ပိုးသတ္ေဆး

ေန႕ခင္းဘက္ ထမင္းစားျပီး ထန္းပက္လက္ကုလားထိုင္မွာ နာရီ၀က္ တနာရီ မွိန္းတတ္တာ ကိုတက္တူ အက်င့္။ ဒီေန႕ ထမင္းစားရတာလည္း အေတာ္ခံတြင္းျမိန္ခဲ့တယ္။  ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္ဟင္းခ်ိဴနဲ႕ ၊ ငါးငပိေရက်ိဴ ပ်စ္ပ်စ္ႏွစ္ႏွစ္ကို  ျငဳပ္သီးစိမ္းေထာင္းႏိုင္ႏိုင္နဲ႕၊ ယာခင္းထြက္ ခရမ္းၾကြပ္သီးနဲ႕ ဆလပ္ရြက္ နံနံပင္ သခြားသီးတို႕စရာ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္၊  ငါးကေလးအိုးကပ္။ သားၾကီးငါးၾကီး မပါဘဲနဲ႕ ဗိုက္ထဲ ငရုပ္က်ည္ေပြ႕နဲ႕ ေထာင္းသြင္းသလို ၀င္တာပ။  ထမင္းပူပူဟင္းခ်ိဴပူပူနဲ႕ဆိုေတာ့ နားသယ္စပ္ႏွစ္ဖက္ကေတာင္ ေခ်ြးျပိဳက္ျပိဳက္စီးလို႕၊ ပုခံုးေပၚက ပု၀ါပိုင္းနဲ႕ သုတ္သုတ္ပစ္ရတယ္။  သံုးပန္းကန္ ေမာက္ေမာက္ အဆက္မျပတ္ စားျပီးေတာ့မွ ရပ္ႏိုင္တယ္။  လက္ေဆးေရ ကမ္းေပးတဲ့ ရွင္မက မ်က္ေစာင္း ခ်ိဴခ်ိဴ ခ်ိတ္လို႕။  ထိုင္ေနက်ကုလားထိုင္ေပၚ ပက္လက္မွိန္း ေနရင္ အိပ္ခ်င္သလိုလို  ငိုက္မ်ဥ္းလာျပန္တယ္။  အိမ္ေရွ႕က ၀ါးကြပ္ပ်စ္နံေဘးက အညာေႏြကိုအံတုျပီး ထီးလိုမိုးေပးထားတဲ့ ထေနာင္းပင္ၾကီးက သူ႕အာရံုထဲမွာ နီးလာလိုက္ ေ၀းသြားလိုက္ ၾကီးလာလိုက္ ေသးသြားလိုက္။ ဇရက္မင္းစည္းစိမ္ဆိုတာ ဒါမ်ိဴးထင္ပါရဲ႕..။

(က်ြတ္ က်ြတ္) မတိုးမက်ယ္  အိမ္ေျမွာင္စုတ္ထိုးသံေၾကာင့္ မ်က္လံုးဖ်ပ္ကနဲပြင့္လာျပီး   အငိုက္ေျပသြားတယ္။ လူ႕စိတ္ကလည္း အခက္သားကလား။  အိပ္ခ်င္စိတ္ေတြက အပူျပင္းျပင္းေပးလိုက္တဲ့ ေရခိုးေရေငြ႕ေတြလို   တမုဟုတ္ခ်င္း ပါးလ်ားေပ်ာက္ကြက္သြားတာ အစအနေတာင္ ရွာလို႕မရေတာ့ပါဘူး။ ဇိမ္ဖ်က္တဲ့သတၱ၀ါကို မလိုတမာ ေစာင္းငဲ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သင္းက နံရံမွာ အျမီးတရမ္းရမ္းနဲ႕။  ဘာရယ္မဟုတ္။ သူနဲ႕မလွမ္းမကမ္း ဖုန္အလိမ္းလိမ္းတက္ေနတဲ့  ၾကြက္ေလ်ွာက္တန္းေပၚမွာ သံုးလက္စ ပိုးသတ္ေဆး တပုလင္းကို သြားျမင္တယ္။ အိမ္ေျမွာင္က ပိုးသတ္ေဆးကို စားစရာမဟုတ္မွန္းသိသလိုလို ဂရုပင္မစိုက္ဘဲ ေက်ာခိုင္းလို႕ ၊ သူ႕အတြက္ ေန႕လည္စာအျဖစ္ မ်က္ေစ့လည္ လမ္းမွားလာမဲ့  ပိုးေကာင္မႊားေကာင္ တေကာင္တေလမ်ား ရမလားလို႕ ၀ီရိယထားျပီး တြင္တြင္ေခ်ာင္းေနတယ္။  တကယ္ေတာ့ ဒီပိုးသတ္ေဆးက သူ႕ ငရုပ္ခင္းနဲ႕ ခရမ္းခင္းေတြမွာ လက္စြဲအျဖစ္သံုးခဲ့တာေပါ့။  အလို ငါေနာက္ဆံုး  ပိုးသတ္ေဆးျဖန္းခဲ့တာ ဘယ္ရက္ပါလိမ့္လို႕ သူ မ်က္ေစ့ေမွးျပီး စဥ္းစားမိတယ္။  ျပီးခဲ့တဲ့ တပါတ္ကလား ဆယ္ရက္ကလား။  အသက္ကေလးရလာေတာ့ မွတ္ဥာဏ္ေတြလဲ မွဳန္၀ါးလာသလိုပါဘဲ။ ဒီလိုပိုးသတ္ေဆးေတြ သူ႕စိုက္ခင္းမွာသံုးခဲ့တာ ဆယ္စုႏွစ္တစုေတာင္ မကေတာ့။ ဒီပိုးသတ္ေဆးေတြကို  စိုက္ပ်ိဴးေရးရဲ့ ရဲေဘာ္ရဲဘက္လို႕ေတာင္ အမည္ေပးလိုက္ခ်င္တယ္။ တႏွစ္ျပီးတႏွစ္ တံဆိပ္ေတြသာ အမ်ိဴးမ်ိဴးေျပာင္းသြားတယ္။  ပိုးသတ္ေဆးကေတာ့ ပိုးေတြရဲ့ ဇီ၀ိန္ကို မွန္မွန္ေျခြေနျမဲ။  ဒီ သီးႏွံဖ်က္ပိုးမႊားေတြကို မသတ္ခ်င္လို႕လဲမရ။  ေတာင္းပန္လို႕လည္းမရ၊ ေမာင္းထုတ္လို႕လည္း မႏိုင္တဲ့ အမ်ိဴးေတြ။ ကိုယ့္လည္ေခ်ာင္းထဲေရာက္မဲ့ အစားအစာေတြ သင္းတို႕က  အုပ္နဲ႕ က်င္းနဲက  လုယက္ယူငင္ စားသံုးေတာ့မွာမို႕ လူနဲ႕ သတၱ၀ါတို႕ရဲ့ အစာလုပြဲမွာ အားၾကီးသူ ႏိုင္စတမ္းေပပ။ 

ရြာေတြမွာက ဗဟုသုတကနည္း စာမတတ္ ေပမတတ္မို႕ ကိုယ့္အတတ္ကိုယ္ျပန္စူးတဲ့ ျဖစ္ရပ္ေတြ လည္း မနည္းလွေတာ့။  မယံုမရိွနဲ့။  တျမန္ႏွစ္က ငရုပ္ခင္းေတြ ပိုးသတ္ေဆးျဖန္းရင္း ပိုက္ဆို႕ေနလို႕ ပါးစပ္နဲ႕ မွဳတ္ထုတ္ တဲ့ ရြာထဲကေကာင္ေလး တေယာက္ ယာခင္းထဲတင္ စင္းစင္းေသပါေရာလား။  ျမိဳ႕ေပၚက တူတေယာက္ကေတာ့ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြ ေရေဆးတာ နည္းလို႕ ထင္ရဲ့ လင္မယားႏွစ္ေယာက္လံုးေရာ၊ ကေလးေတြပါ ေဆးရံုတက္လိုက္ရတယ္။  ဒါဆိုရင္ ကိုယ့္လက္နက္ ကိုယ့္ျပန္စူးျပီထင္ပါ့။   ေျခရင္းအိမ္က ကိုက်ြဲသမီး အပ်ိဴေပါက္မကေတာ့ ရည္းစားနဲ႕ကြဲျပီး သူ႕အေဖယာခင္းထဲပက္မဲ့ ပိုးသတ္ေဆးကို ပုလင္းတ၀က္ေလာက္ ေမာ့ေသာက္လိုက္တာ၊ ေရေရာျပီးသားမို႕လို႕တေၾကာင္း  ေဆးရံု ခ်က္ခ်င္းပို႕ႏိုင္လို႕ တေၾကာင္း ေသတြင္းထဲက သီသီေလး လြတ္ခဲ့သေပါ့။   အခုေတာ့ ရပ္ထဲရြာထဲမွာ လင္မယားခ်င္း ခိုက္ရန္ျဖစ္ရင္ေတာင္ ပိုးသတ္ေဆးပုလင္း ၀ွက္ထားရေပါ့။

ဟိုတေလာက ငယ္သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ သူ႕ဆီ လမ္းၾကံဳလို႕ အလည္လာတုန္း ေျပာသြားတာေတြ အခုထိမွတ္မိေသးတယ္။  သူက ျမိဳ႕မွာစာသင္၊  အဲဒီမွာဘဲ အလုပ္၀င္၊ ျမိဳ႕သူနဲ႕အိမ္ေထာင္က်၊ အခုေတာ့ ဘာတဲ့ ပါတ္၀န္းက်င္ထိမ္းသိမ္းေရး ပရဟိတလုပ္ငန္း လုပ္ေနတယ္ ဆိုလား။ သူက ေျပာေသးတယ္။  “ဟ-ေကာင္ရ၊ ငါတို႕ငယ္ငယ္က ယာခင္းထဲမွာ ေတြ႕တဲ့အသီးခူးျပီး ေရမေဆး ဘာမေဆး ဂ်ိဴးဂ်ိဴးဂ်ြတ္ဂ်ြတ္၀ါးစားခဲ့တာ ခ်ိဴလည္းခ်ိဴ သိပ္အရသာရိွတာဘဲ ေမာင္၊  အခုေတာ့ျဖင့္ လက္လြတ္စပယ္ မစားရဲေပါင္ကြာ၊ မင္းတို႕အဲဒီ ပိုးသတ္ေဆးဆိုတာၾကီး မသံုးလို႕ မရဘူးလား” တဲ့ ။   ျပီးေတာ့ ပိုးသတ္ေဆးရဲ့ ဆိုးက်ိဴး ဆိုးေမြေတြ ဆက္ေျပာေနေသးရဲ့။  ပိုးသတ္ေဆးေၾကာင့္  လူကို အက်ိဴးျပဳတဲ့ တျခားအင္းဆက္သတၱ၀ါေတြ ေသေၾကရသတဲ့။ ေျမဆီလႊာေတြ ပ်က္ယြင္းသတဲ့။ ပါတ္၀န္းက်င္ ညစ္ညမ္းသတဲ့။ လူေတြ က်မ္းမာေရးထိခိုက္သတဲ့။ အင္း- သူနဲ႕ အေျခအတင္ေျပာမေနေတာ့ပါဘူး၊ ကိုယ့္၀မ္းနာကိုယ္သာသိ ဆိုသကိုး ။  ဘယ္သူက အလကား ေငြကုန္ခံ၊ ပါဏာတိပါတာ အကုသိုလ္တက္ခံ ခ်င္ပါ့မလဲ။ ကိုယ့္အခင္းက ပိုးသတ္ေဆးမဖ်န္းရင္ ပိုးသတ္ေဆးဖ်န္းထားတဲ့ သူမ်ားအခင္းက ပိုးေတြ ကိုယ့္ဆီ စုျပံဳလာမွာေပါ့။  စိုက္ခင္းေတြ ပ်က္ကုန္ရင္ ဘယ္လိုထမင္းစားရမလဲ။  အခုလို ထမင္း၀ရံုသာသာ ရုန္းကန္ေနရတဲ့အခ်ိန္မွာ ဘယ္လိုလုပ္ ဒါေတြ ဂရုုစိုက္ႏိုင္ပါ့မလဲ။  အင္း၊ သူေျပာသြားတဲ့ “ဘိုင္အို နည္းပညာ” တို႕ “ဇီ၀ ပိုးသတ္ေဆး” တို႕ ကိုယ့္ရြာနီးခ်ဴပ္စပ္မွာ လြယ္လြယ္ကူကူ လက္လွမ္းမွီမဲ့ အခ်ိန္ေရာက္ရင္ေတာ့ တမ်ိဴးေပါ့ေလ။

စိတ္ေထြေထြနဲ႕ တီဗြီၾကည့္ရင္ေကာင္းမလား စဥ္းစားျပီး ရီမုတ္ကို ရွာတယ္။ တီဗြီရီမုတ္ကို ႏွိပ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ထင္းရူး ေသတၱာစုတ္ေပၚက ဘက္ထရီအိုးနဲ႕ တြဲထားတဲ့ ၁၄လက္မ အျဖဴအမည္းတီဗြီကေလးက တာ၀န္ေက်စြာ တရွဲရွဲ ခဏျမည္ျပီး ပံုရိပ္တခ်ိဴ႕  ေပၚလာတယ္။  အျပိဳင္းအရိုင္း ေအာင္ျမင္ေနတဲ့ သီးႏွံခင္းေတြထဲမွာ  ေနာက္ခံ ေတးဂီတနဲ႕အတူ ေပ်ာ္ရႊင္ကခုန္ေနၾကတဲ့  နံမည္ေက်ာ္မင္းသားနဲ႕ မင္းသမီးေလးစံုတြဲကို ပိုးသတ္ေဆးပံုးကိုလြယ္ျပီး ေဆးျဖန္းပိုက္တရမ္းရမ္းနဲ႕  ဂိုက္ေပးၾကမ္းၾကမ္း သရုပ္ေဆာင္ေနတာ ေတြ႕ရတယ္။  တိုက္ဆိုင္လိုက္ပံုမ်ား ေျပာဘဲမေျပာခ်င္။ အမွတ္မထင္ သူ႕ညာဖက္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အိမ္နံရံမွာ ခ်ိတ္ထားတဲ့ မွန္ေပၚမွာ သူ႕ရုပ္ကို သူျပန္ျမင္လိုက္ရတယ္။  အသားမည္းမည္း၊ ပါးစပ္ျပဲျပဲ ၊  ဆံပင္ ျဖဴတ၀က္ နက္တ၀က္နဲ႕ ထူးမျခားနား ျမင္ေနက်မ်က္ႏွာ။  အဲ- ထူးျခားတာက သူ႕မ်က္ေစ့ေတြက ပိုးသတ္ေဆးစားမိထားတဲ့ ဖားတေကာင္လို  ျပဴးက်ယ္က်ယ္ ျဖစ္ေနတယ္လို႕ ခံစားရတယ္။  ခ်က္ခ်င္း အသက္ရွဳၾကပ္ခ်င္သလိုျဖစ္လာတာနဲ႕ ကုလားထိုင္လက္တန္းကို တင္းတင္းဆုပ္ထားလိုက္မိတယ္။  ရွင္မေရ ရွင္မ။ အသံက လည္ေခ်ာင္းထဲမွာပဲ တိမ္ျပီးေပ်ာက္သြားတယ္။ ဗိုက္ထဲက ထိုးေအာင့္ျပီးနာလာတယ္၊  ေလခ်ဥ္တခ်က္တက္တယ္  ျပီးေတာ့ နားေခါင္းထဲမွာ၊ ပါးစပ္ထဲမွာ ပိုးသတ္ေဆးနံ႕ေတြ စူးရွလာျပန္တယ္။

မိုးစက္ပြင့္