မရဏလမ္းဆံု

ရာနီဟာ စီရင္စုရိွ သူၾကြယ္ ဆာရဒစန္ကာ၏ ေနအိမ္ရိွ ခယ္မျဖစ္သူ ကာဒမ္ဘီနီသည္ တေကာင္ၾကြက္ မုဆိုးမ  ျဖစ္၏။  ထိုအိမ္တြင္ သူမခင္ပြန္းႏွင့္တကြ နီးနီးစပ္စပ္ေဆြမ်ိဴး သားခ်င္းမ်ားလည္း တေယာက္ျပီး တေယာက္ ဆံုးပါးကုန္ၾကျပီျဖစ္သည္။  ယခုအခါ တအိမ္လံုးတြင္ ကာဒမ္ဘီနီ  အသည္းေပါက္မတတ္ ခ်စ္ခင္တြယ္တာရေသာ တဦးတည္းပုဂၢိဳလ္မွာ  သူမခဲအိုကေမြးေသာ သားကေလး ဆာတစ္   ျဖစ္ေလသည္။ ကေလးမိခင္မွာ မီးတြင္းထဲကပင္ က်န္းမာေရး မေကာင္းသျဖင့္ ေဒၚေလး ကာဒမ္ဘီနီ ကပင္ ဆာတစ္ကေလးကို ေမြးစားမိခင္သဖြယ္ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ရသည္။  မိမိႏွင့္  ေသြးသား မေတာ္စပ္ေသာ ကေလးငယ္ကေယာက္ကို ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ရသူ တဦးအေနႏွင့္ ကေလးထံမွ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကလြဲ၍ ဘာတခုမွ ျပန္ရရန္ မေမ်ွာ္လင့္ခဲ့ပါေပ။  ကေလးငယ္၏ “ေဒၚေဒၚ၊ ေဒၚေဒၚ” ဟူေသာ ခ်စ္စဖြယ္အသံ တစာစာတြင္သာ သူမ၏ ဘ၀င္ႏွလံုးခ်မ္းေျမ့ခဲ့ရပါေပသည္။ အတိတ္ကာလက ဆံုးရံွဴးခဲ့ရေသာ  ခ်စ္ျခင္းေမတၱာတရားတို႕အတြက္  အေလ်ာ္အစားျပန္ရေသာ ရွားရွားပါးပါး ရတနာတံုး ရတနာခဲကေလးသဖြယ္ ကေလးငယ္အား သေဘာထားကာ ႏွစ္ဆတိုး၍ ျမတ္ႏိုးခဲ့ရပါသည္။

တရက္တြင္ေတာ့  ကာဒမ္ဘီနီတေယာက္ ႏွလံုးရပ္တန္႕ကာ ရုတ္တရက္ဆံုးပါးသြားခဲ့သည္။  ခ်စ္ျခင္းေမတၱာႏွင့္ ပါတ္သက္ေသာ ခံစားခ်က္ေ၀ဒနာျပင္းျပင္း တို႕ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ရိုက္ခတ္ခံခဲ့ရေသာ သူမရင္အံုေသးေသးေလးသည္ ေနာက္ဆံုး မႏိုင္၀န္ကို လႊတ္ခ်ကာ ထာ၀ရ ရပ္တ့ံ အနားယူ သြားဟန္ရိွေပသည္။

အိမ္သူအိမ္သားမ်ားက ကာဒမ္ဘီနီ၏ စ်ာပနာကို တခန္းတနား လုပ္မေနေတာ့ဘဲ ခ်က္ခ်င္းပင္ ျပီးျပတ္ေစသည္။ စီရင္စုနယ္နိမိတ္အတြင္းမွ  ျဗဟၼဏႏြယ္၀င္ လူေလးေယာက္ကို  ဆင့္ေခၚျပီး မီးသျဂိဳလ္မည့္ကိစၥ အ၀၀ကို ေဆာင္ရြက္ေစခဲ့သည္။  ယင္းလူေလးေယာက္က ကာဒမ္ဘီနီ၏ ခႏၵာကိုယ္ကို ရြာႏွင့္ အေတာ္အတန္ေ၀းေသာ သုႆာန္ေျမသို႕ သယ္ေဆာင္သြားခဲ့ၾကသည္။ သုႆန္ေျမ တြင္  ေညာင္ပင္ အိုၾကီးႏွင့္ တဲငယ္တလံုးရိွျပီး အနီးတ၀ိုက္တြင္ ေရလံုး၀ခမ္းေျခာက္ေနေသာ ျမစ္တစင္း ရိွေလသည္။ ျမစ္ကမ္းပါးတြင္း လက္ယက္တြင္းတခုရိွျပီး လူအမ်ားက ယင္း တြင္းမွထြက္ေသာေရ ကို ျမစ္ေရေခ်ာင္းေရသဖြယ္ သေဘာထားကာ အသုဘအခမ္းအနား ျပဳလုပ္ေလ့ရိွၾကသည္။

သျဂိဳလ္ထင္းေစာင့္ရင္း တေျဖးေျဖး အခ်ိန္ကုန္မွန္းမသိကုန္ကာ သုႆာန္ေျမတြင္ အေမွာင္ရိပ္လႊမ္းလာသည္။ အေလာင္းကို တဲငယ္အတြင္းခ်ကာ ထင္းမ်ားကို ေစာင့္ဆိုင္းရသည္မွာ ကာယကံရွင္ ေလးေယာက္ အတြက္ ျငီးေငြ႕ဖြယ္ရာ ျဖစ္သည္။  မေစာင့္ႏိုင္ေတာ့သည့္ အဆံုး လူႏွစ္ေယာက္က မိမိတို႕ဘာသာ ထင္းျပန္ယူမည္ဟုဆိုကာ ရြာဘက္သို႕ ျပန္သြားသျဖင့္ ဘီဒူး ႏွင့္ ဘာနာနာလီ   ႏွစ္ေယာက္တည္းသာ အေလာင္းေစာင့္ရန္ က်န္ခဲ့သည္။   ေကာင္းကင္တြင္ တိမ္ညိဳတိမ္မည္းတို႕ ယွက္သန္းေနသလို ၾကယ္တာရာ တလံုးတေလမွလည္း ရိွမေနခဲ့ပါေပ။ သူတို႕တြင္ မီးျခစ္ႏွင့္မီးအိမ္ အတူ ပါလာေသာ္လည္း မီးျခစ္က စိုထိုင္းေနသည့္အတြက္ မီးမကူးေခ်။ အတန္ၾကာ ျငိမ္သက္ေနျပီးမွ ဘီဒူးက “ေနာင္ၾကီးေရ၊ က်ဴပ္တို႕ ေဆးရြက္ၾကီး တစ္ဆံုေလာက္ယူခဲ့ရ ေကာင္းသား၊ အလ်င္လိုေနလို႕ ပါမလာခဲ့ဘူး” ဟုဆိုေလရာ ဘာနာနာလီ က “ဒါဆို က်ဴပ္ တေခါက္ေလာက္ ရြာျပန္ျပီး ေျပးယူလိုက္မယ္ေလ” ဟု အၾကံျပဳသည္။ သရဲေျခာက္သည္ဟု နာမည္ၾကီးလွသည့္ သုႆာန္ေျမမွ ကိုယ္လြတ္ရုန္းထြက္လိုေသာ ဘာနာနာလီ၏ အၾကံကို ရိပ္မိသည့္ ဘီဒူးက “ဟာ- ဒါဆိုရင္ က်ဴပ္တေယာက္တည္း အေလာင္းေစာင့္ေနရေတာ့မွာေပါ့” ဟု ကန္႕ကြက္လိုက္သျဖင့္  ေခတၱျငိမ္သက္သြားၾကျပန္သည္။ တစံုတခုကို ေစာင့္ဆိုင္းရခ်ိန္တြင္ ငါးမိနစ္ကိုပင္ တနာရီေလာက္ ထင္ရေပရာ ထင္းရွာသြားသူႏွစ္ဦးကို စိတ္ထဲမွ က်ိန္ဆဲေနၾကသည္။  လမ္းၾကံု၀င္ျပီး အတင္းအဖ်င္း စကား၀ိုင္းတခုခုမွာ သေ၀ထိုးျပီး စကားေဖာင္ဖြဲ႕ ေနၾကေရာ့သည္ဟု အထင္ေရာက္ျပီး စိတ္ဆိုးမိၾကသည္။ ထိုအခိုက္မွာပင္ အေလာင္းေကာင္ဆီက သက္ျပင္းခ်သံတခ်က္ၾကားလိုက္သလိုလို ထင္မိလိုက္သည္။ တဆက္တည္းမွာပင္  “အင္၊ဟင္၊ဟင္” ညည္းတြားသံႏွင့္ အေလာင္းေကာင္ၾကီးသည္ သူ႕ခႏၵာကိုယ္ကို တဖက္ေစာင္းလိုက္သလို လွဳပ္ရွားမွဳကိုပါ  ျမင္လိုက္ရေသာ အခါ ႏွစ္ေယာက္သား မတိုင္ပင္ဘဲ တဲေပၚမွ ရုတ္ကနဲျပိဳင္တူခုန္ခ်ျပီး ရြာဖက္ဆီသို႕ သုတ္ေျခတင္ ေျပးၾကေလသည္။ အေတာ္ၾကာၾကာ ေျပးျပီးေသာအခါမွ မီးအိမ္မ်ားကိုဆြဲျပီးျပန္လာေသာ အေဖၚႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ ဆံုမိၾကသည္။ သူတို႕၏ ေသြးပ်က္ဖြယ္ ျဖစ္ပံုပ်က္ပံုမ်ားကို အေမာတေကာ ရွင္းျပေသာ္လည္း ယံုၾကည္ဟန္မျပဘဲ မစဥ္းမစား ကိုယ္လြတ္ရုန္းေျပးလာရမလားဟု ဆဲဆိုၾကိမ္းေမာင္း ခံရသည္သာအဖတ္တင္သည္။ ေနာက္ဆံုး ေလးဦးသား သုႆာန္တဲသို႕ျပန္ေရာက္ေသာအခါ အသုဘစင္ေပၚတြင္ တင္ထားသည့္ အေလာင္းေကာင္ၾကီးကို မျမင္ရေတာ့ေခ်။  တေယာက္မ်က္ႏွာ တေယာက္ၾကည့္ျပီး  ေခြးအမ်ား ၀င္ဆြဲ သြားေလသလား ဟု ေမးခြန္း ထုတ္ၾကသည္။ သို႕ရာတြင္   ေျခရာလက္ရာလည္း မပ်က္ေခ်။ တဲနံေဘးရိွ ရႊံ႕ေစးေျမတြင္ေတာ့ လတ္လတ္ဆတ္တတ္ အမ်ိဴးသမီးေျခရာမ်ားကို ေတြ႕ရေလသည္။  ခက္ေခ်ျပီ။  သူတို႕၏ အသုဘရွင္ကို ျပန္ေျပာျပလ်ွင္လည္း အဆိုပါ သရဲပံုျပင္ကို ယံုၾကည္မည့္ပံုမရိွေပ။ သူတို႕တြင္ သက္ေသခိုင္ခိုင္မာမာ မရိွ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သျဂိဳၤလ္ျခင္းကိစၥ ျပီးခဲ့ျပီဟု ေျပာလိုက္ျခင္းသာ အေကာင္းဆံုးဟု အားလံုးက သေဘာတူၾကသည္။ တကယ္ေတာ့ သူတို႕စကားကို မည္သူမွ ေထြေထြထူးထူး ေမးခြန္းထုတ္ေနမည္ မဟုတ္ေပ။ မ်က္ႏွာမြဲ အေလာင္းတေလာင္းအတြက္  မည္သူတဦးတေယာက္မွ တန္ဖိုးထား အေရးတယူလုပ္ကာ စစ္ေဆးေမးျမန္း ေနမည္ မဟုတ္သည္ကို သူတို႕အားလံုး ေသခ်ာေပါက္ သိထားေလသည္။

--------------------------

(၂)

ဘ၀ဆိုသည္မွာ  လ်ိဴ႕၀ွက္နက္နဲလွသည္။ ကာဒမ္ဘီနီတေယာက္  တကယ္ေတာ့ မေသပါ။  သူမ၏ ရွင္သန္မွဳ ဘ၀ယႏၱရားၾကီးက အေၾကာင္းတစံုတရာေၾကာင့္ ေခတၱရပ္ဆိုင္းသြားျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။

   သတိျပန္လည္လာခ်ိန္တြင္ သူမပါတ္၀န္းက်င္တခုလံုး ပိန္းပိတ္ေအာင္   ေမွာင္ေနသည္။  သူမ ေက်ာေအာက္ကအိပ္ယာကလည္း အိပ္ေနက်ေနရာမဟုတ္သည္ကို သတိထားမိေပရာ “အစ္မေရ” ဟု ေခၚၾကည့္လိုက္ေသာ္လည္း မည္သူတဥိးတေယာက္မွ ျပန္မထူးေခ်။ ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႕လန္႕ျဖင့္ ထထိုင္မိသည္။ ရင္ဘတ္ထဲကနာေနျပီး လည္ေခ်ာင္း၀က တစ္ဆို႕ေနသည္။ ေနာက္ေတာ့ သူမ တေျဖးေျဖး ျပန္မွတ္မိလာသည္။ ေယာင္းမၾကီးက ကေလးအတြက္ ႏို႕အိုးတည္ေနပံု၊ သူမ သတိလစ္ခ်င္သလိုျဖစ္ျပီး ကုတင္ေပၚလဲက်သြားပံု၊ “အစ္မ၊ ကေလးကို ေခၚေပးပါ၊ က်မ ဘာျဖစ္မွန္း မသိဘူး”ဟု ေျပာလိုက္မိပံု၊ ေနာက္ဆံုး စာရြက္ျဖဴေပၚကို မွင္အိုးေမွာက္သြားသလို အာရံုထဲမွာ   ေမွာင္အတိက်သြားပံုတို႕ကို တကြက္ခ်င္း ျပန္ျမင္လာသည္။ သို႕ရာတြင္ ကေလးငယ္၏   ေနာက္ဆံုးခြဲခြာျခင္း လက္ေတာင္ျဖစ္ေသာ “ေဒၚေဒၚ၊ ေဒၚေဒၚေရ”ဟု တီတီတာတာ   ေခၚသံ ႏွဳတ္ဆက္သံ   တို႕ကိုမူ မၾကားႏိုင္ ေတာ့ေခ်။

ေအးျမစိုစြတ္ေသာေလက တခ်က္ေ၀ွ႕လာျပီး  ဖားသူငယ္တို႕၏ တကြပ္ကြပ္ ေအာ္သံ၊ လ်ွပ္စီးတလက္တြင္ျမင္ရေသာ ေညာင္ပင္ ကြင္းျပင္က်ယ္ ႏွင့္ အေ၀းက သစ္ပင္အုပ္မ်ားကို   ျမင္ရေလေသာ္ သူမႏွင့္ ကမၻာေျမၾကီးတို႕ ဘယ္ေလာက္ ဆက္စပ္ေနသလဲဆိုတာ ခံစားမိသည္။ သူမ ငယ္စဥ္က ဒီသုႆာန္ေျမမွာ မီးသျဂိဳလ္အံ့ဆဲဆဲ အေလာင္းေတြကို ျမင္ရစဥ္က ဘယ္ေလာက္    ေၾကာက္စရာ ေကာင္းလိုက္သလဲဆိုတာ သတိရမိသည္။

ပထမဆံုးအေတြးကေတာ့ အိမ္ျပန္ရန္ျဖစ္သည္။  သို႕ေသာ္ “ ငါက ေသခဲ့ျပီဘဲ၊ ဘယ္လိုလုပ္ အိမ္ျပန္လို႕ရေတာ့မလဲ”  ဟု အေတြးေပၚလာသည္။  သူမကို ျမင္လိုက္ရလ်ွင္ သူတို႕အားလံုး အၾကီးအက်ယ္ ထိတ္လန္႕ ေၾကာက္ရြံ႕ၾကမွာ အမွန္ပင္။ ဤအေတြး ေပၚလာသည္ႏွင့္ တျပိဳင္နက္ သူမကိုယ္သူမ သက္ရိွေလာကႏွင့္ ေႏွာင္ၾကိဳးအားလံုး ျပတ္သြားသလို ခံစားေနရသည္။  သူမသည္ လြပ္လပ္ေသာ သတၱ၀ါတေကာင္လို သြားခ်င္ရာသြား၊ ေနခ်င္သလို ရူးသြပ္စြာ ေနလို႕ရေပျပီ။ အေတြးသစ္ျဖင့္ ထူးထူးျခားျခား အားအင္ေတြ ျပည့္ျဖိဳးလာျပီး သုႆာန္တဲေပၚမွ   ေလအဟုန္လို ေျပးဆင္းလာခဲ့သည္။  အခုေတာ့ သူမမွာ ရွက္ရြံ႕မွဳ၊ စိုးေၾကာက္မွဳေတြ အလ်င္းမရိွေတာ့ျပီ။

ေျခဦးတည့္ရာ မနားတမ္းေလ်ွာက္သြားေနရင္း ကိုယ့္ေျခကိုပင္ ကိုယ္မသယ္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ ပင္ပန္းလာေတာ့မွ အဆံုးအစမဲ့ လယ္ကြင္းျပင္ထဲမွ ဒူးေလာက္ရိွေသာ ေရထဲတြင္ ရပ္ေနသည္ကို သတိထားမိေတာ့သည္။ အာရုဏ္က်င္းခဲ့ျပီမို႕ ဟိုးအေ၀း အိမ္တန္းမ်ားဆီမွ ပ်ံသန္းလာေသာ ငွက္တေကာင္စ ႏွစ္ေကာင္စကို ျမင္ေတြ႕ေနရေပျပီ။ ဒီကမၻာေျမက သက္ရိွလူသားေတြႏွင့္ ဘယ္လို ဘယ္ပံု ဆက္စပ္ရပါ့မလဲ ဆိုသည့္အေတြးမ်ားႏွင့္ သူမရင္ထဲတြင္ စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကမွဳမ်ား   ျပည့္ႏွက္လာသည္။ လူသားႏွင့္ ၀ိဥာဥ္ေလာကသားတို႕ တေယာက္ႏွင့္တေယာက္ စိုးေၾကာက္ၾကသည္မွာ မဆန္းလွေခ်။ တကယ္ေတာ့ ဤအုပ္စုႏွစ္စုသည္ ေသဆံုးျခင္း ျမစ္တစင္း၏ ဟိုဖက္ကမ္း ဒီဖက္ကမ္းမွာ တကြဲစီေနထိုင္ၾကသူေတြ မဟုတ္ပါလား။

-----------------------

(၃)

သူမ အ၀တ္အစားမ်ားက ရႊံ႕အလိမ္းလိမ္း ကပ္ေနသည္။ ညလံုးေပါက္ လမ္းေလ်ွာက္ထားသျဖင့္ ယိမ္းယိုင္ေနေသာ ေျခအစံုႏွင့္ အေတြးဆန္းဆန္း မ်က္ႏွာတို႕ေၾကာင့္ အရူးမအသြင္ျဖစ္ေနသည္။ ရြာသားမ်ားက သူမကို ထိတ္လန္႕ႏိုင္သည္၊ ကေလးမ်ားက ခဲမ်ားႏွင့္ေပါက္ထုတ္ႏိုင္ေသးသည္။  ကံေကာင္းေထာက္မစြာ သူမႏွင့္ ပထမဆံုး ေတြ႕ဆံုရသူက သနားၾကင္နာတတ္ေသာ ခရီးသြားတဦး   ျဖစ္သည္။  “ အို အေမ၊ ရည္ရည္မြန္မြန္ အသြင္အျပင္ ရိွပါလ်က္နဲ႕ ဒီလိုပံုစံနဲ႕ ဘယ္ခရီးကို တေယာက္တည္း သြားမလို႕ပါလဲ” ဟု ေမးရာ ကာဒမ္ဘီနီ မည္ကဲ့သို႕ေျဖရမည္ မသိ။  သူမကို သက္ရိွလူေတြက ဆက္ဆံၾကေသးပါလား၊ သူမ ရုပ္သြင္က ရည္ရည္မြန္မြန္ ရိွေနေသးသလား ဆိုသည့္ အေတြးမ်ား ေခါင္းထဲတြင္ ခ်ာခ်ာလည္ေနသည္။  “ ေျပာပါအေမ၊ ဘယ္မွာေနပါသလဲ၊ က်ြန္ေတာ္ ဘယ္ကို လိုက္ပို႕ရပါမလဲ” ဟု သူက ထပ္ေမးလာသည္။

သူမ ေတြးသည္။ သူစိမ္းျပင္ျပင္တို႕ေနထိုင္ရာ ေယာကၡမအိမ္ကိုလည္း မျပန္ခ်င္။ ကာလကတၱားမွာေနေသာ ငယ္သူငယ္ခ်င္း ေဂ်ာမယာ ကို သတိရမိသည္။ မေတြ႕ရတာ ၾကာျပီျဖစ္ေသာ္လည္း မၾကာေသးခင္ကအထိ ရံဖန္ရံခါ စာအဆက္အသြယ္ ရိွၾကသည္။ “ ဆရီပတီ ( ေဂ်ာမယာ၏ခင္ပြန္း) ရဲ့အိမ္ကို သြားမွာပါ”  ။ လမ္းကလည္းၾကံဳသျဖင့္ လူငယ္က ကူညီ ပို႕ေဆာင္ေပးသည္။  သူမတို႕ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ဦး ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း မမွတ္မိၾကေသာ္လည္း တေျဖးေျဖး ငယ္ရုပ္မ်ား ဖမ္းမိလာၾကသည္။ “ကံေကာင္းလိုက္တာ ေအရယ္၊ ငါျဖင့္ ညည္းနဲ႕ တခါျပန္ဆံုမယ္လို႕ ဘယ္တံုးကမွ အိမ္မက္ေတာင္မမက္မိဘူး၊ ႏို႕- ေယာကၡမအိမ္ကေရာ တားေသးလား”  ဟု ၀မ္းသာအားရ ေမးေသာ္လည္း ကာဒမ္ဘီနီက ဆိတ္ဆိတ္ေနလ်က္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ “ ေယာကၡမအေၾကာင္း မေမးပါနဲ႕ သူငယ္ခ်င္းရယ္၊ ငါ့ကို ဒီမွာ ေနစရာေလးတေနရာ ေပးပါ၊ အိမ္အလုပ္မွန္သမ်ွ အေစခံလို လုပ္ပါ့မယ္” ဟု ေျပာေလသည္။  “ဘာေျပာတယ္၊ ငါ့အခ်စ္ဆံုး သူငယ္ခ်င္းကို ငါကအေစခံလို ထားရမယ္ဟုတ္စ၊ ေျပာမွေျပာတတ္ပေလေအ….” စသျဖင့္ မေက်မခ်မ္းေျပာစဥ္မွာပင္ ေဂ်ာမယာ၏ ခင္ပြန္း ဆရီပတီ ျပန္ေရာက္လာသည္။  ကာဒမ္ဘီနီက ဆရီပတီအား ေဖၚေဖၚေရြေရြ ႏွဳတ္ဆက္ျခင္း၊ အရိုအေသျပဳျခင္း မလုပ္ဘဲ ထြက္သြားသည့္ အတြက္ ေဂ်ာမယာက မိမိအခင္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းျဖစ္ေၾကာင္း ခင္ပြန္းေက်နပ္ေအာင္ ဖာဖာေထးေထး   ေျပာရွာသည္။ ဆရီပတီကမူ ေဂ်ာမယာ ျပီးလ်ွင္ျပီးသည္မို႕ ယင္းကိစၥအား စိတ္ထဲတြင္ မည္သို႕မ်ွ အေလးအနက္မရိွေခ်။

ကာဒမ္ဘီနီသည္ ေဂ်ာမယာထံ လာမည့္သာလာရသည္၊ သူမႏွင့္ စိမ္းေနသလို ခံစားေနရသည္။  “သူ႕မွာ တြယ္တာရမဲ့ ခင္ပြန္းနဲ႕၊ ဆက္ဆံရမဲ့ လူ႕အသိုင္းအ၀ိုင္းနဲ႕ ၊ ငါကေတာ့ ဗလာထီးထီး အရိပ္တခုဘဲ၊ ဘ၀ျခင္းက ျခားေနျပီ” ဟု အျမဲအေတြး၀င္သည္။  ေဂ်ာမယာကိုယ္တိုင္ကလည္း တစံုတခုကို တိတိက်က် ေျပာမျပတတ္ေသာ္လည္း ကာဒမ္ဘီနီႏွင့္ ဆက္ဆံရသည္မွာ စိတ္မသက္မသာ ျဖစ္မိသည္။ ကာဒမ္ဘီနီတြင္ လ်ိဴ႕၀ွက္ခ်က္တခုခု၊ စိတ္ပင္ပန္းစရာတခုခု ရိွမည္ဟုလည္း ထင္သည္။  ကာဒမ္ဘီနီ တေယာက္ အေတြးဆန္းမ်ားတြင္ နစ္မာေနေလေလ ေဂ်ာမယာ တြင္ စိတ္ဖိစီးမွဳ ပိုေလေလျဖစ္သည္။

သရဲတေစၦေၾကာက္သူသည္ မိမိေနာက္ေက်ာကို အျမဲမလံုမလဲ ျဖစ္ေနတတ္ သည္။  ကာဒမ္ဘီနီကမူ မိမိကိုယ္တိုင္ကို ကိုယ္ျပန္ေၾကာက္ေနရသလိုပင္။ ညၾကီးမင္းၾကီး လန္႕ဖ်ပ္ေအာ္ဟစ္မိသည္က အၾကိမ္ၾကိမ္၊ ညေနေစာင္း အခ်ိန္မ်ားတြင္လည္း မီးအိမ္မွ တေစာင္းက်ေနေသာ ကိုယ့္အရိပ္ကို ကိုယ္ျပန္လန္႕ကာ တုန္လွဳပ္ေျခာက္ခ်ားေနတတ္သည္။  တေျဖးေျဖး သူမ၏ စိုးရြံ႕စိတ္မ်ားက   ေဂ်ာမယာႏွင့္ အိမ္ေစမ်ားအား ကူးစက္လာခဲ့သည္။  တညတြင္ ကာဒမ္ဘီနီက သူမ အခန္းထဲ  အထိ လာေရာက္၍ ေၾကာက္လန္႕တၾကား ငိုေၾကြးေသာအခါတြင္မူ ေဂ်ာမယာ၏ စိုးရိမ္စိတ္မ်ားသည္   ေဒါသအသြင္သို႕ ေျပာင္းလဲလာေလသည္။

ပထမဆံုး အျပစ္တင္ခံရသူမွာ သူမ၏ခင္ပြန္း ဆရီပတီ ျဖစ္သည္။ “ဒီမွာ ရွင္ ဘယ္လိုလူလဲ၊   ေယာကၡမအိမ္က ထြက္ေျပးလာတဲ့ မိန္းမတေယာက္က ကိုယ့္အိမ္မွာ တလေလာက္ေန   ေနတာေတာင္ ျပန္ဖို႕အေၾကာင္း တစက္ကေလးမွ အရိပ္အျမြက္မွ မဟဘူး။ ရွင္တို႕ ေယာက်ာ္းေတြက ဒီလိုဘဲ သာယာေနတာလား၊ ေျပာစမ္းပါဦး” ဟူ၍။ ဆရီပတီက အမ်ိဴးမ်ိဴးၾကိမ္တြယ္၍ သူ၏ ကာဒမ္ဘီနီအေပၚထားေသာ ေစတနာမွာ သူမရုပ္ရည္ေၾကာင့္ မဟုတ္ဘဲ သနားစရာေကာင္း ၍ျဖစ္ေၾကာင္း ေျဖရွင္းသည္။ သို႕ေသာ္ ေဂ်ာမယာက အေလ်ွာ့မေပးသျဖင့္ ေနာက္ဆံုးတြင္ ကာဒမ္ဘီနီ၏ ေယာကၡမအိမ္သို႕ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ဆက္သြယ္သတင္းေပးပါမည္ဟု ကတိေပး လိုက္ေလသည္။

ဆရီပတီ ထြက္သြားျပီးေနာက္ ေဂ်ာမယာက ကာဒမ္ဘီနီအား ေအာက္ပါအတိုင္း ေျပာ၏။ “ သူငယ္ခ်င္း၊ ညည္းဒီမွာ ေရရွည္ေနလို႕ လူေတြအျမင္မွာ သင့္ေတာ္ပါ့မလား မဆိုႏိုင္ဘူး” ။  ကာဒမ္ဘီနီက သူမကို စိတ္မသက္မသာၾကည့္ရင္း “လူေတြျမင္တာ မျမင္တာ ငါနဲ႕ ဘာဆိုင္သလဲ”ဟု ျပန္ေျပာသည္။  “မဟုတ္ဘူးေလ၊ ညည္းက ဂရုမစိုက္ေပမဲ့ ငါတို႕အေနနဲ႕က်ေတာ့ သူမ်ားေတြကို ဂရုစိုက္ရမွာေပါ့၊ တကယ္ဆို တျခားအိမ္ကပိုင္တဲ့ မိန္းမတေယာက္ကို ကိုယ့္အိမ္မွာ ေခၚထားတာကို ငါတို႕က ဘယ္လို ေျဖရွင္းရမလဲ”

“ ငါ့မွာ ေယာကၡမအိမ္ဆိုတာ ရိွလို႕လား”

(လုပ္ထားဟဲ့၊ ဒီ မိန္းမစုတ္ ဘာေတြ ဆက္ေျပာဦးမလဲမသိဘူး) ဟု ေဂ်ာမယာက စိတ္ထဲက ေတြးေလသည္။

ကာဒမ္ဘီနီက “ငါကေရာ ညည္းနဲ႕ ဘယ္လိုပါတ္သက္ရမလဲ၊ ဒီကမၻာေပၚမွာ ကာဒမ္ဘီနီဆိုတဲ့ ငါ ရိွေသးရဲ့လား၊ ညည္းတို႕က ရယ္တတ္ ငိုတတ္ ခ်စ္တတ္ ပိုင္ဆိုင္တတ္တဲ့ လူသားေတြေလ၊ ငါက အရိပ္တခုပါဘဲ။ ဘုရားသခင္က ဘာေၾကာင့္ ငါ့ကို လူ႕ေလာကမွာ ဆက္ထားေနရသလဲ မဆိုႏိုင္ဘူး” ဟု ဆက္ေျပာေလရာ ေဂ်ာမယာသည္ မည္သို႕မ်ွ နားမလည္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ စိတ္ကို ခ်ိဴးႏိွမ္၍ အေ၀းသို႕ ထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္။

---------------------------------

(၄)

ဆရီပတိ ျပန္ေရာက္လာခ်ိန္တြင္ ည ဆယ္နာရီခန္႕ရိွေပျပီ။ မိုးက သည္းသည္းမည္းမည္း ရြာလ်က္။  ဆရီပတိက ေရစိုအ၀တ္မ်ား လဲလွယ္ေနစဥ္တြင္ ေဂ်ာမယာက မေစာင့္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ ေမးလိုက္သည္။  

“ ကဲ-ဘာေတြမ်ား ၾကားခဲ့သတုန္းရွင့္”

“ ငါေျပာခ်င္တာကေတာ့ မင္းသိပ္မွားေနျပီ ဆိုတာဘဲ” သူ႕စကားက ေဂ်ာမယာကို ေဒါပြသြားေစသည္။  ဘယ္အမ်ိဴးသမီးမွ ဒီလိုမ်ိဴးေ၀ဖန္တာကို ၾကိဳက္မည္မဟုတ္ေခ်။ “ဘာေျပာလိုက္တယ္”   ဆရီပတီက “ အိမ္မွာ မင္းေခၚထားတဲ့ မိန္းမက မင္းရဲ့သူငယ္ခ်င္း ကာဒမ္ဘီနီ မဟုတ္ဘူး” သူ႕စကားက ပိုလို႕ ေဒါပြစရာ။  ေနာက္ဆံုး ဆရီပတီက ကာဒမ္ဘီနီ၏ အသုဘသတင္းကို ေဂ်ာမယာ လက္ခံလာေအာင္ အၾကိမ္ၾကိမ္ရွင္းျပသည္။ သူ႕ဇနီးက သူ႕စကားကို မယံုျခင္းအတြက္လည္း နာက်ည္းသည္။ တေျဖးေျဖး သူတို႕အခ်င္းခ်င္း အျငင္းပြားသည့္ အသံမ်ားက  တစစ က်ယ္သထက္က်ယ္လာသည္။ တဖက္ခန္းတြင္ ကာဒမ္ဘီနီ အိပ္စက္လ်က္ ရိွသည္ကို ေမ့ေလ်ာ့ေနၾကသည္။ ည တနာရီပင္ ရိွေပျပီ။

သူတို႕၏ အခန္းတံခါး ရုတ္တရက္ပြင့္သြားျပီး ကာဒမ္ဘီနီ ေပၚလာသည္။ “ဒီမွာ သူငယ္ခ်င္း၊ ငါဟာ မင္းရဲ့ ငယ္သူငယ္ခ်င္း ကာဒမ္ဘီနီ အစစ္ပါဘဲ၊ ဒါေပမဲ့ ငါဟာ ေသျပီးသားလူပါ” ၾကားလ်ွင္ၾကားခ်င္း ေဂ်ာမယာ က ေၾကာက္လန္႕တၾကား ေအာ္ဟစ္လိုက္ေလသည္။ ကာဒမ္ဘီနီက ဆက္၍ “ငါ့မွာ လူရွင္ေတြၾကားမွာလည္း ေနစရာမရိွဘူး၊ ၀ိဥာဥ္ေတြၾကားမွာလည္း ေနစရာမရိွဘူး၊ အို - ငါဘယ္ကို သြားရမွာလဲ” ကာဒမ္ဘီနီသည္ ေမ႕ေျမာေနေသာ သူငယ္ခ်င္းႏွင့္ ေမွာင္မည္းေသာအိမ္ကို စြန္႕ခြာျပီး ကိုယ္ပိုင္ေနရာတခု ရွာေဖြရန္ ထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္။

---------------------------

(၅)

ကာဒမ္ဘီနီ တေယာက္ ေနရင္းေဒသကို မည္သို႕မည္ပံု ျပန္လာခဲ့မွန္း ေျပာဖို႕မလြယ္ေခ်။ စစခ်င္း သူမသည္ တဦးတေယာက္ကိုမ်ွ အေတြ႕မခံ။ တေနကုန္ ဘုရားေက်ာင္းပ်က္ထဲတြင္ ေနရင္း ဗိုက္ေဟာင္းေလာင္း ျဖစ္ေနသည္။ ညေနေစာင္းတြင္ မိုးေမွာင္ၾကီးက်လာသျဖင့္ လူေတြက မိုးသက္မုန္တိုင္းေၾကာက္ျပီး အိမ္ထဲ၀င္ေနၾကေသာအခါမွ သူမက အျပင္ ထြက္လာေလသည္။ ေယာကၡမအိမ္ေရွ႕ေရာက္ေသာအခါ စိတ္အလြန္ လွဳပ္ရွား မိေလသည္။  ျခံဳပု၀ါကို မ်က္ႏွာေပၚ အုပ္မိေအာင္ ဖံုးထားသျဖင့္ ျခံေစာင့္မ်ားက သူမကို အိမ္ေစမ်ားထဲမွ တဦးဟုထင္ကာ မတားဆီးခဲ့ၾကပါ။ ထိုအခ်ိန္တြင္ မိုးေရာေလပါ သည္းထန္လ်က္ရိွသည္။

အိမ္ၾကီးရွင္မ သည္ မုဆိုးမျဖစ္သူ ညီမႏွင့္ ဖဲကစားလ်က္ရိွျပီး အိမ္ေစက မီးဖိုေခ်ာင္ထဲတြင္ ရိွေနသည္။ ကေလးငယ္က အိပ္ခန္းထဲတြင္ ဖ်ားနာ လ်က္ရိွသည္။ တဦးတေယာက္မွ မရိပ္မိခင္ ကာဒမ္ဘီနီသည္ ကေလး အခန္းထဲ ၀င္သြားေလသည္။  သူမ ဘာလုပ္ေနသည္ကို သူမကိုယ္တိုင္ တိတိက်က် မသိဘဲ ကေလးကို ျမင္ခ်င္ ေတြ႕ခ်င္စိတ္ တခုသာရိွသည္။ အခန္းထဲတြင္ ပိန္လွီ ခ်ံဴးက်ေနေသာကေလးငယ္က အိပ္ေပ်ာ္လ်က္။ ဂရုဏာစိတ္တို႕ ရင္မွာ တလိပ္လိပ္တက္လာျပီး “ ငါမရိွေတာ့ ဒီကေလးကို ဘယ္သူေစာင့္ေရွာက္ပါ့မလဲ၊ သူ႕အေမက အေဖၚမက္၊ အတင္းေျပာ၊ ဖဲရိုက္တာေလာက္သာ စိတ္၀င္စားေတာ့ ငါ့လို ဒုကၡခံျပီး ျပဳစုမွာမဟုတ္ဘူး” ဟု ေတြးမိေလသည္။

ကေလးငယ္က အိပ္တ၀က္ႏိုးတ၀က္ျဖင့္ တဖက္သို႕ ေစာင္းလွည့္ျပီး “ေဒၚေဒၚ၊ ေဒၚေဒၚ ေရေပးပါ” ဟု ဆိုေလသည္။  ကေလးငယ္က သူမကို မေမ့ေသးပါကလား။  အနီးမွ ေရကိုယူျပီး ကေလးကို   ေထြးေပြ႕ရင္း ေရတိုက္လိုက္သည္။  သူမက ကေလးကို တခ်က္နမ္းရံွဴ႕လိုက္ျပီး ျပန္အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္ လွဳပ္သိပ္လိုက္သည္။  သို႕ေသာ္ ကေလးငယ္က ႏိုးလာျပီး သူမကို   ျမင္ေသာအခါ   ျပန္ဖက္ထား လိုက္သည္။ 
 “ ေဒၚေဒၚ၊ ေဒၚေဒၚက ေသသြားျပီဆို” ဟု ေမးသည္။ 

“ ဟုတ္တယ္၊ ကေလးရဲ့”

“ဒါဆို အခု ျပန္လာတာလား၊ ေနာက္ထပ္ မေသေတာ့ဘူးေပါ့” ဟု ေမးျပန္သည္။ 
သူမ မေျဖႏိုင္ခင္မွာပင္ အိမ္ေစက ကေလးအတြက္ သာကူခြက္ကို ကိုင္ကာ အခန္းတြင္း ၀င္လာသည္။ သူမသည္ အထိတ္တလန္႕ျဖစ္ျပီး ႏို႕ခြက္ က်ကြဲသြားေလရာ ဆူညံသံေၾကာင့္ အိမ္ၾကီးရွင္မ ၀င္လာေလသည္။ ကာဒမ္ဘီနီကို ျမင္သည္တြင္ မလွဳပ္မယွက္ႏိုင္ေတာ့ပဲ ေနရာတြင္ပင္ ၾကက္ေသေသေနသည္။  ဤအျဖစ္အပ်က္မ်ားေၾကာင့္ ကေလးငယ္ကလည္း လန္႕ငိုေလသည္။
 “ ေဒၚေဒၚ၊ သြားပါေတာ့၊ ထြက္သြားေတာ့” ဟု ကေလးက ဆိုေလသည္။

ယခုအခါ သူမ မေသေသးဆိုသည္ကို ကာဒမ္ဘီနီ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း သိသြားခဲ့ျပီ ျဖစ္သည္။ အရင္ကအခန္း၊ အရင္က ပစၥည္းမ်ား၊ သူမ၏ ကေလး၊ သူ႕အေပၚ ထားသည့္ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ၊ စသျဖင့္ ေျပာင္းလဲျခင္းမရိွသည္ကို ေတြ႕ရသည္။  ေဂ်ာမယာႏွင့္တုန္းက ငယ္ဘ၀ ခံစားခ်က္တို႕   ေသဆံုးသလိုျဖစ္ေနခဲ့ေသာ္လည္း ကေလး၏ “ေဒၚေဒၚ” ဟူေသာ ေခၚသံက သူမကို လွဳပ္ႏိွဳးလိုက္သလိုပင္။ “ အစ္မ၊ က်မကို ဘာလို႕ ေၾကာက္ေနတာလဲ၊ က်မက အစ္မသိခဲ့တဲ့ အရင္ ကာဒမ္ဘီနီပါဘဲ” ဟု အိမ္ၾကီးရွင္မကို ေျပာလိုက္ေသာအခါ သူမသည္ တင္းမခံႏိုင္ေတာ့ပဲ   ေမ့ေျမာလဲက်သြားေလသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ သူမခဲအို ဆာရဒစန္ကာ ေရာက္လာသည္။ သူက လက္ပိုက္ျပီး “ ဆာတစ္က ငါ့ရဲ့ တဦးတည္းေသာ သားပဲ။ နင္ ငါတို႕ကို ေဆြမ်ိဴးလိုသေဘာထားရင္ ဘာေၾကာင့္ သူ႕ေရွ႕မွာ ကိုယ္ထင္ျပရတာလဲ၊ နင္မရိွကတည္းက ကေလးက တပိန္ပိန္ တလိန္လိန္နဲ႕   ေဒၚေဒၚ၊ ေဒၚေဒၚ နဲ႕ ကေယာင္ကတမ္းေခၚျပီး ဖ်ားေနတာ၊ တကယ္ဆို နင္ငါတို႕နဲ႕ ဘ၀ျခားေနျပီပဲ၊ သံေယာဇဥ္ျဖတ္ပါေတာ့၊ ငါတို႕ ကုသိုလ္ျပဳ အမ်ွအတန္းေ၀ ေပးပါ့မယ္”ဟု ဆိုသည္။

ကာဒမ္ဘီနီ တကယ္ပင္ သည္းမခံႏိုင္ေတာ့ပါ။ “က်မ မေသဘူး၊ မေသေသဘူးရွင့္ သိရဲ့လား၊ ရွင္တို႕ကို လက္ခံလာေအာင္ က်မ ဘယ္လို ရွင္းျပရမွာလဲ၊ က်မဟာ ရွင္တို႕လိုပဲ အေသြးအသားနဲ႕ သက္ရိွလူသားတေယာက္ပါ၊ အို -က်မဟာ အသက္ရွင္ေနဆဲလူပါ” ။ “ဒီမွာၾကည့္ပါ” ဟု ေျပာ၍  အနားမွ ေၾကးအိုးျဖင့္ သူမနဖူးကို ထုခြဲလိုက္ရာ  ေသြးမ်ား ျဖာစီးလာေလသည္။  ဆာရဒစန္ကာက   ေက်ာက္ရုပ္တရုပ္လို   ေၾကာင္ၾကည့္ေနမိသည္။ ကေလးငယ္က လန္႕ေအာ္လိုက္ျပီး လဲက်ေနေသာ အမ်ိဴးသမီးႏွစ္ေယာက္မွာ မူလေနရာတြင္ မလွဳပ္မယွက္ ရိွေနဆဲပင္။

ထို႕ေနာက္ ကာဒမ္ဘီနီသည္ “က်မ မေသေသးဘူး၊ မေသေသးဘူး” ဟု ေအာ္ဟစ္ကာ ေလွခါးထစ္မွ ေျပးဆင္းသြားျပီး ေရတြင္းနံရံႏွင့္ ေခါင္းေျပးေဆာင့္လိုက္ေလသည္။  ဆာရဒစန္ကာသည္ အေပၚထပ္မွပင္ ခြပ္ကနဲ အသံကို ၾကားလိုက္ရသည္။

တညလံုး မိုးကသည္းလ်က္၊ ေနာက္ေန႕ မနက္ႏွင့္ ေန႕လည္အထိ မစဲေပ။ ကာဒမ္ဘီနီသည္  ေသငယ္ေဇာျဖင့္ ေျမာေနသည္။  ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူမ ယခင္က တကယ္ မေသခဲ့ေၾကာင္းကို  လက္ေတြ႕ေသဆံုးျခင္းအားျဖင့္ သက္ေသ ျပႏိုင္ခဲ့ေလသည္။

ရာဘင္ျဒာနတ္တဂိုး
 

---------------------------

Greatest Works - Rabindranath Tagore မွ Living or Dead ကို ျပန္ဆိုပါသည္။  ယခင္က ဘာသာျပန္ဖူးသူ ရိွမရိွ မသိပါ။ က်ြန္မ မဖတ္ဖူးေသးသျဖင့္သာ လက္တည့္စမ္းလိုက္ပါသည္။

ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္ -

မိုးစက္ပြင့္