ပံုရိပ္ထဲက မိန္းကေလး (The Girl in the Picture)

ဓါတ္ပံုေတြက သမိုင္းကို ေျပာေနၾကတယ္ - တဲ့။ ကမၻာကို တုန္လွဳပ္ေစခဲ့တဲ့ ပံုရိပ္ေတြ အမ်ားအျပား ရိွခဲ့ပါတယ္။  အဲဒီအထဲက ပံုတပံုကေတာ့ ၉ႏွစ္အရြယ္ ဗီယက္နမ္ႏိုင္ငံ မိန္းကေလး ဖန္သီ ကင္မ္ဖု (Phan Thi Kim Phuc )ရဲ့ ပံုပါဘဲ။ အေမရိကန္တို႕ရဲ့ နာမည္ေက်ာ္ နာပမ္း ()Napalm) မီးေလာင္ဗံုးထိမွန္လို႕  အ၀တ္အစားဗလာနဲ႕ ေျပးထြက္လာတဲ့ မိန္းကေလးတဦး။  ဓါတ္ပံုကို ျမင္သူတိုင္းက သူမရဲ့ ေအာ္ဟစ္ျမည္တမ္းသံကို ၾကားေနရတယ္။ ပူေလာင္ျပင္းျပတဲ့ ခံစားခ်က္ကို ပူး၀င္ခံစားမိၾကတယ္။ ကရုဏာလိွဳင္းလံုးေတြ တလိပ္လိပ္ ရိုက္ခတ္လာၾကတယ္။  ဓါတ္ပံုကို အမွတ္မထင္ ရိုက္ကူးခဲ့သူက ဗီယက္နမ္လူမ်ိဴး ေအပီသတင္းေထာက္ ဓါတ္ပံုဆရာ Nick Ut ပါဘဲ။

ကင္မ္ဟာ ဒီဓါတ္ပံုထဲမွာ ပါ၀င္ျခင္းမတိုင္မီအထိ ဗီယက္နမ္ ေတာင္ပိုင္းက ေဆးဂံုျမိဳ႕နဲ႕ ၁၄မိုင္အကြာက  Trang Bang ျမိဳ႕ငယ္ကေလးမွာ ေနထိုင္တဲ့ သာမာန္မိသားစုထဲက သားသမီး ကိုးဦးအနက္ ပဥၥမေျမာက္ သမီးမိန္းကေလး ျဖစ္ပါတယ္။  ကင္မ္ကို ၁၉၆၃ ဧျပီလ ၆ ရက္ေန႕မွာ ေမြးဖြားခဲ့ျပီး သူမရဲ့အမည္က ဗီယက္နမ္ ဘာသာနဲ႕  ( Golden Happiness) လို႕ အဓိပၼါယ္ရပါတယ္။ကင္မ္ရဲ့ အဖိုးဟာ အနီးပါတ္၀န္းက်င္က အလြန္ႏွစ္သက္တဲ့ ခ်ိဴျမအရည္ရႊမ္းျပီး အရသာရိွလြန္းတဲ့ က်ြဲေကာသီးျခံတျခံ ပိုင္ဆိုင္ပါတယ္။ ကင္မ္ရဲ့အေမက ေခါက္ဆြဲဆိုင္ဖြင့္ပါတယ္။ ကင္မ္တို႕ မိသားစုဟာ လူဦးေရမ်ားသလို တဦးနဲ႕တဦး ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ သိုက္သိုက္၀န္း၀န္းနဲ႕ အလြန္ဘဲ ေပ်ာ္စရာေကာင္းခဲ့ပါတယ္။

-----------------------------------

ကင္မ္တေယာက္ လူ႕ေလာကေရာက္လာခ်ိန္မွာ ဗီယက္နမ္ရဲ့ ႏိုင္ငံေရးေကာင္းကင္ အခင္းအက်င္းက တိမ္ညိဳတိမ္လိပ္ေတြ မဲေမွာင္ အံု႕ဆိုင္းေနခ်ိန္ ျဖစ္ပါတယ္။ 

• ၁၉၆၃မွာ ေျမာက္ပိုင္းCommunist နဲ႕ ေတာင္ပိုင္း Capitalist ၀ါဒီေတြ စတင္တိုက္ခိုက္ခဲ့ၾကတယ္။
• သမၼတ Ngo Dinh Diem နဲ႕ ဘုန္းေတာ္ၾကီးမ်ား ပဋိပကၡျဖစ္ျပီး ဘုန္းေတာ္ၾကီးတပါး လမ္းမေပၚမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မီးရိွဳ႕ ဆႏၵျပတယ္။ (အဲဒီဓါတ္ပံုက ကမၻာေက်ာ္ခဲ့သလို၊  သမၼတကေတာ္ရဲ့ ”ဘုန္းၾကီး ဘာဘီက်ဴး”လို႕ ေလွာင္ေျပာင္သေရာ္ခဲ့တဲ့စကားကလည္း က်ယ္က်ယ္ျပန္႕ျပန္႕ သက္ေရာက္မွဳ ရိွခဲ့တယ္။- )
• သမၼတ Ngo Dinh Diem ဇာတ္သိမ္းမလွဘဲ သူ႕ညီနဲ႕အတူ လုပ္ၾကံခံရတယ္။
• အေမရိကန္မွာ သမၼတ ဂ်ြန္အက္ဖ္ကေနဒီ လုပ္ၾကံခံရျပီး ေနာက္တက္လာတဲ့ သမၼတ လင္ဒန္ဂ်ြန္ဆင္က ဗီယက္နမ္စစ္ပြဲမွာ သူတို႕ရဲ့ ပါ၀င္မွဳကို အရိွန္ျမွင့္ခဲ့တယ္။
• ေတာင္ပိုင္းမွွာလည္း ကြန္ျမဴနစ္ေထာက္ခံတဲ့ ေပ်ာက္ၾကားစစ္ေတြေပၚလာတယ္။  လွဳပ္ရွားသူေတြကို (ဟိုခ်ီမင္းနဲ႕ ဆက္စပ္ျပီး) ဗီယက္မင္းလို႕ ေခၚရာက ေနာက္ပိုင္း  ဗီယက္ေကာင္း ( Viet Cong ) လို႕ တြင္က်ယ္လာခဲ့တယ္။  ေတာင္ပိုင္းရဲ့ ေပ်ာက္က်ားစစ္၊ ေျမာက္ပိုင္းရဲ့ ထိုးစစ္ေတြနဲ႕ ေတာင္ပိုင္းအစိုးရနဲ႕ အေမရိကန္တပ္ေတြကို  ထိုးႏွက္ၾကတယ္။
• ေျမာက္ကေန ေတာင္ပိုင္းကို လက္နက္နဲ႕ ရိကၡာပို႕တဲ့လမ္းက လာအိုနဲ႕ ကေမၻာဒီးယား နယ္စပ္ေတြကို ျဖတ္သန္းရျပီး ျခင္၊ ေျမြ၊ ေမ်ွာ့ေပါတဲ့ သစ္ေတာထူထူအုပ္အုပ္ၾကီးေတြ၊ ေခ်ာင္းေတြ၊ေျမာင္းေတြ အမ်ားၾကီးကို ျဖတ္ေက်ာ္သြားရတာပါ။ အဲဒီလမ္းကို ေနာင္မွာ Ho Chi Minh Trail  လို႕ ေခၚပါတယ္။
• Ho Chi Minh Trail ကို ျဖတ္ေတာက္ဖို႕အတြက္ ၁၉၆၅ကစျပီး သမၼတ ဂ်ြန္ဆင္က ေ၀ဟင္ဗံုးၾကဲတာေတြ၊  အပင္ေသေစတဲ့ ( Agent Orange ) ျဖန္းတာေတြ လုပ္လာပါတယ္။ ၁၉၆၈မွာ အမ်ားဆံုး အေမရိကန္ စစ္သား ငါးသိန္းအထိ ဗီယက္နမ္ကို ၀င္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။
• တခ်ိန္တည္းမွာပဲ  ေတာင္ဗီယက္နမ္အစိုးရက ဗီယက္ေကာင္းလို႕ သံသယရိွသူေတြကို အျပင္းအထန္ ရွာေဖြ ႏွိပ္ကြပ္ပါတယ္။  ေဆးဂံုျမိဳ႕ရဲ့ လမ္းမတေနရာမွာ ေတာင္ဗီယက္နမ္ရဲခ်ဴပ္က ဗီယက္ေကာင္းလို႕ သံသယရိွသူရဲ့ နားထင္ကို ေသနတ္နဲ႕ အနီးကပ္ပစ္ျပီး (စံျပအေနနဲ႕) သတ္ခဲ့ပါတယ္။  အဲဒီဓါတ္ပံုကလည္း အုတ္ေအာ္ေသာင္းနင္းနဲ႕ ကမၻာေက်ာ္ခဲ့ပါတယ္။
• ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ သမၼတဂ်ြန္ဆင္ရဲ့ ေပၚလစီကို လူထုေ၀ဖန္မွဳေတြ အရိွန္တိုးျမင့္လာျပီး နစ္ဆင္က ဗီယက္နမ္စစ္ပြဲျပီးဆံုးဖို႕ ေရြးေကာက္ပြဲကတိနဲ႕ သမၼတ ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။

--------------------------------

ဒီလိုနဲ႕ Trang Bang ျမိဳ႕ေလးကို ေျမာက္ပိုင္းေရာ ေတာင္ပိုင္းအင္အားစုေတြ ခ်ဥ္းကပ္လာခဲ့ၾကပါတယ္။  ကင္မ္ရဲ့ ေမေမ ”ႏု”ရဲ့ ေခါက္ဆြဲဆိုင္ကို အမ်ိဴးသမီးငယ္တေယာက္ က အျမဲတမ္းလာျပီး ေတာင္ပိုင္း တပ္ဖြဲ႕ ေတြရဲ့ အင္အားနဲ႕ လွဳပ္ရွားမွဳကို ေမးျမန္းေလ့ရိွတယ္။  ႏုကလည္း သူသိသေလာက္ မွတ္ထားျပီး ေျပာျပ တတ္တာမို႕  ေျမာက္ပိုင္းအဖြဲ႕ရဲ့ ခင္မင္မွဳနဲ႕ စားစရာလက္ေဆာင္ေတြ မၾကာခဏ ရတတ္ပါတယ္။

ေျမာက္ပိုင္းအဖြဲ႕ေတြရဲ့ ေျမေအာက္လိုဏ္ဂူၾကီးက ကင္မ္တို႕ရဲ့ ျခံထဲအထိေရာက္လာတဲ့အခါမွာေတာ့ အိမ္သူအိမ္သားေတြ အံ့ၾသတၾကီး ျဖစ္ၾကရပါေတာ့တယ္။ ဗီယက္ေကာင္းေတြရဲ့  တက္ ထိုးစစ္ ( Tet Offensive ) နဲ႕ ေနာက္ဆက္တြဲ တိုက္ခိုက္မွဳေတြ ျမင့္မားလာခ်ိန္မွာ လူအမ်ားအျပားဟာ လြတ္ရာကင္းရာကို ေျပးလႊားေရွာင္ပုန္းေနၾကရပါတယ္။  ကင္မ္တို႕ရဲ့ ဦးေလးနဲ႕ အေဒၚမိသားစုအေတာ္မ်ားမ်ားလည္း  ေျပာင္းေရႊ႕ကုန္ၾကပါျပီ။ ေျမာက္ပိုင္းတပ္ဖြဲ႕ေတြက ကင္မ္တို႕ရဲ့ အိမ္ကို စခန္းအျဖစ္သိမ္းယူျပီး ကင္မ္တို႕ကို အေ၀းထြက္သြားဖို႕ ေျပာေပမဲ့  က်မ္းမာေရးမေကာင္းတဲ့ အဖိုးနဲ႕ ဦးေလးကိုငဲ့ျပီး အနီးအနားမွာဘဲ ယာယီေနစရာ ဖန္တီးျပီး ဆက္ေနၾကပါတယ္။ ေမေမ  ”ႏု” က တခါတရံ တပ္ဖြဲ႕မ်ားထံ ခြင့္ေတာင္းျပီး အိမ္ျပန္ကာ ၀က္မ်ားကို အစာေက်ြးပါတယ္။

အဲဒီရက္မွာပင္ Trang Bang ေတာျမိဳ႕ကေလးတ၀ိုက္ ေတာင္ပိုင္းႏွင့္ ေျမာက္ပိုင္းအဖြဲ႕ေတြ တိုက္ခိုက္မွဳ ေတြ ျဖစ္ပြားလာခဲ့ကာ  အရပ္သားအမ်ားအျပား အေဆာက္အဦၾကီးေတြထဲမွာ ခိုလံွဴေနၾကရေတာ့သည္။ ေတာင္ပိုင္းတပ္ဖြဲ႕မ်ားက အေမရိကန္အကူအညီနဲ႕ ေလေၾကာင္းႏွင့္ေျမျပင္ ညွပ္ျပီး စစ္ဆင္ပါတယ္။  ေလေၾကာင္းတိုက္ရာမွာလည္း ပထမတသုတ္က အေဆာက္အဦေတြရဲ့ အမိုးေတြအကာေတြ ပ်က္စီးေအာင္ ရည္ရြယ္ဗံုးၾကဲတာျဖစ္ျပီး ေနာက္တၾကိမ္မွာ နာပမ္း မီးေလာင္ဗံုးမ်ားနဲ႕ ဗီယက္ေကာင္း ေတြကို ေသေၾကဒဏ္ရာရေအာင္ လုပ္ေဆာင္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ 

၁၉၇၂ခုႏွစ္၊ ဇြန္လ ၈ရက္။

တိုက္ခိုက္မွဳေတြ ျပင္းထန္လာျပန္တာမို႕ ကင္မ္အပါအ၀င္ လူအမ်ားကေတာ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ထိတ္လန္႕အံ့ၾသစြာ ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကရပါတယ္။  မနက္တိုင္းမွာ ေကာင္းကင္ကေန ေလယာဥ္သံေတြ တေ၀ါေ၀ါၾကားရျပီး မၾကာခင္မွာဘဲ နားကြဲမတတ္ ေပါက္ကြဲသံေတြ ၾကားရတတ္ပါတယ္။  ေဖာ့စေဖာရပ္ဒံုးက်ည္ေတြေၾကာင့္ အျဖဴေရာင္မီးခိုးေငြ႕ေတြ၊  လက္ပစ္ဗံုးေတြရဲ့ ေပါက္ကြဲမွဳေၾကာင့္ ခရမ္းေရာင္နဲ႕ မုန္ညွင္းေစ့ေရာင္ အခိုးေတြကို ေတြ႕ေနၾကရပါတယ္။  ျပဴတင္းတံခါးက အမွတ္တမဲ့ ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ေကာင္းကင္ဟာ အနီေရာင္ရဲေနတာကို ျမင္ေနရပါေတာ့တယ္။ အေသအခ်ာၾကည့္ေတာ့မွ ေလယာဥ္ေပၚကေန မီးေတာက္မီးလ်ံေတြ အဆက္မျပတ္ က်ေနတာမို႕   ရြာသားတေယာက္က  ” ေကာင္းကင္ဘံုက မီးေတာက္ေတြ က်လာျပီေဟ့” လို႕ ေအာ္လိုက္ပါတယ္။

“ဘုရားသခင္” လူေတြက လမ္းမကိုၾကည့္ရင္း အလန္႕တၾကား ေရရြတ္လိုက္ပါတယ္။  ပူေဆြးေသာက ေရာက္ေနတဲ့ မိန္းမတေယာက္က မီးေသြးခဲလိုမည္းေနတဲ့ ကေလးငယ္ကို ေပြ႕ခ်ီလာတာ ေတြ႕လုိက္ရလုိ႕ပါ။ 

ခဏအတြင္းအမွာပဲ သူတို႕ေနတဲ့အေဆာက္အဦထဲကို ခရမ္းေရာင္မီးခိုးေငြ႕ေတြ က်ေရာက္လာပါတယ္။  မၾကာခင္မွာ ေနာက္ထပ္ မီးေလာင္ဗံုးေတြ ၾကဲေတာ့မယ့္ အမွတ္အသားပါဘဲ။  လူေတြအားလံုး အျပင္ကို အျမန္ဆံုးေျပးထြက္ျပီး ဗံုးဒဏ္လြတ္ေအာင္ ၾကိဳးစားၾကရပါေတာ့တယ္။ ကင္မ္ကေတာ့ အေျပးမျမန္သူမို႕  အစ္ကိုေတြ ေမာင္ေတြရဲ့ ေနာက္မွာ ေျခလွမ္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ျပတ္က်န္ခဲ့ပါတယ္။

-----------------------------

နားကြဲမတတ္ ဗံုးသံတခ်က္နဲ႕အတူ ကင္မ္ ေမွာက္လ်က္လဲသြားပါတယ္။ ထူးထူးဆန္းဆန္း ကင္မ္မွာ ေၾကာက္ရြ႕ံစိတ္မရိွဘဲ အိမ္မက္သလို ျဖစ္ေနပါတယ္။  ရုတ္တရက္ သတိ၀င္လာေတာ့ သူ႕တကိုယ္လံုး မီးေတာက္ေတြဖံုးေနပါတာ့တယ္။  အဲဒီေတာ့မွ ေၾကာက္စိတ္နဲ႕ အ၀တ္ေတြကိ ျမန္ျမန္ခ်ြတ္ပစ္လိုက္ပါတယ္။  သိပ္ပူေနတဲ့ ဘယ္လက္ေမာင္းကို  ရုတ္တရက္ သပ္ခ်လိုက္ေတာ့ ညိဳမည္းေနတဲ့ အသားက်က္က်က္ အတံုးအခဲေတြ ညာလက္ထဲပါလာျပီး သိပ္ကိုပူေလာင္သြားလို႕ ေအာ္ဟစ္ညည္းညဴလိုက္ပါတယ္။  ေနာက္မွာစည္းထားတဲ့ ဆံပင္နဲ႕ ေနာက္ေက်ာလည္ကုပ္ေတြပါ ေလာင္သြားတာကိုလည္း သိလိုက္ရျပီး အစ္ကိုေတြေနာက္ကို အမီျပန္ေျပးလိုက္ဖို႕ ၾကိဳးစားလိုက္ပါတယ္။ ပူတာရယ္၊ နာတာရယ္၊ ေရငတ္တာရယ္ေၾကာင့္ ေျပးရင္းနဲ႕လည္း ေအာ္ဟစ္ေနမိပါတယ္။  ေျပးရင္းလႊားရင္း ရုတ္တရက္ဆံုမိတဲ့ ေအပီ သတင္းေထာက္  Nick Ut က သူမရဲ့ပံုရိပ္ကို ကင္မရာကလစ္တခ်က္နဲ႕ အမိအရ မွတ္တမ္းတင္ႏိုင္ လိုက္ခဲ့ပါတယ္။ 

မၾကာခင္ပဲ ကင္မ္တေယာက္ ဗံုးကာလအတြင္း ကြဲသြားတဲ့ မိဘမ်ားနဲ႕  ျပန္ဆံုမိသြားပါတယ္။ မိဘႏွစ္ပါးလံုး အံ့ၾသတုန္လွဳပ္လြန္းလို႕ ျဖဴဖတ္ျဖဴေလ်ာ္ျဖစ္ေနပါတယ္။  ဒဏ္ရာေတြနဲ႕ ကင္မ္ကေတာ့ ပံုလ်က္သား လဲမတတ္ျဖစ္ေနျပီး ေမေမ ”ႏု” ကို မလြတ္တမ္းဖက္ထားပါတယ္။  ” အို၊ အေမ၊ ပူလိုက္တာ ၊ ပူလိုက္တာ အေမရယ္”  တဲ့။

-----------------------------

မ်ားေသာအားျဖင့္ မီးေလာင္ဗံုးထိတဲ့ ကေလးငယ္ေတြဟာ ေဆးရံုကို မေရာက္ဘဲ ေသသြားတတ္ၾကပါတယ္။ ကင္မ္ရဲ့ အေဖနဲ႕အေမဟာ ကင္မ္ကို ေပြ႕ခ်ီျပီး ေဆးဂံုျမိဳ႕အထိ ေျခက်င္သြားကာ ေဆးရံုတင္ဖို႕ ၾကိးစား ခဲ့ၾကပါတယ္။  ဇြန္လ ၁၀ရက္ေန႕အထိ ေဆးရံုသံုးရံုက လက္မခံခဲ့ပါဘူး။  ေနာက္ဆံုး ေဆးရံုတခုက လက္ခံခဲ့ေပမဲ့လည္း  ေသလုဆဲဆဲ ကေလးေတြ ထားတဲ့အခန္းမွာသာ ေနေစခဲ့ပါတယ္။ ဖီးနစ္ငွက္မေလး ကင္္မ္ကေတာ့ ေသျခင္းတရားကိုအန္တုျပီး ျပန္လည္က်မ္းမာလာခဲ့ပါတယ္။ ေျခာက္လၾကာတဲ့အခါ သူမ ကုသေနတဲ့ ေဆးရံုကေန ျပန္ဆင္းခဲ့ရပါတယ္။

 

အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူမရဲ့ ဓါတ္ပံုေၾကာင့္ လူသိမ်ားေနခဲ့ျပီး သတင္းစာတိုက္ကေနတဆင့္ စာေတြ၊ လက္ေဆာင္ေတြ၊ အရုပ္နဲ႕ ေငြေတြ မၾကာခဏ ေရာက္လာတတ္ပါတယ္။  ကင္မ္ဟာ စစ္ပြဲေၾကာင့္ ထိခိုက္နစ္နာ ေသဆံုးရတဲ့ ကံဆိုးသူ ကေလးငယ္ေတြ အမ်ားၾကီးထဲက ကြက္ျပီး ကံထူးသူကေလးတဦးလို႕ ဆိုရပါလိမ့္မယ္။ 

---------------------------------------------

၁၉၇၃ မတ္လ ၁၉ရက္ေန႕မွာ ေဆးဂံုမွာရိွတဲ့ ေနာက္ဆံုး အေမရိကန္တပ္ဖြဲ႕ကို ရုပ္သိမ္းခဲ့ပါတယ္။ စစ္ပြဲအတြင္းမွာ စုစုေပါင္း အေမရိကန္တပ္သား ၅၈၀၀၀ ေသဆံုး၊  ၃၀၀၀၀၀ ဒဏ္ရာရ၊ ၆၀၀ ကို ဖမ္းဆီးခံရျပီး ၁၃၀၀ ေက်ာ္ ေပ်ာက္ဆံုးခဲ့ပါတယ္။  ဗီယက္နမ္ စစ္သားနဲ႕ အရပ္သားေတြလည္း ဒီ့ထက္ အမ်ားၾကီး ေသေၾကဒဏ္ရာရခဲ့ၾကမွာပါ။  စစ္ပြဲတပြဲရဲ့သမိုင္းကို မ်က္ရည္ေတြ ေသြးေတြနဲ႕ ေရးခဲ့ၾကတာပါ။

ကင္မ္ဟာ ေဆးရံုကဆင္းခဲ့ေပမဲ့ အေရျပားေတြက ေနထိမခံႏိုင္၊၊ျခင္ကိုက္မခံႏိုင္ ခဲ့ပါဘူး။ အဆုတ္တစိတ္တပိုင္းပ်က္စီးေနတဲ့အတြက္ ဖုန္ပါတဲ့ေလကို ရွဳလို႕ မရခဲ့ပါဘူး။  တခါတရံ အေၾကာင္းမဲ့ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ နာက်င္မွဳ  နဲ႕ ေခါင္းကိုက္ေ၀ဒနာ ခံစားေနရတဲ့အတြက္ သူမရဲ့ မိဘေတြက က်မ္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မွဳေဂဟာမွာ ေနာက္ထပ္ ၇လ ထားခဲ့ရပါတယ္။ ေဆးရံုနဲ႕ ေဂဟာမွာ ေနစဥ္အတြင္း ေဆး၀န္ထမ္းေတြနဲ႕ အျမဲထိေတြ႕ေနရတဲ့အတြက္ သူမဟာ ၾကီးလာတဲ့အခါ ဆရာ၀န္တေယာက္ ျဖစ္ခ်င္ခဲ့ပါတယ္။ “အေဖနဲ႕အေမက က်ြန္မကိုေမြးခဲ့ေပမဲ့ ဆရာ၀န္နဲ႕ ဆရာမေတြက က်ြန္မကို အသက္ဆက္ေပးခဲ့တာပါ”  လို႕ ကင္မ္က ေျပာေလ႕ရိွပါတယ္။

ကင္မ္ဟာ ေက်ာင္းျပန္တက္တဲ့အခါ အေတာ္ဆံုးမဟုတ္ေပမဲ့ စာေတာ္တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြထဲမွာ ပါ ပါတယ္။ အစိုးရက “ဆိုရွယ္လစ္၀ါဒအတြက္ လုပ္အားေပး” ဆိုကာ မူလတန္းေက်ာင္းသားမ်ားက တပါတ္တရက္၊ အလယ္တန္းေက်ာင္းသားေတြက ႏွစ္ရက္၊ အထက္တန္းေက်ာင္းမ်ားမွာ တလကို သီတင္းႏွစ္ပါတ္ အလုပ္လုပ္ၾကရပါတယ္။  အလုပ္ေတြ သိပ္ပင္ပန္းလာတဲ့အခါ ကင္မ္က ဆရာကို နားခြင့္ေတာင္းခဲ့ပါတယ္  ၊  ဆရာက သူဘာမွမကူညီႏိုင္ဘူးလို႕ ေျပာတဲ့အခါ ေနထိခံလို႕မရတဲ့ သူမရဲ့ ဒဏ္ရာေတြကို အက်ီၤ လက္ေမာင္းလွန္ျပီး ျပသခဲ့ရပါတယ္။ 

ေနာက္တႏွစ္မွာ ကင္မ္ရဲ့ ေမေမ ႏု ဖြင့္ထားတဲ့ ေခါက္ဆြဲဆိုင္ကေလးကို အစိုးရစားေသာက္ဆိုင္ဆိုျပီး တံဆိပ္လာကပ္ပါတယ္။  အလုပ္သမားေတြကို လက္မွတ္ေတြေပးျပီး တန္းစီစံနစ္နဲ႕လာစားခိုင္းပါတယ္။  ႏုက စားဖိုမွဳးလစာနဲ႕ သူတို႕ကို ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ေပးရပါတယ္။  တေန႕တျခား အလုပ္သမားေတြဟာ စက္ရုပ္ေတြနဲ႕ တူတူလာပါတယ္။ သူတို႕ဟာ တေယာက္နဲ႕တေယာက္ ေဖၚေဖၚေရြေရြ စကားမေျပာၾကဘူး။  ေအးစက္ေနတဲ့ ေခါက္ဆြဲေတြကိုလည္း  မျငီးမျငဴေသာက္ၾကပါတယ္။

၁၉၇၉ရဲ့ ေန႕တေန႕မွာေတာ့ ကင္မ္တို႕အိမ္ေရွ့ကို အနက္ေရာင္ကားတစီးဆိုက္လာျပီး ဓါတ္ပံုထဲက မိန္းကေလးကို ရွာပါတယ္။   ကင္မ္က သူမပါပဲလို႕ ျပန္ေျဖရင္းေတြးေနမိတယ္။  ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာခဲ့ျပီးမွ ဘာေၾကာင့္ ေတြ႕ခ်င္ၾကရပါလိ္မ္႕  လို႕ေပါ့။ အေျဖကို မၾကာခင္ပဲ သိခဲ့ရပါတယ္။ ရက္အနည္းငယ္အတြင္းမွာ သူမကို သတင္းျပန္ၾကားေရး၀န္ၾကီး ဌာနရဲ့ အရာရိွတေယာက္က ဟိုခ်ီမင္းစီတီး ကို ဖိတ္ေခၚခဲ့ပါတယ္။   ဓါတ္ပံုထဲက မိန္းကေလးကို သတင္းဂ်ာနယ္မ်ားက အင္တာဗ်ဴးၾကဖို႕ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ကင္မ္ဟာ ျပန္ၾကားေရးဌာနရဲ့ အသံုးခ်ခံတေယာက္ ျဖစ္သြားခဲ့ပါေတာ့ တယ္။  အရာရိွမ်ားက  ဒါကိုေျပာပါ၊ ဟိုဟာကို ေျပာပါ စသျဖင့္ သင္ၾကားေပးၾကသလို တခါတေလ  လက္ရိွအစိုးရေအာက္က စီးပြားေရးအၾကပ္အတည္းေတြကို ထင္ဟပ္တာမ်ိဴးေျပာမိရင္လည္း အဆူအပူခံရပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ကင္မ္ဟာ ဘာကို ေျပာရမယ္၊ ဘာကို မ်ိဴသိပ္ထားရမယ္ စသျဖင့္ ခြဲျခားနားလည္ သြားပါေတာ့တယ္။

သတင္းဌာနမွာ အလုပ္လုပ္ေနရတဲ့အတြက္ သူမဟာ ေက်ာင္းသင္ခန္းစာေတြ ပ်က္ကြက္လာပါတယ္။  သင္ခန္းစာေတြကို ျပန္ကူးလို႕ရေပမဲ့ လက္ေတြ႕စမ္းသပ္မွဳေတြ၊ ေဆးရံုဆင္းရမဲ့ရက္ေတြ ကေတာ့ အစားထိုးလို႕မရႏိုင္ပါဘူး။  သူမက ဆက္ျပီးအလုပ္လုပ္ဖို႕ ျငင္းဆန္ပါတယ္။  မရပါဘူး။  “က်မ ဆရာ၀န္ဘဲ ျဖစ္ခ်င္ပါတယ္၊ စစ္ပြဲမွာ ခံစားရသူေတြ အမ်ားၾကီးရိွပါတယ္၊ ဘာေၾကာင့္ က်ြန္မကိုမွ ဒီလိုလုပ္ေစခ်င္ရတာလဲ” လို႕ ေမးတဲ့အခါက်ေတာ့  “မင္းရဲ့ သတင္းကိုမွ လူေတြက စိတ္၀င္စားၾကတယ္ေလ” တဲ့။  ေနာက္ဆံုးေတာ့ သတင္းဌာနအရာရိွမ်ားရဲ့ တိုက္တြန္းမွဳေၾကာင့္ ကင္မ္ကို ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးက ေက်ာင္းဆက္တက္ခြင့္ မေပးေတာ့ပါဘူး။ ကင္မ္ ေၾကေၾကကြဲကြဲ ငိုခဲ့ရပါတယ္။  ကင္မ္ဟာ ေက်ာင္းတက္ခြင့္မရေတာ့ေပမဲ့ ႏိုင္ငံျခားသတင္းေထာက္ေတြ မွတ္တမ္းတင္ဗီဒီယိုရိုက္တိုင္း အငွားဂ်ဴတီကုတ္နဲ႕ ေဆးေက်ာင္းသူ သရုပ္ေဆာင္ေပးရပါတယ္။  တခါကလည္း ျပန္ၾကားေရးအရာရိွက သူမကို ကေလးေတြနဲ႕ အမွတ္တရရို္က္ေပးမယ္ဆိုျပီး သတင္းတေနရာမွာ “စစ္ေဘးသင့္မိန္းကေလး ကင္မ္နဲ႕ သူမရဲ့ သမီးငယ္” လို႕ မွားယြင္းစြာ ေခါင္းစဥ္တပ္ခံခဲ့ရပါေသးတယ္။

------------------------------------

ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကင္မ္ဟာ ပိတ္မိေနတဲ့ဘ၀ထဲက ထြက္ေပါက္တခုကို ရရိွခဲ့ပါတယ္။ ဒါကေတာ့ သူမ ငယ္စဥ္က လာေရာက္ေတြ႕ဆံုသတင္းယူခဲ့ဖူးတဲ့ သတင္းေထာက္ ပယ္ရီကရက္ဇ္နဲ႕ ျပန္လည္ ဆံုေတြ႕ခဲ့တာပါဘဲ။ ပယ္ရီနဲ့ျပန္လည္ဆံုေတြ႕ခ်ိန္မွာ ကင္မ္ဟာ အစာအိမ္ေ၀ဒနာနဲ႕ အိပ္မေပ်ာ္တဲ့ ေရာဂါေတြကို ကုသဖို႕ လိုအပ္ေနပါတယ္။  သူမကို ကူညီဖို႕အတြက္ ထုတ္ေ၀သူေတြဆီက အကူအညီ ေတာင္းခံပါတယ္။   ပယ္ရီရဲ့ ဇနီးကလည္း အားတက္သေရာ ကူညီခဲ့ပါတယ္။ ပယ္ရီက သူမကို အေနာက္ဂ်ာမနီမွာ ေဆးကုသ ေပးဖို႕ရန္ အတြက္ ဗီယက္နမ္အစိုးရဆီမွာ စာတင္ပါတယ္။  တႏွစ္ေက်ာ္ၾကာတဲ့အထိ အစိုးရက အေၾကာင္းမျပန္ခဲ့ပါဘူး။  ေနာက္ဆံုး ၁၉၈၄ ႏွစ္လည္မွာ ကင္မ္ တေယာက္ ဂ်ာမနီမွာ သံုးပတ္ေၾကာ ေဆးကုခြင့္ ရခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ဂ်ာမနီက ျပန္လာျပီးတဲ့ေနာက္ ကံအားေလ်ာ္စြာ ၀န္ၾကီးခ်ဴပ္ ဖန္ဗန္ေဒါင္းနဲ႕ ေတြ႕ဖို႕ ဖိတ္ၾကားခဲ့ပါတယ္။  ၀န္ၾကီးခ်ဴပ္နဲ႕ေတြ႕ခ်ိန္မွာ ကင္မ္က သူမရဲ့ ပညာေရးကို ခ်ဴပ္ခ်ယ္ခံရပံုနဲ႕ ေဆးေက်ာင္းသူအေယာင္ေဆာင္ခဲ့ရပံုေတြကို ျပန္ေျပာျပတဲ့အတြက္ ၀န္ၾကီးခ်ဴပ္ရဲ့ ေထာက္ခံခ်က္နဲ႕ (သူမရဲ့ က်မ္းမာေရးအရ) အဂၤလိပ္စာအထူးျပဳ ဘြဲ႕သင္တန္းတက္ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ ကင္မ္ရဲ့ ပညာေရးအတြက္ အေမရိကန္စေကာလားရွစ္အခ်ိဴ႕ ေရာက္ခဲ့ေပမဲ့ လံုျခံဳေရးအတြက္ဆိုကာ ပယ္ခ်ခံခဲ့ရပါတယ္။  ေနာက္ပိုင္းမွာ အစိုးရအစီအစဥ္နဲ႕ က်ဴးဘားႏိုင္ငံ ဟာဗားနားမွာ ေဆးပညာသင္ခြင့္ ရရိွခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီမွာပဲ သူ႕ရဲ့ ၾကင္ဖက္ေလာင္း ဗီယက္နမ္လူမ်ိဴး သူငယ္ခ်င္း တုန္န္ ကို ေတြ႕ဆံုခဲ့ရတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဟာဗားနားတကၠသိုလ္ရဲ့  မွာ Pharmacology သင္ၾကားေနတဲ့ ကင္မ္အတြက္ အခက္အခဲႏွစ္ခုရိွပါတယ္။  တခုက စပိန္ဘာသာစကားျဖစ္ျပီး ေနာက္တခုက ဓါတုပစၥည္းေတြနဲ႕ ေတြ႕ထိလို႕မရတဲ့ သူမရဲ့ အေရျပား ျပသနာပါ။  တႏွစ္ခန္႕ၾကာတဲ့အခါမွာေတာ့ ဓါတ္မတည့္မွဳေတြ ဆိုးဆိုး၀ါး၀ါးခံစားရျပီး သူမ စိတ္အားထက္သန္တဲ့ ေဆးပညာကို စြန္႕လႊတ္လိုက္ရပါတယ္။  ၁၉၈၉မွာေတာ့ ကင္မ္ဟာ  အဂၤလိပ္ဘာသာ အထူးျပဳနဲ႕ ဟာဗားနားတကၠသိုလ္မွာ ပညာကို ဆက္လက္သင္ၾကားခ့ဲရပါတယ္။ ပညာသင္ စဥ္တေလ်ာက္လံုးမွာ ကင္မ္ဟာ ဟာဗားနားမွာရိွတဲ့ ဗီယက္နမ္သံရံုးက “ၾကီးၾကပ္သူ” တေယာက္ရဲ့ အထူးၾကီးၾကပ္မွဳေအာက္မွာ မ်က္ေစ့ေဒါက္ေထာက္ၾကည့္တာကို ခံေနရပါတယ္။

ေမေမ ႏု ရဲ့ ေခါက္ဆြဲဆိုင္ဟာ အဆံုးအရံွဳးေတြ အမ်ားၾကီး ၾကံဳေနရပါတယ္။  အရာရိွၾကီးခရီးစဥ္အတြက္ ေခါက္ဆြဲပြဲ အေျမာက္အမ်ားမွာျပီးမွ လံုျခံဳေရးအတြက္ဆိုျပီး လာမစားေတာ့တာ၊  အရာရိွၾကီးခရီးစဥ္ေၾကာင့္ ေခါက္ဆြဲဆိုင္ ပိတ္ထားခိုင္းတဲ့ေန႕ရက္ေတြ၊  ေခါက္ဆြဲဆိုင္ရဲ့ မ်က္ႏွာစာ ေနရာအခ်ိဴ႕ကို အသိမ္းခံရတာေတြ ျဖစ္ပါတယ္။  အျပင္းထန္ဆံုးထိုးႏွက္ခ်က္ကေတာ့ တူမျဖစ္သူက သူမရဲ့ခင္ပြန္းအရိွန္အ၀ါနဲ႕ ေခါက္ဆြဲဆိုင္ကို အေၾကြးနဲ႕သိမ္းတယ္လို႕ ေၾကျငာခဲ့တာပါပဲ။  ေမေမႏုက အဲဒီဆိုင္မွာ ခ်က္ျပဳတ္သူအျဖစ္ ျပန္ခန္႕ထားခံရပါတယ္။  ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့ မိသားစုက ကင္မ္ကို အားကိုးတၾကီး ဆက္သြယ္လာၾကပါတယ္။  အလုပ္ တခုခုလုပ္ျပီး ေငြပို႕ေပးႏိုင္မလား  တဲ့။ ေငြ -ေငြ -ေငြ။   ျခိဳးျခိဳးျခံျခံ ေက်ာင္းတက္ေနရတဲ့ ကင္မ္ တေယာက္ ေငြရွာဖို႕ စဥ္းစားရင္း ေခါင္းေျခာက္ေနရပါတယ္။ သူမရဲ့ သံရံုးအထူးၾကီးၾကပ္သူကလည္း ခြင့္ျပဳမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကင္မ္ဟာ အထိမ္းအခ်ဴပ္ေတြေအာက္မွာေနရတာကို ျငီးေငြ႕လွပါျပီ။

သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ့ ၀ိုင္း၀န္း ပံ့ပိုးမွဳနဲ႕ ကင္မ္ဟာ တုန္န္ကို လက္ထပ္လိုက္ပါတယ္။  ေနာက္ျပီး ဆိုဗီယက္ကို ဟန္နီးမြန္းထြက္ဖို႕ စီစဥ္ရင္း သူမရဲ့ လြတ္ေျမာက္မွဳအတြက္ စိတ္ကူးတြက္ခ်က္ေနပါတယ္။  ေမာ္စကိုသြားတဲ့ေလယာဥ္က ကေနဒါမွွာ တေထာက္နားသည္ေလ..။

 --------------------------------------

ကင္မ္ဟာ  ကေနဒါႏိုင္ငံမွာ ခင္ပြန္း တုန္န္နဲ႕အတူ ေနထိုင္ရင္း သားကေလး ေသာမတ္စ္ နဲ႕ စတီဖင္ ကိုေမြးဖြားခဲ့ပါတယ္။  ၁၉၉၇ အေစာပိုင္းမွာ  သတင္းေထာက္တေယာက္က ကင္မ္ကို ရွာေတြ႕ခဲ့ျပီး  Kim's Story: The Road from Vietnam ဆိုတဲ့ သတင္းဇာတ္လမ္းတိုကေလးတခု ထုတ္လုပ္ခဲ့ျပီးတဲ့ေနာက္ လူသိမ်ားလာခဲ့ပါတယ္။ ကင္မ္ရဲ့ ကေနဒါမွာ ခ်ိဳ႕ခ်ိဴ႕တဲ့တဲ့ ေနထိုင္ေနရပံုကို စာနာတဲ့သူေတြက ေငြေၾကးေထာက္ပံ့ၾကလို႕ တိုက္ခန္းတြဲကေန အြန္ေတရီယိုျမို႕မွာ သင့္တင့္တဲ့အိမ္ငယ္ကေလးတလံုးနဲ႕ ေနထိုင္လာႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။   အဲဒီေနာက္ ကင္မ္က အိမ္ရွင္မတေယာက္အျဖစ္  ေနထိုင္ခဲ့ျပီး အိမ္ျပင္ပမွာ UNESCO ရဲ့ Volunteer တေယာက္အျဖစ္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၉၇မွာ  UNESO ရဲ့ Goodwill Ambassador တေယာက္အျဖစ္ထမ္းေဆာင္ျပီး ျငိမ္းခ်မ္းေရးႏွင့္ နားလည္မွဳတည္ေဆာက္ေရးတို႕အတြက္ လွဳပ္ရွားေဆာင္ရြက္ခဲ့ပါတယ္။ တခ်ိန္တည္းမွာပင္ ခ်ီကာဂိုအေျခစိုက္  Kim Foundation ကိုထူေထာင္ျပီး စစ္ပြဲဒုကၡသည္ကေလးငယ္ မ်ားကို ကူညီေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ပါတယ္။  သူမက  Kim Foundation မွာ ဥကၠဌျဖစ္ျပီး ဗီယက္နမ္စစ္ျပန္ Ron Gibbs က အတူကကြဦးစီးဦးေဆာင္ ျပဳခဲ့ပါတယ္။

ကင္မ္ရဲ့ သားငယ္ကေလးကို ေပြ႕ပိုက္ထားတဲ့ ဓါတ္ပံုက ျမင္သူတိုင္းကို ဖမ္းစားႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။  စစ္ပြဲရဲ့ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြနဲ႕ ၾကမ္းရွေနတဲ့ မိခင္ရဲ့ ေနာက္ေက်ာက အသားအေရနဲ႕   ႏုနယ္ေခ်ာေမြ႕တဲ့ သားငယ္ကေလးရဲ့ အသားအေရ၊ ဒီဆန္႕က်င္ဖက္အရာႏွစ္ခုရဲ့ အားျပိဳင္မွဳ။  အံ့ၾသျခင္း၊ ထိတ္လန္႕ျခင္း၊ ေမ်ွာ္လင့္ျခင္း၊ ေအးခ်မ္းျခင္း ရသမ်ိဴးစံုကို ဒီဓါတ္ပံုတစ္ပံုထဲက တျပိဳင္နက္တည္း ေပးစြမ္းႏိုင္ခဲ့တာမို႕  ၁၉၉၆ခုႏွစ္ World Press Award ကို ထိုက္ထိုက္တန္တန္ ရရိွခဲ့ပါတယ္။ 

------------------------------

အေမရိကန္စစ္ျပန္မ်ားရဲ့ေန႕တေန႕မွာ ကင္မ္ကို ဖိတ္ၾကားျပီး စကားေျပာေစခဲ့ပါတယ္။  ကင္မ္ရဲ့ ေျပာၾကားခ်က္ကေတာ့-

”သူငယ္ခ်င္းတို႕၊  ရွင္တို႕နဲ႕အတူ က်မ ဒီေန႕ရိွေနရတာကို သိပ္ျပီး၀မ္းသာမိပါတယ္။   အားလံုးသိၾကတဲ့အတိုင္း က်မကေတာ့ နာပမ္းမီးေလာင္ဗံုးကေန ဒဏ္ရာရျပီး ထြက္ေျပးခဲ့တဲ့ မိန္းကေလးပါဘဲ။  က်မကိုယ္တိုင္ သမိုင္းကို ေျပာင္းလဲပစ္ႏိုင္စြမ္းမရိွတဲ့အတြက္ ဒီစစ္ပြဲေတြရဲ့အေၾကာင္း အဓိက ေျပာမေနခ်င္ေတာ့ပါဘူး။  က်မက ရွင္တို႕ကို စစ္ပြဲရဲ့ အနိဌာရံုေတြကို သတိရျပီးေတာ့ တိုက္ခိုက္တာေတြ သတ္ျဖတ္တာေတြ ရပ္တန္႕ေစဖို႕ကိုဘဲ လိုလားပါတယ္။  က်မဟာ စစ္ပြဲေၾကာင့္ ကိုယ္ေရာ စိတ္ပါ ထိခိုက္နာက်င္ခဲ့ရပါတယ္။  တခါတေလ က်မ အသက္မရွင္ႏိုင္ေတာ့ဘူးလို႕ေတာင္ ေတြးမိပါတယ္။  ဒါေပမဲ့ ဘုရားသခင္က က်မကို ယံုၾကည္မွဳခြန္အားနဲ႕ ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ကို ေပးအပ္ခဲ့ပါတယ္။  တကယ္လို႕ က်မသာ ဒီ မီးေလာင္ဗံုးခ်ခဲ့တဲ့ ပိုင္းေလာ့နဲ႕ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ျပီး ေတြ႕ခဲ့မယ္ ဆိုရင္ .........”

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ပရိသတ္ထဲက ဘုန္းေတာ္ၾကီး Plummer က  ”  ကင္မ္-  ငါဟာ အဲဒီလူပါဘဲ” လို႕ သူ႕ေရွ႕က စာရြက္ေပၚမွာ တုန္တုန္ရီရီ ခ်ေရးလိုက္ပါတယ္။  Plummer ဟာ စစ္ပြဲျပီးကတည္းက စိတ္ဒဏ္ရာေၾကာင့္ အိမ္ေထာင္ပ်က္၊ အရက္သမား လံုးလံုးျဖစ္ခဲ့ျပီး ေနာက္ဆံုး သာသနာရိပ္ကို ခိုလွံဳခဲ့ပါတယ္။  သာသနာေတာ္ေၾကာင့္ ညစဥ္ အိမ္မက္ထဲက မိန္းကေလးကင္မ္ရဲ့ ေအာ္ဟစ္သံ ေခ်ာက္အိမ္မက္ေတြက လြတ္ေျမာက္စျပဳလာေပမဲ့  ေနာင္တတရားက သူ႕ကို ဖိစီးေနဆဲပါ။  ေနာက္ဆံုး ဒီမိန္းကေလးကို သူကိုယ္တိုင္ ေတြ႕ျပီး ေတာင္းပန္ဖို႕ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ပါတယ္။  ကင္မ္က မိန္႕ခြန္းဆက္ေျပာပါတယ္။

”တကယ္လို႕မ်ား ေတြ႕ခဲ့ရင္ ....... က်မတို႕ သမိုင္းကို မေျပာင္းလဲႏိုင္ခဲ့့ဘူး။  ဒါေပမဲ့ လက္ရိွဘ၀မွာ ေကာင္းတာေတြဘဲလုပ္ျပီး၊   ေနာင္အနာဂတ္မွာ ျငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ အတူတကြ ၾကိဳးစားၾကရေအာင္  လို႕  ေျပာခ်င္ပါတယ္”

ကင္မ္က သူမ မိန္႕ခြန္းကို အဆံုးသတ္လိုက္ျပီး စစ္ျပန္ၾကီးမ်ားကို ေပြ႕ဖက္ႏွဳတ္ဆက္လိုက္ပါတယ္။  နံရံမွာ ပန္းေခြ  ခ်ၾကပါတယ္။  ကင္မ္က က်မ်က္ရည္ကို သုတ္လိုက္သလို၊ ပရိသတ္အမ်ားအျပားကလည္း အတိတ္က ဗီယက္နမ္စစ္ပြဲကို ျပန္ေျပာင္းသတိရရင္း လိွဳက္လွဲစြာ ငိုေၾကြးၾကပါတယ္။

အခမ္းအနားျပီးလို႕ အိမ္ကိုျပန္ခါနီးမွာေတာ့ တစံုတေယာက္က သူ႕နားကို တိုးတိုးလာေျပာပါတယ္။ “ကင္မ္- မင္းေတြ႕ခ်င္တဲ့လူက  .....  မင္းေနာက္မွာပါ”  တဲ့။  သူမက တအံ့တၾသလွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ နာက်င္ေနတဲ့ ခံစားခ်က္မ်က္ႏွာနဲ႕ လူတဦးကို ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။  သူမက လက္ေတြကို ဆန္႕တန္းလိုက္ပါတယ္။  အဲဒီလူက သူမရဲ့ လက္ေတြထဲကို တိုး၀င္လိုက္ပါတယ္။  ” စိတ္မေကာင္းပါဘူး၊ စိတ္မေကာင္းပါဘူး မိန္းကေလးရယ္”   လို႕ ၀မ္းနည္းလိွဳက္လဲွွစြာ ေျပာလိုက္ေတာ့  ”  ရပါတယ္ရွင္”  လို႕ သူမက တုန္႕ျပန္လိုက္ပါတယ္၊  ” က်မ ခြင့္လႊတ္ပါတယ္၊ တကယ့္ကို ခြင့္လႊတ္ပါတယ္ ရွင္ရယ္” တဲ့။

------------------------------

ေခတ္ေတြဘယ္လိုေျပာင္းပါေစ၊ ဓါတ္ပံုထဲက မိန္းကေလးကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ အသက္ၾကီးမလာတဲ့  ဗံုးဒဏ္ေၾကာင့္ နာက်င္ေအာ္ဟစ္ေနတဲ့ မိန္းမငယ္ကေလးတေယာက္ ျဖစ္ျမဲျဖစ္ေနဦးမွာပါပဲ။  သူမရဲ့ အသံမဲ့ေအာ္ဟစ္ငိုေၾကြးေနပုံက  စစ္ပြဲရဲ့ အက်ည္းတန္လွတဲ့ အျပစ္ေတြကို ဖြင့္ဟေနသလိုပါပဲ။ ေဆးဂံုျမိဳ႕ရဲ့  Associated  Press မွာ ေနာက္ဆံုးအၾကီးအကဲျဖစ္ခဲ့ဖူးသူ George Esper က " ဒီဓါတ္ပံုဟာ စစ္ပြဲတစ္ပြဲရဲ့ အနိဌာရံုကိုသာ ထင္ဟပ္ႏိုင္တာမဟုတ္ဘဲ စစ္ပြဲတိုင္းရဲ့ အနိဌာရံုကို ထင္ဟပ္ႏိုင္ခဲ့တယ္  "  လို႕ေျပာခဲ့ပါတယ္။  တကယ္ေတာ့ ဆရာၾကီး ဒဂုန္တာရာရဲ့ ”စစ္မဲ့ကမၻာ” ကဗ်ာထဲကလို ( စစ္အင္အားဟူ၊ အႏုျမဴဗံုး၊ လံုး၀ဖယ္ရွား၊ ဖ်က္ဆီးထား၍၊ ဓါးမွ ထယ္သြား  ေျပာင္းရမည္) ဆိုတဲ့ ျငိမ္းခ်မ္းေရး ေခၚသံကိုသာ ပဲ့တင္ၾကားေယာင္မိပါတယ္။  ျငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတာက ေတာင္ေပၚမွာေရာ ေျမျပန္႕ေရာ၊ ထင္းရူးေတာ နဲ႕ ေရခဲေတာင္၊ ေမပယ္ရြက္ေတြ ေၾကြရာေျမ၊  အေရွ႕နဲ႕အေနာက္ ဘယ္ေနရာပဲျဖစ္ပါေစ၊ ေနရာတိုင္းမွာ တင့္တယ္တဲ့  ေမႊးပ်ံ႕တဲ့ ပန္းႏွင္းဆီတပြင့္ပဲမဟုတ္လား။

(Denise Chong  ရဲ့  The Girl in the Picture ကို book review အေနနဲ႕ အက်ဥ္းခ်ဴပ္ မ်ွေ၀ပါတယ္။ စာအုပ္ကို ဒုတိယအၾကိမ္ေျမာက္ေပးဖတ္တဲ့ မမK ကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္)

မိုးစက္ပြင့္