အခ်ိန္ခရီးသြားသူရဲ့ အိမ္သူသက္ထား (The Time Traveller's Wife)

 

အပိုင္း(၁) ဇာတ္ေဆာင္မ်ား- characters

ကလဲရာ 

က်မဘ၀ထဲကို သူေရာက္လာေတာ့ က်မက ၆ႏွစ္သမီးပဲရိွေသးတယ္။

ေက်ာင္းကအျပန္မွာ အိမ္ေနာက္ဖက္က က်မကစားေနက် ျမက္ခင္းျပင္ထဲ ကိုလာခဲ့တယ္။   ျမက္ခင္းရဲ့ အစပ္မွာ ေတာအုပ္ကေလးနဲ႕ ေက်ာက္တံုးအၾကီးၾကီးတခု ရိွတယ္။  ျခံဳကြယ္မွာ   လူတေယာက္ကို ရိပ္ကနဲျမင္လိုက္ရေတာ့ က်မ တအားထိတ္လန္႕သြားမိတယ္။  “ဘယ္သူလဲ” လို႕ ေမးေပမဲ့ ဘာအေျဖမွမရခဲ့ဘူး။   အိမ္နားက ေကာင္ေလးတေယာက္ေယာက္လားလို႕ သံသယျဖစ္မိတယ္။ ဒါနဲ႕ဘဲ ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႕ စီးထားတဲ့ ေဒါက္ဖိနပ္ဦးခ်ြန္ကေလးကိုခ်ြတ္ျပီး ပစ္ေပါက္ထည့္လိုက္တယ္...။  ”မင္းရဲ့ဖိနပ္ေၾကာင့္ ကိုယ့္ေမးေစ့ ေပါက္သြားျပီ သိလား၊  ေက်းဇူးျပဳျပီး ဘာနဲ႕မွ ထပ္မပစ္ပါနဲ႕လား  မိန္းကေလးရယ္၊ ျပီးေတာ့ မင္းမွာရိွတဲ့ ျခံဳစရာတခုခုေပးပါလား”  လို႕ အသံရွင္ ကေျပာတယ္။  ေရွးေရစက္ေၾကာင့္ထင္ပါရဲ့။ အဲဒီအသံရွင္ကို က်မ ယံုတယ္။ ဒါနဲ႕ ကစားစရာ ထည့္ဖို႕ခင္းထားတဲ့ မ်က္ႏွာသုတ္ပု၀ါၾကီးကို ျခံဳနားအထိ ပစ္ေပးလုိက္ေတာ့ အဲဒီပု၀ါၾကီး ခါးမွာပတ္ျပီး သူထြက္လာတယ္။  သူက က်မတခါမွ မျမင္ဖူးတဲ့ ( က်မအေဖအရြယ္ ) ကိုလူေခ်ာတေယာက္ပါလား။ “ရွင္ ဘယ္သူလဲ ဟင္၊ က်ြန္မဖိနပ္ျပန္ေပးပါ” လို႕ ကလဲရာကေျပာေတာ့  “ ကိုယ့္နာမည္က ဟင္နရီပါ၊ ကိုယ္က အခ်ိန္ခရီးသြားေနရတဲ့ သူပါ- ကလဲရာ၊ အခု ဗိုက္ဆာလွျပီ၊ တခုခုရိွရင္ ေက်ြးပါလား”  တဲ့။  အုိ- အို- သူ က်မနာမည္ကို သိေနတယ္။

ဟင္နရီ

ကိုယ္ရဲ့ အနာဂတ္ ဖူးစာဖက္ မိန္းကေလးက ဆံပင္နီနီနဲ႕ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ကလဲရာ ဆိုတဲ့ မိန္းကေလးပါ။  သူ အသက္ႏွစ္ဆယ့္ႏွစ္ျပည့္ရင္ ကိုယ္နဲ႕ ေသခ်ာေပါက္ လက္ထပ္ရမယ္ဆိုတာ ၾကိဳသိေနလို႕ပါ။  သူကေလးရဲ့ မိဘေမာင္ႏွမေတြအေၾကာင္းကိုလည္း အားလံုးသိထားပါတယ္။  သူနဲ႕ကိုယ္ ဒီအိမ္ေနာက္ေဖးမွာ အၾကိမ္ၾကိမ္ ေတြ႕ဆံုျပီး ကံၾကမၼာက သတ္မွတ္ထားတဲ့ ေန႕တေန႕မွာ မိဘေတြကို ေတြ႕ဆံုျပီး လက္ထပ္ျဖစ္ၾကမွာပါဘဲ။  အခုေတာ့ ကိုယ္သိပ္ဆာေနတယ္။  ၾကင္နာတတ္တဲ့ မိန္းကေလးက ကိုယ့္ကို သူ႕ပါလာတဲ့ ေခ်ာကလက္နဲ႕မုန္႕ေတြေက်ြးမယ္၊ ေနာက္ျပီး သူ႕အေဖရဲ့ အက်ီၤ နဲ႕ ေဘာင္းဘီေဟာင္းေတြ တိတ္တဆိတ္ယူလာျပီး ၀တ္ဖို႕ေပးမယ္ဆိုတာလည္း သိေနခဲ့တာပါဘဲ။  အခ်ိန္ခရီးသြားရတဲ့ကိုယ္ဟာ ကိုယ္ပိုင္ဆႏၵမပါဘဲ ပစၥဳပၼန္အခ်ိန္တခ်ိန္မွာ ရုတ္တရက္ေပ်ာက္ကြယ္သြားျပီး၊ အနာဂတ္ သို႕မဟုတ္ အတိတ္ အခ်ိန္တခုခုမွာ ဗလာကိုယ္ထီး ၀င္ေရာက္လာတတ္တယ္ဆိုတာ မင္းကိုသိေစခ်င္တယ္ မိန္းကေလးရယ္။  အခုအခ်ိန္မွာ ကိုယ့္အသက္က ၂၅ႏွစ္ဆိုရင္လည္း  ခဏအၾကာမွာ ၁၆ႏွစ္ သို႕မဟုတ္ ၃၆ ႏွစ္ ဆိုတဲ့အခ်ိန္ကာလကို ေရာက္သြားတတ္တဲ့ လူထူးလူဆန္းတေယာက္ပါ ။ ဒါေၾကာင့္လည္း မင္းကိုေရာ၊ မင္းမိသားစုအေၾကာင္းေရာ၊ ကိုယ္တို႕ လက္ထပ္တဲ့ ေန႕ကိုေရာ၊  ေမြးလာမဲ့ ကေလးေလးကိုေရာ သိေနတယ္ဆိုရင္ မင္းယံုႏိုင္မလား...။ ဒါေပမဲ့ သိပ္ငယ္လြန္းေသးတဲ့ မင္းကို ကိုယ္တို႕ရဲ့ အနာဂါတ္ပါတ္သက္မွဳအေၾကာင္း အခုေျပာျပလို႕ မျဖစ္ေသးဘူး။ ျပီးေတာ့ မင္းအသက္ ၁၈ႏွစ္ျပည့္တဲ့အထိ ကိုယ္ လံုး၀ မက်ဴးလြန္ေအာင္ ေစာင့္ထိန္းမွာပါ..။

 အင္းဂရစ္

လူေတြက ဂ်ာမန္ေသြးပါတဲ့ က်မရဲ့ အလွကို ထင္ထင္ေပၚေပၚနဲ႕ ဆြဲေဆာင္မွဳရိွတယ္လို႕ ေျပာၾကတယ္..။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ လွတယ္ဆိုတာလည္း က်မ သိတယ္။  က်မဘ၀ရဲ့ အၾကီးဆံုးအမွားကေတာ့ ဟင္နရီဆိုတဲ့လူကို နင့္နင့္နဲနဲ ခ်စ္မိတာပါဘဲ။  သူဖက္က က်မကို တကယ္မခ်စ္ခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့  တေန႕ေန႕မွာ သူခ်စ္လာႏိုးနဲ႕ က်မ စိတ္ရွည္ရွည္ေစာင့္ပါတယ္။ သူ႕လိုအင္မွန္သမ်ွကိုလည္း မျငိဳမျငင္ လိုေလေသး မရိွေအာင္ ျဖည့္ဆည္းေပးခဲ့တယ္။  သူ႕ရဲ့ ထူးဆန္းတဲ့ဘ၀ကိုလည္း က်မ စိတ္၀င္စားမိတယ္။  ဒါေပမဲ့ သူက ကလဲရာ ဆိုတဲ့ မိန္းကေလးကို အရူးအမူး စြဲလန္းေနပံုရတယ္။  ကလဲရာကို က်ြန္မမုန္းတယ္၊ သူမကို သတိေပးတယ္၊ ဒါေပမဲ့ သူက က်မကို  ျပန္ေျပာခဲ့တယ္။  ဟင္နရီက က်ြန္မ ေျခာက္ႏွစ္သမီးထဲက သိခဲ့ရတဲ့ ခ်စ္သူပါ တဲ့။  သူတို႕ လက္ထပ္ၾကခ်ိန္မွာေတာ့ က်မႏွလံုးေၾကကြဲရတာပါဘဲ။ ဟင္နရီကေတာ့ က်မကို တခါမွ  ျပန္လွည့္ မၾကည့္ေတာ့ပါဘူး။  သူ႕ကို က်မ ႏွလံုးသားက ခ်စ္ေနဆဲပါဘဲ။ ဒါေပမဲ့ တခ်ိန္တည္းမွာဘဲ သတ္ပစ္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ကို မုန္းပါတယ္။

ဂိုမက္ဇ္

ကလဲရာဆိုတဲ့ ေကာင္မေလးက ရုပ္ကေလး ခ်စ္စရာေကာင္းသေလာက္ ဘယ္ေယာက်္ားေလးနဲ႕မွ မတြဲဘူး။  ထူးျခားတဲ့ သူ႕ပံုစံေၾကာင့္ လူေတြက ေယာက်ာ္းလ်ာစိတ္၀င္ေနတယ္လို႕ေတာင္ အမ်ားက ထင္ၾကတယ္။  သူက က်ြန္ေတာ့ ေကာင္မေလး ခရစ္ဆီရဲ့ သူငယ္ခ်င္းဗ်။ ဒါေပမဲ့ က်ြန္ေတာ္ကလည္း ကလဲရာကိုေတာ့ နည္းနည္း ခိုက္မိတယ္။  သူသာလက္ခံမယ္ဆိုရင္ ခရစ္ဆီကိုေခါက္ျပီး သူ႕ကို ေျပာင္းတြဲလိုက္မွာဘဲ။  ခက္တာက ကလဲရာကို က်ြန္ေတာ္ ဘယ္လိုမွ ခ်ဥ္းကပ္လို႕မရဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ တေန႕မွာေတာ့ သူမႏွဳတ္ဖ်ားဆီက က်ြန္ေတာ္ တခါမွ မၾကားဖူးတဲ့ နံမည္တခုၾကားရတယ္။ “ဟင္နရီ” တဲ့...။ သူက ဘယ္သူလဲဆိုတာ တခါေလာက္ေတြ႕ဖူးခ်င္ပါရဲ့ ..။

ေဒါက္တာ ကဲန္ဒရစ္

ေမာ္လီက်ဴး ခ်ိဴ႕ယြင္းမွဳဆိုင္ရာအထူးကု ဆရာ၀န္တေယာက္အေနနဲ႕ က်ဴပ္ဆီကို ေရာက္လာတဲ့ လူနာေပါင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္ ထဲမွာ ဒီလူက အထူးျခားဆံုးပဲ။  သူ႕ကိုယ္သူ အခ်ိန္ခရီးသြားေနသူပါ  တဲ့။  ေဆးသက္တမ္းတေလ်ာက္ တခါမွ မေတြ႕ဘူးေပါင္ဗ်ာ။ ဒီလူ မူးယစ္ေဆး၀ါး ေၾကာင္ျပီး  ေပါက္တတ္ ကရ ေလ်ာက္ေျပာေနတာ ဘဲျဖစ္ရမယ္။ သူ႕ကို မကူညီႏိုင္ပါဘူး လို႕ေျပာလိုက္တယ္။  စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႕ သူ က်ဴပ္ေဆးခန္းထဲက သူထြက္သြားတယ္။  အျပင္မေရာက္ခင္ ျပန္လွည့္လာျပီး က်ဴပ္ကို စာအိတ္တခုေပးခဲ့တယ္ဗ်။  မီးဖြားဖို႕ရက္ပိုင္းပဲ လိုေတာ့တဲ့ ခင္ဗ်ားဇနီး သားကေလး ေမြးျပီးမွ ဖြင့္ပါ တဲ့။  ျပီးေတာ့ သူ႕ကို ဆက္သြယ္ခ်င္လာရင္အထဲက ဖံုးနံပါတ္ကို ေခၚပါတဲ့။  “က်ဴပ္မိန္းမက မိန္းကေလးေမြးမွာဗ်၊ အာထရာေဆာင္းရိုက္ျပီးသား”  လို႕ေျပာေတာ့ သူက လက္ေတြ႕ေစာင့္ၾကည့္ပါဦးတဲ့။  တကယ္ထူးလဲထူးတဲ့လူဗ်ာ။  သူလဲထြက္သြားေရာ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို စာအိတ္ကိုဖြင့္ဖတ္လိုက္တယ္၊ က်ဴပ္မေစာင့္ႏိုင္ဘူးေလ။  အထဲမွာ ေရးထားတာက -  ေမြးလာမဲ့ကေလးရဲ့ ကိုယ္အေလးခ်ိန္၊  အမည္၊ ေမြးရက္ ေမြးခ်ိန္အတိအက် နဲ႕ ေယာက်္ားေလးျဖစ္ေၾကာင္း ေတြပါ။ ကဲန္ဒရစ္ကို  အၾကီးအက်ယ္ ထိတ္လန္႕ေစခဲ့တာကေတာ့ ကေလးမွာ  Down Syndrome  လို႕ေခၚတဲ့ ေမြးရာပါ အာရံုေၾကာ ခ်ိဴ႕တဲ့မဲ့ ေရာဂါပါလာလိမ့္မယ္ဆိုတဲ့ သတိေပးခ်က္ ပါဘဲ။

 -----------------------------

အပိုင္း(၂) အႏွစ္ခ်ဴပ္

ကလဲရာက ဟင္နရီကို အျမဲ ေစာင့္ေမ်ွာ္ေနရသူပါ။ သူ႕ျပန္ေရာက္လာတာ ျမင္ရတိုင္း ေပ်ာ္ရႊင္မိတယ္။ ကလဲရာ အသက္ ဆဲ့ေျခာက္ႏွစ္မွာ ဟင္နရီနဲ႕ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ခ်စ္သူျဖစ္သြားၾကတယ္။  သူကလြဲျပီး တျခားဘယ္သူ႕ကိုမွ မခ်စ္ႏိုင္သလို ဘယ္သူေတြ တားလို႕မွ သူ႕အေပၚထားတဲ့ ေမတၱာနဲ႕ ရည္မွန္းခ်က္ မပ်က္ႏိုင္ပါဘူး။  ၾကံဳလာသမ်ွ အဆိုးအေကာင္းကို ရဲရဲ ရင္ဆိုင္ဖို႕အသင့္ပါဘဲ။ ဟင္နရီက စိတ္လိုလက္ရတဲ့အခါ သူ႕ငယ္ဘ၀ ကို ေျပာျပတတ္တယ္။  သူ႕အသက္ ၅ ႏွစ္သားမွာ အိပ္ယာထဲမွာ အိပ္ေနရင္း  ျပတိုက္တခုဆီ အခ်ိန္ ခရီးသြားတာ စျဖစ္ခဲ့တယ္။ ၇ ႏွစ္သားမွာ အေမက ကားတိုက္မွဳနဲ႕ဆံုးသြားတဲ့အေၾကာင္း၊  သူလည္း ကားထဲမွာပါေပမဲ့  အခ်ိန္ခရီးသြားတဲ့ျဖစ္စဥ္နဲ႕ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ျဖစ္ျပီး သူက ကားအျပင္မွာ ကိုယ္တံုးလံုးေလး လဲေနခဲ့ေၾကာင္း၊  သူ႕ အ၀တ္အစားေတြက  ကားထဲမွာ အပံုလိုက္ က်န္ခဲ့ေၾကာင္း ၊  သူတေယာက္ထဲ ကြက္ျပီး အသက္မေသ က်န္ခဲ့တဲ့အတြက္ အျပစ္ရိွသလို တႏံု႕ႏံု႕ခံစားေနရေၾကာင္း၊  စတာေတြကိုေပါ့..။   ဟင္နရီက ေနာင္ျဖစ္လာမဲ့ ကိစၥေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ၾကိဳသိေပမဲ့ ကလဲရာ ကို ေျပာျပဖို႕ ျငင္းဆန္ခဲ့ပါတယ္။  ကိုယ္ ျပဳျပင္လို႕ မရတဲ့ အနာဂတ္ကို ၾကိဳသိေနတာဟာ မလိုလားအပ္တဲ့ “ ရွဳပ္ေထြးမွဳ၊ စိတ္မခ်မ္းသာမွဳ”  ေတြကိုဘဲ ေပးႏိုင္မွာ တဲ့။  ဒါေပမဲ့ တၾကိမ္မွာေတာ့ မေတာ္တဆ စကားမွားရာကေန ႏွစ္အနည္းငယ္အတြင္း  ကလဲရာရဲ့အေမ သားအိမ္ကင္ဆာနဲ႕ ဆံုးပါးမွာကို မျဖစ္မေန ဖြင့္ေျပာလိုက္ရတယ္။

ေဒါက္တာ ကဲန္ဒရစ္က Down Syndrome ရိွတဲ့ သားကေလးတေယာက္ ရခဲ့ျပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ ဟင္နရီကို ယံုၾကည္လာျပီး သူ႕ကို စမ္းသပ္ကုသဖို႕ ျပန္ျပီး ဆက္သြယ္ခဲ့တယ္။ ( မူလက မိန္းကေလး ေမြးမယ္ဆိုတဲ့ ေဆးခန္းရဲ့ အာထရာေဆာင္း အေျဖက လူနာအမည္မွားျပီး ေပးခဲ့တာပါ)  ေဒါက္တာရဲ့ စမ္းသပ္ခ်က္အရ ဟင္နရီက ေမြးရာပါ ခရိုမိုဆုမ္းတခု မွားယြင္းေဖာက္ျပန္ျပီး   အဲဒီခရိုမိုဆုမ္းကို ကိုယ္တြင္း ခုခံအားစနစ္က ခုခံတုန္႕ျပန္ရာကေန အခ်ိန္ခရီးသြားရတာပါတဲ့။  ေဒါက္တာ ကဲန္ဒရစ္က ဟင္နရီရဲ့ ေသြးနမူနာကိုယူျပီး ၾကြက္နဲ႕စမ္းသပ္တယ္။ ၾကြက္ကေလးေတြက ဟင္နရီလိုဘဲ အခ်ိန္ခရီးသြားတယ္။ ေဒါက္တာ ကဲန္ဒရစ္က ၾကိဳးစားပမ္းစား  ကုထံုးရွာတယ္။ လူ႕ခႏၵာကိုယ္ထဲက ခုခံအားစနစ္ကို ထိမ္းခ်ဴပ္လိုက္ရင္ ေပ်ာက္ကင္းဖို႕ အလားအလာရိွပါတယ္ တဲ့။   ဟင္နရီကေတာ့ အခုအခ်ိန္မွာ အသက္ေတာ္ေတာ္ရေနျပီမို႕ ကိုယ္တြင္း စံနစ္ေတြ အလြန္ကေမာက္ကမျဖစ္ေနလို႕ ကုလို႕ မရႏိုင္တာ့ပါဘူးတဲ့။  တကယ္လို႕ အသက္ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ မွာ ကုသတယ္ဆိုရင္ ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ရိွတယ္လို႕ ဆိုပါတယ္။

 ကလဲရာအသက္ႏွစ္ဆယ့္ႏွစ္မွာ ဟင္နရီ အသက္သံုးဆယ္မွာ သူတို႕ႏွစ္ဦး လက္ထပ္တယ္။  ဂိုမက္ဇ္နဲ႕ ခရစ္ဆီက သတို႕သားနဲ႕ သတို႕သမီး အရံေပါ့။လက္ထပ္ျပီး ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ၾကာတဲ့အခါမွာေတာ့ ကလဲရာက ဟင္နရီရဲ့ ရင္ေသြးေလး အရူးအမူး လိုခ်င္ေနမိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္၀န္က ခဏခဏပ်က္ခဲ့တယ္။  ခုႏွစ္ၾကိမ္ေျမာက္ကိုယ္၀န္ေဆာင္ေတာ့မွ သမီးေလး အယ္လ္ဘာ ကို ရတယ္။  ဟင္နရီ အစိုးရိမ္ဆံုးက သမီးကေလးမွာ သူ႕လိုဗီဇမ်ိဴး ကပ္ပါလာမွာကိုပါဘဲ။  ကလဲရာက သမီးကေလး ၁၈ႏွစ္ျပည့္တဲ့အထိ စစ္ေဆးဖို႕ ကုသဖို႕ ဘာတခုမွ မလုပ္ေစခ်င္ဘူး။   ၁၈ႏွစ္ျပည့္မွ အရာရာကို သူ႕သေဘာအတိုင္း ဆံုးျဖတ္ပါေစ - တဲ့။  ဒါေပမဲ့ ဟင္နရီက သမီးေလးရဲ့ ေသြးကို မရရေအာင္ေဖာက္ျပီး ေဒါက္တာကဲန္ဒရစ္ ဆီမွာ အပ္ႏွံျပီး စစ္ေဆးကုသဖို႕ လုပ္ခဲ့တယ္။  အခ်ိန္ခရီးသြားတဲ့အခါတိုင္း ၾကံဳေတြ႕ရတဲ့ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္တာေတြ၊ ထိခိုက္အနာတရျဖစ္တာေတြ၊ အရွက္တကြဲျဖစ္ရတာေတြ သမီးကေလး အယ္လ္ဘာ ကို ထပ္မၾကံဳေစခ်င္လို႕ပါ...။

ဟင္နရီဟာ အသက္ ၄၃အေရာက္ ေန႕တေန႕မွာေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ရုတ္တရက္ ေပ်ာက္ကြယ္ျပီး    အခ်ိန္ခရီးသြားခဲ့တာ ေနာက္ဆံုး ႏွင္းေတာ တေနရာမွာ ျပန္ေပၚေနပါတယ္။  သူ႕ ေျခေထာက္ေတြက ႏွင္းကိုက္ျပီး ေသြးမေလ်ွာက္ေတာ့ဘဲ ဆိုးဆိုး၀ါး၀ါးခံစားေနရတယ္။  ကလဲရာက အျမန္သြားကယ္ျပီး ေဆးရံုပို႕ေပမဲ့ ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္လံုး ဒူးဆစ္ကေန  ျဖတ္ပစ္ လိုက္ရတယ္။ ေျခတု တပ္ရတယ္။   အဲဒီအခ်ိန္ကစျပီး ဟင္နရီရဲ့ စိတ္ေတြ ရႊင္လန္းမလာေတာ့ဘူး....။  သူ႕ရဲ့ အသက္ရွင္တဲ့ ေန႕ေတြ မၾကာခင္ ကုန္ဆံုးေတာ့မယ္လို႕ အျမဲခံစားေနရတယ္..။ ကလဲရာက သူတတ္ထားတဲ့ ပညာနဲ႕ အႏုပညာျပပြဲ လုပ္တယ္။  ဟင္နရီအတြက္ သူမဆြဲထားတဲ့ ပန္းခ်ီကား တခ်ပ္က  ေတာင္ပံေတြ အမ်ားၾကီး ပါတယ္..။  သူ လြပ္လြပ္လပ္လပ္ ပ်ံသန္းႏိုင္ဖို႕ အေတာင္ပံေတြပါ  တဲ့။

စိတ္ဓါတ္က်ေနတဲ့ ဟင္နရီကို ေပ်ာ္ရႊင္လာေစဖို႕  ေနာက္တနည္းကို ကလဲရာက ၾကိဳးပမ္း ပါတယ္။  ခင္မင္ရင္းႏွီးတဲ့ ေဆြမ်ိဴးသားခ်င္းနဲ႕ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ဖိတ္ျပီး အိမ္မွာ ႏွစ္သစ္ကူး ပါတီပြဲလုပ္ပါတယ္။  ဧည့္သည္ေတြ ေအာက္ထပ္က ျမက္ခင္းျပင္မွာ စားေသာက္ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကတုန္းမွာ  အေပၚထပ္မွာ အတူတူရိွေနတဲ့ ဟင္နရီက ကလဲရာကို ဖြင့္ေျပာပါတယ္။  သူ  အျပီး ထြက္သြားရေတာ့မယ္  တဲ့။  ကလဲရာက အထိတ္တလန္႕  တားဆီးျပီး မသြားဖို႕ ေျပာေပမဲ့  ကံၾကမၼာကို မတားဆီးႏိုင္၊ မေျပာင္းလဲႏိုင္ပါဘူး လို႕ ဟင္နရီက ဆိုပါတယ္။  ဒါဆိုရင္ဘာေၾကာင့္ ပါတီပြဲကို မတားခဲ့ရတာလဲလို႕ ကလဲရာကေမးေတာ့  ”ကိုယ္သူတို႕ကို ႏွုဳတ္ဆက္ခ်င္တယ္ေလ”  တဲ့။   ေနာက္ဆံုးေတာ့  ဟင္နရီနဲ႕  ကလဲရာဟာ အတူတူ လဲေလ်ာင္း ၊  ေစာင္တထည္ကို တူတူျခံဳလို႕၊ တဦးကိုတဦး ညင္ညင္သာသာ  ေပြ႕ဖက္ျပီး မဖိတ္ေခၚဘဲ ေရာက္လာမဲ့ ေသျခင္းတရားကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ၾကတယ္..... ဘယ္အခ်ိန္ရိွျပီလဲ လို႕ေမးေတာ့ ကလဲရာက သန္းေခါင္တိုင္ေတာ့မယ္ လို႕ ေျပာပါတယ္......ဟင္နရီက  “မင္းကို ကိုယ့္ဘ၀မွာ အခ်စ္ဆံုးနဲ႕  အယံုၾကည္ဆံုးပါ ကလဲရာ ရယ္”  လို႕ ေျပာျပီး ကလဲရာကို အနမ္းခိုင္းလိုက္ပါတယ္....  ေအာက္ထပ္က အသံေတြ လြင့္တက္လာပါတယ္ ... ” တစ္ဆယ္ ကိုး၊ရွစ္၊ခြန္၊ ေျခာက္၊ ငါး၊ ေလး၊ သံုး၊ႏွစ္၊ တစ္၊ ဟက္ပီနယူးရီးယား”  တဲ့။  ရွန္ပိန္ေဖါက္သံ မီးပန္းေဖါက္သံေတြနဲ႕အတူ ” ဟင္နရီနဲ႕ ကလဲရာ ေရာ”  လို႕ တေယာက္ကို တေယာက္  ေမးေနၾကတာကို ၾကားရတယ္.........

သမီးကေလးနဲ႕ ဧည့္သည္ေတြ အေပၚထပ္ကို အေျပးကေလး ေရာက္မလာခင္အတြင္းမွာ  ျပင္းထန္တဲ့ အဖ်ားတက္မွဳမ်ိဴးနဲ႕အတူ ဟင္နရီရဲ့ ၀ိဥာဥ္က အေ၀းကို ထြက္ခြာသြားပါေတာ့တယ္.......

 -----------------------------

 ဟင္နရီက သူေသမွ ဖတ္ပါလို႕ ေျပာခဲ့တဲ့ စာကေလးကို အံဆြဲထဲက ထုတ္ယူျပီး ကလဲရာက စာအိတ္ကို ဖြင့္ဖတ္ၾကည့္ လိုက္ပါတယ္.................

အခ်စ္ဆံုးေလး ကလဲရာ

ဒီစာကို မင္းရဲ့ စတူဒီယိုအလုပ္ခန္းရဲ့ အျပင္မွာ ေ၀ေနတဲ့ ညေနခင္း ႏွင္းျပာျပာမွဳန္မွဳန္ေတြကို ၾကည့္ရင္း ကိုယ့္ရဲ့ စားပြဲမွာ ထိုင္ေရးခဲ့တာပါ..... တကယ္ျပီးဆံုးသြားတာ သိပ္မေသခ်ာလွေပမဲ့ မင္းဒီစာကို ဖတ္ေနရခ်ိန္မွာ ကိုယ္ဟာ ေသဆံုးျပီးတဲ့ လူတေယာက္  ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ေနလိမ့္မယ္....... ဘ၀ရဲ့ရွင္သန္ခ်ိန္ေတြ အလ်င္အျမန္ကုန္ဆံုးလာျပီလို႕ ခံစားမိခ်ိန္မွာ  ကိုယ္မင္းကို တခုခု မွာခဲ့သင့္တယ္လို႕လည္း ေတြးမိတယ္.....

ကလဲရာ.... မင္းကို သိပ္ခ်စ္ပါတယ္လို႕ ထပ္ေျပာပါရေစ..... တို႕ႏွစ္ဦးရဲ့အခ်စ္ေတြဟာ ႏွစ္ေပါင္း အသေခ်ၤအနႏၱ ၾကာျမင့္ခဲ့သလိုမ်ိဴး ျမဲျမံလွပါတယ္..။  ဒီညမွာ  မင္းအေပၚမွာထားတဲ့ ကိုယ့္ရဲ့အခ်စ္ေတြ ပိုျပီး ေလးနက္သိပ္သည္းလာသလိုပါဘဲ.....  မင္းရဲအနားမွာလာျပီး ေထြးေပြ႕ထားခ်င္မိတယ္...

ဘယ္အခ်ိန္မွ မင္းေရွ႕ကို ေနာက္တၾကိမ္ ျပန္ေပၚလာမယ္ဆိုတာ မသိႏိုင္တဲ့ကိုယ့္ကို မင္းဘ၀ တေလ်ွာက္လံုး ေစာင့္စားျပီး ခ်စ္ ေနခဲ့ရတာ ကိုယ္ အရမ္း အားနာလွတယ္ ကလဲရာ.....။  ကိုယ္က မင္းအပါးမွာ ေပၚလာလိုက္ ေပ်ာက္သြားလိုက္ ရိွေနခဲ့ရတယ္ေလ။  ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းတဲ့ ပင္လယ္ခရီးကိုသြားခဲ့တဲ့ သေဘာၤသား Odysseus ကို သူ႕ခ်စ္သူ ေစာင့္ေမ်ွာ္ေနရသလိုဘဲေပါ့။  ဒါေပမဲ့ မင္းဟာ အလွတရားနဲ႕ အႏုပညာကို ဖန္တီးႏိုင္တယ္။  ကိုယ့္အတြက္ မင္းဟာ အရာရာပါဘဲ..။

ကိုယ့္အေမေသျပီးခ်ိန္မွာ အေဖ့ရဲ့ ဘ၀ေတြ ေမွာင္အတိက်သြားခဲ့တယ္...။ ဒါကို အေမ ျမင္ရင္ ၾကိဳက္လိမ့္မယ္မဟုတ္ဘူး  ကလဲရာ။    မင္းမရိွရင္လည္း ကိုယ္ဒီလိုဘဲ ျဖစ္ေနမွာပါဘဲ။  ဒါေပမဲ့ ကလဲရာ ရယ္။ ကိုယ့္မ်က္လံုးနဲ႕ မေတြ႕မျမင္ႏိုင္ေတာ့တဲ့အခ်ိန္မွာေတာင္ မင္းကို ေနေရာင္ျခည္ေအာက္မွာ ဆံပင္နီနီ ေတာက္ေတာက္ကေလးေတြ တခါခါ နဲ႕  ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္လမ္းေလ်ာက္ေနတာ စိတ္ကူးၾကည့္ခ်င္ပါေသးတယ္..။

ကလဲရာ - ေရ။  ကိုယ္ အခုေျပာျပမဲ့ ဒီအေၾကာင္းကို ေျပာထြက္ဖို႕ သိပ္၀န္ေလးပါတယ္။  ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ မင္းကို သိပ္ရွည္ၾကာပင္ပန္းတဲ့ ေစာင့္ေမ်ွာ္မွဳနဲ႕ ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ေတြ မေပးခ်င္လို႕ပါ။  ဒါေပမဲ့ ကိုယ္မေျပာဘဲ မေနႏိုင္ျပန္ဘူး။   ျပီးခဲ့တဲ့ ေႏြရာသီက ေဒါက္တာ ကဲန္ဒရစ္ရဲ့ ေဆးခန္းမွာထိုင္ေနရင္း ရုတ္တရက္ ကိုယ္ အခ်ိန္ခရီး သြားခဲ့ရတယ္။ မိုးရြာျပီးစ အခ်ိန္တခ်ိန္   ျဖစ္ေနတယ္။  ျပဴတင္းေပါက္ တခုရဲ့အနားမွာ ဆံပင္ဆြတ္ဆြတ္ျဖဴေနတဲ့ အမ်ိဴးသမီးၾကီး တေယာက္ကို ေက်ာေပးထိုင္ေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ သူ႕အနားက စားပြဲေပၚမွာ လက္ဖက္ရည္ခြက္တခြက္ တင္ထားတယ္။ ကိုယ့္ေျခသံေၾကာင့္လား သူဘဲ အာရံုတခုခုရလို႕လားမသိဘူး။  အဲဒီအမ်ိဴးသမီးက ေနာက္ကို ျပန္လွည့္ၾကည့္လိုက္တယ္။  သူမရဲ့မ်က္ႏွာက မင္း ျဖစ္ေနတယ္ ...။ ကလဲရာ ဆိုတဲ့ ခ်စ္စရာအဖြားၾကီး ေပါ့..။  အဲဒီလိုျပန္လည္ဆံုေတြ႕ရတာ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ အရမ္းခ်ိဴျမိန္တာဘဲ ကလဲရာ...။  မင္းလည္း အာရံုထဲမွာ ျမင္ေယာင္ၾကည့္လိုက္ပါ။ တကယ္ ျဖစ္ရမဲ့ တခ်ိန္ခ်ိန္က်ရင္ တကယ္ ျဖစ္လာမွာဘဲေပါ့..။  အဲဒီလို ျပန္လည္ဆံုေတြ႕တဲ့အခ်ိန္အထိ မင္းကိုယ္မင္း လွလွပပေလး ျပဳျပင္လို႕၊ ဘ၀မွာ အျပည့္အ၀ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေနလိုက္စမ္းပါ ကလဲရာ ရယ္...။

အခု ေမွာင္ေနျပီ...။ ကိုယ္လဲ သိပ္ပင္ပန္းေနျပီ ကြယ္။  မင္းကို ကိုယ္သိပ္ခ်စ္ပါတယ္။  အခ်ိန္ကာလရဲ့ အကန္႕အသတ္ ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ ဘာမွ အေရးမပါလွပါဘူး အခ်စ္ရယ္။

ဟင္နရီ

------------------------------

အပိုင္း(၃) က်မအျမင္

မ်ွေ၀ခ်င္တဲ့ စာေရးဆရာမ  Audrey Niffenegger  ရဲ့ ထူးျခားလွတဲ့ ဇာတ္လမ္းတပုဒ္ပါ....

စာအုပ္ကိုလက္ေဆာင္ေပးခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္း NEW ကိုေရာ၊ သယ္လာေပးခဲ့တဲ့ MM နဲ႕ WPPA တို႕ကို ေက်းဇူးတင္ေနမိပါတယ္။ ဖတ္ခါစက ပ်င္းစရာေကာင္းသလိုလိုခံစားရတဲ့အတြက္ ခဏခဏ ခ်ထားခဲ့ရေပမဲ့ စာမ်က္ႏွာ ၅၀-၆၀ ေလာက္မွာေတာ့ အေတာ္ေလး စိတ္၀င္စား   လာပါတယ္။   ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ဇာတ္ရည္လည္လာျပီး ဘာဆက္ျဖစ္မလဲ ဘာဆက္ျဖစ္မလဲနဲ႕   ျပီးတဲ့အထိ ေတာက္ေလ်ာက္ ဖတ္ျဖစ္သြားပါတယ္။ စာေရးဆရာမရဲ့ ေရးသားပံုကလည္း တမူထူးလို႕ေနပါတယ္။ ကလဲရာရဲ့ ရွဳေဒါင့္ကေရးလိုက္ ဟင္နရီရဲ့ ရွဳေဒါင့္ကေနေရးလိုက္ တလွည္႕စီ ဆြဲေခၚသြားပါတယ္။ ဇာတ္လမ္းဇာတ္ကြက္ထဲက အခ်ိန္ကာလေတြကလည္း ဟင္နရီအတြက္  အတိတ္၊ ပစၥဳပၼန္၊ အနာဂတ္ေတြကို တလွည့္စီသြားေနတာမို႕ ရင္တလွပ္လွပ္နဲ႕ စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းလာပါတယ္။  ဇာတ္ကို အစအဆံုး တေျဖာင့္တည္း ေခၚသြားတာမဟုတ္ဘဲ jigzaw pieces ဆက္ယူရသလို ဟင္နရီရဲ့ ဘ၀အပိုင္းအစကေလးေတြ တစစီဆက္ျပီး သူကြယ္လြန္ခ်ိန္ ၄၃ႏွစ္အထိ ပံုေဖၚယူရတာကလည္း စိတ္ေက်နပ္စရာပါ။ ဟင္နရီမကြယ္လြန္ခင္ အာရံုျမင္မက္ခဲ့သလို ကလဲရာ အိုမင္းသြားတဲ့တေန႕မွာ ဟင္နရီျပန္ေပၚလာဦးမွာလား ဆိုတာကိုေတာ့ မေျပာျပေတာ့ပါဘူး။ ကိုယ့္ဖာသာ ၀တၱဳဖတ္ရင္း၊ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ရင္း အေျဖရွာၾကပါ - လို႕...။

 ---------------------------------------------

အဲဒီ၀တၱဳကေလးနဲ႕ ဆက္စပ္ျပီး  လူေတြဟာ အခ်ိန္ခရီးသြားသူ ဟင္နရီလို ကိုယ့္အနာဂတ္ေတြကို ၾကိဳသိရင္ ေကာင္းသလား လို႕ ေတြးမိပါတယ္။   အဲဒီလို သိခ်င္ၾကလို႕ဘဲ   ေငြကုန္အခ်ိန္ကုန္ခံျပီး   ေဗဒင္ေတြ ေမးၾကတာ မဟုတ္လား။  တခ်ိဴ႕ကလည္း ယၾတာေခ်ရင္ အဆိုး ေပ်ာက္တယ္လို႕   ေျပာၾကတယ္။  ကိုယ့္အတြက္ အနာဂတ္ကို အေကာင္းဖက္ ေျပာင္းလဲဖို႕ ၾကိဳးစားတာေပါ့ေနာ္။  တကယ္လို႕မွ  ေျပာင္းလဲမရတဲ့ အဆိုးကံၾကမၼာမ်ိဴး ဆိုရင္ေတာ့ ၾကိဳမသိတာဘဲ ခပ္ေကာင္းေကာင္းရယ္။  က်မတို႕ လက္ရိွကာလမွ ဘ၀ ပ်ားရည္စက္ကို  မက္မက္ေမာေမာ စိတ္သန္႕သန္႕ လ်က္ႏိုင္တာေပါ့ေနာ္..။

 သိပၼံ Documentary တခုမွာ ၾကည့္လိုက္ရတာက ပညာရွင္ေတြဟာ  စၾကာ၀ဠာကိုေလ့လာရင္း အခ်ိန္ ဆိုတဲ့ ဒိုင္မင္းရွင္းကို ေလ့လာစူးစမ္းေနၾကတယ္တဲ့။  အဲဒါကိုသာ ေသေသခ်ာခ်ာသိျပီး ထိမ္းခ်ဴပ္ႏိုင္ခဲ့ရင္ အတိတ္အနာဂတ္ကို ခရီးသြားႏိုင္ေတာ့မွာတဲ့။  အဲဒီအခါ ဘာေတြ အသံုး၀င္လာမလဲဆိုေတာ့  ကင္ဆာေရာဂါကို လြန္မွ သိေပမဲ့ ျဖစ္စအခ်ိန္ကို ျပန္သြားျပီး ကုသႏိုင္မယ္၊  တိုက္တန္းနစ္သေဘာၤၾကီးကို မနစ္ေအာင္ျပန္ျပီး ကာကြယ္ႏိုင္မယ္၊  ကမၻာစစ္လိုဟာမ်ိဴးေတြကို မျဖစ္ေအာင္ ကာကြယ္တားဆီးမယ္ စသျဖင့္ေပါ့ေနာ္။  ဒီလိုအေတြးဟာ အခုအခ်ိန္မွာ အလြန္စိတ္ကူးယဥ္ဆန္တယ္လို႕ ဆိုရမွာ ျဖစ္ေပမဲ့  ေနာင္မွာ လံုး၀မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႕ ေျပာမရတဲ့ အေျခအေန မဟုတ္လား...။


အဲဒီလိုသာ တကယ္ရခဲ့ရင္ ေကာင္းတာေတြ ျဖစ္လာသလို အဆိုးေတြေရာ မျဖစ္လာႏိုင္ဘူးလား။ ရွဳပ္ေထြးမွဳေတြ အက်ိဴးစီးပြားခ်င္း ထိပ္တိုက္တိုးမွဳေတြ ျဖစ္မလာႏိုင္ဘူးလား လို႕ က်ြန္မရဲ့ ဥာဏ္တိမ္တိမ္ ကေလးနဲ႕ ေတြးေနမိပါတယ္။   ဘာပဲေျပာေျပာ သဘာ၀ကို လြန္ဆန္တဲ့အတြက္ သူ႕ရဲ့ ေနာက္ဆက္တြဲ ဆိုးက်ိဴးေတြ က်ိန္းေသရိွလာမယ္လို႕ ေတာ့  ထင္မိပါတယ္.......။

---------------------------------------------

Vintage  Books, London Co. က ၂၀၀၅ခုႏွစ္မွာ ထုတ္ေ၀ျပီး အေရာင္းရဆံုး စာအုပ္စာရင္း၀င္ျဖစ္တဲ့  ဒီ၀တၱဳ ကို Warner Bros Pictures ကုမၼဏီ က ၂၀၀၉ မွာ ရုပ္ရွင္ ရိုက္ကူးခဲ့ပါတယ္။   PG-13 အဆင့္ရိွတာကေတာ့ ကလဲရာနဲ႕ ဟင္နရီတို႕ရဲ့ love scene ေတြေၾကာင့္ ထင္ပါရဲ့ ။  The Time Traveler's Wife  ရဲ့ Trailer ကိုေတာ့ ေအာက္က လင့္ခ္မွာ ၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္..... ပရိသတ္ အမ်ားစုကေတာ့ ရုပ္ရွင္က ၾကည့္ေပ်ာ္ရွဳေပ်ာ္အဆင့္ ရိွေပမဲ့ မူရင္း၀တၱဳရဲ့ ရသကို မမီဘူးလို႕   ေျပာၾကပါတယ္....။  ဒါကေတာ့ နာမည္ၾကီး ၀တၱဳေတြ ရုပ္ရွင္ရိုက္တိုင္း  ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထရိွတဲ့ သဘာ၀ပါဘဲ၊  အေခြ၀ယ္လို႕ ရရင္ေတာ့ ရုပ္ရွင္အစအဆံုးကို  ၾကည့္ခ်င္ပါေသးတယ္။  ၀တၱဳေလးလိုဘဲ က်မကို ရင္နင့္ေစဦးမလားဆိုတာ သိခ်င္ေနပါလို႕ပါေလ ..........။

http://www.youtube.com/watch?v=USUDlMBR-dQ

မိုးစက္ပြင့္