ေျမျပန္႔မွာ ေႏြေနပူပူကို အလူးအလိမ္႕ခံစားေနရခ်ိန္မွာ ဟားခါးရဲ့ ေန႕လည္အပူခ်ိန္က ၂၅-၂၈ စင္တီဂရိတ္ေလာက္ရိွတာမို႕ က်မတို႕အတြက္ အလြန္ေနလို႕ေကာင္းတဲ့ အေနအထားပါ။ ၁၅-၁၈ စင္တီဂရိတ္ ေလာက္ရိွမဲ႕ ညအပူခ်ိန္ကလည္း ဂြမ္းကပ္ထူထူတထည္နဲ႕ေကြးလိုက္ရင္ သိပ္ကိုအဆင္ေျပပါတယ္။ ေတာင္ေပၚေလ သန္႕သန္႕ေအးေအးကို အဆုတ္ထဲအထိ တ၀ၾကီး ရွဴရိွဳက္သြင္းလိုက္တဲ့အခါ က်မတို႕ ရင္ဘတ္ေတြ သန္႕ရွင္းလတ္ဆတ္ ေပါ့ပါးသြားတယ္လို႕ ထင္ရပါတယ္..။
ျမဴေတြတိမ္ေတြ၊ ေတာင္တန္းေတြရဲ့ ၾကားက လွပတဲ့ ဟားခါးျမိဳ႕အ၀င္ ျမင္ကြင္းပါ ...။
ဟားခါးျမိဳ႕လည္ နာရီစင္နဲ႕ ေစ်းတ၀ိုက္က ျမင္ကြင္းပါ ....။
ျခံထြက္သီးႏွံေလးေတြ ေက်ာပိုးသယ္ျပီး လာေရာင္းတဲ့ ေတာေစ်းသည္ကေလးကို လ်ွပ္တပ်က္ မွတ္တမ္းတင္လိုက္ပါတယ္။ အျပန္မွာေတာ့ သူ႕ျခင္းေတာင္းထဲမွာ ဟားခါးေစ်းက ၀ယ္တဲ့ ဟင္းခ်က္စရာနဲ႕ လူ႕အသံုးအေဆာင္ ပစၥည္းေတြ ျပန္ပါသြားမွာ ေသခ်ာပါတယ္။
ညေနေစာင္းေတာ့ ျမိဳ႕ပါတ္လည္ အလည္ထြက္ျဖစ္ပါတယ္။ ေတာင္ကုန္းေပၚက ထင္းရူးပင္ကေလးကလည္း အသီးေတြရင့္မွည့္လို႕၊ မ်ိဴးဆက္တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ဖို႕ အသင့္ ျဖစ္ေနပါတယ္။
ညစာစားဖို႕ အလည္ဖိတ္ထားတဲ့ ညီမငယ္ေတြရဲ့အိမ္မွာ လွပတဲ့ ပန္းေရာင္စံုေတြ ဖူးပြင့္ေနပါတယ္။ ပန္းပြင့္ကေလးေတြရဲ့ အေရာင္အေသြးကလည္း ေတာင္ေပၚသူေတြရဲ့ ပါးမို႕မို႕နဲ႕အျပိဳင္ ရႊန္းစိုေနပါတယ္။ ေျမျပန္႕ပန္းေတြထက္လွတဲ့ ႏွင္းဆီခိုင္ေတြကို အမွတ္တရ ရိုက္ျဖစ္ခဲ့ျပန္တာေပါ့။
သူတို႕ေနတဲ့အိမ္ကေလးက ေတာင္ကုန္းျမင့္ျမင့္ေပၚမွာမို႕ ညေနေစာင္း ဟားခါးျမိဳ႕ရဲ့ ရွဳခင္းအလွကိုလည္း ခံစားခဲ့ရပါေသးတယ္။
ေနာက္ရက္ေတြကေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္စရာ သင္တန္းေန႕မ်ား ျဖစ္ပါတယ္။ အားလံုးတက္ၾကြေနၾကတာမို႕ ေမာရမွန္းေတာင္ မသိႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ ညေနသင္တန္းဆင္းတာနဲ႕ ေစ်းထဲက ဆိုင္တကာပတ္ျပီး ခ်င္းလံုခ်ည္၊ ဆံထိုး၊ နဲ႕ တျခားအမွတ္တရေတာ့ ၀ယ္လို႕ မဆံုးဘူးျဖစ္ေနေတာ့တာေပါ့။
ေနာက္ဆံုးေန႕မွာေတာ့ ဟားခါးနဲ႕ ဆယ္္မိုင္ေလာက္အကြာမွာရိွတဲ့ ေလာက္လံုဆိုတဲ႕ရြာကေလးကို သြားခဲ့ပါတယ္။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ရြာထဲမွာ လူစုလူေ၀းတဲ႕ အိုးေတြခြက္ေတြနဲ႕ ခ်က္ျပဳတ္ေနၾကတာေတြ႕လို႕ ေမးၾကည့္ေတာ့ မဂၤလာေဆာင္ ရိွလို႔ပါတဲ့။ ဒါေပမဲ့ သတို႕သားနဲ႕ သတို႕သမီးကေတာ့ ဒီမွာမရိွပါဘူးတဲ့။ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္က မေလးရွားမွာဆံုျပီး လက္ထပ္ၾကတာမို႕ ေဆြမ်ိဴးေတြခ်ည္းပဲ အသိအမွတ္ျပဳျပီး မိတ္ဆံုစားၾက ေပ်ာ္ၾကတာပါ တဲ့ေလ ....။
အိမ္တိုင္းမွာ ထင္းေတြ အျပည့္ သိုေလွာင္ထားၾကတာေတြ႕ရပါတယ္။ တခ်ိဴႈ႕ကေတာ့ အိမ္ေအာက္မွာ၊ တတ္ႏိုင္သူေတြက သီးသန္႕ ထင္းရံုေဆာက္လို႕။ အလြန္တဲ့ေဒသျဖစ္ျပီး လ်ပ္စစ္မီးလည္းမရိွတာမို႕ ထင္းမီးကိုပိုျပီး အားကိုးၾကရပံုပါပဲ။ တႏွစ္တႏွစ္ကို တအိမ္ ထင္းတစ္တန္ကေန တစ္တန္ခြဲေလာက္ ကုန္ပါသတဲ့။ ခ်င္းျပည္နယ္မွာ ရိွရိွသမ်ွ အိမ္ေျခနဲ႕ ေျမွာက္ျပီး ကုန္သြားမဲ့သစ္ေတာေတြကို တြက္ၾကည့္မိေနတယ္။ အင္း - ဟို၀တၱဳထဲကလို ညည္းရရင္ျဖင့္ ( က်ြန္ေတာ္ကေကာ ဘာမ်ားတတ္ႏိုင္ပါမည္နည္း) ေပါ့ေနာ္။
အပူအပင္ကင္းမဲ့တဲ့ ကေလးေလးေတြကေတာ့ အတူကစားရင္း ျဖဴျဖဴစင္စင္ ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကေလရဲ့..။ သြားလာရင္း ေတြ႕ခဲ့ၾကံဳခဲ့ရတဲ့ မိခင္တေယာက္ကိုလည္း အမွတ္တရ ရိုက္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ 
ေတာင္ေပၚမွာ ေအးေအးလူလူ အနားယူေနတဲ့ ခ်င္းေခြး။ ေနာက္ျပီး လမ္းမွာေတြ႕ခဲ့တဲ့ ႏြားေနာက္နဲ႕ လဒငွက္။
အျပန္မွာေတာ့ မနက္ေစာေစာမို႕ ေနမင္းက တိမ္အထပ္အထပ္ၾကားက မ၀ံ႕မရဲ ထြက္ျပဴဆဲပါ။
ဟားခါးနဲ႕ (၇) မိုင္အကြာက ရြာကေလးမွာ စေတာ္ဘယ္ရီသီးေတြ ၀ယ္ခဲ့ပါတယ္။ ညီမငယ္မ်ား ၾကိဳတင္စီစဥ္ထားတဲ့ စေတာ္ဘယ္ရီျခင္းႏွစ္ျခင္းက က်ြန္မတို႕ကို အသင့္ ေစာင့္ၾကိဳေနပါတယ္။ ဓါတုေဗဒေဆး၀ါး ကင္းလြတ္တဲ့ စေတာ္ဘယ္ရီခ်ိဴခ်ိဴေတြမို႕ ခ်က္ျခင္းပဲ ေရေဆးျပီး အားရပါးရစားၾကပါတယ္။ အသီးေရာင္ ေဖ်ာ့ေတာ့ေပမဲ့ အရသာက ေလးနက္ခ်ိဴေမႊးလွပါတယ္။ က်န္တဲ့အသီးေတြကိုလည္း မထိခိုက္ေအာင္ တယုတယသယ္လာျပီး အိမ္ကိုေရာက္တဲ့အခါ ဒိန္ခ်ဥ္နဲ႕ေရာျပီး လက္ေဖ်ာ္အေနနဲ႕တနည္း၊ သၾကားရည္က်ိဴျပီး စေတာ္ဘယ္ရီယိုထိုးလို႕တဖံု အရသာရိွရိွ စားသံုးခဲ့ရပါတယ္လို႕ သတင္းမ်ွေ၀လိုက္ခ်င္ပါတယ္။
ဟားခါးနဲ႕ (၇) မိုင္အကြာက ရြာကေလးမွာ စေတာ္ဘယ္ရီသီးေတြ ၀ယ္ခဲ့ပါတယ္။ ညီမငယ္မ်ား ၾကိဳတင္စီစဥ္ထားတဲ့ စေတာ္ဘယ္ရီျခင္းႏွစ္ျခင္းက က်ြန္မတို႕ကို အသင့္ ေစာင့္ၾကိဳေနပါတယ္။ ဓါတုေဗဒေဆး၀ါး ကင္းလြတ္တဲ့ စေတာ္ဘယ္ရီခ်ိဴခ်ိဴေတြမို႕ ခ်က္ျခင္းပဲ ေရေဆးျပီး အားရပါးရစားၾကပါတယ္။ အသီးေရာင္ ေဖ်ာ့ေတာ့ေပမဲ့ အရသာက ေလးနက္ခ်ိဴေမႊးလွပါတယ္။ က်န္တဲ့အသီးေတြကိုလည္း မထိခိုက္ေအာင္ တယုတယသယ္လာျပီး အိမ္ကိုေရာက္တဲ့အခါ ဒိန္ခ်ဥ္နဲ႕ေရာျပီး လက္ေဖ်ာ္အေနနဲ႕တနည္း၊ သၾကားရည္က်ိဴျပီး စေတာ္ဘယ္ရီယိုထိုးလို႕တဖံု အရသာရိွရိွ စားသံုးခဲ့ရပါတယ္လို႕ သတင္းမ်ွေ၀လိုက္ခ်င္ပါတယ္။
ဒီတေခါက္ ခ်ယ္ရီေတြမေ၀ေပမဲ႕ စေတာ္ဘယ္ရီေတြနဲ႕ အမွတ္တရ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္ လွတဲ့ခ်င္းေျမရယ္ ....။
ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္ -
မိုးစက္ပြင့္
