ငယ္နာမည္ ၾကက္ၾကီး၊ အခုေတာ့ ခ်က္ၾကီး

 မိုးစက္တို႕ တကၠသိုလ္ တက္စဥ္ကဆို မိန္းကေလးေတြက ရွပ္အက်ီၤဖားဖားၾကီး၀တ္၊ လံုခ်ည္တိုတို၊ ဆံပင္ဖားလ်ားခ်ျပီး လြယ္အိတ္အေမြးပြၾကီးေတြကို ေက်ာ္သူထံုးလို႕ေခၚတဲ့ အဖုထံုးျပီး ေက်ာင္းတက္ၾကတာေပါ့ ။  အဲဒီတုန္းက ၾကားဖူးနား၀ရိွခဲ့တဲ့ ကံ့ေကာ္ေတာပံုျပင္ေတြထဲမွာ အခ်စ္ပံုျပင္၊ ဟာသပံုျပင္၊ အသည္းကြဲပံုျပင္ေတြအျပင္ စာက်က္လြန္းလို႕ ၊ စိတ္ဖိစီးမွဳမ်ားလြန္းလို႕ စိတၱဇေ၀ဒနာျဖစ္သြားခဲ့တဲ့ ျဖစ္ရပ္မွန္ပံုျပင္ေတြလည္း အမ်ားၾကီးပင္။  ဘယ္တုန္းက ဘယ္အေဆာင္က ေက်ာင္းသူေလးက စာေမးပြဲနီးေတာ့ စိတ္ေၾကာင္ျပီး အေပၚထပ္ကေန ခုန္ခ်သြားတာတဲ့။  ဘယ္တကၠသိုလ္က ေက်ာင္းသားကေတာ့  ဆရာေတြကို တေယာက္ျပီးတေယာက္ လိုက္ေတြ႕ျပီး  က်ြန္ေတာ္ အိပ္ခ်င္တယ္၊ အိပ္ပါရေစလို႕ တတြတ္တြတ္ လိုက္ေျပာေနေတာ့သတဲ့ စသျဖင့္ စသျဖင့္ ေျပာမဆံုးေပါင္ ေတာသံုးေတာင္။  အဲဒီအထဲမွာ ကိုယ္တိုင္ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္ တေယာက္မျဖစ္လိုက္ရတာ အေတာ္ကံေကာင္းသည္ဟု ဆိုခ်င္ပါသည္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ မိုးစက္တေယာက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ၾကိမ္တို႕ျပီး အေသအလဲ စာက်က္ခဲ့ရလို႕ပါဘဲ။

ငယ္စဥ္ကစျပီး အတြက္အခ်က္ ၀ါသနာထုံေသာ္လည္း ဆယ္တန္းရမွတ္ အေျခအေနအရ က်က္စာသီးသီးသာရိွေသာ ဘာသာရပ္အားလံုးကို အဂၤလိပ္လိုသာ ပို႕ခ်သင္အံေလ့ရိွေသာ အထူးျပဳဘာသာရပ္ကို ယူျဖစ္ခဲ့သည္။ စာက်က္ တကယ္ပ်င္းေသာ္လည္း  ေယာင္ေတာင္ေပါင္ေတာင္နဲ႕ ေတာ္ေတာ္ေလး စာက်က္ျဖစ္ခဲ့သည္။  ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္း အခ်င္းခ်င္း ေတြ႕ရင္ အရင္ဆံုးေမးျဖစ္တဲ့ စကားက ... “နင္ညက က်က္ ျဖစ္ေသးလားဟင္”  ...လို႕-ေပါ့။  ေနာက္တတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က “ ဟင့္အင္း၊ ၾကက္မျဖစ္ပါဘူး -  ငါ လံုး၀ ၾကက္မျဖစ္ခဲ့ပါဘူးဟာ” ဆိုျပီး ျပာျပာသလဲ ျငင္းေနလို႕ အားလံုး တေသာေသာ ရယ္ၾကရေသးသည္။ အဲဒီကစျပီး စာက်က္သန္သူေတြကို စာၾကမ္းပိုးလို႕ မေခၚဘဲ “ၾကက္ၾကီး” လို႕ နာမည္ေျပာင္ ေပးခဲ့ၾကသည္။ 

photo credit

မိုးစက္တေယာက္ စာ အသည္းအသန္က်က္ရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းသံုးခု ရိွပါသည္။ အမွတ္စဥ္တစ္က  မွတ္ဥာဏ္အားနည္းတာျဖစ္သည္။  သူမ်ားေတြ တနာရီက်က္ရတဲ့စာကို ကိုယ္က ႏွစ္နာရီက်က္ရသည္ ဟုထင္သည္။  တခါက်က္ျပီးရင္လည္း မမွတ္မိတတ္။  ေနာက္တခ်က္က  ေအာင္စာရင္းထြက္လို႕မွ လူရိုေသ ရွင္ရိုေသ ဂုဏ္ထူးကေလးတခုႏွစ္ခု မပါမျဖစ္ ပါရေလေအာင္ရည္မွန္းခ်က္ ခ်ထားလို႕ျဖစ္သည္။  ေနာက္ဆံုးအခ်က္က စာခိုးခ်ဖို႕ သတၱိေရာ အရည္အခ်င္းပါ မရိွလို႕ျဖစ္သည္။  အခုအခ်ိန္ျပန္ေတြးေတာ့ ေက်ာင္းသက္တေလ်ာက္လံုး စာမခိုးခ်ဖူးခဲ့ပါလားလို႕ ၾကံဖန္ပီတိျဖစ္ရသည္။

မွတ္မွတ္ရရ ပထမႏွစ္ က်ဴတိုရီယယ္ေျဖေတာ့ အိမ္က က်က္လာခဲ့တဲ့ စာက သိပ္မေၾက။  ပထမ တပိုဒ္ေလာက္ေရးျပီး ေမ႕ေနသည္။  ေခါင္းကိုကုတ္သည္- မထြက္။  မ်က္ေတာင္ကို ပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္ လုပ္သည္  - လံုး၀မေပၚ။ ခက္ေခ်ျပီ။  ေဘးနားက သူငယ္ခ်င္းကို  တီးတိုးေမးလိုက္သည္။ “ဟဲ့- လဲ့ႏြယ္၊  ဒုတိယပိုဒ္အစက ဘာလဲဟင္”  သူက တခုခုကို ရြတ္ျပသည္။  မၾကားရသျဖင့္ ထပ္ေမးလိုက္သည္။ သူက ထပ္ရြတ္ျပျပန္သည္။  မသဲကြဲျပန္ပါေခ်။  သုံးေလးခါ ေလာက္က်ေတာ့ သူလည္း စိတ္မရွည္ေတာ့။ ကိုယ္လည္း အားနာျပီး ထပ္မေမးျဖစ္ေတာ့။  တကယ္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းက သူ႕ ေျခာက္ေျမွာင့္ပံုစံ ရာဘာေဘာပင္မွာ ကြန္ပါခ်ြန္နဲ႕ စာလံုးေသးေသးေလးေတြ အတန္းလိုက္ေရးထားျပီး အဲဒါေဘာပင္ကေလးကို လွည့္လွည့္ျပီး တပုဒ္လံုး အထစ္အေငါ့မရိွ ပိပိယိယိ ေျဖသြားႏိုင္သူပါ။  ဒါနဲ႕ သူက က်ြန္မကို လက္ဖ်ားခါေလသည္။  နင္အဲ့ေလာက္ တံုးတာ၊ နင္နဲ႕သာ အတူတူ ခိုးစားရင္ ငါ ေထာင္ခဏခဏ က်မွာပဲ- တဲ့။

ေျပာရရင္ မိုးစက္တို႕အုပ္စုထဲက “မွန္ေၾကာင္ေလး” လို႕ နာမည္ေျပာင္ရထားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က တတန္းလံုးမွာ ပထမ ရတဲ့အထိ အစြမ္းျပႏိုင္သူ။  စာမွန္မွန္ က်က္သူ။  မိုးစက္ အေဆာင္က အခန္းေဖၚကလည္း မနက္ေလးနာရီကေနစျပီး   သူနဲ႕ကိုယ္ၾကားက လိုက္ကာကေလး တခုကို ဆြဲကာျပီး သူ႕ကုတင္ေပၚ တင္ပလႅင္ေခြကာ တေန႕သင္သမ်ွ စာအားလံုး တေန႕အျပတ္က်က္တတ္တဲ့သူ ဆိုေတာ့ .....အင္း- မလြယ္ပါလားေနာ္။  သူ႕ေလာက္ မက်က္ႏိုင္ေပမဲ့  ကိုယ္နဲ႕ တတန္းတည္းသားရဲ့ စာက်က္သံကို လ်စ္လ်ွဴရွဳကာ ေစာင္ေခါင္းျမီးျခံဳျပီး အိပ္ေနရ ေလာက္ေအာင္လည္း အသည္းမမာႏိုင္ပါေပ။  အင္း-အဲ ညည္းညဴျပီး ငါးနာရီခြဲ၊ ေျခာက္နာရီေလာက္ဆို စာစဖတ္ျဖစ္ေတာ့သည္။  ဒီေတာ့လည္း အခန္းေဖၚက ၾကက္ၾကီးစီနီယာဆိုရင္ မိုးစက္က ၾကက္ၾကီးဂ်ဴနီယာ ျဖစ္ရေပေတာ့မည္။


သူငယ္ခ်င္းေတြကို တခါတခါ ေျပာျဖစ္သည္။  “ငါေလ ေသရမွာ သိပ္ေၾကာက္တာပဲဟာ” - လို႕။  သူတို႕က နားမလည္စြာ ဘာျဖစ္လို႕လဲလို႕ ျပန္ေမးၾကသည္။  က်ြန္မအေျဖကေတာ့ -  “ ေနာက္ဘ၀ လူျပန္ျဖစ္ရင္ အခုလို ပင္ပင္ပန္းပန္း စာက်က္ရမွာ ေၾကာက္လို႕”   တဲ့။

-------------------------------------

“ခ်က္ၾကီး” အေၾကာင္း ေျပာျပခ်င္ပါေသးတယ္...။

 မိန္းကေလး ပီသရမွာ ၀န္ေလးတတ္တဲ့ မိုးစက္ဟာ  ဟင္းေကာင္းေကာင္း စားရတာၾကိဳက္ေပမဲ့ ဟင္းခ်က္ရမွာ အတန္ငယ္ တြန္႕ဆုတ္ ၀န္ေလး ေလ႕ရိွပါတယ္။  အေဆာင္ေန က်ဴတာေပါက္စဘ၀တုန္းကေတာ့ ရတဲ့ လခနဲ႕ ကာမိေအာင္ မျဖစ္မေန ခ်က္စားရပါတယ္။  အျမဲခ်က္ေလ့ရိွတဲ့ ဟင္းကေတာ့  ခ်ဥ္ေပါင္၊မ်ွစ္၊ ဇရစ္ရိုး၊ ကင္ပြန္းခ်ဥ္ရြက္ ေတြကို အိမ္ကသယ္လာတဲ့ ပုဇြန္ေျခာက္ႏိုင္ခ်င္းနဲ႕ ျငဳပ္သီးသံုးမ်ိဴး ( ဟင္းခ်က္မွဳန္႕၊ ေလးစိတ္ကြဲမွဳန္႕၊ ျငဳပ္စိမ္း) န႕ဲ ငံျပာရည္ႏိုင္ႏိုင္ထည့္ ေၾကာ္ထားတဲ့  ”ရြက္စံုေၾကာ္” ဟင္းပါ။  ေျခာက္ေျခာက္ေလး ခ်က္ထားရင္ ႏွစ္ရက္သံုးရက္ ဆက္စားလို႕ ရပါတယ္။  က်ြန္မက သူ႕တမ်ိဴးတည္းကိုလည္း ထမင္းနဲ႕ စားတတ္ပါတယ္။  ဘယ္အခ်ိန္ခ်က္ခ်က္ ဘယ္အခါစားစား စားေကာင္းတယ္လို႕လည္း ထင္ပါတယ္။ အတူ၀ိုင္းစားေနက် သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း အားနာပါးနာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ငတ္ၾကီးက်လို႕ပဲျဖစ္ျဖစ္  ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတယ္လို႕ ေျပာၾကတာေပါ့ေနာ္။

သတိ၀ီရိယ ရိွေသာ ကိုယ့္အရည္အခ်င္းကို ကိုယ္တိုင္ေၾကာ္ျငာ၀င္ရမည္ဆိုလ်ွင္  ေဟာ့ပလိတ္ မီးမပိတ္မိဘဲ ထမင္းအိုးႏွပ္ျပီး  ထားပစ္ခဲ့သျဖင့္ အိုးတူးေငြ႕တေထာင္းေထာင္း ေဘးအခန္းေတြ မခံႏိုင္ေအာင္ထြက္သျဖင့္ တံခါးကို ရိုက္ဖ်က္ျပီး ထမင္းအိုးကို ကယ္ဆယ္ၾကရ၏။  သို႕ေသာ္ အသက္မမီေခ်။  ထမင္းအိုးမွာ မဲေျခာက္ထူပိန္းျပီး ရုပ္မေပၚေတာ့သျဖင့္ ဒန္အိုးစုတ္၀ယ္သူပင္ စိတ္၀င္စားမည္မဟုတ္။  ေနာက္တခါ ဆီဒယ္အိုးတည္စဥ္ မီးပ်က္သြားသျဖင့္ ျပန္လာႏိုးေစာင့္ရင္း  ေမ့သြားေပရာ  အလုပ္သြားခ်ိန္တြင္ သတိမမူမိဘဲ ဒီတိုင္းထားသြားလိုက္သည္။ ေနာက္တခါ လ်ွပ္စစ္မီးလာခ်ိန္တြင္ ဆီပူအိုးထဲ မီး၀င္ေတာက္ကာ   မီးစြယ္မီးညြန္႕တို႕ တရိွန္ရိွန္တက္ျပီး လက္ႏွီးကိုပါ စြဲေလာင္ကာ မီးပံုပြဲသဖြယ္ ျဖစ္ေနေတာ့သည္။  ေမ့ျပီးဖြင့္ထားခဲ့မိေသာ ျပဴတင္းေပါက္မွ မီးေတာက္မီးလ်ွံမ်ားကို အျပင္မွျမင္လိုက္ရေသာ အိမ္နီးခ်င္းတို႕က မေနသာသျဖင့္ တေယာက္တလက္ ၀ိုင္း၀န္းျငိမ္းသတ္ၾကရာ မိုးစက္တေယာက္ ရိွတာအကုန္ျပဳတ္ျပီး လူကိုယ္တိုင္ အခ်ဴပ္ခန္း စံျမန္းရမည့္ ေဘးက ကင္းသြားေလသည္။

--------------------------------------

အဲသလို အခ်က္အျပဳတ္ကို စိတ္နာခဲ့တဲ့ မိုးစက္ဟာ လခ အသင့္အတင့္ေကာင္းတဲ့ ဒုတိယအလုပ္ကို ၀င္ျပီးကတည္းက လံုး၀ ထမင္းခ်က္ မစားေတာ့ပါဘူး။  အခ်ိန္မရိွလို႕၊ ဘာျဖစ္လို႕ မ်ိဴးစံုအေၾကာင္းျပကာ ခ်ိဴင့္ဆြဲတမ်ိဴး၊  ဆိုင္မွာတဖံု စားပါတယ္။  ေနာက္ျပီး ကိုယ္ၾကိဳက္တဲ့ ဟင္းကို စားဖို႕အတြက္ ျငဳပ္သီးေထာင္းစရာ မလို၊ ပန္းကန္ ေဆးစရာမလို၊  ဆီပူေလာင္စရာ မလိုတာမို႕ သိပ္သက္သာတယ္လို႕ ထင္ခဲ့ပါတယ္။  အိမ္ထမင္း အိမ္ဟင္းေလာက္ စားမေကာင္းေတာ့လည္း ေဘာ္ဒီ၀ိတ္ ထိန္းျပီးသား ျဖစ္တယ္လို႕ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေျဖပါတယ္။  ခြင့္ရက္ယူလို႕ အေမ့အိမ္ျပန္မွ ဗိုက္ေခြးနမ္းမတတ္ စားပါတယ္။  အေမကေတာ့ ကရုဏာေတြ အၾကီးအက်ယ္ သက္လို႕ ေပါ့။  အဲဒီလို ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေနလာတဲ့အခါ ထမင္းဟင္း ခ်က္ခ်င္စိတ္က အလိုလို ကြယ္ေပ်ာက္လို႕ သာ ေနပါေတာ့တယ္။


အေမက သူ႕သမက္ေလာင္းနဲ႕ ပထမဆံုး စကားစေျပာေတာ့ “ သမီးက ထမင္းမခ်က္တတ္ဘူး” လို႕ ေျပာပါတယ္။  အေမ့ပံုစံက တင္တင္စီးစီး ေျပာတဲ့ ပံုစံမ်ိဴးဟုတ္ဘဲ က်ြန္မတို႕ေရွ႕ေရးကို အမွန္တကယ္ ပူပူပင္ပင္ ေၾကာင့္ေၾကာင့္ၾကၾက ေျပာတဲ့ပံုဆိုတာ သူေရာ က်ြန္မေရာ ခံစားသိရိွခဲ့ပါတယ္။  သူက က်ြန္မေျပာျပဖူးလို႕ အေၾကာင္းစံု သိေနျပီးသားပါ။  ဒါေပမဲ့ သူ အေမ့ကို ဘယ္လို တုန္႕ျပန္မလဲဆိုတာ့ က်ြန္မ မ်က္လံုးေဒါင့္ကေန ခိုးၾကည့္ျပီး နားရြက္ႏွစ္ဖက္လံုးကို ကားေနေအာင္ စြင့္ထားလိုက္ပါတယ္။  “က်ြန္ေတာ္ ခ်က္တတ္ပါတယ္” တဲ့။  ေရြ- နိပ္ပဟ လို႕ စိတ္ထဲက ၾကံဳး၀ါးလုိ္က္တယ္။  အဲဒီကေနစျပီး က်ြန္မက မီးဖိုေခ်ာင္ကို မေနအပ္တဲ့အရပ္လို သေဘာထားခဲ့ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ က်ြန္မက ဟင္းခ်က္ျခင္း အတတ္ပညာကို စိတ္၀င္စားပါတယ္။  အေမခ်က္ရင္လည္း သေဘာတက် ေဘးကေန ဟိုဟာေလးကူလုပ္ ဒီဟာေလး ကူလုပ္ လုပ္တတ္ပါတယ္။  ထမင္းဟင္းခ်က္ရင္း တတြတ္တြတ္ သြန္သင္ေနတတ္တဲ့  အေမ့ရဲ့ လက္ခ်ာေတြလည္း အလြတ္ရေနျပီးသားပါ။

- ဘဲဥခြဲရင္ အပ္ခ်ည္ကို ပါးစပ္ကိုက္ျပီး ထက္ျခမ္းခြဲ၊ ဓါးနဲ႕ဆို  အျခမ္းမလွဘူး။

- အရြက္ေၾကာ္ရင္ မီးျပင္းျပင္းနဲ႕ အျမန္ေၾကာ္မွ စိမ္းစိမ္းေလးရတယ္။ အရိုးကို အရင္ေၾကာ္ျပီးမွ အရြက္ကို ထည့္ရတယ္။

- သီးစံုဟင္းမွာ မန္က်ည္းရည္ကို အသီးအားလံုးႏူးမွထည့္၊ ႏို႕မို႕ရင္ အသီးေတြ မာေတာက္ဆတ္ၾကီး ျဖစ္သြားမယ္။

- ဟင္းရြက္ျပဳတ္ကို အသက္ေသရံု ေရေႏြးပြက္ပြက္ဆူထဲ ႏွစ္ျပီးရင္၊ ေရေအးဇလံုထည္းမွာ ျပန္စိမ္ထားမွ အရြက္အေရာင္မပ်က္တာ တို႕   အို- စံုလို႕စံုလို႕ပါဘဲ။

“ သမီးက ထမင္းခ်က္တဲ့ အိမ္ရွင္မ မလုပ္ဘူး အေမ” လို႕ အသံတိတ္ ေျပာေနမိတာ အေမမသိပါ။ တအိုးတအိမ္ ထူေထာင္ၾကေတာ့ က်ြန္မက ဟင္းခ်က္ဖို႕ အခ်ိန္အၾကာၾကီးမေပးခ်င္သလို၊  အိမ္တအိမ္မွာ ေယာက်ာ္းေလးေတြ မီးဖိုေခ်ာင္၀င္ျပီး ခ်က္ျပဳတ္တာ အရမ္းသေဘာက်သူပါ။  ထမင္းဟင္းခ်က္မဲ့ အခ်ိန္ေတြကို စာဖတ္လို႕သာ ေနခ်င္ခဲ့မိတယ္။  ဒါေၾကာင့္ ခ်က္ေရးျပဳတ္ေရး ဘာမွမသိတဲ့သူတေယာက္လိုဘဲ ေနလာခဲ့တာပါ။  သူခ်က္သမ်ွ ေကာင္းတယ္၊ ေကာင္းတယ္နဲ႕ အားေပးရတာလည္း အေမာပါဘဲ။  တခါတေလေတာ့ သူ႕လက္ရာေတြက စားလို႕ေသာက္လိုု႕ သိပ္အဆင္မေခ်ာတဲ့ အခါေတြလည္း ရိွပါတယ္။


ဒါနဲ႕ သူဖတ္လို႕ရေအာင္ အင္တာနက္ထဲက လုလု၊ မရွင္ေလး၊ စူးႏြယ္ေလး၊  မေခ်ာ၊ ကိုအင္ဒီ၊ စႏၵကူး၊ တမင္းအိုး၊ စတဲ့စတဲ့ ဘေလာ့ဂါေပါင္းစံုရဲ့ ဟင္းခ်က္နည္း တရာေက်ာ္ကို ကူးယူစုေဆာင္းျပီးသကာလ ပရင့္ထုတ္ျပီး  စာအုပ္တအုပ္ ခ်ဴပ္လိုက္ပါတယ္။  ေခါင္းစဥ္ကိုေတာ့  “ဟင္းခ်က္နည္း အမ်ိဴးမ်ိဴး - အိမ္ရွင္မတဦး စုစည္း တင္ျပသည္” ဆိုျပီးတပ္လိုက္တယ္။  သူက မ်က္ရည္ထြက္မတတ္ရီပါတယ္။

------------------------------------- 

တနဂၤေႏြတေန႕ကေတာ့ အိမ္မွာ ဧည့္သည္တေယာက္ ထမင္းလာစားပါတယ္။  ဧည့္သည္လာမယ္ဆိုေတာ့ က်မလည္း တတ္သေလာက္ မွတ္သေလာက္ ကူခ်က္ပါတယ္။  ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ေထာင္းထားတဲ့ ငဆုပ္လံုးက ဆန္မွဳန္႕မ်ားျပီး ၀ါးလို႕အဆင္မေျပေလာက္ေအာင္ အရမ္းမာေနပါတယ္။  အသုပ္က အခ်ဥ္ကဲေနပါတယ္။  ပဲသီးႏွပ္ကေလးကသာ ပုဇြန္ေျခာက္ေတြ မႏိုင္ရင္ကာ ထည့္ထားတာမို႕ သိပ္မဆိုးလွ။ “ေနာက္လည္း လာစားေနာ္၊ စားလို႕ရရဲ့လား” လို႕ ေမးေတာ့ ဧည့္သည္က “ စားလို႕ရပါတယ္” လို႕ ေျဖပါတယ္။   အဲဒါနဲ႕     “ ဒီေန႕ကေတာ့ ဟင္းခ်က္တာက တခုခု ဘာလိုမွန္းေတာ့မသိဘူး၊ အရသာ နည္းနည္း လိုသြားတယ္”  လို႕ အရွက္ေျပေျပာလိုက္ေတာ့  “ေန႕တိုင္း အလုပ္တက္ရတဲ့သူေတြ ဆိုေတာ့လည္း ဟင္းခ်က္တဲ့ ဖက္ကို ဘယ္သိပ္ အာရံုစိုက္ႏိုင္ပါ့မလဲ”  လို႕ ေျပာျပန္ပါတယ္။  ကဲ- အရသာ မေကာင္းတာေတာ့ ရွင္းေနျပီေပါ့။

-------------------------------------

မခံခ်င္စိတ္လို႕ ေျပာရမလား။  အဲဒီေန႕ကစျပီး - မိုးစက္လည္း   အားထည့္ျပီး ခ်က္ ျဖစ္ေတာ့တာဘဲ။  ကိုယ္ခ်က္ထားတဲ့ဟင္းေတြကို ဇြန္းနဲ႕ ျမည္းျပီး အိမ္ကလူၾကီးက မ်က္ခံုးပင့္တယ္။  ပုဇြန္ေျခာက္ ထည့္ေသးလား လို႕ ခပ္ေငါ့ေငါ့ေမးသည္။  “ ပုဇြန္ေျခာက္မပါဘူး၊  အခ်ိဴမွဳန္႕မပါဘူး၊ သဘာ၀အတိုင္း ခ်က္ထားတာကို  ခ်ိဴေနတာ”  လို႕ ခပ္တင္းတင္း ျပန္ေျဖလိုက္ တာေပါ့။  “ဒီေန႕ကစျပီး က်ြန္မလည္း မီးဖိုေခ်ာင္၀င္မယ္၊ ဒါေပမဲ့  ၅၀-၅၀ ေနာ္၊ တေယာက္က breakfast  ခ်က္ရင္၊ ေနာက္တေယာက္က   lunch ေပါ့” လို႕ တခါတည္း အေမြခြဲလိုက္တယ္။


အခုထိ ခ်က္ထားတဲ့အထဲက တခ်ိဳ႕ ေပါ့။ (မယံုမွာစိုးလို႕-အဟဲ)

ခရမ္းခ်ဥ္သီး၊ ဗူးသီး၊ဒန္႕ဒလြန္သီး၊အာလူး၊ ငါးအေရခြံလိပ္၊ နံနံပင္အုပ္

ငါးပိကင္၊ ၾကက္သြန္ျဖဴ၊ မရမ္းသီး၊ ျငဳပ္သီးစိမ္းေလွာ္ (ပုဇြန္ေျခာက္မွဳန္႕ေမ့သြားသည္)

ဆိတ္သားဒိန္ခ်ဥ္ႏွပ္၊ ျပဳတ္ေၾကာ္

မုန္႕ဖတ္၊ ပဲေၾကာ္၊ ငံျပာရည္၊ ျငဳပ္မွဳန္႕၊ နံနံပင္၊ ေရွာက္သီးစိတ္၊ မုန္႕ဟင္းရည္

ဆိတ္သား၊ခရမ္းခ်ဥ္သီး အစပ္ခ်က္

အင္း- ဘယ္ေလာက္အထိ ဆက္ ခ်က္ ျဖစ္ဦးမယ္ မသိေပမဲ့ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ စ်ာန္၀င္ျပီး ဆက္တိုက္ ဆိုသလို ခ်က္ၾကီးမမ ျဖစ္ေနပါေၾကာင္း။

မိုးစက္ပြင့္