ပန္းျမိဳ႕ေတာ္ သို႕တစ္ေခါက္

".....xxxxx ေမျမိဳ႕ သို႕မဟုတ္ ျပင္ဦးလြင္ xxx ေတာင္ေလွခါးေလးမ်ား ျဖတ္သန္းလာခဲ့လ်ွင္ xxx လွမ္းကာလာရွင္ xxx ပန္းကမၻာေမ်ွာ္စင္ xxxx ေျမြလိမ္ေျမြေကာက္လမ္းကေလး အေျပးသာလာခဲ့ရွင္ xxxx....."

နားထဲစြဲေနတဲ့ ေရဒီယိုသီခ်င္းသံ ခ်ိဴျမျမကေလး တစ္ပိုဒ္ ပါ .... အစ အဆံုးေတာ့ မရဘူးေပါ့ .:))................။

အဲဒီ " ေမျမိဳ႕" " ျပင္ဦးလြင္" "ေတာင္ေလွခါးျမိဳ႕ေတာ္" "ႏွင္းျမိဳ႕ေတာ္" ""ပန္းျမိဳ႕ေတာ္" စတဲ့ ငါးမည္ရျမိဳ႕ေတာ္ဆီကို ခုတေလာေလးကပဲ ေရာက္ခဲ့ပါတယ္...။ မႏၱေလး-ေမျမိဳ႕ကားလမ္းကေလးက သီခ်င္းထဲကလို ေျမြလိမ္ေျမြေကာက္ေရာ၊ ခ်ိတ္ယကၠန္းေတြလိုေရာ ေ၀့ကာ၀ိုက္ကာနဲ႕ ေပသံုးေထာင္ေက်ာ္ကို တက္လာၾကပါတယ္။ ေအာက္ကပံုကေတာ့ ေတာင္တက္လမ္းရွဴခင္းတစ္ခုပါ...။

ျပင္ဦးလြင္ (အရင္ကေတာ့ အဂၤလိပ္ဗိုလ္ခ်ဴပ္ၾကီး ေမ ကို အစြဲျပီး ေမျမိဳ႕လို႕ေခၚပါသတဲ့။ ) ဆိုတဲ့ ျမိဳ႕ကေလးက က်ြန္မမ်က္ေစ့ထဲမွာ အျမဲလွပေနတာပါ။  မီးခိုးေခါင္းတိုင္ပါတဲ့၊ ကိုလိုနီေခတ္ အိမ္လွလွကေလးေတြ၊ ရထားလံုး လို႕ေခၚတဲ့ ျမင္းရထားေတြ၊  သန္႕ရွင္းသပ္ယပ္တဲ့ ေ၀့ေ၀့၀ိုက္၀ိုက္ လမ္းကေလးေတြ ... အို..အားလံုး အားလံုးက ခ်စ္စရာေကာင္းေနပါတယ္။  ဒီတစ္ေခါက္ေတာ့ စိန္ပန္းျပာေတြကို ရင္ထဲေအးသြားေအာင္ ေ၀ေ၀ဆာဆာ မျမင္ခဲ့ရေတာ့ပါဘူး။  ရာသီကုန္ခဲ့ျပီမို႕  မစို႕မပို႕ လက္က်န္ေလးေတြပဲ ျမင္ခဲ့ရပါတယ္..။

 

သူမ်ားေတြ တူစံုတြဲလို႕ သြားၾကလာၾကတာ ျမင္ရေတာ့လည္း ကိုသေကာင့္သားကို သတိရပါ့ ...။ ဒါနဲ႕ပဲ သူနဲ႕အတူစားခဲ့ဘူးတဲ့ ေအာင္ပတၱျမား ခ်စ္တီးထမင္းဆိုင္ကို တကူးတက သြားျပီး စားပစ္လိုက္တယ္  ဘာရမလဲ.။  စားလို႕ကေတာ့ ေကာင္းသလားမေမးနဲ႕။  အႏွစ္မ်ားမ်ားနဲ႕  ဆိတ္သား၊ ပဲစဥ္းငံုဟင္းရည္၊ မႏုတ္တာနီ ခ်ဥ္ရည္ ေတြကလည္း ေကာင္းမွေကာင္း။ ဓါတ္ပံုေတာ့ မရိုက္ခဲ့မိဘူး။  သူမ်ားကို သြားရည္ယိုေအာင္ မႏိွပ္စက္ရေတာ့ဘူးေပါ့။

တစ္ဖြဲ႕လံုးရဲ့ ပထမဦးစားေပးျဖစ္တဲ့ အရင္တုန္းက ရုကၡေဗဒဥယ်ာဥ္လို႕ေခၚတဲ့ အခု ကန္ေတာ္ၾကီးအမ်ိဴးသားဥယ်ာဥ္္ (အမ်ိဴးသမီးေတြနဲ႕ မဆိုင္ဘူးထင္ပါ့) ကို သြားခဲ့တယ္။      ၀င္ေၾကးက ၁၀၀၀၊ ကင္မရာခြန္က ၁၀၀၀ တဲ့။  ဒီဥယ်ာဥ္မွာ အပန္းေျဖဖို႕က တစ္ေန႕လုပ္တစ္ေန႕စားနဲ႕ သူတို႕သားသမီး ေတြအတြက္ လံုး၀ မျဖစ္ႏိုင္တဲ့ အေျခအေနမ်ိဳးပါ...။ 

စိတ္ေကာက္ျခင္း အႏုပညာ

ဒီမွာ

”....  တို႕ႏွစ္ေယာက္ ....တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္....စိတ္ေကာက္ၾကတုန္းက...... သူ႕ကိုမေခၚ တို႕ကိုမေခၚ ေနခဲ့တယ္......(အလည္က က်န္တဲ့ စာသားေတြ ေမ့သြားျပီ).....အႏိုင္နဲံပိုင္းသြားမွခက္မယ္.......သူကလည္းမရွက္နဲ့ေတာ့ကြယ္.... ျမန္ျမန္ မင္းကစ လို႕ ေခၚပါကြယ္...”    

ကိုယ္ၾကားဖူးတဲ့ ခ်စ္စရာ စံုတြဲသီခ်င္းကေလး တစ္ပိုင္းတစ္စပါ...။

အခုတစ္္ေလာ ကိုယ့္စိတ္က တယ္မၾကည္ခ်င္ပါ ... မၾကည္ဆို စိတ္ေကာက္ေနသည္ေလ..။
ေကာက္သာေကာက္ရေပမယ့္ အားကေတာ့ တယ္မပါလွေပဘူး။  ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ စိတ္ေကာက္ခံ ပုဂၢိဳလ္က သိသလိုလို မသိသလိုလို လုပ္ေနေပသကိုး..။


မိန္းကေလးတိုင္း သူတို႕နဲ႕ပါတ္သက္တဲ့  ကိုကိုေမာင္ေမာင္ေတြအေပၚ စိတ္ေကာက္ဖူးၾကမွာပါ (မညာေၾကးေနာ္)။ က်ြန္မကေတာ့ ခဏခဏမဟုတ္ေပမဲ့ ရံဖန္ရံခါေတာ့ ေကာက္မိတာပါဘဲ..။ သူငယ္ခ်င္းေတြ မိတ္ေဆြေတြအေပၚ ခြင့္လႊတ္နားလည္တတ္သူ (အဟဲ- ၾကံဳတုန္းၾကြားတာ ....ဘယ္သူသိတာမွတ္လို႕) ----  ဆိုေပမဲ့ သူ႕အေပၚေတာ့ အခြင့္အေရးယူခ်င္၊ အႏိုင္ယူခ်င္၊ အေသးအမႊားကေလးကိုေတာင္ စိတ္ေကာက္ခ်င္ မိတာပါဘဲ..။


စိတ္ေကာက္တာဟာ စိတ္ဆိုးတာရဲ့ အက်ိဴးဆက္ဆိုေပမဲ့ စိတ္ဆိုးတာနဲ႕လည္း လံုးလံုးမတူျပန္ဘူး။ စိတ္ဆိုးတာက ပြင့္အံထြက္တဲ့သဘာ၀ရိွျပီး စိတ္ေကာက္တာက ျမံဳေနတဲ့သဘာ၀ ရိွျပန္တယ္။   ေနာက္ျပီး စိတ္ေကာက္တာကို (မ်က္ေစာင္းထိုးတာ၊ မ်က္ရည္က်တာလိုပဲ) မိန္းကေလးေတြက ရီဂ်စ္စတာျပဳျပီး မူပိုင္လုပ္ထားတဲ့ ကိစၥ ရိွေသးတယ္။ (ဟင္ ေယာက်္ားၾကီးတန္မဲ့ စိတ္ေကာက္တတ္ရန္ေကာ) လို႕ ေ၀ဖန္လိုက္ရင္ သေကာင့္သားေတြ ေတာ္ေတာ္နာၾကပါတယ္။ 


မိန္းကေလးေတြရဲ့ စိတ္ေကာက္တာကို သရုပ္ခြဲရရင္  (သေကာင့္သားကို ေနာက္ ဒီလို အလားတူ ကိစၥမ်ိဴးထပ္မလုပ္ခ်င္ေအာင္အျပစ္ေပးျခင္း) ဆိုတာအျပင္ (အေခ်ာ့ခံခ်င္တဲ့ စိတ္)ကလည္း တစ္မတ္သားေလာက္ ပါေနတာကို ေတြ႕ရပါတယ္..။ စာအုပ္ထဲမွာ ရုပ္ရွင္ထဲမွာဆိုရင္ မင္းသားကလည္း ခခယယ ရွင္းျပ၊ မင္းသမီးလည္း မူလီတင္းေန၊ ေနာက္မလုပ္ပါဘူး ဆိုျပီးေတာင္းပန္၊ အထူးအခြင့္အေရးေတြရ၊ ျပန္ခ်စ္ၾကနဲ႕ တယ္လဲအဆင္ေျပသကိုး...။


ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္မူပိုင္ရွင္က မတုန္မလွဳပ္ ေက်ာက္ဆစ္ရုပ္မို႕ေလ..။ တခါတေလ စိတ္ေကာက္တာကို စိတ္ေကာက္မွန္းမသိ၊ စိတ္ေကာက္တာကလည္း ဖြင့္ေျပာလို႕အဆင္မေျပတဲ့ ကိစၥမ်ိဴးမို႕လား...။ မ်ားေသာအားျဖင့္ စိတ္ေကာက္ရင္ မေခၚ မေျပာ မပါတ္သက္ စသျဖင့္ (မ) ေပၚလစီေတြ အမ်ားၾကီး က်င့္သံုးၾကတာေလ။  သေကာင့္သားက ျပာျပာသလဲ၊ ေျခမကိုင္မိ လက္မကိုင္မိ ဘာမွမကိုင္မိျဖစ္ေလ မေခ်ာေတြက တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ ေနျပေလ။ စိတ္ထဲကေတာ့ (ဟင္း ဒင္းသိျပီမို႕လား၊ ငါက စိတ္ၾကီးတာ။ မေခၚမေျပာ ပစ္ထားလိုက္ဦးမယ္) စသျဖင့္ ခံစစ္အသြင္ေဆာင္ေသာ တိုက္စစ္ကို ဆင္ႏႊဲတတ္ၾကျပန္ပါတယ္။


ဒီေက်ာက္ဆစ္ရုပ္ၾကီးကေတာ့ မသိသလိုလိုနဲဲ့ ေန့ေန့ညည အေ၀းဖုန္းေတြဆက္၊ ကိုယ္က ဖုန္းမကိုင္တာမ်ိဴး၊ ထူးရံုထူးျပီး ဖုန္းခ်ပစ္တာမ်ိဴး၊ ဖုန္းပိတ္ထားတာမ်ိဴး လုပ္ျပန္ေတာ့လည္း ဖုန္းကိုင္ကိုက္ခ်င္း သူ႕ဖက္က ကိုယ္ၾကားခ်င္တဲ့ (ကိုယ္ဘာမွားလို႕လဲ) တို႕ (ကိုယ္မွားသြားပါတယ္)တို႕႕  ေျပာဖို႕ေ၀လာေ၀း၊ (ဘာျဖစ္ေနတာလဲ)လို႕ေတာင္ ေမးေဖၚမရ၊ ခံစစ္ကို ခံစစ္နဲ႕ တုန္႕ျပန္ေနပံုမ်ားေလ။


ဒီလိုနဲ႕ တစ္ပါတ္ေလာက္ရိွေနျပီဆိုေတာ့ ကိုယ္လဲ ပ်င္းလာျပီေလ။ က်မေမာင္ေလး ငယ္ငယ္တုန္းက တစ္ေယာက္ထဲအၾကာၾကီးငိုေနရင္း (ပ်င္းတယ္ကြာ) ဆိုျပီး ရပ္ပစ္တာ သတိရလာေသးေတာ့တယ္။  ကိုယ္လဲ ပ်င္းတယ္ကြာ ဆိုျပီးရပ္ရမလား၊ စဥ္းစားေနတယ္..။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္ကအရံွဴးေပးသလိုၾကီးလဲမျဖစ္ခ်င္ဘူး။  အေတြ႕အၾကံဳေကာင္း၊ အၾကံေကာင္းေလးမ်ားရိွရင္ ေပးၾကပါဦးေနာ္...။


ေၾသာ္ ေနာက္ျပီး......မေတာ္လို႕  သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ေယာက္မ်ား ကိုေက်ာက္ဆစ္ရုပ္နဲ႕ လမ္းမွာေတြ႕ခဲ့ရင္ ကိုယ္ စိတ္ေကာက္ေနတာ သူသိေအာင္ ေျပာေပးၾကပါဦးေနာ္...။


စာၾကြင္း-  အားလံုး ၀ိုင္းအၾကံေပးၾကသလို စိတ္ေကာက္ရာက ခဏ တန္းျဖဳတ္ျပီး သူ႕ကို ဘာေၾကာင့္ မေၾကနပ္တာကို ေသေသခ်ာခ်ာ အသိေပးလိုက္တယ္။  ေျပေျပျပစ္ျပစ္ မေခ်ာ့တတ္တဲ့ သူ႕ကို သီးသန္႕အခြင့္အေရးတစ္ခုေပးလိုက္တယ္။  ”စာနဲ႕ ေရးသားရွင္းလင္းခြင့္” ( စကားေျပာမေကာင္းေပမဲ့ စာေရးေကာင္းသူမို႕ဳ သူ႕ရဲ့စာေတြက ကိုယ့္အတြက္ အျမဲ စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းေနတတ္တယ္..။)   ဒီေန႕မနက္ပဲ  ကားၾကံဳနဲ႕ သူ႕စာေရာက္လာတယ္... ေနာက္ဆံုးက စာတစ္ေၾကာင္းထဲန႕ဲ  ကိုယ္ စိတ္ေကာက္ေျပသြားပါတယ္။ ငိုခ်င္ရက္ လက္တို႕  ဆိုတာမ်ိဴးျဖစ္ေနမလားေတာ့ မသိဘူး။   ဘာေရးထားလဲ လို႕ေတာ့ မေျပာျပေတာ့ဘူးေနာ္  :-)))))


ေနာက္ဆက္တြဲ - စိတ္ေကာက္တာ တစ္ပါတ္တိတိၾကာပါတယ္။ တိုက္ဆိုင္လြန္းသျဖင့္ ဆက္စပ္ဖတ္ရန္.....  မအယ္ဇီ ရဲ့  သိို႕ .......မွ


မိုးစက္ပြင့္

အမွတ္တရ ဘန္ေကာက္ခရီး

အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံျဖစ္တဲ့ ဘန္ေကာက္ကို  တတိယအၾကိမ္အျဖစ္ေရာက္ခဲ့တဲ့အခ်ိန္ကေတာ့ ရွပ္နီနဲ႕ရွပ္၀ါေတြ ရန္ေစာင္ေနဆဲကာလျဖစ္တဲ့ ဇန္န၀ါရီေႏွာင္းပိုင္းမွာပါ..။  မႏွစ္က ေရာင္းရင္းတခ်ိဴ႕လို မေတာ္လို႕ ေလဆိပ္ပိတ္တာမ်ိဴးေတြၾကံဳလာရင္ ဆိုတဲ့အေတြးနဲ႕ စိတ္ပူပန္ခဲ့ရေပမဲ့ ဘာမွ ထူးထူးေထြေထြမၾကံဳခဲ့ရပါဘူး။  ျပန္လာျပီး ေတာ္ေတာ္ၾကာမွ ရာမလမ္းမၾကီးကို ရွပ္နီေတြပိတ္ဆို႕ၾကတယ္လို႕ သတင္းၾကားရေတာ့ လြဲခဲ့ရတဲ့ ကံကိုပဲ ေက်းဇူးတင္မိပါေသးတယ္။


ဘန္ေကာက္ခရီးအစရဲ့ ျမန္မာေလဆိပ္အေတြ႕အၾကံဳေလးကိုလည္း တဆိတ္မ်ွေ၀ပါရေစဦး။  ေလဆိပ္ check-in ၀င္တဲ့အခါက်ေတာ့ ကိုယ့္ရဲ့ေငြသြင္းဘဏ္ခ်လန္ရွာမေတြ့ေတာ့ဘူး။ မလြဲရရင္ မေနႏိုင္တဲ့သူ မို႕ပါေလ။ ဒါနဲ႕   ရံုးမွာပဲ က်န္ခဲ့တယ္လို႕ထင္တယ္။ စေနေန႕ဆိုေတာ့ ရံုးကလည္းပိတ္ေနျပီ။  သူတို႕က ျပာယာခတ္ေနတဲ့ကိုယ့္ကို အမဲတစ္ေကာင္လိုသေဘာထားျပီး ေလဆိပ္ရံုးခန္းထဲေခၚသြားတယ္။  အက်ိဴးအေၾကာင္းရွင္းျပျပီး အကူအညီေတာင္းေပမဲ့ ဟိန္ူးလားေဟာက္လားလုပ္ပါတယ္။ တကယ္ကေတာ့ ေျခာက္စားလုပ္ခ်င္လို႕ပါ။ က်မအရမ္းစိတ္တိုသြားပါတယ္။ ဒီခရီးကိုမသြားရလို႕လဲ ဘာမွထူးထူးျခားျခား နစ္နာသြားမွာမဟုတ္သလို (ေျပေျပလည္လည္ေျပာရင္ ေက်းဇူးျပဳဖို႕၀န္မေလးေပမဲ့) ေဟာက္စားလုပ္ေနတာကိုလည္း သည္းမခံႏိုင္ပါဘူး။ ဘဏ္သြင္းတဲ့ ေငြ၂၀၀ထဲနဲ႕ က်ြန္မတို႕က မသြင္းဘဲမေနပါဘူး။ သြင္းလို႕လဲ D-form ထြက္လာတာေပါ့ လို႕   ျပန္ေျပာခဲ့တယ္။ အဲဒီလိုေျပာလိုက္မွ သူတို႕က ပိုဆိုးပါတယ္။ " ဟ - Electronic D-form ထဲက ဘဏ္ခ်လံနံပါတ္က လူတိုင္းရိုက္ထည့္လို႕ရတာပဲ." .။ (အဲဒါက ရွင္တို႕ရဲ့စံနစ္မလံုျခံဳလို႕ေပါ့ - စိတ္ထဲက)  "အစိုးရစာရြက္ဆိုတာ တန္ဘိုး ဘယ္ေလာက္ပဲျဖစ္ျဖစ္အေရးၾကီးတယ္"။ (မွတ္သားေလာက္ပါတယ္- စိတ္ထဲက)။ ျပီးေတာ့ "ဘဏ္စာရြက္မပါရင္ မသြားနဲ႕ေတာ"့ တဲ့။ ( so what ) .... ေငြမ်ားမ်ားလိုခ်င္လို႕ ေစ်းတင္ေနတာ မသိဘူးမွတ္ေနသလားမသိ။ ေအာက္ၾကိဳ႕ျပီး ပိုက္ဆံေပးဖို႕ေတာ့ လံုး၀ မစဥ္းစားခဲ့ပါဘူး။  ေနာက္ဆံုးအေနနဲ့ မ်ားျပားလွတဲ့ စာရြက္စာတမ္းေတြၾကားထဲကို လွန္ေလွာလိုုက္ေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္ကညပ္ေနမွန္းမသိတဲ့ ဘဏ္စာရြက္ကေလးက ေလွာင္ေျပာင္သလိုလို ထြက္က်လာတယ္။ "ေတြ႕ျပီ"....။ ေရွ့ကလူရဲ့မ်က္ႏွာ မည္းကနဲျဖစ္သြားတယ္။ ခင္ဗ်ားေတာ္ေတာ္ေပါ့ဆတာပဲ လို႕  မခံခ်ိမခံသာနဲ႕ေျပာတယ္။ သူစားရမယ္လို႕ ထင္ထားတဲ့ အရာတစ္ခုကိုဆံုးရံွဴးသြားလို႕ထင္ရဲ့။ "ေဆာရီးဘဲ"လို႕ေျပာျပီး ခ်ာကနဲ ထြက္လာခဲ့တယ္။  ကူညီခ်င္စိတ္ေခါင္းပါးတဲ့၊ customer ကို ရည္ရည္မြန္မြန္ မဆက္ဆံတတ္တဲ့သူေတြကို ကိုယ္ ဒီ့ထက္ေတာင္ ရိုင္းခ်င္ခဲ့တယ္။


ခရီးစဥ္တစ္ေလ်ွာက္ကေတာ့ အဆင္ေျပမွေျပဘဲ။ သု၀ဏဘူမိေလဆိပ္သစ္ၾကီးကို ပထမဆံုး ေရာက္တာဆိုေတာ့ ဟိုၾကည့္သည္ေငးေပါ့။  အတူသြားတဲ့အစ္မနဲ့အတူ ဖုန္းကတ္ေတြ ၀ယ္ထည့္လုိက္ၾကတယ္။ MPTဲ့ GSM ကဒ္ေလးကို ပိုက္ဆံအိတ္ဇစ္အကန္႕ေလးထဲ ေသေသခ်ာခ်ာ သိမ္းလိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ ေရာက္ေၾကာင္းကို အိမ္ကိုလွမ္းျပီးဖုန္းဆက္တယ္။  အမွန္ကေတာ့ လက္ေဆာ့ခ်င္တာ..။ ေလဆိပ္က Tour Company မွာ ထဲ၀င္စပ္စုၾကတယ္။  က်ြန္မတို႕တည္းမဲ့ ဟိုတယ္က သူတို႕ member မို႕လို႕   (ေျပာတာပဲ)  special rate ႏွစ္ေယာက္ ဘတ္၅၀၀ ပါတဲ့။ တန္လိုက္တဲ့ျဖစ္ျခင္း။  ၾကာသလားလို႕ လက္မွတ္ ႏွစ္ေစာင္။  ေစ်းပိုမ်ားတဲ့ Limousine မစီးဘဲ မီတာ Taxi ကိုငွားလိုက္တယ္။ ေခ်ြတာရမယ္မဟုတ္လား။ ေလ့လာခဲ့တဲ့သတင္းအရ ကားမရွဴပ္တဲ့ Express Way လမ္းမၾကီးကဘဲေမာင္းခိုင္းလိုုက္တယ္။  Tollgate Fee ဘတ္၇၀ ေပးရေပမဲ့ ျမန္ျမန္ေရာက္လို႕  ပိုျပီးသက္သာ တြက္ေခ်ကိုက္ပါတယ္။


ဟိုတယ္မွာ တစ္နာရီေလာက္နားျပိးေတာ့  အသက္ ၅၀ေလာက္ရိွတဲ့ တိုးဂိုက္တစ္ေယာက္က ဆလြန္းကားအျဖဴေလးနဲ႕လာၾကိဳပါတယ္။  ဘတ္၅၀၀ထဲနဲ႕ ျမဘုရားတို႕ဘာတို႕လည္ရမယ္ဆိုေတာ့ အားနာလိုုက္တာေနာ္။  ဇာတ္လမ္းက အဲဒီက စတာဘဲ...။

ကလလေရၾကည္ မွသည္

လူပီပီ ကိုယ့္အေၾကာင္းကိုယ္ အေကာင္းေျပာရရင္ က်မက အေမ့ရဲ့ သမီးလိမၼာေလးပါ။

ဘာလို႕လဲ သိလား။  အေမ က်မကို ကိုယ္၀န္ေဆာင္ေတာ့ ဂ်ဴးဒိတ္က ေဖေဖၚ၀ါရီအလယ္ေလာက္ဆိုတာ သိတယ္။  အေမက အစိုးရံုးမွာ အလုပ္လုပ္ေနတာဆိုေတာ့ ရံုးသြားရံုးျပန္ ဗိုက္ဖံုးအက်ီၤတကားကားနဲ႕    ( စကားမစပ္ - က်မဆိုးပံုမ်ား ေျခာက္ႏွစ္သမီးေလာက္မွာ အေမက ဗိုက္ဖံုးအက်ီၤလွလွေတြ သူမ်ားကို ေပးပစ္ေတာ့ “သမီးဖို႕ခ်န္ထားဦး၊ သမီးဖို႕ခ်န္ထားဦး“ နဲ႕   ႏွဳတ္ခမ္းစူျပီး ဂ်ီက်တတ္ခဲ့တာ-ဟိ) ။  မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းေတြက “ဒီဗိုက္ၾကီး ဘယ္ေတာ့ေမြးမွာလဲ” လို႕  ေမးၾကတိုင္း အေမက ခပ္တည္တည္နဲ႕  “ျပည္ေထာင္စုေန႕”  လို႕  ေျဖခဲ့ပါသတဲ့။  က်မဆိုတဲ့က်မကလဲ  အေမ့ကို ရိုေသလိုက္ပံု - သဘာ၀အတိုင္း ျပည္ေထာင္စုေန႕ မွာ ေမြးခဲ့ပါတယ္။

မေမြးခင္ကေတာ့ နည္းနည္း ဆိုးပါတယ္ ( ကဲ- ဆိုးတာက်ေတာ့ ေဖာ့ေျပာတယ္ ေတြ႕လား)

ဗိုက္ၾကီးသည္ေတြ ခ်င္ျခင္း အမ်ိဴးမ်ိဴး တပ္ၾကတယ္လို႕ ၾကားဖူးတယ္။  ရြာေတြမွာ ေတာ့  ေဆးလိပ္ျပာ စားခ်င္ေလ့ရိွတာ မၾကာမၾကာ ေတြ႕ဖူးတယ္။  က်မကိုယ္၀န္နဲ႕   အေမ ခ်င္ျခင္းတပ္လိုက္ပံုက သရက္သီး စားခ်င္တယ္တဲ့။  သရက္သီးကလဲ  ႏွစ္မိုင္ေက်ာ္ေလာက္ ေ၀းတဲ့ရြာက ဘၾကီးတ၀မ္းကြဲရဲ့ ျခံထဲက သရက္သီး ကိုမွ စားခ်င္တာပါတဲ့။  က်မအေဖမွာ ဗိုက္မ်က္ႏွာနဲ႕   ခ်က္ျခင္း စက္ဘီးေလး တြန္းျပီး သရက္သီး သြားေတာင္းခူးေပးရပါတယ္။  ေတာ္ေသးတာေပါ့  - ခ်င္းေတာင္ေပၚက ပန္းသီး မဟုတ္လို႕...............

အဲဒီလိုနဲ႕    ျပည္ေထာင္စုေန႕ရဲ႕ မနက္ခင္းကေလးတခုမွာ “မိုးစက္ပြင့္” ဆိုတဲ့ လူသားကေလး “အူ၀ဲ” ေတးကိုဆိုလို႕   ကမၻာေျမကို ႏွဳတ္ဆက္ ၀င္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္.............


(ေမြးေန႕ အမွတ္တရ ပို႕စ္)

မိုးစက္ပြင့္