သတို႕သမီးရဲ႕ ငိုရိွဴက္သံ

ဟိုး...ေ၀းေ၀း
အတီေတကာလ
ပ်ဴ၊ ေပါကၠံ၊ အင္း၀၊ အမရပူရ
ေခတ္အဆက္ဆက္မွသည္
ျမန္ျပည္ရဲ႕႕ ရင္ေသြးေတြ
မခ်ိဴ႕့႕ငဲရေအာင္
ေက်ြးခဲ့ ေမြးခဲ့ ေပးခဲ့တဲ့
အားလံုးရဲ႕ အမိ ဧရာ၀တီ ....။




ျမန္ျပည္ေျမာက္ဖ်ား 

ေမခနဲ႕ မလိခ ျမစ္ညီအမဆံုရာမွသည္ေတာေတာင္အသြယ္သြယ္ျဖတ္လို႕႕႕ မရပ္မနား
ဆန္စပါး ေတြအတြက္ ေမတၱာေရခ်ိဳေတြထုတ္ေပးခဲ့..
သားငါး ေတြျမဴးတူးဖို႕အတြက္ စုန္ခ်ည္ဆန္ခ်ည္စီးဆင္းခဲ့
ျမစ္ရိုးတစ္ေလ်ွာက္ ေရာင္း၀ယ္ေဖာက္ကားဖို႕ရာ
သူမရဲံ႕ ရွည္လ်ားတဲ့ေက်ာကို ခင္းထားေပးခဲ႕႕႕႕႕႕့
ရာဇ၀င္မ်ားရဲ႕႕ သတို႕သမီး
လွပတဲ့ဧရာ၀တီ......။

ခုေတာ့
ၾကည့္လွည့္ ျမင္လွည့္
ၾကမ္းတမ္းတဲ့လက္ဖ၀ါးတစ္စံုေအာက္
ေရႊေရာင္ေန႕ရက္တို႕ ေပ်ာက္ဆံုး
ရင္ထဲမခ်ိေအာင္ ေသာကေတြ ဖံုးခဲ့ျပီ။

ဧရာ၀တီမရိွရင္ ျမန္မာျပည္မရိွ
မ်ိဳးဆက္ဆိတ္သုဥ္း လူလံုးမလွ
ကႏၱာရလိုေသြ႕ေျခာက္
ေက်ာက္ေခတ္ ျပန္ေရာက္မွာ...
နံရိုးျပိဳင္းျပိဳင္းနဲ႕ ကေလးေတြအတြက္
၀ါညိဳေရာင္ သစ္ေတာေတြအတြက္
မ်က္တြင္းေဟာက္ပက္ ကမ္းပါးယံ ေတြအတြက္
အတြက္ ....အတြက္...အတြက္....
ရိွဴက္သံ တိုးသဲ့ ငိုေၾကြးေနခဲ႕႕
က်ြန္မ ႏွလံုးသားနဲ႕ ခံစားမိ
အိုဘယ့္အမိ ဧရာ၀တီ...။


မိုးစက္ပြင့့္္ ( ၂၂.၉.၀၉)

 က်မက ဧရာ၀တီမွာ ၾကီးျပင္းခဲ့ရသလို၊ ဧရာ၀တီရဲ့  ေက်ာကိုပိုးလို႕ ခရီးရွည္ေတြ အစုန္အဆန္သြားခဲ့ရသူပါ။  အမ်ားနည္းတူ သူ႕ကိုခ်စ္တယ၊ သူ႕အတြက္စိုးရိမ္မိတယ္။ ဘာလုပ္ေပးရမလဲဆိုတာ ခုထိေသခ်ာမသိေပမဲ့ သူ႕အတြက္ တခုခုလုပ္ေပးခ်င္တယ္။  ဒါေၾကာင့္မို႕ပဲ လြန္ခဲ့တဲ႕ ႏွစ္ႏွစ္က ေရးခဲ့ဘူးတဲ့ ကဗ်ာငယ္ေလးကို ျပန္ျပီး တူးေဖၚလိုက္မိပါတယ္။ ဧရာ၀တီေရာဂါနဲ႕ အမီလိုက္တယ္ပဲေျပာရင္လည္း ခံပါမယ္။  ( က်မခ်စ္မိ အျပစ္ရိွသည္)  လို႕ပဲ ဆိုခ်င္ပါတယ္......။