိုယ့္ဟာကိုယ္ မရွင္းမရွင္း ေခါင္းစဥ္တပ္ျပီးခါမွ) 

ေယာကၡမ ေမေမ ခြဲစိတ္ခံရေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္း ဒီမွာ ေရးခဲ့ဘူးပါတယ္။ ကင္ဆာက်ိတ္ရိွတဲ့ အသည္းကို သံုးပံုတပံုေလာက္ ျဖတ္ျပီးလွီးထုတ္လိုက္တာပါ။ ေသြးတပုလင္းသြင္းရတဲ့ တနာရီခြဲၾကာ ခြဲစိတ္မွဳက ေအာင္ျမင္တယ္လို႕ ေျပာၾကပါတယ္။ ခြဲျပီးတာနဲ႕ ေဆးရံုမွာ တပါတ္နားျပီး နယ္ကိုျပန္သြားလိုက္တာ အခု ႏွစ္လျပည္ေ့တာ့ check-up တေခါက္ ျပန္လာျပရပါတယ္။

လက္ရိွ အေမ့ အေျခအေနကေတာ့ စားႏိုင္ေသာက္ႏိုင္ သြားႏိုင္ လာႏိုင္ ထူထူေထာင္ေထာင္ပါဘဲ။
“တခ်က္တခ်က္ေတာ့ စစ္ကနဲ စစ္ကနဲ နာေသးတယ္ သမီးရဲ့”  “ေအာ္- အေမကလဲ အသည္းၾကီးတခုလံုး ခြဲထားတာ ခ်ဴပ္ရိုးက နာဦးမွာေပါ့” “အင္း၊ အေမလဲ အရင္ဘ၀က ငါးအရွင္ေတြ အမ်ားၾကီး ဗိုက္ခြဲခဲ့တယ္ ထင္ပါရဲ့ကြယ္၊ ဒီဘ၀မွာေတာ့ ငါးဆိုရင္ အေသပဲ ၀ယ္စားတယ္ သမီးရယ္”   တဲ့။
ေဆးခန္းမွာ ခြဲစိတ္ဆရာ၀န္ၾကီး ခိုင္းတဲ့အတိုင္း ေသြးစစ္ရတယ္၊ အာထရာေဆာင္း ရိုက္ရတယ္။
ကိုယ္ဖတ္တတ္သေလာက္ ေသြးအေျဖေတြက အကုန္ normal range ထဲ ၀င္ေနတယ္။  အာထရာေဆာင္းအေျဖမွာ အားလံုးကို  normal လို႕ပဲ မွတ္ခ်က္ေပးထားတာျမင္ရေတာ့ အားလံုးက ေပ်ာ္ေနတယ္။  အေျဖစာရြက္ရဲ့ ေဒါင့္နားမွာေတာ့  မဖတ္တတ္ေသာ လက္ေရးစာလံုးတခ်ိဴ႕ကို ( ???? ) ေတြနဲ႕ ေတြ႕ေတာ့ စိတ္ထဲကေတာ့ ထင့္ကနဲ။

အတၱ ကို တိုက္စားတဲ့ နာရီမ်ား


အခ်ိန္ဟာ အရိွန္နဲ႕ေျပးေနတဲ့ မ်ွားတစင္းလား
တသြင္သြင္စီးေနတဲ့ ျမစ္တစင္းလား

ရပ္နားျခင္း ဘူတာမရိွတဲ့ ရထားတစီးလား
ေနာက္ျပန္မလည္တဲ့ လွည္းတစီးရဲ့ ဘီးလား
မ်ားျပားလွတဲ့ ရူပက အလကၤာေတြ......။

ဒီမွာ 

ေသခ်ာတာက 
စကၠန္႕ေျခာက္ဆယ္ တမိနစ္
မိနစ္ ေျခာက္ဆယ္ တနာရီ
ရာသီမလပ္
မွန္မွန္ၾကီးလည္ပတ္
ဘယ္သူမွ မရပ္ႏိုင္ဘူး..။

Saturday 2 October 2010

ဗူးသီးႏုႏု

မေန႕႕က  Gender-based Violence & Harmful Practices  အေၾကာင္း တို႕ထိမိရာကေန Documentary  လင့္ခ္ေလးတခု ကို ေရာက္သြားပါတယ္...။ အမည္က "Child Bride: Stolen Lives"  တဲ့။  ေကာ္နက္ရွင္က သေဘာေကာင္းေနလို႕  အထစ္အေငါ့မရိွ ၾကည့္ခြင့္ ရသြားပါတယ္။ စစခ်င္း သိပ္မၾကာဘူးထင္လို႕  ကလစ္လိုက္မိရင္း ဆြဲေဆာင္မွဳ ရိွတာနဲ႕  တနာရီၾကာတဲ့ ဒီဇာတ္လမ္းကို အဆံုးထိ ၾကည့္ျဖစ္သြားပါတယ္။ အိႏၵိယ၊ အာဖရိက တို႕မွာ  ၄-၅ ႏွစ္ ကေန ၁၃-၁၄ ႏွစ္အတြင္း ရိွတဲ့  မိန္းကေလး ငယ္ငယ္ေလး ေတြကို လက္ထပ္ေပးၾကတဲ့ ဓေလ့ အေၾကာင္းေလးပါ။

ရာစုႏွစ္ခ်ီျပီျဖစ္တဲ့ ယဥ္ေက်းမွဳ ဓေလ့ထံုးစံေတြေၾကာင့္ေရာ၊ စီးပြားေရး အဆင္မေျပမွဳ အျပင္ မိသားစုရဲ့ ဖိအား အမ်ိဴးမ်ိဴး ေၾကာင့္ေရာ သန္းေပါင္း မ်ားစြာေသာ မိန္းကေလး ငယ္ေလးေတြဟာ သူတို႕ ကိုယ္တိုင္ မေရြးခ်ယ္ရပါဘဲ၊ သူတို႕ ကိုယ္တိုင္ အဆင္သင့္ မျဖစ္ေသးခ်ိန္မွာဘဲ၊ ကုန္ပစၥည္းတခု အေရာင္းအ၀ယ္ လုပ္တဲ့ပမာ မိသားစုနဲ႕ ေ၀းရာ တျခားလူလက္ထဲ အလိုလို ေရာက္သြားၾကရပါတယ္။

အိႏၵိယႏိုင္ငံ၊ ရာဂ်ာစတန္ျပည္နယ္က ေဂ်ပူရ္ျမိဳ႕နားက ဘီန၀ါဆိုတဲ့ ရြာကေလး တရြာကေန ဇာတ္လမ္းစ ထားပါတယ္။   ၁၂ႏွစ္သမီးကေလး “မာတာ” ဆိုတဲ့ မိန္းကေလးက ၇ႏွစ္သမီး ကတည္းက ဘာမသိ ညာမသိ လက္ထပ္ခဲ့ရတာပါတဲ့။ မာတာ ရဲ့အေမက ေျပာျပပါတယ္။   သတို႕သားကိုေပးဖို႕  လက္ဖြဲ႕ေၾကးမရိွ ဆင္းလဲ ဆင္းရဲတဲ့ သူမတို႕လို မိသားစုေတြမွာ ပါးစပ္တေပါက္ ေလ်ာ့သြားရင္လဲ မနည္းဘူးလို႕  ဆိုပါတယ္။

တကယ္ေတာ့အိႏၵိယမွာ ကေလးသူငယ္ လက္ထပ္တာကို ေပၚေပၚထင္ထင္ လုပ္လို႕မရပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္လဲ  ညသန္းေခါင္မွာ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ လက္ထပ္ေပးတဲ့ အခန္းအနားေတြ က်င္းပ ေပးၾကပါတယ္။ ဧည့္သည္ ေတြထဲက  ဖြက္ထားတဲ့ ကင္မရာနဲ႕ တိတ္တိတ္ခိုး ရိုက္ထားျပတဲ့ ကေလးစံုတြဲ မဂၤလာေဆာင္ တခုမွာ ၃-၄ႏွစ္အရြယ္ မိန္းကေလးနဲ႕  ၆-၇ ႏွစ္အရြယ္ေကာင္ကေလးတို႕ကို လက္ထပ္ေပး ေနၾကပါတယ္။  ကာယကံရွင္ ကေလး ႏွစ္ဦးက ဒီမဂၤလာပြဲကို ဘာတခုမွ နားမလည္ႏိုင္တဲ့ မ်က္လံုး ေလးေတြနဲ႕  ၾကည့္ေန ၾကပါတယ္။ တကယ္ေတာ့  ဒီအခမ္းအနားဟာ ကေလးသတို႕သမီးေလးအတြက္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ခံစား ရေတာ့မဲ့ ၀န္ထုပ္၀န္ပိုးၾကီးတခု ပခံုးေပၚ တင္ေပးလိုက္တာဘဲ ျဖစ္ပါတယ္။

သုေတသန ျပဳခ်က္မ်ားအရ ကေလးသတို႕သမီး သံုးပံုႏွစ္ပံုဟာ ရိုက္ႏွက္ညွင္းဆဲမွဳ ၾကံဳရတယ္ လို႕  ဆိုပါတယ္။ အခုအခ်ိ္န္မွာ ၂၁ ႏွစ္ရိွျပီျဖစ္တဲ့ ရွဳခါ ဆိုတဲ့ အမ်ိဴးသမီးေလးက ငါးႏွစ္သမီးမွာ စတင္ လက္ထပ္ခဲ့ရသူလို႕  ဆိုပါတယ္။ သူမကို ေယာက်္ားနဲ႕ ေယာကၡမေတြက အျပစ္ရွာ ရိုက္ႏွက္လို႕  ကိုယ္၀န္ပါ ပ်က္ခဲ့ရပါတယ္။  အႏွစ္ႏွစ္အလလက ဒဏ္ရာေတြက မ်က္ႏွာ၊ လက္နဲ႕  ေျခေထာက္ေတြမွာ ဗရပြျဖစ္ေနပါတယ္။ အခုအခါမွာ သူမကို ရုပ္ဆိုးလြန္းလို႕၊ ပ်င္းလို႕၊ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႕  ႏွင္ခ်ထားလို႕  မိဘအိမ္ ျပန္ေရာက္ေနပါတယ္။

Thursday 30 September 2010

ယဥ္ေက်းမွဳရယ္၊ ဓေလ့ထံုးစံရယ္၊ အယူအစြဲရယ္၊ အင္နားရွားရယ္


က်မ အိမ္နီးခ်င္း အေဒၚၾကီးရဲ့အမည္က ေဒၚသိန္းႏုတဲ့။  သူက မုဆိုးမ ပါ။ သူ႕သမီးက ပူတူးမ။  အသက္ ၂၅ ႏွစ္ေလာက္ ကိုယ့္ညီမ အေထြးဆံုးေလး အရြယ္။  ပူတူးမ ခင္ပြန္းက အေ၀းမွာ အလုပ္ထြက္လုပ္ေနတယ္။  ပူတူးမ သမီးအၾကီးေလးက ၃ ႏွစ္။  ပူတူးမွာ ဒုတိယကိုယ္၀န္ၾကီး မေပါ့မပါးနဲ႕။  ေမြးခါနီးျပီ ထင္ရဲ့။

 မေန႕ကေတာ့  ေဒၚသိန္းႏုၾကီး ျပာယာခပ္ေနတာေတြ႕လို႕   အက်ိဴးအေၾကာင္း ေမးၾကည့္မိတယ္။  “ ပူတူးမ ေမြးျပီေလ။  ေဆးရံုမွာ။  ေရျမႊာေပါက္တာ ၂၄နာရီေက်ာ္တဲ့အထိ ဗိုက္မနာလို႕   ေဆးထိုးေမြးရတယ္။  ဆရာမေတြက လာတာ ေနာက္က်လို႕  ဆူေသးတယ္။  က်မလဲ ရပ္ကြက္ထဲက သားဖြား ဆရာမနဲ႕ အပ္ထားတာပဲ။  သူက သံုးရက္အထိ ေစာင့္လို႕ရတယ္ ေျပာလို႕။  ”    “ေတာ္ေသးတာေပါ့” လို႕  က်မ သက္ျပင္းခ်မိပါတယ္။  လက္ရိွ ကေလးေလးနဲ႕  ကေလးအေမ က်မ္းမာေရး ေမးေတာ့  “ ပူတူးကေတာ့ ေနေကာင္းပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ႏို႕ ေကာင္းေကာင္း မထြက္ဘူး”  ”ကေလးေလးကေတာ့ အသား၀ါျဖစ္လို႕    အထူးခန္းမွာ ထားရတယ္၊  တျခားကေလး ေတြလဲ အမ်ားၾကီးပဲ” တဲ့။  ကေလးက အေလးခ်ိန္ ငါးေပါင္ေတာင္ မျပည့္ေၾကာင္း၊  ကိုယ္၀န္ေဆာင္ ကာလမွာ မ်ွစ္နဲ႕ ငရုပ္သီး စားတာ မ်ားလို႕   ေခါင္းေမြး က်ဲပါးေၾကာင္းလည္း ဆက္ေျပာပါတယ္။  “အင္း- ဘဲဥမ်ား စားမိရင္ ကတံုးေတာင္ ေျပာင္ခ်င္ ေျပာင္ေနမွာ” လို႕   လႊတ္ကနဲ ေျပာမိေတာ့မလို႕။     ကေလးေလးက  အိမ္မက္အရ ကြယ္လြန္ဆံုးပါးခဲ့တာ (၈) ႏွစ္ေက်ာ္ျပီျဖစ္တဲ့ သူ႕ခင္ပြန္း ျပန္၀င္စားတာ ျဖစ္ေၾကာင္း လည္း ေျပာျပေနပါေသးတယ္။  ဒါေၾကာင့္လဲ အေမ ႏို႕စို႕မွာမဟုတ္ဘူးလို႕  ေဗဒင္က ေျပာထားေၾကာင္း ထပ္ေလာင္း သက္ေသထူ ေနပါေသးတယ္။  နားေထာင္ေနရင္း  ေခါင္းထဲမွာ ေပၚလာတဲ့ အေတြးေလး ေတြကေတာ့.....    က်မ္းမာေရးအသိနည္းတာနဲ႕      အယူသည္းတာက  မ်ိဴးဆက္အလိုက္ လက္ဆင့္ကမ္းလာတဲ့  နာတာရွည္ေရာဂါေတြဘဲ လို႕။  

 တဆက္တည္း သမီးအၾကီးေလး ပံု႕ပံု႕အေၾကာင္း စပ္စုမိေတာ့ - “ ပံု႕ပံု႕က ခုတေလာ ေနမေကာင္းဘူး ရယ္။  လူ ျပဳစားတာေလ။  ဗူးသြင္းထားတာလို႕   ေဆးဆရာက ေျပာတယ္။ ကေလးက  မ်က္ေၾကာၾကီး စင္းျပီး၊ မ်က္လံုးၾကီး တခ်က္တခ်က္လွန္ၾကည့္ေနတာ။  အဲဒါ ပူတူးမ ေဆးရံုဆင္းမွ ဆက္ကုရမယ္” တဲ့။  “ဟုတ္ပါ့မလား အေဒၚရယ္၊ ဒီလို ကေလး ေသးေသးေလးကို” ကို မရဲတရဲ ကန္႕ကြက္မိေတာ့ သူက အခိုင္အမာ ဆက္ေျပာေနျပန္သည္။  အင္း- ဒီကေလးကို မံု႕ေက်ြးမိတဲ့အထဲမွာ ကိုယ္လဲ ပါတယ္ဆိုေတာ့ မေတာ္တဆ စြပ္စြဲခံရမဲ့ အေရး ေက်ာေတာင္ ခ်မ္းလာ သလိုလိုပဲ။  “ဒါဆို ပေယာဂဆရာနဲ႕  ျပတာလဲျပ၊   တဖက္ကလည္း ဆရာ၀န္နဲ႕  ျပျပီး ကု ေပါ့ေနာ္၊ ႏွစ္ဖက္လံုး ဆိုေတာ့ စိတ္ခ်ရတာေပါ့”  လို႕    ေျပာၾကည့္ေတာ့ စိတ္မပါတပါနဲ႕   ေခါင္းညိတ္ ျပသည္။  က်မ ေတာ္ေတာ္ေလးေတာ့ ရင္ေလးမိပါသည္။  ျဖဴစင္တဲ့ ပန္းကေလးတပြင့္  ႏြမ္းေၾကြမွာ စိုးမိသည္။ 


++++++++++++++++++++++

ေဒၚသိန္းႏုနဲ႕   ေတြ႕ျပီးမွ ေနာက္ထပ္ ဆင့္ပြား ေတြးစရာေတြ ရလာျပန္သည္။  က်မတို႕ ငယ္ငယ္က သင္ခဲ့ရတဲ့ “အင္နားရွား” အေၾကာင္း။  ရပ္ေနတဲ့ အရာတခုခု စေရြ႕ဖို႕ဘဲ ျဖစ္ျဖစ္၊   ေရြ႕ေနတဲ့အရာတခု ရုတ္တရက္ ရပ္လိုက္ရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ခက္ခဲတဲ့အေၾကာင္း။  “အင္နားရွား” ကို “ေနျမဲ ေနလိုမွဳ၊ သြားျမဲသြားလိုမွဳ” လို႕  ဆရာမက  အဓိပၼါယ္ ဖြင့္ခဲ့သည္ ထင္သည္။  ဥပမာကေတာ့ - ရပ္ေနတဲ့ ရထားထြက္ခ်င္မွာ တုန္႕ကနဲ ေနာက္ျပန္ဆြဲတာ၊   သြားေနတဲ့ကား ရပ္ခ်ိန္မွာ လူေတြ ေရွ႕ကို ငိုက္ကနဲ ျဖစ္သြားတာ။  အဲဒီဥပမာနဲ႕ စဥ္းစားေတာ့  “အင္း- တို႕လူမ်ိဴးေတြ ေတာ္ေတာ္ အင္နားရွား ၾကီးတာပဲ” လို႕    မွတ္ခ်က္ခ်မိျပန္သည္။ 

Monday 27 September 2010

ၾကိဳးျပတ္စြန္

( အဆံုး ၏ အစ)

“ညီမေလးကို ဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြ ျပန္ေျပာျပတာ ငါလို ေယာက်္ားမ်ိဴးနဲ႕  ေတြ႕မွာ စိုးလို႕  ”  လို႕   ကိုေနက ေျပာခဲ့သည္။ သူ႕အေၾကာင္းေတြကို ေကာင္းတာေရာ မေကာင္းတာေရာ မျခြင္းမခ်န္ ေျပာျပခဲ့စဥ္က ဘယ္လို မွတ္ခ်က္ မ်ိဴးမွ မေပးတတ္ခဲ့ေအာင္ သူမ စိတ္ေမာ ေနာက္က်ဴ ခဲ့ရသည္။  ေသာက္လက္စ အေအး ဖန္ခြက္ေပၚ သီးေနတဲ့ ေရမွဳန္ေရစက္မ်ားက မ်က္ရည္ဥလို စုျပီး ခြက္ေအာက္ေျခမွတဆင့္ အျပာႏုေရာင္ စားပြဲခင္း ကေလးေပၚ စီးက်သြားတာ ေတြ႕ရသည္။  ေနာက္ဆံုးမွ သက္ျပင္းတခ်က္ ရိွဳက္လိုက္ျပီး  “ကိုေန ေတာ္ေတာ္ ဆိုးခဲ့တာပဲ”  လို႕   ေျပာေတာ့ သူက ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ စီးကရက္ခိုးမ်ားကို အကြင္းလိုက္ မွဳတ္ထုတ္ရင္ အေ၀းကို ေငးလို႕  ေတြးေတြးဆဆ ပံုဖမ္းေနခဲ့ေတာ့သည္။

*********************
( အစ ၏ အစ)
 ကိုေနက အင္ၾကင္း  ထက္ အသက္ ငါးႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ၾကီးတာမို႕   အိမ္က အကိုၾကီး အၾကီးဆံုး ကိုေအာင္လင္း ႏွင့္မွ ရြယ္တူ ျဖစ္သည္။  အကိုၾကီး၊ အကိုငယ္တို႕က ကိုေနႏွဲ့ သက္တူရြယ္တူ တလမ္းတည္းသား ဆိုေပမဲ့ စရိုက္မတူလို႕    ေပါင္းလို႕မရခဲ့။  က်ြတ္ဆတ္ဆတ္၊  မာေၾကာေၾကာ၊ ေမြးစားအေဖ မ်က္ရည္က်ေအာင္ ဆိုးတတ္သည့္ ကိုေနကို  အားကစားထူးခ်ြန္တဲ့  ကိုၾကီး ေအာင္လင္း၊ စာေတာ္တဲ့ ကိုငယ္ ေသာ္လင္း  တို႕က ေရွာင္စရာ သတၱ၀ါတေကာင္လိုသာ သေဘာထားသည္။  မိဘေတြကလည္း သူတို႕ သားသမီးေတြကို လူဆိုးေလး ကိုေနနဲ႕  ေပါင္းသင္းမွာကို မလိုလားၾက။  မိတဆိုးကေလး ကိုေနကို သားသမီးမရိွတဲ့ အေဒၚအရင္း နဲ႕ သူ႕ခင္ပြန္း တရုပ္ၾကီးက ေမြးစားျပီး၊ ေက်ာင္း ေကာင္းေကာင္း ထားေပးသည္။  ဒါေပမဲ့ သူက ေက်ာင္းေျပးျပီး ဖဲ၀ိုင္းတကာမွာ အခ်ိန္ကုန္သည္။ လက္စြပ္ကိုခ်ြတ္ေရာင္းလို႕ ကုန္ေတာ့ အေဒၚ့ ေရႊစိုက္ဘီးကို ထက္ပိုင္းခ်ိဴးျပီး ေရာင္းခ် ဖဲရိုက္ပစ္သည္။ ေနာက္တခါ ဖဲ၀ိုင္းသြားရင္ ရိုက္မည္ဟု ေမြးစား အေဖက ၾကိမ္းေတာ့ “ အခု စိတ္ရိွသေလာက္ ၾကိဳရိုက္ထားပါအေဖ၊ က်ြန္ေတာ္ သြားကိုသြားမွာမို႕၊  စိတ္ေအးေအးသြားရေအာင္ အေၾကြးဆပ္ထားခ်င္လို႕”  လို႕ ေျပာေတာ့ တရုပ္ၾကီး လက္ေျမွာက္ လိုက္ရေတာ့သည္။

ကိုေနက ကိုးတန္းအထိ တႏွစ္တတန္းေတာ့ မွန္မွန္ေအာင္သည္။  စာတပုဒ္ကို မွတ္လြယ္ ရလြယ္သည္ ထင္သည္။  စာေမးပြဲနားနီးလ်ွင္  ခဏတျဖဳတ္အခ်ိန္ေပးျပီး စာဖတ္လိုက္သည္။  ေဘာပင္ပါမလာဘဲ စာေမးပြဲခန္း ၀င္တတ္တဲ့ ေက်ာင္းသားဆိုးကေလးလဲ ျဖစ္သည္။  ကိုးတန္းေရာက္ေတာ့ ႏွစ္ခါက်သည္။ ဆယ္တန္းမွာ တခါက် ျပန္သည္။

ကိုေနရဲ႕ ေကာင္းကြက္ေလးတခ်ိဴ႕ကေတာ့ မလိမ္မညာတတ္တာ နဲ႕   သူမ်ားကို ကူညီတတ္တာ ဘဲျဖစ္သည္။  ေငြေရးေၾကးေရး အခက္အခဲၾကံဳေသာ အေပါင္းအသင္းတခ်ိဴ႕ကို သူ႕အိတ္ထဲ ပါသမ်ွ မေရဘဲ ထုတ္ေပး တတ္တာ၊ ေငြမရိွရင္ ေပါင္သံုးဖို႕  သူ႕လက္က နာရီ ခ်ြတ္ေပးတဲ့အထိ ရက္ေရာတတ္သူ ျဖစ္ေပမဲ့ တဖက္သား ေက်းဇူးတင္ျခင္းကိုေတာ့ နည္းနည္းမွ ခံယူလိုစိတ္ မရိွတတ္ေပ။

အင္ၾကင္းနဲ႕  စျပီး ခင္မင္ခဲ့တာက လမ္းထိပ္က “အိုင္ဒီယာ”   စာအုပ္အငွားဆိုင္ေလးမွာ ့ျဖစ္သည္။  အဲဒီ စာအုပ္အငွား ဆိုင္ေလးရဲ့ ပံုမွန္ေဖါက္သည္ သူတို႕ႏွစ္ဦးက မ်က္မွန္းတန္းျပီး ျပံဳးျပရံုေလာက္သာ ရိွခဲ့ေပမဲ့ ေနာက္ပိုင္းမွာ အင္ၾကင္းဖတ္သင့္တဲ့ စာအုပ္ေလးေတြကို ကို ေနက ညႊန္းတတ္ခဲ့တာမို႕    ရင္းႏွီးခင္မင္ လာခဲ့မိသည္။  သူမ နာမည္ကိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ၾကာတဲ့အထိ မမွတ္မိဘဲ “ေအာင္လင္းညီမေလး” လို႕  ကိုၾကီးနာမည္နဲ႕ တြဲျပီး သူက ေခၚခဲ့သည္။  “ ဟဲ့- ေအာင္လင္း ညီမေလး၊ စာေမးပြဲနီးျပီေလ၊ ေက်ာင္းစာေတြ ဖတ္ဦး၊ ဒီမဂၢဇင္းေတြက ထြက္မေျပးပါဘူးဟ၊ ေက်ာင္းပိတ္မွဖတ္” လို႕  ထိပ္ပုတ္ျပီး က်ီစယ္တတ္သည္။  ကိုေနက ရယ္လိုက္ရင္ ႏွစ္လိုဖြယ္ေကာင္းေသာ ရုပ္ရည္သန္႕သန္႕  ပိုင္ဆိုင္ထားေပမဲ့  ဆံပင္ရွည္နဲ႕မို႕  ညွင္းသိုးသိုး ျဖစ္ေနတတ္သလို တီရွပ္အေဟာင္း အေရာင္လြင့္လြင့္ေတြသာ ၀တ္ဆင္တတ္ေလသည္။  ဆိုင္ပိုင္ရွင္ အမၾကီးကေတာ့ “ အမယ္ေလး၊ အလိမၼာ စာမွာရိွ ဆိုတဲ့ စကားကေတာ့ ကိုေနနဲ႕ က်မွ ေျပာင္းျပန္လွန္ရေတာ့မွာဘဲ” လို႕  ေနာက္ကြယ္မွာ ေျပာတတ္ခဲ့သည္။ 

ကိုေန ဆယ္တန္း ဒုတိယႏွစ္မွာ ေမြးစားအေဖ တရုတ္ၾကီးဆံုးသည္။  “ သားက အေဖတို႕ဆီမွာ ဟိုေရွးဘ၀က တင္ေနတဲ့  အေၾကြးရိွလို႕   ျပန္လာယူတာ ေနမွာပါကြယ္” လို႕   ၀မ္းပမ္းတနည္း ခဏခဏ ေျပာတတ္တဲ့ ေက်းဇူးရွင္ အေဖၾကီးကိုေတာ့ သူခ်စ္ပါသည္။  “အေဖ သားဆိုး  သားမိုက္အတြက္ စိတ္ မဆင္းရဲ ရေတာ့ဘူးေပါ့”  လို႕    အေလာင္းေျမခ်ေတာ့ သူေျပာခဲ့သည္။  စိတ္မေကာင္းတာေတြကို စာဖက္ လွည့္လိုက္ေတာ့ ဖဲ၀ိုင္းဖက္ အေရာက္က်ဲသြားသည္။  ဒါနဲ႕ပဲ ဆယ္တန္းကို လွဳပ္လွဳပ္ကပ္ကပ္ ေအာင္သြားသည္။  အေဒၚကေတာ့ ၀မ္းသာမဆံုး၊ “ သြားေလသူ  နင့္အေဖကို ျမင္ေစခ်င္လိုက္တာ” လို႕   မ်က္ရည္စမ္းစမ္း ႏွင့္ ဆိုရွာသည္။  ေကာက္ေသာေခြးျမီးက က်ည္ေတာက္စြတ္ရံုနဲ႕   ျပန္မစန္႕ ႏိုင္တာေတာ့အမွန္။  ေအာင္စာရင္းထြက္တာနဲ႕   ဖဲ၀ိုင္းဖက္ကို ေျခဦး ျပန္လွည့္ျပန္သည္။  အရက္ကေလးပင္  မစို႕မပို႕ ေသာက္စျပဳလာသည္။ ဘယ္မွာ ခ်ိန္းပြဲ ရန္ပြဲ ကိုေန ပါျမဲ၊    ထီကနဲဆိုရင္ ကိုေန ျဖစ္လာသည္။  အရိုးက်ိဴး၊  ထိပ္ေပါက္ ေခါင္းကြဲျပီး အိမ္းျပန္ေရာက္တဲ့ အၾကိမ္ေတြ မနည္းေတာ့။   ဒီေတာ့လည္း အေဒၚက  “နင့္အေဖအရင္းရဲ့ ေသြးေတြက ဇာတိျပလာတယ္ထင္ပါရဲ့“  လို႕  စိတ္နာနာႏွင့္ ေျပာျပန္သည္။ ကိုေနကလည္း မခံပါ။  “ အေမ တို႕က ေျမြေပြးကို ႏို႕တိုက္ ေမြးလာတာကိုးဗ်၊ စိတ္ဆင္းရဲမွာေပါ့ ၊ က်ြန္ေတာ္ကို  ငယ္ငယ္ထဲက ေခါင္းအံုးနဲ႕  ဖိသတ္ပစ္လိုက္ရင္ ျပီးေရာ” လို႕    ျပန္ပက္တတ္သည္။ သူ႕ ငယ္ႏိုင္ျဖစ္တဲ့ အေဒၚခမ်ာမွာေတာ့ ဘာမွ မေျပာသာေတာ့၊  မခ်ိတင္ကဲ  မ်က္ရည္နဲ႕  မ်က္ခြက္ေပါ့။

Monday 13 September 2010

က်မရဲ့ အသည္းေက်ာ္ ေခြးကေလးမ်ား


ေခြးဟာ လူရဲ့ အေကာင္းဆံုး မိတ္ေဆြ လို႕   ေျပာၾကတယ္မဟုတ္ပါလား။  ေခြးေတြက တိရိစၦာန္ထဲမွာ အသိဥာဏ္လည္း ျမင့္ၾကတယ္။ သခင္ကိုလည္း သစၥာရိွၾကတယ္။ က်မဘ၀မွာ မွတ္မွတ္ရရ ေျပာစရာဆိုလို႕   အထက္တန္းေက်ာင္းသူဘ၀က ေခြးကေလးတေကာင္၊ ၀န္ထမ္းဘ၀မွာ ေနာက္တေကာင္ ေမြးခဲ့ဖူးတယ္။  သူတို႕ႏွစ္ေကာင္လံုးက လိမၼာတာ၊ သစၥာရိွတာ၊ ခ်စ္စရာေကာင္းၾကတာ အတူတူပါပဲ။

ပထမေခြးကေလးနာမည္က “ရာဟု”တဲ့။  ေက်ာ္ဟိန္း ရုပ္ရွင္ကားတကားထဲက မင္းသားနာမည္ ပါ။  သူ႕ကို အေဖ ဘယ္က ေတာင္းယူလာလဲ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။  အရြယ္က သားခြဲစေလးဘဲ ရိွေသးတယ္။   အညိဳေရာင္ အင္းေခြးစပ္ကေလး။ အင္းေခြးဆိုတာ အနံ႕ခံေကာင္းျပီး (ၾကိဳးခ်ည္ ေမြးရင္) သူစိမ္းကို ရန္မူတတ္လို႕  ဗမာေခြးထဲမွာ အိမ္လံုတယ္လို႕ နာမည္ၾကီးပဲ။ ရန္စြာတဲ့ ဗီဇရိွတဲ့ အင္းေခြးလဲ လူ၀င္လူထြက္မ်ားတဲ့ က်မတို႕အိမ္ေရာက္ေတာ့ လူယဥ္ျပီး အျမီးတႏွံ႕ႏွံ႕နဲ႕  ေပါခ်ာခ်ာကေလး ျဖစ္သြားတာပါဘဲ။ က်မတို႕ကလဲ ကိုက္ဖို႕ေမြးတာမဟုတ္၊ ခ်စ္ဖို႕ေမြးတာေလ။ သူ႕ေခါင္းပိုင္းနဲ႕ လည္ဆံေမြးက ကိုယ္လံုးထက္ အမ်ားၾကီး ရွည္တယ္။  ကိုယ္လံုးက်ေတာ့ အေမြးတိုကပ္ကပ္ ခါးသိမ္သိမ္ေလးနဲ႕မို႕  ျခေသၤ့နဲ႕ တူတယ္။

သူက ဘာမဆို အရမ္းသင္ေပးလို႕ေကာင္းတယ္။  ပဲေလွာ္နဲ႕ ထန္းလ်က္ၾကိဳက္တယ္။ ထန္းလ်က္ခဲကို သူ႕အရပ္ထက္ ျမင့္ေအာင္ ကိုင္ျပထားတာကို ခုန္ခုန္ဟပ္ရင္း ႏွစ္ေပေက်ာ္သံုးေပေလာက္ ခုန္ႏိုင္တဲ့ “အျမင့္ခုန္ ေခြးခ်န္ပီယံ” ျဖစ္သြားပါတယ္။ အေမတို႕ကေတာ့ “လက္ကို ကိုက္မိမယ္” “ခ်က္ခ်င္းမေက်ြးဘဲ ညွဥ္းဆဲရင္ ငရဲၾကီးမယ္” နဲ႕  ေျပာၾကေပမဲ့  က်မက ဇြတ္လုပ္တတ္သူေလ။ ရာဟုကလည္း ဘယ္ေတာ့မွ လက္ကို မကိုက္မိေအာင္ ဖြဖြေလးငံုျပီး ယူစားတတ္ပါ့။  ပဲၾကီးေလွာ္ေလးမ်ား တေစ့ခ်င္း ပစ္ေပးရင္ ပါးစပ္နဲ႕ လိုက္ဟပ္ဖမ္းတာ ဆယ္ေစ့မွာ ရွစ္ေစ့ေလာက္ေတာ့ မိတယ္။  ေနာက္ထပ္ တတ္တာတခုက ကုကၠိဳသီးေျခာက္ ေကာက္စုတာပါ။  အေမက ႏြားစာေကာက္တာကို မွတ္ထားျပီး လိုက္လုပ္တာေလ။  အိမ္ေဘးက ကုကၠိဳပင္မွာေကာက္ျပီး အိမ္ေအာက္မွာ လာလာပံုထားတာ။ အိပ္ရင္ေတာ့  ေခြးပ်င္းလို ေဘးတေစာင္း ေခြမအိပ္ဘဲ  က်ားလို သူ႕လက္ကေလး ႏွစ္ဖက္ေပၚ ေမးတင္ျပီး အိပ္တတ္ပါတယ္။

ေခြးတိုင္းတတ္အပ္တဲ့ အဌာရသထဲက အေျခခံျဖစ္တဲ့ လက္ေပးျခင္း ပညာ ကိုလည္း သူတတ္ပါတယ္။  ဟိုဖက္လက္ေပး၊ ဒီဖက္လက္ေပးနဲ႕  သူ႕ကို အမ်ိဴးမ်ိဴး ေျပာင္းခိုင္းရတာ ေပ်ာ္စရာပါ။  ေနာက္ထပ္ သူအတတ္ထူးပံုကေတာ့ “သီခ်င္းဆိုစမ္း” လို႕  ခိုင္းလိုက္တိုင္း လည္တံေလးကိုေမာ့စင္းျပီး “၀ူး..အူး..အူး” လို႕   အူတတ္တာ။ စိတ္တိုရင္ “၀ု” လို႕  အသံျပတ္ တခြန္းပဲ အူပါတယ္။  “အရွည္......ၾကီး ဆို” လို႕  ေျပာမွ ေနာက္ထပ္ ပိုျပီး ရွည္ရွည္ အူျပပါတယ္။ က်မတို႕အိမ္နဲ႕ မနီးမေ၀းမွာ အလယ္တန္း ေက်ာင္း ရိွတာမို႕  သူအူတာကို သေဘာက်တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြက မုန္႕ေက်ြးၾကပါတယ္။  ေမာင္မင္းၾကီးသားက ေက်ာင္းလႊတ္ေခါင္းေလာင္း ထိုးတာနဲ႕   ေက်ာင္းဂိတ္၀ကို ေျပးေစာင့္ေတာ့တာပါဘဲ။  ေက်ာင္းလႊတ္ ေခါင္းေလာင္းနဲ႕   အခ်ိန္ေျပာင္းေခါင္းေလာင္းကို သူဘယ္ေတာ့မွ မမွားပါ။ 

Saturday 11 September 2010

က်မရဲ့ ေၾကာင္ကေလး

ျပီးခဲ့တဲ့ညက Links ဆိုတဲ့ ဆိုမာလီစစ္ပြဲေနာက္ခံ  ၀တၱဳကေလး ဖတ္ေနရင္း အဲဒီအထဲမွာ  အဓိကဇာတ္ေကာင္ရဲ့ သမီးကေလးေမြးထားတဲ့ 'Burmese Cat" ဆိုတာေလး ေတြ႕လိုက္ရေတာ့  တခါမွ မၾကားဖူးလို႕  စိတ္၀င္စားသြားတယ္။  ေနာက္တေန႕ မနက္အထိေတာ့ စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႕  ေစာင့္ရတာေပါ့ေနာ္။  ေနာက္ေန႔ ဂူးဂဲလ္ ထဲမွာ ရွာလိုက္ေတာ့ ပံုႏွင့္တကြ ေတြ႕ပါျပီ  'Burmese Cat" ဆိုတာေလးေတြ၊  အံမယ္- သူတို႕ကလည္း  'Burmese Python" ကဲ့သို႕  အေမရိကမွာ နာမည္ၾကီးေနတဲ့ အိမ္ေမြးသတၱ၀ါေလး တမ်ိဴးပါလား။  ၀ီကီ အဆိုအရ ၁၉၃၀မွာ  ေဒါက္တာ သြန္ပဆင္ ဆိုသူက ျမန္မာျပည္ကေန အေမရိကကို  Wong Mau ဆိုတဲ့ ေၾကာင္ညိဳမေလး တေကာင္ သယ္လာျပီး သူ႕အရင္ ရိွေနတဲ့ ထိုင္းေၾကာင္နဲ႕စပ္ရာကေန  'Burmese Cat"  မ်ိဴးပြားလာခဲ့တာတဲ့..။ ျမန္မာေၾကာင္ မ်ိဴးႏြယ္ကေလးေတြက တျခား ေၾကာင္ေတြထက္စာရင္ ယဥ္ပါးတယ္၊ လူခင္တယ္၊ ဥာဏ္ေကာင္းတယ္ တဲ့။   သူတို႕က အေဆာ့သန္ျပီး သူ႕ထက္ၾကီးတဲ့ ေၾကာင္ေတြကိုေတာင္ ခုခံႏိုင္တယ္တဲ့။ သူတို႕ အေမြးက တိုတဲ့အတြက္ ညွပ္ေပးစရာ မလိုဘူး။ သူတို႕ရဲ့အသံက ထိုင္းေၾကာင္ေတြထက္ ႏူးညံ့ခ်ိဴသာတယ္၊  သခင္ကို တြယ္တာတယ္၊  တေကာင္တည္း သီးသီးသန္႕သန္႕ မေနတတ္ဘူးတဲ့။

 You Tube  ထဲမွာလည္း  ျမန္မာ ေၾကာင္ကေလးေတြ ပံုစံအမ်ိဴးမ်ိဴးေတြ႕ရေလရဲ့။  ဒါေပမဲ့ က်မ ေတြ႕ရသေလာက္ အားလံုးက ေခ်ာကလက္ေရာင္၊ အညိဳေရာင္၊ အနက္ေရာင္ ဂ်စ္ကန္ကန္ ဂ်စ္ပစီ ရုပ္ကေလး ေတြပဲမ်ားတယ္။ အဲဒီ You Tube မွာဘဲ လူေတြကေတာ့ ခ်စ္စရာ ေကာင္းလိုက္တာ ဘာညာနဲ႕  ခ်ီးက်ဴးေထာပနာ ျပဳေနၾကေပမဲ့ က်မမ်က္ေစ့ထဲေတာ့ ကိုယ့္ပါတ္၀န္းက်င္မွာ အေတြ႕မ်ားတဲ့ အျဖဴဆြတ္ဆြတ္ ၊ အျဖဴအနက္က်ား၊ အ၀ါစင္းက်ား ေၾကာင္ကေလး ေတြေလာက္ လွတယ္လို႕  မထင္တာ အမွန္ပါ။
 ျမန္မာျပည္မွာရိွတဲ့  ျမန္မာေၾကာင္ကေလးေတြမွာ အ၀ါေရာင္အမ်ားဆံုးလို႕   က်မ ထင္ပါတယ္။ ေၾကာင္ ကာလာ ဆာေဗးေတာ့ မလုပ္မိဘူးေပါ့ေနာ္။  ဒါေပမဲ့ ေၾကာင္နံမည္ေတြဆိုရင္ “ေရႊ၀ါ” လို႕  ေခၚတာ မ်ားတယ္မဟုတ္လား (ေကာင္းလိုက္တဲ့ ေလာဂ်စ္)။  အဲ - ျဖဴတုတ္တို႕    မိက်ားတို႕ေတာ့ ရိွတာေပါ့ေလ။  ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာေတာ့ ေၾကာင္အနက္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေတြ႕ရတယ္။  လူေတြက အိမ္မွာ ေၾကာင္အနက္ ေမြးရင္ ခိုက္တတ္တယ္ လို႕   အယူရိွၾကတယ္ေလ။  ေၾကာင္အနက္ ေမြးရင္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း ပို႕ပစ္တာ မ်ားတယ္။ “မေကာင္း ေက်ာင္းပို႕“ ဆိုတဲ့စကားက အဲဒီက ေပၚလာတာလားမသိ။

Wednesday 8 September 2010

သၾကၤန္ကို မုန္းသည္

 တကယ္ဆို သၾကၤန္ကို မုန္းျခင္းမဟုတ္၊  သၾကၤန္ကို ကပ္ပါးပိုးလိုတြယ္ေနတဲ့  အညစ္အေၾကးမ်ားကို မုန္းျခင္းျဖစ္သည္။

က်မရဲ့ ငယ္ငယ္က သၾကၤန္ေတြက ခ်စ္စရာေကာင္းလွသည္။  က်မတို႕  နယ္ျမိဳ႕ကေလးရဲ့ သၾကၤန္မွာ မံု႕လံုးေရေပၚ ရိွသည္။ စတုဒီသာ ရိွသည္။ ပိေတာက္၀ါနဲ႕အတူ တူးပို႕သီခ်င္း ရိွသည္။ သေျပခက္နဲ႕   ေရပက္တဲ့ ေခတ္မဟုတ္ေပမဲ့ အိမ္ေရွ႕မွာ အံုးလက္မ႑ပ္နဲ႕   ေရပံုးနဲ႕ ဖလားခြက္ေတြနဲ႕  လမ္းသြားလမ္းလာေတြကို ေစာင့္ပက္သူေတြ ရိွသည္။   လူၾကီးသူမေတြကို ေခါင္းေလ်ွာ္၊ လက္သည္းညွပ္ ၾကတာ ရိွသည္။  သက္ၾကီးပူေဇာ္ပြဲ ရိွသည္။ ဥပုသ္သီလ ယူသူ အမ်ားအျပားရိွသည္။ လြန္လြန္ကဲကဲ ေျပာစရာ ဆိုလို႕   ခပ္ရဲရဲ မိန္းမၾကီးေတြက ကာလသားေတြကို ဖမ္းျပီး အိုးမဲသုတ္၊ ေမ်ာက္က က ခိုင္းတာ ပဲ ရိွသည္။  ခုိက္ရန္ျဖစ္ပြားတယ္လို႕  မၾကားမိသေလာက္ပင္။  ျမိဳ႕ၾကီးျပၾကီးေတြမွာ ပိုလို႕စည္ကားေပမဲ့ ယဥ္ေက်းမွဳ အသြင္ေဆာင္ ေသးသည္။    ျမိဳ႕ေတာ္၀န္ ဆုဖလားကို မွန္းၾကတဲ့  အလွျပယာဥ္ေတြ ကလည္း သူ႕ထက္ငါ အျပိဳင္အဆိုင္နဲ႕ ေပါ့။

Saturday 4 September 2010

ပန္ေတာ္က်

“ဟိ..ဟိ.........ခ်မ္းတယ္...ခ်မ္းတယ္...၀ူး“
“ဗြမ္း“   “ဗြမ္း”
“ခစ္..ခစ္..ခစ္...ခြိခြိခြိ...ဟိ”
ခုန္ဆြ ခုန္ဆြနဲ႕   ေရကန္ကိုပတ္ေျပးရင္း အတူတူေရခ်ိဴးရင္း ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကတဲ့ ၆ႏွစ္အရြယ္ကေလးမေလး ႏွစ္ဦးကေတာ့  သူေဌးၾကီး ပရာဆပ္ရဲ့ တဦးတည္းေသာ သမီးကေလး “ေဒ၀ီ” နဲ႕   သ႕ူသူူငယ္ခ်င္းမကေလး “ခ်မ္ကီး”တို႕ ျဖစ္ပါတယ္။    ေဒ၀ီက ေရေအးေအးေလးေတြကို ေရခြက္နဲ႕  ခပ္ယူျပီး ခ်မ္ကီးကို ရႊဲရႊဲစိုေအာင္ ပက္ျဖန္း က်ီစယ္ေနသလို ခ်မ္ကီးကလဲ  သူမ လက္ခုပ္နဲ႕  ပံုးထဲက ေရေတြကိုခပ္ပက္ျပီး တံု႕ျပန္ ေရတိုက္ပြဲ ႏႊဲေနျခင္းျဖစ္သည္။  ေရစက္ ေရေပါက္ေလးေတြက ႏူးညံ့တဲ့ သူတို႕ အသားေလးေတြေပၚမွာ ႏွင္းသီး ႏွင္းစက္ ကေလး ေတြလို ကပ္တြယ္ ေနၾကသည္။ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္လံုးရဲ့ မ်က္၀န္းေတြက အျပစ္ကင္းေသာ ေပ်ာ္ရြင္မွဴေတြႏွင့္ စိုလက္ လို႕ ေနၾကသည္။ သူတို႕က သိပ္ခ်စ္ၾကတဲ့ ကစားေဖာ္ သူငယ္ခ်င္း ေတြျဖစ္သည္။ သူတို႕ကိုၾကည့္ရတာ ဥယ်ာဥ္ထဲက မနက္ခင္း ႏွင္းရည္ျဖန္းထားတဲ့ ပန္းရိုင္းကေလး ႏွစ္ပြင့္ပမာ။

 ခ်မ္ကီး အေမက ပရာဆပ္ မိသားစုရဲ့ အိမ္အလုပ္သမားေတြထဲက တေယာက္ျဖစ္သည္။ မကြယ္လြန္ခင္က ခ်မ္ကီး အေဖလည္း ဒီအိမ္ရဲ့ မာလီ အျဖစ္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ လုပ္ခဲ့တာမို႕   လူယံုေတြလိုျဖစ္ေနသည္။ ဒီမိဘႏွစ္ပါးရဲ့ သမီးကေလး ခ်မ္ကီးကလည္း ပရာဆပ္အိမ္ရဲ့ ငယ္ေမြးျခံေပါက္ လိမၼာေရးျခားရိွတဲ့ မိန္းကေလးတေယာက္ ျဖစ္သည့္ျပင္ “ေဒ၀ီ” နဲ႕ သက္တူရြယ္တူလဲျဖစ္သည္မို႕   အထူးအခြင့္အေရး ရေနေလသည္။  သူတို႕  ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ ဘ၀ေပး အေျခအေနက မိုးနဲ႕ ေျမ ကြာျခားေပမဲ့ သူတို႕ၾကားက ခင္မင္မွဴက  ဘယ္လိုမွ ထိခိုက္ျခင္း မရိွေပ။

မနက္ခင္းမ်ားမွာဆို သူတို႕ ႏွစ္ေယာက္ ပန္းျခံထဲမွာ တူတူေဆာ့ကစားရင္း ေရာင္စံုပန္းပြင့္ လွလွ ကေလးမ်ားကို ခူးဆြတ္ ေဆာ့ကစား တတ္ၾကသည္။  ညေနေစာင္းမ်ားမွာဆို  ေဒ၀ီက သီခ်င္းဆိုရင္း ခ်မ္ကီးက တကယ့္ ကေခ်သည္မိန္းမၾကီးမ်ားကို အတုခိုးျပီး ဖန္လက္ေကာက္ ကေလးမ်ား အခ်င္းခ်င္း ထိခတ္ျပီး တခ်ြင္ခ်ြင္ အသံျမည္ေအာင္ လွည့္ပတ္ က ေလ့ရိွသည္။  ခ်မ္ကီးတို႕ အိမ္မွာ ဖုတ္တဲ့ ဂ်ံဴမုန္႕ကို ေဒ၀ီက ႏွစ္သက္ခံုမင္သလို သူမရဲ့ လွပေပမဲ့ ၀တ္ဖို႕မလိုေတာ့တဲ့ အ၀တ္အစားတခ်ိဴ႕ကိုလည္း ခ်မ္ကီးကို ေပးပါရေစလို႕   သူ႕အေမကို ပူဆာတတ္သည္။  ေဒ၀ီရဲ့မိခင္ ရာေဟနား ကလည္း သေဘာေကာင္းသူ အမ်ိဴးသမီးၾကီးပီပီ သမီးရဲ့ဆႏၵကို ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴ သေဘာတူ ခဲ့သည္သာ ျဖစ္သည္။

********************

ခုႏွစ္ႏွစ္အရြယ္ေရာက္လာေတာ့  ေဒ၀ီိကို ဆရာမတေယာက္က အိမ္လာျပီး စာသင္ေပးသည္။  ပါဠိ၊ ကဗ်ာ၊ လကၤာေတြအျပင္၊ ေတးဂီတ နဲ႕   က်မ္းစာေတြ အစံု ျဖစ္သည္။  ခ်မ္ကီးကေတာ့ အေမ့ကိုကူရင္း မီးဖိုေခ်ာင္ ပညာေတြကို လက္ေတြ႕ဆည္းပူး ခဲ့ရေတာ့သည္။ သင္ယူ တတ္လြယ္ေသာ ခ်မ္ကီးတေယာက္ ႏွစ္အနည္းငယ္ အတြင္းမွာပင္ ပရာဆပ္တို႕   ေနာက္ေဖးမီးဖိုေခ်ာင္ရဲ့ စီမံခန္႕ခြဲမွဴပိုင္းမွာ အေရးပါ အရာေရာက္ေသာ မိန္းကေလးတေယာက္ ျဖစ္လာခဲ့ေတာ့သည္။  ေဒ၀ီနဲ႕   ခ်မ္ကီးတို႕   လြပ္လြပ္လပ္လပ္ ကစားခံုစားခ်ိန္ နည္းလာေတာ့သည္။  ဒါေပမဲ့ သူတို႕  ရဲ့ ရွားရွားပါးပါး ကိုယ္ပိုင္အခ်ိန္ ကေလးေတြမွာေတာ့ ပန္းျခံထဲမွာ အတူတူထိုင္ရင္း အေတြ႕အၾကံဳေလးေတြကို ဖလွယ္ၾကျမဲ ျဖစ္သည္။  ေဒ၀ီ ေျပာတတ္တဲ့ စကားေလးေတြက “ ဆရာမ ဒီးနာ ဒီေန႕သင္တဲ့ ဂီတသင္ခန္းစာေတြက သိတ္ခက္တာပဲကြယ္၊  ကိုယ္ကေတာ့ေလ ရာမာယန ဇာတ္လမ္းေတြ ဖတ္ရတာဘဲ ၾကိဳက္တယ္”  ဆိုတာမ်ိဴးေပမဲ့  ခ်မ္ကီးကေတာ့ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲက အိမ္ေစ မိန္းကေလးေတြ နေမာ္နမဲ့ ႏိုင္သည့္ အေၾကာင္း၊  သူမ တီထြင္စမ္းသပ္ခဲ့သည့္ ဂ်ံဴအဆာသြတ္ မုန္႕အသစ္ တမ်ိဴးအေၾကာင္း စသျဖင့္ မတူကြဲျပား ေနေပရာ  ၾကာလာေသာအခါ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္စလံုးမွာ တဦးကိုတဦး စိတ္မ၀င္စား ႏိုင္ေတာ့ေပ။ တေယာက္နဲ႕ တေယာက္ ကိုယ္နားမလည္တဲ့ ဘာသာစကား ေျပာေနတဲ့ သူစိမ္း ေတြလို ခံစားမိစ ျပဳလာေတာ့သည္။

Friday 3 September 2010

ငါးခူတစ္ေကာင္ရဲ့ ရင္ခုန္သံမွတ္စု

က်ဴပ္နာမည္က ဖိုးရွဴပ္၊ အသားေရာင္ကမည္းၾကဳတ္ၾကဳတ္၊ ခႏၵာကိုယ္က ၀တုတ္တုတ္၊ ႏွဳတ္ခမ္းေမြး က တလွဴပ္လွဴပ္ နဲ႕ေပါ့ဗ်ာ...။ ဗ်ာ...အသက္လား.. ေမြးစာရင္း မရိွေတာ့လဲ ေသေသခ်ာေတာ့ သိဘူးဗ်ိဴ႕့႕၊ ေသခ်ာတာကေတာ့ က်ဴပ္ လူပ်ိဴေပါက္ျဖစ္ျပီ ဆိုတာပါဘဲ...။ ဘယ္လိုသိလဲ ဟုတ္စ...။ ရြယ္တူ ငါးခူ အပ်ိဴမေလးေတြ ကိုယ့္ေရွ႕က  ျပံဳးစစနဲ႕ ျဖတ္ျဖတ္ သြားတိုင္း က်ဴပ္ရင္ထဲမွာ သံစံုဘင္ခရာတီး၀ိုင္းလို တဒိန္းဒိန္းမည္ျပီး ေရယက္ေတြကို မသယ္ခ်င္ မဆြဲခ်င္ေအာင္ ႏံုးခ်ိခ်ိၾကီး ျဖစ္ျဖစ္သြားတယ္ဗ်ာ... ကဲ   ဒါဆို က်ဴပ္လူပ်ိဴျဖစ္တာ ခင္ဗ်ားတို႕ လက္ခံျပီမို႕လား။

တကယ္ေတာ့ က်ဴပ္တို႕ ငါးခူေတြဆိုတာ ေဆြၾကီးမ်ိဴးၾကီးပါ..။ ကမၻာေပၚမွာ အႏၱာတိကတိုက္ကလြဲရင္ ေနရာတိုင္းမွာ ရိွၾကပါတယ္။ ရုပ္ရည္ေတြက အမ်ိဴးမ်ိဴးကြဲေပမယ့္ အေၾကးခြံမပါတာကေတာ့ တူသဗ်ိဴ႕..။ က်ဴပ္တို႕က ေရခ်ိဴငါးအစစ္၊ ျပီးေတာ့ စီးဆင္းေနတဲ့ ေရစပ္စပ္ကေလးေတြမွာ ပိုျပီးေပ်ာ္တတ္တာ..။ တီလားပီးယားလိုပဲ သူမ်ားအသားစားတဲ့ ငါးလဲျဖစ္တယ္ဗ်...။ က်ဴပ္တို႕အသားက ႏူးညံ႕ျပီးခ်ိဴေတာ့ ျမန္မာ အိမ္ရွင္မေတြအၾကိဳက္ေပါ့.. ။ ဘာတဲ့.. ငါးခူစင္းေကာ၊ ငါးခူရဲယိုရြက္ထုပ္၊ ငါးခူေၾကာ္ႏွပ္၊ ယိုးဒယား ငခူအမြေၾကာ္ ...အံမယ္ေလးဗ်ာ ေျပာရတာေတာင္ ၾကက္သီးျဖန္းျပီး ေက်ာထဲက စိမ့္လာျပီ..။

လက္ရိွအေနအထားက အဲဒီလုိ ဟင္းအမယ္တမ်ိဴးမ်ိဴးျဖစ္ဖို႕ ေတာ္ေတာ္နီးစပ္ေနျပီဗ်ိဴ႕........ ၾကည့္ေလ ...အခုဆို ေစ်းဗန္းထဲမွာ ဘ၀တူေတြနဲ႕ ဖ်ပ္ဖ်ပ္လူးေနရတာ...။ မလြတ္ႏိုင္မွန္းသိရက္နဲ႕ ဟိုတိုးဒီတိုး ကူးခတ္ေနရတာ..။ ဗန္းက ပက္ပက္ကေလးမို႕ ခုန္ထြက္ရင္လြတ္တာေပါ့ဗ်ာ.. ဒါေပမဲ့ ငါးသည္မၾကီးရဲ့ ၀ရဇိန္လက္နက္ ေတြျဖစ္တဲ့ ၀ါးတုတ္တို႕  အေလးတို႕  နဲ႕ေတာ့မလြတ္ႏိုင္ဘူးဗ်ိဴ႕ ... တကတည္း (အေလးကိုင္လ်က္ ငါးသည္စက္) ဆိုျပီး စက္ၾကီးတစ္ပါး ထပ္တိုးရေတာ့မလိုဘဲ...။ က်ဴပ္တို႕ေရွ့မွာပဲ ငါးသည္မရဲ့ အတြင္းအားအျပည့္ပါတဲ့ အေလး လက္နက္ေၾကာင့္ ခုန္ထြက္လို္က္တဲ့ ေရာင္းရင္းတစ္ေကာင္ ဇိကနဲ အသက္ေပ်ာက္သြားျပီေလ..။ ဘာျဖစ္လို႕ ဒီေရာက္ေနရသလဲဟုတ္စ...။ ၾကမၼာ၀ဋ္ေၾကြး ေျပးမလြတ္လို႕ေပါ့ဗ်..။ 


ေမြးကတည္းက အေမေပးတဲ့ ဖိုးရွဴပ္ဆိုတဲ့ နာမည္နဲ႕လိုက္ေအာင္ က်ဴပ္က လည္လည္ပတ္ပတ္ရိွပါတယ္..... က်ဴပ္ေနတဲ့ ေခ်ာင္းထဲကို ကေလးေတြ ငါးလာမ်ွားေတာ့ လံုး၀မဟပ္ပါဘူးဗ်...။ သူတို႕ခ်ေပးတဲ့ တီေကာင္ အေသရဲ့ေနာက္မွာ ငါးမ်ွားခ်ိတ္ပါတာ က်ဴပ္သိတယ္ေလ..။ အဟမ္း ...ဒီလို သိလို႕ သတိေပးတာကို နားမေထာင္တဲ့ က်ဴပ္အစ္ကို ဖိုးငမ္း တစ္ေယာက္ေတာင္ ငါးမ်ွားခ်ိတ္ေနာက္ တန္းလန္းတန္းလန္းနဲ႕   ပါသြားေသးတယ္။ အဲ မေန႕ကေတာ့ ... မေျပာခ်င္ပါဘူးဗ်ာ..... ပိုက္ကြန္အၾကီးၾကီးနဲ႕ အုပ္ျပီးဆြဲလိုက္တာ က်ဴပ္ေရာ က်ဴပ္ေဘးနားက ေပ်ာ္ပြဲစားေနတဲ့ ေရာင္းရင္းေတြေရာ တသီၾကီး မိၾကတာပါဘဲ...။ က်ဴပ္တို႕ကို ဖမ္းလာတဲ့ တံငါသည္က ဒီငါးသည္မၾကီးကို ေဖာက္သည္ျပန္ေရာင္းလို႕ ပါလာတာဗ်..။ က်ဴပ္တို႕အထဲက အၾကီးဆံုးႏွစ္ေကာင္ကိုေတာ့ တံငါသည္မိန္းမက အိမ္မွာဟင္းစားဆိုျပီး ႏွဳတ္ယူထားလိုက္ေသးတယ္..။ သြားေပေတာ့ ေရာင္းရင္းတို႕ေရ.... ေနာက္ဘ၀မွာ ျပန္ဆံုတာေပါ့..။ ဒါေပမယ့္ေနာက္ဘ၀ေတာ့ ငါးမျဖစ္ခ်င္ေတာ့ဘူးဗ်ာ.... ေရသတၱ၀ါခ်င္း အတူတူ မိေခ်ာင္းတို႕ ငါးမန္းတို႕ဆိုရင္ ေတာ္ေသးရဲ့။ ဒါမွ နည္းနည္း လူရိွန္မယ္ထင္တယ္....။ အနည္းဆံုး ကိုယ့္ကိုယ္ကို ခုခံကာကြယ္ ႏိုင္တာေပါ့ဗ်ာ...။