ေနရစ္ေတာ့ စံပယ္တင္ (၂)

က်မရဲ့ပါးက မွဲ႕ကေလး ခြဲမဲ့ေန႕ ၁၄ရက္ေန႕ မတိုင္ခင္ကတည္းက အိမ္မွာ လူေတြေတာ္ေတာ္ စည္ေနပါတယ္။ ကိုယ္ေၾကာက္တတ္မွန္းသိလို႕ လာျပီး အားေပးၾကတာေပါ့။  အေဒၚ၊ ေယာင္းမ၊ အစ္မ၊ ညီမေတြနဲ႕ သိုက္သိုက္၀န္း၀န္း ေပ်ာ္စရာၾကီး။ ေနာက္ျပီး ကိုယ့္ရဲ့ အေဖၚမြန္ “သူ” ကလည္း ခြင့္ေတြဘာေတြ ယူလို႕။ (ႏို႕မို႕ဆို တသက္လံုး စကားနာထိုးေတာ့မွာ သိေနပံုပဲ)  အလည္အပတ္ ခရီးထြက္ေနတဲ့ အေမကို သတ္မွတ္ရက္ထက္ ေစာေစာျပန္လာဖို႕ လွမ္းမွာေတာ့ အိမ္ရွင္ က်မေမာင္ေလးက က်ြဲျမီးတိုလိုက္ေသးတယ္။ “ဆုူးစူးသေလာက္ကေလးကိုမ်ား” တဲ့။  အင္း- သူ႕ဖက္က ၾကည့္ေတာ့လည္း ဟုတ္တုတ္တုတ္ပါဘဲ။ ဆင္လဲ ဆင့္အထြာနဲ႕ေပါ့။ က်မ ငယ္ငယ္က ေဆးထိုးရမယ္ဆိုရင္ သံုးေလးနာရီ ငိုေနတတ္တာ၊ ေဆးထိုးအပ္က်ိဴးေအာင္ ရုန္းကန္ပစ္ခဲ့တာေတြ သူသတိရေတာ့မွာ မဟုတ္။ အိမ္ ျပန္ခ်င္ေနတဲ့ အေမကလည္း (ငိုခ်င္လ်က္ လက္တို႕) ပါပဲ။  အေမ ေတာင္းဆိုလြန္းေတာ့ ေမာင္ေလးက အေလ်ွာ့ေပးလို္က္ပံုပါဘဲ။ မခြဲမီ တရက္တလိုမွာ  ျပန္ေရာက္လာပါတယ္။ ၁၄ရက္ေန႕ မနက္မွာေတာ့ လူသိပ္မ်ားရင္ မေကာင္းတတ္တာမို႕ အားလံုးမလိုက္ဖို႕ ေတာင္းပန္ျပီး အေမ၊ ကိုသေကာင့္သား၊ ညီမ နဲ႕ ေယာင္းမ တို႕ အတူလိုက္ပါလ်က္ ေဆးရံုဆီ ခ်ီတက္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။ 

မနက္ ၈နာရီ

တခုခု မလြဲရရင္ မေနတတ္တဲ့ မိုးစက္ပြင့္တို႕ ထံုးစံအတိုင္း  ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ (စာရင္းသြင္းသူရဲ့ ေပါ့ဆမွဴေၾကာင့္) ခြဲစိတ္မဲ့ စာရင္းမွာ ကိုယ့္နာမည္က မပါလာဘူး ျဖစ္ေနတယ္ ။  ေနာက္တပါတ္ေတာ့ ျပန္မေစာင့္ႏိုင္ဘူးေလ။ ဆရာ၀န္ၾကီးကို ေတာင္းပန္ အသိေပး လိုက္ေတာ့ အရင္ဆံုး ခြဲေပးမယ္တဲ့။ အေဟာ၀တ ေကာင္းေလစြ။ အဲဒီအခ်ိန္အထိ ေၾကာက္စိတ္မ၀င္ေသးဘူး။ တမင္ ရယ္စရာေတြ ေျပာလို႕ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ေနလိုက္တယ္။ ဘ၀တူ လူနာေတြက သူတို႕ အေတြ႕အၾကံဳေတြ ေျပာျပေနတယ္။  ကိုယ့္ေဘးက ညိဳညိဳ၀၀ အမ်ိဴးသမီးက ကေလးသံုးေယာက္ေမြးတာ ဗိုက္မနာပဲ တေယာက္ေမြးတိုင္း ငါးမိနစ္နဲ႕ ျပီးသြားတယ္ ဆိုလို႕ အားက်အံ့ၾသ မိပါရဲ့။ သူက ရင္သားအဆီက်ိတ္လာခြဲတာ။ ေဘးနားက အစ္မက ေက်ာက္ကပ္ကို စက္နဲ႕ ေျခတဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပေနျပန္ေရာ။ ဆီးအိမ္မွာ တည္ေနတဲ့ ေက်ာက္ေတြ မွဳန္႕ေအာင္ အခ်က္ ၂၀၀၀ ေက်ာ္ ထုရသတဲ့။ 

၉နာရီ ၂၅ မိနစ္

ေလေတြကန္ေနတုန္း ကိုယ့္နာမည္ေခၚလိုက္ေတာ့ ကမန္းကတန္းေျပးသြားရတယ္။ အ၀တ္ေတြကို ခြဲခန္း၀တ္စံုနဲ႕ လဲရတယ္။ ေခါင္းစြပ္စြပ္ရတယ္။ ကပ္လ်က္အခန္းထဲက ကုတင္ေပၚကို လွဲခ်လိုက္ရေတာ့မွ စိတ္ေတြ ေလးလံလာေတာ့တာ။ ေဆး၀န္ထမ္းေတြက ေတာ္ေတာ္ေလး ေဖၚေရြၾကပါတယ္။ အခန္းထဲမွာ ေအးစိမ့္ေနေတာ့ ဂြမ္းေစာင္တထည္ လာျခံဳေပးတယ္။  “ထံုေဆး ထိုးဖူးတယ္” လို႕ သူတို႕မေမးခင္ ၾကိဳေျပာထားလိုက္တယ္။ တည့္မတည့္ ေဆးစမ္းေနရင္ ထပ္နာမွာစိုးလို႕။ လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးႏွစ္က မ်က္ေစ့ကို ထံုေဆးသံုးျပီး ခြဲဖူးတယ္ေလ။

၉ နာရီ ၃၀ မိနစ္

အခန္းထဲမွာ ေတာင္တန္းသာသနာျပဳဆရာေတာ္ၾကီးရဲ့ ပရိတ္တရားကို ခပ္တိုးတိုးဖြင့္ထားတယ္။ (ဘာ တရားမွန္းေတာ့ မမွတ္မိဘူး၊ ေၾကာက္စိတ္ေၾကာင့္ အာရံုမမိဘူး)။ မ်က္ႏွာက်က္က မီးလံုးေတြကို စိုက္ၾကည့္ေနလိုက္တယ္။ ရုပ္ရိွရင္ ေရာဂါ နဲ႕ ေ၀ဒနာ ရိွမယ္ဆိုတာ ကိုယ္သိတယ္။ တရားသိေပမဲ့ တရားက ကိုယ္တြင္းမွာ မရိွေတာ့ နာက်င္မွာကို ေၾကာက္ေနေသးတာပါဘဲ။ တခဏေလးအတြင္းမွာကို အေတြးေတြက ပလံုစီ ထ ေနတာ။

”ထံုေဆးက အတုျဖစ္ေနရင္ေကာ။ မ်က္ခမ္းစြန္တဲ့အဖုကို ခြဲတုန္းက ထံုေဆး အာနိသင္မေကာင္းလို႕ စူးစူးရွရွ နာလိုက္တာ”

“ငါ့ထက္ အမ်ားၾကီး ဒဏ္ရာျပင္းတဲ့သူေတြေတာင္ တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ အခြဲခံခဲ့ေသးတာဘဲ၊ အားမက်ဘူးလား”

”ေသရင္ ဒီ့ထက္ေတာင္ ေ၀ဒနာျပင္းဦးမွာ၊ မေၾကာက္နဲ႕”

“ခြဲမဲ့ ဆရာ၀န္ၾကီးက သိပ္ေတာ္တာ၊ ေနာက္ျပီး စိတ္ထားေအးေဆးတဲ့ တရားသမား၊ သူ ေကာင္းေကာင္း လုပ္ႏိုင္မွာပါ”

“ေနာက္ နာရီ၀က္တနာရီဆိုရင္ ငါဟာ ေပါ့ပါးလြပ္လပ္တဲ့သူ ျဖစ္သြားျပီ၊ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလဲ”

“ငါ့ကို ဆုေတာင္းေပးခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ ရြတ္ဖတ္ရင္း ေစာင့္ေနတဲ့ မိသားစုေတြ ရိွတယ္” စသျဖင့္ေပါ့။

၉နာရီ ၄၀ မိနစ္

 မ်က္ႏွာကို သန္႕ရွင္းေပးတယ္။ အထူးသျဖင့္ ခြဲစိတ္မဲ့ ေနရာကို။

ေခါင္းဆံုး ေျခဆံုး တကိုယ္လံုးကို ပလပ္စတစ္လို အစနဲ႕ အုပ္လိုက္တယ္။ ေအာက္စီဂ်င္ပိုက္ကို ႏွာ၀မွာ တပ္ေပးတယ္။ ေအာက္စီဂ်င္ေအးေအးေလးက ရွဳလို႕ ေကာင္းလိုက္တာ။ ဘယ္ဖက္ကို ေစာင္းခိုင္းျပီး ညာဖက္ ပါးေနရာကိုဘဲ အေပါက္ေဖၚထားတယ္။ ေကာင္းပါတယ္ - ဒါမွ ဒါးတို႕ ကပ္ေၾကးတို႕ မျမင္ရေတာ့ဘူးေပါ့။

၉နာရီ ၄၅ မိနစ္

ဆရာ၀န္ၾကီး ေရာက္လာျပီ။ “သမီး ေနေကာင္းလား” ဆိုျပီး ႏွဳတ္ဆက္တယ္။ သူ႕အသံေအးေအးက ေၾကာက္စိတ္ကို တ၀က္ ေျပေစတယ္။ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေဘးကပ္ျပီး လက္သီးဆုပ္ထားတယ္။ ကိုယ့္လက္မကို လက္ခလယ္နဲ႕ ကုတ္ျခစ္ျပီး အာရံုလႊဲထားတယ္။  ထံုေဆးထိုးမယ္ေနာ္တဲ့။ ေကာင္းသလိုသာ လုပ္ၾကပါေတာ့ လို႕ စိတ္ထဲက ေျပာတယ္။ အျပင္မွာေတာ့ “ဟုတ္” တခြန္းဘဲ။ ပါးျပင္မွာ စူးကနဲ။ နာလိုက္တာ။ လွဳပ္ေတာ့ မလွဳပ္ရဲဘူး။ ေဆးေတြ အသားထဲစိမ့္၀င္ေတာ့ ေအာင့္သက္တဲ့ ခံစားမွဳ။ ဆရာ၀န္ၾကီးလား၊ အကူ ဆရာ၀န္လားေတာ့ မသိ၊ သူ႕လက္ေခ်ာင္းထိပ္ေတြနဲ႕ ေဆးျပန္႕ေနာင္ ခပ္ဖိဖိေလး ဆြဲေပးေနတယ္။  ခဏေနေတာ့ အပ္ဖ်ားေထာက္ျပီး ”သိလား” လို႕ ေမးတယ္။ မနာေပမဲ့ ခပ္စစ္စစ္ကေလး ျဖစ္ေနလို႕ သိတယ္ လို႕ ေျဖလိုက္တယ္။  ထံုေဆး မလံုေလာက္ဘဲ ကိုယ္ မစြန္႕စားရဲပါဘူး။  ဆရာက မွဲ႕ရဲ့ အျခားတဖက္မွာ ထံုေဆးအေသးတလံုး ထပ္ထိုးပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ နာက်င္ ရျပန္တာေပါ့။

ခဏေနေတာ့ စျပီး ခြဲစိတ္ပါေတာ့တယ္။ ကိုယ္ အေၾကာက္ဆံုး အခ်ိန္ေတြပါဘဲ။ ပါးေပၚမွာ ဒါးတေရြ႕ေရြ႕ သြားတာကို သိေနတယ္။ အသားစေလးကို လွီးျဖတ္ထုတ္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္ဟာ ၅မိနစ္ထက္ ပိုၾကာခ်င္မွ ၾကာမယ္။ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ ၅နာရီ၊ ၅ရက္ေလာက္ ၾကာသလိုပါဘဲ။ ဆရာ၀န္ၾကီးက ခြဲစိတ္ရင္း အငယ္ေတြကို စာသင္ ေပးေနတယ္။ ေျပာသမ်ွ အားလံုး ထဲမွာမွ melanoma (black mole cancer) မဟုတ္ဖူး ဆိုတာ ၾကားလိုက္ရေတာ့ စိတ္သက္သာရာ ရမိျပန္တယ္။ 

ေသြးေတြကို ဂြမ္းစနဲ႕ တို႕ သုတ္ေနတယ္ ထင္ပါရဲ့။ အရက္ျပန္ဆြတ္ထားတဲ့ ဂြမ္းရဲ့ ႏူးညံ႕စိုစြတ္တဲ့  အထိအေတြ႕။ ေနာက္ျပီး ေသြးေၾကာေလးေတြကို လ်ွပ္စစ္နဲ႕ တို႕ျပီး ပိတ္ေနပံုပဲ။ ဆရာ၀န္ၾကီးက သူ႕လက္ေထာက္ကို “သိပ္မ်ားမ်ားရိွဳ႕နဲ႕၊ ေသြးနည္းနည္းပိုထြက္တာ ကိစၥမရိွဘူး” တဲ့။

ေဟာ- စ ခ်ဴပ္ေနပါျပီ။ အပ္ဖ်ားက တင္းတင္းကေလး အသားကိုလာထိတယ္။ ခ်ဴပ္ၾကိဴးခ်င္းခ်င္း ထိပြတ္သံ၊ ၾကိဳးစကို ခပ္တင္းတင္းဆြဲျပီး ျဖတ္လိုက္တဲ့ အသံေတြ ၾကားရတယ္။ တခ်က္၊ ႏွစ္ခ်က္၊ သံုးခ်က္၊ ဘယ္ႏွစ္ခ်က္ ခ်ဴပ္မွာပါလိမ့္။  သြားေတြကို တင္းတင္းေစ့ျပီး ေခါင္းကို မလွဳပ္ေအာင္ တင္းထားတယ္။  “တီ၊တီ၊တီ”  တေယာက္ေယာက္ရဲ့ ဟန္းဖုန္းထျမည္တယ္။ တဖက္က ဆရာ၀န္ၾကီးနဲ႕ ေျပာခ်င္တာတဲ့။ ျငင္းလိုက္ရင္ ေကာင္းမယ္လို႕ ကိုယ့္အတၱနဲ႕ ေတြးမိတယ္။ ဆရာက “ ေအး၊ ေအး၊ ေျပာမယ္” တဲ့။ သြားပါျပီ။ ကိုယ္အရမ္း စိုးရိမ္သြားတယ္။ ခ်ဴပ္ေနရင္ အခ်ိန္ၾကာရင္ ထံုေဆးျပယ္ျပီး အရမ္းနာမွာ စိုးလို႕ပါ။  မ်က္ေစ့ခြဲတုန္းက ခြဲစိတ္ဆရာ၀န္ရဲ့ ဖုန္းလာတာကိုလည္း သြားသတိရတယ္။ အိုတီ၀င္တုန္း ဖုန္းပိတ္ထားရင္ေကာင္းမွာဘဲ။ ေနာက္ အေမ့မ်က္လံုး တိမ္ခြဲတုန္းက ႏွစ္ဖက္လံုး ဆက္တိုက္ခြဲတာမို႕ ဒုတိယအလံုးခြဲတဲ့အခ်ိန္မွာ နာက်င္ခဲ့တာကို အထိတ္တလန္႕ သတိရတယ္။  ဆရာက ခပ္တိုတို ညႊန္ၾကားခ်က္ေပးျပီး သူ႕အလုပ္သူဆက္လုပ္လို႕ ေတာ္ပါေသးရဲ့။  ခ်ဴပ္ရိုးေတြဟာ ဆယ္ခ်က္ မကဘူးလို႕ ထင္ရတယ္။ တခ်ိဴ႕အခ်က္ေတြမွာ ေတာ္ေတာ္ကေလး တစစ္စစ္ ျဖစ္သြားတာမို႕  “သိတယ္ ဆရာ၊ သိတယ္” လို႕  ပါးစပ္မလွဳပ္ဘဲ မပီမသ ေအာ္ေျပာခဲ့တယ္။ “သိေနတာ ေကာင္းတယ္ သမီး” တဲ့ ။ ေနာက္ျပီး ”ျပီးေတာ့မယ္” တဲ့။  ခဏ ေနေတာ့ ျပီးျပီတဲ့ ။  ကိုယ္ အၾကားခ်င္ဆံုး အသံပါဘဲ။

၁၀ နာရီ ၀၅ မိနစ္

ထထိုင္ လို႕ရျပီတဲ့။  ကုတင္ေပၚက ေလ်ွာဆင္းတယ္။ ပါးတျခမ္းကို ေဆး၀ါ၀ါေတြ သုတ္လိမ္းေပးတယ္။ ေဆးဂြမ္းပလာစတာနဲ႕ အနာေပၚက အုပ္ျပီးကပ္ေပးတယ္။ ပလာစတာက တင္းေနေတာ့ မ်က္ႏွာကို ဆြဲထားသလို ျဖစ္ေနတယ္။ ခ်ဴပ္ရိုးဘယ္ႏွစ္ခ်က္ခ်ဴပ္ရလဲ လို႕ ေဆးအကူ၀န္ထမ္းကိုေမးေတာ့  “၇ ခ်က္၊ တကဲ့စိပ္စိပ္ကေလးေတြ” တဲ့။ လမ္းေျဖးေျဖးေလ်ွာက္ျပီး အ၀တ္အစားလဲတဲ့အခန္းကို ျပန္လာတယ္။ အကူ မိန္းကေလးတေယာက္က အ၀တ္ကူလဲေပးတယ္။ ဘိုသီဘတ္သီနဲ႕ ထြက္လာတဲ့ ကိုယ့္ကို အားလံုးက တအံ့တၾသ။  စကားေျပာေဖၚ လူနာေတြကလည္း သိပ္ေတာင္ ျပံဳးမျပႏိုင္ဘူး။ ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာလည္း ၀မ္းနည္းျပီး ငိုခ်င္ေနတာဘဲ။  မွန္ၾကည့္မယ္ လို႕ ေျပာေတာ့ အေဖၚမြန္က “မၾကည့္ပါနဲ႕” တဲ့။  (ေနာက္မွ ျပန္ေျပာတာက မ်က္ႏွာက ၀ါ၀ါထိန္ထိန္နဲ႕ ရြဲ႕ရြဲ႕ေစာင္းေစာင္းေလး ျဖစ္ေနလို႕ - တဲ့)။  ေသာက္ေဆး အညႊန္းကို ယူျပီး ျပန္ခဲ့ၾကတယ္။

လမ္းေရာက္ေတာ့ ကိုသေကာင့္သားက ပင္နီဆလင္ပုလင္းေလးတခု ထုတ္ျပတယ္။ ၾကည့္မလား - တဲ့။  ေလာေလာလတ္လတ္ ခြဲထြက္သြားတဲ့ ကိုယ့္ခႏၵာကိုယ္အစိတ္အပိုင္းတခုေလ။ မၾကည့္ရဲဘူး လို႕။ ေနာက္ေတာ့ စိတ္ေျပာင္းသြားတယ္။ ဓါတ္ပံုရိုက္လိုက္ပါ- ေနာက္ေတာ့မွ ၾကည့္မယ္ -လို႕။ သူလည္း ေျပာတဲ့အတိုင္း ရိုက္ရွာပါတယ္။ (ေနာက္မွ ဓါတ္ပံုထပ္ျဖည့္တင္ဦးမယ္) ”မွဲ့က အေမြးေလးေတြနဲ႕- သိလား၊ ခိခိခိ” လို႕ သူက ေနာက္ေနေသးတယ္။

“တီ၊ တီ၊ တီ” သူ႕အိတ္ထဲက ကိုယ့္ဖုန္းလာတယ္။ “ေကာင္းပါတယ္ ခင္ဗ်” လို႕ ေျဖေနတယ္။ ေနာက္ျပီး “ရပါတယ္ဗ်” ဆိုျပီး ကိုယ့္ဆီ ဖုန္းထိုးေပးတယ္။  ပါးစပ္သိပ္မလွဴပ္ႏိုင္လို႕  မပီတပီနဲ႕ ျပန္ေျဖေနခဲ့ပါတယ္။ ဂရုတစိုက္ ေမးေဖၚရလို႕  သူငယ္ခ်င္း KK ကို ေက်းဇူးတင္ ၀မ္းသာတဲ့စိတ္၊ အနာ ထိမွာ စိုးရိမ္တဲ့စိတ္ ေရာေနတယ္။ ဖုန္းကို ျပန္ေပးရင္း “ ေနာက္တခါ သူဘဲေျဖလိုက္” လို႕ ေျပာမိတယ္။ “တီ၊တီ၊တီ”--- ဒါက ညီမငယ္ E ဆီက ပါလား။  ဒီတခါေတာ့ ပီေအက နပ္သြားျပီ။ အဆင္ေျပေအာင္ သူဘဲ ေျဖေပးလိုက္တယ္။

ေျမနီကုန္းမွာ ေဆး၀ယ္တယ္။ အသားစကို  Right Lab မွာ  Biopsy တင္ခဲ့တယ္။

၁၁ နာရီ

အိမ္ျပန္ေရာက္ပါျပီ။ အိမ္မွာ စိုးရိမ္စြာ ေစာင့္ေနၾကတဲ့ သူေတြကို အဆင္ေျပေၾကာင္း သတင္းေကာင္း ေပးလိုက္ႏိုင္တယ္။  ထံုေဆးျပယ္ရင္ နာလိမ့္မယ္ ထင္ထားေပမဲ့ လံုး၀ နာမလာပါဘူး။ pain killer  ျပင္းျပင္း ေသာက္ထားလို႕လည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။

ပါးစပ္ သိပ္မဟႏိုင္လို႕ ဆန္ျပဳတ္ကို ေခ်ြေခ်ြတာတာ ေသာက္ေနရတယ္။ ဒါေတာင္ ငါးဖယ္ ငါးဆုပ္လုံးေၾကာ္ေလးကို ေကာင္းတဲ့ ပါးစပ္ေဒါင့္က  ထိုးသြင္းျပီး စားလိုက္ေသးတယ္။ ဒုတိယေန႕မွာ ေခါက္ဆြဲ နဲ႕ တတိယေန႕မွာ ထမင္းျပန္စားႏိုင္လာပါတယ္။  

အနာကို ေရမထိေစခ်င္တာမို႕  ေရဖတ္ပဲတိုက္ပါတယ္။ ကို္ယ္အသက္ဘယ္ေလာက္ၾကီးၾကီး အေမ့ရဲ့ ၾကင္နာယုယမွဳေအာက္မွာ ကေလးေလး ျပန္ျဖစ္သြားတယ္။

စိတ္လွဳပ္ရွားရတာက ေလးရက္ေျမာက္ bipsy result ယူတဲ့ေန႕ပါဘဲ။

''intradermal nevus"  " excision appears complete" ဆိုတာေတြကေတာ့ ကိုယ္သိတဲ့ စကားလံုးေတြပါဘဲ။ ကိုယ္ မသိတာေတြကေတာ့ .....' proliferating' 'nesting'  စသျဖင့္ medical terms ေတြေပါ့။ အသိ ဆရာ၀န္မမကို ဖံုးဆက္ျပီး တလံုးမက်န္ ဖတ္ျပမိတယ္။ သူက Pathology ကဆိုေတာ့။ ညီမေလး ခြဲထုတ္လိုက္တာ မွန္သြားတာေပါ့ တဲ့။  အေပၚယံလႊာေလးကဘဲ စိုးရိမ္ရတာပါ၊ ေအာက္ဆံုးလႊာအထိ ေရာက္မေနဘူးဆိုေတာ့ အခု ရွင္းသြားျပီဘဲ လို႕ အားေပးပါတယ္။ သူ႕အသံက ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ေလးလုပ္ထားေပမဲ့ စကားလံုးတိုင္းကို ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာ မိတဲ့ က်မကေတာ့ ရင္မွာ အပူလိွဳင္းကေလး ျဖာမိပါတယ္။ ေယာကၡမ ေမေမတုန္းက ဒီလိုဘဲ ကိုယ္တို႕တေတြ အသည္းကင္ဆာကို ဖံုးကြယ္ အားေပးခဲ့ၾကတာ မို႕လား။  ကင္ဆာဆဲလ္မ်ား စ ေနျပီလား။  ခြဲလိုက္လို႕ ျပန္႕သြားမလား။ ဘာညာေတြးျပီး တညလံုးနီးပါး အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္ခဲ့ပါ။  ေသျခင္းတရားနဲ႕ ဆက္စပ္လာမဲ့ ေနာက္ဆက္တြဲ ျပသနာ ေတြကို ေတြး ေနမိတယ္။  ေနာက္တေန႕မနက္မွာ ရံုးတက္ရေတာ့ ေနာက္ထပ္ ဆရာ၀န္ႏွစ္ေယာက္နဲ႕  ဆံုမိတယ္။  ေဆးစာရြက္ေတြ ထိုးျပေတာ့...

ေဒါက္တာ(၁) “ မွဲ႕သားရဲ့ အေပၚလႊာေလးက ေျပာင္းေနတယ္ေပါ့၊ အစိုင္အခဲကေလးေတြ လည္းျဖစ္ေနတယ္ေပါ့၊ ေအာက္အဆင့္နဲ႕ေတာ့ မဆက္စပ္ေသးတာမို႕ မစိုးရိမ္ရပါဘူး”

ေဒါက္တာ(၂) “ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး၊ ဘာမွလည္း စိုးရိမ္စရာမရိွပါဘူး” - တဲ့။  ဘာကို ယံုရမွန္းမသိေတာ့။

အဲဒီေန႕ညေနမွာဘဲ ခြဲထားတဲ့ ဆရာ၀န္ၾကီးနဲ႕ ရက္ခ်ိန္းေစ့လို႕ ျပန္ျပေတာ့ သူက အေျဖလႊာကိုၾကည့္ျပီး “အခု ေကာင္းပါတယ္၊ ခ်ဴပ္ရိုးလည္းက်က္ျပီး အသားေခ်ာသြားမွာပါ ” တဲ့။

အခု ခ်ဴပ္ရိုးကို ေျဖရမတဲ့။ “အသားခ်ဴပ္ရိုးဆို” လို႕ ထံုးစံအတိုင္း အထြန္႕တက္ေတာ့ “အတြင္းလႊာက အသားခ်ဴပ္ရိုး အျပင္လႊာက ေျဖရမဲ့ ခ်ဴပ္ရိုး၊ ဒါမွ အနာရြတ္မထင္ဖို႕ ပိုေသခ်ာတယ္” တဲ့။ ေၾသာ္။ ဒါေၾကာင့္ အခ်က္ေတြက ဆယ္ခ်က္ မက တာကိုး။ ကပ္ေၾကးဦးခ်ြန္ေလးနဲ့ ေကာ္ေကာ္ျပီး ျဖတ္ေတာ့ ခ်ဴပ္ရိုးက ေထာက္ခနဲ ေထာက္ကနဲ ျပတ္သြားတယ္။ တခ်ိဴ႕ေနရာေတြက ေတာ္ေတာ္ေလး နာပါတယ္။  စိတ္ထဲမွာ ခြဲတုန္းခ်ဴပ္တုန္းကေလာက္ေတာ့ မေၾကာက္ပါ။ ေနာက္ျပီး အသားေဆး တလံုးထိုးျပီး  အနာလိမ္းေဆး ေပးပါတယ္။  အနာရြတ္ေပ်ာက္ေဆး Hirodroid တဲ့။

စံပယ္တင္နဲ႕ တကယ္ပဲ လမ္းခြဲလိုက္ပါျပီ။ အခုေတာ့ ပါးျပင္မွာ မွဲ႕နက္ေလးအစား နီညိဳညိဳအတန္းကေလး က်န္ေသးတယ္။ တေျဖးေျဖးေတာ့ ေပ်ာက္သြားမယ္လို႕ ထင္ရပါတယ္။ ေနာင္ျဖစ္လာမဲ့ ျပသနာ ေတြကိုေတာ့ ေနာင္မွ ရင္ဆိုင္ေျဖရွင္းေတာ့မယ္ကြယ္။ ထူးျပီး စိုးရိမ္မေန၊ ေၾကာက္မေန ေတာ့ပါဘူး။ (တက္တူး ထိုးသင့္ရင္လည္း ထိုးတာေပါ့ - ကိုဆူး)

ခြဲစိတ္မွဳ တကဲ့အငယ္စားကေလးေပမဲ့ စိတ္အား၊လူအား ၀ိုင္း၀န္းကူညီၾကတဲ့ ခ်စ္သူငယ္ခ်င္းမ်ား၊ ေဆြမ်ိဴးေမာင္ႏွမမ်ားရဲ့ အားေပးမွဴသာ မပါခဲ့ရင္ ေၾကာက္တတ္တဲ့ မိုးစက္က်မ ဒီေလာက္ ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ ရင္ဆိုင္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါေၾကာင္း ဒီမွတ္တမ္းေသးေသးေလးထဲမွာ ေဖၚျပပါရေစရွင္။

ေနရစ္ေတာ့ စံပယ္တင္ (၁)

မိုးစက္ပြင့္